อาญาซาตาน
ชาครีย์ หรือเสือ จากอดีตเคยเป็นคนจนๆ กลับกลายมาเป็นนักธุรกิจผู้ร่ำรวย เพราะได้เงินจากการขายที่ดินแถวหนองงูเห่าที่เมื่อก่อนราคาไร่ละไม่กี่แสน แต่พอสร้างสนามบินขึ้นมากลายเป็นราคาหลายสิบล้าน และเขาก็สร้างฐานะให้มั่นคงด้วยการจับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ มีเพื่อนๆ ที่เป็นลูกคนรวยทั้งหมอ ทั้งนักการเมืองคอยช่วยเหลือด้วย ทำให้สร้างตัวได้ในเวลาแค่สิบกว่าปีเท่านั้น
เขาจึงตามมาแก้แค้นคอบครัวของยุพาพร ซึ่งเป็นแม่ของวิโรจน์เจ้านายเก่าของพ่อเขา และมีเคยมีคดีความกันมาตั้งแต่สมัยเขายังเรียนไม่จบ เพราะวีรดา (มิว) ในวัยแปดขวบซึ่งเป็นลูกสาวของวิโรจน์กับเสาวรส และเป็นเด็กสปอยมาก วันนั้นไปเล่นที่ท่าน้ำ น้องของเสือก็ไปเล่นด้วย เพราะพ่อแม่ของเขาอยู่ห้องแถวในโรงงานของวิโรจน์ เลยรู้จักมักคุ้นกับลูกเจ้านายดี
แต่เพราะความสปอยของมิว จึงผลักน้องสาวเสือตกน้ำต่อหน้าต่อตาเขา และเขากับพ่อแม่ก็แจ้งตำรวจเอาเรื่องพ่อแม่ของมิว ยุพาพรใช้เงินอุดให้เรื่องเงียบ เสือกับพ่อแม่เสียใจมากเลยออกจากงานย้ายกลับบ้านที่หนองงูเห่า ปีต่อมาพ่อของเสือมาหาเพื่อนที่โรงงานเลยถูกวิโรจน์ขับรถชน เสือเสียใจมากฟ้องตามเคย และแพ้คดีตามเคย เพราะยุพาพรใช้เงินอุด ทำให้เสือโกรธมาก
เลยกลับมาเล่นงานครอบครัวนี้ด้วยการช้อนซื้อบริษัทส่งออกอาหารกระป๋องของวิโรจน์ที่จะเจ้งแหล่ไม่เจ้งแหล่ รวมทั้งคฤหาสน์ราคาเป็นร้อยล้าน เสือก็ซื้อมาในราคาแค่เจ็ดสิบล้าน เพราะวิโรจน์ติดการพนัน ติดหญิง ไม่สนใจจะทำงานสานต่อกิจการครอบครัวเหมือนเมื่อก่อน ลูกชายก็ไม่ได้เรื่อง ลูกสาวคือมิวก็ถูกส่งไปเรียบต่อเมืองนอกตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งก่อน
เสือยื่นข้อเสนอให้ยุพาพรกับวิโรจน์ว่าจะให้หุ้นในบริษัท 25% ถ้าวิโรจน์ยอมทำงานเป็นลูกจ้างในบริษัทต่อ และยกหนี้ให้ 25ล้านบาท ถ้าวิโรจน์ส่งมิวที่กำลังเรียนอยู่เมืองนอกให้มาเป็นนางบำเรอเขาสองปี วิโรจน์ยอมทำตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสไม่ยอม และให้วิโรจน์ไปหาลูกเมียน้อยที่วิโรจน์เคยมีอะไรด้วยมาแทนมิว
กัณหา(นิ่ม) ที่เป็นลูกของวิโรจน์ที่เกิดจากกันยาเด็กรับใช้ในบ้าน และถูกยุพาพรไล่ออกจากบ้านตั้งแต่รู้ว่าท้องแล้ว และวิโรจน์ก็ไม่เคยสนใจจะติดตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสคอยจับตามองเสมอๆ ว่ากันยาพาลูกไปอยู่ที่ไหนกับใคร และกันยาก็มีลูกชายกับผัวใหม่คือ ชาลี อีกคนแล้วทิ้งลูกทั้งสองให้แม่ (ยายจำปา) เลี้ยงดูตามลำพังจนโตเป็นสาว
และเป็นช่วงที่ยายจำปาเกิดป่วยหนัก หลานทั้งสองต้องหาเงินเป็นล้านไปจ่ายให้โรงพยาบาล กัณหาต้องยอมตามที่พ่อกับย่าขอร้องเพื่อแลกกับการรักษายายให้หาย และให้บ้านฟรีๆ อีกหนึ่งหลังจะได้ไม่ต้องเช่าห้องแถวในสลัมอยู่ และมีเงินเดือนให้สี่หมื่นตลอดสองปี กัณหาจึงได้เข้าไปอยู่กับเสือในคราบของมิว เด็กสปอยที่เสือเกลียดมาก และคิดจะเล่นงานกลับคืนให้สาสม
และเสือก็ทำอย่างนั้นจริงๆ แม้จะแปลกใจว่าทำไมเด็กนอกอย่างมิวถึงยังบริสุทธิ์อยู่ และทำไมถึงยอมอยู่บ้านหลังเล็กๆ ที่เขาเตรียมให้แทนตึกใหญ่ ทำไมถึงทำกับข้าวกินเองได้ งานบ้านก็ทำได้ เดินออกไปปากซอยไกลๆ ก็ทำได้ เขาสงสัยแต่ก็คิดว่าความยากจนทำให้คนเปลี่ยนไป เลยไม่คิดจะหาคำตอบจริงๆ จังๆ
เขาจึงตามมาแก้แค้นคอบครัวของยุพาพร ซึ่งเป็นแม่ของวิโรจน์เจ้านายเก่าของพ่อเขา และมีเคยมีคดีความกันมาตั้งแต่สมัยเขายังเรียนไม่จบ เพราะวีรดา (มิว) ในวัยแปดขวบซึ่งเป็นลูกสาวของวิโรจน์กับเสาวรส และเป็นเด็กสปอยมาก วันนั้นไปเล่นที่ท่าน้ำ น้องของเสือก็ไปเล่นด้วย เพราะพ่อแม่ของเขาอยู่ห้องแถวในโรงงานของวิโรจน์ เลยรู้จักมักคุ้นกับลูกเจ้านายดี
แต่เพราะความสปอยของมิว จึงผลักน้องสาวเสือตกน้ำต่อหน้าต่อตาเขา และเขากับพ่อแม่ก็แจ้งตำรวจเอาเรื่องพ่อแม่ของมิว ยุพาพรใช้เงินอุดให้เรื่องเงียบ เสือกับพ่อแม่เสียใจมากเลยออกจากงานย้ายกลับบ้านที่หนองงูเห่า ปีต่อมาพ่อของเสือมาหาเพื่อนที่โรงงานเลยถูกวิโรจน์ขับรถชน เสือเสียใจมากฟ้องตามเคย และแพ้คดีตามเคย เพราะยุพาพรใช้เงินอุด ทำให้เสือโกรธมาก
เลยกลับมาเล่นงานครอบครัวนี้ด้วยการช้อนซื้อบริษัทส่งออกอาหารกระป๋องของวิโรจน์ที่จะเจ้งแหล่ไม่เจ้งแหล่ รวมทั้งคฤหาสน์ราคาเป็นร้อยล้าน เสือก็ซื้อมาในราคาแค่เจ็ดสิบล้าน เพราะวิโรจน์ติดการพนัน ติดหญิง ไม่สนใจจะทำงานสานต่อกิจการครอบครัวเหมือนเมื่อก่อน ลูกชายก็ไม่ได้เรื่อง ลูกสาวคือมิวก็ถูกส่งไปเรียบต่อเมืองนอกตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งก่อน
เสือยื่นข้อเสนอให้ยุพาพรกับวิโรจน์ว่าจะให้หุ้นในบริษัท 25% ถ้าวิโรจน์ยอมทำงานเป็นลูกจ้างในบริษัทต่อ และยกหนี้ให้ 25ล้านบาท ถ้าวิโรจน์ส่งมิวที่กำลังเรียนอยู่เมืองนอกให้มาเป็นนางบำเรอเขาสองปี วิโรจน์ยอมทำตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสไม่ยอม และให้วิโรจน์ไปหาลูกเมียน้อยที่วิโรจน์เคยมีอะไรด้วยมาแทนมิว
กัณหา(นิ่ม) ที่เป็นลูกของวิโรจน์ที่เกิดจากกันยาเด็กรับใช้ในบ้าน และถูกยุพาพรไล่ออกจากบ้านตั้งแต่รู้ว่าท้องแล้ว และวิโรจน์ก็ไม่เคยสนใจจะติดตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสคอยจับตามองเสมอๆ ว่ากันยาพาลูกไปอยู่ที่ไหนกับใคร และกันยาก็มีลูกชายกับผัวใหม่คือ ชาลี อีกคนแล้วทิ้งลูกทั้งสองให้แม่ (ยายจำปา) เลี้ยงดูตามลำพังจนโตเป็นสาว
และเป็นช่วงที่ยายจำปาเกิดป่วยหนัก หลานทั้งสองต้องหาเงินเป็นล้านไปจ่ายให้โรงพยาบาล กัณหาต้องยอมตามที่พ่อกับย่าขอร้องเพื่อแลกกับการรักษายายให้หาย และให้บ้านฟรีๆ อีกหนึ่งหลังจะได้ไม่ต้องเช่าห้องแถวในสลัมอยู่ และมีเงินเดือนให้สี่หมื่นตลอดสองปี กัณหาจึงได้เข้าไปอยู่กับเสือในคราบของมิว เด็กสปอยที่เสือเกลียดมาก และคิดจะเล่นงานกลับคืนให้สาสม
และเสือก็ทำอย่างนั้นจริงๆ แม้จะแปลกใจว่าทำไมเด็กนอกอย่างมิวถึงยังบริสุทธิ์อยู่ และทำไมถึงยอมอยู่บ้านหลังเล็กๆ ที่เขาเตรียมให้แทนตึกใหญ่ ทำไมถึงทำกับข้าวกินเองได้ งานบ้านก็ทำได้ เดินออกไปปากซอยไกลๆ ก็ทำได้ เขาสงสัยแต่ก็คิดว่าความยากจนทำให้คนเปลี่ยนไป เลยไม่คิดจะหาคำตอบจริงๆ จังๆ
Tags: พระเอกโหด เศร้า รัดทด
ตอน: รักแท้หรืออย่างไร
“เราไปเดินเล่นที่ชายหาดกันดีกว่านะ พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วเผื่อผมไม่ว่างพาคุณมาบ้านนี้อีก”
กระทั่งถึงวันปิดโปรเจค ในเวลาใกล้อัสดงเขาจึงเอ่ยขึ้นและไม่รอให้เธอตอบรับ แต่กลับรั้งมือนุ่มๆ เดินไปหาชายหาดขาวสะอาดตา ม้านั่งไม้เนื้อดีเก่าแก่ตัวยาวถูกเขาพาไปทรุดตัวลงนั่ง ขณะมือบางถูกเขายกขึ้นมาจ้องมองแหวนที่นิ้วนางอย่างพินิจพิเคราะห์ แล้วเอ่ยถามด้วยใบหน้าเจือยิ้ม น้ำเสียงนุ่มนวล สายตาเปล่งประกายแห่งความสุข
“คุณชอบแหวนวงนี้มากมั้ย”
กัณหาพยักหน้ารับแทนคำบอก เขาจึงยิ้มหวานให้แล้วถอดออกจากนิ้วนางอย่างเชื่องช้า กัณหาได้แต่จ้องมองด้วยความสงสัย แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะได้คิดว่าก็มันเป็นของเขา ถ้าเขาจะเอาคืนเมื่อไหร่ก็ย่อมได้
“ผมก็ชอบ แต่! ผมว่ามันยังไม่เหมาะกับนิ้วสวยๆ มือสวยๆ และคนสวยๆ อย่างคุณเท่าไหร่ ถ้าจะเก็บไว้ใส่เล่นๆ น่ะก็ได้” เขาเอาแหวนสวมใส่ที่นิ้วนางข้างขวาให้อย่างแผ่วเบา ก่อนจะล้วงมือไปในกระเป๋าแล้วได้อีกวงออกมา
“และผมว่าวงนี้สวยกว่า เพชรเม็ดใหญ่กว่า ราคาแพงกว่า และที่สำคัญมันพิเศษกว่า เพราะผมสั่งทำเป็นพิเศษสำหรับคุณคนเดียว คุณเห็นนี่หรือเปล่า ด้านในสลักคำว่าอะไร”
“อัครเมธาสกุล” กัณหาอ่านตามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ใช่! นามสกุลของผม ที่เปลี่ยนมาจากนามสกุลพ่อผม เพราะซินแสบอกว่าจะทำให้ประสบผลสำเร็จทุกอย่างในชีวิตถ้าได้ใช้นามสกุลนี้ และนี่ก็เป็นแหวนเพชรวงแรกที่ผมตั้งใจและเต็มใจซื้อให้คนพิเศษของผมเท่านั้น คนพิเศษที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดเวลาได้อยู่ใกล้ๆ และผมก็ไม่รู้ว่าผมจะมีโอกาสได้เจอคนพิเศษแบบคุณอีกหรือเปล่า”
เขาประคองมือนิ่มเอาไว้แล้วค่อยๆ บรรจงสวมแหวนให้อย่างนุ่มนวล ส่วนเจ้าของมือได้แต่ก้มหน้ายิ้มด้วยความเอียงอายระคนเป็นสุขใจอย่างที่สุด และปล่อยให้เขายกมือขึ้นมาจุมพิตหนึ่งครั้ง แล้วจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยขาวที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นแดงจัดจนเห็นได้ชัด
“และผมค่อนข้างจะมั่นใจว่ามันอาจจะเป็นวงแรกและเป็นวงสุดท้ายที่ผมจะสั่งทำผู้หญิง ตราบใดที่เรายังมีความรู้สึกดีๆ มอบให้กันแบบนี้ตลอดไป คุณจะสัญญากับผมได้หรือเปล่าว่าคุณจะสวมมันไว้เพื่อบอกให้ผมได้รู้ว่าคุณมีความรู้สึกดีๆ ให้กับผมอยู่ เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่ผมไม่เห็นมันอยู่บนนิ้วคุณ นั่นคงจะหมายความว่าคุณไม่มีความรู้สึกนั้นให้กับผมอีกต่อไปแล้ว
แต่สำหรับผม บอกได้คำเดียวว่าผมจะจดจำความรู้สึกดีๆ ที่เรามีให้กัน จะจดจำช่วงเวลาที่เรามีความสุขด้วยกันในบ้านหลังนี้ไว้ไม่มีวันลืม ไม่ว่าเวลาจะผ่านพ้นไปนานแสนนานสักแค่ไหน คุณกับผมจะเปลี่ยนแปลงไปอยู่ในสถานะใด ผมก็จะไม่มีวันลืม ลืมผู้หญิงที่ผมกล้าพูดออกมาอย่างลูกผู้ชาย ว่าเป็นผู้หญิงที่ผมเผลอใจรักเข้าแล้ว ทั้งๆ ที่ผมพยายามหลอกตัวเองต่างๆ นานา แต่สุดท้ายผมก็หลอกตัวเองไม่ได้ เพราะผมรักคุณ”
“คุณเสือ!!!”
กัณหางุนงงไม่น้อยกับคำที่ได้ยิน จนเผลอเอ่ยเรียกเขาออกมาแผ่วเบา ขณะจับจ้องแววตาอันหวานล้ำของเขาอยู่ เพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่เพิ่งดังมากระทบหูว่าเป็นเสียงของเขาที่เปล่งคำนี้ออกมา ชาครีย์จ้องมองดวงหน้าสวยกลับอย่างไม่ลดละและแทบไม่กระพริบ เมื่อเห็นเธอเหมือนไม่เชื่อ
ชาครีย์เชยคางมนของคนที่ก้มหน้าลงต่ำเพื่อหลีกหนีคำสารภาพตรงๆ ของเขา ดวงตาคู่คมจับจ้องอยู่ใกล้ๆ ดวงตาหวานเศร้าประหนึ่งอยากจะค้นหาคำตอบว่าแท้จริงแล้วเธอมีความรู้สึกเหมือนกับเขาบ้างไหม หลังจากที่อยู่ร่วมกันมาเกือบปี และเมื่อยังไม่รู้แน่ชัดเขาจึงตัดสินใจเอ่ยถาม
“แล้วคุณล่ะ รู้สึกเหมือนผมหรือเปล่า คุณมีความสุขในทุกครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกันหรือเปล่า”
“ฉัน! เอ่อ! ฉัน...”
กัณหาอายเกินกว่าจะเอ่ยคำนั้นออกมาได้ และแน่นอนว่าเขาเข้าใจความหมายได้ดี จึงไม่เซ้าซี้ถามอีก แต่กลับก้มลงไปจูบเรียวปากงามอย่างดูดดื่มแทน สองแขนเรียวไม่อาจจะผลักไสเขาไปจากกายได้ เพราะในหัวใจนั้นเป็นสุขจนแทบตัวจะลอยขึ้นไปอยู่กลางอากาศให้ได้ หากไม่มีวงแขนแข็งแรงของเขาโอบกอดเอาไว้
โชคดีที่พระอาทิตย์ลาลับผืนน้ำไปแล้ว โชคดีที่ชายหาดนี้ไม่มีผู้คนเดินผ่านเลย และโชคดีที่วันนี้เสียงไปถือศิลที่วัดในทุกๆ วันพระ ไม่อย่างนั้นกัณหาคงไม่อาจจะยินยอมให้เขากอดจูบลูบไล้ได้ในที่โล่งแจ้งอย่างนี้
“ผมรักคุณ! ได้โปรดให้เรามีความสุขด้วยกันที่นี่และเดี๋ยวนี้นะมิว”
เพราะเขาเห็นแล้วว่าบรรยากาศรอบกายมืดมิดไปหมด จึงร้องขอด้วยน้ำเสียงหวานล้ำ จนเจ้าของผิวกายขาวไม่กล้าตอบได้แต่ก้มหน้า เขาจึงเชยคางขึ้นมาแล้วจูบอย่างดูดดื่มอีกครั้ง ไม่นานกัณหาก็รู้สึกเย็นไปเกือบจะทั่วกาย เมื่อเขาดึงเสื้อกล้ามขึ้นแล้วปลดตะขอบราจากด้านหลัง
จึงได้แต่หลับตาพริ้มเพื่อหนีอายเมื่อกายท่อนบนถูกเขากำจัดสิ่งปกปิดออกไป แล้วใช้อุ้งปากอบอุ่นเข้าไปครอบครองยอดชู่ช่ออย่างนุ่มนวล และเชื่องช้าประหนึ่งจะจดจำทุกๆ สัมผัสเอาไว้ในความทรงจำก็ไม่ปาน กัณหาแนบแก้มไปกับอกอุ่นของเขา เมื่อกายท่อนล่างถูกเขาเชยชิด ท่ามกลางหมู่ดาวระยิบระยับ เสียงคลื่นซัดสาดเป็นจังหวะวิ้วไหวไปมา สองกายาก็แนบชิดสนิทเนื้อได้ถนัดอย่างมีความสุข
๗
ตีห้าในแทบจะทุกวันที่กัณหามักจะลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วพาตัวเองตรงไปอาบน้ำอยางรวดเร็ว ไม่กี่นาทีก็อยู่ในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อตัวเล็กเผยให้เห็นลำตัวกลมกลึงสวยงามแล้ว ผ้าเช็ดตัวถูกนำมาวางไว้ปลายเตียง ชุดทำงาน เน็คไทที่ผูกไว้ให้แล้วถูกแขวนไว้ให้หน้าตู้ ถุงเท้าก็ถูกนำไปพาดอยู่สตูลหน้าตู้เครื่องแป้ง
ก่อนจะค่อยๆ เดินมานั่งคุกเข่าลงข้างเตียงจ้องมองเจ้าของใบหน้าหล่อคมที่ยังคงหลับสนิทอย่างสบายภายใต้ผ้าห่มที่กำลังถูกมือบางดึงขึ้นไปคลุมให้จนถึงต้นคอ กัณหายิ้มออกมาบางๆ เมื่อหัวใจกระตุกเต้นเรียกร้องให้กายต้องโน้มลงไปหอมแก้มเขาแผ่วเบา แล้วรีบลุกเดินออกจากห้องเพื่อลงไปตระเตรียมมื้อเช้าไว้รอเขาทันที
โดยไม่ได้ล่วงรู้ว่าเจ้าของแก้มที่นอนอยู่นั้นหาได้หลับไม่ แต่กลับลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงหัวเตียง สองมือประสานกันหลังท้ายทอยครุ่นคิดกับการกระทำของผู้หญิงที่เขาไม่เคยคิดจะลืมว่าเป็นคนที่พรากชีวิตน้องสาวคนเดียวของเขาไป ต้องยอมรับอย่างไม่ต้องสงสัยว่าจากระยะเวลาที่อยู่เคียงใกล้กันมา
หัวใจเขาอ่อนแรงแค้นลงและกลับดีดตัวขึ้นไปเข้มแข็งใหม่ แต่ก็อ่อนลงอีกและดีดขึ้นใหม่แบบนี้หลายต่อหลายครั้ง กับคุณหนูมิวคนใหม่ที่เขาได้สัมผัส คุณหนูมิวที่คล่องแคล่วกับงานครัว ทำเอาเขาติดใจในรสมือจนแทบจะฝากท้องไว้บ้านหลังน้อยทุกมื้อก็ว่าได้ งานเก็บกวาดเช็ดล้างก็ทำได้อย่างไม่มีที่ติ
รวมทั้งงานสวนด้วยที่เขาเห็นคุณหนูมิวดูแลเอาใจใส่รดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ย หรือแม้แต่เก็บขยะตามสนามหญ้ารอบบ้านอย่างไม่เกี่ยงงอน จนกุหลาบหลากสีหลายชนิดที่ปลูกไว้โดยรอบออกดอกบานสพรั่งสวยงาม เห็นแล้วให้สดชื่นหัวใจไม่น้อย
“ลงมาแล้วเหรอคะ อาหารก็เสร็จพอดี”
กัณหายกถาดใบใหญ่ที่มีจานผัดผักบุ้งไฟแดง ยำไข่ต้ม ทอดปลาอินทรีย์เค็ม และหมูฝอยหันหน้าออกจากเค้าน์เตอร์ก็เห็นเขายืนเอาไหล่พิงขอบประตูมองมาหาด้วยสายตาแปลกกว่าหลายๆ วันพอดี จึงส่งยิ้มให้และทักทายเหมือนทุกเช้า เขาส่งยิ้มให้แทนคำตอบ
“คุณไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปตักข้าวต้มให้ค่ะ”
ยกอาหารออกจากถาดแล้วกัณหาก็รีบกลับเข้ามายกข้าวต้มออกไปทันที ชาครีย์ช่วยยกออกจากถาดวางให้ตัวเองและคนทำ แล้วเอ่ยชมหน้าตาและกลิ่นอาหารด้วยใจจริง
“ฮื้ห์มมม หอมน่ากินจัง”
กัณหาเพียงแค่ยิ้มก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขา และได้รับน้ำใจจากเขาด้วยการตักผัดผักซึ่งเป็นของโปรดเธอให้เป็นสิ่งแรก ก่อนที่จะตักให้ตัวเอง อาหารอื่นๆ ก็ถูกตักไปใส่ให้ไม่ขาด บรรยากาศบนโต๊ะเป็นไปเรียบเรื่อยไม่ได้รีบร้อนอะไรผิดจากทุกวันที่เขาต้องรีบ เพราะมีงานรออยู่ แต่วันนี้เขาให้เวลากับมื้อเช้ายาวนานเป็นพิเศษ
“เย็นนี้แต่งตัวสวยๆ นะ เพราะคุณต้องขึ้นไปกินข้าวบนตึกกับผม พอดีจะมีแขกสำคัญมากินด้วย”
สิ้นคำเขาก็ก้มลงไปจูบแก้มนุ่มแล้วไปทำงานทันที เจ้าของแก้มยืนยิ้มขณะมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความอิ่มสุข ก่อนจะหันกลับไปทำงานบ้านจนเสร็จ แล้วถึงไปนั่งทำงานยาวนานหลายชั่วโมงกว่าจะเสร็จและส่งให้ บ.ก. ตามที่รับปากไว้ แต่ก็ยังมีเวลาเหลือเฟือ จึงเดินไปทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหน้าโต๊ะกลางจ้องมองวิหคน้อยหลากสี
ที่มีจำนวนมากขึ้นจนใกล้จะเต็มโหลแล้ว ปฏิทินก็ถูกกากบาทแล้ว และหลงเหลือสี่ร้อยวันสำหรับเวลาแห่งอิสรภาพที่กำลังจะเดินมาถึง แต่ใยหัวใจถึงไม่ใคร่จะยินดีปรีดาย์นัก ตรงกันข้ามกลับหม่นหมองลงด้วยซ้ำ เมื่อได้คิดว่าเหลือเวลาแห่งความสุขอีกเพียงน้อยนิดเท่านั้น
เมื่อสิบเอ็ดเดือนที่แล้วยังจำได้ดีว่าอยากให้วันเวลาผ่านพ้นไปโดยเร็ว อยากให้นกเหล่านี้เต็มขวดเร็วๆ แต่พอใกล้ถึงเวลาจริงๆ กลับไม่เป็นสุขอย่างที่หวังไว้ มือบางคว้ากระดาษสีฟ้าออกมาพับอย่างเชื่องช้า ประหนึ่งว่ายังไม่อยากให้มันกลายเป็นวิหคน้อยก็ไม่ปาน แต่สุดท้ายก็รั้งรอไม่ได้จึงต้องคลีปีกมันออกแล้วหย่อนลงขวด
กระทั่งถึงวันปิดโปรเจค ในเวลาใกล้อัสดงเขาจึงเอ่ยขึ้นและไม่รอให้เธอตอบรับ แต่กลับรั้งมือนุ่มๆ เดินไปหาชายหาดขาวสะอาดตา ม้านั่งไม้เนื้อดีเก่าแก่ตัวยาวถูกเขาพาไปทรุดตัวลงนั่ง ขณะมือบางถูกเขายกขึ้นมาจ้องมองแหวนที่นิ้วนางอย่างพินิจพิเคราะห์ แล้วเอ่ยถามด้วยใบหน้าเจือยิ้ม น้ำเสียงนุ่มนวล สายตาเปล่งประกายแห่งความสุข
“คุณชอบแหวนวงนี้มากมั้ย”
กัณหาพยักหน้ารับแทนคำบอก เขาจึงยิ้มหวานให้แล้วถอดออกจากนิ้วนางอย่างเชื่องช้า กัณหาได้แต่จ้องมองด้วยความสงสัย แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะได้คิดว่าก็มันเป็นของเขา ถ้าเขาจะเอาคืนเมื่อไหร่ก็ย่อมได้
“ผมก็ชอบ แต่! ผมว่ามันยังไม่เหมาะกับนิ้วสวยๆ มือสวยๆ และคนสวยๆ อย่างคุณเท่าไหร่ ถ้าจะเก็บไว้ใส่เล่นๆ น่ะก็ได้” เขาเอาแหวนสวมใส่ที่นิ้วนางข้างขวาให้อย่างแผ่วเบา ก่อนจะล้วงมือไปในกระเป๋าแล้วได้อีกวงออกมา
“และผมว่าวงนี้สวยกว่า เพชรเม็ดใหญ่กว่า ราคาแพงกว่า และที่สำคัญมันพิเศษกว่า เพราะผมสั่งทำเป็นพิเศษสำหรับคุณคนเดียว คุณเห็นนี่หรือเปล่า ด้านในสลักคำว่าอะไร”
“อัครเมธาสกุล” กัณหาอ่านตามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ใช่! นามสกุลของผม ที่เปลี่ยนมาจากนามสกุลพ่อผม เพราะซินแสบอกว่าจะทำให้ประสบผลสำเร็จทุกอย่างในชีวิตถ้าได้ใช้นามสกุลนี้ และนี่ก็เป็นแหวนเพชรวงแรกที่ผมตั้งใจและเต็มใจซื้อให้คนพิเศษของผมเท่านั้น คนพิเศษที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดเวลาได้อยู่ใกล้ๆ และผมก็ไม่รู้ว่าผมจะมีโอกาสได้เจอคนพิเศษแบบคุณอีกหรือเปล่า”
เขาประคองมือนิ่มเอาไว้แล้วค่อยๆ บรรจงสวมแหวนให้อย่างนุ่มนวล ส่วนเจ้าของมือได้แต่ก้มหน้ายิ้มด้วยความเอียงอายระคนเป็นสุขใจอย่างที่สุด และปล่อยให้เขายกมือขึ้นมาจุมพิตหนึ่งครั้ง แล้วจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยขาวที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นแดงจัดจนเห็นได้ชัด
“และผมค่อนข้างจะมั่นใจว่ามันอาจจะเป็นวงแรกและเป็นวงสุดท้ายที่ผมจะสั่งทำผู้หญิง ตราบใดที่เรายังมีความรู้สึกดีๆ มอบให้กันแบบนี้ตลอดไป คุณจะสัญญากับผมได้หรือเปล่าว่าคุณจะสวมมันไว้เพื่อบอกให้ผมได้รู้ว่าคุณมีความรู้สึกดีๆ ให้กับผมอยู่ เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่ผมไม่เห็นมันอยู่บนนิ้วคุณ นั่นคงจะหมายความว่าคุณไม่มีความรู้สึกนั้นให้กับผมอีกต่อไปแล้ว
แต่สำหรับผม บอกได้คำเดียวว่าผมจะจดจำความรู้สึกดีๆ ที่เรามีให้กัน จะจดจำช่วงเวลาที่เรามีความสุขด้วยกันในบ้านหลังนี้ไว้ไม่มีวันลืม ไม่ว่าเวลาจะผ่านพ้นไปนานแสนนานสักแค่ไหน คุณกับผมจะเปลี่ยนแปลงไปอยู่ในสถานะใด ผมก็จะไม่มีวันลืม ลืมผู้หญิงที่ผมกล้าพูดออกมาอย่างลูกผู้ชาย ว่าเป็นผู้หญิงที่ผมเผลอใจรักเข้าแล้ว ทั้งๆ ที่ผมพยายามหลอกตัวเองต่างๆ นานา แต่สุดท้ายผมก็หลอกตัวเองไม่ได้ เพราะผมรักคุณ”
“คุณเสือ!!!”
กัณหางุนงงไม่น้อยกับคำที่ได้ยิน จนเผลอเอ่ยเรียกเขาออกมาแผ่วเบา ขณะจับจ้องแววตาอันหวานล้ำของเขาอยู่ เพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่เพิ่งดังมากระทบหูว่าเป็นเสียงของเขาที่เปล่งคำนี้ออกมา ชาครีย์จ้องมองดวงหน้าสวยกลับอย่างไม่ลดละและแทบไม่กระพริบ เมื่อเห็นเธอเหมือนไม่เชื่อ
ชาครีย์เชยคางมนของคนที่ก้มหน้าลงต่ำเพื่อหลีกหนีคำสารภาพตรงๆ ของเขา ดวงตาคู่คมจับจ้องอยู่ใกล้ๆ ดวงตาหวานเศร้าประหนึ่งอยากจะค้นหาคำตอบว่าแท้จริงแล้วเธอมีความรู้สึกเหมือนกับเขาบ้างไหม หลังจากที่อยู่ร่วมกันมาเกือบปี และเมื่อยังไม่รู้แน่ชัดเขาจึงตัดสินใจเอ่ยถาม
“แล้วคุณล่ะ รู้สึกเหมือนผมหรือเปล่า คุณมีความสุขในทุกครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกันหรือเปล่า”
“ฉัน! เอ่อ! ฉัน...”
กัณหาอายเกินกว่าจะเอ่ยคำนั้นออกมาได้ และแน่นอนว่าเขาเข้าใจความหมายได้ดี จึงไม่เซ้าซี้ถามอีก แต่กลับก้มลงไปจูบเรียวปากงามอย่างดูดดื่มแทน สองแขนเรียวไม่อาจจะผลักไสเขาไปจากกายได้ เพราะในหัวใจนั้นเป็นสุขจนแทบตัวจะลอยขึ้นไปอยู่กลางอากาศให้ได้ หากไม่มีวงแขนแข็งแรงของเขาโอบกอดเอาไว้
โชคดีที่พระอาทิตย์ลาลับผืนน้ำไปแล้ว โชคดีที่ชายหาดนี้ไม่มีผู้คนเดินผ่านเลย และโชคดีที่วันนี้เสียงไปถือศิลที่วัดในทุกๆ วันพระ ไม่อย่างนั้นกัณหาคงไม่อาจจะยินยอมให้เขากอดจูบลูบไล้ได้ในที่โล่งแจ้งอย่างนี้
“ผมรักคุณ! ได้โปรดให้เรามีความสุขด้วยกันที่นี่และเดี๋ยวนี้นะมิว”
เพราะเขาเห็นแล้วว่าบรรยากาศรอบกายมืดมิดไปหมด จึงร้องขอด้วยน้ำเสียงหวานล้ำ จนเจ้าของผิวกายขาวไม่กล้าตอบได้แต่ก้มหน้า เขาจึงเชยคางขึ้นมาแล้วจูบอย่างดูดดื่มอีกครั้ง ไม่นานกัณหาก็รู้สึกเย็นไปเกือบจะทั่วกาย เมื่อเขาดึงเสื้อกล้ามขึ้นแล้วปลดตะขอบราจากด้านหลัง
จึงได้แต่หลับตาพริ้มเพื่อหนีอายเมื่อกายท่อนบนถูกเขากำจัดสิ่งปกปิดออกไป แล้วใช้อุ้งปากอบอุ่นเข้าไปครอบครองยอดชู่ช่ออย่างนุ่มนวล และเชื่องช้าประหนึ่งจะจดจำทุกๆ สัมผัสเอาไว้ในความทรงจำก็ไม่ปาน กัณหาแนบแก้มไปกับอกอุ่นของเขา เมื่อกายท่อนล่างถูกเขาเชยชิด ท่ามกลางหมู่ดาวระยิบระยับ เสียงคลื่นซัดสาดเป็นจังหวะวิ้วไหวไปมา สองกายาก็แนบชิดสนิทเนื้อได้ถนัดอย่างมีความสุข
๗
ตีห้าในแทบจะทุกวันที่กัณหามักจะลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วพาตัวเองตรงไปอาบน้ำอยางรวดเร็ว ไม่กี่นาทีก็อยู่ในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อตัวเล็กเผยให้เห็นลำตัวกลมกลึงสวยงามแล้ว ผ้าเช็ดตัวถูกนำมาวางไว้ปลายเตียง ชุดทำงาน เน็คไทที่ผูกไว้ให้แล้วถูกแขวนไว้ให้หน้าตู้ ถุงเท้าก็ถูกนำไปพาดอยู่สตูลหน้าตู้เครื่องแป้ง
ก่อนจะค่อยๆ เดินมานั่งคุกเข่าลงข้างเตียงจ้องมองเจ้าของใบหน้าหล่อคมที่ยังคงหลับสนิทอย่างสบายภายใต้ผ้าห่มที่กำลังถูกมือบางดึงขึ้นไปคลุมให้จนถึงต้นคอ กัณหายิ้มออกมาบางๆ เมื่อหัวใจกระตุกเต้นเรียกร้องให้กายต้องโน้มลงไปหอมแก้มเขาแผ่วเบา แล้วรีบลุกเดินออกจากห้องเพื่อลงไปตระเตรียมมื้อเช้าไว้รอเขาทันที
โดยไม่ได้ล่วงรู้ว่าเจ้าของแก้มที่นอนอยู่นั้นหาได้หลับไม่ แต่กลับลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงหัวเตียง สองมือประสานกันหลังท้ายทอยครุ่นคิดกับการกระทำของผู้หญิงที่เขาไม่เคยคิดจะลืมว่าเป็นคนที่พรากชีวิตน้องสาวคนเดียวของเขาไป ต้องยอมรับอย่างไม่ต้องสงสัยว่าจากระยะเวลาที่อยู่เคียงใกล้กันมา
หัวใจเขาอ่อนแรงแค้นลงและกลับดีดตัวขึ้นไปเข้มแข็งใหม่ แต่ก็อ่อนลงอีกและดีดขึ้นใหม่แบบนี้หลายต่อหลายครั้ง กับคุณหนูมิวคนใหม่ที่เขาได้สัมผัส คุณหนูมิวที่คล่องแคล่วกับงานครัว ทำเอาเขาติดใจในรสมือจนแทบจะฝากท้องไว้บ้านหลังน้อยทุกมื้อก็ว่าได้ งานเก็บกวาดเช็ดล้างก็ทำได้อย่างไม่มีที่ติ
รวมทั้งงานสวนด้วยที่เขาเห็นคุณหนูมิวดูแลเอาใจใส่รดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ย หรือแม้แต่เก็บขยะตามสนามหญ้ารอบบ้านอย่างไม่เกี่ยงงอน จนกุหลาบหลากสีหลายชนิดที่ปลูกไว้โดยรอบออกดอกบานสพรั่งสวยงาม เห็นแล้วให้สดชื่นหัวใจไม่น้อย
“ลงมาแล้วเหรอคะ อาหารก็เสร็จพอดี”
กัณหายกถาดใบใหญ่ที่มีจานผัดผักบุ้งไฟแดง ยำไข่ต้ม ทอดปลาอินทรีย์เค็ม และหมูฝอยหันหน้าออกจากเค้าน์เตอร์ก็เห็นเขายืนเอาไหล่พิงขอบประตูมองมาหาด้วยสายตาแปลกกว่าหลายๆ วันพอดี จึงส่งยิ้มให้และทักทายเหมือนทุกเช้า เขาส่งยิ้มให้แทนคำตอบ
“คุณไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปตักข้าวต้มให้ค่ะ”
ยกอาหารออกจากถาดแล้วกัณหาก็รีบกลับเข้ามายกข้าวต้มออกไปทันที ชาครีย์ช่วยยกออกจากถาดวางให้ตัวเองและคนทำ แล้วเอ่ยชมหน้าตาและกลิ่นอาหารด้วยใจจริง
“ฮื้ห์มมม หอมน่ากินจัง”
กัณหาเพียงแค่ยิ้มก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขา และได้รับน้ำใจจากเขาด้วยการตักผัดผักซึ่งเป็นของโปรดเธอให้เป็นสิ่งแรก ก่อนที่จะตักให้ตัวเอง อาหารอื่นๆ ก็ถูกตักไปใส่ให้ไม่ขาด บรรยากาศบนโต๊ะเป็นไปเรียบเรื่อยไม่ได้รีบร้อนอะไรผิดจากทุกวันที่เขาต้องรีบ เพราะมีงานรออยู่ แต่วันนี้เขาให้เวลากับมื้อเช้ายาวนานเป็นพิเศษ
“เย็นนี้แต่งตัวสวยๆ นะ เพราะคุณต้องขึ้นไปกินข้าวบนตึกกับผม พอดีจะมีแขกสำคัญมากินด้วย”
สิ้นคำเขาก็ก้มลงไปจูบแก้มนุ่มแล้วไปทำงานทันที เจ้าของแก้มยืนยิ้มขณะมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความอิ่มสุข ก่อนจะหันกลับไปทำงานบ้านจนเสร็จ แล้วถึงไปนั่งทำงานยาวนานหลายชั่วโมงกว่าจะเสร็จและส่งให้ บ.ก. ตามที่รับปากไว้ แต่ก็ยังมีเวลาเหลือเฟือ จึงเดินไปทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหน้าโต๊ะกลางจ้องมองวิหคน้อยหลากสี
ที่มีจำนวนมากขึ้นจนใกล้จะเต็มโหลแล้ว ปฏิทินก็ถูกกากบาทแล้ว และหลงเหลือสี่ร้อยวันสำหรับเวลาแห่งอิสรภาพที่กำลังจะเดินมาถึง แต่ใยหัวใจถึงไม่ใคร่จะยินดีปรีดาย์นัก ตรงกันข้ามกลับหม่นหมองลงด้วยซ้ำ เมื่อได้คิดว่าเหลือเวลาแห่งความสุขอีกเพียงน้อยนิดเท่านั้น
เมื่อสิบเอ็ดเดือนที่แล้วยังจำได้ดีว่าอยากให้วันเวลาผ่านพ้นไปโดยเร็ว อยากให้นกเหล่านี้เต็มขวดเร็วๆ แต่พอใกล้ถึงเวลาจริงๆ กลับไม่เป็นสุขอย่างที่หวังไว้ มือบางคว้ากระดาษสีฟ้าออกมาพับอย่างเชื่องช้า ประหนึ่งว่ายังไม่อยากให้มันกลายเป็นวิหคน้อยก็ไม่ปาน แต่สุดท้ายก็รั้งรอไม่ได้จึงต้องคลีปีกมันออกแล้วหย่อนลงขวด
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ต.ค. 2556, 11:12:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ต.ค. 2556, 11:12:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 1482
| << ในห้วงแห่งรัก ๒ | นี่หรือคือคำว่ารัก >> |
sonakshi 1 ต.ค. 2556, 12:38:26 น.
สงสารนางเอก
สงสารนางเอก
คิมหันตุ์ 1 ต.ค. 2556, 15:12:17 น.
ถ้าฟามจริงเปิดเผยนี้...อุ๊ต่ะ!! ไม่อยากจะคิดเลย
ถ้าฟามจริงเปิดเผยนี้...อุ๊ต่ะ!! ไม่อยากจะคิดเลย
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน 2 ต.ค. 2556, 07:20:39 น.
คุณ sonakshi = ใช่ค่ะ รีดเดอร์ทุกท่านสงสารนิ่มกันทั้งนั้น แถมว่าด้วยว่า โง่
คุณคิมหันตุ์ = นั่นสินะคะ นิ่มจะเจออะไรบ้างน้าาาา
คุณ sonakshi = ใช่ค่ะ รีดเดอร์ทุกท่านสงสารนิ่มกันทั้งนั้น แถมว่าด้วยว่า โง่
คุณคิมหันตุ์ = นั่นสินะคะ นิ่มจะเจออะไรบ้างน้าาาา