Forget Me Not
เมื่อเด็กหนุ่ม ไนท์ ที่พึ่งย้ายมาเรียนเมืองคาเอร่าต้องมาเข้าโรงแห่งหนึ่งพร้อมกับเจอเรื่องยุ่งๆที่เด็กสาวปริศนาพามาให้ไม่รู้จบ และเด็กสาวอีกคนที่แอบชอบแต่ทำเป็นเพื่อนสาวที่เงียบเชียบตลอดเวลา และเมื่อสองคนนี้เจอกันจะเป็นยังไง และเมื่ออดียของไนท์ถูกเปิดจะเกิดอะไรขึ้น
Tags: รักสามเส้า ชีวิตในโรงเรียน อดีต
ตอน: Good Morning
Good Morning
ณ เมืองคาเอร่า ที่เจริญรุ่งเรืองกว่าเมืองรอบข้าง สถานที่เที่ยวดึงดูดให้ผู้คนต่างพากันมาเชยชม ย่านการค้าที่ใหญ่โตพร้อมด้วยทุกอย่างที่ลูกค้าต้องการ ด้านการจราจรสะดวกรถไม่ติดเลย เหล่าผู้คนพากันเดินใช้รถไฟฟ้าที่ทันสมัยประหยัดพลังงาน โรงเรียนที่นี้สนับสนุนกิจกรรมมากกว่าการเรียน โดยการแบ่งชั้นเรียนเป็นสองสาย หนึ่งคือ วิทย์ด้านการประยุกต์สิ่งที่เรียนมาใช้ในชีวิตประจำวัน สองคือ ศิลป์ด้านการแสดงออกทางงานศิลป์เช่นดนตรีหรือการรำดาบหรืออื่นๆ
“ งั้น พี่ไปก่อนนะ ”
เสียงเด็กหนุ่มตัวสูงสักร้อยเจ็ดสิบเจ็ด ผมสีน้ำตาล นัยน์ตาลน้ำตาล ใบหน้าดูมีเสน่ห์มากและดูน่ารักมากในสายตาสาวๆหลายคน เด็กหนุ่มเอ่ยกับเด็กผู้หญิงผมสีเทาเงิน นัยน์ตาสีครามเทา ก่อนที่เด็กหนุ่มจะวิ่งออกจากบ้านเดินไปสักสิบนาทีเขาเดินขึ้นบันไดซึ่งมีขั้นเล็กๆหลายขั้น ในระหว่างนั้นเขาก็คิดอะไรเรื่อยเปื้อย
...อยากให้สิ่งที่ร้ายๆผ่านมาเป็นเพียงความฝันหนึ่ง พอตื่นขึ้นอยากให้สิ่งที่ดีๆที่จะเจอเป็นความจริง...ในตอนนี้...
เด็กหนุ่มหยุดอยู่หน้าเครื่องขายบัตรอัตโนมัติก่อนที่จะกดปุ่มสีเหลืองแล้วรับบัตรไป เขาเดินถือบัตรไปที่ชานชาลาที่เจ็ด ก่อนจะมองมาที่เด็กสาวที่อ่านหนังสืออยู่ฝั่งตรงข้าม เขาคิดว่าเธอน่าจะเป็นเด็กโรงเรียนเดียวกับเขาเพราะสีชุดเครื่องแบบที่เธอใส่อยู่ ก่อนจะหันไปดูอย่างอื่น
“ ขณะนี้เวลา 7.00 น. รถไฟฟ้าขบวน A-264 กำลังจะออกจากชานชาลาแล้วกรุณาถอยห่างจากประตู”
เด็กหนุ่มได้ยินรีบวิ่งขึ้นรถไฟตรงหน้าทันทีก่อนสังเกตรอบข้างว่าทำไมคนมันน้อยมากๆเรียกว่าแทบไม่มีคนเลย สักพักรถไฟฟ้าเริ่มขยับที่ละนิดก่อนจะมีประกาศออกมาว่า
“ สถานีต่อไป หมู่บ้านสมหวังแล้วแห้ว จะถึงในอีกหนึ่งชั่วโมงสามสิบนาทีกรุณาตรวจสัมภาระด้วย ”
เด็กหนุ่มที่รีบวิ่งขึ้นถึงกับทรุดลงกับพื้นก่อนลุกขึ้นมองไปที่เด็กสาวนั่งอ่านหนังสืออยู่ เธอหัวเราะนิดๆก่อนที่จะพูดบางอย่างเบาๆออกมา ถึงเขาไม่ได้ยินแต่เขาพอเดาออกทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นคนไร้ความหวังไร้ซึ่งอนาคตทันทีก็นั่งลงเบาะนั่งนุ่มๆก่อนคิดอะไรอยู่คนเดียว
...ถึงคุณพ่อและแม่อันเป็นที่รัก ตอนนี้ผมชักอยากไปหาท่านแล้วสิครับ...
เด็กได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้นไปสักสามสิบนาทีก่อนที่เขาจะมองรอบๆข้างตัวเขา เขาเห็นเด็กสาวคนหนึ่งหน้าตาน่ารักผมสั้นสีทอง กำลังหลับเป็นตายอยู่บนเบาะรถไฟก่อนที่เธอจะตื่นแล้วลุกยืนขึ้นมา เธอหันไปรอบๆก่อนนั่งลงแล้วจ้องหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้า ก่อนพูดขึ้นมา
“ นาย นักเรียนทุนดีเด่นสินะ ชื่อว่า ไนท์ สินะ เห็นว่าสอบได้คะแนนดีมากเลยนี่ แต่ไม่นึกว่าจะเออขนาดนี้ ” เด็กสาวพูดออกมาพร้อมทั้งหัวเราะเล็กๆออกมา เด็กหนุ่มจะพูดออกตอบกลับไป
“ นี่เธอ หลับอยู่แน่หรอโดแต่วันแรกเลยหรอแม่คุณ เอ๋! เดี่ยวสิ นี่เธอทำไมถึงรู้จักชื่อชั้นล่ะ หรือว่าเราเคยเจอที่ไหนป่าว ” เด็กหนุ่มตกใจอย่างมาเพราะ เขาพึงเข้ามาโรงเรียนนี้ปีแรกแต่กับรู้จักเขาทั้งหน้าตา ชื่อด้วยทั้งที่ไม่เคยเจอกัน
“ ปีนี้ นักเรียนทุนมีสองคนพอดีไม่เคยเห็นนายในโรงเรียนเลยเดาเอานะ อีกหนึ่งคนเป็นผู้หญิงเลยเดาออกนะ และอีกอย่างฉันแค่ไม่อยากไปเรียนนะ ” จากนั้นเธอหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง หน้าตาดูไร้ชีวิตชีวาแต่กลับดูหน้ารักนิดๆอย่างบอกไม่ถูก
ท่ามกลางความเงียบบนรถไฟฟ้าและเสียงสายลมที่เข้ามานิดๆ เด็กหนุ่มตกใจจนไม่คิดว่าโลกนี้ยังมีคนที่สามารถจำหน้าตา ชื่อ ห้อง เลขที่ ทั้งโรงเรียนได้ ขณะที่เขากำลังถามขึ้น
“ เธอ... ”
“ นี่ นายนะ ทำไมเรียกว่า เธอ อยู่ได้คนเขามีชื่อนะ ฉันชื่อ แอน โทนี่ บิโทแฟต ”
“ งั้นแอน ทำไมเธอถึงมานอนบนนี้ละ ” เด็กหนุ่มพูดออกมาหลังจากที่เด็กสาวพูดแนะนำตัวเองจบ เธอหันไปมองนอกหน้าต่าง ก่อนถอนหายใจเบาแล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและดูเดียวดาย
“ แค่ รู้สึกว่าเรียนไปก็เท่านั้น ถึงเรียนแล้วมันช่วยใครได้ซะที่ไหน ”
... เรียนแล้วช่วยใครไม่ได้งั้นหรอ ถ้าสายเกินไปนะมันจะกลายเป็นว่า...
ไนท์ได้ยินคำพูดนั้นเขาหวนนึกถึงคำพูดที่เขาพูดกับน้องสาวขณะที่พ่อของเขากำลังจะตายข้างตัวเขา
...ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ยกโทษให้พี่ด้วย ที่ช่วยพ่อกับแม่ไว้ไม่ได้...
“ ถ้าเกิดมันเกิดขึ้นแล้ว มันจะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วต่างหาก ” เด็กหนุ่มตะโกนใส่หน้าเด็กสาวทำให้เธอตกใจอย่างแรงจนเธอกระเด็นไปผิงหลังกับเบาะที่อยู่หลังเธออย่างจัง เด็กหนุ่มรู้ตัวอีกที เขาก็นั่งอย่างสงบที่ตรงข้ามเธอเขาก้มหน้าไม่มองเธอเลย
“ ขอโทษนะ คงผ่านอะไรมาสินะ ลงสถานีหน้าเลย ฉันจะอยู่ที่นี้จนเย็นนั้นแหละ ”เด็กหนุ่มได้ยินที่พูดเขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหญิงสาวที่ไร้อารมณ์และกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาลุกขึ้นแล้วหันมามองเธอเล็กน้อยก็จะ...
กึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....ตึง!
“ เรียนผู้โดยสารโปรดทราบเนื่องจาก รถไฟฟ้าเกิดไฟดับชั่วคราวขอให้ทุกท่านนั่งประจำที่ให้เรียบร้อยและตัวสอบสิ่งของด้วย ”
ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก
เสียงหัวใจที่เต้นรัวระหว่างเขาทั้งคู่ ประสาทเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง ภาพของเด็กสาวที่ล้มลงนอนข้างเด็กหนุ่มที่เธอดึงล้มลงมานอนข้างเธอ เธอหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าผลแอปเปิ้ลสดซะอีก
“ ขอโทษ เป็นอะไรมากไหม ” เด็กสาวพูดขึ้นมาก่อนเธอจะลุกแล้วยื่นมือมาทางเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มหันขึ้นไปมองเธอก่อนที่จะรีบหันหน้าลงมา คราวนี้เป็นหน้าเขาที่แดงก่ำ เธอดูรอบๆตัวเองก่อนที่เด็กหนุ่มจะพูดขึ้นมา
“ นี่เธอ อยู่บนตัวฉันนะ เห็นกางเกงในหมดแล้วนะ ” เด็กสาวได้ยินหน้าเธอยิ่งแดงกว่าเมื่อกี้ก่อนเธอจะเอามือปิดไว้ เด็กหนุ่มลุกขึ้นมามองเธอในอาการที่อายจนหน้าแดงก่ำซึ่งดูดีๆเธอก็น่ารักมาก ยิ่งชุดนักเรียนเป็นสำหรับหน้าร้อน
ชุดนักเรียนผู้หญิงหน้าร้อนเป็นแบบกระโปรงสั้นสีฟ้า เสื้อแขนสั้นสีขาวและมีสีฟ้าตรงปกคอเสื้อ ที่หน้าอกซ้ายปักตัวย่อโรงเรียนไว้บนกระเป๋าเสื้อไว้ด้วยด้ายสีดำ ชื่อที่อยู่บนกระเป๋าเสื้อนั้นมันเหมือนกับตัวย่อปักด้วยด้ายสีดำเหมือนกัน
“ N.O.T.W มันมีความหมายว่ายังไงน่า ฉันลองค้นหาความหมายเป็นล้านทียังไม่เข้าใจเลย ” เด็กหนุ่มพูดออกมาขณะที่เขาจ้องชื่อย่อที่ปักตรงกระเป๋าเสื้อ
“ Note Of The World สมุดที่บันทึกเรื่องราวของโลกหรือในอีกความหมายก็คือเจ้าคือสิ่งที่บันทึกทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ตั้งแต่อดีตจนอนาคตรวมทั้ง เรื่องราวของฉันหรือนายไม่ว่าใครก็ตามก็เป็นส่วนหนึ่งของบันทึกนั้น นั้นคือคำขวัญโรงเรียนเรา ” เด็กสาวตอบเสร็จก็มองออกไปทางหน้าต่างเธอไม่คิดจะฟังสิ่งที่ไนท์กำลังจะพูดออกมา
เด็กหนุ่มนั่งนิ่งบนเบาะนุ่มๆอย่างสงบนิ่ง เขาทำท่าคิดนูนคิดนี้ตลอดจนเขาพูดประโยคหนึ่งออกมา ทำให้เด็กสาวที่นั่งตรงข้ามตกใจนิดหน่อย เพราะเธอนึกว่าเขากำลังจะถามบางอย่างเกี่ยวกับตัวเธออีก
“ I not Memory Of The World But I Am Memory Of You ฉันไม่ใช่บันทึกของโลกแต่ฉันคือความทรงจำของเธอ ”
“ นายพูดอะไรออกมานะรู้ไหม ประโยคนั้นคือประโยคที่พวกเราไม่คิดที่จะพูด ไม่สิ แค่คิดก็ไม่อยากแล้ว ” เด็กสาวเปลี่ยนสีหน้าไปทันที เธอจ้องเขาส่งสายตาดุไปด้วย เด็กหนุ่มไม่ได้กลัวหรือหวาดหวั่นต่อเธอเลยแม้แต่น้อย
“ I Love Then But I Not Love My School Is No Funny ฉันรักทุกคนแต่ฉันก็ไม่ได้รักโรงเรียนที่ไร้ความสนุก นั้นก็เป็นหนึ่งในคำที่ เจม เม็กคาเรน พูดก่อนตาย เขาตายเพราะเรียนหนักเกินไป หากโรงเรียนที่เรียนและสร้างกิจกรรมที่พอดี เขาคงไม่ตายด้วยการเรียนแบบนี้เรอะ ”
“ อะไรนะ ไม่จริงนา เรื่องที่คนตายเพราะเรียนหนักจนตายคาที่นั้นนะ เรื่องแบบนั้นไม่มีทางอยู่แล้ว ” เด็กสาวตกใจมากที่เขาได้ยินเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ออกมาจากปากเขา เขาเห็นเธอทำหน้าอย่างนั้นเขาก้มหน้าไม่สบตาเธอทันที
“ นี้เป็นเรื่องจริง เขาตายตาห้องเรียน ไม่มีอาการใดกำเริบเลยอยู่ๆเขาก็ตกจากเก้าอี้เลย ” เสียงของเด็กหนุ่มโศกเศร้ายิ่งนัก
ผ่านไปอีกสามสิบนาทีความเงียบยังเข้าครอบงำจากนั้นอยู่ ไนท์เขามองหน้าขึ้นมาเด็กสาวไม่สบตากับเขาเธอมองไปในกระเป๋า แล้วหยิบนิยายเรื่องหนึ่งออกมาอ่าน
“ Forget Me Not มันสนุกมากงั้นเลยหรอ เห็นเด็กสาวตะกี้ที่อยู่สถานีก่อนเขาก็นั่งอ่านเหมือนกัน ” เขาพูดออกมาท่ามกลางความเงียบ เด็กสาวหัวเราะเบาๆก่อนหันหน้ามามองเขา
“ นี่ นายไม่รู้จักเรื่องนี้หรอ ออกจะดัง Forget Me Not (อย่าลืมฉัน) สนุกดีออก คนแต่งช่างคิดจริงแฮะ เล่นเอาเนื้อเริ่องบู๊มา... ” ยังไม่สิ้นประโยคเด็กหนุ่มก็ห้ามเธอไว้เพราะ เดี๋ยวเขาไปซื้อมาอ่านเองดีกว่า
แล้วผ่านไปเวลาค่อยๆหมดลงเด็กหนุ่มหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง สิ่งที่เขาหยิบออกมาเป็นไพ่สำหรับหนึ่ง แล้วเขาก็เปิดไปเรื่อยๆจนเจอใบที่ต้องการแล้วหยิบออกมาก่อนที่เขาจะเรียกแอนมาเล่น
“ แอน เราลองมาเล่นเกม Heart And Joker มาลองดูไหมรับรองฉันจะเป็นกำแพงที่เธอข้ามไม่ได้แน่ (ถึงจะแค่เกมก็เถอะ) ”
“ ได้สิ เล่นแบบนี้เร่าใจกว่าพวกที่หาของมาสารภาพรักอีก คิกคิก ถ้านั้นเธอทำได้จริงนะ(ทั้งด้านอื่นๆด้วย) ” เด็กสาวตอบกลับรับคำท้าจากเด็กหนุ่มที่กำลังสลับไพ่อย่างมันมือ(ถึงมีแค่สองใบก็เถอะ)
“ แต่ เธอคงไม่คิดว่านี้เป็นเกมเสียงดวงธรรมดาๆเรอะนะ ”
“ แน่นอนอยู่แล้ว ฉันไม่คิดเสียงดวงอยู่แล้ว ” เด็กสาวมีท่าทีตื่นเต้นและอยากเอาชนะคนตรงหน้าให้ได้ สายตาเธอมุ่งมั่นมาก
... นี้ ไม่ได้เป็นเกมเสียงโชคแต่แรกแล้วถึงบอกว่าโอกาส 50-50 แต่จริงๆหากสามารถจับตายของอีกฝ่ายได้ก็มีโอกาสเกิน 70-30 แล้วแต่ถ้าพลาดโอกาสที่เหลือจะต่ำกว่า30อีก...
ณ ที่หน้าโรงเรียนเวลา 11.00 น. เด็กหนุ่มสาวสองคนเพิ่งมาถึงโรงเรียนที่เขาเรียนอยู่
“ ในที่สุดก็มาถึงสักที ถึงจะใกล้พักเที่ยงแล้วก็เถอะ ” เด็กสาวพูดออกมาในขณะที่ตัวเองกำลังหาวอยู่
“ นั้นสินะครับ เล่นเปลี่ยนตั้งสามเที่ยว ”
“ ไนท์ อย่าลืมเรื่องบนรถไฟฟ้าล่ะ ถึงฉันจะชนะก็เถอะ งั้นขอตัวนะ ” เธอพูดออมาเหมือนดูถูกแต่เธอคงแอบซะใจน้อยๆ
“ ครับ ท่าน... ”
ณ เมืองคาเอร่า ที่เจริญรุ่งเรืองกว่าเมืองรอบข้าง สถานที่เที่ยวดึงดูดให้ผู้คนต่างพากันมาเชยชม ย่านการค้าที่ใหญ่โตพร้อมด้วยทุกอย่างที่ลูกค้าต้องการ ด้านการจราจรสะดวกรถไม่ติดเลย เหล่าผู้คนพากันเดินใช้รถไฟฟ้าที่ทันสมัยประหยัดพลังงาน โรงเรียนที่นี้สนับสนุนกิจกรรมมากกว่าการเรียน โดยการแบ่งชั้นเรียนเป็นสองสาย หนึ่งคือ วิทย์ด้านการประยุกต์สิ่งที่เรียนมาใช้ในชีวิตประจำวัน สองคือ ศิลป์ด้านการแสดงออกทางงานศิลป์เช่นดนตรีหรือการรำดาบหรืออื่นๆ
“ งั้น พี่ไปก่อนนะ ”
เสียงเด็กหนุ่มตัวสูงสักร้อยเจ็ดสิบเจ็ด ผมสีน้ำตาล นัยน์ตาลน้ำตาล ใบหน้าดูมีเสน่ห์มากและดูน่ารักมากในสายตาสาวๆหลายคน เด็กหนุ่มเอ่ยกับเด็กผู้หญิงผมสีเทาเงิน นัยน์ตาสีครามเทา ก่อนที่เด็กหนุ่มจะวิ่งออกจากบ้านเดินไปสักสิบนาทีเขาเดินขึ้นบันไดซึ่งมีขั้นเล็กๆหลายขั้น ในระหว่างนั้นเขาก็คิดอะไรเรื่อยเปื้อย
...อยากให้สิ่งที่ร้ายๆผ่านมาเป็นเพียงความฝันหนึ่ง พอตื่นขึ้นอยากให้สิ่งที่ดีๆที่จะเจอเป็นความจริง...ในตอนนี้...
เด็กหนุ่มหยุดอยู่หน้าเครื่องขายบัตรอัตโนมัติก่อนที่จะกดปุ่มสีเหลืองแล้วรับบัตรไป เขาเดินถือบัตรไปที่ชานชาลาที่เจ็ด ก่อนจะมองมาที่เด็กสาวที่อ่านหนังสืออยู่ฝั่งตรงข้าม เขาคิดว่าเธอน่าจะเป็นเด็กโรงเรียนเดียวกับเขาเพราะสีชุดเครื่องแบบที่เธอใส่อยู่ ก่อนจะหันไปดูอย่างอื่น
“ ขณะนี้เวลา 7.00 น. รถไฟฟ้าขบวน A-264 กำลังจะออกจากชานชาลาแล้วกรุณาถอยห่างจากประตู”
เด็กหนุ่มได้ยินรีบวิ่งขึ้นรถไฟตรงหน้าทันทีก่อนสังเกตรอบข้างว่าทำไมคนมันน้อยมากๆเรียกว่าแทบไม่มีคนเลย สักพักรถไฟฟ้าเริ่มขยับที่ละนิดก่อนจะมีประกาศออกมาว่า
“ สถานีต่อไป หมู่บ้านสมหวังแล้วแห้ว จะถึงในอีกหนึ่งชั่วโมงสามสิบนาทีกรุณาตรวจสัมภาระด้วย ”
เด็กหนุ่มที่รีบวิ่งขึ้นถึงกับทรุดลงกับพื้นก่อนลุกขึ้นมองไปที่เด็กสาวนั่งอ่านหนังสืออยู่ เธอหัวเราะนิดๆก่อนที่จะพูดบางอย่างเบาๆออกมา ถึงเขาไม่ได้ยินแต่เขาพอเดาออกทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นคนไร้ความหวังไร้ซึ่งอนาคตทันทีก็นั่งลงเบาะนั่งนุ่มๆก่อนคิดอะไรอยู่คนเดียว
...ถึงคุณพ่อและแม่อันเป็นที่รัก ตอนนี้ผมชักอยากไปหาท่านแล้วสิครับ...
เด็กได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้นไปสักสามสิบนาทีก่อนที่เขาจะมองรอบๆข้างตัวเขา เขาเห็นเด็กสาวคนหนึ่งหน้าตาน่ารักผมสั้นสีทอง กำลังหลับเป็นตายอยู่บนเบาะรถไฟก่อนที่เธอจะตื่นแล้วลุกยืนขึ้นมา เธอหันไปรอบๆก่อนนั่งลงแล้วจ้องหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้า ก่อนพูดขึ้นมา
“ นาย นักเรียนทุนดีเด่นสินะ ชื่อว่า ไนท์ สินะ เห็นว่าสอบได้คะแนนดีมากเลยนี่ แต่ไม่นึกว่าจะเออขนาดนี้ ” เด็กสาวพูดออกมาพร้อมทั้งหัวเราะเล็กๆออกมา เด็กหนุ่มจะพูดออกตอบกลับไป
“ นี่เธอ หลับอยู่แน่หรอโดแต่วันแรกเลยหรอแม่คุณ เอ๋! เดี่ยวสิ นี่เธอทำไมถึงรู้จักชื่อชั้นล่ะ หรือว่าเราเคยเจอที่ไหนป่าว ” เด็กหนุ่มตกใจอย่างมาเพราะ เขาพึงเข้ามาโรงเรียนนี้ปีแรกแต่กับรู้จักเขาทั้งหน้าตา ชื่อด้วยทั้งที่ไม่เคยเจอกัน
“ ปีนี้ นักเรียนทุนมีสองคนพอดีไม่เคยเห็นนายในโรงเรียนเลยเดาเอานะ อีกหนึ่งคนเป็นผู้หญิงเลยเดาออกนะ และอีกอย่างฉันแค่ไม่อยากไปเรียนนะ ” จากนั้นเธอหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง หน้าตาดูไร้ชีวิตชีวาแต่กลับดูหน้ารักนิดๆอย่างบอกไม่ถูก
ท่ามกลางความเงียบบนรถไฟฟ้าและเสียงสายลมที่เข้ามานิดๆ เด็กหนุ่มตกใจจนไม่คิดว่าโลกนี้ยังมีคนที่สามารถจำหน้าตา ชื่อ ห้อง เลขที่ ทั้งโรงเรียนได้ ขณะที่เขากำลังถามขึ้น
“ เธอ... ”
“ นี่ นายนะ ทำไมเรียกว่า เธอ อยู่ได้คนเขามีชื่อนะ ฉันชื่อ แอน โทนี่ บิโทแฟต ”
“ งั้นแอน ทำไมเธอถึงมานอนบนนี้ละ ” เด็กหนุ่มพูดออกมาหลังจากที่เด็กสาวพูดแนะนำตัวเองจบ เธอหันไปมองนอกหน้าต่าง ก่อนถอนหายใจเบาแล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและดูเดียวดาย
“ แค่ รู้สึกว่าเรียนไปก็เท่านั้น ถึงเรียนแล้วมันช่วยใครได้ซะที่ไหน ”
... เรียนแล้วช่วยใครไม่ได้งั้นหรอ ถ้าสายเกินไปนะมันจะกลายเป็นว่า...
ไนท์ได้ยินคำพูดนั้นเขาหวนนึกถึงคำพูดที่เขาพูดกับน้องสาวขณะที่พ่อของเขากำลังจะตายข้างตัวเขา
...ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ยกโทษให้พี่ด้วย ที่ช่วยพ่อกับแม่ไว้ไม่ได้...
“ ถ้าเกิดมันเกิดขึ้นแล้ว มันจะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วต่างหาก ” เด็กหนุ่มตะโกนใส่หน้าเด็กสาวทำให้เธอตกใจอย่างแรงจนเธอกระเด็นไปผิงหลังกับเบาะที่อยู่หลังเธออย่างจัง เด็กหนุ่มรู้ตัวอีกที เขาก็นั่งอย่างสงบที่ตรงข้ามเธอเขาก้มหน้าไม่มองเธอเลย
“ ขอโทษนะ คงผ่านอะไรมาสินะ ลงสถานีหน้าเลย ฉันจะอยู่ที่นี้จนเย็นนั้นแหละ ”เด็กหนุ่มได้ยินที่พูดเขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหญิงสาวที่ไร้อารมณ์และกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาลุกขึ้นแล้วหันมามองเธอเล็กน้อยก็จะ...
กึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....ตึง!
“ เรียนผู้โดยสารโปรดทราบเนื่องจาก รถไฟฟ้าเกิดไฟดับชั่วคราวขอให้ทุกท่านนั่งประจำที่ให้เรียบร้อยและตัวสอบสิ่งของด้วย ”
ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก
เสียงหัวใจที่เต้นรัวระหว่างเขาทั้งคู่ ประสาทเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง ภาพของเด็กสาวที่ล้มลงนอนข้างเด็กหนุ่มที่เธอดึงล้มลงมานอนข้างเธอ เธอหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าผลแอปเปิ้ลสดซะอีก
“ ขอโทษ เป็นอะไรมากไหม ” เด็กสาวพูดขึ้นมาก่อนเธอจะลุกแล้วยื่นมือมาทางเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มหันขึ้นไปมองเธอก่อนที่จะรีบหันหน้าลงมา คราวนี้เป็นหน้าเขาที่แดงก่ำ เธอดูรอบๆตัวเองก่อนที่เด็กหนุ่มจะพูดขึ้นมา
“ นี่เธอ อยู่บนตัวฉันนะ เห็นกางเกงในหมดแล้วนะ ” เด็กสาวได้ยินหน้าเธอยิ่งแดงกว่าเมื่อกี้ก่อนเธอจะเอามือปิดไว้ เด็กหนุ่มลุกขึ้นมามองเธอในอาการที่อายจนหน้าแดงก่ำซึ่งดูดีๆเธอก็น่ารักมาก ยิ่งชุดนักเรียนเป็นสำหรับหน้าร้อน
ชุดนักเรียนผู้หญิงหน้าร้อนเป็นแบบกระโปรงสั้นสีฟ้า เสื้อแขนสั้นสีขาวและมีสีฟ้าตรงปกคอเสื้อ ที่หน้าอกซ้ายปักตัวย่อโรงเรียนไว้บนกระเป๋าเสื้อไว้ด้วยด้ายสีดำ ชื่อที่อยู่บนกระเป๋าเสื้อนั้นมันเหมือนกับตัวย่อปักด้วยด้ายสีดำเหมือนกัน
“ N.O.T.W มันมีความหมายว่ายังไงน่า ฉันลองค้นหาความหมายเป็นล้านทียังไม่เข้าใจเลย ” เด็กหนุ่มพูดออกมาขณะที่เขาจ้องชื่อย่อที่ปักตรงกระเป๋าเสื้อ
“ Note Of The World สมุดที่บันทึกเรื่องราวของโลกหรือในอีกความหมายก็คือเจ้าคือสิ่งที่บันทึกทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ตั้งแต่อดีตจนอนาคตรวมทั้ง เรื่องราวของฉันหรือนายไม่ว่าใครก็ตามก็เป็นส่วนหนึ่งของบันทึกนั้น นั้นคือคำขวัญโรงเรียนเรา ” เด็กสาวตอบเสร็จก็มองออกไปทางหน้าต่างเธอไม่คิดจะฟังสิ่งที่ไนท์กำลังจะพูดออกมา
เด็กหนุ่มนั่งนิ่งบนเบาะนุ่มๆอย่างสงบนิ่ง เขาทำท่าคิดนูนคิดนี้ตลอดจนเขาพูดประโยคหนึ่งออกมา ทำให้เด็กสาวที่นั่งตรงข้ามตกใจนิดหน่อย เพราะเธอนึกว่าเขากำลังจะถามบางอย่างเกี่ยวกับตัวเธออีก
“ I not Memory Of The World But I Am Memory Of You ฉันไม่ใช่บันทึกของโลกแต่ฉันคือความทรงจำของเธอ ”
“ นายพูดอะไรออกมานะรู้ไหม ประโยคนั้นคือประโยคที่พวกเราไม่คิดที่จะพูด ไม่สิ แค่คิดก็ไม่อยากแล้ว ” เด็กสาวเปลี่ยนสีหน้าไปทันที เธอจ้องเขาส่งสายตาดุไปด้วย เด็กหนุ่มไม่ได้กลัวหรือหวาดหวั่นต่อเธอเลยแม้แต่น้อย
“ I Love Then But I Not Love My School Is No Funny ฉันรักทุกคนแต่ฉันก็ไม่ได้รักโรงเรียนที่ไร้ความสนุก นั้นก็เป็นหนึ่งในคำที่ เจม เม็กคาเรน พูดก่อนตาย เขาตายเพราะเรียนหนักเกินไป หากโรงเรียนที่เรียนและสร้างกิจกรรมที่พอดี เขาคงไม่ตายด้วยการเรียนแบบนี้เรอะ ”
“ อะไรนะ ไม่จริงนา เรื่องที่คนตายเพราะเรียนหนักจนตายคาที่นั้นนะ เรื่องแบบนั้นไม่มีทางอยู่แล้ว ” เด็กสาวตกใจมากที่เขาได้ยินเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ออกมาจากปากเขา เขาเห็นเธอทำหน้าอย่างนั้นเขาก้มหน้าไม่สบตาเธอทันที
“ นี้เป็นเรื่องจริง เขาตายตาห้องเรียน ไม่มีอาการใดกำเริบเลยอยู่ๆเขาก็ตกจากเก้าอี้เลย ” เสียงของเด็กหนุ่มโศกเศร้ายิ่งนัก
ผ่านไปอีกสามสิบนาทีความเงียบยังเข้าครอบงำจากนั้นอยู่ ไนท์เขามองหน้าขึ้นมาเด็กสาวไม่สบตากับเขาเธอมองไปในกระเป๋า แล้วหยิบนิยายเรื่องหนึ่งออกมาอ่าน
“ Forget Me Not มันสนุกมากงั้นเลยหรอ เห็นเด็กสาวตะกี้ที่อยู่สถานีก่อนเขาก็นั่งอ่านเหมือนกัน ” เขาพูดออกมาท่ามกลางความเงียบ เด็กสาวหัวเราะเบาๆก่อนหันหน้ามามองเขา
“ นี่ นายไม่รู้จักเรื่องนี้หรอ ออกจะดัง Forget Me Not (อย่าลืมฉัน) สนุกดีออก คนแต่งช่างคิดจริงแฮะ เล่นเอาเนื้อเริ่องบู๊มา... ” ยังไม่สิ้นประโยคเด็กหนุ่มก็ห้ามเธอไว้เพราะ เดี๋ยวเขาไปซื้อมาอ่านเองดีกว่า
แล้วผ่านไปเวลาค่อยๆหมดลงเด็กหนุ่มหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง สิ่งที่เขาหยิบออกมาเป็นไพ่สำหรับหนึ่ง แล้วเขาก็เปิดไปเรื่อยๆจนเจอใบที่ต้องการแล้วหยิบออกมาก่อนที่เขาจะเรียกแอนมาเล่น
“ แอน เราลองมาเล่นเกม Heart And Joker มาลองดูไหมรับรองฉันจะเป็นกำแพงที่เธอข้ามไม่ได้แน่ (ถึงจะแค่เกมก็เถอะ) ”
“ ได้สิ เล่นแบบนี้เร่าใจกว่าพวกที่หาของมาสารภาพรักอีก คิกคิก ถ้านั้นเธอทำได้จริงนะ(ทั้งด้านอื่นๆด้วย) ” เด็กสาวตอบกลับรับคำท้าจากเด็กหนุ่มที่กำลังสลับไพ่อย่างมันมือ(ถึงมีแค่สองใบก็เถอะ)
“ แต่ เธอคงไม่คิดว่านี้เป็นเกมเสียงดวงธรรมดาๆเรอะนะ ”
“ แน่นอนอยู่แล้ว ฉันไม่คิดเสียงดวงอยู่แล้ว ” เด็กสาวมีท่าทีตื่นเต้นและอยากเอาชนะคนตรงหน้าให้ได้ สายตาเธอมุ่งมั่นมาก
... นี้ ไม่ได้เป็นเกมเสียงโชคแต่แรกแล้วถึงบอกว่าโอกาส 50-50 แต่จริงๆหากสามารถจับตายของอีกฝ่ายได้ก็มีโอกาสเกิน 70-30 แล้วแต่ถ้าพลาดโอกาสที่เหลือจะต่ำกว่า30อีก...
ณ ที่หน้าโรงเรียนเวลา 11.00 น. เด็กหนุ่มสาวสองคนเพิ่งมาถึงโรงเรียนที่เขาเรียนอยู่
“ ในที่สุดก็มาถึงสักที ถึงจะใกล้พักเที่ยงแล้วก็เถอะ ” เด็กสาวพูดออกมาในขณะที่ตัวเองกำลังหาวอยู่
“ นั้นสินะครับ เล่นเปลี่ยนตั้งสามเที่ยว ”
“ ไนท์ อย่าลืมเรื่องบนรถไฟฟ้าล่ะ ถึงฉันจะชนะก็เถอะ งั้นขอตัวนะ ” เธอพูดออมาเหมือนดูถูกแต่เธอคงแอบซะใจน้อยๆ
“ ครับ ท่าน... ”
BlackRose เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 มิ.ย. 2554, 21:49:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 มิ.ย. 2554, 21:49:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 1719
BlackRose 24 มิ.ย. 2554, 22:04:21 น.
นี้บทนำนะ ลืมเขียนอ่ะ
นี้บทนำนะ ลืมเขียนอ่ะ