เมียทาสสวาท
ขาอาฆาตแค้น ชิงชัง และมุ่งหวังที่จะทำลายชีวิตเธอ
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
Tags: เศร้า รันทด พระเอกโหด
ตอน: เพื่อครอบครัวอันเป็นที่รัก
“คุณคะ! ฉันอยากจะจัดงานต้อนรับให้ลูกหน่อยค่ะ ห่างบ้านไปตั้งสิบกว่าปี อีกอย่างบ้านเราก็ไม่เคยจัดงานเลี้ยงอะไรมานานมากแล้ว หรือคุณคิดว่าไงคะ”
จันทภาเสนอขึ้นขณะนั่งกินมื้อเย็นอยู่ด้วยกัน หลังจากที่เพชรกล้ามาถึงบ้านได้เพียงสองวัน และวันรุ่งขึ้นเขาก็จะเริ่มเข้าไปช่วยงานพ่อที่บริษัทเป็นวันแรกแล้ว พร้อมพงษ์หันไปมองหน้าภรรยา แล้วคิดเพียงอึดใจเดียวก็ยิ้มรับอย่างไม่เกี่ยงงอน เพราะเห็นด้วยในทุกเหตุผล
“ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ให้ผู้บริหารในออฟฟิศมาร่วมงานด้วย งั้นคงต้องรบกวนฝนช่วยเป็นธุระให้ทีก็แล้วกันนะ จะจัดแบบไหนก็ถามเจ้าของงานได้เลย แขกผู้ใหญ่ก็ถามคุณท่าน ส่วนเรื่องเชิญแขกของบริษัทเดี๋ยวฉันจะให้เลขาจัดการเอง”
“ค่ะคุณท่าน”
พิรุณญาที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยรับคำอย่างว่าง่าย แต่ตรงที่ไม่ง่ายนั่นก็คือการเตรียมงาน แม้อาหารจันทภาจะให้สั่งมาจากโรงแรม ซึ่งพิรุณญาเลือกใช้บริการที่ทำงานเก่า เพราะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ส่วนเวทีกับการแสดงต้องหามาจากที่อื่น ดอกไม้ในงานหญิงสาวก็ต้องจัดการเองทั้งหมด พริ้มพราวดูเหมือนจะทำให้งานยุ่งยากขึ้นอีกในความคิด เพราะมาคอยชี้นิ้วสั่งโน่นสั่งนี่ทำให้คนสับสนวุ่นวายไปหมด
พิรุณญาได้แต่แอบถอนหายใจน้อยๆ ออกมาด้วยความรำคาญเต็มที แล้วก็ปลีกตัวออกไปจัดซุ้มดอกไม้อยู่ตรงสนาม ที่มีพนักงานโรงแรมกำลังวุ่นกับการจัดโต๊ะและอาหารกันถ้วนหน้า เอกรัตน์ถือโอกาสงามๆ ในยามนี้ เข้ามาหาพิรุณญาด้วยการขอมาช่วยงานในฐานะพนักงานเสิร์ฟแบบไม่คิดเงิน และเขาก็ดูเหมือนจะช่วยเธอได้มากในเรื่องการใช้แรงงาน ไม่ว่าจะสั่งให้ทำอะไรเขาก็จัดการให้อย่างไม่เกี่ยงงอน ยังผลให้คนชี้นิ้วสั่งถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ
สองหนุ่มสาวส่งประโยคท้าทายกันไปมาระหว่างตระเตรียมงาน บางครั้งก็มีเพื่อนในฝ่ายจัดเลี้ยงผสมโลงเข้ามาด้วย เป็นที่สนุกสนานเครื้นเคร้งไปทั่วบริเวณ โดยไม่ล่วงรู้ว่ากลายเป็นเป้าสายตา ให้เพชรกล้าที่กลับจากออฟฟิศได้สักพักแล้วด้วยซ้ำ เขายืนมองกลุ่มหนุ่มสาวตรงสนาม ที่กำลังคุยกันอย่างออกรสด้วยความไม่ค่อยจะชอบใจนัก พริ้มพราวเองก็เดินมามองจุดเดียวกับหลานชายในเวลาต่อมา ไม่นานก็หัวเราะเยาะออกมาด้วยท่าทางเหยียดหยาม เป้าสายตามากกว่าจะมีอารมณ์ขัน
“นึกว่ามองใคร ที่แท้ก็นั่งเด็กเหลือขอกับแฟนของมันนั่นเอง วันนี้มันกล้ามากเลยนะที่หอบแฟนเข้ามาในบ้าน คอยดูเถอะถ้าพี่พงษ์มาเห็นมีหวังได้บ้านแตกแน่ ก็ดีเหมือนกันพี่พงษ์จะได้เฉดหัวมันออกจากบ้านซักที อาล่ะเกลียดขี้หน้ามันจริงๆ เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจนโตมีผัวได้แล้ว ยังไม่คิดจะออกไปหาที่อยู่ที่กินเองอีก แต่ก็ไม่แน่หรอกนะบางทีพี่พงษ์อาจจะหลงมันจนหัวปรักหัวปรำ ปล่อยมันไปไม่ลงเลยต้องทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่สนใจพฤติกรรมของมันกับแฟนซะงั้น ยิ่งพูดอายิ่งเกลียดมันเข้ากระดูกดำจริงๆ เลย”
“อาพริ้มไม่ต้องห่วงหรอกครับ ถ้าคุณพ่อไม่จัดการอะไรกับแม่นั่น ผมนี่ล่ะจะเป็นคนจัดการเอง รับรองว่าอีกไม่นานบ้านเราก็จะพบแต่ความสงบสุขเหมือนเมื่อก่อนแน่ๆ เลยครับ”
เพชรกล้าบอกด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่น ส่วนสายตายังคงจับจ้องอยู่กับสองหนุ่มสาว โดยไม่ได้หันไปหาผู้เป็นอาเลยสักนิด ส่วนผู้เป็นอาเองก็จ้องมองไปยังจุดเดียวกับหลานชายไม่แพ้กัน สายตาก็ส่งความหมายว่าทั้งโกรธและเกลียดคนที่พูดถึงไม่แพ้กันเช่นกัน ก่อนจะเตือนหลานด้วยความหวังดี
“จะทำอะไรก็ระวังอย่าให้พ่อรู้นะเพชร แต่กับแม่เราน่ะไม่เป็นไร เพราะแทบจะทนเห็นสามีตัวเองโปรดปรานนังนั่นมากจนออกนอกหน้าไม่ได้ พี่ภาบ่นกับอาประจำว่าลำบากใจ เวลาจะสั่งให้มันทำอะไรพี่พงษ์ก็จะคอยปกป้องมันตลอดเวลา ไม่รู้ติดใจอะไรมันนักหนา หรือว่ามันจะปรนเปรอจนหนำใจ ถึงได้รักมันจนไม่ยอมให้ใครแตะมันได้กันแน่”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับอา รับรองว่าผมจะจัดการแม่นั่นให้เงียบกริบที่สุด ไม่เกินหกเดือนแม่นี่จะต้องหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่ที่อื่นแน่นอน ผมรับรอง”
เพชรกล้าเอ่ยสำทับอย่างมั่นอกมั่นใจ ว่าจะทำภาระกิจนี้ให้บรรลุผลในเร็ววันให้ได้ สองอาหลานจำต้องยุติเรื่องนี้เอาไว้ เมื่อพร้อมพงษ์กลับมาถึงบ้าน เพื่อดูความเรียบร้อยก่อนงานเริ่ม แล้วเขาก็ทำสีหน้าไม่ใคร่จะพอใจนัก เมื่อเห็นพิรุณญาพูดคุยกับเอกรัตน์และพนักงานของโรงแรมอย่างสนิทสนม แถมยิ้มแย้มแจ่มใสชนิดที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งนั่นเขาเห็นว่าไม่งาม ไม่เหมาะไม่ควรอย่างยิ่ง และที่สำคัญที่สุด
เขาปรารถนาที่จะเห็นพิรุณญาได้เจอผู้ชายที่ดี มีฐานะการเงินมั่นคงมากพอที่จะดูแลต่อจากเขาได้ โดยที่เขาไม่ต้องคอยห่วงคอยพะวงอีก แม้เขาจะไม่พูดอะไรออกมา แต่หม่อมราชวงศ์ตรัยคุณ ก็คือคนที่เขาอยากมอบหน้าที่นี้ให้ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่ามีความเป็นไปได้น้อยนิด เขาก็ได้แต่หวังว่า ด้วยความสวยของพิรุณญา ความเป็นเด็กดีมีสัมมาคาระวะ และคุณสมบัติกุลสตรีเพรียบพร้อม อาจจะสามารถมัดใจหนุ่มผู้สูงศักดิ์ได้ หรือถ้าไม่ใช่คนนี้ เขาก็จะต้องมองหาชายอื่นที่เหมาะสมให้ มากกว่าหนุ่มหน้ามนที่เป็นเพียงพนักงานระดับล่างของโรงแรมแน่นอน
เพชรกล้าแอบยืนขบกรามแน่นอยู่ในบ้าน เมื่อเห็นอาการที่ไม่ปกติของผู้เป็นพ่อ จันทภากับพริ้มพราวก็มีอาการไม่แพ้กันนัก แต่ไม่มีใครคิดจะเอ่ยปากบ่นอะไรออกมา เมื่อพร้อมพงษ์เดินเข้าบ้าน ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปคนละทิศคนละทาง เพื่อเตรียมตัวรอต้อนรับแขก พิรุณญาเสร็จจากงานที่สนามแล้ว ก็ต้องรีบมาช่วยอาบน้ำแต่งตัวให้จันทภาตามปกติ แล้วก็รีบพาลงลิฟท์มาสมทบกับคนในบ้านด้านล่าง
“ฝนก็รีบกลับขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ อย่าลืมแต่งตัวสวยๆ นะ แขกผู้ใหญ่มาเยอะอย่าให้ฉันขายหน้า”
พร้อมพงษ์รีบออกคำสั่งในทันที และส่งสายตาแห่งความห่วงใยในตัวเด็กสาว อย่างไม่คิดจะเกรงใจภรรยากับลูกชาย ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เลยสักนิด จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นพยักหน้าให้ลูกชายรับช่วงการเข็นรถวิลแชร์ แล้วเดินนำทุกคนออกไปยังบริเวณจักงาน พิรุณญารีบทำตามคำสั่งโดยเร็ว ใช้เวลาเพียงไม่ถึงสามนาทีสำหรับการอาบน้ำ ผมดกดำยาวสลวยถูกรวบจากด้านหลัง แล้วม้วนจากปลายไปถึงโคนด้วยเครื่องมือเล็กๆ น้อยๆ ของเกาหลี ที่เธอมักจะใช้เป็นประจำเวลาไม่ต้องการให้มันตกมาสร้างความรำคาญให้ การแต่งหน้าก็เสร็จสิ้นในเวลาไม่ถึงสิบนาที เพราะด้วยดวงหน้าที่สวยสะดุดตาใครต่อใครอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องต่อเสริมอะไรมากมายนัก
ชุดราตรียาวสีโอโรสจับกลีบเล็กๆ รอบเอว ด้านบนเป็นแขนกุดจับกลีบอีกทีใต้ไหล่ระอง ด้านหน้าเว้าเป็นรูปตัววี ตรงช่วงอกมีโบว์ประดับคริสตัลติดด้านหน้าไว้พองาม เสื้อเกาะอกสีครีมถูกหยิบขึ้นมาใส่เพื่อปกปิดช่วงอก ที่จะโผล่พ้นช่วงคอเว้าตัววีไว้ ก่อนจะใส่ชุดทับอีกที ความยาวของชุดตกลงไปถึงข้อเท้าพอดี ส่วนรองเท้าก็จะสูงไม่นัก เพื่อไม่ให้ตัวเองเมื่อย เพราะเดาได้ดีว่าคงจะต้องเดินตรวจตราดูรอบๆ งาน ตั้งแต่เริ่มกระทั่งเลิกเป็นแน่ เมื่อสำรวจความเรียบร้อยให้ตัวเองจนพอใจแล้ว ก็รีบวิ่งลงไปหาทุกคนทันที
พร้อมพงษ์หันไปมองร่างผอมบางในชุดราตรีแปลกตา ที่เขาไม่ค่อยจะเคยได้เห็นแล้วยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะกวักมือเรียกให้เด็กสาวเดินมาหา จันทภาไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองในการกระทำของสามีมากมายนัก แต่ก็ไม่ได้ยิ้มแย้มรับสีหน้าและท่าทางนี้อย่างเต็มอกเต็มใจ จึงนั่งอยู่บนรถด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผิดกับผู้เป็นลูกชายที่อดมองไปหาคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังของผู้แม่ไม่ได้ สองอาทิตย์แล้วที่เขากลับมาบ้าน ส่วนใหญ่มักจะเห็นเจ้าหล่อนในชุดอยู่กับบ้านธรรมดาๆ วันนี้จึงดูสวยผิดหูผิดตาไปมาก แต่เขาก็มีเวลาได้ยืนมองน้อยนิดเต็มที เมื่อแขกเหรื่อและกลุ่มเพื่อนฝูง ที่ไม่ได้เจอหน้ากันนานเริ่มทยอยมาถึงงาน ต้องให้คอยต้อนรับและดูแลควบคู่ไปกับพ่อแม่
ครอบครัวของหม่อมเจ้าเนื่องมากันพร้อมหน้า หม่อมราชวงศ์ดุรีย์พรละมือจากการเกาะแขนพี่ชาย แล้วตรงไปยืนอยู่ข้างกายเพชรกล้าด้วยความสนิทสนม และดูเหมือนจะเกินกว่าคำว่าคนรู้จักในสายตาผู้ใหญ่ทั้งสี่ ส่วนหม่อมราชวงศ์ตรัยคุณแทบไม่อยากจะละสายตาไปจากร่างผอมบาง ในชุดแปลกตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนก็ว่าได้ พร้อมพงษ์แอบยิ้มด้วยความพึงพอใจ แต่ก็เป็นเพียงชั่วเสี้ยววินาทีจนไม่มีใครสังเกตเห็น
“ฝนช่วยพาคุณท่านกับแขกไปนั่งที่โต๊ะทีนะ”
เขารีบสั่งการเมื่อเห็นแขกผู้ใหญ่อีกกลุ่มกำลังเดินเข้ามาในงาน พิรุณญาทำตามอย่างว่าง่าย แต่ก็ทำตัวไม่ถูกเมื่อเดินไปถึงโต๊ะเพราะไม่รู้ว่าจะนั่งร่วมโต๊ะกับจันทภาหรือจะต้องคอยรับใช้อยู่ห่างๆ กันแน่
“จะไปคอยดูแลความเรียบร้อยก็ไปเถอะฝน เดี๋ยวฉันจะอยู่กับท่านชาย หม่อมเองไม่ต้องเป็นห่วง”
จันทภาเหมือนจะเดาออกในเรื่องนี้จึงรีบออกคำสั่ง อีกทั้งก็ไม่ปรารถนาจะให้เด็กสาวอยู่ใกล้ๆ สายตาของตรัยคุณนัก เพราะจะยังไงก็ยังคงหวงแหนไว้ให้ลูกสาวที่อยู่อีกซีกโลกอยู่ดี แม้ผู้เป็นลูกสาวจะถึงกับเอ่ยปากบอกว่าไม่ค่อยจะชอบขี้หน้า และท่าทีอันสุขุมเยือกเย็นจนจะกลายเป็นเอื่อยเฉื่อยของตรัยคุณนักก็ตามที
“งั้นฝนไปหาอะไรมาให้คุณท่านก่อนนะคะ” พิรุณญาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนุ่มและท่าทีนอบน้อมแล้วก็ผละไป
“ผมจะไปหาอะไรมาให้ท่านพ่อหม่อมแม่นะครับ”
ตรัยคุณรีบลุกตามโดยไม่ได้หันมาถามคนที่โต๊ะด้วยซ้ำ ว่าอยากได้อะไรเป็นพิเศษ เขาเดินตามร่างผอมบางไปยังโต๊ะบัฟเฟ่ต์ทันที พิรุณญายิ้มให้แต่พองามแล้วก้มลงไปสนใจกับอาหารที่จะตักไปให้จันทภาตามเดิม แต่ก็ต้องคอยหันมาหาตรัยคุณอีกสองสามครั้ง เมื่อเขาเดินตักอาหารตามหลังและถามเกี่ยวกับเมนูไปด้วย จากนั้นเขาก็เพียงแค่คอยชำเลืองมองเจ้าของรูปหน้าสวยสด นัยตาเศร้าอยู่ห่างๆ เท่านั้น เมื่อเธอต้องคอยเดินไปตรวจตราดูความเรียบร้อยอยู่อีกฟากของงาน และมีหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน คอยช่วยทำโน่นทำนี่ให้ไม่ห่าง แถมสนิทสนมกันไม่น้อย จนเขาอยากจะเดาว่านั่นคือคนรู้ใจของเด็กสาวนั่นเอง
=====================================================================================
กันเกราฝากนิยายที่สนุกสนานอีกเรื่องของเพื่อนนักเขียนชื่อ อัปสรา ไว้ในอ้อมในด้วยคนนะคะ เล่ห์กามา(25+ ร้อน ร้าย)
http://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=3995
http://writer.dek-d.com/apsara1982/story/view.php?id=1051124
คืนรักร้อนซ่อนเสน่หา
http://www.niyay.com/story-65533/
http://writer.dek-d.com/apsara1982/story/view.php?id=1036502
มายาทะเลทราย
http://www.niyay.com/story-66552/
ขอบคุณค่ะ
จันทภาเสนอขึ้นขณะนั่งกินมื้อเย็นอยู่ด้วยกัน หลังจากที่เพชรกล้ามาถึงบ้านได้เพียงสองวัน และวันรุ่งขึ้นเขาก็จะเริ่มเข้าไปช่วยงานพ่อที่บริษัทเป็นวันแรกแล้ว พร้อมพงษ์หันไปมองหน้าภรรยา แล้วคิดเพียงอึดใจเดียวก็ยิ้มรับอย่างไม่เกี่ยงงอน เพราะเห็นด้วยในทุกเหตุผล
“ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ให้ผู้บริหารในออฟฟิศมาร่วมงานด้วย งั้นคงต้องรบกวนฝนช่วยเป็นธุระให้ทีก็แล้วกันนะ จะจัดแบบไหนก็ถามเจ้าของงานได้เลย แขกผู้ใหญ่ก็ถามคุณท่าน ส่วนเรื่องเชิญแขกของบริษัทเดี๋ยวฉันจะให้เลขาจัดการเอง”
“ค่ะคุณท่าน”
พิรุณญาที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยรับคำอย่างว่าง่าย แต่ตรงที่ไม่ง่ายนั่นก็คือการเตรียมงาน แม้อาหารจันทภาจะให้สั่งมาจากโรงแรม ซึ่งพิรุณญาเลือกใช้บริการที่ทำงานเก่า เพราะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ส่วนเวทีกับการแสดงต้องหามาจากที่อื่น ดอกไม้ในงานหญิงสาวก็ต้องจัดการเองทั้งหมด พริ้มพราวดูเหมือนจะทำให้งานยุ่งยากขึ้นอีกในความคิด เพราะมาคอยชี้นิ้วสั่งโน่นสั่งนี่ทำให้คนสับสนวุ่นวายไปหมด
พิรุณญาได้แต่แอบถอนหายใจน้อยๆ ออกมาด้วยความรำคาญเต็มที แล้วก็ปลีกตัวออกไปจัดซุ้มดอกไม้อยู่ตรงสนาม ที่มีพนักงานโรงแรมกำลังวุ่นกับการจัดโต๊ะและอาหารกันถ้วนหน้า เอกรัตน์ถือโอกาสงามๆ ในยามนี้ เข้ามาหาพิรุณญาด้วยการขอมาช่วยงานในฐานะพนักงานเสิร์ฟแบบไม่คิดเงิน และเขาก็ดูเหมือนจะช่วยเธอได้มากในเรื่องการใช้แรงงาน ไม่ว่าจะสั่งให้ทำอะไรเขาก็จัดการให้อย่างไม่เกี่ยงงอน ยังผลให้คนชี้นิ้วสั่งถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ
สองหนุ่มสาวส่งประโยคท้าทายกันไปมาระหว่างตระเตรียมงาน บางครั้งก็มีเพื่อนในฝ่ายจัดเลี้ยงผสมโลงเข้ามาด้วย เป็นที่สนุกสนานเครื้นเคร้งไปทั่วบริเวณ โดยไม่ล่วงรู้ว่ากลายเป็นเป้าสายตา ให้เพชรกล้าที่กลับจากออฟฟิศได้สักพักแล้วด้วยซ้ำ เขายืนมองกลุ่มหนุ่มสาวตรงสนาม ที่กำลังคุยกันอย่างออกรสด้วยความไม่ค่อยจะชอบใจนัก พริ้มพราวเองก็เดินมามองจุดเดียวกับหลานชายในเวลาต่อมา ไม่นานก็หัวเราะเยาะออกมาด้วยท่าทางเหยียดหยาม เป้าสายตามากกว่าจะมีอารมณ์ขัน
“นึกว่ามองใคร ที่แท้ก็นั่งเด็กเหลือขอกับแฟนของมันนั่นเอง วันนี้มันกล้ามากเลยนะที่หอบแฟนเข้ามาในบ้าน คอยดูเถอะถ้าพี่พงษ์มาเห็นมีหวังได้บ้านแตกแน่ ก็ดีเหมือนกันพี่พงษ์จะได้เฉดหัวมันออกจากบ้านซักที อาล่ะเกลียดขี้หน้ามันจริงๆ เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจนโตมีผัวได้แล้ว ยังไม่คิดจะออกไปหาที่อยู่ที่กินเองอีก แต่ก็ไม่แน่หรอกนะบางทีพี่พงษ์อาจจะหลงมันจนหัวปรักหัวปรำ ปล่อยมันไปไม่ลงเลยต้องทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่สนใจพฤติกรรมของมันกับแฟนซะงั้น ยิ่งพูดอายิ่งเกลียดมันเข้ากระดูกดำจริงๆ เลย”
“อาพริ้มไม่ต้องห่วงหรอกครับ ถ้าคุณพ่อไม่จัดการอะไรกับแม่นั่น ผมนี่ล่ะจะเป็นคนจัดการเอง รับรองว่าอีกไม่นานบ้านเราก็จะพบแต่ความสงบสุขเหมือนเมื่อก่อนแน่ๆ เลยครับ”
เพชรกล้าบอกด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่น ส่วนสายตายังคงจับจ้องอยู่กับสองหนุ่มสาว โดยไม่ได้หันไปหาผู้เป็นอาเลยสักนิด ส่วนผู้เป็นอาเองก็จ้องมองไปยังจุดเดียวกับหลานชายไม่แพ้กัน สายตาก็ส่งความหมายว่าทั้งโกรธและเกลียดคนที่พูดถึงไม่แพ้กันเช่นกัน ก่อนจะเตือนหลานด้วยความหวังดี
“จะทำอะไรก็ระวังอย่าให้พ่อรู้นะเพชร แต่กับแม่เราน่ะไม่เป็นไร เพราะแทบจะทนเห็นสามีตัวเองโปรดปรานนังนั่นมากจนออกนอกหน้าไม่ได้ พี่ภาบ่นกับอาประจำว่าลำบากใจ เวลาจะสั่งให้มันทำอะไรพี่พงษ์ก็จะคอยปกป้องมันตลอดเวลา ไม่รู้ติดใจอะไรมันนักหนา หรือว่ามันจะปรนเปรอจนหนำใจ ถึงได้รักมันจนไม่ยอมให้ใครแตะมันได้กันแน่”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับอา รับรองว่าผมจะจัดการแม่นั่นให้เงียบกริบที่สุด ไม่เกินหกเดือนแม่นี่จะต้องหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่ที่อื่นแน่นอน ผมรับรอง”
เพชรกล้าเอ่ยสำทับอย่างมั่นอกมั่นใจ ว่าจะทำภาระกิจนี้ให้บรรลุผลในเร็ววันให้ได้ สองอาหลานจำต้องยุติเรื่องนี้เอาไว้ เมื่อพร้อมพงษ์กลับมาถึงบ้าน เพื่อดูความเรียบร้อยก่อนงานเริ่ม แล้วเขาก็ทำสีหน้าไม่ใคร่จะพอใจนัก เมื่อเห็นพิรุณญาพูดคุยกับเอกรัตน์และพนักงานของโรงแรมอย่างสนิทสนม แถมยิ้มแย้มแจ่มใสชนิดที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งนั่นเขาเห็นว่าไม่งาม ไม่เหมาะไม่ควรอย่างยิ่ง และที่สำคัญที่สุด
เขาปรารถนาที่จะเห็นพิรุณญาได้เจอผู้ชายที่ดี มีฐานะการเงินมั่นคงมากพอที่จะดูแลต่อจากเขาได้ โดยที่เขาไม่ต้องคอยห่วงคอยพะวงอีก แม้เขาจะไม่พูดอะไรออกมา แต่หม่อมราชวงศ์ตรัยคุณ ก็คือคนที่เขาอยากมอบหน้าที่นี้ให้ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่ามีความเป็นไปได้น้อยนิด เขาก็ได้แต่หวังว่า ด้วยความสวยของพิรุณญา ความเป็นเด็กดีมีสัมมาคาระวะ และคุณสมบัติกุลสตรีเพรียบพร้อม อาจจะสามารถมัดใจหนุ่มผู้สูงศักดิ์ได้ หรือถ้าไม่ใช่คนนี้ เขาก็จะต้องมองหาชายอื่นที่เหมาะสมให้ มากกว่าหนุ่มหน้ามนที่เป็นเพียงพนักงานระดับล่างของโรงแรมแน่นอน
เพชรกล้าแอบยืนขบกรามแน่นอยู่ในบ้าน เมื่อเห็นอาการที่ไม่ปกติของผู้เป็นพ่อ จันทภากับพริ้มพราวก็มีอาการไม่แพ้กันนัก แต่ไม่มีใครคิดจะเอ่ยปากบ่นอะไรออกมา เมื่อพร้อมพงษ์เดินเข้าบ้าน ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปคนละทิศคนละทาง เพื่อเตรียมตัวรอต้อนรับแขก พิรุณญาเสร็จจากงานที่สนามแล้ว ก็ต้องรีบมาช่วยอาบน้ำแต่งตัวให้จันทภาตามปกติ แล้วก็รีบพาลงลิฟท์มาสมทบกับคนในบ้านด้านล่าง
“ฝนก็รีบกลับขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ อย่าลืมแต่งตัวสวยๆ นะ แขกผู้ใหญ่มาเยอะอย่าให้ฉันขายหน้า”
พร้อมพงษ์รีบออกคำสั่งในทันที และส่งสายตาแห่งความห่วงใยในตัวเด็กสาว อย่างไม่คิดจะเกรงใจภรรยากับลูกชาย ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เลยสักนิด จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นพยักหน้าให้ลูกชายรับช่วงการเข็นรถวิลแชร์ แล้วเดินนำทุกคนออกไปยังบริเวณจักงาน พิรุณญารีบทำตามคำสั่งโดยเร็ว ใช้เวลาเพียงไม่ถึงสามนาทีสำหรับการอาบน้ำ ผมดกดำยาวสลวยถูกรวบจากด้านหลัง แล้วม้วนจากปลายไปถึงโคนด้วยเครื่องมือเล็กๆ น้อยๆ ของเกาหลี ที่เธอมักจะใช้เป็นประจำเวลาไม่ต้องการให้มันตกมาสร้างความรำคาญให้ การแต่งหน้าก็เสร็จสิ้นในเวลาไม่ถึงสิบนาที เพราะด้วยดวงหน้าที่สวยสะดุดตาใครต่อใครอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องต่อเสริมอะไรมากมายนัก
ชุดราตรียาวสีโอโรสจับกลีบเล็กๆ รอบเอว ด้านบนเป็นแขนกุดจับกลีบอีกทีใต้ไหล่ระอง ด้านหน้าเว้าเป็นรูปตัววี ตรงช่วงอกมีโบว์ประดับคริสตัลติดด้านหน้าไว้พองาม เสื้อเกาะอกสีครีมถูกหยิบขึ้นมาใส่เพื่อปกปิดช่วงอก ที่จะโผล่พ้นช่วงคอเว้าตัววีไว้ ก่อนจะใส่ชุดทับอีกที ความยาวของชุดตกลงไปถึงข้อเท้าพอดี ส่วนรองเท้าก็จะสูงไม่นัก เพื่อไม่ให้ตัวเองเมื่อย เพราะเดาได้ดีว่าคงจะต้องเดินตรวจตราดูรอบๆ งาน ตั้งแต่เริ่มกระทั่งเลิกเป็นแน่ เมื่อสำรวจความเรียบร้อยให้ตัวเองจนพอใจแล้ว ก็รีบวิ่งลงไปหาทุกคนทันที
พร้อมพงษ์หันไปมองร่างผอมบางในชุดราตรีแปลกตา ที่เขาไม่ค่อยจะเคยได้เห็นแล้วยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะกวักมือเรียกให้เด็กสาวเดินมาหา จันทภาไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองในการกระทำของสามีมากมายนัก แต่ก็ไม่ได้ยิ้มแย้มรับสีหน้าและท่าทางนี้อย่างเต็มอกเต็มใจ จึงนั่งอยู่บนรถด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผิดกับผู้เป็นลูกชายที่อดมองไปหาคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังของผู้แม่ไม่ได้ สองอาทิตย์แล้วที่เขากลับมาบ้าน ส่วนใหญ่มักจะเห็นเจ้าหล่อนในชุดอยู่กับบ้านธรรมดาๆ วันนี้จึงดูสวยผิดหูผิดตาไปมาก แต่เขาก็มีเวลาได้ยืนมองน้อยนิดเต็มที เมื่อแขกเหรื่อและกลุ่มเพื่อนฝูง ที่ไม่ได้เจอหน้ากันนานเริ่มทยอยมาถึงงาน ต้องให้คอยต้อนรับและดูแลควบคู่ไปกับพ่อแม่
ครอบครัวของหม่อมเจ้าเนื่องมากันพร้อมหน้า หม่อมราชวงศ์ดุรีย์พรละมือจากการเกาะแขนพี่ชาย แล้วตรงไปยืนอยู่ข้างกายเพชรกล้าด้วยความสนิทสนม และดูเหมือนจะเกินกว่าคำว่าคนรู้จักในสายตาผู้ใหญ่ทั้งสี่ ส่วนหม่อมราชวงศ์ตรัยคุณแทบไม่อยากจะละสายตาไปจากร่างผอมบาง ในชุดแปลกตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนก็ว่าได้ พร้อมพงษ์แอบยิ้มด้วยความพึงพอใจ แต่ก็เป็นเพียงชั่วเสี้ยววินาทีจนไม่มีใครสังเกตเห็น
“ฝนช่วยพาคุณท่านกับแขกไปนั่งที่โต๊ะทีนะ”
เขารีบสั่งการเมื่อเห็นแขกผู้ใหญ่อีกกลุ่มกำลังเดินเข้ามาในงาน พิรุณญาทำตามอย่างว่าง่าย แต่ก็ทำตัวไม่ถูกเมื่อเดินไปถึงโต๊ะเพราะไม่รู้ว่าจะนั่งร่วมโต๊ะกับจันทภาหรือจะต้องคอยรับใช้อยู่ห่างๆ กันแน่
“จะไปคอยดูแลความเรียบร้อยก็ไปเถอะฝน เดี๋ยวฉันจะอยู่กับท่านชาย หม่อมเองไม่ต้องเป็นห่วง”
จันทภาเหมือนจะเดาออกในเรื่องนี้จึงรีบออกคำสั่ง อีกทั้งก็ไม่ปรารถนาจะให้เด็กสาวอยู่ใกล้ๆ สายตาของตรัยคุณนัก เพราะจะยังไงก็ยังคงหวงแหนไว้ให้ลูกสาวที่อยู่อีกซีกโลกอยู่ดี แม้ผู้เป็นลูกสาวจะถึงกับเอ่ยปากบอกว่าไม่ค่อยจะชอบขี้หน้า และท่าทีอันสุขุมเยือกเย็นจนจะกลายเป็นเอื่อยเฉื่อยของตรัยคุณนักก็ตามที
“งั้นฝนไปหาอะไรมาให้คุณท่านก่อนนะคะ” พิรุณญาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนุ่มและท่าทีนอบน้อมแล้วก็ผละไป
“ผมจะไปหาอะไรมาให้ท่านพ่อหม่อมแม่นะครับ”
ตรัยคุณรีบลุกตามโดยไม่ได้หันมาถามคนที่โต๊ะด้วยซ้ำ ว่าอยากได้อะไรเป็นพิเศษ เขาเดินตามร่างผอมบางไปยังโต๊ะบัฟเฟ่ต์ทันที พิรุณญายิ้มให้แต่พองามแล้วก้มลงไปสนใจกับอาหารที่จะตักไปให้จันทภาตามเดิม แต่ก็ต้องคอยหันมาหาตรัยคุณอีกสองสามครั้ง เมื่อเขาเดินตักอาหารตามหลังและถามเกี่ยวกับเมนูไปด้วย จากนั้นเขาก็เพียงแค่คอยชำเลืองมองเจ้าของรูปหน้าสวยสด นัยตาเศร้าอยู่ห่างๆ เท่านั้น เมื่อเธอต้องคอยเดินไปตรวจตราดูความเรียบร้อยอยู่อีกฟากของงาน และมีหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน คอยช่วยทำโน่นทำนี่ให้ไม่ห่าง แถมสนิทสนมกันไม่น้อย จนเขาอยากจะเดาว่านั่นคือคนรู้ใจของเด็กสาวนั่นเอง
=====================================================================================
กันเกราฝากนิยายที่สนุกสนานอีกเรื่องของเพื่อนนักเขียนชื่อ อัปสรา ไว้ในอ้อมในด้วยคนนะคะ เล่ห์กามา(25+ ร้อน ร้าย)
http://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=3995
http://writer.dek-d.com/apsara1982/story/view.php?id=1051124
คืนรักร้อนซ่อนเสน่หา
http://www.niyay.com/story-65533/
http://writer.dek-d.com/apsara1982/story/view.php?id=1036502
มายาทะเลทราย
http://www.niyay.com/story-66552/
ขอบคุณค่ะ
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ธ.ค. 2556, 07:36:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ธ.ค. 2556, 07:36:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 1312
| << ทาสปัญญาชน | แผนกำจัดทาสเริ่มขึ้นแล้ว >> |