จันทราอสูร
มิติที่สวยงามราวกับหลุดมาในเทพนิยาย แต่มีความชั่วร้ายแอบแฝง เมื่อ อสูรร้ายแห่งโลกมืดใต้เมืองสวยงามแห่งนี้ได้ลักพาตัวฉันไปเป็นเชลยในสนามรบ ระหว่าง The Dark กับ The Fairy ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เรื่องราวจะเป็นยังไง ลองไปติดตามดูค่ะ^^
Tags: นางฟ้า รบ เชลย เทพนิยาย แฟนตาซิ

ตอน: 1

ดวงจันทร์ทอแสงยามรัตติกาล ฉันนั่งมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวที่ส่องแสงระยิบระยับบนแผ่นฟ้ากว้าง สายหมอกลอยเหนือน้ำขึ้นเรื่อยๆแสดงถึงสภาพอากาศยามราตรีที่หนาวเหน็บจนใจสั่น การหนีงานเต้นรำเป็นการหนีที่ดูไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ แต่ก็เป็นการหนีที่ทำให้ฉันไม่รู้สึกอึดอัดกับผู้คนในงานที่มากมาย และกลับทำให้ฉันรู้สึกสบายใจกับการนั่งชมหมู่ดาวบนสะพานที่ตกแต่งด้วยดอกกุหลาบเป็นช่อเล็กๆในพุ่มไม้อันแสนว่างเปล่าแห่งนี้ ..
“ผมขอนั่งด้วยได้ไหมครับ”เสียงชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลัง “ได้ค่ะ” ฉันหันไปตอบก่อนที่จะกลับไปมองท้องฟ้าต่อ
“ทำไมคุณถึงไม่ไปสนุกที่งานล่ะ มานั่งตรงนี้คนเดียวทำไม” สายตาอันคมกริบของชายคนนั้นมองมาที่ฉันก่อนที่จะพูดอะไรออกไป “ไม่รู้สิ ฉันมีความรู้สึกว่า การอยู่คนเดียวในบรรยากาศแบบนี้มันสบายกว่าที่จะไปอึดอัดกับผู้คนมากมายขนาดนั้น”ฉันตอบพร้อมส่งยิ้มน้อยๆให้ เขาพยักหน้าราวกับเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดและส่งยิ้มตอบ “ถ้าอย่างนั้น คุณก็คิดเหมือนผมสินะ..ผมมีอะไรจะมาเล่าให้คุณฟัง”เขาเขยิบมานั่งใกล้ๆฉันก่อนที่เริ่มเล่าเรื่อง ฉันมองเขาด้วยสายตาสงสัยแต่ไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรไป จากนั้นเขาก็เริ่มเล่าเรื่อง..
“เมื่อก่อนมีคนเล่าลือกันว่าสะพานแห่งนี้..ที่แห่งนี้..เป็นที่แห่งความพลัดพราก..”
“ที่แห่งความพลัดพราก?..ฉันไม่เห็นเคยรู้มาก่อนเลย”ฉันขัดขึ้นมา
“ผมก็เช่นกัน..แต่กรุณาฟังเรื่องเล่าให้จบก่อน..”เขาส่งยิ้มก่อนที่จะเล่าต่อ
“เพราะเชื่อกันว่า เคยมีหญิงชายคู่หนึ่งได้พบรัก..และแต่งงานในวันเวลาเดียวกันทั้งหมดสามคู่ แต่ว่ากันว่าชายหญิงทั้งสามคู่นั้นพบรักกันเมื่อยามรัตติกาลที่มีสิ่งสามสิ่งมาอยู่รวมกันคือ ม่านเมฆอันมึนทึบ สายหมอกที่ไหลเชี่ยวราวกับสายน้ำ หรือกระทั่งดวงจันทราสีน้ำเงินยามราตรี จึงทำให้คู่นั้นจะต้องพลัดพรากกันตลอดชีวิต คืนนั้นจึงได้ขึ้นชื่อว่าเป็น คืนจันทราอสูร..”เขาหยุดเล่าและเอามือล้วงในกระเป๋าเสื้อสูทหยิบบางอย่างขึ้นมา…
“อะไรน่ะ..”ฉันถาม
“อ๋อ..ไซรับน่ะ ผมชอบทำไซรับใส่ขวดเล็กพกติดตัวมาทาน คุณน่าจะลองทานดูนะ..”เขายื่นขวดยาสีใสที่เผยให้เห็นไซรับสีน้ำตาลแดงอ่อนภายในขวดให้
“ขอบคุณค่ะ”ฉันรับมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณ
“เราคุยกันมาตั้งนาน..ผมชื่อ ทริสต์ คุณชื่ออะไรหรอครับ”
“ฉันชื่อ ไวท์ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เช่นกันนะครับ..”เขาส่งยิ้ม ฉันยิ้มตอบก่อนที่จะดูดาวกันต่อไป..
“ได้เวลาที่ผมต้องกลับแล้ว..หวังว่าจะได้เจอคุณอีกนะ..”เขาพูดก่อนที่จากเดินจากไป ฉันมองเขาอย่างเหม่อลอย..ก่อนที่จะกลับมานั่งนึกสิ่งที่เขาเล่าให้ฟังและมองขวดไซรับที่เขายื่นให้พร้อมกับทานไปจิบหนึ่ง..รสชาติของมันหวานอย่างบอกไม่ถูก ทานแล้วรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้องนับพันตัว ฉันอยากรู้ว่าจะได้เจอเขาได้อีกเมื่อไหร่กัน..



พีรณัฐฐ์
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 เม.ย. 2557, 16:20:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 เม.ย. 2557, 16:21:30 น.

จำนวนการเข้าชม : 584





เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account