กลรักนฤมิต (ชุดหน่วยซีล)
มือสไนเปอร์หนุ่มพูดน้อย แห่งหน่วยเรดทีมจู่โจม SEAL team six
ด้วยอาชีพการทำงานทำให้เขาไม่ได้เอาใจใส่พี่สาว ซึ่งเป็นคนในครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของเขา
หลังจากได้รับอุบัติเหตุแขนหักจนต้องพักงานยาว เขาจึงเดินทางกลับมาที่บ้านอีกครั้ง
ณ ที่แห่งนี้เองที่ทำให้ชีวิตของเขาต้องเปลี่ยนไป
พี่สาวคนเดียวเสียชีวิตไปอย่างปริศนา
โค้ดลับแปลกๆ เกี่ยวกับชื่อของเทพเจ้ากรีก
คนเดียวที่จะช่วยไขปริศนานี้ได้คือหญิงสาวคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา
ยายสาวแว่นตัวเล็กแต่งตัวเรียบร้อยประหนึ่งแม่ชีในโบสถ์ แต่กลับมาเขย่าหัวใจของเขาได้เพียงแค่สบตากัน
'ไอ้โจรข่มขืน' กับ 'ยายแว่นจอมเฉิ่ม'
จากคู่กัดกลายเป็นคู่รักที่ไม่น่าเป็นไปได้
เธอเข้ามาเพียงเพราะสมุดจดบันทึกแล็บของพ่อเธอ และสมุดแล็บของพี่สาวเขา จะนำไปสู่การไขปริศนาลับอันตราย
การทดลองทางพฤษศาสตร์ที่ใช้ชื่อว่า Pearly คือทางเดียวที่จะบอกได้ว่าคนพวกนี้ต้องการอะไร
ณ ห้องแล็บเล็กๆ กลางป่าแห่งนี้เปลี่ยนหัวใจที่เคยด้านชาให้มีชีวิตชีวา รู้จักคำว่ารักที่แท้จริง
เช่นเดียวกับอันตรายต่างๆ นานาและความเจ็บปวดมหาศาลที่จะตามเข้ามา
โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยแม้แต่นิดเดียว
ด้วยอาชีพการทำงานทำให้เขาไม่ได้เอาใจใส่พี่สาว ซึ่งเป็นคนในครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของเขา
หลังจากได้รับอุบัติเหตุแขนหักจนต้องพักงานยาว เขาจึงเดินทางกลับมาที่บ้านอีกครั้ง
ณ ที่แห่งนี้เองที่ทำให้ชีวิตของเขาต้องเปลี่ยนไป
พี่สาวคนเดียวเสียชีวิตไปอย่างปริศนา
โค้ดลับแปลกๆ เกี่ยวกับชื่อของเทพเจ้ากรีก
คนเดียวที่จะช่วยไขปริศนานี้ได้คือหญิงสาวคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา
ยายสาวแว่นตัวเล็กแต่งตัวเรียบร้อยประหนึ่งแม่ชีในโบสถ์ แต่กลับมาเขย่าหัวใจของเขาได้เพียงแค่สบตากัน
'ไอ้โจรข่มขืน' กับ 'ยายแว่นจอมเฉิ่ม'
จากคู่กัดกลายเป็นคู่รักที่ไม่น่าเป็นไปได้
เธอเข้ามาเพียงเพราะสมุดจดบันทึกแล็บของพ่อเธอ และสมุดแล็บของพี่สาวเขา จะนำไปสู่การไขปริศนาลับอันตราย
การทดลองทางพฤษศาสตร์ที่ใช้ชื่อว่า Pearly คือทางเดียวที่จะบอกได้ว่าคนพวกนี้ต้องการอะไร
ณ ห้องแล็บเล็กๆ กลางป่าแห่งนี้เปลี่ยนหัวใจที่เคยด้านชาให้มีชีวิตชีวา รู้จักคำว่ารักที่แท้จริง
เช่นเดียวกับอันตรายต่างๆ นานาและความเจ็บปวดมหาศาลที่จะตามเข้ามา
โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยแม้แต่นิดเดียว
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ 18 ที่ปรึกษา 1
บทที่ 18 ที่ปรึกษา
หลังจากที่วางสายจากนายทหารเรือหนุ่มแล้ว มธุรดาก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ลงแต่อย่างใด หญิงสาวเป็นห่วงเขาเกินว่าจะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ เพราะเธอรู้ดีกว่าใครว่าความจริงแล้ว เธอรู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่
เมื่อนอนไม่หลับ สุดท้ายเจ้าของร่างเล็กบอบบางก็เดินลงมาจากห้องนอน แล้วมาขลุกอยู่ในห้องแล็บส่วนตัวของพ่อแล้วทำงานต่อ ทิ้งมาโกะให้นอนหลับอุตุอยู่ตามลำพัง
“ไม่หลับไม่นอนเหรอแมร์”
มธุรดาสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงงัวเงียของเพื่อนสนิทดังขึ้นที่หน้าประตูแล็บ มาโกะเดินเข้ามาพร้อมกับหาวปากกว้าง มือก็เกาศีรษะจนผมบ๊อบสั้นแค่คอของเจ้าตัวพันกันยุ่ง
“นอนไม่กลับน่ะมาโกะ แล้วเธอจะตื่นขึ้นมาทำไม”
“ตื่นตั้งแต่เธอคุยโทรศัพท์กับนายทหารคนนั้นแล้วล่ะ”
“ขอโทษที่กวนนะมาโกะ”
“อย่าคิดมากสิ ฉันก็หลับๆ ตื่นๆ อย่างนี้ทั้งคืนอยู่แล้ว เธอจำไม่ได้หรือไง”
สาวแว่นร่างเล็กอมยิ้ม ทำไมเธอจะจำไม่ได้ล่ะว่าเพื่อนรักที่คบกันมาหนึ่งปีนั้นเป็นอย่างไร มาโกะเป็นอย่างนี้เอง แม้จะเที่ยวเก่ง แต่งตัวตามแฟชั่น ปาร์ตี้เกิร์ลขนาดไหน แต่การเรียนของมาโกะก็ไม่เคยเสียเลย
“ว่าแต่ทำอะไรอยู่เหรอ ฉันเห็นเธอหมกมุ่นกับเรื่องนี้มานานแล้วนะ”
“กำลังดูสายพันธุกรรมอยู่น่ะมาโกะ ลองเทียบอยู่แล้ว เจ้าเพิร์ลลี่นี่สายพันธุ์ใกล้เคียงกับไฮเดรนเยียเลยนะ”
“ไหนขอดูหน่อย” สาวญี่ปุ่นร่างเล็กขยับเข้ามาใกล้ๆ แล็ปทอปของเพื่อน ที่หน้าจอกำลังเปิดโปรแกรมการเปรียบเทียบรหัสพันธุกรรมของพืชอยู่ ซึ่งดูจากลำดับเบสแล้ว ก็พบว่าใกล้เคียงกันมากทีเดียว
“เหมือนไหมมาโกะ”
“คล้ายกันมากเลย ขอดูต้นเพิร์ลลี่จริงๆ หน่อยได้ไหม”
“ได้สิ เดี๋ยวไปเอามาให้ เธอรออยู่ที่นี่แหละ”
มาโกะปล่อยให้เพื่อนสาวเดินออกจากห้องไป แล้วตัวเองก็นั่งเปรียบเทียบสายดีเอ็นเอของพืชเพิร์ลลี่ และพืชวงศ์ของไฮเดรนเยีย แม้ว่าเธอจะไม่ได้เชี่ยวชาญด้านชีวเคมีหรือด้านพฤกษศาสตร์แต่อย่างใด แต่ก็ยังพอมีความรู้อยู่บ้าง
สาวร่างเล็กเหมือนตุ๊กตากำลังนั่งเทียบสายพันธุกรรมไปเพลินๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูห้องแล็บเปิดออกมา ด้วยความที่คิดว่าเป็นมธุรดา เธอจึงไม่ได้หันไปมอง
“ทำไมมาเร็วจังล่ะแมร์” สาวญี่ปุ่นตัวเล็กยังคงง่วนอยู่กับลำดับเบสตรงหน้า จนสังเกตได้ว่าทำไมมธุรดาถึงไม่พูดไม่จาอะไรเลย จึงได้หันกลับไป แต่ก็ไม่พบใคร
“อ้าว!” สาวเจ้าร้องเสียงหลง ประตูห้องก็ปิดอยู่ แล้วเมื่อครู่ทำไมถึงได้ยินเสียงมันเปิดเข้ามากันล่ะ มาโกะชักเริ่มใจคอไม่ดี ไม่รู้ว่าในบ้านหลังนี้เคยมีคนตายบ้างหรือเปล่า
หรือว่าวิญญาณพ่อของมธุรดาจะยังอยู่ในนี้!
มาโกะตัวสั่นขึ้นมาดื้อๆ จะอยู่รอเพื่อนก็ชักใจคอไม่ดี ปรกติแล้วมาโกะเป็นสาวเก่งไม่กลัวคน แต่ถ้าเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นแล้วล่ะก็ เธอขอลาก่อน คิดได้ดังนั้นร่างเล็กก็ผุดลุกขึ้น พอดีกับที่อะไรบางอย่างแตะเข้าไปแก้มเนียนนุ่มของเธออย่างแรง ทั้งยังกอดรัดเธอไว้แน่นหนา
“เฮ้ย!” เจ้าของน้ำเสียงหวานร้องลั่น เมื่อเห็นสิ่งที่เธอคิดว่ามองไม่เห็น แล้วมาแอบหอมแก้มเธอ แท้จริงแล้วก็คือ...
“ไอ้เด็กสัปดน!”
เพราะมัวแต่ลูบอกตัวเองหวังจะให้หัวใจกลับมาเต้นเป็นจังหวะเดิม เพื่อที่จะได้หายใจหายคอโล่งขึ้นมาบ้าง หลังจากที่เกร็งเพราะกลัวผีอยู่นานสองนาน แต่หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่านี่แหละ สิ่งที่เด็กหนุ่มจอมเจ้าเล่ห์ต้องการ!
ลินคอนอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ฉวยโอกาสลอบมองสาวตรงหน้าอย่างสำรวจตรวจตราทั้งที่ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนของตัวเองลง สายตาของเด็กหนุ่มมองสาวรุ่นพี่ตัวน้อยที่อยู่ในชุดนอนเสื้อกล้ามและและกางเกงขายาว แม้ว่าสาวเจ้าจะสวมเสื้อคลุมเนื้อบาง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่องอกขาวๆ พ้นสายตาคมของคนลามกไปได้
หลังจากที่สงบจิตใจที่ตื่นกลัวของตนเองได้แล้ว นักเรียนแพทย์สาวก็สำนึกขึ้นมาได้ว่ากำลังอยู่ในอ้อมแขนแข็งๆ ของเด็กหนุ่มจอมลามก จึงหันกลับไปมองคนหน้าตาเจ้าเล่ห์ทันที แล้วก็จริงดังคาด หมอนี่กำลังจ้องหน้าอกเธออยู่จริงๆ ด้วย
“ไอ้เด็กหื่นกาม!” ฝ่ามือเรียวหันไปฟาดผลัวะลงที่กกหูของเด็กหนุ่มเต็มแรง จนร่างสูงกว่าต้องยอมปล่อย ฝ่ามือของคนตัวเล็กนั้นหนักพอตัว เล่นเอาเห็นดาวรายล้อมอยู่รอบหัวทีเดียว
“จะฆ่าผมหรือไงมาโกะ”
“ทะลึ่งก่อนทำไมล่ะไอ้เด็กบ้า มาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง”
“ถ้าบอกก่อนแล้วจะยอมให้ผมหอมแก้มไหมล่ะ”
“ยังไม่เลิกลามกอีกนะ!” สาวรุ่นพี่เงื้อมือจะซ้ำลงไปอีก แต่คราวนี้เด็กหนุ่มรีบยกมือห้าม สีหน้าสลด
“ยอมแล้วมาโกะ อย่าตบนะ ผมตาลายแล้วเนี่ย”
“แล้วนายลงมาทำไม”
“ก็มันนอนไม่หลับ” ลินคอนค่อยยืดตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ ตาก็จ้องไปที่หญิงสาว เผื่อว่าเธอคิดจะลงไม้ลงมือกับเขาอีกจะได้จับไว้ทัน คราวนี้จะเอาคืนด้วยจูบทีเดียว
“แล้วลงมาทำไม”
“ทีแรกก็จะไม่ลงหรอก เห็นประตูห้องพี่แมร์ปิดไม่สนิท พอเข้าไปดูก็ไม่เห็นใครเลยทั้งพี่แมร์ทั้งมาโกะ ผมเลยเดินลงมาข้างล่าง มองเห็นพี่แมร์อยู่ที่แปลงดอกเพิร์ลลี่หลังบ้าน ก็เลยย่องมาหามาโกะนี่ไง”
“ไอ้เด็กทะลึ่ง แล้วนั่นล็อคประตูทำไม”
“กลัวพี่แมร์เข้ามาเห็นน่ะสิ” คนตอบยังทำตาเป็นประกาย จนสาวญี่ปุ่นต้องถลึงตามองขวางๆ สายตาที่เคยใช้ได้ผลกับทุกคนที่เคยเข้ามาจีบและเธอก็ไม่ได้สนใจ แต่คราวนี้กับใช้ไม่ได้เสียแล้ว เพราะคนตรงหน้าไม่ได้สะทกสะท้านกับอารมณ์กรุ่นๆ ของเธอเลย
“บอกแล้วไงว่าไม่ชอบเด็ก!”
“เดี๋ยวผมก็โตน่า” ‘เด็ก’ ของมาโกะเบ่งกล้ามโชว์เสียเลย “ผมสูงกว่า ตัวใหญ่กว่ามาโกะตั้งเยอะ อีกแค่ปีเดียวผมก็หน้าแก่แซงหน้ามาโกะแล้ว รับรองหนีผมไม่พ้นหรอก”
“อย่ามาทะลึ่งนะไอ้เด็กบ้า ไปไกลๆ เลยไป” คนฟังหน้าแดงจัด รีบผลักอกคนจะโตเป็นหนุ่มแล้วรีบเดินหนีออกจากห้องแล็บใต้ดินทันที ปล่อยให้เด็กหนุ่มตัวร้ายหัวเราะเสียงดังอย่างย่ามใจ คอยดูเถอะ เรียนจบเมื่อไหร่เขาจะ ‘รุก’ สาวรุ่นพี่คนนี้ให้ไปไหนไม่รอดแน่นอน
“ไอ้เด็กบ้า!”
“อะไรเหรอมาโกะ!” เสียงของมธุรดาทำให้คนที่กำลังบ่นกระปอดกระแปดอยู่ตามลำพังสะดุ้ง รีบเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรักของตนเอง ที่กำลังถือกระถางต้นเพิร์ลลี่ที่ออกดอกมีขาวราวไข่มุกไว้แนบอก
“ไม่มีอะไรหรอกแมร์” สาวญี่ปุ่นส่ายหน้า ไม่อยากบอกใครว่าโดนเด็กหนุ่มรุ่นกระทงแกล้งเข้าให้แล้ว “ว่าแต่ทำไมหายไปนาน”
“เลือกกระถางอยู่น่ะ...แล้วเธอออกมาทำไม”
“ไม่อยากอยู่คนเดียว กลัวผี”
“ลืมไปเลยว่าเธอกลัวผีมาก” สาวแว่นหนาหัวเราะร่วน วางกระถางลงที่พื้นของห้องนั่งเล่น แล้วมองสองแก้มอมชมพูปลั่งของเพื่อนอย่างต้องการจับผิด
“มองอะไรเหรอแมร์”
“เธอหน้าแดงจังเลยมาโกะ”
“ฉันกลัวผีน่ะ” มาโกะรีบโพล่งอย่าไม่ทันคิด
“กลัวผีเขาต้องหน้าซีดไม่ใช่เหรอมาโกะ ไม่ใช่หน้าแดง”
“เอ่อ...” คนถูกผีเด็กหนุ่มจอมลามกแกล้งมาถึงกับหน้าแดง เพิ่งรู้ตัวว่าพลาด ก็เมื่อได้เห็นแววตาขบขันจากเพื่อนรักนี่แหละ
“ว่าไงมาโกะ ผีที่ว่านี่ตัวสูงด้วยใช่ไหม”
“ไม่ต้องมาแซวฉันเลยแมร์” มาโกะแหว “เข้าเรื่องได้แล้ว”
“แน่ใจนะมาโกะว่าไม่อยากบอกฉัน”
“นี่ไม่ต้องมาทำตัวเป็นศิราณีเลยนะแมร์ หน้าที่นั้นน่ะของฉันไม่ใช่ของเธอ” สาวผู้เคยผ่านประสบการณ์เรื่องรักมามากกว่ากลบเกลื่อนด้วยสีหน้าดุๆ กับแววตาขึงๆ ของตัวเอง แต่คราวนี้มธุรดาไม่กลัวแล้ว เธอหัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วพยักหน้าเออออไปกับเพื่อนรัก ไม่อย่างนั้นก็คงจะได้แต่แซวกันไปหยอกกันมา ไม่ได้งานแน่
“ตามใจ...ไม่บอกก็ตามใจ เข้าเรื่องก็ได้ ไหนลองบอกมาสิมาโกะว่าเธอคิดยังไงระหว่างเพิร์ลลี่กับไฮเดรนเยีย”
“มันก็ อืม...เหมือนกันมากเลยนะ ทางที่ดีเธอควรจะเอาไปให้พวกนักพฤกษศาสตร์ดู น่าจะจัดวงศ์พืชได้ดีกว่าเรานะ”
“ฉันก็เห็นด้วย แต่ว่านี่เป็นสิ่งที่พ่อทำไว้อย่างลับๆ ฉันเลยไม่กล้าบอกใครน่ะ แบบว่า ฉันกลัวว่าบางทีพ่ออาจจะไม่ได้ทำแบบถูกกฎหมายก็ได้นะ”
“ก็บอกไคล์สิ เขาน่าจะช่วยเธอได้นะ”
“ฉันคิดว่าไม่เหมาะหรอก” สาวแว่นหน้ากลมสีท่างกระอักกระอ่วน อดคิดไปถึงครั้งสุด้ายที่ไคล์มาบ้านไม่ได้ เกือบจะมีเรื่องกับเจ.ที.ไปแล้วหนึ่งรอบ หนำซ้ำตอนนี้ก็มีลินคอนมาอยู่ที่นี่อีก ไม่บอกก็รู้ว่าจะต้องเป็นสายลับให้น้าชายแน่นอน และถึงแม้จะไม่มีประเด็นของนายทหารเรือหนุ่มจอมขี้หึงมาเกี่ยว แต่ลึกๆ แล้วมธุรดาก็เริ่มไม่พอใจในตัวไคล์มากขึ้น เพราะเขาแสดงท่าทีว่าชอบเธอมากเกินกว่าเพื่อน และสาวแว่นเองก็ไม่ได้ต้องการเช่นนั้น เธอยังอยากให้ไคล์เป็นเพื่อนที่แสนดีเหมือนทีแรกที่รู้จักกัน
“ฉันรู้ว่าเธอลำบากใจเรื่องที่ไคล์เขาชอบเธอใช่ไหมแมร์”
“ไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ” มธุรดาบุ้ยปากไปยังชั้นสองของบ้าน เพราะคิดว่าลินคอนยังนอนหลับสบายอยู่บนนั้น “ไคล์เคยทำไม่ดีกับเจ.ที.ไว้ เกือบจะมีเรื่องกันแน่ะ ฉันรู้นะว่าไคล์อาจจะไม่กล้าสู้ตรงๆ เพราะเขาเป็นคนขี้กลัว แต่ถ้าเรื่องยั่วยุให้อีกฝ่ายตบะแตกแล้วล่ะก็ ฉันเชื่อว่าต้องเกิดแน่”
“พรุ่งนี้ได้เด็กบ้านั่นต้องไปโรงเรียนไหม”
“ทำไมไปเรียกลินคอนแบบนั้นล่ะ” สาวเจ้าของบ้านหัวเราะขบขัน “ลินคอนกำลังจะไปสอบน่ะมาโกะ เขาไม่ได้ไปโรงเรียนหรอก โหมอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านนี่แหละ มีไปติวกับเพื่อนมากแต่ส่วนมากอยู่ที่นี่ ติวออนไลน์ผ่านวีดีโอแชทเอาน่ะ”
คำตอบของเพื่อนรักทำให้สาวญี่ปุ่นได้แต่แช่งชักหักกระดูกเด็กหนุ่มจอมกวนที่เคยบอกเธอว่าไม่ไปเรียนเพราะขี้เกียจ หน็อย...ไอ้เด็กบ้า ไม่ว่ามันจะสอบอะไร เธอแช่งให้มันสอบไม่ติด!
“แล้วจะเอายังไงดี คนเดียวที่ช่วยเธอได้และยังจะคงเป็นความลับต่อไปอย่างที่เธอต้องการ ก็คงจะมีไคล์คนเดียวเท่านั้น”
“ฉันก็คิดไม่ออก ถ้าลินคอนอยู่ด้วย คงได้ฟ้องน้าชายเขาแน่”
“แล้วถ้าเด็กนั่นไม่อยู่บ้านล่ะ” สาวญี่ปุ่นยิ้มเจ้าเล่ห์ เห็นโอกาสจะดีดได้เด็กลามกนี่ออกจากบ้านรำไร งานนี้เสร็จเธอแน่!
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะมาโกะ”
“คิดแผนออกแล้ว เสบียงหมดพอดีไม่ใช่เหรอ พรุ่งนี้เธอก็ใช้ให้เด็กนั่นไปซื้อของก็ได้”
“ก็ดีนะมาโกะ ขอบใจมากเลย ฉันจะได้โทรบอกไคล์ให้รีบมา”
“ตกลง”
สองสาวยิ้มให้กัน โดยไม่รู้เลยว่าเหยื่อของทั้งสองนั้นไม่ได้อยู่บนบ้านอย่างที่เข้าใจ ร่างผอมสูงของเด็กหนุ่มยืนซ่อนตัวอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นเท่าไหร่ จึงได้ยินชัดเต็มสองหูทีเดียว
ลินคอนไม่คิดจะโทษว่าที่น้าสะใภ้ของตัวเองหรอก มธุรดาเป็นสาวใสๆ คิดแผนการอะไรไม่เป็นแน่ ถ้าจะโทษ...ก็ต้องโทษสาวญี่ปุ่นรุ่นพี่ตัวเล็กนั่นแหละ เจ้าแผนการดีนัก คิดหรือว่าคนอย่างลินคอนจะแก้เผ็ดไม่เป็น
‘เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่ๆ มาโกะ’ ลินคอนยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วจึงเดินขึ้นไปนอนอย่างเงียบกริบ จนสองสาวไม่รู้เลยว่าแผนการจะไม่เป็นความลับอีกต่อไปแล้ว
.............................................................................................
มาแล้วค่าาาาาาา ช้าไปไหม ฮี่ๆๆ
ตอนนี้ตูนอัพเรื่องฤทัยลักษมณ์อีกเรื่องด้วยนะคะฝากด้วย
ต่อจากเจ.ที.จะเป็นเจสันค่ะ รับรองว่า เลิศ เจสันเกรียนมาก ลิ้มคม ปากหมาสุดๆ คนที่ตามในเฟสบุ๊คตูนจะรู้ ตูนสปอยล์ไปหลายตอนแล้ว
ฮี่ๆๆๆ
ฝากด้วยนะค้า
รักคนอ่านเสมอมาค่ะ
กรรัมภา (กนิษวิญา)
กนิษวิญากรรัมภา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 พ.ค. 2557, 09:05:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 พ.ค. 2557, 09:05:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 1127
| << บทที่ 17 หน้าที่ที่ต้องทำ | บทที่ 18 ที่ปรึกษา 2 + เปิดจองหนังสือ >> |
konhin 16 พ.ค. 2557, 12:08:20 น.
พระเอกหายอ่ะ
พระเอกหายอ่ะ
แว่นใส 16 พ.ค. 2557, 17:38:58 น.
จะเอาคืนยังไงล่ะลิ๊นซ์
จะเอาคืนยังไงล่ะลิ๊นซ์
lunamoon 16 พ.ค. 2557, 22:27:06 น.
เลือกคนผิดไปแล้วป่ะ
เลือกคนผิดไปแล้วป่ะ
nasa 18 พ.ค. 2557, 19:38:12 น.
อยากรู้นายลินซ์จะเอาคืนสองสาวยังไง แสบได้ใจจริงๆ ลังงี้น้าต้องให้โบนัสนะ
อยากรู้นายลินซ์จะเอาคืนสองสาวยังไง แสบได้ใจจริงๆ ลังงี้น้าต้องให้โบนัสนะ