love secret ไม่ใช่ความลับแต่เป็นความรัก
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมิวนิคตามหาเจ้าของ Short note ที่ส่งมาให้ทุกวันโดยที่ไม่เคยรุ้ตัวตนที่แท้จริงของเขามาก่อนเลย แต่ในใจเธอก็แอบหวังว่าเจ้าของShort noteนั้นจะเป็นคนเดียวกับชายที่เขาแอบชอบเรื่องราววุ่นๆเริ่มเกิดขึ้นเมื่อ มิวนิควานให้สายลับสืบว่าใครเป็นเจ้าของกันแน่
Tags: love secret ไม่ใช่ความลับแต่เป็นความรัก
ตอน: ตอนที่8
“ถ้ามากกว่านั้นล่ะมิว...”วินาทีนั้นฉันแทบหยุดหายใจ หัวใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเหมือนกับว่าฉันกำลังรอให้เขาพูดต่ออย่างใจจดใจจ่อ
“...”ฉันค่อยๆหันกลับไปหาเขาอีกครั้งอย่างไม่ค่อยเข้าใจ เพื่อนๆฉันก็ไม่ต่างจากฉันสักเท่าไหร่
“ถ้าฉันอยากเป็นมากกว่านั้น ...เธอยังจะให้ฉันยุ่งกับชีวิตเธอได้หรือเปล่า”
“นายพูดอะไรออกมานายรู้บ้างหรือเปล่า-o-”
“ฉันรู้ตัว...และฉันไม่เคยทำอะไรโดยไร้สติ-_-”
“แต่นายมันบ้า...นายอยากเป็นมากกว่านั้นทั้งๆที่นายก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วเนี้ยนะนายเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่าพอร์ช-o-!”
“คนคนนั้นคือเธอต่างหากยัยโง่-__-”
“ห๊า!-o-”
“ฉันชอบเธอ>o<”
“โหย...นี่เห็นพวกฉันเป็นหัวหลักหัวตอหรือไงยืนหัวโด่อยู่ตั้ง3คนแต่ไม่มีบทบาทเลยสักคน...ตกลงกันได้เมื่อไหร่ก็ตามไปที่โรงอาหารก็แล้วกันนะพวกฉันหิวแล้ว>o<”พิกเล็ทเอ่ยแทรก แต่หน้าตาของหล่อนดูเหมือนจะล้อเลียนฉันเล็กๆ
“หวานแบบนี้ไม่ต้องกงไม่ต้องกินแล้วมั้งข้าวเนี้ย>///<”>น้ำขิง
“อิ่มอกอิ่มใจแล้วนี่”ปาร์ตี้ เห็นหนิมๆก็ใช่ย่อยเหมือนกันนะยะ
“เอาไง...ฉันรอคำตอบจากเธออยู่นะ^^;”พอร์ชเร่งฉัน
“ถ้าอยากรู้คำตอบก็รอตอนเย็นก็แล้วกัน-///-”ฉันพยายามตอบหน้านิ่งๆแต่รู้สึกเหมือนว่าหน้าฉันจะแดงแล้ว
“แล้วฉันจะรอ^///^”
สถานการณ์ตึงเครียดที่สร้างความอึดอัดเมื่อกี้ตอนนี้ได้หายไปเป็นปลิดทิ้งเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ ฉันเดินจากพอร์ชมาด้วยหัวใจที่พองโตเปี่ยมล้นด้วยความสุขจนเพื่อนๆต่างแซวด้วยความอิจฉา
ฉันนี่มันโง่จริงๆที่ไม่เคยรู้เลยว่าพอร์ชพูดถึงฉัน แถมยังคิดไปเองว่าพอร์ชชอบคนอื่นนี่สรุปฉันคิดไปเองทั้งนั้นเลย แต่พอมารู้เรื่องจากปากเขาวันนี้ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้มานานก็คลายออกไปเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดกับฉันเลย โธ่ไม่น่ามโนไปเองเลย แต่ไม่เป็นไรมันก็คุ้มแล้วไม่ใช่หรอ ถ้าฉันไม่ทำตัวแปลกๆไม่เข้าใจผิดฉันคงไม่รู้ความจริง
“เอ...คำตอบของแกมันจะเป็นอะไรน้า...”>น้ำขิง^o^
“ฉันควรจะตอบเขายังไงดีน้ำขิง^///^”
“ฉันว่าเธอต้องถามผู้เชี่ยวชาญด้านความรักอย่างพิกเล็ทแล้วล่ะ”น้ำขิงโบ้ยให้พิกเล็ท
“ว่าไงพิกเล็ท ฉันควรตอบเขายังไงดี”
“คำตอบน่ะ...มันอยู่ในใจแกแล้ว จะมาถามฉันทำไมถ้าแกคิดว่าทำไปแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะเพื่อน^^”
“ขอบใจนะ ขอบใจพวกแกทุกคนเลยที่คอยปลอบใจคอยอยู่ข้างๆฉันเสมอ^^”
ตกตอนเย็น...
ฉันรอเวลาเลิกเรียนอย่างใจจดใจจ่อจนไม่เป็นอันเรียน แต่พอออดเลิกเรียนดังเท่านั้นแหละฉันก็รีบกวาดของใส่กระเป๋าอย่างรวกๆทันทีและเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปที่ป้ายรถเมย์ที่ที่ฉันจะให้คำตอบกับพอร์ช นี่ฉันคิดมาตลอดที่เดินลงมาจากตึกเรียนเลยนะเนี้ย
พอฉันเดินไปถึงป้ายรถเมย์พอร์ชที่คอยอยู่ก่อนแล้วก็หันมายิ้มให้ฉันอย่างที่ฉันเคยเห็น ยิ้มที่จริงใจของเขามันยิ่งทำให้ฉันมั่นใจว่าสิ่งที่ฉันจะพูดออกไปนั้นฉันคิดไม่ผิดและจะไม่มานั่งเสียใจภายหลังแน่นอนเพราะฉันคิดดีแล้ว หรืออาจจะไม่ต้องคิดเลยก็ได้คำตอบของฉันมันเป็นเขามาตั้งนานแล้ว
“รอนานหรือเปล่า^^”
“นานแค่ไหนก็จะรอ ตอนนี้เธอให้คำตอบฉันได้หรือยัง^///^”
“ฉันขอถามนายคำหนึ่งก่อนที่จะให้คำตอบกับนายได้หรือเปล่า”
“ว่ามาสิ”
“นายชอบฉันตรงไหนหรอ^///^”ถามเองก็เขินเอง
“ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร แต่ทุกครั้งที่ฉันอยู่กับเธอฉันมีความสุขเธอเป็นตัวของตัวเองไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เข้าหาฉัน”
“จริงหรอ...”
“จะถ่วงเวลาอีกนานไหมเนี้ย-_- ฉันอยากรู้คำตอบจะแย่อยู่แล้ว-///-”
“ถ้างั้น...”
“ถ้าเธอตกลงงั้นเราเป็นแฟนกันเลยนะ^///^”พอร์ชเดินเข้ามากุมมือฉันไว้ทั้งสองข้างพร้อมกับสบตาฉันจนฉันต้องเผลอหลบสายตาเขาด้วยความเขินอาย^///^
“...”(_ _)
“เธอหลบตาฉัน แสดงว่าตกลงนะ^^”พอร์ชพูดเองเออเอง
“ขี้ตู่อ่ะ>o<”ตอนนี้ฉันรู้สึกดีเป็นบ้าเลย
“แล้วตกลงไหมล่ะ”
“อื้ม-///-”
“เย้! เราเป็นแฟนกันแล้วนะเธอห้ามมีใครนอกจากฉันนะ^o^”
“นี่แหน่ะ!!”ฉันตีเข้าไปที่แขนของพอร์ชอย่างปลามๆ
“มาตีฉันทำไมเนี้ย”
“จะพูดเสียงดังทำไมล่ะ เดี๋ยวคนอื่นก็รู้กันหมดหรอกฉัน...”ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดต่อพอร์ชก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
“หยุดเลย...ต่อไปต้องพูดว่าพอร์ชกับมิวนะห้ามพูดฉันกับเธอเด็ดขาด ตอนนี้สถานะของเราเปลี่ยนไปแล้วสรรพนามก็ต้องเปลี่ยนไปเหมือนกัน”
“ก็ฉัน...เอ๊ย...ก็มิวไม่ชินนี่นา^///^”
“ไม่ชินเดี๋ยวต่อไปก็ชินเองแหละ...พูดแบบนี้น่ารักดีด้วยว่าไหม^o^”เพิ่งคบกันเมื่อกี้ก็บงการซะแล้วหรอเนี้ย-_-!
“มั้ง”
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะตราบใดที่มิวยังมีพอร์ชอยู่ด้วยมิวจะต้องไม่เป็นอะไร พอร์ชจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรมิวเด็ดขาด”พอร์ชพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยและความอบอุ่นที่ฉันสัมผัสได้ ถึงแม้ว่าคำพูดของเขาจะอ่อนโยนแต่นั่นก็แฝงไปด้วยความหนักแน่นที่อยู่ในตัวเขา
“ขอบใจมากนะพอร์ช^-^”
“พอร์ชไม่ต้องการให้มิวเชื่อในทุกคำพูดของพอร์ชหรอกนะ แต่พอร์ชอยากให้มิวเชื่อในทุกๆการกระทำของพอร์ชที่แสดงออกมามากกว่า^^”ไออุ่นจากมือของพอร์ชที่ส่งมาให้ฉันนั้น ฉันรู้สึกได้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาคือความรู้สึกที่แท้จริงที่เขาถ่ายทอดมาให้ฉัน
“^///^”
“อย่าทำหน้าแดงแบบนั้นสิมันทำให้พอร์ชอดใจไม่ไหวนะ^_^”
“อย่ามาเจ้าเล่ห์...กลับบ้านได้แล้วรถมาแล้ว^^;”ฉันเดินนำพอร์ชอย่างเขินๆ
“มิวรู้ไหมว่ามิวน่ะทำให้แผนพอร์ชพัง”พอร์ชพูดในระหว่างที่นั่งบนรถ
“แผนอะไร”
“ความจริงพอร์ชจะเซอร์ไพรส์มิวด้วยการบอกความรู้สึกของพอร์ชวันขึ้นเวทีแต่มิวดันทำมันพัง”
“ฉันผิดหรอ-o-”
“เปล่า!! -o- โธ่...มิวอย่าเปลี่ยนคำสรรพนามดิ”
“พอร์ช...”
“ห๊ะ^^”นายจะทำให้ใจฉันเต้นแรงไปถึงไหนพอร์ช^///^
“พอร์ชชอบมิวจริงๆหรอ”
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะ เหมือนไม่เชื่อใจกันเลย”พอร์ชพูดด้วยความอ่อนโดยปนน้อยใจ
“ก็พอร์ชเป็นคนดังใครๆก็ต่างรู้จัก แต่มิวเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไปไม่ได้ดังแบบพอร์ช”
“พอร์ชไม่เคยคบใครที่ชื่อเสียงเงินทองเพราะพอร์ชมีทุกอย่างแล้วแต่พอร์ชอยากได้ความจริงใจมากกว่า พอร์ชคบที่ใจถึง
มิวจะเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาในสายตาคนอื่นแต่มิวเป็นคนพิเศษสำหรับพอร์ชนะ^^;”
“^_^;”
“ไปบ้านพอร์ชไหม^^”
“บ้า...ไปทำไมเล่า^///^”บ้าหรอ อยู่ดีๆก็ชวนไปบ้าน
“พอร์ชอยากแนะนำมิวให้พ่อแม่รู้จัก^^”อ๋อแนะนำฉันให้พ่อกับแม่ของเขารู้จัก ฉันรู้สึกดีจังที่พอร์ชเปิดเผยเรื่องของฉันให้ครอบครัวของเขาได้รับรู้เพราะถ้าคบกันแบบปิดบังนั้นฉันคงอึดอัดแย่
“อ๋อ^_^”ฉันยิ้มแห้งๆ
“มิวคิดไปถึงไหนเนี้ย...อย่าบอกนะว่า...-o-”พอร์ชกำลังจะอ้าปากพูดต่อแต่ฉันก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
“ก็...ก็พามิวไปให้พ่อแม่ของพอร์ชรู้จักไง จะให้มิวคิดอะไรเล่า^^;”
“รีบแกตัวเชียวนะ ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย^^”ก็แหงสิ ถ้าไม่รีบพูดขึ้นก่อนเขาต้องหาว่าฉันคิดแต่เรื่องแบบนั้นฉันก็เสียหายพอดีสิ
“พอร์ชเป็นลูกชายคนเดียวใช่ไหม”
“เปล่าพอร์ชมีน้องชายคนหนึ่ง”
“จริงหรอทำไมมิวไม่เห็นรู้เลยล่ะ”เอ๊ะ...นี่ฉันสืบประวัติของเขามาดีแล้วนะแล้วทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะ-o-
“นี่...อย่าบอกนะว่ามิวแอบสืบประวัติของพอร์ช-_-”
“ก็...นิดนึง^_^;”
“แสดงว่าสืบเจอของปลอมแน่ๆเลย วงของพอร์ชน่ะไม่เคยให้คนนอกรู้เรื่องส่วนตัวเลยนะ”
“ถ้างั้น 30 มีนา ก็ไม่ใช่วันเกิดพอร์ชน่ะสิ”
“พอร์ชเกิด 8 มีนา ต่างหากล่ะ”พอร์ชกระซิบบอกฉันเพราะกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน
“จะจำให้แม่นๆเลยนะ^^”
“แต่ที่พอร์ชสืบมาแม่นกว่า มิวเกิดวันที่19 เมษา มิวชอบสีส้ม”โห-o- ข้อมูลเป๊ะมาก
“เชื่อแล้วว่าพอร์ชชอบมิว^///^”
“นี่ก็ข้อมูลมั่ว...ชอบที่ไหน...”
“อ้าว...ไม่ชอบแล้วนายมาเป็นแฟนกับฉันทำไม-o-”
“อย่าเพิ่งเปลี่ยนสรรพนามสิ...กำลังจะพูดต่อมิวก็พูดแทรกแล้ว...พอร์ชจะบอกว่าชอบที่ไหน...รักต่างหากเล่า!! ^o^”
บ้านของพอร์ช...
ไม่นานพอร์ชก็พาฉันมาที่บ้านของเขา บ้านของพอร์ชจัดว่าหรูมากเลยล่ะแถมยังสวยอีกด้วย บ้านพอร์ชตกแต่งสไตล์ยุโรปเพอร์นิเจอร์ในบ้านก็ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียนและลงตัว ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็แลดูสบายตาครอบครัวของพอร์ชทำธุระกิจส่งออกรถยนต์ แต่ประวัติที่คนอื่นรู้คือธุระกิจเล็กๆเท่านั้น (นี่เล็กตรงไหนยะ) ความลับเยอะจริงๆคนวงนี้
“ตามสบายเลยนะมิว เดี๋ยวพอร์ชให้ป้าอรเอาของว่างมาให้”
“อ๋อไม่เป็นไรหรอก มิวยังไม่หิวน่ะ^^”
“ได้ไง...แขกมาบ้านทั้งที”
“อ้าวคุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ”คุณป้าคนหนึ่งหน้าตามีอายุถามพอร์ชด้วยใบหน้าเอ็นดู
“ครับป้าอร ป้าครับพอร์ชฝากมิวด้วยนะครับเดี๋ยวพอร์ชจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า^^”
“ค่ะ”จากนั้นป้าอรก็หันมายิ้มให้ฉัน
“สวัสดีค่ะคุณป้า”ฉันยกมือไหว้ป้าอรอย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่ะคุณหนูมิว”
“^^”ถูกเรียกว่าคุณหนูแบบนี้ไม่ค่อยชินเลยแหะ
“แฟนคุณหนูใช่ไหมคะ”
“ค่ะ^///^”รู้สึกเกร็งๆทำตัวไม่ถูกเลยแหะ
“น่ารักอย่างที่บอกเลย”^^เอ๊ะ...ว่าไงนะ พอร์ชพูดเรื่องของฉันด้วยหรอเนี้ย
“ขอบคุณค่ะ เอ่อ...พอร์ชพูดเรื่องของมิวด้วยหรอคะ^^”
“ทุกวันเลยค่ะ คุณหนูชอบเล่าเรื่องของคุณหนูมิวให้คุณพ่อกับคุณแม่คุณหนูฟัง อ๋อ...ป้าลืมไปเลยมัวแต่เม้าส์เดี๋ยวป้าไปเอาของว่างมาให้นะ^^”แต่ฉันเพิ่งเป็นแฟนเขานะ ไปแอบโมเมแน่เลย
“ค่ะ^^”
เพิ่งรู้นะเนี้ยว่าพอร์ชเอาเรื่องของฉันมาพูดกับคนในบ้านด้วย เขินชะมัดเลย แต่ดูเหมือนว่าภายในบ้านของ
พอร์ชตอนนี้จะมีแค่พอร์ชกับป้าอรนะและไม่นานพอร์ชก็เดินลงมาด้วยชุดสบายๆ เสื้อยืดสีครีมพอดีตัวกับกางเกงขาสามส่วนสีน้ำเงิน ถึงแม้ว่าพอร์ชจะอยู่ในเสื้อผ้าสบายๆพอร์ชก็ยังคงดูดีเสมอ^^ อ๊ายยยย>///< คนหล่อทำอะไรก็ดูดีไปหมดเลย
“มิวเดี๋ยวรอทานข้าวเย็นด้วยกันนะ แล้วเดี๋ยวพอร์ชจะไปส่งที่บ้าน”
“งั้นเดี๋ยวมิวขอโทรหาแม่ก่อนนะ”
“โอเคครับ”ฉันล่ะเบื่อคำพูดสุภาพของเขาจัง ฟังทีไรเขินทุกทีเลย^///^ พอร์ชตอบพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาข้างๆฉันและกดรีโมทดูรายการอย่างสบายใจเฉิบ
ตู๊ด! ตู๊ด!
(ว่าไงมิว)
“แม่คะ วันนี้มิวทานข้าวบ้านพอร์ชนะคะ แล้วเดี๋ยวพอร์ชจะไปส่ง”
(รีบกลับล่ะ)
“ค่ะแม่”จากนั้นฉันก็กดวางสาย
“แม่ว่าไง อนุญาติหรือเปล่าเด็กน้อย”
“ใครเด็ก-_-!”ฉันค้อนใส่พอร์ช
“ก็มิวไง ต้องคอยโทรรายงานพ่อแม่เวลาออกจากบ้าน^-^”พอร์ชพูดอย่างล้อเลียนฉัน
“ชิ!” -_-*
“งอนหรอ^0^”
“เปล่า”ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่ฉันก็สะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างงอนๆ
“ปากแข็ง แบบนี้งอนพอร์ชชัดๆ”
“...”
“เอ...แล้วพอร์ชควรทำไงให้มิวหายงอนน้า...^o^”
“ไม่รู้ล่ะ”
“แต่นิสัยเหมือนเด็กก็น่ารักดีออก ใสใสดี^^”
“จริงหรอ^o^”ฉันรีบหันหน้ากลับมาถาม
“บ้ายอนี่หว่า-o-”
“หายงอนก็ได้^o^”
“พี่พอร์ชพี่พาใครมาบ้านน่ะ”ผู้ชายร่างสูงหน้าตาละไม้คล้ายคลึงกับพอร์ชถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องรับแขก
“แฟนพี่เอง น่ารักใช่ไหมล่ะ^0^”พอร์ชพูดอวดน้องชายเขา
“น่ารักแล้วแบ่งน้องได้ไหมล่ะ^^”น้องชายของพอร์ชถามอย่างทะเล้น
“ไอ้น้องเวร แกจะไปไหนก็ไปเลยไป-_-”พอร์ชไม่พูดเปล่าแต่กลับปาหมอนอิงที่วางอยู่บนโซฟาใส่น้องของเขา
“โธ่! แค่ล้อเล่นเอง”
“เอ่อ...มิวนี่ยอร์ชน้องชายพอร์ชเอง”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะยอร์ชพี่ชื่อมิวนะ”ฉันทำความรู้จักอย่างเป็นกันเอง
“สวัสดีครับพี่มิว เบื่อพี่ชายยอร์ชเมื่อไหร่มาหายอร์ชได้นะ^^”ยอร์ชแหย่พี่ชาย
“รีบไปเลยก่อนที่ฉันจะขย่ำคอแก-_-”
“ฮ่าๆๆ ขี้หวงว่ะ”ยอร์ชพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งไปอีกทาง
จะว่าไปพี่น้องสองคนนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ น้อยคนนะที่จะรักกันแบบนี้ ฉันเห็นบางครอบครัวทะเลอะกันแทบทุกวันแถมยังแข่งขันเอาชนะกันอีก แต่ฉันรู้สึกว่ามันต่างจากครอบครัวของพอร์ชถึงแม้ว่าจะทะเลอะกันบ้างแต่นั่นก็เป็นแค่การหยอกเย้ากันเท่านั้นเองไม่มีความรู้สึกที่เกลียดกันเลยแม้แต่นิดเดียวดูๆไปแล้วพอร์ชน่าจะเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นนะ
“พอร์ช กลับมานานหรือยังลูกแล้วนี่พาใครมาเนี้ย^0^”ผู้หญิงวัยกลางคนที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมสามีทักลูกชาย คาดว่าทั้งคู่น่าจะเป็นพ่อแม่ของเขา ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพอร์ชถึงได้เกิดมาดูดีเว่อร์แบบนี้ ก็เพราะเข้าได้ทั้งพ่อและแม่มาน่ะสิ เห็นแบบนี้พ่อกับแม่ของพอร์ชแลดูเหมือนพี่สาวกับพี่ชายของพอร์ชมากกว่านะ
“สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า”ฉันยกมือไหว้พ่อกับแม่ของพอร์ชอย่างเคอะเขิน
“สวัสดีจ่ะ/สวัสดีลูก”แม่กับพ่อพอร์ชรับไหว้
“แม่ครับพ่อครับ...นี่มิวแฟนของพอร์ช^0^”
“อ้าวเป็นแฟนกันแล้วหรอ ไปทำยังไงล่ะถึงได้เป็นแฟนกันเห็นเมื่อเร็วๆนี่ยังถามพ่ออยู่เลยว่าเข้าหาผู้หญิงยังไง”
“^///^”>ฉัน
“นี่...ลูกชายของแม่พูดถึงหนูทุกวันเลยนะ^^”
“แถมยังถามพ่ออีกนะว่าจีบหญิงควรทำยังไง แหมทำเป็นมาถามว่าตอนคบกับแม่เป็นยังไงคิดว่าพ่อตามไม่ทันล่ะสิ^^”
“คุณพ่อคุณแม่พอร์ชอายนะ^///^”นายไม่ได้อายหรอกพอร์ชแต่นายเขิน เขินแบบว่าน่ารักมาก^0^
“ทำเป็นเขิน”>แม่
“แล้วหนูเป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะเนี้ย”>พ่อ
“มิวเป็นลูกคุณอามโน อรุณรติโชติกับคุณอากมลรัตน์ครับ”พอร์ชตอบแทนฉัน นี่เขารู้ข้อมูลเกี่ยวกับฉันอีกแล้วหรอเนี้ย เขาจะรู้เรื่องของฉันเยอะไปแล้วนะ-o-
“มโน...ที่เป็นเจ้าของบริษัทส่งออกเฟอร์นิเจอร์น่ะเหรอ”>พ่อของพอร์ชถามฉัน
“ค่ะคุณลุง^_^”
“เอ...คุณมโนเพื่อนรักคุณตอนหนุ่มๆหรือเปล่าคะ”แม่ของพอร์ชถามผู้เป็นสามี
“ใช่ พ่อเพิ่งรู้เหมือนกันนะเนี้ยว่ามโนมีลูกสาวด้วยแถมหน้าตาสวยได้แม่มาเต็มๆ^^”
“อ้าวก็มิวเป็นลูกสาวคนเดียวนี่ครับพ่อ”พอร์ช ฉันว่าคราวนี้นายพลาดแล้วล่ะ นายยังไม่รู้ละเอียดพอนะรู้ไหม
“พอร์ชมิวไม่ได้เป็นลูกคนเดียวนะ มิวมีพี่ชายอีกคน^-^”
“ใช่เมื่อก่อนพ่อยังเห็นวิ่งเล่นอยู่เลยตอนนี้ไปไหนแล้วล่ะ”
“พี่ชายมิวไปอยู่ที่ฝรั่งเศสค่ะไปช่วยคุณลุงบริหารธุรกิจที่นั่น”
“อ้าว...มีพี่ชายก็ไม่บอกพอร์ช-o-”
“พอร์ชไม่ถามมิวเองต่างหากล่ะ^-^”
“ไหนบอกสืบเรื่องของมิวละเอียดไง...ไม่รู้จริงนี่นา^o^”ฉันถามลอยหน้าลอยหน้า
“ไปทานข้าวกันได้แล้วจ่ะ หนูมิวอยู่ทานข้าวก่อนนะลูก”
“ค่ะคุณป้า”
“คุณป้งคุณป้าอะไรกันเรียกแม่นั่นแหละดีแล้วแม่อยากมีลูกสาว^^”
“ค่ะคุณแม่^o^”
พอร์ชจูงมือฉันเดินตามคุณแม่ของเขาเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่งก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆฉัน บอกตรงๆมีความสุขอ่ะ^////^
“นี่...กินเยอะๆนะมิวป้าอรทำกับข้าวอร่อยมาก”พอร์ชบอกฉันพร้อมกับตักอาหารมาใส่ที่จานข้าวของฉันทำเอาพ่อแม่และน้องชายของเขามองตามเลยทีเดียว
อ่ะ แฮ่ม!!
“อะไรติดคอหรอยอร์ช”พอร์ชถามน้องชายหลังจากที่ยอร์ชกระแอมขัดพอร์ชที่กำลังตักอาหารมาให้ฉัน
“เปล่า แค่อยากจะบอกว่าตอนนี้มีหลายคนนะไม่ใช่แค่พี่สองคนอย่าหวานให้มากนักมันอิจฉาโว้ย!” ยอร์ชพูดอย่างหมั่นไส้
“เรื่องของฉัน-_-”>พอร์ช
“หนูมิวอย่าถือสาพวกเขาเลยนะ ถึงจะเป็นแบบนี้แต่พวกเขาก็รักกันนะ^^”แม่ของพอร์ชกล่าว
“มิวไม่ถือสาหรอกค่ะ น่ารักดีออก^^”
“พอร์ชใช่ป่ะ^o^”
“เปล่ายอร์ชต่างหาก^o^”ฉันแกล้งแย่พอร์ชจนเขาหน้างอไปเลยล่ะ
“-_-”>พอร์ช
“ฮ่าๆๆ”พ่อกับแม่ของพอร์ชหัวเราะลูกชายขี้งอนอย่างพอร์ช
พอฉันทานอาหารเสร็จฉันก็ขอตัวกลับบ้านโดยไม่ลืมบอกลาพ่อกับพ่อของพอร์ช พอร์ชขับรถเบนซ์สปอร์ตมาส่งฉันที่บ้านโดยที่ตลอดทางเขาไม่เปิดปากคุยกับฉันสักคำ สงสัยยังไม่หายงอนแน่ๆเลยที่ฉันไปชมน้องชายเขาแทนที่จะเป็นเขา
“ขอบใจนะสำหรับอาหารเย็นและก็ขอบใจนะที่มาส่ง^^”พูดจบฉันก็เตรียมเปิดประตูรถลงแต่พอร์ชกับดึงแขนฉันเอาไว้ซะก่อน
“จะไม่ง้อกันหน่อยหรอมิว-_-”
“ง้อเรื่องอะไรล่ะ”ฉันถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขางอนเรื่องอะไร ขี้ใจน้อยจริงๆเลย-_-
“โธ่...มิว-o-”
“ก็ได้ๆ...อย่าทำหน้างอคอหักเป็นปลาทูโอ๋เอ๋ๆ”เท่านั้นและพอร์ชถึงกับยิ้มกว้างออกมาทันทีที่เห็นท่าทางประกอบการง้อของฉัน
“ทำอะไรของเธอเนี้ย ฮ่าๆๆ^o^”
“น่ารักอะดิ^^”
“ครับๆ น่ารักมาก”
“ถ้าหายงอนแล้ว มิวไปนะฝันดีนะพอร์ช^^”
“ครับ ฝันดีนะมิว...ฝันถึงพอร์ชด้วยนะ^^”
“อื้ม^///^”ฉันยิ้มตอบเขินๆ
“เดี๋ยวมิว...”พอร์ชเรียกฉันอีกครั้ง
“ห๊ะ”
“ขอยืมโทรศัพท์หน่อย”พอร์ชขอพลางแบมือรอ
“จะเอาไปทำไมหรอ-_-?” ถึงจะถามออกไปแบบนั้นแต่ฉันก็ส่งมือถือให้ พอร์ชรับโทรศัพท์ของฉันไปกดอะไรซักอย่างก่อนจะส่งคืนมาให้ฉัน คงจะเมมเบอร์ให้ล่ะสินะ^^
“เดี๋ยว”
แช๊ะ!!
พอร์ชใช้โทรศัพท์มือถือของฉันกดถ่ายรูป โดนดึงฉันเข้าไปถ่ายด้วยโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว
“มิวยิ้มหน่อยสิ^^”
“อื้ม^__^”
แช๊ะ!!
“อย่าลืมตั้งเป็นแบล็คกราวน์ล่ะ”
momodji เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 มี.ค. 2557, 17:08:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มี.ค. 2557, 17:08:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 1081
| << ตอนที่7 | ตอนที่9 >> |
รรวโรจน์ 4 มี.ค. 2557, 18:10:50 น.
กรี๊ดพอร์ชอ่ะน่ารักมากๆๆๆ
กรี๊ดพอร์ชอ่ะน่ารักมากๆๆๆ