เล่ห์รักเกมหัวใจ
มีน เขาถูกว่าจ้างให้หักอกเธอ "อลินา" ที่คนว่าจ้างบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงร้ายกาจ
อลินา ถูกว่าจ้างให้ดักหลังผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ อย่าง"มีน" ที่ไม่ยอมสยบให้หญิงใด
เมื่อ แผนถูกซ้อนเป็นชั้นๆเหมือนขนมที่แสนหวาน กับดักที่พันจนวุ่นวาย
หมายเหตุ เรื่องนี้เขียนสดๆ ดังนั้นอาจจะมีเนื้อหาที่จะมีการเปลี่ยนแปลงภายหลังค่ะ
อลินา ถูกว่าจ้างให้ดักหลังผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ อย่าง"มีน" ที่ไม่ยอมสยบให้หญิงใด
เมื่อ แผนถูกซ้อนเป็นชั้นๆเหมือนขนมที่แสนหวาน กับดักที่พันจนวุ่นวาย
หมายเหตุ เรื่องนี้เขียนสดๆ ดังนั้นอาจจะมีเนื้อหาที่จะมีการเปลี่ยนแปลงภายหลังค่ะ
Tags: เล่ห์รักเกมหัวใจ คีตา ณิชนิตา
ตอน: บทที่ ๑๕ หน้าที่ของพี่ชาย
ความเงียบภายในห้องพักนั้นไม่ได้ทำให้บรรยากาศลดความสนุกสนานลง ทว่ายิ่งเพิ่มความรู้สึกดีๆ โดยที่ไม่ต้องพูดอะไรออกมาเลย พัชระยื่นแก้วเครื่องดื่มให้เพื่อนรัก สายตาคมเหลือบไปมองประวีย์ที่ล้มตัวลงนอนบนเตียงหลังจากที่ดื่มไปหลายแก้ว
“นายคุยกับลีน่าเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
มีนพยักหน้ารับพร้อมกับจิบน้ำสีเหลืองอำพันนั้น “เธอยอมยกโทษให้แล้วล่ะ อาจจะไม่สนิทใจแต่อย่างน้อยเธอก็เปิดประตูออกมาให้ ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด”
“ก็ดี...แต่ฉันมีเรื่องที่น่าห่วงกว่านั้น อยากให้นายช่วย”
“เรื่องอะไร นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นลีน่า แม่ฉันรู้เรื่องแล้ว ท่านอยากให้ลีน่าไปอยู่บ้านใหญ่ ท่านจะเป็นคนดูแลลีน่าเอง”
มีนชะงักมือที่กำลังจะยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจดริมฝีปาก เป็นไปไม่ได้ที่คุณพิมพิกาจะยอมรับอลินาโดยง่าย สีหน้าเริ่มเป็นกังวลเพิ่มขึ้น
“ท่านพูดว่าจะดูแลอลิสเองอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่ ฉันว่าท่านคงคิดแผนการอะไรไว้แน่ๆ แม่ฉันเป็นคนยังไงนายก็น่าจะรู้ดี ถ้ารู้เรื่องของลีน่า ท่านไม่รู้สึกอะไรก็แปลกแล้ว อีกอย่างถ้าอยู่ที่บ้านก็ต้องเจอกับพี่พาคงได้บ้านแตกแน่ๆ”
“แล้วแกลองคุยกับแม่หรือยัง”
“ฉันคงจะเข้าไปหาท่านหลังจากที่กลับ ฉันเองก็ไม่อยากให้ลีน่าไปอยู่ที่บ้านหรอก แม่ฉันมีแต่จะวุ่นวายและปวดใจ การล้างแค้นกันมันไม่ได้ช่วยให้เรื่องมันดีขึ้นหรอกมีแต่จะเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่าย หรือแกคิดว่าไง” ปลายประโยคหันมาถามเพื่อน
มีนนั่งเงียบโดยไม่พูดอะไรอีกเขาไม่สามารถตอบพัชระได้เต็มปากในเรื่องนี้ เพราะเขาเองก็หลงวนเวียนอยู่ในวังวนของการแก้แค้นเช่นกัน เขาตอบไม่ได้หรอกว่าเรื่องมันจะดีขึ้นหรือเปล่า แค่ต้องการความสะใจเท่านั้นเอง
“การเหยียบคนมันไม่ได้ทำให้เราสูงขึ้นแต่ทำให้จิตใจเราต่ำลง คุณยายฉันสอนมาอย่างนี้ตลอด ท่านมองเห็นว่าลูกสาวและหลานสาวทำตัวแบบไหนและไม่อยากให้ฉันเป็นเหมือนแม่หรือพี่พา ฉันว่าฉันโชคดีที่ได้คุณยายเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก”
พัชระกล่าวก่อนจะหันไปคว้ากีตาร์โปร่งขึ้นมาตั้งบนตัก เริ่มดีดเป็นเพลงที่ตัวเองชอบเล่นเป็นประจำ เขาค่อนข้างเป็นผู้ชายขี้เหงา ด้วยเติบโตมาเพียงลำพัง เขาไม่ชอบการดิ้นรน ไม่ชอบการแข่งขัน การอยู่คนเดียวทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นลูกคนเดียว ด้วยคุณหญิงพิกุลไม่มีลูกหลานชายจึงขอเอาเขาไปเลี้ยงตั้งแต่เล็กโดยแลกกับการให้เงินทุนลูกเขยก้อนใหญ่มากพอที่จะนำไปลงทุนและเล่นการเมืองจนสำเร็จ
จนเมื่อได้มาเจออลินา ก็เหมือนว่าโลกของการอยู่คนเดียวนั้นเปลี่ยนไป เขาต้องมีน้องสาว...ที่ไม่ใช่แม่เดียวกัน ฟังดูน่าขันแต่มันดูขมขื่นสำหรับเขามากกว่า
93 million miles [1]from the Sun, people get ready get ready
'cause here it comes it’s a light, a beautiful light, over the horizon into our eyes
Oh, my my how beautiful, oh my beautiful mother
She told me, "Son in life you’re gonna go far, and if you do it right you’ll love where you are
Just know, that wherever you go, you can always come home"
เสียงรถที่ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณสนามทำให้คนที่อยู่รอบสนามต่างตื่นเต้นไม่แพ้กัน เพียงไม่นานสาวสวยที่อยู่จุดเริ่มต้นก็ยกธงลายหมากรุกขึ้นส่งสัญญาณเริ่มการแข่งขัน รถคันแรกทะยานออกไปทันทีและเรียงตามไปด้วยรถคันต่อมาเรื่อยๆ
ผลการแข่งขันนั้นอลินาเข้าเส้นชัยเป็นคันที่สาม เธอทำได้สำเร็จสำหรับนักแข่งหน้าใหม่แถมยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย เสียงปรบมือลั่นสนามเมื่อผู้ชนะทั้งสามคนขึ้นไปยืนบนแท่นพร้อมสำหรับการมอบรางวัล หญิงสาวคนเดียวของการแข่งขันก้าวเดินลงมาจากท่านดวงตาสวยเหลือบมองกลุ่มของพี่ชายที่เดินเข้ามาหา พัชระตบบ่าเธอเบาๆ พร้อมกับยิ้มบาง
“เก่งมาก” เขาชมแค่นั้นก็ถือว่าอลินาตัวลอยได้แล้ว พัชระไม่ค่อยชื่นชมเธอนักหรอก ตั้งแต่รู้จักกันมาเขามีแต่ตั้งกฎเกณฑ์ให้ กำหนดระเบียบให้เธอทำตามแถมยังบ่นมากอีกต่างหาก
ดอกไม้ช่อสวยถูกยื่นมาไว้ตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวานของหนุ่มโสดแห่งปี มีนยิ้มทั้งปากและตา หญิงสาวรับช่อดอกไม้นั้นมาไว้แนบอกอมยิ้มเพียงเล็กน้อย อาการของทั้งคู่ทำให้ประวีย์เลิกคิ้วสูง
“นี่ผมคงไม่ตกข่าวอะไรหรอกนะ” เด็กหนุ่มกล่าวน้ำเสียงสูง สายตาเหล่มองสองคนนั้นไปมา
“แกอยากได้ข่าวอะไรล่ะวีย์” มีนตบบ่าเด็กหนุ่มเสียงดังฟังชัดจนเจ้าของร่างต้องห่อตัวลงลูบตรงจุดเกิดเหตุไปมา
“โหย พี่มีนตบเสียแรงเลย แข่งเสร็จไปหาอะไรกินเหอะพี่ ผมหิวแล้ว” ประวีย์เสนอความคิดเห็น
“เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าจะตามไปละกันค่ะ” อลินาบอก
“เดี๋ยวพี่รอ ให้พัชกับวีย์ล่วงหน้าไปก่อน” มีนรับอาสาจนพัชระต้องเหลือบตามองเพื่อนรัก
“ก็ดี แต่เร็วๆ นะ ห้ามไถลไปไหน เปลี่ยนเสื้อผ้าสิบนาที ขับรถไปที่ร้านอีกสิบนาที รวมเป็นยี่สิบนาที ขาดได้แต่ห้ามเกิน” คำสั่งของพัชระนั้นเหมือนกล่าวกับน้องสาวแต่สายตาหันไปจ้องมีน เพื่อนรักยักไหล่เล็กน้อยทำเหมือนไม่ใคร่จะสนใจคำสั่งนั้นนัก พัชระจึงหันกลับมาหาเพื่อน “เข้าใจใช่ไหมมีน” ย้ำอีกครั้งจนทำให้อลินาหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่
“รู้แล้วน่า” มีนรับคำอย่างขอไปที พัชระจึงเดินออกไปก่อน
อลินาหันมาสบตาชายหนุ่มก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา มีนกลับหัวมายักคิ้วให้แทน “เรื่องอะไรจะทำตาม” เขาว่าทั้งยิ้มให้
“ยังจะมาพูดอีก” อลินาหัวเราะตบท้ายก่อนจะแยกตัวออกไปหาอนุทัตและเพื่อนๆ นักแข่งที่ยืนคุยกันอยู่ไม่ไกล
สายตาคมมองตามร่างเพรียวสวยนั้นไปจนสุดสายตา เขาจะไม่หวังอะไรมากมายไปกว่านี้อีกแล้ว แค่อลินายอมยกโทษให้มันก็เหมือนชีวิตเขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ...แต่สิ่งที่ค้างคาใจมาหลายปีนี่เล่าเขาจะทำเช่นไร ถ้าเธอไม่เชื่อใจเขามากพอที่จะยอมปิดหูปิดตา
หลังจากที่กลับมาถึงเรดคลับพัชระต้องทิ้งให้ประวีย์ช่วยดูแลความสะอาดเรียบร้อยของร้านตระเตรียมไว้สำหรับการเปิดร้านในวันพรุ่งนี้ เขาเร่งรีบกลับไปที่บ้าน ‘พชรเทพ’ แทบทันทีเพื่อพูดคุยเรื่องของอลินา
คุณพิมพิกานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกำลังจัดดอกไม้เป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งของท่าน ซึ่งสิ่งนี้เองที่ทำให้ท่านพูดคุยถูกคอกับมีน แม่เขาคอยช่วยเหลือมีนอยู่เงียบหลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด
“เป็นไงมาไงถึงได้กลับบ้านได้ล่ะ”
สีหน้าของพัชระนั้นเรียบขรึมลง เขาเคยโดนแม่ด่าด้วยน้ำเสียงอันแห้งแล้งจนน้ำตาตกในมาแล้ว แม่คิดว่าเขาเป็นลูกยายมากกว่าจะเป็นลูกท่าน ทั้งๆที่จริงแล้วเขาทำเพื่อท่านมาโดยตลอด
“ครับ พอดีผมมีเรื่องจะคุยกับแม่นิดหน่อย”
“เรื่องอะไร...หรือเรื่องเด็กคนนั้น”
“ครับ ผมอยากคุยเรื่องลีน่า”
“ทำไมหรือ คิดว่าจะให้ฉันจัดการอย่างไรกับมันล่ะ”
“คุณแม่อย่าแค้นลีน่าเลยครับ เธอไม่เกี่ยวกับเรื่องในอดีตนั่นเลย เด็กไม่รู้เรื่อง”
“แน่ใจหรือว่ามันไม่รู้เรื่อง เล่นหอบกันไปอยู่ต่างประเทศแบบนั้น แต่ก็เอาเถอะในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้วจะให้สายเลือดของเขาไปตกระกรรมลำบากก็คงไม่ใช่เรื่อง ดีไม่ใช่หรือไงให้กลับมาอยู่บ้านนี้ แม่จะได้ดูแลเขา ส่วนพัชจะได้ไม่ต้องกังวลอะไรอีกไง” พิมพิกาเหมือนเอาน้ำเย็นเข้าลูบแม้จะรู้ว่าพัชระไม่ใช่คนใจอ่อนกับแค่คำพูดเพียงเท่านี้ เด็กคนนี้ถูกเลี้ยงดูจากคุณหญิงพิกุล ทำให้ลักษณะนิสัยบางส่วนไปคล้ายกัน แล้วส่วนที่คล้ายก็ดันเป็นเรื่องที่เธอไม่ค่อยชอบใจนัก
“ผมรู้นะครับว่าแม่คิดอะไรอยู่ แม่รู้ตัวหรือเปล่าครับว่า แม่ทำให้ผมไม่กล้ารักใคร”
“หมายความว่ายังไง”
“แม่ยอมแลกผมกับการได้อยู่กับพ่อ ผมว่ามันซาบซึ้งมากแต่มันก็เหมือนห่วงผูกตัวเอง ผมไม่เคยคิดว่าแม่ทำอะไรผิด แม่ก็รู้ดีว่าพ่อไม่เคยหยุดที่แม่”
“พัชระ...” น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นแสดงออกถึงอารมณ์โกรธของพิมพิกา พัชระหัวเราะขื่นในลำคอ
“แม่ไม่เคยยอมรับความจริงข้อนี้เลย”
“นั่นมันก็เรื่องของแม่ไม่เกี่ยวกับเรื่องของเด็กคนนี้ ลูกจะพูดขึ้นมาทำไม”
“ผมแค่อยากให้แม่รู้เท่านั้นเองว่าผมรู้สึกยังไง ส่วนเรื่องของลีน่า ผมคัดค้านที่จะให้มาอยู่ที่นี่เป็นเสี้ยนหนามตำใจแม่ ผมรักแม่มากพอที่จะแยกลีน่าออกไป ผมไม่ได้ลำบากอะไรเลยแม่ก็รู้”
“ปากบอกว่ารักแม่ ทำไมถึงทำอย่างนี้ละพัช...รักแม่ก็ควรอยู่ข้างแม่สิ”
“ครับ ผมอยู่ข้างแม่ แต่การรักใครสักคนไม่ใช่การเข้าข้างเขาแบบหลับหูหลับตา ผมขอร้องนะครับแม่ ปล่อยลีน่าไป เธอไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความโกรธเกลียดเคียดแค้นนี้เลย”
“ทำไมแม่ต้องฟังคำขอร้องของลูกด้วยล่ะ ลูกที่ไม่เคยอยู่ข้างแม่...แม่จะทำตามคำขอนั้นไปทำไม” มือของพิมพิกายังคงจับก้านดอกกุหลาบตัดแต่งมันก่อนจะเสียบไว้ในแจกันสวยตรงหน้า
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูด ลีน่ามีชีวิตที่น่าสงสารพอแล้ว ผมไม่อยากให้เราไปสร้างรอยแผลในใจเขาอีก แล้วที่สำคัญผมไม่อยากให้แม่เจ็บอีกแล้ว แม่ควรรักตัวเองบ้าง...ผมไม่อยากรักใครเพราะผมรู้ว่าผมรักตัวเองมากเกินกว่าจะรักคนอื่น เหมือนอย่างที่พ่อเป็นดังนั้นผมจึงไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนมาเจ็บปวดเพราะผม” ท้ายประโยคนั้นออกจะสั่นด้วยแรงอารมณ์บางอย่าง ความเจ็บปวดที่เขาเห็นแม่เจ็บมันแสนสาหัสเกินกว่าจะจัดการอะไรได้
พัชระเดินออกไปจากบ้านพชรเทพทันทีที่พูดจบ เขาไม่เคยคิดจะกลับมาอีกเลยหลังจากที่เคยเห็นแม่เอาอกเอาใจพะเน้าพะนอพ่อเหมือนพ่อเป็นเจ้าชีวิต เขาเกลียดความรู้สึกสมเพชนั้นและเขาไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีก ยายเป็นคนสอนเสมอว่าอย่าเอาชีวิตตัวเองไปผูกติดกับคนอื่นเหมือนอย่างที่แม่ทำ รักใครก็ให้รักแต่พอดี เขาเห็นด้วยอย่างยิ่ง เขามีพี่น้องทั้งหมดสี่คนหากรวมอลินา พาขวัญพี่สาวแม่เดียวกันและพรรษกรน้องชายคนละแม่อีกหนึ่งคน ล่าสุดก็คืออลินา
ในตอนเด็กแม่มองเขาด้วยสายตาประหลาดเสมอเพราะการที่เขาเป็นลูกชายที่พ่อวาดหวังจะให้สืบทอดสกุล พชรเทพ นั่นยิ่งทำให้กลัวถูกแย่งความรักไป คุณหญิงพิกุลจึงขอเอาเขาไปเลี้ยงดูที่บ้านสวน ตอนแรกนั้นพ่อเขาไม่ยอมเพราะเป็นลูกชายคนแรก ทว่ายายให้เงินก้อนใหญ่แถมพ่อยังได้ลูกชายคนใหม่ นั่นคือ พรรษกร ลูกของภรรยาอีกคน ทว่าเธอคนนั้นไม่เคยขออะไรจากพ่อเพราะเป็นถึงลูกสาวเจ้าของโรงแรมใหญ่ เรื่องคราวนั้นทำให้บ้านร้อนเป็นไฟ แม่ถึงกับกรีดข้อมือตัวเองเพื่อเรียกร้องให้พ่อสนใจ แต่ก็ทำได้เพียงรั้งร่างกายพ่อไว้เท่านั้นเอง
นั่นละถึงทำให้เขารับรู้ว่า การรักคนอื่นจนตัวตายเป็นอย่างไร...รักโดยไม่รักตัวเอง
เขาจึงได้เรียนรู้ว่าสมควรรักตัวเองให้มากที่สุด อย่าได้รักใครให้เขาเจ็บปวด...
สีหน้าเคร่งๆ ของเพื่อนรักทำให้มีนพอจะรับรู้ถึงคำตอบของคุณพิมพิกาแล้ว มันคงเป็นเรื่องยากที่เธอจะยอมเสียศักดิ์ศรีตัวเองอีกครั้ง ใคร ๆ ก็รู้ว่าด้วยความที่เป็นคนรักหน้าตัวเองยิ่งกว่าอะไร เธอไม่มีทางยอมเสียคุณธนาดุลไปอย่างแน่นอน
“ไม่ได้เรื่องใช่ไหม”
“อืม แม่ฉันเป็นยังไงนายก็น่าจะรู้นะ” ปากก็พูดส่วนมือนั้นง่วนอยู่กับการเช็ดแก้ว มีนจึงกลายเป็นคนหนักใจเสียเอง
“งั้น ฉันจะเป็นคนไปพูดกับคุณป้าเอง” มีนกล่าวออกมาทำให้พัชระชะงักมือเหลือบมองเพื่อนก่อนจะถอนหายใจ
“ระวังมันจะรุนแรงกว่าเดิมนะ แม่ฉันเชื่อใครเสียที่ไหน”
“ฉันจะลองดูอย่างน้อยเราก็ได้ลองดูก่อนนี่ เผื่อว่ามันไม่สำเร็จฉันจะพาอลิสกลับมาเอง ฉันจะไม่ทิ้งน้องแกหรอกพัช” คำมั่นนั้นทำเอาพี่ชายถึงกับเงยหน้าขึ้นจ้องว่าที่น้องเขยในอนาคต เขาไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไรดีเพราะเรื่องมันเกินความคาดหมาย แถมยังมีเพื่อนรักเขามีเอี่ยวกับเรื่องอีกด้วย อาจจะเรียกสิ่งนี้ได้ว่ามันเป็นโชคชะตา
แสงแดดยามสายนั้นคงร้อนแรงส่งผลให้ชายหนุ่มในชุดดำต้องพยายามหลบหลีกแสงเข้าไปในห้างที่นัดไว้กับชารีน เขาพยายามอย่างที่สุดที่จะให้ชารีนแก้ไขปัญหาที่ก่อขึ้น ชารีนนัดอลินามาพบที่ร้านอาหารภายในห้างสรรพสินค้าใหญ่กลางเมืองแห่งนี้ก็เพื่อพูดคุยถึงความจริงและสิ่งที่ตัวเองได้ว่าจ้างหญิงสาวไป
สองขายาวๆ นั้นก้าวเข้ามาในร้านอาหารที่นัดพบสายตาคมเห็นแล้วว่าชารีนนั่งอ่านนิตยสารรอที่โต๊ะด้านในสุด ชารีนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือทำหน้าเหมือนมีปัญหาอะไรสักอย่างหวังว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติหรอกนะ
“มีอะไรทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”
“ดูนี่สิ” ชารีนว่าพร้อมยื่นนิตสารหน้าที่กำลังอ่านให้สนต์ ชายหนุ่มรับมาอ่านหน้านิ่ว
‘วันก่อนไปเจอช่างภาพหนุ่มโสดแห่งปีมีนนั่งดริ้งกับสาวสวยหวานลิษาในผับแห่งหนึ่งใจกลางเมือง คราวนี้สาวๆ คงอกหักเป็นแถวแน่ๆ เพราะวงในบอกว่างานนี้หนุ่มจริงจัง!!’ ภาพประกอบชัดเจนจนสนต์แปลกใจ เรื่องมันเกิดขึ้นได้อย่างไร
“ไหนสนต์บอกว่ามีนจริงจังกับลีน่าล่ะ เป็นอย่างนี้มันก็เข้าอีหรอบเดิมแน่ๆ”
“ฉันว่ามีนไม่ได้จริงจังกับลิษาอย่างที่ข่าวซุบซิบว่าหรอก มัน...คงเกี่ยวกับเรื่องในอดีตของมีนมากกว่า”
“เรื่องอะไรเหรอ” ชารีนไม่เคยรู้เรื่องของมีนเลย เธอเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกันก็จริงแต่ความลับบางอย่างก็มีแต่พวกหนุ่มๆ ที่รู้กันเท่านั้น
“เดี๋ยวรอลีน่ามาก่อน ฉันจะเล่าครั้งเดียว เฮ้อ...จริงๆ นะ คุณพัชก็บอกว่าลีน่าเป็นรักแรกของมีน ดังนั้นไม่มีทางที่มีนจะจริงจังกับลิษาหรอก”
“รักแรกงั้นเหรอ...” น้ำเสียงสูงที่แสดงออกถึงความประหลาดใจนั้นเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เธอได้ยินเลย จนเมื่อร่างสูงของอลินาก้าวเข้ามาในร้านเธอจึงปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้มอีกครั้ง
“ขอโทษค่ะพี่ชาพี่สนต์ที่ลีน่ามาสาย”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ชารีนตอบกลับทันทึก่อนนึกถึงเรื่องของมีนได้ดึงนิตยสารในมือของสนต์กลับมาวางไว้บนตักตัวเอง
“พี่มีเรื่องอะไรหรือคะถึงได้พูดในโทรศัพท์ไม่ได้”
ชารีนหน้าเจื่อนอึกอัก นึกไม่อยากพูดเรื่องที่ต้องพูดเสียแล้ว สนต์เหลือบมองเพื่อนสาวก็พอจะเข้าใจแล้วว่าเป็นเช่นไร “คือ พี่อยากพูดเรื่องที่ชาจ้างลีน่าไปหักอกมีนน่ะ” เมื่อเห็นว่าอลินาเตรียมพร้อมที่จะฟังเรื่องของเขาแล้วจึงกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น
“พี่อยากยกเลิกทั้งหมด แต่พี่จะยังคงให้ค่าจ้างส่วนนั้น เพื่อที่ลีน่าจะได้ไม่เสียเวลาเปล่า ลีน่าจะว่ายังไง”
อลินาได้แต่นิ่งเงียบเธอไม่ตอบรับหรือปฏิเสธอะไร ดวงตาสวยหลุบต่ำก้มลงมองมือตัวเองเหมือนกำลังชั่งใจ
“อีกเรื่อง” สนต์แย่งนิตยสารบนตักเพื่อนสาวยื่นไปให้ เมื่อเห็นว่าอลินาคงอ่านจบแล้วจึงเอ่ยขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะตั้งคำถาม “มีนไม่ได้เป็นไปตามในข่าวซุบซิบนี่หรอก ลิษาเป็นลูกของแม่เลี้ยงมีน พี่ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่มีนเกลียดแม่เลี้ยงตัวเองเข้าไส้เพราะเขาคิดว่าคุณรตีโกงเงินพ่อไปจนหมดตัวและเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้พ่อของมีนเสียชีวิต การกระทำนี่...พี่กลัวว่ามันจะเป็นการแก้แค้นส่วนตัวของมีน”
อลินายังคงนิ่ง สีหน้าไม่แสดงออกว่ารู้สึกเช่นไรจน สนต์และชารีนเริ่มหวั่นใจ ดวงตาสวยดูว่างเปล่า มันว่างเปล่าอย่างน่ากลัว...
[1] Jason Mraz - 93 Million Miles
“นายคุยกับลีน่าเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
มีนพยักหน้ารับพร้อมกับจิบน้ำสีเหลืองอำพันนั้น “เธอยอมยกโทษให้แล้วล่ะ อาจจะไม่สนิทใจแต่อย่างน้อยเธอก็เปิดประตูออกมาให้ ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด”
“ก็ดี...แต่ฉันมีเรื่องที่น่าห่วงกว่านั้น อยากให้นายช่วย”
“เรื่องอะไร นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นลีน่า แม่ฉันรู้เรื่องแล้ว ท่านอยากให้ลีน่าไปอยู่บ้านใหญ่ ท่านจะเป็นคนดูแลลีน่าเอง”
มีนชะงักมือที่กำลังจะยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจดริมฝีปาก เป็นไปไม่ได้ที่คุณพิมพิกาจะยอมรับอลินาโดยง่าย สีหน้าเริ่มเป็นกังวลเพิ่มขึ้น
“ท่านพูดว่าจะดูแลอลิสเองอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่ ฉันว่าท่านคงคิดแผนการอะไรไว้แน่ๆ แม่ฉันเป็นคนยังไงนายก็น่าจะรู้ดี ถ้ารู้เรื่องของลีน่า ท่านไม่รู้สึกอะไรก็แปลกแล้ว อีกอย่างถ้าอยู่ที่บ้านก็ต้องเจอกับพี่พาคงได้บ้านแตกแน่ๆ”
“แล้วแกลองคุยกับแม่หรือยัง”
“ฉันคงจะเข้าไปหาท่านหลังจากที่กลับ ฉันเองก็ไม่อยากให้ลีน่าไปอยู่ที่บ้านหรอก แม่ฉันมีแต่จะวุ่นวายและปวดใจ การล้างแค้นกันมันไม่ได้ช่วยให้เรื่องมันดีขึ้นหรอกมีแต่จะเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่าย หรือแกคิดว่าไง” ปลายประโยคหันมาถามเพื่อน
มีนนั่งเงียบโดยไม่พูดอะไรอีกเขาไม่สามารถตอบพัชระได้เต็มปากในเรื่องนี้ เพราะเขาเองก็หลงวนเวียนอยู่ในวังวนของการแก้แค้นเช่นกัน เขาตอบไม่ได้หรอกว่าเรื่องมันจะดีขึ้นหรือเปล่า แค่ต้องการความสะใจเท่านั้นเอง
“การเหยียบคนมันไม่ได้ทำให้เราสูงขึ้นแต่ทำให้จิตใจเราต่ำลง คุณยายฉันสอนมาอย่างนี้ตลอด ท่านมองเห็นว่าลูกสาวและหลานสาวทำตัวแบบไหนและไม่อยากให้ฉันเป็นเหมือนแม่หรือพี่พา ฉันว่าฉันโชคดีที่ได้คุณยายเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก”
พัชระกล่าวก่อนจะหันไปคว้ากีตาร์โปร่งขึ้นมาตั้งบนตัก เริ่มดีดเป็นเพลงที่ตัวเองชอบเล่นเป็นประจำ เขาค่อนข้างเป็นผู้ชายขี้เหงา ด้วยเติบโตมาเพียงลำพัง เขาไม่ชอบการดิ้นรน ไม่ชอบการแข่งขัน การอยู่คนเดียวทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นลูกคนเดียว ด้วยคุณหญิงพิกุลไม่มีลูกหลานชายจึงขอเอาเขาไปเลี้ยงตั้งแต่เล็กโดยแลกกับการให้เงินทุนลูกเขยก้อนใหญ่มากพอที่จะนำไปลงทุนและเล่นการเมืองจนสำเร็จ
จนเมื่อได้มาเจออลินา ก็เหมือนว่าโลกของการอยู่คนเดียวนั้นเปลี่ยนไป เขาต้องมีน้องสาว...ที่ไม่ใช่แม่เดียวกัน ฟังดูน่าขันแต่มันดูขมขื่นสำหรับเขามากกว่า
93 million miles [1]from the Sun, people get ready get ready
'cause here it comes it’s a light, a beautiful light, over the horizon into our eyes
Oh, my my how beautiful, oh my beautiful mother
She told me, "Son in life you’re gonna go far, and if you do it right you’ll love where you are
Just know, that wherever you go, you can always come home"
เสียงรถที่ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณสนามทำให้คนที่อยู่รอบสนามต่างตื่นเต้นไม่แพ้กัน เพียงไม่นานสาวสวยที่อยู่จุดเริ่มต้นก็ยกธงลายหมากรุกขึ้นส่งสัญญาณเริ่มการแข่งขัน รถคันแรกทะยานออกไปทันทีและเรียงตามไปด้วยรถคันต่อมาเรื่อยๆ
ผลการแข่งขันนั้นอลินาเข้าเส้นชัยเป็นคันที่สาม เธอทำได้สำเร็จสำหรับนักแข่งหน้าใหม่แถมยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย เสียงปรบมือลั่นสนามเมื่อผู้ชนะทั้งสามคนขึ้นไปยืนบนแท่นพร้อมสำหรับการมอบรางวัล หญิงสาวคนเดียวของการแข่งขันก้าวเดินลงมาจากท่านดวงตาสวยเหลือบมองกลุ่มของพี่ชายที่เดินเข้ามาหา พัชระตบบ่าเธอเบาๆ พร้อมกับยิ้มบาง
“เก่งมาก” เขาชมแค่นั้นก็ถือว่าอลินาตัวลอยได้แล้ว พัชระไม่ค่อยชื่นชมเธอนักหรอก ตั้งแต่รู้จักกันมาเขามีแต่ตั้งกฎเกณฑ์ให้ กำหนดระเบียบให้เธอทำตามแถมยังบ่นมากอีกต่างหาก
ดอกไม้ช่อสวยถูกยื่นมาไว้ตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวานของหนุ่มโสดแห่งปี มีนยิ้มทั้งปากและตา หญิงสาวรับช่อดอกไม้นั้นมาไว้แนบอกอมยิ้มเพียงเล็กน้อย อาการของทั้งคู่ทำให้ประวีย์เลิกคิ้วสูง
“นี่ผมคงไม่ตกข่าวอะไรหรอกนะ” เด็กหนุ่มกล่าวน้ำเสียงสูง สายตาเหล่มองสองคนนั้นไปมา
“แกอยากได้ข่าวอะไรล่ะวีย์” มีนตบบ่าเด็กหนุ่มเสียงดังฟังชัดจนเจ้าของร่างต้องห่อตัวลงลูบตรงจุดเกิดเหตุไปมา
“โหย พี่มีนตบเสียแรงเลย แข่งเสร็จไปหาอะไรกินเหอะพี่ ผมหิวแล้ว” ประวีย์เสนอความคิดเห็น
“เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าจะตามไปละกันค่ะ” อลินาบอก
“เดี๋ยวพี่รอ ให้พัชกับวีย์ล่วงหน้าไปก่อน” มีนรับอาสาจนพัชระต้องเหลือบตามองเพื่อนรัก
“ก็ดี แต่เร็วๆ นะ ห้ามไถลไปไหน เปลี่ยนเสื้อผ้าสิบนาที ขับรถไปที่ร้านอีกสิบนาที รวมเป็นยี่สิบนาที ขาดได้แต่ห้ามเกิน” คำสั่งของพัชระนั้นเหมือนกล่าวกับน้องสาวแต่สายตาหันไปจ้องมีน เพื่อนรักยักไหล่เล็กน้อยทำเหมือนไม่ใคร่จะสนใจคำสั่งนั้นนัก พัชระจึงหันกลับมาหาเพื่อน “เข้าใจใช่ไหมมีน” ย้ำอีกครั้งจนทำให้อลินาหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่
“รู้แล้วน่า” มีนรับคำอย่างขอไปที พัชระจึงเดินออกไปก่อน
อลินาหันมาสบตาชายหนุ่มก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา มีนกลับหัวมายักคิ้วให้แทน “เรื่องอะไรจะทำตาม” เขาว่าทั้งยิ้มให้
“ยังจะมาพูดอีก” อลินาหัวเราะตบท้ายก่อนจะแยกตัวออกไปหาอนุทัตและเพื่อนๆ นักแข่งที่ยืนคุยกันอยู่ไม่ไกล
สายตาคมมองตามร่างเพรียวสวยนั้นไปจนสุดสายตา เขาจะไม่หวังอะไรมากมายไปกว่านี้อีกแล้ว แค่อลินายอมยกโทษให้มันก็เหมือนชีวิตเขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ...แต่สิ่งที่ค้างคาใจมาหลายปีนี่เล่าเขาจะทำเช่นไร ถ้าเธอไม่เชื่อใจเขามากพอที่จะยอมปิดหูปิดตา
หลังจากที่กลับมาถึงเรดคลับพัชระต้องทิ้งให้ประวีย์ช่วยดูแลความสะอาดเรียบร้อยของร้านตระเตรียมไว้สำหรับการเปิดร้านในวันพรุ่งนี้ เขาเร่งรีบกลับไปที่บ้าน ‘พชรเทพ’ แทบทันทีเพื่อพูดคุยเรื่องของอลินา
คุณพิมพิกานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกำลังจัดดอกไม้เป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งของท่าน ซึ่งสิ่งนี้เองที่ทำให้ท่านพูดคุยถูกคอกับมีน แม่เขาคอยช่วยเหลือมีนอยู่เงียบหลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด
“เป็นไงมาไงถึงได้กลับบ้านได้ล่ะ”
สีหน้าของพัชระนั้นเรียบขรึมลง เขาเคยโดนแม่ด่าด้วยน้ำเสียงอันแห้งแล้งจนน้ำตาตกในมาแล้ว แม่คิดว่าเขาเป็นลูกยายมากกว่าจะเป็นลูกท่าน ทั้งๆที่จริงแล้วเขาทำเพื่อท่านมาโดยตลอด
“ครับ พอดีผมมีเรื่องจะคุยกับแม่นิดหน่อย”
“เรื่องอะไร...หรือเรื่องเด็กคนนั้น”
“ครับ ผมอยากคุยเรื่องลีน่า”
“ทำไมหรือ คิดว่าจะให้ฉันจัดการอย่างไรกับมันล่ะ”
“คุณแม่อย่าแค้นลีน่าเลยครับ เธอไม่เกี่ยวกับเรื่องในอดีตนั่นเลย เด็กไม่รู้เรื่อง”
“แน่ใจหรือว่ามันไม่รู้เรื่อง เล่นหอบกันไปอยู่ต่างประเทศแบบนั้น แต่ก็เอาเถอะในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้วจะให้สายเลือดของเขาไปตกระกรรมลำบากก็คงไม่ใช่เรื่อง ดีไม่ใช่หรือไงให้กลับมาอยู่บ้านนี้ แม่จะได้ดูแลเขา ส่วนพัชจะได้ไม่ต้องกังวลอะไรอีกไง” พิมพิกาเหมือนเอาน้ำเย็นเข้าลูบแม้จะรู้ว่าพัชระไม่ใช่คนใจอ่อนกับแค่คำพูดเพียงเท่านี้ เด็กคนนี้ถูกเลี้ยงดูจากคุณหญิงพิกุล ทำให้ลักษณะนิสัยบางส่วนไปคล้ายกัน แล้วส่วนที่คล้ายก็ดันเป็นเรื่องที่เธอไม่ค่อยชอบใจนัก
“ผมรู้นะครับว่าแม่คิดอะไรอยู่ แม่รู้ตัวหรือเปล่าครับว่า แม่ทำให้ผมไม่กล้ารักใคร”
“หมายความว่ายังไง”
“แม่ยอมแลกผมกับการได้อยู่กับพ่อ ผมว่ามันซาบซึ้งมากแต่มันก็เหมือนห่วงผูกตัวเอง ผมไม่เคยคิดว่าแม่ทำอะไรผิด แม่ก็รู้ดีว่าพ่อไม่เคยหยุดที่แม่”
“พัชระ...” น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นแสดงออกถึงอารมณ์โกรธของพิมพิกา พัชระหัวเราะขื่นในลำคอ
“แม่ไม่เคยยอมรับความจริงข้อนี้เลย”
“นั่นมันก็เรื่องของแม่ไม่เกี่ยวกับเรื่องของเด็กคนนี้ ลูกจะพูดขึ้นมาทำไม”
“ผมแค่อยากให้แม่รู้เท่านั้นเองว่าผมรู้สึกยังไง ส่วนเรื่องของลีน่า ผมคัดค้านที่จะให้มาอยู่ที่นี่เป็นเสี้ยนหนามตำใจแม่ ผมรักแม่มากพอที่จะแยกลีน่าออกไป ผมไม่ได้ลำบากอะไรเลยแม่ก็รู้”
“ปากบอกว่ารักแม่ ทำไมถึงทำอย่างนี้ละพัช...รักแม่ก็ควรอยู่ข้างแม่สิ”
“ครับ ผมอยู่ข้างแม่ แต่การรักใครสักคนไม่ใช่การเข้าข้างเขาแบบหลับหูหลับตา ผมขอร้องนะครับแม่ ปล่อยลีน่าไป เธอไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความโกรธเกลียดเคียดแค้นนี้เลย”
“ทำไมแม่ต้องฟังคำขอร้องของลูกด้วยล่ะ ลูกที่ไม่เคยอยู่ข้างแม่...แม่จะทำตามคำขอนั้นไปทำไม” มือของพิมพิกายังคงจับก้านดอกกุหลาบตัดแต่งมันก่อนจะเสียบไว้ในแจกันสวยตรงหน้า
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูด ลีน่ามีชีวิตที่น่าสงสารพอแล้ว ผมไม่อยากให้เราไปสร้างรอยแผลในใจเขาอีก แล้วที่สำคัญผมไม่อยากให้แม่เจ็บอีกแล้ว แม่ควรรักตัวเองบ้าง...ผมไม่อยากรักใครเพราะผมรู้ว่าผมรักตัวเองมากเกินกว่าจะรักคนอื่น เหมือนอย่างที่พ่อเป็นดังนั้นผมจึงไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนมาเจ็บปวดเพราะผม” ท้ายประโยคนั้นออกจะสั่นด้วยแรงอารมณ์บางอย่าง ความเจ็บปวดที่เขาเห็นแม่เจ็บมันแสนสาหัสเกินกว่าจะจัดการอะไรได้
พัชระเดินออกไปจากบ้านพชรเทพทันทีที่พูดจบ เขาไม่เคยคิดจะกลับมาอีกเลยหลังจากที่เคยเห็นแม่เอาอกเอาใจพะเน้าพะนอพ่อเหมือนพ่อเป็นเจ้าชีวิต เขาเกลียดความรู้สึกสมเพชนั้นและเขาไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีก ยายเป็นคนสอนเสมอว่าอย่าเอาชีวิตตัวเองไปผูกติดกับคนอื่นเหมือนอย่างที่แม่ทำ รักใครก็ให้รักแต่พอดี เขาเห็นด้วยอย่างยิ่ง เขามีพี่น้องทั้งหมดสี่คนหากรวมอลินา พาขวัญพี่สาวแม่เดียวกันและพรรษกรน้องชายคนละแม่อีกหนึ่งคน ล่าสุดก็คืออลินา
ในตอนเด็กแม่มองเขาด้วยสายตาประหลาดเสมอเพราะการที่เขาเป็นลูกชายที่พ่อวาดหวังจะให้สืบทอดสกุล พชรเทพ นั่นยิ่งทำให้กลัวถูกแย่งความรักไป คุณหญิงพิกุลจึงขอเอาเขาไปเลี้ยงดูที่บ้านสวน ตอนแรกนั้นพ่อเขาไม่ยอมเพราะเป็นลูกชายคนแรก ทว่ายายให้เงินก้อนใหญ่แถมพ่อยังได้ลูกชายคนใหม่ นั่นคือ พรรษกร ลูกของภรรยาอีกคน ทว่าเธอคนนั้นไม่เคยขออะไรจากพ่อเพราะเป็นถึงลูกสาวเจ้าของโรงแรมใหญ่ เรื่องคราวนั้นทำให้บ้านร้อนเป็นไฟ แม่ถึงกับกรีดข้อมือตัวเองเพื่อเรียกร้องให้พ่อสนใจ แต่ก็ทำได้เพียงรั้งร่างกายพ่อไว้เท่านั้นเอง
นั่นละถึงทำให้เขารับรู้ว่า การรักคนอื่นจนตัวตายเป็นอย่างไร...รักโดยไม่รักตัวเอง
เขาจึงได้เรียนรู้ว่าสมควรรักตัวเองให้มากที่สุด อย่าได้รักใครให้เขาเจ็บปวด...
สีหน้าเคร่งๆ ของเพื่อนรักทำให้มีนพอจะรับรู้ถึงคำตอบของคุณพิมพิกาแล้ว มันคงเป็นเรื่องยากที่เธอจะยอมเสียศักดิ์ศรีตัวเองอีกครั้ง ใคร ๆ ก็รู้ว่าด้วยความที่เป็นคนรักหน้าตัวเองยิ่งกว่าอะไร เธอไม่มีทางยอมเสียคุณธนาดุลไปอย่างแน่นอน
“ไม่ได้เรื่องใช่ไหม”
“อืม แม่ฉันเป็นยังไงนายก็น่าจะรู้นะ” ปากก็พูดส่วนมือนั้นง่วนอยู่กับการเช็ดแก้ว มีนจึงกลายเป็นคนหนักใจเสียเอง
“งั้น ฉันจะเป็นคนไปพูดกับคุณป้าเอง” มีนกล่าวออกมาทำให้พัชระชะงักมือเหลือบมองเพื่อนก่อนจะถอนหายใจ
“ระวังมันจะรุนแรงกว่าเดิมนะ แม่ฉันเชื่อใครเสียที่ไหน”
“ฉันจะลองดูอย่างน้อยเราก็ได้ลองดูก่อนนี่ เผื่อว่ามันไม่สำเร็จฉันจะพาอลิสกลับมาเอง ฉันจะไม่ทิ้งน้องแกหรอกพัช” คำมั่นนั้นทำเอาพี่ชายถึงกับเงยหน้าขึ้นจ้องว่าที่น้องเขยในอนาคต เขาไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไรดีเพราะเรื่องมันเกินความคาดหมาย แถมยังมีเพื่อนรักเขามีเอี่ยวกับเรื่องอีกด้วย อาจจะเรียกสิ่งนี้ได้ว่ามันเป็นโชคชะตา
แสงแดดยามสายนั้นคงร้อนแรงส่งผลให้ชายหนุ่มในชุดดำต้องพยายามหลบหลีกแสงเข้าไปในห้างที่นัดไว้กับชารีน เขาพยายามอย่างที่สุดที่จะให้ชารีนแก้ไขปัญหาที่ก่อขึ้น ชารีนนัดอลินามาพบที่ร้านอาหารภายในห้างสรรพสินค้าใหญ่กลางเมืองแห่งนี้ก็เพื่อพูดคุยถึงความจริงและสิ่งที่ตัวเองได้ว่าจ้างหญิงสาวไป
สองขายาวๆ นั้นก้าวเข้ามาในร้านอาหารที่นัดพบสายตาคมเห็นแล้วว่าชารีนนั่งอ่านนิตยสารรอที่โต๊ะด้านในสุด ชารีนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือทำหน้าเหมือนมีปัญหาอะไรสักอย่างหวังว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติหรอกนะ
“มีอะไรทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”
“ดูนี่สิ” ชารีนว่าพร้อมยื่นนิตสารหน้าที่กำลังอ่านให้สนต์ ชายหนุ่มรับมาอ่านหน้านิ่ว
‘วันก่อนไปเจอช่างภาพหนุ่มโสดแห่งปีมีนนั่งดริ้งกับสาวสวยหวานลิษาในผับแห่งหนึ่งใจกลางเมือง คราวนี้สาวๆ คงอกหักเป็นแถวแน่ๆ เพราะวงในบอกว่างานนี้หนุ่มจริงจัง!!’ ภาพประกอบชัดเจนจนสนต์แปลกใจ เรื่องมันเกิดขึ้นได้อย่างไร
“ไหนสนต์บอกว่ามีนจริงจังกับลีน่าล่ะ เป็นอย่างนี้มันก็เข้าอีหรอบเดิมแน่ๆ”
“ฉันว่ามีนไม่ได้จริงจังกับลิษาอย่างที่ข่าวซุบซิบว่าหรอก มัน...คงเกี่ยวกับเรื่องในอดีตของมีนมากกว่า”
“เรื่องอะไรเหรอ” ชารีนไม่เคยรู้เรื่องของมีนเลย เธอเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกันก็จริงแต่ความลับบางอย่างก็มีแต่พวกหนุ่มๆ ที่รู้กันเท่านั้น
“เดี๋ยวรอลีน่ามาก่อน ฉันจะเล่าครั้งเดียว เฮ้อ...จริงๆ นะ คุณพัชก็บอกว่าลีน่าเป็นรักแรกของมีน ดังนั้นไม่มีทางที่มีนจะจริงจังกับลิษาหรอก”
“รักแรกงั้นเหรอ...” น้ำเสียงสูงที่แสดงออกถึงความประหลาดใจนั้นเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เธอได้ยินเลย จนเมื่อร่างสูงของอลินาก้าวเข้ามาในร้านเธอจึงปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้มอีกครั้ง
“ขอโทษค่ะพี่ชาพี่สนต์ที่ลีน่ามาสาย”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ชารีนตอบกลับทันทึก่อนนึกถึงเรื่องของมีนได้ดึงนิตยสารในมือของสนต์กลับมาวางไว้บนตักตัวเอง
“พี่มีเรื่องอะไรหรือคะถึงได้พูดในโทรศัพท์ไม่ได้”
ชารีนหน้าเจื่อนอึกอัก นึกไม่อยากพูดเรื่องที่ต้องพูดเสียแล้ว สนต์เหลือบมองเพื่อนสาวก็พอจะเข้าใจแล้วว่าเป็นเช่นไร “คือ พี่อยากพูดเรื่องที่ชาจ้างลีน่าไปหักอกมีนน่ะ” เมื่อเห็นว่าอลินาเตรียมพร้อมที่จะฟังเรื่องของเขาแล้วจึงกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น
“พี่อยากยกเลิกทั้งหมด แต่พี่จะยังคงให้ค่าจ้างส่วนนั้น เพื่อที่ลีน่าจะได้ไม่เสียเวลาเปล่า ลีน่าจะว่ายังไง”
อลินาได้แต่นิ่งเงียบเธอไม่ตอบรับหรือปฏิเสธอะไร ดวงตาสวยหลุบต่ำก้มลงมองมือตัวเองเหมือนกำลังชั่งใจ
“อีกเรื่อง” สนต์แย่งนิตยสารบนตักเพื่อนสาวยื่นไปให้ เมื่อเห็นว่าอลินาคงอ่านจบแล้วจึงเอ่ยขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะตั้งคำถาม “มีนไม่ได้เป็นไปตามในข่าวซุบซิบนี่หรอก ลิษาเป็นลูกของแม่เลี้ยงมีน พี่ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่มีนเกลียดแม่เลี้ยงตัวเองเข้าไส้เพราะเขาคิดว่าคุณรตีโกงเงินพ่อไปจนหมดตัวและเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้พ่อของมีนเสียชีวิต การกระทำนี่...พี่กลัวว่ามันจะเป็นการแก้แค้นส่วนตัวของมีน”
อลินายังคงนิ่ง สีหน้าไม่แสดงออกว่ารู้สึกเช่นไรจน สนต์และชารีนเริ่มหวั่นใจ ดวงตาสวยดูว่างเปล่า มันว่างเปล่าอย่างน่ากลัว...
[1] Jason Mraz - 93 Million Miles
ณิชนิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ธ.ค. 2555, 14:16:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ธ.ค. 2555, 14:16:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1596
| << บทที่ ๑๔ มือที่อบอุ่น | บทที่ ๑๖ แลกชีวิตกับเธอ >> |
พันธุ์แตงกวา 18 ธ.ค. 2555, 04:26:48 น.
อลินาเท่ห์มาก ^^
อลินาเท่ห์มาก ^^
nutcha 20 ธ.ค. 2555, 07:56:27 น.
มีนหยุดเรื่องแก้แค้นดีกว่านะไม่งั้นจะเสียอลิสไปนะ
มีนหยุดเรื่องแก้แค้นดีกว่านะไม่งั้นจะเสียอลิสไปนะ