เรื่องสั้น : กาแฟ รัก ขม
ความรักเอย ขมนัก แต่ก็ยังอยากชิม...
Tags: เรื่องสั้น, ความรัก

ตอน:

1.
สายฝนไม่เคยปราณีคนอกหัก...

เธอวางหนังสือเล่มบางลงเมื่ออ่านมาถึงประโยคที่ทำให้หัวใจสั่นไหว


เม็ดฝนริมหน้าต่างโปรยปรายเอื่อยไม่หยุด นี่ล่ะมั้ง ที่บทประพันธ์บอกว่า


สายฝนไม่เคยปราณีคนอกหัก


มันออกจะโหดร้ายสักหน่อยสำหรับคนอย่างเธอ ที่ต้องมาไร้เงาคนรัก เอาตอนที่ฝนตก


ฝนตกหน้าหนาว หัวใจก็เหน็บเหงามาด้วย ช่างโหดร้ายจริงๆ

เธอหันไปสนใจถ้วยกาแฟ เอสเปรสโซ่ ซึ่งเธอไม่ได้ตั้งใจจะสั่งมาดื่มเอง


ตรงหน้าเธอ ยังมีคาราเมล ลาเต้ อีกหนึ่งถ้วย แต่เอสเปรสโซ่ ไร้เงาคนชอบดื่ม


ใครเดินผ่านโต๊ะที่เธอนั่ง คงเข้าใจว่าเธอคงสั่งเผื่อใครสักคน ที่กำลังจะตามมาในไม่ช้า


แต่..เขาคนนั้นได้จากเธอไปแล้ว เขากลับไปยังที่ที่เขาจากมา

2.
“สิบปีเชียวนะ ที่ติดตาม เฝ้ารอ รู้บ้างไหม ว่าทรมานแค่ไหน” เขาเกริ่นในค่ำหนึ่งของฤดูร้อน


“ไม่รู้สิคะ ไม่ได้สนใจ” เธอพูดโดยไม่ได้สนใจจะมองหน้าผู้พูด


ยังคงก้มหน้าก้มตาเปิดนิตยสารชื่อดังอยู่

“แต่ในช่วงหนึ่งที่ผ่านมา มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในชีวิต เธอให้ทุกอย่าง เธออยู่เคียงข้าง


ยามที่...”


เธอขัดขึ้น เมื่อเขายังพูดไม่ทันจบ


“หยุดได้แล้ว ไม่ต้องเล่า ไม่อยากฟัง หากเขาดี และต้องการกลับไปก็เชิญตามสบาย”


อีกครั้งกับคำพูดที่บาดลึกในหัวใจของเขา เธอไม่เคยใส่ใจ ใยดีในความรู้สึกของเขาเลย


มิหนำซ้ำ ยังแสดงความรู้สึกโหยหาคนรักเก่าของตัวเองให้เขาได้เห็นอีก

เธอเคยถามว่า เขาจะกลับไปหาผู้หญิงคนเดิมไหม และคำตอบที่เธอได้ก็เหมือนเช่นทุกครั้ง


“ไม่หรอก ไม่กลับไปหรอก รักมากนะ” เขาพูดพร้อมกุมมือนุ่ม
แต่..
“กลับกันเถอะ จะไปเชคเมล” อีกครั้งที่เธอแสดงอาการไม่สนใจ ใส่ใจผู้ชายที่เฝ้ารอ

เฝ้ารักเธอมาเนิ่นนาน


เขาต้องทรมาน กับการที่ได้รู้ได้เห็น หรือได้ฟังเรื่องราวของเธอจากปากของคนรู้จัก

“คบคนนั้นอยู่นะ แต่สงสัยไปไม่รอด”


“มีแฟนใหม่อีกแล้ว แต่ดูท่าทาง จะจบเร็วๆ นี้”

เขาเจ็บปวดไปพร้อมๆ กับเธอ เขารับรู้ว่าเธอเสียน้ำตากับความรัก ครั้งแล้วครั้งเล่า


เขาอยากเป็นคนซับน้ำตา อยากโอบกอด ยามเธอเสียใจ

อยากปลอบประโลม ให้เธอยิ้มได้ สดใส เหมือนครั้งแรก ที่เขาได้สัมผัส

รอยยิ้มแสนหวาน ที่เขาอยากเห็น


อีกทั้งริมฝีปากนุ่มที่เขาเคยมีโอกาสเพียงแค่แตะแผ่วเบา..

นี่เธอคนเดิมหรือเปล่า เธอใช่คนเดิมไหม


ทำไมเธอโมโหร้าย เอาแต่ใจ รอยยิ้มสดใส หายไปไหน


คำพูดที่ไพเราะ หายไปไหน


เขายังแปลกใจว่า ใช่เธอที่เขาถวิลหาตลอดเวลาสิบปีหรือไม่


“นี่ ขับดีๆ หน่อยได้ไหมคะ” เขาดึงสติกลับมาที่พวงมาลัยรถอีกครั้ง


พร้อมแอบถอนหายใจเบาๆ


“ทำไม แค่นี้ก็ถอนหายใจเหรอ มากไปมั้ง ก็ขับดีๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก”


เธอเสียงเขียวใส่เขาอีก


เขาไม่รู้ว่า เขาจะทนได้อีกสักแค่ไหน


3.
“นี่ เบอร์โทรใคร ข้อความด้วย หมายความว่ายังไง!”

เธอตวาดใส่เขา เขาไม่ได้ตั้งตัว จึงงงกับอาการรุนแรงของเธอ

“ไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมาก” เขาแย่งโทรศัพท์คืน

แต่เธอกลับปามันใส่หน้าเขา พร้อมสะบัดฝ่ามือกระทบผิวแก้มของเขาอย่างแรง

“ทำไมทำแบบนี้ ไหนว่าเลิกกันแล้วไง ไหนว่า ไม่ติดต่อกันแล้วไง ทำไมอ่ะ”


“ไม่มีอะไรหรอก คงแกล้งเล่นน่ะ” เขาให้เหตุผลที่แม้แต่เด็กประถมยังไม่เชื่อเลย


“ไปหลอกเด็กเหอะ ไม่ซื่อสัตย์ต่อกัน ก็ไม่ต้องคบกันอีก”

เธอเปิดประตูรถสะบัดหน้าวิ่งออกสู่ถนนใหญ่

เขาไม่สามารถทำอะไรได้ สิ่งที่เขาทำคือ ถอนหายใจ นี่เขาจะทำอย่างไรดี


คนรักเก่าของเขา กำลังทวงสิทธิ์คืน เขาจะทำอย่างไร

คนนั้นเขาก็รัก


ส่วนเธอ เขาเฝ้ารัก


แต่ นาทีนี้ เขาไม่แน่ใจแล้วว่า คนที่เขาเฝ้ารักมานาน ใช่เธอคนที่ปาโทรศัพท์ใส่หน้าเขาหรือเปล่า

4.

เธอนึกไปถึง เมื่อไม่กี่วันมานี้เอง เธอรับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่คุ้น



แล้วสิ่งที่เธอกลัว ก็เกิดขึ้นจริงๆ



ผู้หญิงของเขา โทรมา ทวงสิทธิ์ ที่เคยมี



แล้วเธอผู้มาทีหลัง จะทำอย่างไรได้เล่า



บทสนทนากินเวลานานร่วมครึ่งชั่วโมง



ต่างคนต่างเปิดเผยข้อมูล ที่เขา ได้กรอกหูให้ฟัง



ซึ่งกลายเป็นสิ่งที่ขมที่สุดก็ว่าได้ เพราะว่า เขา ไม่เคยพูดความจริง กับทั้งสองฝ่ายเลย



เธอ..สำหรับเขาแล้วคือใครก็ไม่รู้ ที่เขาหยิบยกมาอ้างกับผู้หญิงของเขา



ผู้หญิงของเขา..สำหรับเขาแล้ว คือ ผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาในช่วงที่เขาโหยหาใครสักคน



แล้วความจริงคืออะไร



ผู้หญิงของเขาบอกกับเธอว่า “หากเธอรักเขาจริง หล่อนจะเป็นคนถอยไปเอง”



เธอจะเชื่อคำพูดนั้นได้หรือ ในเมื่อ ทั้งสองคนใช้ลมหายใจร่วมกันร่วมหลายปี



แล้วหากผู้หญิงของเขาจะถอยไปจริงๆ ก็คงไม่กลับเข้ามาหาเขาและระรานเธอหรอก



เธอ...ยิ่งแน่ชัดในความสัมพันธ์นั้น เมื่อได้เห็นภาพความหวานของทั้งคู่...



5.
ความรักก็เป็นแบบนี้


ไม่มีใครออกแบบ ให้เป็นอย่างไรได้


เธอคิดถึงเขาจับใจ ป่านนี้ทั้งเขาและคนของเขา คงโอบกอดรับลมหนาวอยู่ที่ใดที่หนึ่งในโลกใบนี้


เอสเปรสโซ่ไม่มีใครแตะ



คาราเมล ลาเต้ พร่องไปเล็กน้อย



หนังสือเปียกพอประมาณ



เธอใช้นิ้วปาดน้ำตา ที่พากันแสดงความอาลัยให้กับเธอ



แม้หากช่วงเวลาแห่งการลาจากนั้น มันจะไปนานแรมปี แต่เธอก็เองก็จะไม่ลืม


ผู้ชายคนหนึ่ง

ผู้ชายที่ไม่ใช่ผู้วิเศษ


ผู้ชายที่ (หรือจะต้องเติมคำว่า “เคย” ตรงนี้ ) มอบความรัก ความห่วงใยให้เสมอ


แม้ในช่วงชีวิตหนึ่งของเขา จะมีใครคนหนึ่งอยู่เคียงข้าง


เธอก็มั่นใจเหลือเกินว่า เขาไม่เคยลืมเธอ

แต่ในวันหนึ่ง วันที่เขารับคนของเขากลับเข้ามาในชีวิต


และ เขา เปลี่ยนไป เธอแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าผู้ชายที่บอกรักเธอ


ผู้ชายที่เฝ้ารักเธอมานานสิบปี ใช่คนนี้หรือเปล่า


เขาใจร้าย ปากร้าย ไม่ห่วงใยเหมือนเดิม...


เธอจึงไม่รู้ว่า จะอยู่ไป เพื่ออะไร

“ขอโทษนะคะ ร้านจะปิดแล้วค่ะ” บริกรสาวแสนสวย เดินมาบอก พร้อมยื่นบิลค่ากาแฟให้


เธอเหลือบดูนาฬิกาข้อมือ เล็กน้อย เวลา 21.30 น.


“อืมม สามทุ่มครึ่งแล้วเหรอเนี่ย เอ่อ ขอโทษนะคะ คือ ฉันลืมไปว่า ฉันเข้ามาในร้านนี้ ตั้งแต่กี่โมงนะคะ”


เธอหันไปถามบริกรสาว พร้อมวางธนบัตรใบสีม่วงลงในถาดใบเล็ก


“อ๋อ ถ้าจำไม่ผิด ก็ตั้งแต่บ่ายโมงค่ะ รอสักครู่นะคะ”


เธอนั่งนิ่ง มองเอสเปรสโซ่ ตาลอย หยิบขึ้นมาจิบ เล็กน้อย พร้อมถอนหายใจอีกครั้ง



“นี่หรือ ความรัก ขม แต่ก็รัก”




rubino
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 พ.ค. 2554, 11:07:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 พ.ค. 2554, 11:07:58 น.

จำนวนการเข้าชม : 1727





คนเหงา 31 พ.ค. 2554, 12:44:45 น.
ตกลงเค้ากลับไปหาคนเก่าหรอ


sai 31 พ.ค. 2554, 13:43:39 น.
อืมขมแต่ก็รักชอบจริงคำนี้


ปูสีน้ำเงิน 31 พ.ค. 2554, 20:01:05 น.
ผู้ชายไม่ไร้เท่าใบพุทรา คำโบราณประโยคนี้ยังใช้ได้เสมอนะคะ
แต่อาจจะต้องเติมว่าผู้ชายที่ดีพร้อมและเหมาะกับเราในโลกนี้เหลือน้อยเต็มที


rubino 1 มิ.ย. 2554, 13:42:14 น.
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะคะ



เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account