คลิ๊กหัวใจให้ลงล็อค
คนที่ใช่กลับไม่ชอบ คนที่ชอบกลับไม่ใช่....
แล้วพวกเขาจะทำอย่างไรให้หัวใจมันลงล็อค
แล้วพวกเขาจะทำอย่างไรให้หัวใจมันลงล็อค
Tags: บริษัทจัดรัก
ตอน: บทที่1 นางซินส้นหัก
@ Edelweiss
ขอบคุณนะค่ะ ^ ^
@ นักอ่าน
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขค่า @ @
บทที่1
ตบเท้าเข้ามาดู...แล้วจะรู้คู่คุณคือใคร
หลังจากวางแผนการปฏิบัติงานกับลูกทีมเสร็จ ปราชญาไม่รอช้า พาลูกทีมของเขาออกมาจัดสถานที่ทันที งานที่เขาได้รับมอบหมายมา คือ หาลูกค้า...ผู้ที่ต้องการคนรู้ใจหรือที่เรียกกันว่า “แฟน” ก็บริษัทของเขาคือบริษัทจัดหาคู่จะไปหาคนมาสมัครทำบัตรเครดิตก็ใช่ที่.....
“พี่ปายฮะ พี่ปาย”
“เออ...มีอะไร”
“แหมๆ เหม่อลอยไปถึงสาวที่ไหนเนี่ยพี่ ผมล่ะอยากรู้จริงๆ”
‘เพราะตั้งแต่ผมเป็นรุ่นน้องพี่ที่มหา’ลัย จนตามพี่มาทำงานบริษัทนี้ ก็ไม่เคยเห็นแฟนพี่ ไม่เคยเห็นพี่จีบใคร หรือมีผู้หญิงคนไหนมาเกาะแกะพี่เลย...อย่าบอกนะว่าพี่เป็น เป็น เป็นเกย์ อึ่ย! แค่คิดก็ขนลุกแล้ว’...นิวัตรสะบัดหัวแรงๆ เพื่อไล่ความคลางแคลงใจที่มีต่อปราชญา
‘นิวัตร’ เป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยของปราชญา ที่เจ้านี่มันตามมาทำงานบริษัทเดียวกับเขา ไม่ใช่เพราะปลื้มหรือคลั่งไคล้เขามาก จนต้องตามมาทำงานด้วยหรอก แต่เป็นเพราะเหตุผลเดียวกับเขา....งานมันหายาก
“อยากรู้หรอ เรื่องมันยาวว่ะ เล่าวันเดียวคงไม่จบ แต่ตอนนี้แกเอาป้ายในมือแกไปติดไว้หน้าบู๊ท ให้ไวๆ” ปราชญาตอบคำถามที่นิวัตรตั้งใจจะถามแต่ไม่ได้เอ่ยในตอนแรก ส่วนอีกคำถาม...นั่นสิ ทำไมเขาไม่เคยรู้สึกสนใจผู้หญิงคนไหนบ้างเลย จนได้มาเจอคุณแก้วใจ เขารู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดูเปรี้ยวเข็ดฟัน แต่ทำไมกลับโดนใจผู้ชายอย่างเขา…
ถึงตอนนี้เขาก็ยังหาคำตอบไม่ได้ รู้แต่เพียงว่า....ที่เขายอมให้เจ้านายจอมก๊อปย้ายเขามาอยู่ ‘บริษัทคลิ๊ก’......ซึ่งเป็นบริษัทในเครือของบริษัทปรุงรักให้ครบรส ก็คงเป็นเพราะคุณแก้วใจมานั่งแท่นบริหารเต็มตัวกระมัง ถึงกระนั้นก็เถอะ.....เจ้านายจอมก๊อปของเขาก็อยากจะมีส่วนร่วมไปเสียทุกอย่าง คุณแก้วใจเลยดูจะเป็นเพียงผู้ลงความเห็นเท่านั้น
หน้าห้าง ‘ฟรีแลนด์’
“โอ๊ย...ปวดขา ร้อน หิว” น้ำมนต์สบถออกมาด้วยความหงุดหงิด
เธอเดินหางานมาตั้งแต่เช้า และตอนนี้ก็จะบ่ายสองโมงแล้ว ข้าวกลางวันก็ยังไม่ตกถึงท้องเธอเลยสักเม็ด อากาศก็ร้อนระอุจนทำให้ชุดแซกตัวสวยของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ ตอนนี้เธอจึงมีสภาพเหมือนคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วรีบเสียจนไม่ทันได้เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แห้งก่อนใส่เสื้อผ้า
แล้วเธอก็หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวขริบรอบด้วยลูกไม้สีชมพู ขึ้นมาเช็ดเหงื่อเม็ดเป้งบนใบหน้า
“โอ๊ย.....” เธอมัวแต่เช็ดเหงื่อจนลืมมองทางต่างระดับข้างหน้า ผลก็คือ...เธอลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่หน้า ‘ห้างฟรีแลนด์’ ….ห้างดังกลางกรุง
‘ทำไมฉันถึงได้โชคร้ายปานนี้กันนะ งานก็หาไม่ได้ ร้อนก็ร้อน หิวก็หิว แถมยังต้องอับอายอีก ฮือๆ นี่...ถ้าเป็นในนิยายนางเอกสวยๆอย่างฉันคงไม่ต้องลงมานั่งพับเพียบแต้แบบนี้ ตามสูตรนิยายต้องมีเจ้าชายรูปงาม.......ไม่สิอาจจะเป็นทายาทมหาเศรษฐีพันล้านก็ได้ มารอรับฉันไว้ แล้วฉันก็จะตกอยู่ในอ้อมแขนที่ทรงพลังของเขาและ..........’ เธอคิดตัดพ้อต่อโชคชะตา
“เป็นอะไรมากไหมครับ” เสียงๆนี้ช่างไพเราะเหมือนเสียงสวรรค์ ไม่ใช่มีมาแต่เสียงเท่านั้น มือของเจ้าของเสียงก็ยื่นมาหาเธอด้วย...
เธอมองไล่ไปตั้งแต่มือเรียวบางราวกับมือผู้หญิง แขนเสื้อเชิ้ตที่พับไว้แค่ข้อศอก ปากแสนจะอวบอิ่ม จมูกดูสันเป็นคม ตาโฉบเฉียวแบบตาเหยี่ยว ผมรองทรง และแก้มสีชมพูของเจ้าของเสียงทำเอาเธอตกอยู่ในภวังค์
‘...เอวาเจลีนได้ยินเสียงตัดพ้อของฉันแล้วหรอ ถึงได้ส่งเขาคนนี้มาอยู่ต่อหน้าฉัน แม้เขาจะมารับฉันไว้ในอ้อมแขนไม่ทันตามสูตรนิยาย แต่เขาก็มา โอ้...เอวาเจลีนคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ.....แต่เมื่อคืนฉันของานจากเอวาเจลีนนะ ไม่ใช่เนื้อคู่!’
“คุณครับๆ คุณ คุณ นี่คุณได้ยินผมไหม” เสียงเขาช่างมีเสน่ห์อะไรเช่นนี้ ทรงพลังจนสามารถกระชากเธอให้หลุดจากภวังค์ได้
“คะ คุณว่าอะไรนะคะ อ๋อ...พอดีฉันเมื่อยน่ะค่ะ เลยอยากนั่งพักขาสักหน่อย ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ ฉัน...ฉันสบายดี สบายดีทุก....อย่าง” มือของเขายังอยู่ไม่ได้เก็บไปไหน เธอเลยยอมให้เขาฉุดขึ้นมาแต่โดยดี
“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉัน อุ๊ย!” ไม่นะ....รองเท้าคู่เก่งของเธอ
“ส้นรองเท้าคุณหักหรอครับ”
“เฮ้อ! วันนี้วันอะไรกันเนี่ย ฉันก้าวขาข้างไหนออกจากบ้าน ทำไมมันถึงได้แย่แบบนี้”
“วันนี้วันพุธครับ” เขาตอบพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ
“นี่คุณจะทำอะไรน่ะ นั่นมัน...”
เขาคว้ารองเท้าอีกข้างหนึ่งของเธอออกมาหักส้นออก แล้วบรรจงสวมมันคืนให้เธอ
“นั่นมัน...อะไรหรอครับ ผมว่าแบบนี้น่าจะสบายกว่า เราเข้าไปในห้างกันเถอะ”
เขาฉวยมือของเธอ ไม่รู้อะไรทำให้เธอไม่ดึงมือกลับ แต่กลับปล่อยให้เขากึ่งจูงกึ่งลากแบบนี้…ถ้าเขาเป็นโจรจริงๆล่ะก็ ได้สิ ได้เลย เธอยอมให้ปล้น.....ปล้นใจ......
“คุณจะพาฉันไปไหน ถ้าคุณคิดจะพาฉันไปขายล่ะก็คุณคิดผิดมากๆ หรือว่าคุณจะลักพาตัวฉันไปเรียกค่าไถ่ ก็ขอบอกอีกครั้งว่า...คุณคิดผิดอย่างรุ่นแรง” เขาปล่อยมือเธอหน้าร้านๆหนึ่ง.... ร้านรองเท้า
‘......เขาคงเป็นพนักงานขายรองเท้าในห้างนี้แน่ๆ แหม...เดี๋ยวนี้ร้านรองเท้าเขามีตาทิพย์รู้อนาคตด้วยว่าจะมีใครรองเท้าพัง!’ …เธอคิดเบาๆ
“คุณชอบแบบไหนก็เลือกเลยนะ แต่ว่าผมว่า....ผมช่วยคุณดูดีกว่า” พูดเสร็จเขาก็คว้าข้อมือเธอเข้าไปในร้านแล้วกดบ่าเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้สำหรับลองรองเท้า เขาเอารองเท้าคู่นั้นคู่นี้มาให้เธอลอง จนเธอถูกใจคู่หนึ่ง...คู่ที่ดูธรรมดาเหมือนกับเธอ
“เอาคู่นี้ครับ แล้วนี่...” เขายื่นตราประทับรูปร่างแปลกตาให้กับพนักงานสาว
นั่นมัน! ตราประทับของ ‘ฟีนิกซ์กรุ๊ป’ บริษัทที่มีหลากหลายธุรกิจ(รวมถึงห้างนี้ด้วย) ตาของน้ำมนต์ประกายขึ้นมาทันที...
....เขาเป็นลูกเจ้าของห้างฟรีแลนด์ ทายาทของฟีนิกซ์กรุ๊ปที่เธอเคยเห็นผ่านจอโทรทัศน์หรือ โอ้...อยากจะเป็นลมแล้วตื่นสักสองครั้ง......ฉันว่าในโทรทัศน์เขาหล่อแล้วนะ ส่วนตัวจริง....อืม! ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง~
‘ขอบคุณมากๆเลยนะคะ...เอวาเจลีน’ เธอแนบมือกับหน้าอก เพื่อแสดงความขอบคุณเอวาเจลีนของเธอ
“คุณหิวไหม ทานข้าวกลางวันหรือยัง นี่ก็จะบ่ายสามแล้ว ผมว่าเราไปหาอะไรอร่อยๆทานกันดีกว่า”
เธอพยักหน้าแทนคำตอบ...
“แล้วคุณอยากทานอะไรล่ะ อืม...อาหารญี่ปุ่นแล้วกันผมชอบ ไปกันเถอะ”
“คุณถามฉันแบบต้องการคำตอบหรือเปล่า คุณถามเองตอบเองหมดเลยนะ เอ๊ะ! แต่เมื่อกี้นี้คุณบอกว่าคุณชอบอาหารญี่ปุ่นหรอ...ฉัน”
เธอหยุดชะงัก และพูดดังๆในใจว่า
‘ฉันก็ชอบ แบบนี้มันพรหมลิขิตชัดเลย ชัดมาก’
“เอ่อ...คือ คือว่าฉันก็รบกวนคุณมามากแล้ว แล้ว แล้วฉันก็มีธุระต่อด้วย ขอตัวนะคะ ขอบคุณที่ช่วยฉัน แล้วก็รองเท้าคู่นี้ด้วยฉันชอบมันมาก ลาก่อนค่ะ” เธอส่งยิ้มให้เขา
‘ฉันชอบรองเท้าคู่นี้มากพอๆกับที่ชอบคุณเลย’ เธอได้แค่คิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกไป
....ความสุขมักมาช้าและผ่านไปเร็วเสมอ....
เขาโบกมือลาและส่งยิ้มให้เธอ....ยิ้มที่แสนบาดใจเธอเหลือเกิน
‘ถ้าเป็นในนิยายเขาต้องรั้งฉันไว้สิ’ เธอฝันเฟื่อง
แล้วเธอก็หยุดฝัน พาตัวเองกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ตอนนี้เธอต้องรีบไปให้ถึงร้านอาหารญี่ปุ่น ที่นัดกับนิตินัดดาไว้เมื่อตอนเช้าให้ไวที่สุด
เธอมองรองเท้าที่สวมอยู่อีกครั้ง พร้อมกับอมยิ้มเล็กๆ ก่อนจะวิ่งไปที่ป้ายรถโดยสารประจำทาง
ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ......ซินเดอเรลล่า.....
ตกลงเอวาเจลีน
ได้ยินเสียงของน้ำมนต์
หรือยังนะ.... ?
.......................โปรดติดตามตอนต่อไป..........................
ขอบคุณนะค่ะ ^ ^
@ นักอ่าน
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขค่า @ @
บทที่1
ตบเท้าเข้ามาดู...แล้วจะรู้คู่คุณคือใคร
หลังจากวางแผนการปฏิบัติงานกับลูกทีมเสร็จ ปราชญาไม่รอช้า พาลูกทีมของเขาออกมาจัดสถานที่ทันที งานที่เขาได้รับมอบหมายมา คือ หาลูกค้า...ผู้ที่ต้องการคนรู้ใจหรือที่เรียกกันว่า “แฟน” ก็บริษัทของเขาคือบริษัทจัดหาคู่จะไปหาคนมาสมัครทำบัตรเครดิตก็ใช่ที่.....
“พี่ปายฮะ พี่ปาย”
“เออ...มีอะไร”
“แหมๆ เหม่อลอยไปถึงสาวที่ไหนเนี่ยพี่ ผมล่ะอยากรู้จริงๆ”
‘เพราะตั้งแต่ผมเป็นรุ่นน้องพี่ที่มหา’ลัย จนตามพี่มาทำงานบริษัทนี้ ก็ไม่เคยเห็นแฟนพี่ ไม่เคยเห็นพี่จีบใคร หรือมีผู้หญิงคนไหนมาเกาะแกะพี่เลย...อย่าบอกนะว่าพี่เป็น เป็น เป็นเกย์ อึ่ย! แค่คิดก็ขนลุกแล้ว’...นิวัตรสะบัดหัวแรงๆ เพื่อไล่ความคลางแคลงใจที่มีต่อปราชญา
‘นิวัตร’ เป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยของปราชญา ที่เจ้านี่มันตามมาทำงานบริษัทเดียวกับเขา ไม่ใช่เพราะปลื้มหรือคลั่งไคล้เขามาก จนต้องตามมาทำงานด้วยหรอก แต่เป็นเพราะเหตุผลเดียวกับเขา....งานมันหายาก
“อยากรู้หรอ เรื่องมันยาวว่ะ เล่าวันเดียวคงไม่จบ แต่ตอนนี้แกเอาป้ายในมือแกไปติดไว้หน้าบู๊ท ให้ไวๆ” ปราชญาตอบคำถามที่นิวัตรตั้งใจจะถามแต่ไม่ได้เอ่ยในตอนแรก ส่วนอีกคำถาม...นั่นสิ ทำไมเขาไม่เคยรู้สึกสนใจผู้หญิงคนไหนบ้างเลย จนได้มาเจอคุณแก้วใจ เขารู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดูเปรี้ยวเข็ดฟัน แต่ทำไมกลับโดนใจผู้ชายอย่างเขา…
ถึงตอนนี้เขาก็ยังหาคำตอบไม่ได้ รู้แต่เพียงว่า....ที่เขายอมให้เจ้านายจอมก๊อปย้ายเขามาอยู่ ‘บริษัทคลิ๊ก’......ซึ่งเป็นบริษัทในเครือของบริษัทปรุงรักให้ครบรส ก็คงเป็นเพราะคุณแก้วใจมานั่งแท่นบริหารเต็มตัวกระมัง ถึงกระนั้นก็เถอะ.....เจ้านายจอมก๊อปของเขาก็อยากจะมีส่วนร่วมไปเสียทุกอย่าง คุณแก้วใจเลยดูจะเป็นเพียงผู้ลงความเห็นเท่านั้น
หน้าห้าง ‘ฟรีแลนด์’
“โอ๊ย...ปวดขา ร้อน หิว” น้ำมนต์สบถออกมาด้วยความหงุดหงิด
เธอเดินหางานมาตั้งแต่เช้า และตอนนี้ก็จะบ่ายสองโมงแล้ว ข้าวกลางวันก็ยังไม่ตกถึงท้องเธอเลยสักเม็ด อากาศก็ร้อนระอุจนทำให้ชุดแซกตัวสวยของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ ตอนนี้เธอจึงมีสภาพเหมือนคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วรีบเสียจนไม่ทันได้เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แห้งก่อนใส่เสื้อผ้า
แล้วเธอก็หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวขริบรอบด้วยลูกไม้สีชมพู ขึ้นมาเช็ดเหงื่อเม็ดเป้งบนใบหน้า
“โอ๊ย.....” เธอมัวแต่เช็ดเหงื่อจนลืมมองทางต่างระดับข้างหน้า ผลก็คือ...เธอลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่หน้า ‘ห้างฟรีแลนด์’ ….ห้างดังกลางกรุง
‘ทำไมฉันถึงได้โชคร้ายปานนี้กันนะ งานก็หาไม่ได้ ร้อนก็ร้อน หิวก็หิว แถมยังต้องอับอายอีก ฮือๆ นี่...ถ้าเป็นในนิยายนางเอกสวยๆอย่างฉันคงไม่ต้องลงมานั่งพับเพียบแต้แบบนี้ ตามสูตรนิยายต้องมีเจ้าชายรูปงาม.......ไม่สิอาจจะเป็นทายาทมหาเศรษฐีพันล้านก็ได้ มารอรับฉันไว้ แล้วฉันก็จะตกอยู่ในอ้อมแขนที่ทรงพลังของเขาและ..........’ เธอคิดตัดพ้อต่อโชคชะตา
“เป็นอะไรมากไหมครับ” เสียงๆนี้ช่างไพเราะเหมือนเสียงสวรรค์ ไม่ใช่มีมาแต่เสียงเท่านั้น มือของเจ้าของเสียงก็ยื่นมาหาเธอด้วย...
เธอมองไล่ไปตั้งแต่มือเรียวบางราวกับมือผู้หญิง แขนเสื้อเชิ้ตที่พับไว้แค่ข้อศอก ปากแสนจะอวบอิ่ม จมูกดูสันเป็นคม ตาโฉบเฉียวแบบตาเหยี่ยว ผมรองทรง และแก้มสีชมพูของเจ้าของเสียงทำเอาเธอตกอยู่ในภวังค์
‘...เอวาเจลีนได้ยินเสียงตัดพ้อของฉันแล้วหรอ ถึงได้ส่งเขาคนนี้มาอยู่ต่อหน้าฉัน แม้เขาจะมารับฉันไว้ในอ้อมแขนไม่ทันตามสูตรนิยาย แต่เขาก็มา โอ้...เอวาเจลีนคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ.....แต่เมื่อคืนฉันของานจากเอวาเจลีนนะ ไม่ใช่เนื้อคู่!’
“คุณครับๆ คุณ คุณ นี่คุณได้ยินผมไหม” เสียงเขาช่างมีเสน่ห์อะไรเช่นนี้ ทรงพลังจนสามารถกระชากเธอให้หลุดจากภวังค์ได้
“คะ คุณว่าอะไรนะคะ อ๋อ...พอดีฉันเมื่อยน่ะค่ะ เลยอยากนั่งพักขาสักหน่อย ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ ฉัน...ฉันสบายดี สบายดีทุก....อย่าง” มือของเขายังอยู่ไม่ได้เก็บไปไหน เธอเลยยอมให้เขาฉุดขึ้นมาแต่โดยดี
“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉัน อุ๊ย!” ไม่นะ....รองเท้าคู่เก่งของเธอ
“ส้นรองเท้าคุณหักหรอครับ”
“เฮ้อ! วันนี้วันอะไรกันเนี่ย ฉันก้าวขาข้างไหนออกจากบ้าน ทำไมมันถึงได้แย่แบบนี้”
“วันนี้วันพุธครับ” เขาตอบพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ
“นี่คุณจะทำอะไรน่ะ นั่นมัน...”
เขาคว้ารองเท้าอีกข้างหนึ่งของเธอออกมาหักส้นออก แล้วบรรจงสวมมันคืนให้เธอ
“นั่นมัน...อะไรหรอครับ ผมว่าแบบนี้น่าจะสบายกว่า เราเข้าไปในห้างกันเถอะ”
เขาฉวยมือของเธอ ไม่รู้อะไรทำให้เธอไม่ดึงมือกลับ แต่กลับปล่อยให้เขากึ่งจูงกึ่งลากแบบนี้…ถ้าเขาเป็นโจรจริงๆล่ะก็ ได้สิ ได้เลย เธอยอมให้ปล้น.....ปล้นใจ......
“คุณจะพาฉันไปไหน ถ้าคุณคิดจะพาฉันไปขายล่ะก็คุณคิดผิดมากๆ หรือว่าคุณจะลักพาตัวฉันไปเรียกค่าไถ่ ก็ขอบอกอีกครั้งว่า...คุณคิดผิดอย่างรุ่นแรง” เขาปล่อยมือเธอหน้าร้านๆหนึ่ง.... ร้านรองเท้า
‘......เขาคงเป็นพนักงานขายรองเท้าในห้างนี้แน่ๆ แหม...เดี๋ยวนี้ร้านรองเท้าเขามีตาทิพย์รู้อนาคตด้วยว่าจะมีใครรองเท้าพัง!’ …เธอคิดเบาๆ
“คุณชอบแบบไหนก็เลือกเลยนะ แต่ว่าผมว่า....ผมช่วยคุณดูดีกว่า” พูดเสร็จเขาก็คว้าข้อมือเธอเข้าไปในร้านแล้วกดบ่าเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้สำหรับลองรองเท้า เขาเอารองเท้าคู่นั้นคู่นี้มาให้เธอลอง จนเธอถูกใจคู่หนึ่ง...คู่ที่ดูธรรมดาเหมือนกับเธอ
“เอาคู่นี้ครับ แล้วนี่...” เขายื่นตราประทับรูปร่างแปลกตาให้กับพนักงานสาว
นั่นมัน! ตราประทับของ ‘ฟีนิกซ์กรุ๊ป’ บริษัทที่มีหลากหลายธุรกิจ(รวมถึงห้างนี้ด้วย) ตาของน้ำมนต์ประกายขึ้นมาทันที...
....เขาเป็นลูกเจ้าของห้างฟรีแลนด์ ทายาทของฟีนิกซ์กรุ๊ปที่เธอเคยเห็นผ่านจอโทรทัศน์หรือ โอ้...อยากจะเป็นลมแล้วตื่นสักสองครั้ง......ฉันว่าในโทรทัศน์เขาหล่อแล้วนะ ส่วนตัวจริง....อืม! ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง~
‘ขอบคุณมากๆเลยนะคะ...เอวาเจลีน’ เธอแนบมือกับหน้าอก เพื่อแสดงความขอบคุณเอวาเจลีนของเธอ
“คุณหิวไหม ทานข้าวกลางวันหรือยัง นี่ก็จะบ่ายสามแล้ว ผมว่าเราไปหาอะไรอร่อยๆทานกันดีกว่า”
เธอพยักหน้าแทนคำตอบ...
“แล้วคุณอยากทานอะไรล่ะ อืม...อาหารญี่ปุ่นแล้วกันผมชอบ ไปกันเถอะ”
“คุณถามฉันแบบต้องการคำตอบหรือเปล่า คุณถามเองตอบเองหมดเลยนะ เอ๊ะ! แต่เมื่อกี้นี้คุณบอกว่าคุณชอบอาหารญี่ปุ่นหรอ...ฉัน”
เธอหยุดชะงัก และพูดดังๆในใจว่า
‘ฉันก็ชอบ แบบนี้มันพรหมลิขิตชัดเลย ชัดมาก’
“เอ่อ...คือ คือว่าฉันก็รบกวนคุณมามากแล้ว แล้ว แล้วฉันก็มีธุระต่อด้วย ขอตัวนะคะ ขอบคุณที่ช่วยฉัน แล้วก็รองเท้าคู่นี้ด้วยฉันชอบมันมาก ลาก่อนค่ะ” เธอส่งยิ้มให้เขา
‘ฉันชอบรองเท้าคู่นี้มากพอๆกับที่ชอบคุณเลย’ เธอได้แค่คิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกไป
....ความสุขมักมาช้าและผ่านไปเร็วเสมอ....
เขาโบกมือลาและส่งยิ้มให้เธอ....ยิ้มที่แสนบาดใจเธอเหลือเกิน
‘ถ้าเป็นในนิยายเขาต้องรั้งฉันไว้สิ’ เธอฝันเฟื่อง
แล้วเธอก็หยุดฝัน พาตัวเองกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ตอนนี้เธอต้องรีบไปให้ถึงร้านอาหารญี่ปุ่น ที่นัดกับนิตินัดดาไว้เมื่อตอนเช้าให้ไวที่สุด
เธอมองรองเท้าที่สวมอยู่อีกครั้ง พร้อมกับอมยิ้มเล็กๆ ก่อนจะวิ่งไปที่ป้ายรถโดยสารประจำทาง
ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ......ซินเดอเรลล่า.....
ตกลงเอวาเจลีน
ได้ยินเสียงของน้ำมนต์
หรือยังนะ.... ?
.......................โปรดติดตามตอนต่อไป..........................
เด่นเดือน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 พ.ย. 2555, 07:03:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 พ.ย. 2555, 07:11:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 989
| << บทนำ |