จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่1 : มิตรภาพ
ณ อพารท์เม้นท์แห่งหนึ่ง...."ตืด! ตืด! ตืด! ตืด!" เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงร้องระงม แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงจะกระดิกตัวแม้แต่น้อยจน กระทั่ง กริ้งงงงงง! "ตุ๊บ! ตั๊บ!" เสียงเนื้อกระทบพื้น
“เฮ้ย...โอ้ย!” พลั๊ก!!! ถ้าเป็นภาพสโลโมชั่น จะเห็นอาการของคนบนเตียงดีดปึ๋งขึ้นมา 45 องศา อาการรนรานเมาขี้ตาได้ที่ ลืมว่าบนตัวของตนนั้นมีผ้าห่มพันอยู่กระโดดป้าบ! หล่นพลั๊ก ลงมาจากเตียง ถไหล ไถเถือกไปที่โทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงเคาร์เตอร์ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมเกาหัว แกรก! แกรก! เกาบั้นท้าย กราก กราก!
“หวาดดีคร๊าบ..น้ำไม่ไหล..ไฟก็ดับ..โทรศัพท์โดนตัด..ไม่มีคนอยู่บ้านคร๊าบ” พูดไปพร้อมกับยืนฟุบหัวหลับคาเคาร์เตอร์ แล้วเสียงผู้หญิงห้าวๆ ก็รอดมาตามสาย
“เออ!ไอ้ที่พูดนั่นไม่ใช่คนใช่ไหม..ฮะไอ้มอมไหนตอบหน่อยซิ ชิ้ว! ชิ้ว!”
“ตั้งชื่อซะอินเตอร์ โทรมาทำไมแต่เช้า..ฉันเพิ่งหัวถึงหมอนตูดถึงเตียงตอนตีห้าเอง..แถมยังเจ็บ ตัวอีกต่างหากต้องวิ่งมารับโทรศัพท์แกเนี่ย” อ้าปากหาวว๊อด ว๊อด
“อ้าว! ไอ้นี่..ก็แกบอกให้ฉันโทรมาปลุกไม่ใช่เหรอ..วันนี้มีประชุมตอนสิบเอ็ดโมง ไง..แล้วยังจะมาโทษฉันอีก เดี๋ยวแม่ก็ด่าเจ็ดวันไม่ซ้ำ..ยังมาโอดครวญอีกนะว่าเพิ่งได้นอน ใครใช้ให้แกไปล่ะไอ้งานนั่นน่ะ..แหมไปเป็นเพื่อนพี่ไทด์สาวเยอะละสิแก..และ ฉันบอกกี่หนแล้วให้ต่อสายโทรศัพท์ลากมาไว้ที่หัวเตียงแกก็ไม่ทำซักที ก็เจ็บตัวทุกเช้า..รู้ว่าตัวเองซุ่มซ่ามไม่รู้จักระวังตัว..แล้วเป็นอะไรมาก หรือเปล่า” เงียบ........
“ไอ้ปอม..ไอ้ปอม..เฮ้ย” หญิงสาวหารู้ไม่ว่าปลายสาย ดึงหูโทรศัพท์ออกห่างตัว เอานิ้วแคะหู พร้อมมองค้อนโทรศัพท์ไปด้วย เพราะน้ำเสียงของเธอช่างแสบแก้วหูเหลือเกิน
“ไอ้ปอม ยังอยู่หรือเปล่า หรือว่าตายห่าไปแล้ว” ตะโกนเข้ามาอีก
“เออ!ยังอยู่.. แกนี่จะเป็นแม่ฉันเข้าไปทุกที”
“แกจะรับไหมล่ะ” ปากดี
“ก็เป็นอย่างอื่นได้ไหมล่ะ”ไอ้นี่ก็ปากดี เงียบ.......
“จุ้น!..ไอ้จุ้น!”ชายหนุ่มก็หารู้ไม่ ว่าปลายสายแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ไอ้จุ้น..ยังอยู่เปล่าวะ หรือว่าช๊อคไปแล้ว..แกอยู่ไหนน่ะ ฉันจะได้โทรเรียกรถพยาบาลไปรับ” หัวเราะเสียงดังสะใจ
“เออ!ยังอยู่..ไปตดมากลัวแกได้ยิน” ปอมหัวเราะก๊ากก! ขำ
“แกนี่มันกุลสตรีจริงๆเลย จะไม่ให้ฉันรักได้ไงเนี้ย”อมยิ้มพริ้ม
“นี่ไอ้ปอม! อย่ามาหว่านแถวนี้เหม็นขี้ฟัน..เดี๋ยวไม่ทันฉันจะหัวเราะให้ฟันหัก”
“ฉันรักแกจริง จริงน้า” ทำเสียงอ้อน ปลายสายหน้าเริ่มมีสี
“นี่คุณชาย..ตอนนี้มันก็สิบโมงแล้วนะไม่รีบออกมา..เดี๋ยวก็ไม่ทันจริงๆหรอกแก จะหาว่าฉันไม่เตือน”
“ก็ได้..แล้วเจอกันจ๊ะที่รัก..จ๊วบ!” ทำเสียงจุ๊บทางโทรศัพท์ แล้วรีบวางสาย
“ไอ้บ้า..แหวะ..แก้มฉันมีราคีหมด” ได้ยินแต่เสียงตู๊ด..ตู๊ด..จุ้นวางสายแล้วก็นั่งอมยิ้ม
อาการนี้จะเป็นทุกเช้าหลังจากที่วางสายจากปอม จนเพื่อนๆที่ทำงานไม่แปลกใจที่เห็นจุ้นนั่งยิ้มคนเดียว ส่วนปอมหลังจากที่วางสายจากจุ้นก็เดินผิวปากเข้าห้องน้ำสบายใจเฉิบ การคุยโทรศัพท์กับจุ้นทุกเช้าเหมือนเป็นการกระตุ้นต่อมกระฉับกระเฉงของเค้า ก็ว่าได้ ทุกเช้าถ้าไม่ได้ยินเสียงของจุ้นเหมือนเค้าขาดอะไรไปซักอย่าง เลยถือเป็นกิจวัตรประจำวันของทุกเย็นที่ปอม จะบอกกับจุ้นไว้ว่าในวันรุ่งขึ้นให้โทรปลุกตอนกี่โมง ซึ่งจุ้นไม่เคยปฎิเสธ..เพราะมันเป็น “มิตรภาพ” หรือเปล่า ที่เพื่อนจะทำให้เพื่อน........
“เฮ้ย...โอ้ย!” พลั๊ก!!! ถ้าเป็นภาพสโลโมชั่น จะเห็นอาการของคนบนเตียงดีดปึ๋งขึ้นมา 45 องศา อาการรนรานเมาขี้ตาได้ที่ ลืมว่าบนตัวของตนนั้นมีผ้าห่มพันอยู่กระโดดป้าบ! หล่นพลั๊ก ลงมาจากเตียง ถไหล ไถเถือกไปที่โทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงเคาร์เตอร์ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมเกาหัว แกรก! แกรก! เกาบั้นท้าย กราก กราก!
“หวาดดีคร๊าบ..น้ำไม่ไหล..ไฟก็ดับ..โทรศัพท์โดนตัด..ไม่มีคนอยู่บ้านคร๊าบ” พูดไปพร้อมกับยืนฟุบหัวหลับคาเคาร์เตอร์ แล้วเสียงผู้หญิงห้าวๆ ก็รอดมาตามสาย
“เออ!ไอ้ที่พูดนั่นไม่ใช่คนใช่ไหม..ฮะไอ้มอมไหนตอบหน่อยซิ ชิ้ว! ชิ้ว!”
“ตั้งชื่อซะอินเตอร์ โทรมาทำไมแต่เช้า..ฉันเพิ่งหัวถึงหมอนตูดถึงเตียงตอนตีห้าเอง..แถมยังเจ็บ ตัวอีกต่างหากต้องวิ่งมารับโทรศัพท์แกเนี่ย” อ้าปากหาวว๊อด ว๊อด
“อ้าว! ไอ้นี่..ก็แกบอกให้ฉันโทรมาปลุกไม่ใช่เหรอ..วันนี้มีประชุมตอนสิบเอ็ดโมง ไง..แล้วยังจะมาโทษฉันอีก เดี๋ยวแม่ก็ด่าเจ็ดวันไม่ซ้ำ..ยังมาโอดครวญอีกนะว่าเพิ่งได้นอน ใครใช้ให้แกไปล่ะไอ้งานนั่นน่ะ..แหมไปเป็นเพื่อนพี่ไทด์สาวเยอะละสิแก..และ ฉันบอกกี่หนแล้วให้ต่อสายโทรศัพท์ลากมาไว้ที่หัวเตียงแกก็ไม่ทำซักที ก็เจ็บตัวทุกเช้า..รู้ว่าตัวเองซุ่มซ่ามไม่รู้จักระวังตัว..แล้วเป็นอะไรมาก หรือเปล่า” เงียบ........
“ไอ้ปอม..ไอ้ปอม..เฮ้ย” หญิงสาวหารู้ไม่ว่าปลายสาย ดึงหูโทรศัพท์ออกห่างตัว เอานิ้วแคะหู พร้อมมองค้อนโทรศัพท์ไปด้วย เพราะน้ำเสียงของเธอช่างแสบแก้วหูเหลือเกิน
“ไอ้ปอม ยังอยู่หรือเปล่า หรือว่าตายห่าไปแล้ว” ตะโกนเข้ามาอีก
“เออ!ยังอยู่.. แกนี่จะเป็นแม่ฉันเข้าไปทุกที”
“แกจะรับไหมล่ะ” ปากดี
“ก็เป็นอย่างอื่นได้ไหมล่ะ”ไอ้นี่ก็ปากดี เงียบ.......
“จุ้น!..ไอ้จุ้น!”ชายหนุ่มก็หารู้ไม่ ว่าปลายสายแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ไอ้จุ้น..ยังอยู่เปล่าวะ หรือว่าช๊อคไปแล้ว..แกอยู่ไหนน่ะ ฉันจะได้โทรเรียกรถพยาบาลไปรับ” หัวเราะเสียงดังสะใจ
“เออ!ยังอยู่..ไปตดมากลัวแกได้ยิน” ปอมหัวเราะก๊ากก! ขำ
“แกนี่มันกุลสตรีจริงๆเลย จะไม่ให้ฉันรักได้ไงเนี้ย”อมยิ้มพริ้ม
“นี่ไอ้ปอม! อย่ามาหว่านแถวนี้เหม็นขี้ฟัน..เดี๋ยวไม่ทันฉันจะหัวเราะให้ฟันหัก”
“ฉันรักแกจริง จริงน้า” ทำเสียงอ้อน ปลายสายหน้าเริ่มมีสี
“นี่คุณชาย..ตอนนี้มันก็สิบโมงแล้วนะไม่รีบออกมา..เดี๋ยวก็ไม่ทันจริงๆหรอกแก จะหาว่าฉันไม่เตือน”
“ก็ได้..แล้วเจอกันจ๊ะที่รัก..จ๊วบ!” ทำเสียงจุ๊บทางโทรศัพท์ แล้วรีบวางสาย
“ไอ้บ้า..แหวะ..แก้มฉันมีราคีหมด” ได้ยินแต่เสียงตู๊ด..ตู๊ด..จุ้นวางสายแล้วก็นั่งอมยิ้ม
อาการนี้จะเป็นทุกเช้าหลังจากที่วางสายจากปอม จนเพื่อนๆที่ทำงานไม่แปลกใจที่เห็นจุ้นนั่งยิ้มคนเดียว ส่วนปอมหลังจากที่วางสายจากจุ้นก็เดินผิวปากเข้าห้องน้ำสบายใจเฉิบ การคุยโทรศัพท์กับจุ้นทุกเช้าเหมือนเป็นการกระตุ้นต่อมกระฉับกระเฉงของเค้า ก็ว่าได้ ทุกเช้าถ้าไม่ได้ยินเสียงของจุ้นเหมือนเค้าขาดอะไรไปซักอย่าง เลยถือเป็นกิจวัตรประจำวันของทุกเย็นที่ปอม จะบอกกับจุ้นไว้ว่าในวันรุ่งขึ้นให้โทรปลุกตอนกี่โมง ซึ่งจุ้นไม่เคยปฎิเสธ..เพราะมันเป็น “มิตรภาพ” หรือเปล่า ที่เพื่อนจะทำให้เพื่อน........
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 พ.ค. 2554, 00:24:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 พ.ค. 2554, 00:26:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 2278
| ตอนที่2 : มิตรภาพจริงๆ เหรอ… >> |