the first love ตอนที่ 5
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: cn blue
Chapter…5 Cn Blue
Cn Blue วงดนตรีที่มีสมาชิกเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี4 คน คือ ยงฮวา (ร้องนำและกีตาร์) จงฮยอน (ร้องนำและกีตาร์) จองชิน(มือเบส) มินฮยอก(มือกลอง) กำลังโด่งดังจนฉุดไม่อยู่ด้วยฝือมือด้านดนตรีของสมาชิกและบทเพลงที่แต่งออกมาจาก หัวหน้าวงก็คือ ยงฮวา ชายหนุ่มที่แสดงอารมณ์เกี้ยวกาจหลังจากอกจากบ้านตัวเองมาเมื่อเช้านี้ แต่ใบหน้าบูดบึ่งของเขาก็คลายออกทันทีที่ลงจากรถและพบแฟนคลับที่มานั่งรอพวกเค้าอยู่ที่หน้า Studio ที่มาทำงานวันนี้
“ กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด cn blue cn blue!” เสียงกรี๊ดดังสนั่นเมื่อพวกเขาปรากฏตัว ชายหนุ่มทั้ง 4ส่งยิ้มให้แฟนคลับและรีบเดินเข้าข้างในอย่างรวดเร็วเพื่อถ่ายแบบเพราะหลังจากนี้พวกเค้ายังต้องมีสัมภาษณ์กับรายการโทรทัศน์อีก
“ เฮ้อ! แค่ยืนแอคท่าอย่างเดียวก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย นี่เดี๋ยวต้องไปสัมภาษณ์ต่ออีก” เสียงบ่นมาจากน้องเล็กของวง คังมินฮยอก
“นายจะบ่นทำไม ถึงบ่นก็ต้องทำอยู่ดี” พี่ชายคนรองท้วงน้องชาย
“ นายน่าจะชินได้แล้วนะ จงฮยอน เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ๆ มินฮยอกก็ต้องบ่นอยู่ดี” ผู้จัดการวง ที่มีชื่อว่าดงฮุนพูดขึ้นอย่างสนิทสนมเพราะสำหรับ cn blue แล้วล่ะก็เค้าไม่เพียงเป็นแค่ผู้จัดการเท่านั้นแต่เค้ายังเป็นพี่ชายที่คอยอยู่เคียงข้างต่อสู้กับอุปสรรคมาตั้งแต่วันแรกจนมีวันนี้และปฏิเสธไม่ได้ว่าเค้ามีส่วนที่ทำให้วงดนตรีอินดี้ธรรมดาๆเป็นที่รู้จักและโด่งดังมากมายขนาดนี้...
“ยงฮวา..นายแต่งเพลงใหม่เสร็จหรือยัง นี่ใกล้จะเข้าห้องอัดแล้วนะ” ดงฮุนถามขึ้น
“ยังเลยพี่ ช่วงนี้มันไม่ค่อยมีแรงบันดาลใจ เท่าไหร่ เลยคิดเนื้อเพลงไม่ออกสักที” หัวหน้าวงสุดหล่อหันมาตอบพี่ชายอย่างเซ้งๆ
“ ผมว่า พี่ต้องเริ่มมีความรักได้แล้ว ... เดี๋ยวเนื้อเพลงมันก็มาเองแหละ” จองชินที่นั่งเงียบมานานพูดแซวขึ้น
“ นั่นนะสิ... ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” สมาชิกทุกคนเห็นด้วยกับจองชินจนทำ ให้ยงฮวาหันมาค้อนควับเข้าให้
“ เอาเถอะ จะทำยังไงให้ได้เนื้อเพลงก็ได้ แต่อย่าช้าหล่ะเพราะทางบริษัทเค้ากำหนดวันเข้าห้องอัดมาแล้วเดี๋ยวจะไม่ทัน โปรโมท ซิงเกิ้ลใหม่ของพวกนาย”
“ ครับ ! ” ยงฮวาตอบรับสั้นๆแต่ก็เข้าใจดีโดยไม่อิดออด แต่ถึงงานจะยุ่งเพียงใดก็ตามพวกเค้าก็ต้องมีวันหยุดยาวเนื่องจากก่อนจะเริ่มโปรโมทเพลงใหม่ และช่วงนี้นี่เองที่พวกเค้าต้องกลับเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยตามปกติ
มหาวิทยาลัยศิลปะ......
คุณน้ามาส่งฉันที่ มหาวิทยาลัยเหมือนปกติก่อนลงจากรถคุณน้าก็บอกให้ฉันดูแลตัวเองให้ดีด้วยความเป็นห่วงตั้งแต่มาอยู่ในความปกครองของคุณน้าเฮนา ท่านดีกับฉันมากและเมตตาฉันเสมอ... ฉันเดินตามทางเดินเพื่อเข้าเรียนเป็นปกติเหมือนทุกวัน แต่ฉันเริ่มรู้สึกผิดปกติเพราะตามทางเดินนั้นมีกลุ่มคนทั้งหญิงและชายวิ่งกรูกันไปที่ตึกของคณะดนตรีที่อยู่ติดกับตึกเรียนของฉันโดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่วิ่งไปพร้อมกับเสียงกรี๊ดเบาๆพอเป็นมารยาท
“ จูฮยอน!” เสียงเรียกดังมาแต่ไกลไม่นานเจ้าของเสียงก็มาถึงตัวฉัน เธอคือเพื่อนคนแรกและคนเดียวของฉันในตอนนี้ ‘ยังซอนฮวา’
“ซอนฮวา วันนี้มีงานอะไรกันเหรอ ทำไมคนเยอะจัง”
“มีงานที่ไหนกันละ แต่ว่าวันนี้ cn blue มาเข้าเรียนนะสิ คนถึงแห่กันไปที่ตึกดนตรี เราก็ไปดูกันเถอะ นานๆพวกเค้าจะมาเรียนที่มหาลัยนะ”
ไม่พูดเปล่าเธอดึงแขนฉันไปด้วยยังไม่ทันได้พูดอะไรฉันก็ถูกเพื่อนสาวลากมาถึงหน้าห้องเรียนของหนุ่มๆซะแล้ว นักศึกษาหลายคนออกันอยู่หน้าห้องเรียนเพื่อมาดูพวกเค้า ทำให้ฉันเข้าใจว่าการเป็นศิลปินช่างไม่มีอะไรที่เป็นส่วนตัวได้เลย ขนาดมาเรียนยังมีคนมากมายสนใจ ซอนฮวาพาฉันเบียดฝูงชนไปใกล้จนสามารถมองเห็นพวกเค้าที่นั่งเรียนอยู่ในห้องได้อย่างชัดเจน และภายในห้องก็มีแค่ พี่ยงฮวาและพี่จงฮยอน สมาชิกที่เหลือไป เรียนอีกห้องหนึ่งเนื่องจากพวกเค้าเรียนกันอยู่คนละปี ขณะที่ฉันเอาแต่จ้องเข้าไปที่ พี่ยงฮวาอยู่ๆ เค้าก็หันหน้าออกมามองตรงประตู สายตาของเค้าตรงมาที่ฉัน ฉันแทบหายใจไม่ออกและหลบออกมาแทบไม่ทัน ด้วยความตื่นเต้นปนกับตกใจ ฉันเลยชวนเพื่อนสาวกลับถึงเธอจะอิดออดบ้างเพราะไม่อยากกลับแต่เธอก็ยอมฉันแต่โดยดีและเราก็เข้าเรียน ตามปกติ .... ฉันเรียนอยู่คณะบริหารและก็ยังเป็นนักศึกษาที่ตั้งใจเรียนมากๆ เพราะไม่อยากทำให้คุณแม่ที่ส่งฉันมาเรียนที่นี่ต้องเสียใจ ถึงแม้จนถึงทุกวันนี้จะยังไม่เข้าใจก็ตามว่าทำไมท่านต้องให้ฉันกลับมาอย่างเร่งด่วน.... ส่วนคุณพ่อท่านแต่งงานแหละมีครอบครัวใหม่หลังจากหย่ากับคุณแม่ ทำให้ฉันไม่อยากพบท่านอีก คุณแม่ทราบดีเลยส่งฉันให้มาอยู่กับเพื่อนท่านมากกว่าไปรบกวนคุณพ่อ....หลังจากเรียนเสร็จฉันตรงไปที่ห้องสมุดระหว่างที่ฉันเดินไปนั้นอยู่ๆร่างฉันก็ถูกกระชากอย่างแรง! จากใครบางคนแถมสถานที่ยังเป็นห้องน้ำชายอีก ความตกใจกลัวทำให้ฉันสะบัดแขนแต่ก็ไม่เป็นผลแถมยังถูกดันตัวเข้ามาภายในห้องอีกหลังจากปิดประตูเค้าก็ดันจนหลังฉันติดกำแพง ส่วนมือก็ปิดปากฉันไม่ให้ร้องส่งเสียงดัง ฉันตั้งสติลืมตามองคนที่อยู่ตรงหน้า ฉันอ่อนแทบล้มพับ
“ พี่ยงฮวา !” ฉันเรียกชื่อเค้าหลังจากปากฉันเป็นอิสระ
“อย่า ! ส่งเสียงดัง ไม่งั้นฉันจะจับเธอยัดส้วมเลย” ฉันพยักหน้าอย่างตื่นกลัวแต่หน้าเค้าอยู่ห่างไม่ถึงคืบทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นมาแล้วเค้าก็พูดต่อ
“ไม่ต้องพูดอะไร และฟังฉันให้ดี อยู่ที่นี่เธอห้ามไปบอกใครว่ารู้จักกับฉัน! ห้ามบอกใครเรื่องของฉัน! ห้ามบอกเรื่องที่เธออยู่ที่บ้านฉัน! ทุกๆเรื่องที่เกี่ยวกับฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะเล่นงานเธอ เข้าใจไหม ยัยบ๊อง!”
“ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้นค่ะ แต่ถ้าเกิดว่า....”ฉันพูดยังไม่ทันจบเค้าก็พูดสวนขึ้นมา
“ไม่มีแต่ทั้งนั้น ถ้าเรื่องแดงขึ้นมาฉันจะถือว่าเธอเป็นคนผิด”
“ฉันจะออกไปก่อน จากนั้นเธอค่อยออกมา รู้ไหม ..ไม่นึกเลยเมื่อก่อนตอนเด็กๆเธอก็คอยตามฉันไปนู้นมานี่ ตอนนี้เธอยังตามฉันมาเรียนที่นี่อีก ... อย่าทำให้ฉันเดือดร้อนแลัวกัน ยัยบ๊อง!”
เค้าพูดแค่นั้นก็เปิดประตูออกไป ส่วนฉันพอได้ยินที่เค้าเรียกว่า ยัยบ๊อง เหมือนเมื่อก่อนหัวใจมันก็เต้นแรงอีกครั้งแต่ก่อนที่ใครจะจับได้ฉันจำเป็นต้องออกจากที่นี่ก่อน เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครฉันจึงรีบวิ่งออกมายืนหอบอยู่ข้างนอก ...ฉันคิดมาตลอดทางกลับบ้านทำไมตั้งแต่เจอกันเค้าไม่เคยพูดดีกับฉันเลยสักครั้งหรือว่าเค้าไม่ยินดีที่เจอฉันอีกครั้งนะ ..
Cn Blue วงดนตรีที่มีสมาชิกเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี4 คน คือ ยงฮวา (ร้องนำและกีตาร์) จงฮยอน (ร้องนำและกีตาร์) จองชิน(มือเบส) มินฮยอก(มือกลอง) กำลังโด่งดังจนฉุดไม่อยู่ด้วยฝือมือด้านดนตรีของสมาชิกและบทเพลงที่แต่งออกมาจาก หัวหน้าวงก็คือ ยงฮวา ชายหนุ่มที่แสดงอารมณ์เกี้ยวกาจหลังจากอกจากบ้านตัวเองมาเมื่อเช้านี้ แต่ใบหน้าบูดบึ่งของเขาก็คลายออกทันทีที่ลงจากรถและพบแฟนคลับที่มานั่งรอพวกเค้าอยู่ที่หน้า Studio ที่มาทำงานวันนี้
“ กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด cn blue cn blue!” เสียงกรี๊ดดังสนั่นเมื่อพวกเขาปรากฏตัว ชายหนุ่มทั้ง 4ส่งยิ้มให้แฟนคลับและรีบเดินเข้าข้างในอย่างรวดเร็วเพื่อถ่ายแบบเพราะหลังจากนี้พวกเค้ายังต้องมีสัมภาษณ์กับรายการโทรทัศน์อีก
“ เฮ้อ! แค่ยืนแอคท่าอย่างเดียวก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย นี่เดี๋ยวต้องไปสัมภาษณ์ต่ออีก” เสียงบ่นมาจากน้องเล็กของวง คังมินฮยอก
“นายจะบ่นทำไม ถึงบ่นก็ต้องทำอยู่ดี” พี่ชายคนรองท้วงน้องชาย
“ นายน่าจะชินได้แล้วนะ จงฮยอน เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ๆ มินฮยอกก็ต้องบ่นอยู่ดี” ผู้จัดการวง ที่มีชื่อว่าดงฮุนพูดขึ้นอย่างสนิทสนมเพราะสำหรับ cn blue แล้วล่ะก็เค้าไม่เพียงเป็นแค่ผู้จัดการเท่านั้นแต่เค้ายังเป็นพี่ชายที่คอยอยู่เคียงข้างต่อสู้กับอุปสรรคมาตั้งแต่วันแรกจนมีวันนี้และปฏิเสธไม่ได้ว่าเค้ามีส่วนที่ทำให้วงดนตรีอินดี้ธรรมดาๆเป็นที่รู้จักและโด่งดังมากมายขนาดนี้...
“ยงฮวา..นายแต่งเพลงใหม่เสร็จหรือยัง นี่ใกล้จะเข้าห้องอัดแล้วนะ” ดงฮุนถามขึ้น
“ยังเลยพี่ ช่วงนี้มันไม่ค่อยมีแรงบันดาลใจ เท่าไหร่ เลยคิดเนื้อเพลงไม่ออกสักที” หัวหน้าวงสุดหล่อหันมาตอบพี่ชายอย่างเซ้งๆ
“ ผมว่า พี่ต้องเริ่มมีความรักได้แล้ว ... เดี๋ยวเนื้อเพลงมันก็มาเองแหละ” จองชินที่นั่งเงียบมานานพูดแซวขึ้น
“ นั่นนะสิ... ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” สมาชิกทุกคนเห็นด้วยกับจองชินจนทำ ให้ยงฮวาหันมาค้อนควับเข้าให้
“ เอาเถอะ จะทำยังไงให้ได้เนื้อเพลงก็ได้ แต่อย่าช้าหล่ะเพราะทางบริษัทเค้ากำหนดวันเข้าห้องอัดมาแล้วเดี๋ยวจะไม่ทัน โปรโมท ซิงเกิ้ลใหม่ของพวกนาย”
“ ครับ ! ” ยงฮวาตอบรับสั้นๆแต่ก็เข้าใจดีโดยไม่อิดออด แต่ถึงงานจะยุ่งเพียงใดก็ตามพวกเค้าก็ต้องมีวันหยุดยาวเนื่องจากก่อนจะเริ่มโปรโมทเพลงใหม่ และช่วงนี้นี่เองที่พวกเค้าต้องกลับเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยตามปกติ
มหาวิทยาลัยศิลปะ......
คุณน้ามาส่งฉันที่ มหาวิทยาลัยเหมือนปกติก่อนลงจากรถคุณน้าก็บอกให้ฉันดูแลตัวเองให้ดีด้วยความเป็นห่วงตั้งแต่มาอยู่ในความปกครองของคุณน้าเฮนา ท่านดีกับฉันมากและเมตตาฉันเสมอ... ฉันเดินตามทางเดินเพื่อเข้าเรียนเป็นปกติเหมือนทุกวัน แต่ฉันเริ่มรู้สึกผิดปกติเพราะตามทางเดินนั้นมีกลุ่มคนทั้งหญิงและชายวิ่งกรูกันไปที่ตึกของคณะดนตรีที่อยู่ติดกับตึกเรียนของฉันโดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่วิ่งไปพร้อมกับเสียงกรี๊ดเบาๆพอเป็นมารยาท
“ จูฮยอน!” เสียงเรียกดังมาแต่ไกลไม่นานเจ้าของเสียงก็มาถึงตัวฉัน เธอคือเพื่อนคนแรกและคนเดียวของฉันในตอนนี้ ‘ยังซอนฮวา’
“ซอนฮวา วันนี้มีงานอะไรกันเหรอ ทำไมคนเยอะจัง”
“มีงานที่ไหนกันละ แต่ว่าวันนี้ cn blue มาเข้าเรียนนะสิ คนถึงแห่กันไปที่ตึกดนตรี เราก็ไปดูกันเถอะ นานๆพวกเค้าจะมาเรียนที่มหาลัยนะ”
ไม่พูดเปล่าเธอดึงแขนฉันไปด้วยยังไม่ทันได้พูดอะไรฉันก็ถูกเพื่อนสาวลากมาถึงหน้าห้องเรียนของหนุ่มๆซะแล้ว นักศึกษาหลายคนออกันอยู่หน้าห้องเรียนเพื่อมาดูพวกเค้า ทำให้ฉันเข้าใจว่าการเป็นศิลปินช่างไม่มีอะไรที่เป็นส่วนตัวได้เลย ขนาดมาเรียนยังมีคนมากมายสนใจ ซอนฮวาพาฉันเบียดฝูงชนไปใกล้จนสามารถมองเห็นพวกเค้าที่นั่งเรียนอยู่ในห้องได้อย่างชัดเจน และภายในห้องก็มีแค่ พี่ยงฮวาและพี่จงฮยอน สมาชิกที่เหลือไป เรียนอีกห้องหนึ่งเนื่องจากพวกเค้าเรียนกันอยู่คนละปี ขณะที่ฉันเอาแต่จ้องเข้าไปที่ พี่ยงฮวาอยู่ๆ เค้าก็หันหน้าออกมามองตรงประตู สายตาของเค้าตรงมาที่ฉัน ฉันแทบหายใจไม่ออกและหลบออกมาแทบไม่ทัน ด้วยความตื่นเต้นปนกับตกใจ ฉันเลยชวนเพื่อนสาวกลับถึงเธอจะอิดออดบ้างเพราะไม่อยากกลับแต่เธอก็ยอมฉันแต่โดยดีและเราก็เข้าเรียน ตามปกติ .... ฉันเรียนอยู่คณะบริหารและก็ยังเป็นนักศึกษาที่ตั้งใจเรียนมากๆ เพราะไม่อยากทำให้คุณแม่ที่ส่งฉันมาเรียนที่นี่ต้องเสียใจ ถึงแม้จนถึงทุกวันนี้จะยังไม่เข้าใจก็ตามว่าทำไมท่านต้องให้ฉันกลับมาอย่างเร่งด่วน.... ส่วนคุณพ่อท่านแต่งงานแหละมีครอบครัวใหม่หลังจากหย่ากับคุณแม่ ทำให้ฉันไม่อยากพบท่านอีก คุณแม่ทราบดีเลยส่งฉันให้มาอยู่กับเพื่อนท่านมากกว่าไปรบกวนคุณพ่อ....หลังจากเรียนเสร็จฉันตรงไปที่ห้องสมุดระหว่างที่ฉันเดินไปนั้นอยู่ๆร่างฉันก็ถูกกระชากอย่างแรง! จากใครบางคนแถมสถานที่ยังเป็นห้องน้ำชายอีก ความตกใจกลัวทำให้ฉันสะบัดแขนแต่ก็ไม่เป็นผลแถมยังถูกดันตัวเข้ามาภายในห้องอีกหลังจากปิดประตูเค้าก็ดันจนหลังฉันติดกำแพง ส่วนมือก็ปิดปากฉันไม่ให้ร้องส่งเสียงดัง ฉันตั้งสติลืมตามองคนที่อยู่ตรงหน้า ฉันอ่อนแทบล้มพับ
“ พี่ยงฮวา !” ฉันเรียกชื่อเค้าหลังจากปากฉันเป็นอิสระ
“อย่า ! ส่งเสียงดัง ไม่งั้นฉันจะจับเธอยัดส้วมเลย” ฉันพยักหน้าอย่างตื่นกลัวแต่หน้าเค้าอยู่ห่างไม่ถึงคืบทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นมาแล้วเค้าก็พูดต่อ
“ไม่ต้องพูดอะไร และฟังฉันให้ดี อยู่ที่นี่เธอห้ามไปบอกใครว่ารู้จักกับฉัน! ห้ามบอกใครเรื่องของฉัน! ห้ามบอกเรื่องที่เธออยู่ที่บ้านฉัน! ทุกๆเรื่องที่เกี่ยวกับฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะเล่นงานเธอ เข้าใจไหม ยัยบ๊อง!”
“ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้นค่ะ แต่ถ้าเกิดว่า....”ฉันพูดยังไม่ทันจบเค้าก็พูดสวนขึ้นมา
“ไม่มีแต่ทั้งนั้น ถ้าเรื่องแดงขึ้นมาฉันจะถือว่าเธอเป็นคนผิด”
“ฉันจะออกไปก่อน จากนั้นเธอค่อยออกมา รู้ไหม ..ไม่นึกเลยเมื่อก่อนตอนเด็กๆเธอก็คอยตามฉันไปนู้นมานี่ ตอนนี้เธอยังตามฉันมาเรียนที่นี่อีก ... อย่าทำให้ฉันเดือดร้อนแลัวกัน ยัยบ๊อง!”
เค้าพูดแค่นั้นก็เปิดประตูออกไป ส่วนฉันพอได้ยินที่เค้าเรียกว่า ยัยบ๊อง เหมือนเมื่อก่อนหัวใจมันก็เต้นแรงอีกครั้งแต่ก่อนที่ใครจะจับได้ฉันจำเป็นต้องออกจากที่นี่ก่อน เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครฉันจึงรีบวิ่งออกมายืนหอบอยู่ข้างนอก ...ฉันคิดมาตลอดทางกลับบ้านทำไมตั้งแต่เจอกันเค้าไม่เคยพูดดีกับฉันเลยสักครั้งหรือว่าเค้าไม่ยินดีที่เจอฉันอีกครั้งนะ ..
ปลายปากกา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ม.ค. 2556, 18:33:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ม.ค. 2556, 18:33:14 น.