เมียทาสสวาท
ขาอาฆาตแค้น ชิงชัง และมุ่งหวังที่จะทำลายชีวิตเธอ
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
Tags: เศร้า รันทด พระเอกโหด
ตอน: บาปที่ตัวเองก่อ
“ตอนนี้ปัญหาเรื่องทีนมัม กำลังเป็นปัญหาสำคัญ น้องว่าเราน่าจะจับโครงการนี้ขึ้นมาทำนะคะ”
“แต่พี่ว่าน่าจะเป็นเรื่องมะเร็งเต้านมดีกว่าค่ะ ใกล้ตัวพวกเราด้วย”
นับตั้งแต่รู้ว่าลูกกำลังทุกข์เพราะถูกพรากของรักไป จันทภาก็ไม่ค่อยมีความคิดสร้างสรรค์เท่าไหร่นัก เวลาที่มาประชุมร่วมระดมทุนกับบรรดาเพื่อนๆ คนมีกินจนเหลือเฟือ ที่กำลังถกเถียงกันเรื่องปัญหาใหญ่ในสังคมอยู่ในขณะนี้ จันทภามักจะนั่งฟังเฉยๆ ใครโยนงานอะไรมาก็รับทำแค่นั้น เสร็จงานก็ไม่คิดจะไปสังสรรค์ต่อที่ไหน สั่งให้มิตรตรงกลับบ้านทันที เพราะเบื่อหน่ายไปเสียทุกอย่าง
รวมทั้งการจราจรที่ไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ด้วย เพราะติดแหง็กอยู่กลางถนนมานานแล้ว อาการถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างเบื่อหน่ายของจันทภาทำให้จอยหันกลับมามอง แล้วรีบส่งขวดน้ำเย็นๆ จากกระติกที่มีประจำในรถให้ จันทภารับมาจิบเล็กน้อย แล้วก็ชะเง้อหน้ามองออกไปนอกรถซ้ายทีขวาที เพราะความอยากรู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงบ้านสักที แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่จันทภาไม่คิดว่าจะลืมเลือนได้ในชีวิตนี้ จันทภากระพริบตาถี่ๆ เพื่อให้แน่ใจว่ามองไม่ผิด แต่ก็ยังคงเห็นพิรุณญายืนอยู่ข้างถนน บนบ่าข้างขวามีเด็กน้อยนอนคว่ำพาดอยู่ บ่าซ้ายสะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่ มือซ้ายก็ถือร่ม ส่วนตาก็คอยชะเง้อมองหาแท็กซี่ด้วยท่าทีร้อนรน
“มิตรขับรถไปชิดซ้ายเร็วๆ เข้า”
จันทภาร้องสั่งทันที แต่มิตรทำตามคำสั่งได้ลำบากเพราะรถตู้ทั้งใหญ่และยาว แถมตอนนี้ก็อยู่เลนขวาสุดด้วย รถก็เคลื่อนตัวไปได้ทีละคืบ จันทภาออกคำสั่งอีก สายตาก็จับจ้องอยู่กับสองแม่ลูก แล้วพิรุณญาที่ห่วงลูกซึ่งกำลังเป็นไข้หวัดว่าจะตากแดดนาน จึงตัดสินใจอุ้มลูกกับข้าวของพะรุงพะรัง เดินฝ่ารถที่ติดอยู่เต็มท้องถนน เพื่อจะไปอีกฟากที่รถวิ่งได้คล่องกว่ามาก จันทภารีบหันกลับไปมองร่างผอมบางที่แบกลูกไว้กับบ่าเดินผ่านท้ายรถไป และข้ามไปขึ้นแท็กซี่ทันที จันทภาได้แต่นั่งถอนหายใจออกมาหนักๆ อยู่ตรงนั้น เพราะทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ
“หอบอะไรมาเยอะแยะจ้ะพริ้ม” พอถึงบ้านได้ก็เห็นน้องสามีกำลังขนสารพัดหม้อออกจากหลังรถพอดี
“อ้อ! พริ้มเห็นพี่พงษ์บ่นอยากกินอาหารจีนฝีมือแม่ฝนไม่มีเว้นวัน พริ้มได้ยินแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้เลยจะมาทำให้กินค่ะ”
จันทภาได้แต่ยิ้มให้น้องสามีด้วยความขอบคุณ ทว่าในความคิดนั้นยังมีสองแม่ลูกที่ยืนตากแดดอยู่ข้างถนนมาก่อนกวนไม่ห่างหาย ความสงสัยใคร่อยากรู้อยากเห็นทำให้ในวันรุ่งขึ้นจันทภาถึงกับไปที่โรงพยาบาลที่เห็นพิรุณญายืนอยู่ทันที
“ไม่มีชื่อนี้ในประวัติคนไข้ของเราจริงๆ ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะดิฉันตรวจดูหลายรอบแล้วแต่ไม่พบค่ะ”
เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริการลูกค้าให้คำตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและสีหน้ายิ้มแย้มอย่างไม่มีพิรุธใดๆ ทั้งๆ ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์มีชื่อคนไข้ที่จันทภาตามหาขึ้นหราอยู่ แต่ดีที่เหลือบไปเห็นตรงหมายเหตุด้วยตัวหนังสือสีแดงไว้ด้านล่างว่า เจ้าของชื่อประสงค์จะให้ประวัติการรักษา เป็นความลับห้ามเปิดเผยกับใครก่อนจะได้รับอนุญาต จันทภาไม่รู้จะทำยังไงได้อีกเมื่อคำตอบออกมาเป็นแบบนี้ ก็ได้แต่กลับไปนอนเอามือก่ายหน้าผากที่บ้านด้วยความรู้สึกผิดอยู่คนเดียวเท่านั้น
และจันทภาก็ไม่คิดจะแพ่งพายเรื่องนี้ให้ใครรู้ได้ โดยเฉพาะลูกชาย เพราะยังไงเสียสะใภ้เจ้าก็คงจะดีว่าเด็กในบ้านอยู่ดี แม้ผู้เป็นสะใภ้จะขาดคุณสมบัติแม่บ้านแม่เรือน หรือการเอาใจใส่ดูแลคนในครอบครัวต่างจากพิรุณญาลิบลับ แต่จันทภาก็เอาเรื่องงาน กับฐานะการเงินที่มั่นคงของสะใภ้มาหักล้างออกไปได้ อย่างอื่นมีเงินก็จ้างคนรับใช้มาเติมเต็มได้ ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน
“เฮ้อ! กินห่อหมกที่ไหนๆ ก็สู้ฝีมือฝนไม่ได้เลยนะ แล้วใครผัดผักล่ะน้ำมันเยิ้มเชียว ปลาทอดก็ด้วยอมน้ำมันเป็นขวด อีกหน่อยคงเป็นไขมันอุดตันในเส้นเลือดตายกันทั้งบ้าน ถ้าฝนอยู่นะของผัดๆ ทอดๆ นี่จะมีมาตั้งโต๊ะน้อยมาก แล้วน้ำจิมปลาก็จะกลายเป็นพริกเชื่อมอยู่แล้ว ผมว่าทีหลังคุณสั่งร้านมาให้ผมกินทุกมื้อยังจะดีกว่าฝากท้องไว้ที่จอยกับเพ็ญนะคุณ จะสั่งร้านประจำของยัยพริ้มก็ได้รายนี้ขยันหาร้านดีๆ อร่อยๆ ไม่ขาด”
พร้อมพงษ์อดออกปากบ่นอีกไม่ได้ เมื่อชิมห่อหมกเพียงคำแรก แล้วจันทภาก็ต้องยอมรับว่าบางครั้ง เงินก็ไม่ได้สรรหาคนที่มีคุณสมบัติครบถ้วน อย่างพิรุณญามาให้ได้ง่ายๆ เพชรกล้าที่นั่งเงียบอยู่แทบจะเห็นด้วยกับพ่อทุกเรื่อง แต่เขาก็ไม่คิดจะเอ่ยอะไรออกมา เพราะมองไม่เห็นประโยชน์ใดๆ ส่วนภรรยาที่มีโอกาสน้อยนิดที่จะได้กินข้าวกับคนในบ้าน ก็ให้เคืองพ่อสามีนิดๆ ขึ้นมา เพราะดูเหมือนจะบ่นถึงแต่พิรุณญาได้ไม่มีเว้น
“คุณหญิงอิ่มแล้วเหรอจ้ะ” จันทภาเห็นลูกสะใภ้รวบช้อน ทั้งที่ตักอาหารเข้าปากได้แค่สองสามคำเท่านั้น
“ค่ะ หญิงหอบงานมาด้วยจะรีบขึ้นไปทำค่ะ”
จันทภาได้แต่มองตามแผ่นหลังสะใภ้ที่วิ่งเหยาะๆ ขึ้นบันไดไปโดยไม่สนใจใครอีกเลย เพชรกล้าเองก็รีบรวบช้อนเช่นกัน แต่เขาไม่ได้ไปไหนไกลนอกจากเคาน์เตอร์บาร์ เพื่อรินเหล้าเดินไปจิบอยู่ในห้องนั่งเล่นช้าๆ ปล่อยหัวใจให้ล่องลอยไปไกลแสนไกล ไปหาคนที่เขาเฝ้าฝันหาทุกทิวาราตรี ไม่รู้ป่านนี้จะตกระกำลำบากอยู่แห่งหนตำบลใด ไม่รู้ป่านนี้ลูกของเขาจะเป็นหญิงหรือชาย จะหน้าตาละม้ายคล้ายใครกันระหว่างพ่อกับแม่
“แต่พี่ว่าน่าจะเป็นเรื่องมะเร็งเต้านมดีกว่าค่ะ ใกล้ตัวพวกเราด้วย”
นับตั้งแต่รู้ว่าลูกกำลังทุกข์เพราะถูกพรากของรักไป จันทภาก็ไม่ค่อยมีความคิดสร้างสรรค์เท่าไหร่นัก เวลาที่มาประชุมร่วมระดมทุนกับบรรดาเพื่อนๆ คนมีกินจนเหลือเฟือ ที่กำลังถกเถียงกันเรื่องปัญหาใหญ่ในสังคมอยู่ในขณะนี้ จันทภามักจะนั่งฟังเฉยๆ ใครโยนงานอะไรมาก็รับทำแค่นั้น เสร็จงานก็ไม่คิดจะไปสังสรรค์ต่อที่ไหน สั่งให้มิตรตรงกลับบ้านทันที เพราะเบื่อหน่ายไปเสียทุกอย่าง
รวมทั้งการจราจรที่ไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ด้วย เพราะติดแหง็กอยู่กลางถนนมานานแล้ว อาการถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างเบื่อหน่ายของจันทภาทำให้จอยหันกลับมามอง แล้วรีบส่งขวดน้ำเย็นๆ จากกระติกที่มีประจำในรถให้ จันทภารับมาจิบเล็กน้อย แล้วก็ชะเง้อหน้ามองออกไปนอกรถซ้ายทีขวาที เพราะความอยากรู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงบ้านสักที แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่จันทภาไม่คิดว่าจะลืมเลือนได้ในชีวิตนี้ จันทภากระพริบตาถี่ๆ เพื่อให้แน่ใจว่ามองไม่ผิด แต่ก็ยังคงเห็นพิรุณญายืนอยู่ข้างถนน บนบ่าข้างขวามีเด็กน้อยนอนคว่ำพาดอยู่ บ่าซ้ายสะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่ มือซ้ายก็ถือร่ม ส่วนตาก็คอยชะเง้อมองหาแท็กซี่ด้วยท่าทีร้อนรน
“มิตรขับรถไปชิดซ้ายเร็วๆ เข้า”
จันทภาร้องสั่งทันที แต่มิตรทำตามคำสั่งได้ลำบากเพราะรถตู้ทั้งใหญ่และยาว แถมตอนนี้ก็อยู่เลนขวาสุดด้วย รถก็เคลื่อนตัวไปได้ทีละคืบ จันทภาออกคำสั่งอีก สายตาก็จับจ้องอยู่กับสองแม่ลูก แล้วพิรุณญาที่ห่วงลูกซึ่งกำลังเป็นไข้หวัดว่าจะตากแดดนาน จึงตัดสินใจอุ้มลูกกับข้าวของพะรุงพะรัง เดินฝ่ารถที่ติดอยู่เต็มท้องถนน เพื่อจะไปอีกฟากที่รถวิ่งได้คล่องกว่ามาก จันทภารีบหันกลับไปมองร่างผอมบางที่แบกลูกไว้กับบ่าเดินผ่านท้ายรถไป และข้ามไปขึ้นแท็กซี่ทันที จันทภาได้แต่นั่งถอนหายใจออกมาหนักๆ อยู่ตรงนั้น เพราะทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ
“หอบอะไรมาเยอะแยะจ้ะพริ้ม” พอถึงบ้านได้ก็เห็นน้องสามีกำลังขนสารพัดหม้อออกจากหลังรถพอดี
“อ้อ! พริ้มเห็นพี่พงษ์บ่นอยากกินอาหารจีนฝีมือแม่ฝนไม่มีเว้นวัน พริ้มได้ยินแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้เลยจะมาทำให้กินค่ะ”
จันทภาได้แต่ยิ้มให้น้องสามีด้วยความขอบคุณ ทว่าในความคิดนั้นยังมีสองแม่ลูกที่ยืนตากแดดอยู่ข้างถนนมาก่อนกวนไม่ห่างหาย ความสงสัยใคร่อยากรู้อยากเห็นทำให้ในวันรุ่งขึ้นจันทภาถึงกับไปที่โรงพยาบาลที่เห็นพิรุณญายืนอยู่ทันที
“ไม่มีชื่อนี้ในประวัติคนไข้ของเราจริงๆ ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะดิฉันตรวจดูหลายรอบแล้วแต่ไม่พบค่ะ”
เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริการลูกค้าให้คำตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและสีหน้ายิ้มแย้มอย่างไม่มีพิรุธใดๆ ทั้งๆ ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์มีชื่อคนไข้ที่จันทภาตามหาขึ้นหราอยู่ แต่ดีที่เหลือบไปเห็นตรงหมายเหตุด้วยตัวหนังสือสีแดงไว้ด้านล่างว่า เจ้าของชื่อประสงค์จะให้ประวัติการรักษา เป็นความลับห้ามเปิดเผยกับใครก่อนจะได้รับอนุญาต จันทภาไม่รู้จะทำยังไงได้อีกเมื่อคำตอบออกมาเป็นแบบนี้ ก็ได้แต่กลับไปนอนเอามือก่ายหน้าผากที่บ้านด้วยความรู้สึกผิดอยู่คนเดียวเท่านั้น
และจันทภาก็ไม่คิดจะแพ่งพายเรื่องนี้ให้ใครรู้ได้ โดยเฉพาะลูกชาย เพราะยังไงเสียสะใภ้เจ้าก็คงจะดีว่าเด็กในบ้านอยู่ดี แม้ผู้เป็นสะใภ้จะขาดคุณสมบัติแม่บ้านแม่เรือน หรือการเอาใจใส่ดูแลคนในครอบครัวต่างจากพิรุณญาลิบลับ แต่จันทภาก็เอาเรื่องงาน กับฐานะการเงินที่มั่นคงของสะใภ้มาหักล้างออกไปได้ อย่างอื่นมีเงินก็จ้างคนรับใช้มาเติมเต็มได้ ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน
“เฮ้อ! กินห่อหมกที่ไหนๆ ก็สู้ฝีมือฝนไม่ได้เลยนะ แล้วใครผัดผักล่ะน้ำมันเยิ้มเชียว ปลาทอดก็ด้วยอมน้ำมันเป็นขวด อีกหน่อยคงเป็นไขมันอุดตันในเส้นเลือดตายกันทั้งบ้าน ถ้าฝนอยู่นะของผัดๆ ทอดๆ นี่จะมีมาตั้งโต๊ะน้อยมาก แล้วน้ำจิมปลาก็จะกลายเป็นพริกเชื่อมอยู่แล้ว ผมว่าทีหลังคุณสั่งร้านมาให้ผมกินทุกมื้อยังจะดีกว่าฝากท้องไว้ที่จอยกับเพ็ญนะคุณ จะสั่งร้านประจำของยัยพริ้มก็ได้รายนี้ขยันหาร้านดีๆ อร่อยๆ ไม่ขาด”
พร้อมพงษ์อดออกปากบ่นอีกไม่ได้ เมื่อชิมห่อหมกเพียงคำแรก แล้วจันทภาก็ต้องยอมรับว่าบางครั้ง เงินก็ไม่ได้สรรหาคนที่มีคุณสมบัติครบถ้วน อย่างพิรุณญามาให้ได้ง่ายๆ เพชรกล้าที่นั่งเงียบอยู่แทบจะเห็นด้วยกับพ่อทุกเรื่อง แต่เขาก็ไม่คิดจะเอ่ยอะไรออกมา เพราะมองไม่เห็นประโยชน์ใดๆ ส่วนภรรยาที่มีโอกาสน้อยนิดที่จะได้กินข้าวกับคนในบ้าน ก็ให้เคืองพ่อสามีนิดๆ ขึ้นมา เพราะดูเหมือนจะบ่นถึงแต่พิรุณญาได้ไม่มีเว้น
“คุณหญิงอิ่มแล้วเหรอจ้ะ” จันทภาเห็นลูกสะใภ้รวบช้อน ทั้งที่ตักอาหารเข้าปากได้แค่สองสามคำเท่านั้น
“ค่ะ หญิงหอบงานมาด้วยจะรีบขึ้นไปทำค่ะ”
จันทภาได้แต่มองตามแผ่นหลังสะใภ้ที่วิ่งเหยาะๆ ขึ้นบันไดไปโดยไม่สนใจใครอีกเลย เพชรกล้าเองก็รีบรวบช้อนเช่นกัน แต่เขาไม่ได้ไปไหนไกลนอกจากเคาน์เตอร์บาร์ เพื่อรินเหล้าเดินไปจิบอยู่ในห้องนั่งเล่นช้าๆ ปล่อยหัวใจให้ล่องลอยไปไกลแสนไกล ไปหาคนที่เขาเฝ้าฝันหาทุกทิวาราตรี ไม่รู้ป่านนี้จะตกระกำลำบากอยู่แห่งหนตำบลใด ไม่รู้ป่านนี้ลูกของเขาจะเป็นหญิงหรือชาย จะหน้าตาละม้ายคล้ายใครกันระหว่างพ่อกับแม่
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ม.ค. 2557, 12:21:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ม.ค. 2557, 12:21:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 3233
| << ดั่งดวงใจแม่ |
tik 15 พ.ค. 2558, 13:09:22 น.
เศร้า อยากอ่านต่อแล้วค่ะลงวันไหนค้ะ
เศร้า อยากอ่านต่อแล้วค่ะลงวันไหนค้ะ
tik 21 พ.ค. 2558, 10:02:28 น.
วันนี้ก็ 20 แล้ว ยังไม่มาลงอีกเหรอค่ะไรเตอร์ สงสาร 2 แม่ลูกนั้น ไม่รู้ตกระกำลำบากอยู่ที่ไหน 5 วันแล้วนะค่ะ
วันนี้ก็ 20 แล้ว ยังไม่มาลงอีกเหรอค่ะไรเตอร์ สงสาร 2 แม่ลูกนั้น ไม่รู้ตกระกำลำบากอยู่ที่ไหน 5 วันแล้วนะค่ะ