เรื่องสั้น : เรื่องชื่นใจ
บางคนบอกว่าชอบฤดูฝน มันเย็นสบายดี แล้วก็อาจใช้เวลาที่หยุดชั่วขณะได้นึกถึงใครบางคนที่เรารัก
Tags: เรื่องสั้น, ความรัก, ฝน
ตอน:
เรื่องชื่นใจ...
ความเย็นของอากาศในฤดูฝนทำให้การตื่นนอนแต่เช้าเป็นเรื่องยากที่จะทำสำหรับฉันเลยทีเดียว
ในเมื่อเห็นว่าสายมากแล้ว เช้าวันนี้จึงมีแต่ความเร่งรีบ อาบน้ำแต่งตัวอย่างลวกๆเสื้อผ้าก็รีดอย่างลวกๆแค่นั้น
แล้วรีบบิดมอเตอร์ไซต์คู่ใจฝ่าความครึ้มของก้อนเมฆเบื้องบน เพื่อจะได้ทันถึงที่ทำงานก่อนฝนจะตก
อากาศในชนบทนั้นสดชื่นเย็นสบาย แต่ในใจร้อนรนเพราะว่าสายมากแล้ว แต่ดูเหมือนระยะทางไม่ค่อยเป็นใจ รถเยอะแยะขับขี่ลำบาก แม้ว่าจะเป็นชนบทก็ตาม แต่ในเวลาเช้าที่ผู้ปกครองนั้นส่งลูกส่งหลานไปโรงเรียนแล้วนั้น สภาพการจราจรก็ไม่เบาเหมือนกัน เมื่อเป็นแบบนี้ความหงุดหงิดก็ตามมาได้อย่างง่ายดาย
“รถคันหน้ามันทำอะไรอยู่นะ จะรีบหน่อยก็ไม่ได้ สายมากแล้วด้วย ฝนก็จะตก เฮ้อ”
ฉันทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าบ่นพึมพำกับตัวเอง และรอให้รถข้างหน้าเคลื่อนออกไปตามสัญญาณโบกของตำรวจจราจรหน้าโรงเรียน ขณะจะเลี้ยวรถเข้าประตูรั้วโรงเรียน ฝนเจ้ากรรมก็เทกระหน่ำลงมาอย่างจงใจ
“เฮ้ยย อะไรเนี่ย” ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องไม่น่าอภิรมย์แบบนี้นะ และแล้วฉันก็พาร่างกายที่ชุ่มไปด้วยน้ำฝน แม้ไม่มากแต่ก็หมดสภาพคุณครูคน(ไม่)สวยอยู่ดี ขณะสอนหนังสือ นักเรียนที่น่ารักทั้งหลายก็ไม่ค่อยจะสนใจเลย เอาแต่เล่นกับคุย บ้างก็แกล้งเพื่อน บ้างก็อ่านหนังสือการ์ตูน เฮ้อ !วันนี้มันวันอะไรกันหนอ เฮ้อ อีกที
แต่ฉันก็พบว่าวันนี้ไม่ได้มีแต่เรื่องที่ทำให้รำคาญใจไปเสียทั้งหมด หากแต่ยังมีเรื่องที่น่าชื่นใจอยู่ไม่น้อยเลย
การเรียนการสอนที่ออกจะทุลักทุเล เพราะต้องสู้รบกับเสียงฝนดำเนินไปจวบจนเวลาเที่ยง แต่สายฝนก็ยังไม่ยอมลดราวาศอกลงเลย ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว ฝนยังตกไม่ขาดสาย ร่มก็ไม่ได้เอามา โรงอาหารก็อยู่ไกล ทำไงดีทีนี้ ฉันจึงหลบอยู่ใต้ระเบียงตึก คิดไว้ว่ารอให้ฝนซาเสียก่อนแล้วค่อยไป
แต่สักพักเพื่อนครูคนหนึ่งของฉันเดินมาตรงทางเดินผ่านตรงที่ฉันยืนพอดี โดยในมือของเพื่อนมีร่มสีเหลืองรูปการ์ตูนหมีพูท์ ที่ดูแล้วคงผ่านการใช้งานมาแล้วหลายฝนหลายแดด สังเกตได้จากตัวของเจ้าหมีพูท์ ที่มองยังไงก็ตัวปลอม เพราะไม่มีเค้าของสีเหลืองให้เห็นเลย นั่นจึงทำให้แปลกใจว่าเพื่อนไปเอามาจากไหน
"เอาร่มใครมาจ๊ะ" ฉันถาม
"อ๋อ ร่มเด็กน่ะ น่ารักมากเลยนะเด็กในห้องฉันอ่ะ" เพื่อนฉันตอบด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พร้อมกับเล่าเรื่องร่มให้ฟัง........
"ครูขา ครูไปทานข้าวที่ไหนคะ" เด็กหญิงชิดชนกถามขึ้น ขณะที่ครูภาษาไทยกำลังจะออกจากห้องเรียนไปทานอาหารกลางวัน
"โรงอาหารจ้า" ครูสาวยิ้มตอบอย่างใจดี
"ฝนตกอย่างนี้ ครูจะไปอย่างไรคะ เอ้า นี่หนูให้ยืมค่ะ" เด็กหญิงยื่นร่มสีหม่นให้
"อ้าว แล้วหนูล่ะ" ยังความแปลกใจ เพราะร่มมีคันเดียว ถ้าให้เธอยืม เด็กก็คงต้องเดินตัวเปียกไปทานข้าวเป็นแน่
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปกับเพื่อนได้ค่ะ" เด็กหญิงยิ้ม ตอบคุณครู ด้วยน้ำใจเล็กๆน้อยๆ นี้ก่อให้เกิดความรู้สึกดีๆได้ไม่ยากเลย
"อ่อ จ้า ขอบใจนะจ๊ะ" ครูรับร่มมาถือไว้อย่างระวัง อย่างไม่นึกรังเกียจ ที่ร่มคันนั้นมันดูเก่ามาก .........
"จริงๆ แล้ว เด็กๆก็ไม่ได้ซุกซนไปหมดทุกคนเนอะ"
ว่าแล้วเราสองคนก็ใช้ร่มคันเล็กสีหม่นแต่ยิ่งใหญ่ด้วยความอบอุ่น แม้ละอองน้ำฝนจะแทะเล็มตามไหล่ซ้าย และขวาของเราสองคนจนเปียกปอนไปบ้าง แต่ความหนาวเย็นก็ไม่ได้แทรกซึมเข้าสู่หัวใจเลย กลับมีแต่ความอบอุ่นอบอวลอยู่ภายในร่มคันเล็ก ลายหมีพูท์ที่เปี่ยมด้วยน้ำใจ และไมตรีจิตคันนี้เอง
อีกเรื่องที่ฉันรู้สึกดีๆในวันฝนตก ขณะที่ฉันเล่นแบตมินตันอยู่ในอาคารอเนกประสงค์ของโรงเรียน
ภาพที่เราไม่ค่อยได้เห็นกันนัก ก็คือการละเล่นของเด็กไทย แต่อาจมีให้เห็นตามงานต่างๆ มากกว่ามาเล่นกันแบบนี้ ซึ่งทุกเย็นจะเป็นศูนย์รวมของเด็กๆที่มารอผู้ปกครองบ้าง บางคนก็มาเต้น บี-บอย ซึ่งดูแล้วชวนให้หวาดเสียว เกรงว่าผิดพลาดประการใด แข้งขาหักมาจะลำบาก
มองไปข้างบนชั้นลอย เห็นเด็กมัธยมกลุ่มหนึ่งตั้งวงเล่นดนตรีกันอย่างสนุกสนาน เสียงเพลงเพี้ยนบ้าง เพราะบ้าง ไม่ว่ากัน แต่ก็ไม่ถือว่าพวกเขาไปทำให้ใครเดือดร้อน อาจมีมลภาวะทางเสียงบ้างเล็กน้อยเท่านั้น
ฉันกับเพื่อนก็เล่นแบตมินตันกันไป พลันมีเด็กชายสามสี่คน ดูรูปลักษณ์แล้วไม่น่าจะเกินชั้น ป.3 เพราะขนาดตัวเล็ก เสื้อนักเรียนสีขาวนั้นออกจะเลอะเทอะ ด้วยความซุกซนมาทั้งวัน กางเกงขาสั้นสีน้ำตาล รองเท้า ถุงเท้าครบชุด แต่ไม่ใหม่เท่านั้นเอง เด็กๆ ทั้งสามจับกลุ่มกันเอาเก้าอี้มาทำเป็นวงกลม แล้วก็ล้อมวงกัน จากนั้นก็อาศัยเสียงเพลงจากพี่ๆข้างบนชั้นลอยนั้น เป็นเสียงดนตรีให้จังหวะการก้าวเดิน ล้อมเก้าอี้ แล้วให้สัญญาณกันเองว่า ฉันจะนั่งแล้วนะ
“เก้าอี้ดนตรี” เป็นการละเล่นที่ไม่ว่าใครจะจับมาเล่นในโอกาสใดก็สนุกทั้งนั้น ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่
เด็กๆกลุ่มนี้ก็เหมือนกัน ดูจากการยิ้ม หัวเราะจนตัวงอแล้ว พวกเขาคงมีความสุขไม่น้อย ภาพที่เห็นทำให้ฉันพอยิ้มออกมาได้บ้าง
หลังจากเสร็จงานกีฬาเป็นยาวิเศษแล้ว ฉันกับเพื่อนคนเดิม ก็พากันฝ่าสายฝนโปรยบางเบาไปห้างสรรพสินค้า
เพื่อซื้อหาของใช้จำเป็น หลังจากซื้อข้าวของเสร็จ ละอองฝนก็กลายเป็นเม็ดฝนกระหน่ำอย่างหนักเลย
พวกเราสองคน จึงออกมารอฝนตรงทางออกของห้าง แต่แหม ยิ่งอยู่ ยิ่งตก อะไรจะขนาดนั้น ฝนจ๋าฝน ไม่เอาแล้ว จะกลับบ้าน!!
บางคนบอกว่าชอบฤดูฝน มันเย็นสบายดี แล้วก็อาจใช้เวลาที่หยุดชั่วขณะได้นึกถึงใครบางคนที่เรารัก หรือใครหลายๆคนที่เราคิดถึง ฟังดูโรแมนติกดี แต่ฉันไม่ชอบเลย มันเปียก นี่ถ้ามีเวทมนตร์ คงเสกให้หยุดไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะ รอแล้วรอเล่าฝนก็ไม่หยุดตก เราสองคนได้แต่ยืนมองฝ่าสายฝนออกไปอย่างมีความหวังว่าอีกสักประเดี๋ยวก็คงหยุดตก
สักพักก็มีพรรคพวกมายืนร่วมชะตากรรมเดียวกันอีกหลายชีวิต บ้างมาคนเดียว บ้างมาเป็นครอบครัว ข้าวของพะรุงพะรัง มีหลายคน หลายคู่เข้าออกห้างอยู่เนืองๆ บ้างมาอาศัยหลบฝน บ้างมาซื้อของ มีชายหญิงคู่หนึ่ง พวกเขากำลังจะวิ่งฝ่าส่ายฝนออกไป แต่ไม่มีอุปกรณ์ติดมือเลย ที่เห็นจะใช้ได้ก็ถุงพลาสติกใส่ของนี่แหละ ชายหนุ่มหยิบยื่นให้หญิงสาวสวมไว้กันฝน ส่วนตัวเองก็วิ่งฝ่าสายฝนออกไป ฉันกับเพื่อนหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย แต่ไม่มีคำบรรยายใดๆกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า เราสองคนได้แต่อมยิ้มกับภาพที่เห็นนั้น
แม้ไม่มีร่ม ความเย็นของสายฝนก็ไม่ระคายผิวเลยแม้แต่น้อย นึกถึงเด็กนักเรียนเมื่อตอนกลางวันขึ้นมา
มันเป็นความรู้สึกชื่นใจจริงๆ สิ่งดีๆในโลกใบเล็ก ในพื้นที่เล็กๆตรงนี้มีให้เห็นอยู่เสมอๆ
ในใจก็พาลคิดถึงใครบางคนที่อยู่ไกล คนที่รักสายฝน อยากรู้จังว่าทางโน้นฝนจะตกไหม เขาจะคิดถึงเราเหมือนที่เราคิดถึงเขาหรือเปล่า คิดแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง วันนี้มีแต่เรื่องชื่นใจ พลอยทำให้ฉันรู้สึกดีๆ กับสายฝนขึ้นมาบ้าง
บางคนบอกว่าชอบฤดูฝน มันเย็นสบายดี แล้วก็อาจใช้เวลาที่หยุดชั่วขณะได้นึกถึงใครบางคนที่เรารัก
หรือใครหลายๆคนที่เราคิดถึง ฟังดูโรแมนติกดี และฉันก็...........
ความเย็นของอากาศในฤดูฝนทำให้การตื่นนอนแต่เช้าเป็นเรื่องยากที่จะทำสำหรับฉันเลยทีเดียว
ในเมื่อเห็นว่าสายมากแล้ว เช้าวันนี้จึงมีแต่ความเร่งรีบ อาบน้ำแต่งตัวอย่างลวกๆเสื้อผ้าก็รีดอย่างลวกๆแค่นั้น
แล้วรีบบิดมอเตอร์ไซต์คู่ใจฝ่าความครึ้มของก้อนเมฆเบื้องบน เพื่อจะได้ทันถึงที่ทำงานก่อนฝนจะตก
อากาศในชนบทนั้นสดชื่นเย็นสบาย แต่ในใจร้อนรนเพราะว่าสายมากแล้ว แต่ดูเหมือนระยะทางไม่ค่อยเป็นใจ รถเยอะแยะขับขี่ลำบาก แม้ว่าจะเป็นชนบทก็ตาม แต่ในเวลาเช้าที่ผู้ปกครองนั้นส่งลูกส่งหลานไปโรงเรียนแล้วนั้น สภาพการจราจรก็ไม่เบาเหมือนกัน เมื่อเป็นแบบนี้ความหงุดหงิดก็ตามมาได้อย่างง่ายดาย
“รถคันหน้ามันทำอะไรอยู่นะ จะรีบหน่อยก็ไม่ได้ สายมากแล้วด้วย ฝนก็จะตก เฮ้อ”
ฉันทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าบ่นพึมพำกับตัวเอง และรอให้รถข้างหน้าเคลื่อนออกไปตามสัญญาณโบกของตำรวจจราจรหน้าโรงเรียน ขณะจะเลี้ยวรถเข้าประตูรั้วโรงเรียน ฝนเจ้ากรรมก็เทกระหน่ำลงมาอย่างจงใจ
“เฮ้ยย อะไรเนี่ย” ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องไม่น่าอภิรมย์แบบนี้นะ และแล้วฉันก็พาร่างกายที่ชุ่มไปด้วยน้ำฝน แม้ไม่มากแต่ก็หมดสภาพคุณครูคน(ไม่)สวยอยู่ดี ขณะสอนหนังสือ นักเรียนที่น่ารักทั้งหลายก็ไม่ค่อยจะสนใจเลย เอาแต่เล่นกับคุย บ้างก็แกล้งเพื่อน บ้างก็อ่านหนังสือการ์ตูน เฮ้อ !วันนี้มันวันอะไรกันหนอ เฮ้อ อีกที
แต่ฉันก็พบว่าวันนี้ไม่ได้มีแต่เรื่องที่ทำให้รำคาญใจไปเสียทั้งหมด หากแต่ยังมีเรื่องที่น่าชื่นใจอยู่ไม่น้อยเลย
การเรียนการสอนที่ออกจะทุลักทุเล เพราะต้องสู้รบกับเสียงฝนดำเนินไปจวบจนเวลาเที่ยง แต่สายฝนก็ยังไม่ยอมลดราวาศอกลงเลย ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว ฝนยังตกไม่ขาดสาย ร่มก็ไม่ได้เอามา โรงอาหารก็อยู่ไกล ทำไงดีทีนี้ ฉันจึงหลบอยู่ใต้ระเบียงตึก คิดไว้ว่ารอให้ฝนซาเสียก่อนแล้วค่อยไป
แต่สักพักเพื่อนครูคนหนึ่งของฉันเดินมาตรงทางเดินผ่านตรงที่ฉันยืนพอดี โดยในมือของเพื่อนมีร่มสีเหลืองรูปการ์ตูนหมีพูท์ ที่ดูแล้วคงผ่านการใช้งานมาแล้วหลายฝนหลายแดด สังเกตได้จากตัวของเจ้าหมีพูท์ ที่มองยังไงก็ตัวปลอม เพราะไม่มีเค้าของสีเหลืองให้เห็นเลย นั่นจึงทำให้แปลกใจว่าเพื่อนไปเอามาจากไหน
"เอาร่มใครมาจ๊ะ" ฉันถาม
"อ๋อ ร่มเด็กน่ะ น่ารักมากเลยนะเด็กในห้องฉันอ่ะ" เพื่อนฉันตอบด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พร้อมกับเล่าเรื่องร่มให้ฟัง........
"ครูขา ครูไปทานข้าวที่ไหนคะ" เด็กหญิงชิดชนกถามขึ้น ขณะที่ครูภาษาไทยกำลังจะออกจากห้องเรียนไปทานอาหารกลางวัน
"โรงอาหารจ้า" ครูสาวยิ้มตอบอย่างใจดี
"ฝนตกอย่างนี้ ครูจะไปอย่างไรคะ เอ้า นี่หนูให้ยืมค่ะ" เด็กหญิงยื่นร่มสีหม่นให้
"อ้าว แล้วหนูล่ะ" ยังความแปลกใจ เพราะร่มมีคันเดียว ถ้าให้เธอยืม เด็กก็คงต้องเดินตัวเปียกไปทานข้าวเป็นแน่
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปกับเพื่อนได้ค่ะ" เด็กหญิงยิ้ม ตอบคุณครู ด้วยน้ำใจเล็กๆน้อยๆ นี้ก่อให้เกิดความรู้สึกดีๆได้ไม่ยากเลย
"อ่อ จ้า ขอบใจนะจ๊ะ" ครูรับร่มมาถือไว้อย่างระวัง อย่างไม่นึกรังเกียจ ที่ร่มคันนั้นมันดูเก่ามาก .........
"จริงๆ แล้ว เด็กๆก็ไม่ได้ซุกซนไปหมดทุกคนเนอะ"
ว่าแล้วเราสองคนก็ใช้ร่มคันเล็กสีหม่นแต่ยิ่งใหญ่ด้วยความอบอุ่น แม้ละอองน้ำฝนจะแทะเล็มตามไหล่ซ้าย และขวาของเราสองคนจนเปียกปอนไปบ้าง แต่ความหนาวเย็นก็ไม่ได้แทรกซึมเข้าสู่หัวใจเลย กลับมีแต่ความอบอุ่นอบอวลอยู่ภายในร่มคันเล็ก ลายหมีพูท์ที่เปี่ยมด้วยน้ำใจ และไมตรีจิตคันนี้เอง
อีกเรื่องที่ฉันรู้สึกดีๆในวันฝนตก ขณะที่ฉันเล่นแบตมินตันอยู่ในอาคารอเนกประสงค์ของโรงเรียน
ภาพที่เราไม่ค่อยได้เห็นกันนัก ก็คือการละเล่นของเด็กไทย แต่อาจมีให้เห็นตามงานต่างๆ มากกว่ามาเล่นกันแบบนี้ ซึ่งทุกเย็นจะเป็นศูนย์รวมของเด็กๆที่มารอผู้ปกครองบ้าง บางคนก็มาเต้น บี-บอย ซึ่งดูแล้วชวนให้หวาดเสียว เกรงว่าผิดพลาดประการใด แข้งขาหักมาจะลำบาก
มองไปข้างบนชั้นลอย เห็นเด็กมัธยมกลุ่มหนึ่งตั้งวงเล่นดนตรีกันอย่างสนุกสนาน เสียงเพลงเพี้ยนบ้าง เพราะบ้าง ไม่ว่ากัน แต่ก็ไม่ถือว่าพวกเขาไปทำให้ใครเดือดร้อน อาจมีมลภาวะทางเสียงบ้างเล็กน้อยเท่านั้น
ฉันกับเพื่อนก็เล่นแบตมินตันกันไป พลันมีเด็กชายสามสี่คน ดูรูปลักษณ์แล้วไม่น่าจะเกินชั้น ป.3 เพราะขนาดตัวเล็ก เสื้อนักเรียนสีขาวนั้นออกจะเลอะเทอะ ด้วยความซุกซนมาทั้งวัน กางเกงขาสั้นสีน้ำตาล รองเท้า ถุงเท้าครบชุด แต่ไม่ใหม่เท่านั้นเอง เด็กๆ ทั้งสามจับกลุ่มกันเอาเก้าอี้มาทำเป็นวงกลม แล้วก็ล้อมวงกัน จากนั้นก็อาศัยเสียงเพลงจากพี่ๆข้างบนชั้นลอยนั้น เป็นเสียงดนตรีให้จังหวะการก้าวเดิน ล้อมเก้าอี้ แล้วให้สัญญาณกันเองว่า ฉันจะนั่งแล้วนะ
“เก้าอี้ดนตรี” เป็นการละเล่นที่ไม่ว่าใครจะจับมาเล่นในโอกาสใดก็สนุกทั้งนั้น ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่
เด็กๆกลุ่มนี้ก็เหมือนกัน ดูจากการยิ้ม หัวเราะจนตัวงอแล้ว พวกเขาคงมีความสุขไม่น้อย ภาพที่เห็นทำให้ฉันพอยิ้มออกมาได้บ้าง
หลังจากเสร็จงานกีฬาเป็นยาวิเศษแล้ว ฉันกับเพื่อนคนเดิม ก็พากันฝ่าสายฝนโปรยบางเบาไปห้างสรรพสินค้า
เพื่อซื้อหาของใช้จำเป็น หลังจากซื้อข้าวของเสร็จ ละอองฝนก็กลายเป็นเม็ดฝนกระหน่ำอย่างหนักเลย
พวกเราสองคน จึงออกมารอฝนตรงทางออกของห้าง แต่แหม ยิ่งอยู่ ยิ่งตก อะไรจะขนาดนั้น ฝนจ๋าฝน ไม่เอาแล้ว จะกลับบ้าน!!
บางคนบอกว่าชอบฤดูฝน มันเย็นสบายดี แล้วก็อาจใช้เวลาที่หยุดชั่วขณะได้นึกถึงใครบางคนที่เรารัก หรือใครหลายๆคนที่เราคิดถึง ฟังดูโรแมนติกดี แต่ฉันไม่ชอบเลย มันเปียก นี่ถ้ามีเวทมนตร์ คงเสกให้หยุดไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วล่ะ รอแล้วรอเล่าฝนก็ไม่หยุดตก เราสองคนได้แต่ยืนมองฝ่าสายฝนออกไปอย่างมีความหวังว่าอีกสักประเดี๋ยวก็คงหยุดตก
สักพักก็มีพรรคพวกมายืนร่วมชะตากรรมเดียวกันอีกหลายชีวิต บ้างมาคนเดียว บ้างมาเป็นครอบครัว ข้าวของพะรุงพะรัง มีหลายคน หลายคู่เข้าออกห้างอยู่เนืองๆ บ้างมาอาศัยหลบฝน บ้างมาซื้อของ มีชายหญิงคู่หนึ่ง พวกเขากำลังจะวิ่งฝ่าส่ายฝนออกไป แต่ไม่มีอุปกรณ์ติดมือเลย ที่เห็นจะใช้ได้ก็ถุงพลาสติกใส่ของนี่แหละ ชายหนุ่มหยิบยื่นให้หญิงสาวสวมไว้กันฝน ส่วนตัวเองก็วิ่งฝ่าสายฝนออกไป ฉันกับเพื่อนหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย แต่ไม่มีคำบรรยายใดๆกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า เราสองคนได้แต่อมยิ้มกับภาพที่เห็นนั้น
แม้ไม่มีร่ม ความเย็นของสายฝนก็ไม่ระคายผิวเลยแม้แต่น้อย นึกถึงเด็กนักเรียนเมื่อตอนกลางวันขึ้นมา
มันเป็นความรู้สึกชื่นใจจริงๆ สิ่งดีๆในโลกใบเล็ก ในพื้นที่เล็กๆตรงนี้มีให้เห็นอยู่เสมอๆ
ในใจก็พาลคิดถึงใครบางคนที่อยู่ไกล คนที่รักสายฝน อยากรู้จังว่าทางโน้นฝนจะตกไหม เขาจะคิดถึงเราเหมือนที่เราคิดถึงเขาหรือเปล่า คิดแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง วันนี้มีแต่เรื่องชื่นใจ พลอยทำให้ฉันรู้สึกดีๆ กับสายฝนขึ้นมาบ้าง
บางคนบอกว่าชอบฤดูฝน มันเย็นสบายดี แล้วก็อาจใช้เวลาที่หยุดชั่วขณะได้นึกถึงใครบางคนที่เรารัก
หรือใครหลายๆคนที่เราคิดถึง ฟังดูโรแมนติกดี และฉันก็...........
rubino เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 มิ.ย. 2554, 20:12:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 มิ.ย. 2554, 20:43:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 1679
rubino 18 มิ.ย. 2554, 20:44:03 น.
แก้ไขนิดนึงนะคะ..เอาลงไม่หมดน่ะค่ะ :D
แก้ไขนิดนึงนะคะ..เอาลงไม่หมดน่ะค่ะ :D
ปูสีน้ำเงิน 19 มิ.ย. 2554, 14:55:59 น.
^o^
^o^