กำแพงหัวใจ
เมื่อเขาต้องเจ็บปวดกับเรื่องราวในอดีตจึงปิดกั้นหัวใจองตัวเองตลอดมา จนได้เจอกับเธอหญิงสาวที่หัวใจเต็มเปี่ยวไปด้วยรัก
Tags: โรแมนติก ดราม่า
ตอน: ฝังใจ
เสียงเปิดประตูค่อยๆดังขึ้น
“ แม่ครับ! แม่จะไปไหนครับ” เด็กน้อยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นแม่กำลังเก็บเสื้อผ้าเหมือนจะออกไปจากบ้านหลายวัน เขานั่งลงข้างๆมองไปที่มารดาที่กำลังง่วนอยู่กับการเก็บเสื้อผ้า ผู้เป็นแม่ หันมามองหน้าลูกชายที่มองเธอมาด้วยแววตาไร้เดียงสาน้ำตาที่พยายามกั้นไว้ก็เหมือนจะกั้นไม่อยู่เสียแล้ว เธอเอื่อมมือไปดึงตัวลูกชายมากอดไว้
“ ลูกรัก แม่จำเป็นต้องไปจากที่นี่ ต่อไปคงไม่สามารถดูแลและอยู่กับลูกได้อีกแล้ว แต่ว่าแม่จะรักลูกตลอดไป” เธอกอดลูกน้อยแน่นขึ้นพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ผมจะไปกับแม่นะครับ พาผมไปด้วย อย่าทิ้งผมไป” ลูกชายร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของมารดา
“ลูกรัก ถ้าลูกไปกับแม่เราไม่สามารถเห็นอนาคตได้แต่ที่นี่ พ่อของลูกจะให้ลูกได้ทุกอย่างที่ลูกต้องการ แม่ไม่สามารถทำลายอนาคตของลูกได้”
“ผมไม่สนใจ ผมต้องการอยู่กับแม่นะครับ” เด็กน้อยกอดแม่ของเขาไว้แน่นราวกับว่ากลัวเธอจะหายไปต่อหน้า ด้วยความเป็นแม่ เห็นแบบนี้ก็ปวดใจเหลือเกิน ลูกชายที่เธอเลี้ยงดูอุ้มชูมาแต่เล็ก ตอนนี้เธอต้องทิ้งเขาไว้ที่นี่อย่างไม่มีทางเลือกเพราะชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลว หากเธอปล่อยไว้แบบนี้ ลูกชายคงไม่ปล่อยเธอไปแน่
“ก็ได้ งั้นลูกกลับไปที่ห้องเก็บของ แล้วนั่งรอแม่ที่ห้อง แม่จะไปเรียกนะจ๊ะ คนดี”
“ครับ” เด็กน้อยตอบรับด้วยความดีใจและวิ่งกลับไปที่ห้องตามที่มารดาบอก โดยไม่รู้เลยว่ามันคือคำโกหก
ทิพปภา อดีตนางแบบชื่อดัง ตัดสินใจหย่าขาดกับสามีของเธอหลังจากแต่งงานกันมา8ปี ด้วยความไม่เข้าใจและทะเลาะกันบ่อยครั้งบวกกับนิสัยเผด็จการของสามีจึงเกิดเรื่องวันนี้ขึ้น หลังจากเธอหลอกลูกชายให้ไปรอที่ห้องได้ เธอก็หิ้วกระเป๋าออกจากบ้านด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถเธอก็ได้ยินเสียงลูกน้อยตะโกนเรียกตามหลัง
“แม่ แม่ แม่ครับ รอผมด้วย”
เด็กน้อยวิ่งตามรถที่มารดาของเขาขึ้นไปและร้องเรียกเธอไม่หยุดจนเหนื่อยและใกล้จะหมดแรงจึงรวบรวมพลังครั้งสุดท้ายตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง
“แม่คร้าบบ”
สิ้นเสียงเรียกชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว เขาลุกขึ้นนั่งบนที่นอน ตามตัวมีเหงื่อไหลเหมือนพึ่งผ่านการออกกำลังกายมา ผ่านมา 17 ปีแล้วแต่ภาพเหตุการณ์ครั้งนั้น ฝังใจและเขายังคงฝันถึงเสมอมา ธาวิน ชายหนุ่มในวัย 25ปีที่โตเต็มวัย ตั้งแต่คิ้ว คาง ปากจมูก ถอดแบบมารดามาไม่ผิดเพี้ยน หล่อ เท่ ทุกอย่างรวมอยู่ในตัวเขาจนเป็นที่กล่าวขานสำหรับสาวๆที่พบเห็น 7 ปีที่เขาออกมาอยู่ลำพังหลังจากขัดแย้งกับพ่อด้วยเรื่องเรียนและเขาก็ไม่ยอมสานต่อธุรกิจด้านโรงแรมแต่เลือกที่จะ เป็น ช่างภาพอิสระอย่างที่เขาต้องการซึ่งสร้างความไม่พอใจให้กับบิดาของเขาจนตัดสินใจไม่ส่งเสียเรื่องเงินมาให้เขาอีกเลย...หลังจากตื่นจากความฝันเขาก็ไม่สามารถข่มตาหลับลงได้อีก ความเจ็บปวดยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจ พร้อมกับความโกรธแค้น เสียงอ้อนวอนร้องเรียกหาแม่ในวันนั้นเขา ไม่มีวันลืมได้ และที่สำคัญเขาไม่มีวันอภัยให้กับผู้หญิงคนนี้
“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นของวันใหม่ และดูเหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆจนชายหนุ่มที่อยู่ภายในห้องทนไม่ไหว ต้องลุกขึ้นมาจากที่นอ นเพื่อเปิดประตูรับแขกที่มาเยือน
“นายเองเหรอ ? มาทำอะไรแต่เช้า” เจ้าของห้องยังไม่ค่อยตื่นดี
“ ไอ้นี่ถามแปลกๆ ฉันก็มารับนายไง แล้วนี่มันก็ไม่เช้าแล้วด้วย ตื่นและไปอาบน้ำได้แล้ว วันนี้นายมีงานจำไม่ได้เหรอ” ชานนท์ หนุ่มนักโฆษณาไฟแรง เพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันของ ธาวิน เรียกได้ว่าไม่มีเรื่องไหนที่พวกเขาจะไม่รู้เรื่องของกันและกัน รวมทั้งเรื่องในอดีตของ ธาวินด้วย
“โทษที เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับน่ะเลยตื่นสายไปหน่อย” ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็ออกเดินทางจากที่พัก
“วันนี้นายใจดีกับฉันเหลือเกินนะ ลงทุนมารับฉันด้วย” ธาวินกระเซ้าเพื่อน
“พูดมากอีก ไม่ต้องขับรถเองไม่ดีหรือไง”
“ไม่ใช่เพราะนายจะไปหาแฟนของนายหลอกเหรอ”
ชายหนุ่มรู้ทันเพื่อนรักที่ใจดียอมเป็นสารถีให้เพราะว่าวันนี้ ธาวิน ต้องไปทำงานเป็นช่างภาพให้กับบริษัทที่ เนตรอัปสร แฟนสาวของชานนทำงานอยู่ 2 หนุ่มคุยกันระหว่างที่นั่งรถมาไม่นานก็มาถึงสำนักพิมพ์ที่ผลิตนิตยาสารด้านแฟชั่นชั้นนำของประเทศดีไซน์เนอร์ทั้งหลายต่างก็อยากให้เสื้อผ้าของตัวเองได้ลงนิตยาสาร Lifestyle
“ที่ร้ากกก” ชานนพูดขึ้นทันทีที่เจอหน้าแฟนสาว
“ที่รง ที่รักอะไร หายหน้าไปตั้งอาทิตย์” สาวสวย บก.สำนักพิมพ์ ค้อนควับให้แฟนหนุ่ม
“โถ่ผมงานเยอะ คุณก็รู้ วันนี้เลยไถ่โทษไปรับ ตากล้องมาส่งให้ถึงมือเลยไง”
เนตรอัปสรหันมาสนใจ ธาวิน ที่นั่งดูเพื่อนตัวเองฉอเลาะกับแฟนสาวอย่างนึกหมั่นไส้
“วิน ยินดีที่ได้ร่วมงานนะคะ เดี๋ยวเราคงต้องเข้าห้องประชุมกันก่อนเพื่อจะได้คุยงาน สรเตรียมทีมงานไว้ให้คุณด้วย ส่วนคุณไปทำงานได้แล้ว” เธอหันมาบอกแฟนหนุ่ม
ห้องประชุม
“ทุกคนคะ นี่คือ คุณ ธาวิน ช่างภาพที่จะมาทำงานร่วมกับทุกคนในหนังสือปักษ์นี้”
ชายหนุ่มก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการทักทายก่อนจะนั้งลงร่วมประชุมกับทุกคน
“บก.ค่ะ เรื่องนางแบบ ดีไซน์เนอร์เขาต้องการให้คุณเชอรี่ มาเป็นแบบให้ค่ะ”พนักงานสาวที่รับผิดชอบเรื่องติดต่อนางแบบพูดขึ้น
“เชอรี่ ที่กำลังเป็นนางแบบดังอยู่ตอนนี้นะเหรอ แล้วติดต่อเขาได้ไหมล่ะ”
“ติดต่อแล้วค่ะ แต่ว่าทางคุณเชอรี่เธอเอ่อคือ.. คือ..”
“มีอะไรก็พูดมาสิ มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้” บก.สาวเริ่มรำคาญ
“เธอบอกว่า ถ้าจะให้เธอเป็นแบบก็ต้องเลือกช่างภาพที่ดังที่สุดในประเทศมาถ่ายให้น่ะค่ะ”
“อะไรนะ ! แล้วเธอบอกหรือเปล่าว่าเราให้ คุณ ธาวินมาเป็นช่างภาพ”
“บอกแล้วค่ะ แต่เธอก็ยังยืนยันเหมือนเดิม เธอว่า ช่างภาพยังดังไม่พอ”
“งั้น ผมถอนตัวดีกว่านะสร คุณจะได้ไม่ลำบากใจ”
ชายหนุ่มตัดสินใจและลุกขึ้นจะออกจากห้อง เพราะถ้าเรื่องเอาแต่ใจแล้วล่ะก็เขาก็ไม่แพ้ใครเหมือนกันซึ่งเนตรอัปสรก็รู้ดี ถ้าเขาไม่พอใจต่อให้เอาช้างมาหยุดก็ไม่อยู่
“เดี๋ยวก่อนสิ วิน ใจเย็นก่อน” หญิงสาวดึงมือรั้งเอาไว้
“คุณตกลงกันให้ได้ก่อนแล้ว ค่อยว่ากัน”
ธาวินลุกออกจากห้องประชุมไป ทิ้งให้พนักงานหน้าเหวอกันเป็นแถวแต่ เนตรอัปสรรู้จักนิสัยเพื่อนคนนี้ดีเกินกว่าจะโกรธเขา เย็นนั้น ชานนท์มารับแฟนสาวและสังเกตุสีหน้าที่หนักใจเลยอดที่จะถามไม่ได้
“เป็นอะไรไป หน้าบูดเชียว”
“วินคงไม่ยอมมาเป็นช่างภาพให้ สร แล้วล่ะนนท์”
“มันอาละวาดอะไรอีกล่ะ คราวนี้” ชานนท์ประเมินสถานการณ์จากนิสัยเพื่อน
“วินไม่ได้ทำอะไร แต่นางแบบนะสิไม่อยากร่วมงานกับวินเพราะไม่ดังพอ ป่านนี้ไปนั่งเศร้าที่ไหนก็ไม่รู้”
“ไอ้ที่ว่าไปนั่งที่ไหนก็คงพอเดาได้แต่ให้เศร้า หมอนั่นมันคงไม่เศร้าหลอกป่านนี้คงสนุกอยู่กับสาวๆนะสิ”
“วินเขาใช้ชีวิตแบบนี้จะดีเหรอค่ะ ไม่สนอะไร ไม่แคร์ใครแล้วก็ไม่จริงใจกับใครด้วยเปลี่ยนสาวไม่ซ้ำหน้า แล้วจะมีความสุขได้ยังไง” หญิงสาวพูดด้วยความเป็นห่วง
“ความรัก ป่านนี้ผมยังไม่รู้เลยว่า ไอ้วินมันจะรู้ความหมายหรือเปล่า ก็ได้แต่หวังว่าสักวันมันคงได้รู้จักกับคำๆนี้ ช่างเถอะเรามาคุยเรื่ององเรากันดีกว่า”ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า ยังหอมแก้มแฟนสาวฟอดใหญ่ชดเชยที่ไม่เจอมาอาทิตย์นึง ชานนท์มีหญิงสาวที่เขารักให้กอดตลอดทั้งคืนเช่นเดียวกับ ธาวินเพื่อนรักของเขาเพียงแต่ต่างตรงที่ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะจำชื่อผู้หญิงที่เขากำลังกอดอยู่ด้วยซ้ำ....
“ แม่ครับ! แม่จะไปไหนครับ” เด็กน้อยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นแม่กำลังเก็บเสื้อผ้าเหมือนจะออกไปจากบ้านหลายวัน เขานั่งลงข้างๆมองไปที่มารดาที่กำลังง่วนอยู่กับการเก็บเสื้อผ้า ผู้เป็นแม่ หันมามองหน้าลูกชายที่มองเธอมาด้วยแววตาไร้เดียงสาน้ำตาที่พยายามกั้นไว้ก็เหมือนจะกั้นไม่อยู่เสียแล้ว เธอเอื่อมมือไปดึงตัวลูกชายมากอดไว้
“ ลูกรัก แม่จำเป็นต้องไปจากที่นี่ ต่อไปคงไม่สามารถดูแลและอยู่กับลูกได้อีกแล้ว แต่ว่าแม่จะรักลูกตลอดไป” เธอกอดลูกน้อยแน่นขึ้นพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ผมจะไปกับแม่นะครับ พาผมไปด้วย อย่าทิ้งผมไป” ลูกชายร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของมารดา
“ลูกรัก ถ้าลูกไปกับแม่เราไม่สามารถเห็นอนาคตได้แต่ที่นี่ พ่อของลูกจะให้ลูกได้ทุกอย่างที่ลูกต้องการ แม่ไม่สามารถทำลายอนาคตของลูกได้”
“ผมไม่สนใจ ผมต้องการอยู่กับแม่นะครับ” เด็กน้อยกอดแม่ของเขาไว้แน่นราวกับว่ากลัวเธอจะหายไปต่อหน้า ด้วยความเป็นแม่ เห็นแบบนี้ก็ปวดใจเหลือเกิน ลูกชายที่เธอเลี้ยงดูอุ้มชูมาแต่เล็ก ตอนนี้เธอต้องทิ้งเขาไว้ที่นี่อย่างไม่มีทางเลือกเพราะชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลว หากเธอปล่อยไว้แบบนี้ ลูกชายคงไม่ปล่อยเธอไปแน่
“ก็ได้ งั้นลูกกลับไปที่ห้องเก็บของ แล้วนั่งรอแม่ที่ห้อง แม่จะไปเรียกนะจ๊ะ คนดี”
“ครับ” เด็กน้อยตอบรับด้วยความดีใจและวิ่งกลับไปที่ห้องตามที่มารดาบอก โดยไม่รู้เลยว่ามันคือคำโกหก
ทิพปภา อดีตนางแบบชื่อดัง ตัดสินใจหย่าขาดกับสามีของเธอหลังจากแต่งงานกันมา8ปี ด้วยความไม่เข้าใจและทะเลาะกันบ่อยครั้งบวกกับนิสัยเผด็จการของสามีจึงเกิดเรื่องวันนี้ขึ้น หลังจากเธอหลอกลูกชายให้ไปรอที่ห้องได้ เธอก็หิ้วกระเป๋าออกจากบ้านด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถเธอก็ได้ยินเสียงลูกน้อยตะโกนเรียกตามหลัง
“แม่ แม่ แม่ครับ รอผมด้วย”
เด็กน้อยวิ่งตามรถที่มารดาของเขาขึ้นไปและร้องเรียกเธอไม่หยุดจนเหนื่อยและใกล้จะหมดแรงจึงรวบรวมพลังครั้งสุดท้ายตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง
“แม่คร้าบบ”
สิ้นเสียงเรียกชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว เขาลุกขึ้นนั่งบนที่นอน ตามตัวมีเหงื่อไหลเหมือนพึ่งผ่านการออกกำลังกายมา ผ่านมา 17 ปีแล้วแต่ภาพเหตุการณ์ครั้งนั้น ฝังใจและเขายังคงฝันถึงเสมอมา ธาวิน ชายหนุ่มในวัย 25ปีที่โตเต็มวัย ตั้งแต่คิ้ว คาง ปากจมูก ถอดแบบมารดามาไม่ผิดเพี้ยน หล่อ เท่ ทุกอย่างรวมอยู่ในตัวเขาจนเป็นที่กล่าวขานสำหรับสาวๆที่พบเห็น 7 ปีที่เขาออกมาอยู่ลำพังหลังจากขัดแย้งกับพ่อด้วยเรื่องเรียนและเขาก็ไม่ยอมสานต่อธุรกิจด้านโรงแรมแต่เลือกที่จะ เป็น ช่างภาพอิสระอย่างที่เขาต้องการซึ่งสร้างความไม่พอใจให้กับบิดาของเขาจนตัดสินใจไม่ส่งเสียเรื่องเงินมาให้เขาอีกเลย...หลังจากตื่นจากความฝันเขาก็ไม่สามารถข่มตาหลับลงได้อีก ความเจ็บปวดยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจ พร้อมกับความโกรธแค้น เสียงอ้อนวอนร้องเรียกหาแม่ในวันนั้นเขา ไม่มีวันลืมได้ และที่สำคัญเขาไม่มีวันอภัยให้กับผู้หญิงคนนี้
“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นของวันใหม่ และดูเหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆจนชายหนุ่มที่อยู่ภายในห้องทนไม่ไหว ต้องลุกขึ้นมาจากที่นอ นเพื่อเปิดประตูรับแขกที่มาเยือน
“นายเองเหรอ ? มาทำอะไรแต่เช้า” เจ้าของห้องยังไม่ค่อยตื่นดี
“ ไอ้นี่ถามแปลกๆ ฉันก็มารับนายไง แล้วนี่มันก็ไม่เช้าแล้วด้วย ตื่นและไปอาบน้ำได้แล้ว วันนี้นายมีงานจำไม่ได้เหรอ” ชานนท์ หนุ่มนักโฆษณาไฟแรง เพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันของ ธาวิน เรียกได้ว่าไม่มีเรื่องไหนที่พวกเขาจะไม่รู้เรื่องของกันและกัน รวมทั้งเรื่องในอดีตของ ธาวินด้วย
“โทษที เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับน่ะเลยตื่นสายไปหน่อย” ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็ออกเดินทางจากที่พัก
“วันนี้นายใจดีกับฉันเหลือเกินนะ ลงทุนมารับฉันด้วย” ธาวินกระเซ้าเพื่อน
“พูดมากอีก ไม่ต้องขับรถเองไม่ดีหรือไง”
“ไม่ใช่เพราะนายจะไปหาแฟนของนายหลอกเหรอ”
ชายหนุ่มรู้ทันเพื่อนรักที่ใจดียอมเป็นสารถีให้เพราะว่าวันนี้ ธาวิน ต้องไปทำงานเป็นช่างภาพให้กับบริษัทที่ เนตรอัปสร แฟนสาวของชานนทำงานอยู่ 2 หนุ่มคุยกันระหว่างที่นั่งรถมาไม่นานก็มาถึงสำนักพิมพ์ที่ผลิตนิตยาสารด้านแฟชั่นชั้นนำของประเทศดีไซน์เนอร์ทั้งหลายต่างก็อยากให้เสื้อผ้าของตัวเองได้ลงนิตยาสาร Lifestyle
“ที่ร้ากกก” ชานนพูดขึ้นทันทีที่เจอหน้าแฟนสาว
“ที่รง ที่รักอะไร หายหน้าไปตั้งอาทิตย์” สาวสวย บก.สำนักพิมพ์ ค้อนควับให้แฟนหนุ่ม
“โถ่ผมงานเยอะ คุณก็รู้ วันนี้เลยไถ่โทษไปรับ ตากล้องมาส่งให้ถึงมือเลยไง”
เนตรอัปสรหันมาสนใจ ธาวิน ที่นั่งดูเพื่อนตัวเองฉอเลาะกับแฟนสาวอย่างนึกหมั่นไส้
“วิน ยินดีที่ได้ร่วมงานนะคะ เดี๋ยวเราคงต้องเข้าห้องประชุมกันก่อนเพื่อจะได้คุยงาน สรเตรียมทีมงานไว้ให้คุณด้วย ส่วนคุณไปทำงานได้แล้ว” เธอหันมาบอกแฟนหนุ่ม
ห้องประชุม
“ทุกคนคะ นี่คือ คุณ ธาวิน ช่างภาพที่จะมาทำงานร่วมกับทุกคนในหนังสือปักษ์นี้”
ชายหนุ่มก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการทักทายก่อนจะนั้งลงร่วมประชุมกับทุกคน
“บก.ค่ะ เรื่องนางแบบ ดีไซน์เนอร์เขาต้องการให้คุณเชอรี่ มาเป็นแบบให้ค่ะ”พนักงานสาวที่รับผิดชอบเรื่องติดต่อนางแบบพูดขึ้น
“เชอรี่ ที่กำลังเป็นนางแบบดังอยู่ตอนนี้นะเหรอ แล้วติดต่อเขาได้ไหมล่ะ”
“ติดต่อแล้วค่ะ แต่ว่าทางคุณเชอรี่เธอเอ่อคือ.. คือ..”
“มีอะไรก็พูดมาสิ มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้” บก.สาวเริ่มรำคาญ
“เธอบอกว่า ถ้าจะให้เธอเป็นแบบก็ต้องเลือกช่างภาพที่ดังที่สุดในประเทศมาถ่ายให้น่ะค่ะ”
“อะไรนะ ! แล้วเธอบอกหรือเปล่าว่าเราให้ คุณ ธาวินมาเป็นช่างภาพ”
“บอกแล้วค่ะ แต่เธอก็ยังยืนยันเหมือนเดิม เธอว่า ช่างภาพยังดังไม่พอ”
“งั้น ผมถอนตัวดีกว่านะสร คุณจะได้ไม่ลำบากใจ”
ชายหนุ่มตัดสินใจและลุกขึ้นจะออกจากห้อง เพราะถ้าเรื่องเอาแต่ใจแล้วล่ะก็เขาก็ไม่แพ้ใครเหมือนกันซึ่งเนตรอัปสรก็รู้ดี ถ้าเขาไม่พอใจต่อให้เอาช้างมาหยุดก็ไม่อยู่
“เดี๋ยวก่อนสิ วิน ใจเย็นก่อน” หญิงสาวดึงมือรั้งเอาไว้
“คุณตกลงกันให้ได้ก่อนแล้ว ค่อยว่ากัน”
ธาวินลุกออกจากห้องประชุมไป ทิ้งให้พนักงานหน้าเหวอกันเป็นแถวแต่ เนตรอัปสรรู้จักนิสัยเพื่อนคนนี้ดีเกินกว่าจะโกรธเขา เย็นนั้น ชานนท์มารับแฟนสาวและสังเกตุสีหน้าที่หนักใจเลยอดที่จะถามไม่ได้
“เป็นอะไรไป หน้าบูดเชียว”
“วินคงไม่ยอมมาเป็นช่างภาพให้ สร แล้วล่ะนนท์”
“มันอาละวาดอะไรอีกล่ะ คราวนี้” ชานนท์ประเมินสถานการณ์จากนิสัยเพื่อน
“วินไม่ได้ทำอะไร แต่นางแบบนะสิไม่อยากร่วมงานกับวินเพราะไม่ดังพอ ป่านนี้ไปนั่งเศร้าที่ไหนก็ไม่รู้”
“ไอ้ที่ว่าไปนั่งที่ไหนก็คงพอเดาได้แต่ให้เศร้า หมอนั่นมันคงไม่เศร้าหลอกป่านนี้คงสนุกอยู่กับสาวๆนะสิ”
“วินเขาใช้ชีวิตแบบนี้จะดีเหรอค่ะ ไม่สนอะไร ไม่แคร์ใครแล้วก็ไม่จริงใจกับใครด้วยเปลี่ยนสาวไม่ซ้ำหน้า แล้วจะมีความสุขได้ยังไง” หญิงสาวพูดด้วยความเป็นห่วง
“ความรัก ป่านนี้ผมยังไม่รู้เลยว่า ไอ้วินมันจะรู้ความหมายหรือเปล่า ก็ได้แต่หวังว่าสักวันมันคงได้รู้จักกับคำๆนี้ ช่างเถอะเรามาคุยเรื่ององเรากันดีกว่า”ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า ยังหอมแก้มแฟนสาวฟอดใหญ่ชดเชยที่ไม่เจอมาอาทิตย์นึง ชานนท์มีหญิงสาวที่เขารักให้กอดตลอดทั้งคืนเช่นเดียวกับ ธาวินเพื่อนรักของเขาเพียงแต่ต่างตรงที่ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะจำชื่อผู้หญิงที่เขากำลังกอดอยู่ด้วยซ้ำ....
ปลายปากกา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ม.ค. 2556, 21:36:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ม.ค. 2556, 21:36:51 น.