I love you sir รักนะค่ะคุณชาย
สวัสดีจ้าวันนี้จะมาแนะนาตัวละครกันนิดๆหน่อยๆ ตัวละครตัวแรกมีชื่อว่า “ชิสุ ฮารุกะ” (มีฉายาว่ายัยบื้อ โดย โทโอรุเป็นผู้ตั้งให้) เกิดวันที่ 30 มีนาคม 2542
เป็นนางเอกของเรื่องจ้า และก็มีเหตุผลจำเป็นที่จะต้องมาเป็นเมดของ โทงะ โทโอรุ
ตัวละครตัวที่สองมีชื่อว่า “โทงะ โทโอรุ”(มีฉายาว่านายจอมหยิ่ง โดย ฮารุกะแอบตั้งให้ ^-^) เกิดวันที่ 27 ธันวาคม 2542 เป็นพระเอกจ้า ซึ่งเป็นเจ้านายที่เอาแต่ใจสุดๆ เห็นแก่ตัวสุดๆ และก็นิสัยคุณหนูสุดๆ หาที่ใดเปรียบมิได้ *3*(เหนื่อยใจแทน ฮารุกะจัง)
ตัวละครตัวที่สามมีชื่อว่า “โทกะ มิสึโกะ”อยากจะบอกว่า she ร้ายมาก เกิดวันที่ 27 กันยายน 2542 เป็นคู่ปรับของ”ฮารุกะ”
ตัวละครตัวที่สี่มีชื่อว่า “โฮยะ อิซึ” เป็นเพื่อนของ “ฮารุกะ” เกิดวันที่ 5 มกราคม 2542 เป็นเพื่อนสนิทผู้ชายของฮารุกะซึ่งอิซึเองก็แอบชอบฮารุกะมาตั้งนานแล้วด้วย โดยที่ฮารุกะเองไม่รู้เรื่องเลย (บื้อสมฉายาจริงๆ)
งั้นพอแค่ สี่ตัวละครก่อนนะ (>-<)


Tags: วัยรุ่น โรแมนติกคอมเมดี้

ตอน: บทที่2 ไม่จริงหน่า เพื่อนในโรงเรียนรู้แล้วหรอว่าฉันไปเป็นเมดของนายนั่น!!!


...และแล้วฉันก็มาเป็นเมดของโทโอรุซึ่งฉันต้องมาโรงเรียนพร้อมกับโทโอรุทุกวันอีก กรี๊ดดด~ อิจฉาฉันล่ะสิที่ฉันได้มาเดินข้างๆโทโอรุ โฮะๆๆ แบบว่าคนมันสวยอ่ะนะ แต่จริงๆแล้วฉันน่ะเป็นเมดของนายนี้ต่างหากล่ะ และฉันก็ซวยอยู่ห้องเดียวกับนายจอมหยิ่งนี่อีก TT-TT เฮ้อ~กลุ้ม แต่ก็ชั่งเถอะรีบเข้าเรียนดีกว่าเดี๋ยวสายแล้วโดนครูด่า

“นี่ฮารุกะ ทำไมวันนี่เธอถึงมาพร้อมนายโทโอรุล่ะ”

“อ่อ ก็แค่บังเอิญเดินมาพร้อมกันนะ แค่บังเอิญ ^^a”

“อืม งั้นก็ดีเพราะฉันไม่ค่อยชอบขี้หน้าไอ้หมอนั่นตั้งแต่เมื่อวานที่มันมาดึงเธอไปแล้วล่ะ” อิซึพูดพลางมองไปที่โอโทรุที่นั่งอยู่อีกฟากของห้องเรียน

กริ๊ง~กร๊อง~ เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น

“อ่า~ วิชาแรกคณิตสินะ” เฮ้อออ~ หลับดีกว่า 555 แต่ว่านะ รู้สึกเหมือนมีใครจ้องอยู่เลย ฉันหันสายหันขวา จนไปเจอกับสายตาคู่หนึ่ง อ๊ะ! นั่นมัน นายจอมหยิ่งนี่!!! = = เอ่อ...ฉันจะแอบหลับในห้อง แล้วนายจ้องแบบนี้ใครจะหลับลงล่ะ หันไปตั้งใจเรียนสิ๊!! หน้าฉันน่ะไม่มีคำตอบหรอกนะ จ้องอยู่ได้เดี๋ยวก็ท้องหรอก! ฮึ่ม!!

ระหว่างเรียนฉันรู้สึกได้ว่านายจอมหยิ่งเนี่ยมองฉันกับอิซึอยู่ตลอดเลย จนฉันไม่มีกะจิตกะใจนอนแว้ววว~เอ้ย เรียนนน

กริ๊ง~กร๊อง~ และแล้วเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น โอ้ววว ขอบคุณพระเจ้าที่เมตตาลูก *0*

“เย้...ในที่สุดก็พักกลางวันซักที” โคตรปวดหัวเพราะนายจอมหยิ่งนั่นเชียวจ้องฉันกับอิซึตั้งแต่คาบแรกยันคาบพักเลย

“ไปกินข้าวกันอิซึ”

“อืม...วันนี้จะกินอะไรล่ะ”

“งั้น...กิน ปัก!! โอ้ย!!” ฉันเดินไปชนกับผู้ชายคนหนึ่ง

“ขะ...ขอโทษค่ะ”

“เดินดูทางบ้างสิฮารุกะ”

เสียงคุ้นๆนี่มัน...นายจอมหยิ่งนี่

“จริงสิ...เอาหูมานี่สิ ฮารุกะ คือว่าวันนี่ฉันอยากกินข้าวกับเธอฉะนั้นมากินข้าวกับฉันเดี๋ยวนี่”

“ตะ...แต่ทำไมฉันต้องเชื่อฟังนายด้วยล่ะ”

และแล้วโทโอรุก็มากะซิบที่ข้างหูฉันแล้วพูดว่า

“ฉันรู้นะว่าเธอไม่อยากให้คนที่โรงเรียนรู้ว่าเธอน่ะเป็นเมดของฉัน แต่ถ้าเธอไม่มากินข้าวกับฉันเธอก็น่าจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

“งะ...งั้น อิซึพอดีฉันมีธุรอ่ะงั้นวันนี้นายกินข้าวคนเดียวนะ ขอโทษนะ ไปก่อนนะ”

“เดี๋ยว สิ” (แต่ทำไมไอหมอนั่นถึงมาเอาตัวฮารุกะไปล่ะ ไม่สบอารมณ์เลยแฮะ วันนี้มันก็มาโรงเรียนพร้อมฮารุกะอีกหมั่นไส้ว่ะ ชิ : อิซึ)

“ก็ได้ๆกินข้าวก็กินข้าว” แต่ทำไมนายจอมหยิ่งนี่ต้องมาจับมือฉันด้วยอ่ะเขินนะ 0///0

เมื่อมาถึงที่นั่งประจำของนายนี่ หัวหน้าพ่อบ้านโชตะก็นำอาหารสุดหรูมาวาง 2 ที่ โอ้โหไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้มากินของหรูๆแบบนี้ในชีวิต >< ลาภปากแท้ๆ

“งั้นทานแล้วนะค่ะ” ^/\^

“เดียวสิ” โทโอรุพูดขึ้น

“อะไรหรอ?” นายนี่นิ ขัดจังหวะชะมัด คนกำลังจะกิน -*-

“วันนี้หลังเลิกเรียนฉันอยากกลับบ้านพร้อมเธอโอเคนะ และก็เธอน่ะเปลี่ยนที่มานั่งข้างฉันแทนซะฉันบอกครูแล้ว ย้ายมาเดียวนี่เลยด้วย”

“งั้นฉันต้องย้ายมานั่งข้างนายหรอ?!”

“นี่คือคำสั่ง!!”

“คะ...ค่ะ งั้นไปเรียนกันเถอะค่ะนายจอมหยิ่ง อุ้ย นายน้อย”

“เออ จริงสิฉันว่าจะให้เธอมากินข้าวกับฉันทุกวัน”

“หา~ ไม่ได้เดี๋ยวอิซึงอนจะทำไงล่ะ”

“ห่วงมันมากขนาดนั้นเลยหรอ แต่ถ้าไม่มากินข้าวกับฉันๆจะบอกทุกคนว่าเธอเป็นเมด”

“เล่นอย่างนี่เลยหรอ ก็ได้!ฉันจะมากินข้าวกับนายทุกวันก็ได้!” ตาบ้านี่ เอาแต่ใจชะมัด โถ่~อิซึจะโกรธฉันไหมนะ ทุกทีจะมาโรงเรียนด้วยกัน เรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน เย้ยย ย~ เพลินไปหน่อย -///-

ในที่สุดก็ได้เวลาเข้าเรียนแล้วแต่ฉันต้องมานั่งข้างๆนายจอมหยิ่งนี่แล้วอิซึก็มองนายจอมหยิ่งนี่ตาขวางเชียว อิซึโกรธฉันมากแน่เลยทำไงดี ฉันเครียดจนไม่มีกะจิตกะใจเรียนแล้ว (นี่เธอเคยมีกะจิตกะใจเรียนด้วยหรอ เห็นนอนตล๊อด : @ Mo)


ในที่สุดก็เลิกเรียน ต้องไปขอโทษอิซึซะหน่อยแล้ว

“นี่~อิซึขอโทษนะที่ไม่ได้กินข้าวด้วย แล้ววันนี้ฉันก็กะ...”

ฉันกำลังพูดขอโทษอิซึ แต่...อยู่ดีๆนายจอมหยิ่งนี่ก็ดึงฉันออกมาหน้าตาเฉย ให้ตายซิ

“นี่นายดึงฉันออกมาทำไม”

“ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ให้กลับบ้านกับฉัน ฉันรู้นะว่าเธอนะคิดจะกลับบ้านกับหมอนั้นเลยดึงเธอออกมาไง”

“ใช่ที่ไหน...ฉันก็แค่จะบอกกับอิซึว่าวันนี้ไม่ว่างกลับด้วยแล้วนายมาดึงฉันไว้ทำไมฉันไม่ได้กลับกับอิซึซะหน่อย ”

“ก็ฉันหวงอะ เพราะเธอน่ะ เป็น ของ ฉัน นะ และจากนี่น่ะเธอก็กลับกับฉันได้แค่คนเดียว”

และระหว่างที่ฉันคุยกับนายจอมหยิ่งนั่นเองมิสิโกะก็โผล่มา

“นี่ยัยฮารุกะมาทำอะไรกับโทโอรุกันย่ะ”

“ก็แค่ฮารุกะเป็นเมดของฉันนะ และก็ค่อยดูแลฉันตลอด 24 ชั่งโมงแค่นั้น อุ๊บ!! เผลอพูดไปซะแล้วโทษทีนะ ฮา รุ กะ ^^”

(ดีแล้วถ้าข่าวนี่แพร่กระจายออกไปไอ้เจ้าอิซึจะได้ไม่มายุ่งกับฮารุกะอีก : โทโอรุ)

“กรี๊ดดด~รับไม่ได้ฮารุกะเนี่ยนะเป็นเมดของโทโอรุคุง แถมดูแลกันตลอด 24 ชั่งโมงอีกต่างหาก”

“นี่โทโอรุ รีบกลับบ้านดีกว่าก่อนที่ยัยนี่จะควบคุมสติไว้ไม่ได้”

“ขึ้นรถเร็วค่ะ...นายน้อย”

เมื่อถึงบ้านโทโอรุ ฉันก็มาทำงานตามหน้าที่สาวใช้ แต่ไหงนายโทโอรุถึงใช้งานฉันคนเดียวเลย
“นี่ฮารุกะถอดเสื้อให้ฉันซิ ฉันจะอาบน้ำ”

“ค่ะ เอ้ย นายน้อยนิดอย่าพูดแบบนี่สิค่ะ ถอดเองสิค่ะ” นายจะบ้าหรอ~~~ มีมือก็ถอดเองเซ่~

“เร็วสิรีบถอดเสื้อให้ฉัน นี่คือคำสั่ง ถ้าไม่รีบถอดเสื้อให้ฉันๆจะเอาเธอไปอาบน้ำด้วยนะ”

“คะ...ค่ะ -///-” นี่ฉันเป็นผู้หญิงนะ เรื่องถอดเสื้อให้ผู้ชายน่ะ ครั้งแรกเลยนะย่ะ นายนี่บ้าไปแล้วรึป่าวที่ให้ฉันมาถอดเสื้อให้อ่ะ เขินนะเฟ้ย แล้วจากนี่ฉันจะโดนแกล้งอะไรอีกเนี่ย

“นายน้อยอาบน้ำเสร็งรึยังค่ะ”

“เสร็จแล้วแต่ลืมหยิบผ้าขนหนูหยิบให้หน่อยสิ”

“ได้ค่ะนายน้อย แล้วผ้าขนหนูอยู่ไหนหรอค่ะ”

“บนโต๊ะไง”

“ค่ะ” แล้วฉันก็หยิบผ้าขนหนูให้นายจอมหยิ่งนี่ แต่ตอนส่งให้นายนี่ฉันดันโดนเขาดึงเข้าไปในห้องน้ำด้วยสิ O.o!!! ฉันหลับตาปี๋ แล้วนายนั้นก็พูดว่า…

”เธอจะหลับตาทำไมฉันแต่ตัวเสร็จแล้ว”

“แล้วนายดึงฉันเข้ามาทำไมกัน”

“ก็แค่เล่นๆหน่า”

หนอยแหน่ะนายนี่นะ -///-*

“ได้เวลานอนแล้วค่ะนายน้อย” แต่ว่านะคนใช้ก็มีตั้งหลายคนแต่ทำไมถึงใช้ฉันคนเดียวอะ

“ฮารุกะไปส่งฉันเข้านอนหน่อย”

“ค่ะ” แต่พอฉันส่งนายนั้นที่เตียงเขากลับดึงฉันลงที่เตียงแล้วพูดว่า

“เธอ เป็น ของ ฉัน คน เดียว” แล้วโทโอรุก็โน้มตัว เอาหน้ามาใกล้ๆฉัน นะ นี่ นายจะทำอะไรอ้ะ!!

“จุ๊บ<3” ฉันรู้สึกถึงความร้อนจากริมฝีปากของโทโอรุ ที่แก้มของฉัน >///< (แต่ก็แอบเสียใจอยู่นิดนึงที่ไม่ใช้จูบ #ผิด : @Mo)

“นี่เป็นรางวัลของวันนี้นะ” (แล้วของเมื่อวานล่ะ : @ mo)

อะไรกันเนี่ย เพิ่งทำงานแค่ไม่กี่วันฉันก็โดนขโมยหอมแก้มไปแล้วหรอเนี่ย -////- คิดแล้วมันก็...อ้ายย ย รีบเข้านอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้าไหนจะไปโรงเรียนอีก หนักใจจริง~


เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก~

“เช้าแล้วค่ะนายน้อยได้เวลาไปโรงเรียนแล้วค่ะ ตื่นเถอะค่ะ” และนายนี่ก็ตื่นขึ้นมาแล้วดึงฉันไปหอมแก้มแบบไม่ทันตั้งตัว อ๊ากกก~

“นะ...นะนายน้อยทำอะไรค่ะ”

“Morning Kiss ไงล่ะ ^^”

นายเนี่ยเป็นใครกันอยู่ดีๆมาหอมแก้มฉันตั้ง 2 ครั้งแล้วนะ เก็บอารมณ์ไว้ฮารุกะ

“นายน้อยค่ะไปโรงเรียนได้แล้ว”

และฉันก็โดนนายนั้นเทศยาวบนรถว่าต้องอยู่ด้วยกันตลอดแม้กระทั้งเวลาเรียนก็ต้องอยู่ข้างๆนายจอมหยิ่งนี่ ในที่สุดจากที่ฟังนายนี่มานานก็ถึงโรงเรียนซักที


ณ โรงเรียนตอนเช้า

กรี๊ด~~~ไม่จริงทำไมยัยฮารุกะถึงได้มาเป็นเมดของฮารุกะคุงได้ กรี๊ด~รับไม่ได้

เอ๋?ทำไมทุกคนถึงรู้ได้ว่าฉันมาเป็นเมดของนายนี่ เออจริงสิเมื่อวานนายจอมหยิ่งนี่บอกกับยัยมิสึโกะว่าฉันเป็นเมดของเค้านี่ ม่ายย~น๊า~ และแล้วตอนเรียนก็มีสายตาอาฆาตของผู้หญิงทั้งห้องส่งมาที่ฉันแล้วฉันจะเรียนรู้เรื่องไหมเนี่ย

“นี่นายจอมหยิ่งเพราะนายคนเดียวเลย”

“งั้นเดียววันนี้ให้หอมแก้มฉันชดใช้ละกัน”

“จะบ้าหรอไม่เอา”

กรี๊ดเมื่อกี้ทุกคนได้ยินไหมว่าโทโอรุจะให้ยัยฮารุกะหอมแก้ม ทำไมฮารุกะถึงได้คนเดียวละฉันก็อยากหอมแก้มโทโอรุคุงบ้างอะกรี๊ดดด~งั้นพวกเราเอาอย่างนี่ไหมถ้าใครสามาถรหยิบโบบนหัวยัยนั้นก่อนเลิกเรียนได้จะได้หอมแก้มโทโอรุคุงแทนยัยนั่นโอไหมทุกคนงั้น เริ่มเลย นี่ยัยฮารุกะมาให้พวกเราจับซะดีๆ

“จะ...จำไว้นายจอมหยิ่งถ้าฉันรอดไปได้จะเอาคืนให้สาสมเลย ย๊ากกก~~~




momojung
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ธ.ค. 2555, 20:44:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ธ.ค. 2555, 20:44:45 น.

จำนวนการเข้าชม : 1299





<< บทที่1 ฉันเนี่ยนะ!!!..เป็นเมดของนาย   บทที่ 3 เพราะนาย...ฉันถึงต้องหนี้การตามล่าของผู้หญิงทั้งโรงเรียน >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account