ยุคของแวมไพร์ กับ ความรัก
เมื่อมีแวมไพร์เข้ามาในเมืองแห่งหนึ่งแล้วทำให้คนหลายๆคนกลายเป็นเเวมไพร์จนแพร่กระจายไปทั่วโลก มนุษย์บางคนถูกดูดเลือดและกักขังไว้เป็นอาหารของพวกเเวมไพร์บางคนก็รับไม่ได้จนกลายเป็นบ้าก็จะฆ่าตัวตาย จนถึงปัจจุบันยังเหลือมนุษย์น้อยนิดที่จะพยายามออกหากินตอนที่แดดออกเเละเก็บตัวอยู่ในบ้านตอนพระอาทิตย์ตก ในฐานะที่มนุษย์เหลือไม่มากและหาไม่ค่อยได้แล้วพวกแวมไพร์ที่หิวกระหายเพราะไม่ได้กินเลือดมนุษย์มานานก็จะกินกันเองแล้วกลายเป็นแวมไพร์ที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ (กลายเป็นเเวมไพร์ป่า) แต่แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมีมนุษย์(มั้งนะ)ที่ยังคงสู้ต่อไปไม่ยอมเเพ้ได้ไปอยู่อาศัยกับพี่น้องแวมไพร์ที่อาจทำร้ายร้ายพวกเขาได้ ต่อไปนี้จะเกิดความรักหรือความตายเรามาดูกัน
Tags: แวมไพร์ วัยรุ่น
ตอน: ตอนที่1
ตึกๆๆๆๆ เสียงฝีเท้าที่กำลังวิ่งหนีแวมไพร์กลุ่มหนึ่งที่พยายามจับตัวเธอ
"แฮกๆๆ"
"จับตัวมัน!!!!อย่าให้หนีไปได้!!!"
"ปัดโธ่เอ้ย!ตามตื้ออยู่ได้ แฮกๆ โว้ย!น่ารำคาญชะมัด แฮกๆ เหนื่อยด้วย แฮกๆ"
"ก็เธอไม่ยอมให้เราดูดเลือดเองนี่นา!ไม่เป็นไรเราเเค่เอาตนละนิดเองน่า!"
"แล้วมันมีกี่ตนเล่า!!แฮกๆ"
"อะไรกัน มีแค่ 2-3 ตนเอง"
"2-3ตนของแกมันเป็นฝูงเลยนะเฟ้ย~!!!"
"เฮอะน่า!ไหนๆก็เหลือแกคนเดียวทำไมไม่แค่ยอมแพ้เลยเล่า!!!"
"ไม่!เพราะชั้นยังมีคนสำคัญที่ต้องปกป้อง(พูดเบามาก) แฮกๆ"
"ยังมีอีกเหรอ?งั้นก็ดี ฮึๆ ทุกตนหยุดก่อน!!!!!"หลังจากนั้นแวมไพร์ทุกตนก็หยุดตามคำสั่ง
'อะไรกัน?ทำไมถึงหยุดล่ะ?0.0เอ๋?เฮ่อ!ช่างเหอะวิ่งต่อดีกว่า' เธอคนนั้นคิดในใจ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด
"หรือว่า...!??!"
'พวกนั้นคิดจะให้ชั้นกลับบ้านไปหาคนอื่นแล้วพวกมันจะเเอบตามไป!อย่างงี้ก็แย่น่ะสิ!!นั่นบ้านก็อยู่หน้านี่ซะด้วยสิ หน๋อยคิดจะเอาคนที่เหลือเหรอไม่มีทางเด็ดขาด!!'
Vam on
"แล้วจะทำยังไงเนี่ย!?หวาT-T"
อ่ะ!ขอโทษนะคะลืมแนะนำตัว ชั้นชื่อ แวม (เป็นผู้หญิงนะ)ที่ตาข้างขวาของชั้นจะมีผ้าพันไว้อยู่ไม่รู้ทำไมแต่เห็นแม่บอกว่าห้ามเอาออกชั้นน่ะชอบออกมาจากบ้าน(ฐาน)เพื่อหาอาหารน้ำฯลฯที่เป็นประโยชน์แล้วถ้ามีแวมไพร์ตัวไหนมาล่ะก็จะฟันให้เละเลย อ๋อพอดีชั้นมีดาบประจำใจติดตัวตลอด(รวมถึงตอนหลับและอาบน้ำ)
อ่า จริงด้วยตอนนี้ชั้นก็กำลังคิดมากสุดๆเลยล่ะ ก็นะไม่รู้จะทำไงดีน่ะสิถ้าไปที่บ้าน(ฐาน)พวกนั้นก็จะตามชั้นไปคนอื่นก็จะเป็นอันตรายอีก หวาทำไงดีๆๆๆ ปัดโธ่เอ้ยชั้นรู้นะว่าชั้นออกมาจากบ้านบ่อย เคยฆ่า(ขอโทษนะคะที่ใช้คำนี้)แวมไพร์มาเเล้วบ้าง แต่ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้นะ ตอนนี้ก็มืดแล้วผ่านบ้านไปแล้วด้วยแย่ๆๆ
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"ขณะนี้ชั้นดันมาอยู่ในป่า(ช้า)เเห่งหนึ่งที่ไม่รู้จัก ที่นี่มืดมากได้ยินแต่เสียงสัตว์ต่างๆที่อาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้มีทั้งเสียงนกฮูก เสียงค้างคาว เดี๋ยวก่อนนะ!!ค้างคาว...ค..ค้างคาวก็พวกเดียวกับแวมไพร์....
บรู๋ววว~
อึก จะมาหอนอะไรตอนนี้เนี่ย~!!!T-T
"ไม่ไหวแล้วโว้ย!!"ตอนนี้ชั้นทนไม่ไหวแล้วล่ะ ก็เลยเดินไปมั่ว
( **- ^ -**)___(o 0o)!!โอ๊ะ
พรึบ
"อ้าก~!!"อยู่เฉยๆก็มีค้างคาวบินมาจากด้านหลังทำให้ตกใจมากจน(Q^Q)สะดุดก้อนหิน เอ๊ะ!นั่นโคลนดูดนิ 0v0 ซวยเบย~
ตูม(ทำเสียงไม่เป็น)
"ไหงมีโคลนดูดตรงนี้เนี่ย!เฮ้อชีวิตนี้ช่างน่ารำคาญจริงๆ(-\./-)"
"เธอทำอะไรอยู่เหรอ?"มีเสียงปริศนาใครบางคนหรือใครบางตนดังขึ้น
"ฮ-ฮะ?!"
เมื่อชั้นเหลียวไปก็เจอกับเด็กผู้หญิงผมสีเขียวอ่อนอุ้มตุ๊กตาที่หน้าตาคล้ายกับ...กับ...0.0เอ๋?
"ตุ๊กตานั่น!?...ได้ไง?ทำไม?..."
เด็กคนนั้นก็เบิกตากว้างแล้ว..แล้ว...
"อ่ะ!ว้าว~!*v*"ตาวิ้งเป็นประกายเลย( /-.-\")เหงื่อตกเลยเรา
"อะไร?!"
"ฮารุกะจังTvT"หา?ฮารุกะจัง?ชั้นเนี่ยนะ?
เด็กคนนั้นก็กระโดดเข้ามาหาชั้นแล้วกอดซะเเน่นเฮ้ตอนนี้เราอยู่ในโคลนนะไม่ใช่โคลนธรรมดาซะด้วยโคลนดูดนะ
"ฮารุกะจัง เรากลับไปที่ปราสาทกันเถอะนะ^v^"รอยยิ้มช่างแสนน่ารักจริงๆแต่ความคิดนั้นก็ได้ถูกลืมไปเมื่อเด็กหญิงปริศนาคนนี้ใช้มือข้างที่ว่าง(อีกข้างถือตุ๊กตา)คว้ามือชั้นไว้พุ่งตัวออกจากโคลนและไปที่ปราสาทแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว อย่าบอกนะว่าเด็กนี่เป็นเเวมไพร์น่ะถึงได้เร้วขนาดนี้ ต้องระวังตัวเเล้วล่ะ
ปัง
"กลับมาเเล้วค่า~!อ้าวพวกพี่ๆไม่อยู่เหรอ ชั่งเหอะนะ"
"ชั่งได้กี่กิโลเหรอ"
"หมายความว่าไงเหรอคะฮารุกะจัง?"น่าตาใสซื่อจังนะ-.-
"ชั่งเหอะ "
แล้วเด็กคนนั้นก็พาไปนั่งบนโซฟาที่มีโต๊ะอยู่ตรงกลาง มีเเก้วใส่ชา 3 ใบวางอยู่บนโต๊ะนั้น เอ๊ะ?ทำไมมี 3 ใบล่ะ
"เออจริงด้วยชั้นน่ะม-....."
"ฮารุกะจังอยากกินอะไรมั้ยล่ะ?"
"เอ๋?นี่ฟังก-"
"ขอโทษนะแต่ไม่มีอะไรให้กินเลยอ่ะ ขอโทษจริงๆนะ"เด็กคนนั้นพูดพร้อมแสดงสีหน้าเศร้า
"ม-ไม่เป็นไรหรอกน่า เธอไม่ต้องห่วงชั้นหรอกต้องห่วงตัวเองก่อนสิ"
"แต่ฮารุกะจังล่ะ?( T-T)"
"โอๆอย่าร้องนะ ชั้นน่ะเเข็งเเรงดีอยู่เเล้วล่ะวะฮะๆๆๆๆ"อึ๋ย ลืมตัว
"...."เงียบ~
"เพราะฉนั้นนะไม่ต้องห่วงหรอกชั้นจะปกป้องเธอเอง จะให้ชั้นหาอะไรให้เธอกินมั้ย?อยากกินอะไรล่ะ?"ยัยบ้าๆๆ ครอบครัวตัวเองยังปกป้องไม่ได้เลย แล้วจะปกป้องคนแปลกหน้าได้มั้ยเนี่ย(Q-Q )
"เลือด..."
"เอ๋?"แย่ล่ะยัยเด็กนี่เป็นแวมไพร์หรอกเหรอ?โอ้มายก๊อด(มันยอดมาก)
"หนู...หนูอยากกินเลือด.ของมนุษย์.."
ยัยเด็กนี่...ไม่เหมือนแวมไพร์ตัวอื่นเลย...เอาเฮอะ..น่าสงสาร(ทีพวกเรายังไม่เห็นสงสาร/แวมไพร์ที่ไล่ตามแวมจัง)แถมแค่แวมไพรื 1 ตนเองไม่เป้นไรหรอกมั้ง
"ถ้างั้นอ่ะกินเลือดชั้นสิ"
"เอ๋?ฮารุกะจังเป็นมนุษย์เหรอ?" ถามจริงเฮอะได้ชื่อนี้จากไหนเนี่ย-_-
"ก็ใช่น่ะสิ ไม่รู้หรอกเหรอเธอน่าจะได้กลิ่นของเลือดมนุษย์นะ(-.-)"
"อ๋อไม่รู้เป็นอะไรตั้งแต่เกิดมาหนูก็ไม่ได้กลิ่นอะไรทั้งนั้นเลยน่ะค่ะ"
"หวา แย่จังนะ มีสิ่งที่หอมตั้งเยอะแต่ถ้าคิดในอีกแง่หนึ่งก็มีสิ่งที่เหม็นตั้งเยอะเหมือนกันเเหะ"
"มีอะไรที่หอมบ้างเหรอคะ?"
"อืม ไม่รู้สิปกติชั้นก็ต้องหลบๆซ่อนๆจนไม่สังเกตเรื่องกลิ่นเลย"
"ฮารุกะจังทำอย่างกับว่าการได้กลิ่นมันไม่สำคัญเลยนะคะ( /-.-\)"
"มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกนะ"
"หมายความว่าไงเหรอคะ?"
"ฮึๆก็เปล่า ชั่งเหอะ"
"ชั่งได้กี่กิโลเหรอคะ:)"
"ไม่รู้สิ 10 มั้ง"
"555+พี่นี่ทำหน้าตลกจังนะคะ"
";)ไม่เรียกฮารุกะจังแล้วเหรอ?"
"ไม่ค่ะเรียก พี่ สุภาพกว่า:D"
"อืมๆ นี่เธอชื่ออะไรเหรอ(คุยกันตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อกันอีก)"ถึงเวลาแล้วล่ะ
"ซูสูมิค่ะ พี่ล่ะ?"
"พี่ชื่อแวม"ครั้งเเรกในชีวิตที่บอกชื่่อให้กับแวมไพร์
"หนูขอเรียก พี่แวม นะ"
"อื้ม นี่ซูสูมิจัง"
"ฮือ??"
"หลับตาสิ"
"เอ๋?ค-ค่ะ"ซูสูมิจังก็ค่อยๆหลับตาเมื่อเธอปิดตาสนิทแล้วชั้นก็ เอาดาบของชั้นออกมาช้าๆแล้ว...
. . . . . . . . .
. . . . . .
. . .
จิ้มที่แขนข้างซ้ายของตัวเองให้เลือดออกนิดๆแล้วลากลงมาทำให้เป็นแผลที่ยาวแต่ไม่ใหญ่เท่าไหร่มีเ ลือดออกมาหลายๆหยดที่หยดลงเข้าไปในแก้วชาใบหนึ่ง
"แฮกๆๆ"
"จับตัวมัน!!!!อย่าให้หนีไปได้!!!"
"ปัดโธ่เอ้ย!ตามตื้ออยู่ได้ แฮกๆ โว้ย!น่ารำคาญชะมัด แฮกๆ เหนื่อยด้วย แฮกๆ"
"ก็เธอไม่ยอมให้เราดูดเลือดเองนี่นา!ไม่เป็นไรเราเเค่เอาตนละนิดเองน่า!"
"แล้วมันมีกี่ตนเล่า!!แฮกๆ"
"อะไรกัน มีแค่ 2-3 ตนเอง"
"2-3ตนของแกมันเป็นฝูงเลยนะเฟ้ย~!!!"
"เฮอะน่า!ไหนๆก็เหลือแกคนเดียวทำไมไม่แค่ยอมแพ้เลยเล่า!!!"
"ไม่!เพราะชั้นยังมีคนสำคัญที่ต้องปกป้อง(พูดเบามาก) แฮกๆ"
"ยังมีอีกเหรอ?งั้นก็ดี ฮึๆ ทุกตนหยุดก่อน!!!!!"หลังจากนั้นแวมไพร์ทุกตนก็หยุดตามคำสั่ง
'อะไรกัน?ทำไมถึงหยุดล่ะ?0.0เอ๋?เฮ่อ!ช่างเหอะวิ่งต่อดีกว่า' เธอคนนั้นคิดในใจ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด
"หรือว่า...!??!"
'พวกนั้นคิดจะให้ชั้นกลับบ้านไปหาคนอื่นแล้วพวกมันจะเเอบตามไป!อย่างงี้ก็แย่น่ะสิ!!นั่นบ้านก็อยู่หน้านี่ซะด้วยสิ หน๋อยคิดจะเอาคนที่เหลือเหรอไม่มีทางเด็ดขาด!!'
Vam on
"แล้วจะทำยังไงเนี่ย!?หวาT-T"
อ่ะ!ขอโทษนะคะลืมแนะนำตัว ชั้นชื่อ แวม (เป็นผู้หญิงนะ)ที่ตาข้างขวาของชั้นจะมีผ้าพันไว้อยู่ไม่รู้ทำไมแต่เห็นแม่บอกว่าห้ามเอาออกชั้นน่ะชอบออกมาจากบ้าน(ฐาน)เพื่อหาอาหารน้ำฯลฯที่เป็นประโยชน์แล้วถ้ามีแวมไพร์ตัวไหนมาล่ะก็จะฟันให้เละเลย อ๋อพอดีชั้นมีดาบประจำใจติดตัวตลอด(รวมถึงตอนหลับและอาบน้ำ)
อ่า จริงด้วยตอนนี้ชั้นก็กำลังคิดมากสุดๆเลยล่ะ ก็นะไม่รู้จะทำไงดีน่ะสิถ้าไปที่บ้าน(ฐาน)พวกนั้นก็จะตามชั้นไปคนอื่นก็จะเป็นอันตรายอีก หวาทำไงดีๆๆๆ ปัดโธ่เอ้ยชั้นรู้นะว่าชั้นออกมาจากบ้านบ่อย เคยฆ่า(ขอโทษนะคะที่ใช้คำนี้)แวมไพร์มาเเล้วบ้าง แต่ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้นะ ตอนนี้ก็มืดแล้วผ่านบ้านไปแล้วด้วยแย่ๆๆ
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"ขณะนี้ชั้นดันมาอยู่ในป่า(ช้า)เเห่งหนึ่งที่ไม่รู้จัก ที่นี่มืดมากได้ยินแต่เสียงสัตว์ต่างๆที่อาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้มีทั้งเสียงนกฮูก เสียงค้างคาว เดี๋ยวก่อนนะ!!ค้างคาว...ค..ค้างคาวก็พวกเดียวกับแวมไพร์....
บรู๋ววว~
อึก จะมาหอนอะไรตอนนี้เนี่ย~!!!T-T
"ไม่ไหวแล้วโว้ย!!"ตอนนี้ชั้นทนไม่ไหวแล้วล่ะ ก็เลยเดินไปมั่ว
( **- ^ -**)___(o 0o)!!โอ๊ะ
พรึบ
"อ้าก~!!"อยู่เฉยๆก็มีค้างคาวบินมาจากด้านหลังทำให้ตกใจมากจน(Q^Q)สะดุดก้อนหิน เอ๊ะ!นั่นโคลนดูดนิ 0v0 ซวยเบย~
ตูม(ทำเสียงไม่เป็น)
"ไหงมีโคลนดูดตรงนี้เนี่ย!เฮ้อชีวิตนี้ช่างน่ารำคาญจริงๆ(-\./-)"
"เธอทำอะไรอยู่เหรอ?"มีเสียงปริศนาใครบางคนหรือใครบางตนดังขึ้น
"ฮ-ฮะ?!"
เมื่อชั้นเหลียวไปก็เจอกับเด็กผู้หญิงผมสีเขียวอ่อนอุ้มตุ๊กตาที่หน้าตาคล้ายกับ...กับ...0.0เอ๋?
"ตุ๊กตานั่น!?...ได้ไง?ทำไม?..."
เด็กคนนั้นก็เบิกตากว้างแล้ว..แล้ว...
"อ่ะ!ว้าว~!*v*"ตาวิ้งเป็นประกายเลย( /-.-\")เหงื่อตกเลยเรา
"อะไร?!"
"ฮารุกะจังTvT"หา?ฮารุกะจัง?ชั้นเนี่ยนะ?
เด็กคนนั้นก็กระโดดเข้ามาหาชั้นแล้วกอดซะเเน่นเฮ้ตอนนี้เราอยู่ในโคลนนะไม่ใช่โคลนธรรมดาซะด้วยโคลนดูดนะ
"ฮารุกะจัง เรากลับไปที่ปราสาทกันเถอะนะ^v^"รอยยิ้มช่างแสนน่ารักจริงๆแต่ความคิดนั้นก็ได้ถูกลืมไปเมื่อเด็กหญิงปริศนาคนนี้ใช้มือข้างที่ว่าง(อีกข้างถือตุ๊กตา)คว้ามือชั้นไว้พุ่งตัวออกจากโคลนและไปที่ปราสาทแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว อย่าบอกนะว่าเด็กนี่เป็นเเวมไพร์น่ะถึงได้เร้วขนาดนี้ ต้องระวังตัวเเล้วล่ะ
ปัง
"กลับมาเเล้วค่า~!อ้าวพวกพี่ๆไม่อยู่เหรอ ชั่งเหอะนะ"
"ชั่งได้กี่กิโลเหรอ"
"หมายความว่าไงเหรอคะฮารุกะจัง?"น่าตาใสซื่อจังนะ-.-
"ชั่งเหอะ "
แล้วเด็กคนนั้นก็พาไปนั่งบนโซฟาที่มีโต๊ะอยู่ตรงกลาง มีเเก้วใส่ชา 3 ใบวางอยู่บนโต๊ะนั้น เอ๊ะ?ทำไมมี 3 ใบล่ะ
"เออจริงด้วยชั้นน่ะม-....."
"ฮารุกะจังอยากกินอะไรมั้ยล่ะ?"
"เอ๋?นี่ฟังก-"
"ขอโทษนะแต่ไม่มีอะไรให้กินเลยอ่ะ ขอโทษจริงๆนะ"เด็กคนนั้นพูดพร้อมแสดงสีหน้าเศร้า
"ม-ไม่เป็นไรหรอกน่า เธอไม่ต้องห่วงชั้นหรอกต้องห่วงตัวเองก่อนสิ"
"แต่ฮารุกะจังล่ะ?( T-T)"
"โอๆอย่าร้องนะ ชั้นน่ะเเข็งเเรงดีอยู่เเล้วล่ะวะฮะๆๆๆๆ"อึ๋ย ลืมตัว
"...."เงียบ~
"เพราะฉนั้นนะไม่ต้องห่วงหรอกชั้นจะปกป้องเธอเอง จะให้ชั้นหาอะไรให้เธอกินมั้ย?อยากกินอะไรล่ะ?"ยัยบ้าๆๆ ครอบครัวตัวเองยังปกป้องไม่ได้เลย แล้วจะปกป้องคนแปลกหน้าได้มั้ยเนี่ย(Q-Q )
"เลือด..."
"เอ๋?"แย่ล่ะยัยเด็กนี่เป็นแวมไพร์หรอกเหรอ?โอ้มายก๊อด(มันยอดมาก)
"หนู...หนูอยากกินเลือด.ของมนุษย์.."
ยัยเด็กนี่...ไม่เหมือนแวมไพร์ตัวอื่นเลย...เอาเฮอะ..น่าสงสาร(ทีพวกเรายังไม่เห็นสงสาร/แวมไพร์ที่ไล่ตามแวมจัง)แถมแค่แวมไพรื 1 ตนเองไม่เป้นไรหรอกมั้ง
"ถ้างั้นอ่ะกินเลือดชั้นสิ"
"เอ๋?ฮารุกะจังเป็นมนุษย์เหรอ?" ถามจริงเฮอะได้ชื่อนี้จากไหนเนี่ย-_-
"ก็ใช่น่ะสิ ไม่รู้หรอกเหรอเธอน่าจะได้กลิ่นของเลือดมนุษย์นะ(-.-)"
"อ๋อไม่รู้เป็นอะไรตั้งแต่เกิดมาหนูก็ไม่ได้กลิ่นอะไรทั้งนั้นเลยน่ะค่ะ"
"หวา แย่จังนะ มีสิ่งที่หอมตั้งเยอะแต่ถ้าคิดในอีกแง่หนึ่งก็มีสิ่งที่เหม็นตั้งเยอะเหมือนกันเเหะ"
"มีอะไรที่หอมบ้างเหรอคะ?"
"อืม ไม่รู้สิปกติชั้นก็ต้องหลบๆซ่อนๆจนไม่สังเกตเรื่องกลิ่นเลย"
"ฮารุกะจังทำอย่างกับว่าการได้กลิ่นมันไม่สำคัญเลยนะคะ( /-.-\)"
"มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกนะ"
"หมายความว่าไงเหรอคะ?"
"ฮึๆก็เปล่า ชั่งเหอะ"
"ชั่งได้กี่กิโลเหรอคะ:)"
"ไม่รู้สิ 10 มั้ง"
"555+พี่นี่ทำหน้าตลกจังนะคะ"
";)ไม่เรียกฮารุกะจังแล้วเหรอ?"
"ไม่ค่ะเรียก พี่ สุภาพกว่า:D"
"อืมๆ นี่เธอชื่ออะไรเหรอ(คุยกันตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อกันอีก)"ถึงเวลาแล้วล่ะ
"ซูสูมิค่ะ พี่ล่ะ?"
"พี่ชื่อแวม"ครั้งเเรกในชีวิตที่บอกชื่่อให้กับแวมไพร์
"หนูขอเรียก พี่แวม นะ"
"อื้ม นี่ซูสูมิจัง"
"ฮือ??"
"หลับตาสิ"
"เอ๋?ค-ค่ะ"ซูสูมิจังก็ค่อยๆหลับตาเมื่อเธอปิดตาสนิทแล้วชั้นก็ เอาดาบของชั้นออกมาช้าๆแล้ว...
. . . . . . . . .
. . . . . .
. . .
จิ้มที่แขนข้างซ้ายของตัวเองให้เลือดออกนิดๆแล้วลากลงมาทำให้เป็นแผลที่ยาวแต่ไม่ใหญ่เท่าไหร่มีเ ลือดออกมาหลายๆหยดที่หยดลงเข้าไปในแก้วชาใบหนึ่ง
lila เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ม.ค. 2557, 22:23:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 มี.ค. 2557, 11:09:27 น.