พันธนาการสามีร้าย(ที่รัก)
จิรัฏฐ์ ธารามินทรา
.....................................................
เธอคือสุดที่รักสุดดวงใจ แต่สุดท้ายเธอก็ทิ้งฉันไปอย่างไร้เยื่อใย
ฉันจึงต้องกลับมาแก้แค้นเธอ แต่แล้วหัวใจมันก็ร่ำร้องว่ายังรักเธอไม่เปลี่ยนเเปลง
........................................................
เธอไม่ให้อภัยฉันไม่เป็นไร เเต่ฉันอยากบอกให้เธอได้รุ้เอาไว้ว่าหัวใจของฉันเป็นของเธอ
ไม่ว่าเธอจะใช่เธอคนนั้นหรือไม่ก็ตาม...
บุษบามินตรา ธารามินทรา หรือ บุษบามินตรา อัครการณ์
...............................................................................................
คุณเป็นใคร ฉันเคยทำอะไรให้คุณ คุณถึงต้องทำร้ายฉัน
แต่เหตุใดกันหัวใจของฉันจึงหวั่นไหวไปรักคุณทั้งที่ฉันไม่รู้จักคุณ
..............................................................
ขอบคุณความรักและความหวังดีที่มีให้ฉันมาตลอด
นับจากนี้เป็นต้นไปฉันจะสร้างครอบครัวและอนาคตร่วมกับคุณ
บุษบามาริน ฤทัยปรารถนา
....................................................
ก็เพราะฉันรักคุณ ฉันถึงทำเหมือนไม่รักคุณ และเพราะรักคุณ ฉันถึงทำเป็นเกลียดคุณ
ลองถามหัวใจตัวเองให้ดีว่าคุณรักใครกันแน่ ฉันหรือเธอคนนั้น...
บดินทร์ภัทร อัครการณ์
..........................................................
ไม่ว่าเด็กในท้องเขาจะเป็นลูกใคร ตั้งแต่วินาทีนี้ไปเขาคือลูกของเราสองคน
ผมจะรักและดูแลคุณกับลูกให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านมากคร้าาาาาาาาาา
.....................................................
เธอคือสุดที่รักสุดดวงใจ แต่สุดท้ายเธอก็ทิ้งฉันไปอย่างไร้เยื่อใย
ฉันจึงต้องกลับมาแก้แค้นเธอ แต่แล้วหัวใจมันก็ร่ำร้องว่ายังรักเธอไม่เปลี่ยนเเปลง
........................................................
เธอไม่ให้อภัยฉันไม่เป็นไร เเต่ฉันอยากบอกให้เธอได้รุ้เอาไว้ว่าหัวใจของฉันเป็นของเธอ
ไม่ว่าเธอจะใช่เธอคนนั้นหรือไม่ก็ตาม...
บุษบามินตรา ธารามินทรา หรือ บุษบามินตรา อัครการณ์
...............................................................................................
คุณเป็นใคร ฉันเคยทำอะไรให้คุณ คุณถึงต้องทำร้ายฉัน
แต่เหตุใดกันหัวใจของฉันจึงหวั่นไหวไปรักคุณทั้งที่ฉันไม่รู้จักคุณ
..............................................................
ขอบคุณความรักและความหวังดีที่มีให้ฉันมาตลอด
นับจากนี้เป็นต้นไปฉันจะสร้างครอบครัวและอนาคตร่วมกับคุณ
บุษบามาริน ฤทัยปรารถนา
....................................................
ก็เพราะฉันรักคุณ ฉันถึงทำเหมือนไม่รักคุณ และเพราะรักคุณ ฉันถึงทำเป็นเกลียดคุณ
ลองถามหัวใจตัวเองให้ดีว่าคุณรักใครกันแน่ ฉันหรือเธอคนนั้น...
บดินทร์ภัทร อัครการณ์
..........................................................
ไม่ว่าเด็กในท้องเขาจะเป็นลูกใคร ตั้งแต่วินาทีนี้ไปเขาคือลูกของเราสองคน
ผมจะรักและดูแลคุณกับลูกให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านมากคร้าาาาาาาาาา
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๑ ฉันไม่ใช่ 'ภรรยา' ของคุณ
แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านเข้ามาทางบานหน้าต่างไม้ที่เริ่มทรุดโทรมตามกาลเวลา กระทบกับร่างบางที่นอนคุดคู้กอดตัวเองด้วยความเหน็บหนาวอยู่บนเตียงเล็ก เอ๊ะ แต่จะเรียกว่าเตียงได้หรือในเมื่อมันเก่าเสียจนแทบจะนอนไม่ได้หากแต่ความจำเป็นทำให้หญิงสาวต้องอาศัยแคร่ไม้เป็นที่พักพิง แต่ไม่มีผลกับการปลุกให้ตื่นเท่ากับเสียงที่ดังอยู่นอกประตู เสียงครืนๆ เป็นจังหวะ... เสียงเหมือนดังเสียงคลื่นทะเล... ใช่แล้ว ...คลื่นทะเล
มันก็ต้องเป็นเสียงคลื่นทะเลอยู่แล้ว ก็ในเมื่อเธอถูกโจรร้ายที่ไหนก็ไม่รู้จับตัวมาตั้งแต่เมื่อวาน ผจญกับพฤติกรรมโหดร้าย ป่าเถื่อนของผู้ชายที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร เขากระทำกับเธอเยี่ยงเธอเป็นทาสรองรับอารมณ์ แค่นั้นยังไม่พอยังฉุดกระชากลากถูเธอเสียจนชุดแต่งงานฟูฟ่องสีขาวแสนสวยขาดย่อยยับเสียจนไม่มีชิ้นดีอีก ไหนจะเกิดพายุอีก เห้อ...นี่มันเป็นเวรกรรมอะไรของบุษบามินตรากันนะ
“จริงสิ เจ้าสาวหายตัวไปแล้วเจ้าบ่าวจะเป็นอย่างไรบ้าง ตายล่ะ... !”บุษบามินตราลืมตาขึ้นทันทีที่สามารถให้คำตอบแก่ตัวเองตามความคิด สายตากวาดมองไปยังมุมห้องที่ผู้ชายที่จับตัวเธอมาใช้นอน ผ้าห่มถูกพับซ้อนกันไว้เป็นชั้นๆอย่างเป็นระเบียบ ทว่าคนที่ใช้มันไม่ได้อยู่ในห้องนี้แล้ว เพื่อยืนยันความแน่ใจ เธอกวาดมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง ก่อนจะยันกายลุกขึ้นจากแคร่ไม้เก่าๆ
“ไอ้โจรบ้า ฉันจะหนีแกไปให้ได้เลยคอยดูสิ”น้ำเสียงมุ่งมั่นแกมอาฆาตแค้น พลันขาเรียวสวยรีบก้าวมาที่ประตูไม้แล้วเปิดมันออกอย่างรวดเร็ว ทว่าพอประตูหน้าบ้านเปิดออกกว้างพร้อมการก้าวข้ามผ่านออกไปพบกับอิสระ ความสวยงามจากทะเลสีครามภายนอกที่ถึงจะมีบางสิ่งบางอย่างระเกะระกะเกยตื้นอยู่เต็มหาด อีกทั้งกิ่งก้านใบมะพร้าวขนาดใหญ่ที่หักลงมาใกล้กับกระท่อมหลังน้อยริวทะเลอย่างฉิวเฉียด จนอดที่จะนึกหวาดเสียวเสียมิได้ ถ้าหากมันหล่นมาทับบนหลังคา เธอจะเป็นยังไง
สายลมจากทะเลค่อนข้างแรง แรงจนหญิงสาวต้องกระชับสาบเสื้อเข้าแนบกัน ดวงตากลมโตมองหาทางหนีทีไล่อย่างระมัดระวังตนเองเต็มที ขาเรียวยาวก้าวเหยียบย่ำไปบนผืนทรายสีขาวที่เป็นพรมชั้นเยี่ยมให้ก้าวเดิน บุษบามินตราเดินละเลียบลัดเลาะมาตามชายฝั่งที่ถูกคลื่นทะเลซัดเข้าฝั่งเป็นระรอกๆ ไม่บ่อยนักที่เธอจะได้สัมผัสกับบรรยากาศบริสุทธิ์แบบนี้ โดยเฉพาะบรรยากาศริมทะเลที่หญิงสาวโปรดปราน หากมันจะดีกว่านี้มากนักถ้าเธอได้มาฮันนีมูนกับคนที่เธอรักที่กำลังจะแต่งงานสร้างครอบครัวและอนาคตร่วมกัน แต่กลับต้องพังทลายลงเพียงชั่วพริบตาเพราะเหตุเจ้าสาวหนีงานแต่งงานงั้นหรือ มันไม่จริงเลย... เพราะไอ้โจรบ้านั่นตะหากที่ลักพาตัวเธออกมาจากงานแต่ง
“เราจะหนีรอดไหมนะ”บุษบามินตราถามตัวเอง
“ต้องรอดสิบุษบามินตรา...เธอจะต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้”เธอตอบตัวเองเสร็จสรรพสายตายังมองไปยังเบื้องหน้าเพื่อหาทางหนีทีไล่เช่นเดิม
“ถ้าคิดจะหนีละก็เธอคิดผิดแล้วที่เล่นกับฉันบุษบามินตรา” เสียงหนึ่งที่ดังแทรกเสียงคลื่นลมทะเล อันเป็นเสียงที่ทำให้หญิงสาวรู้ทันทีว่า ไอ้คนโชคร้ายสำหรับเธอมาแล้ว
“คุณเป็นใครแล้วจับตัวฉันมาที่นี่ทำไม คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่”บุษบามินตราแหวกลับทันควัน ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างถือตัว มองร่างสูงที่กำลังเข้ามาใกล้ด้วยสายตาขุ่นเขียวกรุ่นโกรธแค้น
“หึ ฉันเป็นใครเธอน่าจะรู้ดีนะ แกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉัน มันงี่เง่าสิ้นดี”
จิรัฏฐ์จ้องมองดวงหน้างามของอีกฝ่ายอย่างเยาะเย้ยเหยียดหยันก่อนจะส่งสายตาให้ต่ำลงไปหยุดที่หน้าอกคู่สวยชุดแต่งงานเกาะอกแทบจะปิดไม่มิด แล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก บุษบามินตราเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยเมื่อชายหนุ่มส่อแววและสายตาหื่นกามใส่เธออย่างโจ่งครึ้มจนคนถูกมมองเสียวสันหลังวาบจนรู้สึกชา
“ฉันไม่รู้จักคุณจริงๆจะให้ฉันบอกอีกกี่ครั้งฉันก็ตอบได้คำเดียวว่าฉันไม่รู้จักคุณ”
“ไม่รู้จักหรือ ตลกสิ้นดีไม่รู้จักคนที่เคยขี่เคยขย่มเธอหรือไง”ชายหนุ่มพูดจบ พร้อมย่างสามขุมเข้ามาหาหญิงสาวราวกับปีศาจร้ายไม่ผิดเพี้ยน สองมือแกร่งของจิรัฏฐ์บีบรัดต้นแขนบางเสียจนเป็นรอยเขียวช้ำและเริ่มเปลี่ยนจากสีเขียวกลายเป็นสีม่วงคล้ำเมื่อเขาออกแรงบีบหนักขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า แต่ก็ยังไม่วายส่งแววตาโกรธแค้นให้เธออยู่ดีจนหญิงสาวเริ่มรู้สึกกลัว แต่ยังพยายามกักเก็บความกลัวซ่อนเร้นเอาไว้ในจิตใจ เผยอหน้าขึ้นเพื่อท้าทายอสูรร้ายตรงหน้า
“คุณหมายความว่าอะไรฉันไม่เข้าใจ และกรุณาให้เกียรติดิฉันด้วยนะค่ะ”บุษบามินตราทำหน้าฉงนหนักเมื่อสิ่งที่เขาพูดมันสื่อว่าเธอเคยหักอกทอดทิ้งเขาเหมือนในละครหรือนิยายก็ไม่ปาน เอ๊ะ...หรือเธอจะทำจริงๆกันนะ คงไม่หรอกมั้งเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอก็จำได้แค่บดินทร์ภัทรผู้ชายแสนดีที่ดูแลเธอมาตลอด เธอจำเขาได้แค่เพียงคนเดียวเท่านั้น เขาเท่านั้นที่หัวใจที่บอกว่ารัก
“ก็หมายความว่าฉันเป็นผัวของเธอนะสิ ถูกผัวใหม่ของเธอขย่มจนฟั่นเฟือนล่ะสินะถึงได้ลืมผัวเก่าอย่างฉันเสียจนสนิทใจ อ๋อ...สำหรับฉันผู้หญิงอย่างเธอไม่มีเกียรติพอที่ฉันจะมอบให้”ยิ่งชายหนุ่มกล่าวหญิงสาวก็ยิ่งไม่เข้าใจเขากำลังดูถูกเธอทางอ้อมอยู่ เธอนะหรือที่จะคิดมีหลายใจ คบผู้ชายหลายๆคนไม่มีทางซะหรอก...เพราะผู้ชายที่เธอรักมีเขาเพียงคนเดียวนั่นก็คือเจ้าบ่าวที่ถูกเธอทิ้งให้ร้างหอ ไม่ใช้ปีศาจอสูรร้ายที่กำลังข่มเหงดูถูกเธอเช่นเขาหรอกนะ
“หยุดพูดเดี๋ยวนี่นะ คุณเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลย แล้วยังจะมาบอกว่าเป็นสามีของฉันอีก ฉันจะบอกอะไรคุณให้เอาบุญนะ ฉันมีสามีคนเดียวนั่นคือคุณภัทร เขาคือผู้ชายที่ฉันรัก”หญิงสาวโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้ แต่หารู้ไม่กำลังปลุกไฟรักที่ร้าวรานในตัวของเขาให้ลุกโชน เธอกำลังเล่นกับไฟ...และไฟอย่างเขาก็เป็นไฟโลกันต์ที่พร้อมจะแผดเผาทุกคนที่ทำให้เขาเจ็บปวดได้ตายทั้งเป็น ตายอย่างทรมานที่สุด โดยเฉพาะเธอผู้หญิงมากรักที่เคยฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นด้วยการหนีไปแต่งงานกับผู้ชายอื่น!!!
“ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องเสียจริง ฉันไม่น่าหลงรักผู้หญิงอย่างเธอเลยบุษบามินตรา ถ้าเธอยังจำไม่ได้ว่าไอ้หน้าโง่คนนี้มันชื่ออะไรละก็ จำใส่หัวสมองทึบๆของเธอไว้ ฉันจิรัฏฐ์ผัวหน้าโง่ที่โดนเมียสวมเขา จำเอาไว้ให้ขึ้นใจนะเพราะต่อจากนี้ไปเธอจะต้องจดจำชื่อนี้ไปจนวันตาย”บุษบามินตราถอยกรูดเมื่อเมื่อแขนของเธอเป็นอิสระจากอสูรร้าย ต้นขาเรียวเร่งฝีเท้าให้ก้าวเดินไปบนหาดทรายสีขาวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ยังไม่ทันที่จะไปได้ไกลสักเท่าไหร่เข่าทั้งสองข้างของหญิงสาวก็ทรุดลงไปบนผืนทรายอย่างน่าเวทนา
“ฉันขอร้องล่ะนะปล่อยฉันกลับไปหาคนที่ฉันรักเถอะ คุณอยากจะได้อะไรฉันจะให้ทุกอย่าง เงินทองข้าวของมีค่าหรืออะไรก็ตามฉันจะให้”หญิงสาวยกมือขึ้นพนมไหว้เพื่ออ้อนวอนขอร้องผู้ชายตรงหน้าด้วยความหวังเพียงน้อยนิดที่เขาอาจจะเมตตาเธอบ้าง ตอนนี้บุคคลคนเดียวที่เธอนึกถึงก็มีแต่บดินทร์ภัทรคนเดียวหวังว่าเขาจะมาช่วยเธอให้รอดพ้นเงื้อมมือของอสูรร้ายตนนี้ที่กำลังก้าวเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆอย่างน่ากลัว ใจดวงน้อยเต้นระรัวความกลัวมันทำให้หญิงสาวกระเถิบถอยหลังเพื่อเอาตัวรอดโดยอัตโนมัติ
“ขอร้อง อ้อนวอน เสียใจฉันไม่สงสารเธอเลยสักนิด”ชายหนุ่มเดินเข้ามาประชิดร่างบาง สองมือแกร่งดึงข้อมือเรียวของบุษบามินตราเพื่อดึงให้หญิงสาวลุกขึ้นแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับดื้อดึงและยังพยายามสะบัดมือน้อยออกจากมือหนาของชายหนุ่มจนเขาเริ่มโมโหและเหลืออดกับผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาเสียแล้วสิ
แม้จะยังรักเธอแค่ไหนแต่คนอย่างจิรัฏฐ์เจ็บแล้วจำ เขาไม่มีวันปล่อยให้คนที่ทำเขาเจ็บแสบแล้วลอยหน้าลอยลอยหน้าหนีไปเสวยสุขได้หรอก เธอจะต้องเจ็บช้ำทรมานกล้ำกลืนเจียนตาย และจะต้องจดจำเขาไปจนตลอดชีวิตของเธอ เขาจะเปลี่ยนจากสามีผู้แสนดีเป็นอสูรผู้เลวร้ายสั่งสอนให้เธอได้รู้สำนึก
“คุณจิรัฏฐ์ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ ไม่ใช่และไม่มีวันใช่ เพราะในใจของฉันมีแต่ความเกลียดชังและขยะแขยงคุณเหลือเกิน”
“อ๋อเหรอ รังเกลียด ขยะแขยงฉันก็ไม่ต่างกันนักหรอก แต่ฉันรู้สึกว่ามันจะมากกว่าเธอเสียด้วยซ้ำไป”สายตาคมดุจ้องตาของหญิงสาวด้วยความอาฆาตแค้น ทว่าดวงตาหวานซึ้งเมื่อได้สบสายตากับเขาแล้ว กลับมีความรู้สึกแปลกๆแวบเข้ามาในหัวใจ อีกทั้งโสตประสาทก็มีภาพของคนสองคนกำลังกอดพร่ำบอกรักกันอย่างหวานซึ้งจนน่าอิจฉาผุดเข้ามาในหัวสมองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้มือข้างหนึ่งที่ไม่ถูกชุดกระชากยกขึ้นมากุมขมับของตนเองเอาไว้อย่างหลวมๆเมื่อเธอรู้สึกปวดจี๊ดที่ศรีษะอย่างแรง นี่เธอกำลังเป็นอะไรไป...สมองของเธอทำไมมีภาพของชายหนุ่มละหม้ายคล้ายคลึงกับบุคคลตรงหน้านัก เพราะอะไรกัน
“ถ้ารังเกลียดฉันนักคุณก็ปล่อยฉันกลับบ้านสิ”หญิงสาวเอ่ยปากต่อรองกับความหวังที่ยังเหลืออยู่เพียงน้อยนิด
“ได้สิ แต่ฉันจะพาเธอกลับบ้านของฉันนะ แต่มันอาจจะเป็นแดนนรกของเธอก็ได้”จิรัฏฐ์หยิบเชือกในกระเป๋ากางเกงออกมาอย่างรวดเร็ว หันมามองนักโทษสาวแววตาวาวโรจน์ แล้วเดินอ้อมมาทางด้านหลังของหญิงสาว กระชากข้อมือทั้งสองข้างของเธอให้ติดกันได้เพียงมือเดียวชายหนุ่มบีบเสียจนเกิดรอยแดงช้ำๆ จับเชือกเส้นใหญ่มัดหญิงสาวเอาไว้ ผูกเงื่อนตายแน่นเสียจนเนื้อบริเวณข้อมือของเธอบิดกับเข้าหากันแน่นหนา มันไม่สามารถหลุดออกมาได้เลย ผูกเชือกเสร็จจิรัฏฐ์ก็สะบัดข้อมือของหญิงสาวออกด้วยความรังเกลียดโกรธแค้น ข้อมือบางที่ถูกเชือกรัดแน่นถลอกจนเกิดแผลขนเลือดไหลซิบๆ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สงสารเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
“ไม่...ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยฉันนะไอบ้า”บุษบามินตราหวีดร้องตลอดทางเดินที่เขากระชากลาถูกเธอมา ลัดเลาะเลียบชายหาด ชุดเจ้าสาวที่ขาดอยู่แล้วคราวนี้ยิ่งรุ่งริ่งหนักไปกว่าเดิมแทบจะไม่เรียกว่าชุดน่าจะเรียกว่าผ้าขี้ริ้วเสียมากกว่าเพราะมันไม่น่าจะนำมาใส่ได้อีกแล้ว เขาโหดร้ายกระทำกับเธอราวกับว่าเธอไม่ใช่มนุษย์ไม่มีผิด เขาโหดร้าย แต่สิ่งที่หญิงสาวยังไม่เข้าใจก็คือเธอไปทำอะไรให้เขานักหนาสาหัสกันเขาถึงได้ตามจองเวรเธอขนาดนี้
“ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัวเงียบเข้าไว้ดีที่สุด”ชายหนุ่มพูดรอดไรฟัน และมันได้ผลเมื่อนักโทษสาวหยุดพูดไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มนั้นอีก
มันก็ต้องเป็นเสียงคลื่นทะเลอยู่แล้ว ก็ในเมื่อเธอถูกโจรร้ายที่ไหนก็ไม่รู้จับตัวมาตั้งแต่เมื่อวาน ผจญกับพฤติกรรมโหดร้าย ป่าเถื่อนของผู้ชายที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร เขากระทำกับเธอเยี่ยงเธอเป็นทาสรองรับอารมณ์ แค่นั้นยังไม่พอยังฉุดกระชากลากถูเธอเสียจนชุดแต่งงานฟูฟ่องสีขาวแสนสวยขาดย่อยยับเสียจนไม่มีชิ้นดีอีก ไหนจะเกิดพายุอีก เห้อ...นี่มันเป็นเวรกรรมอะไรของบุษบามินตรากันนะ
“จริงสิ เจ้าสาวหายตัวไปแล้วเจ้าบ่าวจะเป็นอย่างไรบ้าง ตายล่ะ... !”บุษบามินตราลืมตาขึ้นทันทีที่สามารถให้คำตอบแก่ตัวเองตามความคิด สายตากวาดมองไปยังมุมห้องที่ผู้ชายที่จับตัวเธอมาใช้นอน ผ้าห่มถูกพับซ้อนกันไว้เป็นชั้นๆอย่างเป็นระเบียบ ทว่าคนที่ใช้มันไม่ได้อยู่ในห้องนี้แล้ว เพื่อยืนยันความแน่ใจ เธอกวาดมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง ก่อนจะยันกายลุกขึ้นจากแคร่ไม้เก่าๆ
“ไอ้โจรบ้า ฉันจะหนีแกไปให้ได้เลยคอยดูสิ”น้ำเสียงมุ่งมั่นแกมอาฆาตแค้น พลันขาเรียวสวยรีบก้าวมาที่ประตูไม้แล้วเปิดมันออกอย่างรวดเร็ว ทว่าพอประตูหน้าบ้านเปิดออกกว้างพร้อมการก้าวข้ามผ่านออกไปพบกับอิสระ ความสวยงามจากทะเลสีครามภายนอกที่ถึงจะมีบางสิ่งบางอย่างระเกะระกะเกยตื้นอยู่เต็มหาด อีกทั้งกิ่งก้านใบมะพร้าวขนาดใหญ่ที่หักลงมาใกล้กับกระท่อมหลังน้อยริวทะเลอย่างฉิวเฉียด จนอดที่จะนึกหวาดเสียวเสียมิได้ ถ้าหากมันหล่นมาทับบนหลังคา เธอจะเป็นยังไง
สายลมจากทะเลค่อนข้างแรง แรงจนหญิงสาวต้องกระชับสาบเสื้อเข้าแนบกัน ดวงตากลมโตมองหาทางหนีทีไล่อย่างระมัดระวังตนเองเต็มที ขาเรียวยาวก้าวเหยียบย่ำไปบนผืนทรายสีขาวที่เป็นพรมชั้นเยี่ยมให้ก้าวเดิน บุษบามินตราเดินละเลียบลัดเลาะมาตามชายฝั่งที่ถูกคลื่นทะเลซัดเข้าฝั่งเป็นระรอกๆ ไม่บ่อยนักที่เธอจะได้สัมผัสกับบรรยากาศบริสุทธิ์แบบนี้ โดยเฉพาะบรรยากาศริมทะเลที่หญิงสาวโปรดปราน หากมันจะดีกว่านี้มากนักถ้าเธอได้มาฮันนีมูนกับคนที่เธอรักที่กำลังจะแต่งงานสร้างครอบครัวและอนาคตร่วมกัน แต่กลับต้องพังทลายลงเพียงชั่วพริบตาเพราะเหตุเจ้าสาวหนีงานแต่งงานงั้นหรือ มันไม่จริงเลย... เพราะไอ้โจรบ้านั่นตะหากที่ลักพาตัวเธออกมาจากงานแต่ง
“เราจะหนีรอดไหมนะ”บุษบามินตราถามตัวเอง
“ต้องรอดสิบุษบามินตรา...เธอจะต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้”เธอตอบตัวเองเสร็จสรรพสายตายังมองไปยังเบื้องหน้าเพื่อหาทางหนีทีไล่เช่นเดิม
“ถ้าคิดจะหนีละก็เธอคิดผิดแล้วที่เล่นกับฉันบุษบามินตรา” เสียงหนึ่งที่ดังแทรกเสียงคลื่นลมทะเล อันเป็นเสียงที่ทำให้หญิงสาวรู้ทันทีว่า ไอ้คนโชคร้ายสำหรับเธอมาแล้ว
“คุณเป็นใครแล้วจับตัวฉันมาที่นี่ทำไม คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่”บุษบามินตราแหวกลับทันควัน ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างถือตัว มองร่างสูงที่กำลังเข้ามาใกล้ด้วยสายตาขุ่นเขียวกรุ่นโกรธแค้น
“หึ ฉันเป็นใครเธอน่าจะรู้ดีนะ แกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉัน มันงี่เง่าสิ้นดี”
จิรัฏฐ์จ้องมองดวงหน้างามของอีกฝ่ายอย่างเยาะเย้ยเหยียดหยันก่อนจะส่งสายตาให้ต่ำลงไปหยุดที่หน้าอกคู่สวยชุดแต่งงานเกาะอกแทบจะปิดไม่มิด แล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก บุษบามินตราเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยเมื่อชายหนุ่มส่อแววและสายตาหื่นกามใส่เธออย่างโจ่งครึ้มจนคนถูกมมองเสียวสันหลังวาบจนรู้สึกชา
“ฉันไม่รู้จักคุณจริงๆจะให้ฉันบอกอีกกี่ครั้งฉันก็ตอบได้คำเดียวว่าฉันไม่รู้จักคุณ”
“ไม่รู้จักหรือ ตลกสิ้นดีไม่รู้จักคนที่เคยขี่เคยขย่มเธอหรือไง”ชายหนุ่มพูดจบ พร้อมย่างสามขุมเข้ามาหาหญิงสาวราวกับปีศาจร้ายไม่ผิดเพี้ยน สองมือแกร่งของจิรัฏฐ์บีบรัดต้นแขนบางเสียจนเป็นรอยเขียวช้ำและเริ่มเปลี่ยนจากสีเขียวกลายเป็นสีม่วงคล้ำเมื่อเขาออกแรงบีบหนักขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า แต่ก็ยังไม่วายส่งแววตาโกรธแค้นให้เธออยู่ดีจนหญิงสาวเริ่มรู้สึกกลัว แต่ยังพยายามกักเก็บความกลัวซ่อนเร้นเอาไว้ในจิตใจ เผยอหน้าขึ้นเพื่อท้าทายอสูรร้ายตรงหน้า
“คุณหมายความว่าอะไรฉันไม่เข้าใจ และกรุณาให้เกียรติดิฉันด้วยนะค่ะ”บุษบามินตราทำหน้าฉงนหนักเมื่อสิ่งที่เขาพูดมันสื่อว่าเธอเคยหักอกทอดทิ้งเขาเหมือนในละครหรือนิยายก็ไม่ปาน เอ๊ะ...หรือเธอจะทำจริงๆกันนะ คงไม่หรอกมั้งเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอก็จำได้แค่บดินทร์ภัทรผู้ชายแสนดีที่ดูแลเธอมาตลอด เธอจำเขาได้แค่เพียงคนเดียวเท่านั้น เขาเท่านั้นที่หัวใจที่บอกว่ารัก
“ก็หมายความว่าฉันเป็นผัวของเธอนะสิ ถูกผัวใหม่ของเธอขย่มจนฟั่นเฟือนล่ะสินะถึงได้ลืมผัวเก่าอย่างฉันเสียจนสนิทใจ อ๋อ...สำหรับฉันผู้หญิงอย่างเธอไม่มีเกียรติพอที่ฉันจะมอบให้”ยิ่งชายหนุ่มกล่าวหญิงสาวก็ยิ่งไม่เข้าใจเขากำลังดูถูกเธอทางอ้อมอยู่ เธอนะหรือที่จะคิดมีหลายใจ คบผู้ชายหลายๆคนไม่มีทางซะหรอก...เพราะผู้ชายที่เธอรักมีเขาเพียงคนเดียวนั่นก็คือเจ้าบ่าวที่ถูกเธอทิ้งให้ร้างหอ ไม่ใช้ปีศาจอสูรร้ายที่กำลังข่มเหงดูถูกเธอเช่นเขาหรอกนะ
“หยุดพูดเดี๋ยวนี่นะ คุณเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลย แล้วยังจะมาบอกว่าเป็นสามีของฉันอีก ฉันจะบอกอะไรคุณให้เอาบุญนะ ฉันมีสามีคนเดียวนั่นคือคุณภัทร เขาคือผู้ชายที่ฉันรัก”หญิงสาวโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้ แต่หารู้ไม่กำลังปลุกไฟรักที่ร้าวรานในตัวของเขาให้ลุกโชน เธอกำลังเล่นกับไฟ...และไฟอย่างเขาก็เป็นไฟโลกันต์ที่พร้อมจะแผดเผาทุกคนที่ทำให้เขาเจ็บปวดได้ตายทั้งเป็น ตายอย่างทรมานที่สุด โดยเฉพาะเธอผู้หญิงมากรักที่เคยฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นด้วยการหนีไปแต่งงานกับผู้ชายอื่น!!!
“ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องเสียจริง ฉันไม่น่าหลงรักผู้หญิงอย่างเธอเลยบุษบามินตรา ถ้าเธอยังจำไม่ได้ว่าไอ้หน้าโง่คนนี้มันชื่ออะไรละก็ จำใส่หัวสมองทึบๆของเธอไว้ ฉันจิรัฏฐ์ผัวหน้าโง่ที่โดนเมียสวมเขา จำเอาไว้ให้ขึ้นใจนะเพราะต่อจากนี้ไปเธอจะต้องจดจำชื่อนี้ไปจนวันตาย”บุษบามินตราถอยกรูดเมื่อเมื่อแขนของเธอเป็นอิสระจากอสูรร้าย ต้นขาเรียวเร่งฝีเท้าให้ก้าวเดินไปบนหาดทรายสีขาวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ยังไม่ทันที่จะไปได้ไกลสักเท่าไหร่เข่าทั้งสองข้างของหญิงสาวก็ทรุดลงไปบนผืนทรายอย่างน่าเวทนา
“ฉันขอร้องล่ะนะปล่อยฉันกลับไปหาคนที่ฉันรักเถอะ คุณอยากจะได้อะไรฉันจะให้ทุกอย่าง เงินทองข้าวของมีค่าหรืออะไรก็ตามฉันจะให้”หญิงสาวยกมือขึ้นพนมไหว้เพื่ออ้อนวอนขอร้องผู้ชายตรงหน้าด้วยความหวังเพียงน้อยนิดที่เขาอาจจะเมตตาเธอบ้าง ตอนนี้บุคคลคนเดียวที่เธอนึกถึงก็มีแต่บดินทร์ภัทรคนเดียวหวังว่าเขาจะมาช่วยเธอให้รอดพ้นเงื้อมมือของอสูรร้ายตนนี้ที่กำลังก้าวเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆอย่างน่ากลัว ใจดวงน้อยเต้นระรัวความกลัวมันทำให้หญิงสาวกระเถิบถอยหลังเพื่อเอาตัวรอดโดยอัตโนมัติ
“ขอร้อง อ้อนวอน เสียใจฉันไม่สงสารเธอเลยสักนิด”ชายหนุ่มเดินเข้ามาประชิดร่างบาง สองมือแกร่งดึงข้อมือเรียวของบุษบามินตราเพื่อดึงให้หญิงสาวลุกขึ้นแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับดื้อดึงและยังพยายามสะบัดมือน้อยออกจากมือหนาของชายหนุ่มจนเขาเริ่มโมโหและเหลืออดกับผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาเสียแล้วสิ
แม้จะยังรักเธอแค่ไหนแต่คนอย่างจิรัฏฐ์เจ็บแล้วจำ เขาไม่มีวันปล่อยให้คนที่ทำเขาเจ็บแสบแล้วลอยหน้าลอยลอยหน้าหนีไปเสวยสุขได้หรอก เธอจะต้องเจ็บช้ำทรมานกล้ำกลืนเจียนตาย และจะต้องจดจำเขาไปจนตลอดชีวิตของเธอ เขาจะเปลี่ยนจากสามีผู้แสนดีเป็นอสูรผู้เลวร้ายสั่งสอนให้เธอได้รู้สำนึก
“คุณจิรัฏฐ์ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ ไม่ใช่และไม่มีวันใช่ เพราะในใจของฉันมีแต่ความเกลียดชังและขยะแขยงคุณเหลือเกิน”
“อ๋อเหรอ รังเกลียด ขยะแขยงฉันก็ไม่ต่างกันนักหรอก แต่ฉันรู้สึกว่ามันจะมากกว่าเธอเสียด้วยซ้ำไป”สายตาคมดุจ้องตาของหญิงสาวด้วยความอาฆาตแค้น ทว่าดวงตาหวานซึ้งเมื่อได้สบสายตากับเขาแล้ว กลับมีความรู้สึกแปลกๆแวบเข้ามาในหัวใจ อีกทั้งโสตประสาทก็มีภาพของคนสองคนกำลังกอดพร่ำบอกรักกันอย่างหวานซึ้งจนน่าอิจฉาผุดเข้ามาในหัวสมองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้มือข้างหนึ่งที่ไม่ถูกชุดกระชากยกขึ้นมากุมขมับของตนเองเอาไว้อย่างหลวมๆเมื่อเธอรู้สึกปวดจี๊ดที่ศรีษะอย่างแรง นี่เธอกำลังเป็นอะไรไป...สมองของเธอทำไมมีภาพของชายหนุ่มละหม้ายคล้ายคลึงกับบุคคลตรงหน้านัก เพราะอะไรกัน
“ถ้ารังเกลียดฉันนักคุณก็ปล่อยฉันกลับบ้านสิ”หญิงสาวเอ่ยปากต่อรองกับความหวังที่ยังเหลืออยู่เพียงน้อยนิด
“ได้สิ แต่ฉันจะพาเธอกลับบ้านของฉันนะ แต่มันอาจจะเป็นแดนนรกของเธอก็ได้”จิรัฏฐ์หยิบเชือกในกระเป๋ากางเกงออกมาอย่างรวดเร็ว หันมามองนักโทษสาวแววตาวาวโรจน์ แล้วเดินอ้อมมาทางด้านหลังของหญิงสาว กระชากข้อมือทั้งสองข้างของเธอให้ติดกันได้เพียงมือเดียวชายหนุ่มบีบเสียจนเกิดรอยแดงช้ำๆ จับเชือกเส้นใหญ่มัดหญิงสาวเอาไว้ ผูกเงื่อนตายแน่นเสียจนเนื้อบริเวณข้อมือของเธอบิดกับเข้าหากันแน่นหนา มันไม่สามารถหลุดออกมาได้เลย ผูกเชือกเสร็จจิรัฏฐ์ก็สะบัดข้อมือของหญิงสาวออกด้วยความรังเกลียดโกรธแค้น ข้อมือบางที่ถูกเชือกรัดแน่นถลอกจนเกิดแผลขนเลือดไหลซิบๆ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สงสารเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
“ไม่...ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยฉันนะไอบ้า”บุษบามินตราหวีดร้องตลอดทางเดินที่เขากระชากลาถูกเธอมา ลัดเลาะเลียบชายหาด ชุดเจ้าสาวที่ขาดอยู่แล้วคราวนี้ยิ่งรุ่งริ่งหนักไปกว่าเดิมแทบจะไม่เรียกว่าชุดน่าจะเรียกว่าผ้าขี้ริ้วเสียมากกว่าเพราะมันไม่น่าจะนำมาใส่ได้อีกแล้ว เขาโหดร้ายกระทำกับเธอราวกับว่าเธอไม่ใช่มนุษย์ไม่มีผิด เขาโหดร้าย แต่สิ่งที่หญิงสาวยังไม่เข้าใจก็คือเธอไปทำอะไรให้เขานักหนาสาหัสกันเขาถึงได้ตามจองเวรเธอขนาดนี้
“ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัวเงียบเข้าไว้ดีที่สุด”ชายหนุ่มพูดรอดไรฟัน และมันได้ผลเมื่อนักโทษสาวหยุดพูดไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มนั้นอีก
อัญรินทร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.ค. 2556, 11:11:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ก.ค. 2556, 11:11:56 น.
