อาญาซาตาน
ชาครีย์ หรือเสือ จากอดีตเคยเป็นคนจนๆ กลับกลายมาเป็นนักธุรกิจผู้ร่ำรวย เพราะได้เงินจากการขายที่ดินแถวหนองงูเห่าที่เมื่อก่อนราคาไร่ละไม่กี่แสน แต่พอสร้างสนามบินขึ้นมากลายเป็นราคาหลายสิบล้าน และเขาก็สร้างฐานะให้มั่นคงด้วยการจับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ มีเพื่อนๆ ที่เป็นลูกคนรวยทั้งหมอ ทั้งนักการเมืองคอยช่วยเหลือด้วย ทำให้สร้างตัวได้ในเวลาแค่สิบกว่าปีเท่านั้น
เขาจึงตามมาแก้แค้นคอบครัวของยุพาพร ซึ่งเป็นแม่ของวิโรจน์เจ้านายเก่าของพ่อเขา และมีเคยมีคดีความกันมาตั้งแต่สมัยเขายังเรียนไม่จบ เพราะวีรดา (มิว) ในวัยแปดขวบซึ่งเป็นลูกสาวของวิโรจน์กับเสาวรส และเป็นเด็กสปอยมาก วันนั้นไปเล่นที่ท่าน้ำ น้องของเสือก็ไปเล่นด้วย เพราะพ่อแม่ของเขาอยู่ห้องแถวในโรงงานของวิโรจน์ เลยรู้จักมักคุ้นกับลูกเจ้านายดี
แต่เพราะความสปอยของมิว จึงผลักน้องสาวเสือตกน้ำต่อหน้าต่อตาเขา และเขากับพ่อแม่ก็แจ้งตำรวจเอาเรื่องพ่อแม่ของมิว ยุพาพรใช้เงินอุดให้เรื่องเงียบ เสือกับพ่อแม่เสียใจมากเลยออกจากงานย้ายกลับบ้านที่หนองงูเห่า ปีต่อมาพ่อของเสือมาหาเพื่อนที่โรงงานเลยถูกวิโรจน์ขับรถชน เสือเสียใจมากฟ้องตามเคย และแพ้คดีตามเคย เพราะยุพาพรใช้เงินอุด ทำให้เสือโกรธมาก
เลยกลับมาเล่นงานครอบครัวนี้ด้วยการช้อนซื้อบริษัทส่งออกอาหารกระป๋องของวิโรจน์ที่จะเจ้งแหล่ไม่เจ้งแหล่ รวมทั้งคฤหาสน์ราคาเป็นร้อยล้าน เสือก็ซื้อมาในราคาแค่เจ็ดสิบล้าน เพราะวิโรจน์ติดการพนัน ติดหญิง ไม่สนใจจะทำงานสานต่อกิจการครอบครัวเหมือนเมื่อก่อน ลูกชายก็ไม่ได้เรื่อง ลูกสาวคือมิวก็ถูกส่งไปเรียบต่อเมืองนอกตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งก่อน
เสือยื่นข้อเสนอให้ยุพาพรกับวิโรจน์ว่าจะให้หุ้นในบริษัท 25% ถ้าวิโรจน์ยอมทำงานเป็นลูกจ้างในบริษัทต่อ และยกหนี้ให้ 25ล้านบาท ถ้าวิโรจน์ส่งมิวที่กำลังเรียนอยู่เมืองนอกให้มาเป็นนางบำเรอเขาสองปี วิโรจน์ยอมทำตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสไม่ยอม และให้วิโรจน์ไปหาลูกเมียน้อยที่วิโรจน์เคยมีอะไรด้วยมาแทนมิว
กัณหา(นิ่ม) ที่เป็นลูกของวิโรจน์ที่เกิดจากกันยาเด็กรับใช้ในบ้าน และถูกยุพาพรไล่ออกจากบ้านตั้งแต่รู้ว่าท้องแล้ว และวิโรจน์ก็ไม่เคยสนใจจะติดตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสคอยจับตามองเสมอๆ ว่ากันยาพาลูกไปอยู่ที่ไหนกับใคร และกันยาก็มีลูกชายกับผัวใหม่คือ ชาลี อีกคนแล้วทิ้งลูกทั้งสองให้แม่ (ยายจำปา) เลี้ยงดูตามลำพังจนโตเป็นสาว
และเป็นช่วงที่ยายจำปาเกิดป่วยหนัก หลานทั้งสองต้องหาเงินเป็นล้านไปจ่ายให้โรงพยาบาล กัณหาต้องยอมตามที่พ่อกับย่าขอร้องเพื่อแลกกับการรักษายายให้หาย และให้บ้านฟรีๆ อีกหนึ่งหลังจะได้ไม่ต้องเช่าห้องแถวในสลัมอยู่ และมีเงินเดือนให้สี่หมื่นตลอดสองปี กัณหาจึงได้เข้าไปอยู่กับเสือในคราบของมิว เด็กสปอยที่เสือเกลียดมาก และคิดจะเล่นงานกลับคืนให้สาสม
และเสือก็ทำอย่างนั้นจริงๆ แม้จะแปลกใจว่าทำไมเด็กนอกอย่างมิวถึงยังบริสุทธิ์อยู่ และทำไมถึงยอมอยู่บ้านหลังเล็กๆ ที่เขาเตรียมให้แทนตึกใหญ่ ทำไมถึงทำกับข้าวกินเองได้ งานบ้านก็ทำได้ เดินออกไปปากซอยไกลๆ ก็ทำได้ เขาสงสัยแต่ก็คิดว่าความยากจนทำให้คนเปลี่ยนไป เลยไม่คิดจะหาคำตอบจริงๆ จังๆ
เขาจึงตามมาแก้แค้นคอบครัวของยุพาพร ซึ่งเป็นแม่ของวิโรจน์เจ้านายเก่าของพ่อเขา และมีเคยมีคดีความกันมาตั้งแต่สมัยเขายังเรียนไม่จบ เพราะวีรดา (มิว) ในวัยแปดขวบซึ่งเป็นลูกสาวของวิโรจน์กับเสาวรส และเป็นเด็กสปอยมาก วันนั้นไปเล่นที่ท่าน้ำ น้องของเสือก็ไปเล่นด้วย เพราะพ่อแม่ของเขาอยู่ห้องแถวในโรงงานของวิโรจน์ เลยรู้จักมักคุ้นกับลูกเจ้านายดี
แต่เพราะความสปอยของมิว จึงผลักน้องสาวเสือตกน้ำต่อหน้าต่อตาเขา และเขากับพ่อแม่ก็แจ้งตำรวจเอาเรื่องพ่อแม่ของมิว ยุพาพรใช้เงินอุดให้เรื่องเงียบ เสือกับพ่อแม่เสียใจมากเลยออกจากงานย้ายกลับบ้านที่หนองงูเห่า ปีต่อมาพ่อของเสือมาหาเพื่อนที่โรงงานเลยถูกวิโรจน์ขับรถชน เสือเสียใจมากฟ้องตามเคย และแพ้คดีตามเคย เพราะยุพาพรใช้เงินอุด ทำให้เสือโกรธมาก
เลยกลับมาเล่นงานครอบครัวนี้ด้วยการช้อนซื้อบริษัทส่งออกอาหารกระป๋องของวิโรจน์ที่จะเจ้งแหล่ไม่เจ้งแหล่ รวมทั้งคฤหาสน์ราคาเป็นร้อยล้าน เสือก็ซื้อมาในราคาแค่เจ็ดสิบล้าน เพราะวิโรจน์ติดการพนัน ติดหญิง ไม่สนใจจะทำงานสานต่อกิจการครอบครัวเหมือนเมื่อก่อน ลูกชายก็ไม่ได้เรื่อง ลูกสาวคือมิวก็ถูกส่งไปเรียบต่อเมืองนอกตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งก่อน
เสือยื่นข้อเสนอให้ยุพาพรกับวิโรจน์ว่าจะให้หุ้นในบริษัท 25% ถ้าวิโรจน์ยอมทำงานเป็นลูกจ้างในบริษัทต่อ และยกหนี้ให้ 25ล้านบาท ถ้าวิโรจน์ส่งมิวที่กำลังเรียนอยู่เมืองนอกให้มาเป็นนางบำเรอเขาสองปี วิโรจน์ยอมทำตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสไม่ยอม และให้วิโรจน์ไปหาลูกเมียน้อยที่วิโรจน์เคยมีอะไรด้วยมาแทนมิว
กัณหา(นิ่ม) ที่เป็นลูกของวิโรจน์ที่เกิดจากกันยาเด็กรับใช้ในบ้าน และถูกยุพาพรไล่ออกจากบ้านตั้งแต่รู้ว่าท้องแล้ว และวิโรจน์ก็ไม่เคยสนใจจะติดตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสคอยจับตามองเสมอๆ ว่ากันยาพาลูกไปอยู่ที่ไหนกับใคร และกันยาก็มีลูกชายกับผัวใหม่คือ ชาลี อีกคนแล้วทิ้งลูกทั้งสองให้แม่ (ยายจำปา) เลี้ยงดูตามลำพังจนโตเป็นสาว
และเป็นช่วงที่ยายจำปาเกิดป่วยหนัก หลานทั้งสองต้องหาเงินเป็นล้านไปจ่ายให้โรงพยาบาล กัณหาต้องยอมตามที่พ่อกับย่าขอร้องเพื่อแลกกับการรักษายายให้หาย และให้บ้านฟรีๆ อีกหนึ่งหลังจะได้ไม่ต้องเช่าห้องแถวในสลัมอยู่ และมีเงินเดือนให้สี่หมื่นตลอดสองปี กัณหาจึงได้เข้าไปอยู่กับเสือในคราบของมิว เด็กสปอยที่เสือเกลียดมาก และคิดจะเล่นงานกลับคืนให้สาสม
และเสือก็ทำอย่างนั้นจริงๆ แม้จะแปลกใจว่าทำไมเด็กนอกอย่างมิวถึงยังบริสุทธิ์อยู่ และทำไมถึงยอมอยู่บ้านหลังเล็กๆ ที่เขาเตรียมให้แทนตึกใหญ่ ทำไมถึงทำกับข้าวกินเองได้ งานบ้านก็ทำได้ เดินออกไปปากซอยไกลๆ ก็ทำได้ เขาสงสัยแต่ก็คิดว่าความยากจนทำให้คนเปลี่ยนไป เลยไม่คิดจะหาคำตอบจริงๆ จังๆ
Tags: พระเอกโหด เศร้า รัดทด
ตอน: ในห้วงแห่งรัก
“นอนต่อเถอะ วันนี้คุณไม่ต้องไปด้วยหรอก ผมต้องไปหลายที่”
ชาครีย์เอ่ยเสียงนุ่ม เมื่อขยับตัวจะลุกไปอาบน้ำอย่างแผ่วเบา แต่ก็ยังทำให้คนข้างๆ ตื่นอยู่ดี เจ้าของดวงหน้าสวยหลับตาพริ้มลงเมื่อเขาก้มมาจูบแก้มนุ่มแล้วผละไป หัวใจเต้นแรงอีกแล้วเมื่อถูกเขาสัมผัสพร้อมกับยิ้มตามหลังเขาไปอย่างสุขใจ ไม่นานก็รีบลุกขึ้นคว้าเสื้อคลุมมาสวมแล้วออกจากห้องตรงไปหุงข้าว อุ่นเกาเหลา เตรียมกาแฟไว้ให้เขาอย่างเต็มอกเต็มใจ
“อ้าว!!! ลุงมาแล้วเหรอคะ หนูตักไว้ให้แล้วยกกถาดไปได้เลยค่ะ เย็นๆ ค่อยเอามาคืน แล้วจะได้เอามื้อเย็นไปด้วยเดี๋ยวหนูจะทำเผื่อไว้ให้ค่ะ”
พอได้ยินเสียงประตูหน้าบ้านเปิดเลยหันออกไปมอง ก็เห็นเสียงเดินหิ้วถังสังกะสีเก่าๆ เข้ามาพอดี จึงรีบบอกเพราะจะได้ไม่ต้องยกไปให้ถึงกระท่อมซึ่งอยู่ห่างไปหลายสิบเมตร
“ขอบคุณครับ ผมมีไอ้หมึกมา คุณจะได้ทำให้คุณเสือกินครับ”
กัณหาเลยต้องวางจานข้าวไว้แล้วเดินไปดูก็เห็นปลาหมึกกล้วยนอนแอ้งแม้งอยู่ในถังหลายตัวก็ยิ้มออกมา เพราะกำลังอยากกินพอดี
“ดีเลยค่ะ ขอบคุณนะคะลุง งั้นเย็นนี้ลุงค่อยเดินมาเอากับข้าวนะคะ”
ชาครีย์ยืนพิงประตูพร้อมกับยิ้มน้อยๆ มองสองชีวิตแบ่งปันน้ำใจให้กัน พลอยทำให้เขาคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ที่บ้านปู่สมัยเด็กๆ ไม่ได้ที่มักจะแบ่งปันน้ำใจให้เพื่อนบ้านแบบนี้เสมอๆ โดยเฉพาะบ้านของน้าปิ๋วกับน้องแป้ง ที่มักจะมีแกงสารพัดมาส่งให้บ้านเขาเสมอๆ
“คุณหิวหรือยังคะ ฉันจะได้ตักให้เลย เช้านี้เป็นข้าวสวยกับเกาเหลานะคะ เพราะคุณออกไปทำงานข้างนอก กินอะไรหนักท้องไว้ก่อน” ชายหนุ่มยิ้มให้แม่ครัวที่อยู่ในชุดเซ็กซี่ไม่เบาก่อนเอ่ย
“ผมรอให้คุณอาบน้ำแล้วมากินด้วยกันดีกว่า”
เพียงเท่านั้นร่างอรชรก็แทบจะหายวับจากครัวเลยทีเดียว ไม่ถึงสิบนาทีก็ออกมาในสภาพเรียบร้อยแล้ว และแม้ชาครีย์อยากจะอ้อยอิ่งอยู่ใกล้มากแค่ไหน แต่ก็จำต้องรีบผละไปทำงานเพราะมีหลายอย่างรออยู่ พอเขาออกไปได้ คนอยู่เลยมีโอกาสได้ออกไปเดินชื่นชมบริเวณโดยรอบของบ้านที่กว้างขวางมาก
ต้นลั่นทมหรือลีลาวดีทั้งสีขาว เหลืองและแดง ที่ปลูกอยู่ตามแนวรั้ว และกลางสนามที่พื้นเป็นดินร่วนปนทรายต่างออกดอกบานสพรั่ง ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ ชายหาดขาวสะอาดตาก็เงียบเชียบและไร้ผู้คนเดินผ่าน คงเพราะเขตนี้ไม่ใช่เขตท่องเที่ยว แต่จะเป็นบ้านคนพื้นที่มากกว่ารวมทั้งบ้านหลังนี้ด้วย
ที่มองปราดเดียวก็เดาได้ว่าคงจะเป็นบ้านสมัยก่อนของคนชาวเลที่มีอาชีพออกเรือหาปลาเป็นรายได้หลัก เพราะเป็นบ้านไม้ยกสูงประมาณเมตรหรือเมตรครึ่ง สภาพบ้านก็ดูเก่าและธรรมดาไม่เข้ากับนักธุรกิจพันล้านอย่างเขาที่น่าจะอยู่บ้านทรงสมัยใหม่หรือคอนโดมากกว่า กัณหามองไปยังกระท่อมไม้เนื้อดีเล็กกระทัดรัด
ก็เห็นเสียงกวาดใบไม้แห้งอยู่ใต้ต้นลีลาวดีก็รีบเดินตรงเข้าไปทักทายอีกรอบ เจ้าของกระท่อมเห็นก็วางคราดลงแล้วตรงเข้าไปหาน้ำเย็นใส่แก้วพลาสติกที่ไม่ค่อยสะอาดนักออกมายื่นให้ด้วยความมีน้ำใจ กัณหาเลยจิบไปนิดหนึ่งเพื่อไม่ให้เสียมารยาท แล้วนั่งคุยกับเสียงด้วยเรื่องสัพเพเหระ ตาก็มองกวาดเข้าไปในกระท่อม
ที่รกรุงรังตามประสาบ้านชายโสดและแก่แล้ว ข้าวของเครื่องใช้ก็เก่าแถมสกปรกจนทนดูไม่ได้เลยขอเข้าไปช่วยเก็บกวาดให้จนสะอาดตา จานชามถ้วยแก้วหม้อไหก็ถูกรื้อออกมาแล้วเอาไปเก็บล้างทุกชิ้น ถึงได้กลับมาเก็บล้างและเก็บกวาดบ้านที่ตัวเองพักให้เรียบร้อย และนั่งทำงานจนบ่ายแก่ๆ ถึงได้ถามทางไปตลาดจากเสียง
“ลุงพาไปดีกว่า กลัวจะหลง นั่งสองแถวจากปากทางไม่นานหรอก ลุงจะได้ซื้อของด้วย”
ความใจดีของเสียงทำให้กัณหาคิดถึงยายขึ้นมาจับใจ แล้วสาวสวยกับเสื้อผ้าสะอาดเหมือนใหม่ก็ถูกชายแกกับเสื้อผ้าเก่าและสกปรกพาเดินจนทั่ว แถมนั่งกินกาแฟที่ร้านหน้าตลาดด้วยกัน ท่ามกลางสายตาผู้คนที่มองมาหาด้วยความสงสัยในความแตกต่างระหว่างคนสองวัยไม่น้อย เสียงมีท่าทีไม่สบายใจนักแต่กัณหาเฉยๆ
ไม่นานทั้งสองก็หิ้วถุงพะรุงพะรังขึ้นรถสองแถวจากตลาดนาเกลือมาลงที่ปากซอยแล้ว แต่กว่าจะเดินไปถึงบ้าน ซึ่งอยู่ติดทะเลก็คิดหนักอยู่เหมือนกัน เสียงมองซ้ายแลขวาหาวินมอเตอร์ไซด์ก็ไม่มี เลยจำต้องยอมรับชะตากรรมด้วยการเดินฝ่าแดดไปด้วยกันแต่โดยดี ทว่ายังไปได้ไม่ถึงไหน ก็มีรถคุ้นตาขับไปจอดดักหน้าไว้
“ผมอุตส่าห์รีบกลับเพื่อจะมาพาคุณไปตลาด ไม่คิดว่าคุณอยากจะควงลุงเสียงขึ้นสองแถวไปแบบนี้”
ชาครีย์รีบลงมาช่วยหิ้วถุงไปใส่รถ และได้รับรอยยิ้มจากคนทั้งสองเป็นการขอบคุณ ก่อนจะรีบเดินไปนั่งในรถเพราะอากาศร้อน พอเข้าบ้านได้กัณหารีบปลีกตัวไปเข้าครัวเสียงแยกกลับบ้านทั้งที่ใจจริงอยากจะช่วยกัณหาทำอาหาร แต่กลัวจะรบกวนความเป็นส่วนเกินไป ชาครีย์ก็นั่งทำงานต่อ จมูกก็ได้กลิ่นอาหารโชยมากวนไม่ว่างเว้น จนต้องเดินไปในครัว
“หือ!!! ต้มยำทะเล ผัดผัก นี่ก็ห่อหมก! คุณทำเป็นด้วยเหรอ” แม่ครัวที่วุ่นอยู่หันมายิ้มหวานให้
“ซื้อมาค่ะ เห็นมันน่ากิน คุณหิวหรือยังคะ”
“เริ่มแล้วล่ะ เพราะกลิ่นหอมมาก มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า” คนถูกถามคิดนิดหนึ่งก่อนตอบ
“ฉันว่าจะยกออกไปกินที่โต๊ะตรงสนามค่ะ จะได้เห็นบรรยากาศด้วย แล้วถ้าเกิด เอ่อ...จะชวนลุงเสียงมานั่งกินด้วยกัน คุณจะว่าอะไรหรือเปล่าคะ” ชาครีย์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะตอบออกไปพร้อมรอยยิ้ม
“นั่นน่ะเพื่อนกินข้าวกินเหล้าของผมเวลามานอนบ้านนี้เลยล่ะ”
กัณหาหันไปมองด้วยความไม่เชื่อหูว่าคนร่ำรวยอย่างเขาจะคลุกคลีกับเสียงได้ แต่ก็ต้องเชื่อเพราะเห็นทั้งสองคุยกันถูกคอไม่น้อย ยิ่งกินข้าวกับเหล้าคละเคล้ากันไปแล้วต่างก็คุยเรื่องนั้นเรื่องนี้สนุกกันสองคน พออิ่มกัณหาเลยรีบเก็บบางส่วนมาล้าง แล้วไปอาบน้ำเข้านอนเพราะเหนื่อยมาทั้งวันจนผล็อยหลับไป
“คุณหลับแล้วเหรอ”
สะดุ้งตื่นอีกทีตอนมีเสียงมากระซิบข้างหูเบาๆ พอลืมตามาได้ก็มีใบหน้าเขามาอยู่ใกล้ๆ แล้ว มีกลิ่นเหล้าอ่อนๆ โชยมากระทบจมูก กำลังจะบอกให้เขาไปอาบน้ำ แต่เขาก็โน้มมาหาด้วยสายตาหวานฉ่ำก่อน แล้วจูบริมฝีปากนุ่มอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง มือก็เอื้อมลงไปปลดเปลื้องชุดนอนออกอย่างเร่งรีบชุดชั้นในตามไปติดๆ
ใช้เวลาไม่นานนักร่างขาวราวหิมะก็ปรากฏแก่สายตาอันเป็นประกายแล้ว เขาไม่รอช้ารีบสลัดเสื้อผ้าออกแล้วทาบไปกับร่างนุ่มนิ่ม พรมจูบตั้งแต่หน้าผากลงมาหาแก้ม ริมฝีปาก และไล่ลงไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงปลายเท้า แล้ววนกลับขึ้นมาตรงอยู่ตรงเนินนุ่ม แล้วเบียดกายอุ่นจนร้อนผ่าวไปใกล้ๆ แล้วสัมผัสกับความอ่อนละมุล
ด้วยการลิ้มลองอย่างหิวกระหาย จนอีกฝ่ายเผลอส่งเสียงแห่งความสุขออกมาให้ได้ยินในทุกๆ ครั้งที่เขาดื่มด่ำกับรสหอมหวานปานน้ำผึ้งเดือนหน้า จนทานทนไม่ไหวเมื่อกายเรียกร้องอยากจะเข้าไปแหวกว่ายกับอีกกาย ที่เชื้อเชิญอย่างเต็มอกเต็มใจ และบอกกล่าวว่าเป็นสุขแค่ไหนเมื่อเขาชิดใกล้อย่างนุ่มนวล
แต่ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นหนักแน่นเข้มแข็งขึ้น นานๆ เข้าก็กลายเป็นกระด้างกระเดื่อง และทารุณอย่างไม่ปราณีต่ออีกกายสักนิด ทว่ากลับสร้างความพึงพอใจให้เจ้าของกายอย่างดียิ่ง แล้วกายขาวโพลนก็เปลี่ยนไปเป็นตะแคง โดยมีเขาประคองครอบครองเรียวน่องอีกข้างไว้ พร้อมกับถลาเข้าหาอย่างหิวกระหาย
และทุ่มเทแรงกายให้อย่างไม่หวงแหน เพื่อแลกกับการได้พานพบกับความเย้ายวนรันจวนใจยิ่ง จากนั้นกายขาวก็จำต้องแอ่นรับการล่วงล้ำมาจากเบื้องหลัง ยังความวาบหวามใจมาให้จนยากจะบรรยายออกมาได้ว่ามันอิ่มเต็มสักแค่ไหน แต่เจ้าของกายกำยำก็ไม่คิดจะเพียงพอ กลับเติมเต็มไปหาแบบไม่ยั้งเรี่ยวแรง
ก่อนจะประคองสองไหล่ระหงให้ตั้งตรงขึ้น เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวให้การเยี่ยมเยือนรวดเร็วและหนักแน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วผ่ามืออุ่นก็เอื้อมไปยึดปทุมเต่งตึงพร้อมกับกอบกุมอย่างไม่ปราณี อีกมือก็รั้งเรียวแขนเล็กไว้เป็นที่ยึด เพื่อจะได้เข้าหาอย่างสะดวกและจริงจังมากขึ้นจนอีกฝ่ายต้องแอ่นกายเข้าหาจนเป็นแนวโค้งสวย
และให้ผู้บุกรุกสะดวกสบายในการเข้าหาอย่างยิ่งยวด เขาชอบใจจนส่งเสียงชื่นชมออกมาแทบไม่เป็นภาษา ขณะที่กำลังเรียกแรงในกายออกมาให้ได้มากที่สุด เพื่อเพิ่มรสชาติให้กับบทรักที่มีดีกรีเข้าไปผสมอยู่ในสายเลือดของเขาให้แข็งขัน หนักแน่นจนอีกฝ่ายแทบไม่มีโอกาสได้หายใจก็ว่าได้
และเมื่อไฟปรารถนารอบแรกมอดดับไป เพียงแค่เขาได้พักไม่นานก็มีไฟลูกใหม่ลุกโชติช่วงขึ้นมาอีก จนต้องพลีกายให้เขาเชยชมอีกวาระอย่างเป็นสุขใจ สุดท้ายก็หลับเป็นตายทั้งคู่ ตื่นขึ้นมาอีกก็ต้องต้อนรับอรุณรุ่งด้วยการยอมให้เขาแนบชิดอีกครั้ง และช่างเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข จนแทบจะลืมทุกข์ที่เคยมีก็ว่าได้
ชาครีย์เอ่ยเสียงนุ่ม เมื่อขยับตัวจะลุกไปอาบน้ำอย่างแผ่วเบา แต่ก็ยังทำให้คนข้างๆ ตื่นอยู่ดี เจ้าของดวงหน้าสวยหลับตาพริ้มลงเมื่อเขาก้มมาจูบแก้มนุ่มแล้วผละไป หัวใจเต้นแรงอีกแล้วเมื่อถูกเขาสัมผัสพร้อมกับยิ้มตามหลังเขาไปอย่างสุขใจ ไม่นานก็รีบลุกขึ้นคว้าเสื้อคลุมมาสวมแล้วออกจากห้องตรงไปหุงข้าว อุ่นเกาเหลา เตรียมกาแฟไว้ให้เขาอย่างเต็มอกเต็มใจ
“อ้าว!!! ลุงมาแล้วเหรอคะ หนูตักไว้ให้แล้วยกกถาดไปได้เลยค่ะ เย็นๆ ค่อยเอามาคืน แล้วจะได้เอามื้อเย็นไปด้วยเดี๋ยวหนูจะทำเผื่อไว้ให้ค่ะ”
พอได้ยินเสียงประตูหน้าบ้านเปิดเลยหันออกไปมอง ก็เห็นเสียงเดินหิ้วถังสังกะสีเก่าๆ เข้ามาพอดี จึงรีบบอกเพราะจะได้ไม่ต้องยกไปให้ถึงกระท่อมซึ่งอยู่ห่างไปหลายสิบเมตร
“ขอบคุณครับ ผมมีไอ้หมึกมา คุณจะได้ทำให้คุณเสือกินครับ”
กัณหาเลยต้องวางจานข้าวไว้แล้วเดินไปดูก็เห็นปลาหมึกกล้วยนอนแอ้งแม้งอยู่ในถังหลายตัวก็ยิ้มออกมา เพราะกำลังอยากกินพอดี
“ดีเลยค่ะ ขอบคุณนะคะลุง งั้นเย็นนี้ลุงค่อยเดินมาเอากับข้าวนะคะ”
ชาครีย์ยืนพิงประตูพร้อมกับยิ้มน้อยๆ มองสองชีวิตแบ่งปันน้ำใจให้กัน พลอยทำให้เขาคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ที่บ้านปู่สมัยเด็กๆ ไม่ได้ที่มักจะแบ่งปันน้ำใจให้เพื่อนบ้านแบบนี้เสมอๆ โดยเฉพาะบ้านของน้าปิ๋วกับน้องแป้ง ที่มักจะมีแกงสารพัดมาส่งให้บ้านเขาเสมอๆ
“คุณหิวหรือยังคะ ฉันจะได้ตักให้เลย เช้านี้เป็นข้าวสวยกับเกาเหลานะคะ เพราะคุณออกไปทำงานข้างนอก กินอะไรหนักท้องไว้ก่อน” ชายหนุ่มยิ้มให้แม่ครัวที่อยู่ในชุดเซ็กซี่ไม่เบาก่อนเอ่ย
“ผมรอให้คุณอาบน้ำแล้วมากินด้วยกันดีกว่า”
เพียงเท่านั้นร่างอรชรก็แทบจะหายวับจากครัวเลยทีเดียว ไม่ถึงสิบนาทีก็ออกมาในสภาพเรียบร้อยแล้ว และแม้ชาครีย์อยากจะอ้อยอิ่งอยู่ใกล้มากแค่ไหน แต่ก็จำต้องรีบผละไปทำงานเพราะมีหลายอย่างรออยู่ พอเขาออกไปได้ คนอยู่เลยมีโอกาสได้ออกไปเดินชื่นชมบริเวณโดยรอบของบ้านที่กว้างขวางมาก
ต้นลั่นทมหรือลีลาวดีทั้งสีขาว เหลืองและแดง ที่ปลูกอยู่ตามแนวรั้ว และกลางสนามที่พื้นเป็นดินร่วนปนทรายต่างออกดอกบานสพรั่ง ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ ชายหาดขาวสะอาดตาก็เงียบเชียบและไร้ผู้คนเดินผ่าน คงเพราะเขตนี้ไม่ใช่เขตท่องเที่ยว แต่จะเป็นบ้านคนพื้นที่มากกว่ารวมทั้งบ้านหลังนี้ด้วย
ที่มองปราดเดียวก็เดาได้ว่าคงจะเป็นบ้านสมัยก่อนของคนชาวเลที่มีอาชีพออกเรือหาปลาเป็นรายได้หลัก เพราะเป็นบ้านไม้ยกสูงประมาณเมตรหรือเมตรครึ่ง สภาพบ้านก็ดูเก่าและธรรมดาไม่เข้ากับนักธุรกิจพันล้านอย่างเขาที่น่าจะอยู่บ้านทรงสมัยใหม่หรือคอนโดมากกว่า กัณหามองไปยังกระท่อมไม้เนื้อดีเล็กกระทัดรัด
ก็เห็นเสียงกวาดใบไม้แห้งอยู่ใต้ต้นลีลาวดีก็รีบเดินตรงเข้าไปทักทายอีกรอบ เจ้าของกระท่อมเห็นก็วางคราดลงแล้วตรงเข้าไปหาน้ำเย็นใส่แก้วพลาสติกที่ไม่ค่อยสะอาดนักออกมายื่นให้ด้วยความมีน้ำใจ กัณหาเลยจิบไปนิดหนึ่งเพื่อไม่ให้เสียมารยาท แล้วนั่งคุยกับเสียงด้วยเรื่องสัพเพเหระ ตาก็มองกวาดเข้าไปในกระท่อม
ที่รกรุงรังตามประสาบ้านชายโสดและแก่แล้ว ข้าวของเครื่องใช้ก็เก่าแถมสกปรกจนทนดูไม่ได้เลยขอเข้าไปช่วยเก็บกวาดให้จนสะอาดตา จานชามถ้วยแก้วหม้อไหก็ถูกรื้อออกมาแล้วเอาไปเก็บล้างทุกชิ้น ถึงได้กลับมาเก็บล้างและเก็บกวาดบ้านที่ตัวเองพักให้เรียบร้อย และนั่งทำงานจนบ่ายแก่ๆ ถึงได้ถามทางไปตลาดจากเสียง
“ลุงพาไปดีกว่า กลัวจะหลง นั่งสองแถวจากปากทางไม่นานหรอก ลุงจะได้ซื้อของด้วย”
ความใจดีของเสียงทำให้กัณหาคิดถึงยายขึ้นมาจับใจ แล้วสาวสวยกับเสื้อผ้าสะอาดเหมือนใหม่ก็ถูกชายแกกับเสื้อผ้าเก่าและสกปรกพาเดินจนทั่ว แถมนั่งกินกาแฟที่ร้านหน้าตลาดด้วยกัน ท่ามกลางสายตาผู้คนที่มองมาหาด้วยความสงสัยในความแตกต่างระหว่างคนสองวัยไม่น้อย เสียงมีท่าทีไม่สบายใจนักแต่กัณหาเฉยๆ
ไม่นานทั้งสองก็หิ้วถุงพะรุงพะรังขึ้นรถสองแถวจากตลาดนาเกลือมาลงที่ปากซอยแล้ว แต่กว่าจะเดินไปถึงบ้าน ซึ่งอยู่ติดทะเลก็คิดหนักอยู่เหมือนกัน เสียงมองซ้ายแลขวาหาวินมอเตอร์ไซด์ก็ไม่มี เลยจำต้องยอมรับชะตากรรมด้วยการเดินฝ่าแดดไปด้วยกันแต่โดยดี ทว่ายังไปได้ไม่ถึงไหน ก็มีรถคุ้นตาขับไปจอดดักหน้าไว้
“ผมอุตส่าห์รีบกลับเพื่อจะมาพาคุณไปตลาด ไม่คิดว่าคุณอยากจะควงลุงเสียงขึ้นสองแถวไปแบบนี้”
ชาครีย์รีบลงมาช่วยหิ้วถุงไปใส่รถ และได้รับรอยยิ้มจากคนทั้งสองเป็นการขอบคุณ ก่อนจะรีบเดินไปนั่งในรถเพราะอากาศร้อน พอเข้าบ้านได้กัณหารีบปลีกตัวไปเข้าครัวเสียงแยกกลับบ้านทั้งที่ใจจริงอยากจะช่วยกัณหาทำอาหาร แต่กลัวจะรบกวนความเป็นส่วนเกินไป ชาครีย์ก็นั่งทำงานต่อ จมูกก็ได้กลิ่นอาหารโชยมากวนไม่ว่างเว้น จนต้องเดินไปในครัว
“หือ!!! ต้มยำทะเล ผัดผัก นี่ก็ห่อหมก! คุณทำเป็นด้วยเหรอ” แม่ครัวที่วุ่นอยู่หันมายิ้มหวานให้
“ซื้อมาค่ะ เห็นมันน่ากิน คุณหิวหรือยังคะ”
“เริ่มแล้วล่ะ เพราะกลิ่นหอมมาก มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า” คนถูกถามคิดนิดหนึ่งก่อนตอบ
“ฉันว่าจะยกออกไปกินที่โต๊ะตรงสนามค่ะ จะได้เห็นบรรยากาศด้วย แล้วถ้าเกิด เอ่อ...จะชวนลุงเสียงมานั่งกินด้วยกัน คุณจะว่าอะไรหรือเปล่าคะ” ชาครีย์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะตอบออกไปพร้อมรอยยิ้ม
“นั่นน่ะเพื่อนกินข้าวกินเหล้าของผมเวลามานอนบ้านนี้เลยล่ะ”
กัณหาหันไปมองด้วยความไม่เชื่อหูว่าคนร่ำรวยอย่างเขาจะคลุกคลีกับเสียงได้ แต่ก็ต้องเชื่อเพราะเห็นทั้งสองคุยกันถูกคอไม่น้อย ยิ่งกินข้าวกับเหล้าคละเคล้ากันไปแล้วต่างก็คุยเรื่องนั้นเรื่องนี้สนุกกันสองคน พออิ่มกัณหาเลยรีบเก็บบางส่วนมาล้าง แล้วไปอาบน้ำเข้านอนเพราะเหนื่อยมาทั้งวันจนผล็อยหลับไป
“คุณหลับแล้วเหรอ”
สะดุ้งตื่นอีกทีตอนมีเสียงมากระซิบข้างหูเบาๆ พอลืมตามาได้ก็มีใบหน้าเขามาอยู่ใกล้ๆ แล้ว มีกลิ่นเหล้าอ่อนๆ โชยมากระทบจมูก กำลังจะบอกให้เขาไปอาบน้ำ แต่เขาก็โน้มมาหาด้วยสายตาหวานฉ่ำก่อน แล้วจูบริมฝีปากนุ่มอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง มือก็เอื้อมลงไปปลดเปลื้องชุดนอนออกอย่างเร่งรีบชุดชั้นในตามไปติดๆ
ใช้เวลาไม่นานนักร่างขาวราวหิมะก็ปรากฏแก่สายตาอันเป็นประกายแล้ว เขาไม่รอช้ารีบสลัดเสื้อผ้าออกแล้วทาบไปกับร่างนุ่มนิ่ม พรมจูบตั้งแต่หน้าผากลงมาหาแก้ม ริมฝีปาก และไล่ลงไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงปลายเท้า แล้ววนกลับขึ้นมาตรงอยู่ตรงเนินนุ่ม แล้วเบียดกายอุ่นจนร้อนผ่าวไปใกล้ๆ แล้วสัมผัสกับความอ่อนละมุล
ด้วยการลิ้มลองอย่างหิวกระหาย จนอีกฝ่ายเผลอส่งเสียงแห่งความสุขออกมาให้ได้ยินในทุกๆ ครั้งที่เขาดื่มด่ำกับรสหอมหวานปานน้ำผึ้งเดือนหน้า จนทานทนไม่ไหวเมื่อกายเรียกร้องอยากจะเข้าไปแหวกว่ายกับอีกกาย ที่เชื้อเชิญอย่างเต็มอกเต็มใจ และบอกกล่าวว่าเป็นสุขแค่ไหนเมื่อเขาชิดใกล้อย่างนุ่มนวล
แต่ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นหนักแน่นเข้มแข็งขึ้น นานๆ เข้าก็กลายเป็นกระด้างกระเดื่อง และทารุณอย่างไม่ปราณีต่ออีกกายสักนิด ทว่ากลับสร้างความพึงพอใจให้เจ้าของกายอย่างดียิ่ง แล้วกายขาวโพลนก็เปลี่ยนไปเป็นตะแคง โดยมีเขาประคองครอบครองเรียวน่องอีกข้างไว้ พร้อมกับถลาเข้าหาอย่างหิวกระหาย
และทุ่มเทแรงกายให้อย่างไม่หวงแหน เพื่อแลกกับการได้พานพบกับความเย้ายวนรันจวนใจยิ่ง จากนั้นกายขาวก็จำต้องแอ่นรับการล่วงล้ำมาจากเบื้องหลัง ยังความวาบหวามใจมาให้จนยากจะบรรยายออกมาได้ว่ามันอิ่มเต็มสักแค่ไหน แต่เจ้าของกายกำยำก็ไม่คิดจะเพียงพอ กลับเติมเต็มไปหาแบบไม่ยั้งเรี่ยวแรง
ก่อนจะประคองสองไหล่ระหงให้ตั้งตรงขึ้น เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวให้การเยี่ยมเยือนรวดเร็วและหนักแน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วผ่ามืออุ่นก็เอื้อมไปยึดปทุมเต่งตึงพร้อมกับกอบกุมอย่างไม่ปราณี อีกมือก็รั้งเรียวแขนเล็กไว้เป็นที่ยึด เพื่อจะได้เข้าหาอย่างสะดวกและจริงจังมากขึ้นจนอีกฝ่ายต้องแอ่นกายเข้าหาจนเป็นแนวโค้งสวย
และให้ผู้บุกรุกสะดวกสบายในการเข้าหาอย่างยิ่งยวด เขาชอบใจจนส่งเสียงชื่นชมออกมาแทบไม่เป็นภาษา ขณะที่กำลังเรียกแรงในกายออกมาให้ได้มากที่สุด เพื่อเพิ่มรสชาติให้กับบทรักที่มีดีกรีเข้าไปผสมอยู่ในสายเลือดของเขาให้แข็งขัน หนักแน่นจนอีกฝ่ายแทบไม่มีโอกาสได้หายใจก็ว่าได้
และเมื่อไฟปรารถนารอบแรกมอดดับไป เพียงแค่เขาได้พักไม่นานก็มีไฟลูกใหม่ลุกโชติช่วงขึ้นมาอีก จนต้องพลีกายให้เขาเชยชมอีกวาระอย่างเป็นสุขใจ สุดท้ายก็หลับเป็นตายทั้งคู่ ตื่นขึ้นมาอีกก็ต้องต้อนรับอรุณรุ่งด้วยการยอมให้เขาแนบชิดอีกครั้ง และช่างเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข จนแทบจะลืมทุกข์ที่เคยมีก็ว่าได้
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ก.ย. 2556, 08:05:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ก.ย. 2556, 08:05:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1535
| << วิมานเมฆหรืออย่างไร | ในห้วงแห่งรัก ๒ >> |
mhengjhy 29 ก.ย. 2556, 09:11:23 น.
เดี๋ยสต้องกลับบ้านไปเจอความจริงแล้วสิ
เดี๋ยสต้องกลับบ้านไปเจอความจริงแล้วสิ
alecigor 29 ก.ย. 2556, 09:54:10 น.
ย้ายมาอยู่บ้านนี้กันสองคนเลยมั้ย อย่ากลับเลย สงสารนางเอก
ย้ายมาอยู่บ้านนี้กันสองคนเลยมั้ย อย่ากลับเลย สงสารนางเอก
คิมหันตุ์ 30 ก.ย. 2556, 00:53:42 น.
เมามาซะด้วย แอร๊
เมามาซะด้วย แอร๊
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน 30 ก.ย. 2556, 08:25:59 น.
คุณ mhengjhy = นั่นสินะคะ กลับไปแล้วนิ่มจะเจอดีไหมน้อ
คุณ alecigor = ไม่ย้ายค่ะ แต่นายเสือหนีบมาด้วยตลอด
คุณเคสิยาห์ = เขาเรียกวัวเคยค้ามาเคยขี่ค่ะ ยิ้มมม
คุณคิมหันตุ์ = แสดงว่าคุ้นเคยแบบที่นิ่มเจอใช่ไหมนี่
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ดีที่สุดเลยค่ะ เปิดมาแล้วได้เจอเม้นท์แบบนี้ อย่าหนีหายไปไหนกันนะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันเกราตลอดไปด้วยนะคะ
ยิ้มมมมมมมมมมมมม
คุณ mhengjhy = นั่นสินะคะ กลับไปแล้วนิ่มจะเจอดีไหมน้อ
คุณ alecigor = ไม่ย้ายค่ะ แต่นายเสือหนีบมาด้วยตลอด
คุณเคสิยาห์ = เขาเรียกวัวเคยค้ามาเคยขี่ค่ะ ยิ้มมม
คุณคิมหันตุ์ = แสดงว่าคุ้นเคยแบบที่นิ่มเจอใช่ไหมนี่
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ดีที่สุดเลยค่ะ เปิดมาแล้วได้เจอเม้นท์แบบนี้ อย่าหนีหายไปไหนกันนะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันเกราตลอดไปด้วยนะคะ
ยิ้มมมมมมมมมมมมม