ด้วยใจสิเน่หา
ด้วยใจสิเน่หา
(ภาคต่อจอมใจอสูร)
แต่เปล่าเลยสิ่งที่เธอทำกลับยิ่งตอกย้ำให้เธอ ‘ใกล้ชิด’ เขามากขึ้น คลอเดียเบิกตากว้างใจเต้นระรัวราวกับจะโลดออกมานอกอก นี่มันจูบแรกของเธอ!...จูบแรกของเธอกับผู้ชายที่ปากเสีย และเคยดูถูกเธออย่างร้ายกาจ!
*หากลงไม่จบ ขออภัยล่วงหน้านะคะ*
(ภาคต่อจอมใจอสูร)
แต่เปล่าเลยสิ่งที่เธอทำกลับยิ่งตอกย้ำให้เธอ ‘ใกล้ชิด’ เขามากขึ้น คลอเดียเบิกตากว้างใจเต้นระรัวราวกับจะโลดออกมานอกอก นี่มันจูบแรกของเธอ!...จูบแรกของเธอกับผู้ชายที่ปากเสีย และเคยดูถูกเธออย่างร้ายกาจ!
*หากลงไม่จบ ขออภัยล่วงหน้านะคะ*
Tags: ปริณาห์,ด้วยใจสิเน่หา,จอมใจอสูร,พราวตะวัน
ตอน: บทที่ 1
เรื่องนี้เป็นภาคต่อของ 'จอมใจอสูร' ค่ะ ซึ่งได้ตีพิมพ์กับสนพ.ไอวี่ และวางแผงแล้วค่ะ
ใครอยากอ่าน ไปหามาอ่านได้นะค้า
-------------------------------------------------------------
ดอนจีโอวานนีถอดสูทสีดำราคาแพงแล้ววางพาดลงบนโซฟากำมะหยี่สีเข้มในห้องรับแขก แล้วทิ้งกายลงนั่ง พร้อมกับถอดเนกไทของตัวเองออกวางบนโต๊ะตัวเตี้ยด้านหน้า จากนั้นจึงท้าวแขนกับเข่า ดวงตาสีฟ้าไร้อารมณ์ใดๆกำลังจับจ้องมองร่างเล็กตรงหน้าอย่างพิจารณาอีก ครั้งหลังจากที่เขานั่งมองอีกฝ่ายมาตลอดทางที่กลับบ้าน
รูป หน้าไข่ จมูกเล็ก ริมฝีปากเต็มอิ่มทำให้เขาต้องมองแล้วมองอีก เสื้อที่มันใส่ดูตัวใหญ่เกินจริง กางเกงที่มันสวมก็ดูหลวมโพรกอย่างน่าสงสัย ชายหนุ่มเอนกายพิงพนัก ยกมือลูบปลายคางสากๆของตน ...ลางสังหรณ์ของเขาไม่ผิดแน่ ไอ้หนุ่มน้อยที่มันอยู่ตรงหน้าเขาต้องไม่ใช่ผู้ชาย ดูท่ามันเชิดหน้า คอตั้งตรง และแววตาเป็นประกายดื้อรั้นแบบนี้ซิ มันผู้หญิงชัดๆ!
และเป็นผู้หญิงที่เขารู้จักเสียด้วย!
“นั่งก่อนซิ”
มัน ยังเชิดหน้า ยืนตัวตรง และมองมาที่เขาราวกับคำพูดของเขาเป็นแค่สายผมพัดผ่านหูมันไป ท่าทางแบบนี้เขาเคยเห็นและเคยคุ้น ท่าทางอวดดี และหยิ่งทะนงเช่นนี้ ริมฝีปากอิ่มเต็มแสนเย้ายวนเช่นนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคลอเดีย...น้อง สาวของบรูโน่นั่นเอง
“คุณแสดงได้หลายบทบาทจริงๆคลอเดีย” ดอนหนุ่มละมือจากคางของตนเองแล้วกระตุกยิ้มเมื่อเห็นร่องรอยตกใจในดวงตาคู่สวยของคนตรงหน้า
“คราว แรกที่ผมเห็นคุณ คุณก็แสดงเป็นแม่สาวหุ่นสะบึมจอมยั่ว อีกทีหนึ่งก็ตอนที่คุณมาช่วยชีวิตผมไว้ ตอนนั้นคุณน่าจะแสกงเป็นสายลับบู๊ล้างผลาญละมั้ง ส่วนตอนนี้ คุณกลายมาบริกรแสนซื่อไปเสียแล้ว แล้วยังมีอีกกี่บทบาทที่คุณยังไม่ได้เล่นฮึ คลอเดีย”
“คุณพูดเรื่องอะไร” อีกฝ่ายยักไหล่ด้วยท่วงท่าที่ชวนน่าหมั่นไส้ “ผมไม่เห็นรู้เรื่อง หรือว่าคุณจะเป็นประเภทโรคจิตชอบสร้างจินตนาการคิดเองเออเองไปมั่ว”
“โรคจิตงั้นหรือ” ดอน หนุ่มเลิกคิ้วและเม้มริมฝีปากหนาของตน ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พร้อมกับสาวเท้าเข้าไปหาเธอทีละก้าวๆอย่างคุกคาม แต่แน่นอนคนตรงหน้าเขาไม่มีทีท่าหวาดกลัวใดๆเลยแม้แต่น้อย ที่เธอทำก็แค่ยืนนิ่ง มองสบตาเขาอย่างไม่รู้สึกรู้สาใดๆ
“คุณจะปากแข็งไปถึงไหน”
“ผมไม่ได้ปากแข็ง” จีโอวานนีเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ ห่างแค่เพียงคืบ ลมหายใจร้อนๆของเขารินรดหน้าผากเธอ “ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไรจริงๆนี่ครับ”
“แสดงเก่งดีนี่ ผมว่าคุณน่าจะไปสมัครเป็นนักแสดงนะ”
คน ตัวเล็กนิ่งเงียบ สองตาจับจ้องเพียงแค่อกกำยำตรงหน้า อะไรบางอย่างทำให้เธอไม่กล้าขยับตัว หากเพียงชั่วพริบตาความกล้าในใจเธอก็กรีดร้อง เชิญชวนให้เธอยกมือยันอกเขาไว้
“ผมถามจริงๆเถอะครับ ดอน” หญิงสาวเงยหน้ามองเขา แววตาเธอเต้นระยับระริกไหวกับแสงโคมไฟเหนือศีรษะ “คุณมีรสนิยมชอบผู้ชายหรือครับ”
คน ถูกกล่าวหาหายใจสะดุด อ้าปากคล้ายจะเอ่ยอะไรบางอย่างแต่ท้ายที่สุดเขาก็ปิดปากเงียบ มีเพียงแววตาเท่านั้นที่วาวจ้าและบอกความรู้สึกทุกอย่างได้ดีที่สุด
“ว้า...แย่จัง ผมว่าผมทำให้คุณโกรธเสียแล้ว” มือบางยังคงยันอกเขาไว้ ขณะที่เจ้าตัวมองซ้ายมองขวา “แล้วผมจะต้องไปพักที่ไหนล่ะครับ”
ร่าง เล็กซวนเซเล็กน้อย เมื่อคนตัวโตเดินเข้ามาหา เธอสู้แรงอย่างสุดความสามารถ หากก็สู้ไม่ไหวจนถูกดันไปติดผนัง แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับผนังเยียบเย็นแต่มันก็ยังไม่หนาวเย็นเท่าความรู้สึก ของเธอตอนนี้หรอก ถึงแม้ตัวเธอจะกล้าเก่งสักเพียงใด แต่การต้องมารับมือกับผู้ชายตัวโตอย่างดอนจีโอวานนีนั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่ ง่ายเอาเสียเลย ที่สำคัญเธอมันเป็นพวกปากเสีย ชอบท้า ชอบลอง และอวดดีเสียด้วย แบบนี้ก็เหมือนเธอกลายเป็นสิ่งท้าทายสำหรับเขาไปโดยปริยาย
หญิง สาวจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าราวคลื่นทะเลของเขา แล้วต้องสบถคำออกมาในใจเมื่อเธอไม่สามารถอ่านสายตาของเขาออกเลยแม้แต่น้อย มันทำให้เธอหงุดหงิด เพราะปกติแล้วเธอเก่งในเรื่องอ่านใจคน แต่กับดอนหนุ่มผู้นี้...ดูเหมือนจะมีอะไรมาปิดกั้นทำให้เธอมองเขาไม่ออกเลย แม้แต่น้อย เธอทำใจดีสู้เสือปัดมือเขาออกในทันทีที่มือใหญ่เลื่อนมาวางบนแก้มของเธอ
“อยากนอนที่ไหนล่ะ” ชายหนุ่มใช้มือทั้งสองข้างท้าวผนังไว้ เป็นปราการกั้นให้เธอไม่สามารถหนีเขาไปได้ง่ายจนเกินไปนัก
“ห้องผมเป็นไง” ดวง ตากลมโตสีเขียวอมเทาระริกไหว แต่ใบหน้าหวานเกินชายยังคงสงบนิ่ง คลอเดียในคราบเด็กหนุ่มนึกหงุดหงิดในใจเป็นอย่างยิ่ง ก็มีสักกี่ครั้งกันเล่าที่เธอถูกต้อนจนจนมุมเช่นนี้
“อย่าปากแข็งนักเลยคลอดเดีย คุณรู้จักผม ผมก็รู้จักคุณ แล้วจะมาทำตัวลึกลับปลอมเป็นนู่นปลอมเป็นนี่ทำไม ฮึ”
คน ตัวเล็กเม้มปาก ละสายตาจากใบหน้าที่กวนโทสะนั้นเสีย ทว่า...นั่นการกระทำเช่นนั้นเหมือนเป็นสิ่งที่ผิดพลาดอย่างมหันต์ เพราะมันทำให้เขาจู่โจมเข้าใส่เธออย่างง่ายดาย คลอเดียแทบจะกรีดร้องสุดเสียงเมื่อจมูกโด่งเป็นสันสัมผัสกับพวงแก้มที่เย็น ชืดของเธอ หญิงสาวรีบตวัดหน้ากลับมา หมายใจว่าจะตอบโต้อีกฝ่ายให้สมกับที่เขาทำเธอไว้
แต่เปล่าเลยสิ่งที่เธอทำกลับยิ่งตอกย้ำให้เธอ ‘ใกล้ชิด’ เขามากขึ้น คลอเดียเบิกตากว้าง ใจเต้นระรัวราวกับจะโลดออกมานอกอก
นี่มัน...จูบแรกของเธอ!...จูบแรกของเธอกับผู้ชายที่ปากเสีย นิสัยเสีย ดูถูกผู้หญิง และเคยดูถูกเธออย่างร้ายกาจ!
ใครก็ได้...โปรดบอกเธอทีเถอะว่ามันไม่ใช่ความจริง!
ริม ฝีปากหนาทาบทับลงบนเรียวปากอิ่มเต็มของเธออย่างพอดิบพอดี กระแสความร้อนและความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นในกายของเธอ สมองของเธอว่างเปล่าไปชั่วขณะ ถึงขั้นคิดไม่ออกเลยว่าจะจัดการกับสถานการณ์อันล่อแหลมหมิ่นเหม่นี้ได้อย่าง ไร
สิ่งที่เธอรับรู้คือริมฝีปากร้อนจัด ลมหายใจร้อนผ่าว และเสียงหัวใจของตนเอง
กว่า จะรู้ตัวอีกทีก็เมื่อริมฝีปากหนาขยับอย่างแผ่วเบา จงใจดูดซับความหวานจากเธออย่างไม่น่าให้อภัย ร่างเล็กใช้สองมือดันตัวเขาให้ออกห่าง ทว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อตอนนี้มือที่เคยท้าวผนังกลับเลื่อนมาโอบเอว เธอไว้ กอดกระชับแนบแน่นเสียด้วยซิ
บ้าชะมัด! เธอไม่เคยนึกเลยว่าคนที่ป่าวประกาศปาวๆว่าเกลียดผู้หญิงจะลามกเช่นนี้
“อื้อ...” เธอ ทำเสียงอู้อี้ในลำคอ พร้อมกับพยายามดิ้นรนให้พ้นจากบ่วงพันธนาการของเขา สติสัมปชัญญะและเทคนิคการเอาตัวรอดที่เธอเคยเรียนมาลอยหายไปกับความตื่น ตระหนกของเธอเสียแล้ว ตอนนี้เธอกลายเป็นเหยื่อที่เสือร้ายกำลังจะเขมือบทีละน้อยๆ
แย่จริง!
หญิงสาวแทบสะดุ้งเมือเธอสัมผัสได้ถึงเรียวลิ้นสากๆที่ลากไล้ริมฝีปากของเธออย่างสำรวจตรวจตราและหยอกเย้าอย่างย่ามใจ
กรี๊ด...เธอกรีดร้องในใจอย่างสุดจะทน ...ไม่นะ ไม่นะ!
ใน ที่สุดคลอเดียก็ดึงกำลังใจและเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายเพื่อผลักอีกฝ่ายให้พ้น จากการล่วงเกินเธอ แล้วมันก็สำเร็จ จีโอวานนีถอยห่างจากเธอแม้จะเพียงแค่คืบเดียว แต่มันก็เพียงพอให้เธอส่งเข่าใส่ท้องเขาเต็มแรง แล้วตามด้วยหมัดหนักๆที่มากพอจะทำให้เขาหน้าหัน
“ไอ้คนลามก!”
เธอต่อว่าเขา และกำลังจะกระโจนหนี หากคนตัวโตก็ใช้สองแขนโอบเธอจากทางด้านหลังได้ทัน
“จะไปไหน!”
“ปล่อยนะ ฉันจะกลับบ้าน!” เธอกรีดร้อง ดิ้นรน เลิกทำเสียงทุ้มต่ำ “คุณมันทุเรศ ไม่เป็นสุภาพบุรุษ ปากก็บอกปาวๆว่าเกลียดผู้หญิง แต่....” ร่างเล็กถูกจับหมุนให้มาเผชิญหน้าเขา
“ยอมรับแล้วซิว่าเป็นคลอเดีย”
นั่นเป็นสุ้มเสียงของคนที่เป็นฝ่ายชนะอย่างเห็นได้ชัด ให้ตาย! เธอลืมตัว ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมตัวตนได้ขนาดนี้เชียวหรือ
...แค่จูบบ้าๆจูบนั้นเนี่ยนะ ...บ้าไปแล้ว คลอเดีย
“คุณทำแบบนั้นเพราะจงใจจะให้ฉันเปิดเผยตัวเหรอ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณหันมาแล้ว...จูบผมเองต่างหาก” คนตัวเล็กเม้มปาก พยายามดึงสติตัวเองกลับมา ดวงตากลมโตที่เคยหวั่นไหวบัดนี้กลับมาฉายแสงวาววับอีกครั้ง
“แล้วเป็นไงล่ะ จูบของฉันทำให้คุณหวั่นไหวได้บ้างไหม ดอนจีโอวานนี” คน ถูกถามกึงกับอึ้งไปชั่วครู่ เป็นโอกาสให้เธอสะบัดหลุดจากสองมือของเขาที่กำลังเกาะกุมต้นแขนของเธออยู่ หญิงสาวดึงวิกผมของตนเองออกแล้วปล่อยให้ผมสีดำขลับที่มัดเป็นมวยซ่อนไว้ให้ แผ่สยายเต็มแผ่นหลัง
“ในเมื่อคุณอยากให้ฉันเปิดเผยตัว ก็ได้ ...ฉันยอมรับว่าฉันคือคลอเดีย” เธอยกมือกอดอก เงยหน้ามองเขา “คุณรู้แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ที่คุณทำก็เพราะต้องการเอาชนะก็เท่านั้นเอง”
“ใช่ ผมต้องการเอาชนะ ผมไม่ชอบ...” เขากวาดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “อะไรที่มันจอมปลอม อยู่กับผมคุณต้องเป็นตัวคุณจริงๆ คลอเดีย”
“ขอ โทษนะคะ ดอน ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น ฉันจำเป็นต้องทำตามความต้องการของคุณด้วยเหรอ ในเมื่อฉันไม่ใช่ลุกน้องของคุณ ฉันไม่เต็มใจจะมาอยู่กับคุณด้วยซ้ำ แต่คุณเป็นฝ่ายบังคับฉันเอง คุณทำให้ฉันจำใจต้องมาอยู่กับคุณ ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไปตามเวรตามกรรมล่ะ”
ดอนหนุ่มยักไหล่ “ผมไม่อยากให้คุณต้องติดคุกโดยไม่จำเป็น และผมเองก็อยากจัดการไอ้ลาซิโอ้มันเหมือนกัน ถ้าเราร่วมมือกันคงดีกว่าปล่อยให้คุณสู้คนเดียว ดีไม่ดี ยังไม่ทันจะสู้ก็แพ้เสียก่อน”
“ฉันไม่เคยแพ้ใคร”
“อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งละ” คลอเดียเม้มปาก มองเขาด้วยดวงตาวาวจ้า ก่อนจะเชิดหน้า
“คุณมันเจ้าเล่ห์น่ะซิ” แล้วเธอก็รีบเปลี่ยนเรื่อง “คุณจะให้ฉันนอนที่ไหน”
“ห้องผมไง”
“จีโอวานนี!” หญิงสาวเงื้อมือจะฟาดปากเขา แต่เขายกมือห้ามเสียก่อน
“โอเคๆ อยู่ข้างๆห้องผม ผมโทรมาสั่งให้เขาเตรียมห้องให้คุณเรียบร้อยแล้ว”
คลอ เดียพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขอตัวขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ทั้งที่ความจริงแล้วเธอตั้งใจจะไปจัดการกับความรู้สึกของตัวเองที่มันวูบๆ ไหวๆแปลกๆพิกลต่างหาก หากทว่าการเดินจากไปโดยเป็นฝ่ายยอมแพ้มันก็ไม่ใช่วิสัยของเธอ หญิงสาวหมนุตัวกลับมาแล้วกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะด้วยน้ำเสียงที่ช่างยั่วยวน โทสะคนฟังเสียเหลือเกิน
“อันที่จริงฉันก็เคยจูบใครมาหลายต่อหลายคนแล้วนะ แต่ไม่รู้ทำไม จูบของคุณมันถึงได้จืดชืดไร้รสชาดแบบนี้ก็ไม่รู้” ตามหลังด้วยเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอเมื่อได้ยินเสียงสบถไม่เป็นภาษาและเสียงคำรามของดอนหนุ่ม
ร่าง บางยืนกอดอกรอตรงหัวบันได ขณะมองร่างสูงใหญ่ของดอนหนุ่มที่เดินตามมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ ทว่าแม้เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองเธอ สีหน้าของเขาก็ไม่ได้แสดงว่าเขาโกรธอย่างโจ่งแจ้งเท่าไหร่นัก จะมีก็เพียงอาการกัดฟันกรอดๆเท่านั้น
“ฉันไม่รู้ว่าห้องของคุณอยู่ตรงไหน หรือจะให้ฉันเลือกห้องไหนก็ได้คะ”
ดอน จีโอวานนีสูดลมหายใจเข้าปอด ลึกยาวเหมือนกับว่ากำลังพยายามระงับโทสะที่ถูกดูหมิ่นอย่างสุดความสามารถ เขายกมือเสยผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำก่อนจะตะโกนเรียกใครบางคน
“อูโก้! ขอกุญแจหน่อย!”
ไม่นานนักร่างผอมเกร็งของชายในวัยเกือบสี่สิบก็เดินตรงมาหา เขาก้มศีรษะให้ผู้เป็นนายและตลอเดีย
“นี่ครับดอน”
“ขอบใจมาก นายตรวจดูรอบบ้านให้เรียบร้อย แล้วก็ไปพักผ่อนได้แล้ว”
“ครับดอน” หลัง จากอูโก้เดินจากไปแล้ว เขาก็หันมาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้วทั้งๆที่เมื่อครู่เขายังทำ อะไรบ้าๆกับเธอเลย ชายหนุ่มผายมือแล้วยักคิ้วเป็นเชิงบอกให้เธอเดินขึ้นบันได้ไป
“เชิญครับ” คลอ เดียเห็นว่าดอนจีโอวานนีเริ่มควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้ว ก็พาลให้หงุดหงิดใจนัก เธอยังไม่ได้แกล้งเขาให้สมกับที่เขาแกล้งเธอเลย หญิงสาวเดินก้มหน้า ยกมือเสยผมแล้วสะบัดมันจนปลายผมของเธอสัมผัสกับใบหน้าของคนที่เดินตามหลัง
จีโอวานนีเม้มปาก ดวงตาสีฟ้าวาวโรจน์ขึ้นมา มิใช่เพราะความโกรธ แต่เขากำลังข่มกลั้นอารมณ์บางอย่างที่มันกำลังเดือดพล่านอยู่ต่างหาก
ผู้หญิงคนนี้...อันตรายยิ่งกว่าโรสลินซะอีก
เธอ ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ทำให้เขาเผลอตัวทำอะไรแย่ๆออกไป และที่สำคัญเธอกำลังกระตุ้นสัญชาตญาณดิบเถื่อนของผู้ชายให้ตื่นตัว นานเท่าไหร่แล้วเล่าที่เขาไม่ได้ยุ่มย่ามกับผู้หญิงคนไหน กี่เดือนกี่ปีแล้วนะ...นับจากวันที่เขาขอโรสลินแต่งงานจนกระทั่งถึงวันนี้ก็ เกือบหกเดือนแล้วล่ะมัง
ตอนนี้ความรู้สึกปรารถนาที่เขาคิดว่ามันมอดดับไปแล้วกำลังถูกรุกเร้าจากใครบางคน
“นี่คุณ จะไว้ผมให้มันยาวๆทำไม ไม่หนักหัวรึไง ไปตัดออกซะหน่อยดีไหม” สุด ท้ายก่อนที่จะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ เมื่อเขาเดินมาถึงหน้าห้องที่เตรียมไว้สำหรับแม่หุ่นสะบึม เขาก็ชวนคุยเรื่องอื่น การอยู่เงียบๆจะยิ่งทำให้เขาคิดเตลิดเปิดเปิงไปกันใหญ่
“คุณมายุ่งอะไรกับฉันเนี่ย ผมของฉัน ฉันจะไว้ยาวหรือตัดสั้นมันก็เรื่องของฉัน”
คนตัวโตไม่ตอบ หันไปไขกุญแจ พร้อมกับก่นด่าตัวเองในใจ
...นี่เขามันเป็นไอ้ทึ่มตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย แค่ตัดผมให้สั้น มันจะช่วยให้เขาไม่คิดพิศวาสกับเธอรึไง!...
ไอ้บ้าเอ๊ย!
ชาย หนุ่มผลักประตูเต็มแรง จนคนที่ยินรออยู่ด้านหลังถึงกับขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาเมื่อคิดว่าคำพูดที่เธอพูดก่อนหน้านี้คงจะบั่นทอนความ มั่นใจของเขาไปมาก หญิงสาวนึกกระหยิ่มยิ้มย่องและหมายมาดไว้ในใจอย่างเต็มที่ที่จะ ‘เอาคืน’ เขา
คลอ เดียเดินตามเขาไปด้านในอย่างช้าๆ สองตาก็กวาดมองเครื่องเรือนที่ดูปราดเดียวก็รู้ว่าราคาระดับไหน แน่ล่ะดอนอย่างเขาคงไม่เคยใช้อะไรที่มันถูกๆหรือหาได้ตามท้องตลาดทั่วไปหรอก
ตู้ เสื้อผ้าแบบบิวท์อินขนาดใหญ่สีดำทะมึนเข้ากับโต๊ะเครื่องแป้งที่วางอยู่ติด กัน เตียงขนาดหกฟุตตั้งชิดผนังห้องก็เป็นสีดำเช่นเดียวกัน มันทำให้เธอพอใจมากพอดู เพราะตัวเธอนั้นไม่ชอบอะไรที่มันฉูดฉาด เสื้อผ้าของเธอส่วนใหญ่ก็เป็นสีขาว เทาหรือดำเพียงเท่านั้น
จริงซิ...เธอมาที่นี่โดยไม่มีเสื้อผ้าติดตัวมาสักชิ้น
“ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่” เธอ พูดขึ้นมาลอยๆ ขณะสองตายังคงสำรวจไปทั่วห้อง จากปลายหางตาเธอสังเกตเห็นว่าจีโอวานนียืนอยู่ตรงมุมห้องใกล้ประตู ทำท่าทางเหมือนอยากจะรีบๆออกไปจากห้องเสียเต็มแก่
“ผมจะให้คนของผมหามาให้ แต่วันนี้คุณก็ใส่ชุดของผมไปก่อนแล้ว เดี๋ยวผมเอามาให้”
หลัง จากดอนหนุ่มเดินออกจากห้องไป คลอเดียก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า และเห็นว่ามีผ้าเช็ดตัววางไว้อย่างเรียบร้อยสองผืนและชุดคลุมสีขาวแขวนไว้ สองตัว หญิงสาวยกมือกอดอกแล้วกัดริมฝีปาก มองชุดคลุมสีขาวนั้นแล้วระบายยิ้มในหน้า
...การเอาคืนของเธอมันต้องคุ้มค่าแน่ๆ!...
ดอน จีโอวานนีเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเองแล้วกวาดสายตาหาเสื้อผ้าที่คิดว่าคลอเดีย จะพอใส่ได้ เขาคว้าเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ที่คงจะใหญ่พอที่จะคลุมร่างเธอไดโดยไม่ต้อง สวมกางเกง เพราะจากที่หาดูแล้ว กางเกงของเขาคงใหญ่เกินกว่าที่เธอจะใส่ได้
เมื่อ ได้สิ่งที่ต้องการ แทนที่จะรีบเอาไปให้หญิงสาว แต่เขากลับวางมันลงบนเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ เปิดก๊อกน้ำแล้ววักน้ำล้างหน้าห้าหกครั้งจนพอใจ จึงออกมาใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดหน้าเปียกๆของตนอย่างลวกๆ
ให้ตายซิ!
ดอน หนุ่มตระหนกตกใจอย่างจริงจังที่วันนี้เขาควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ค่อยจะได้ ที่แย่ไปกว่านั้นคือความปรารถนาในกายเขามันกำลังเรียกร้องต้องการการปลด ปล่อย และเป้าหมายที่เขาเห็นในคืนนี้ก็มีแค่แม่สาวจอมมารยาและอวดดีเท่านั้น
เจส !เจส!เจส! เขา เรียกชื่อตัวเองซ้ำไปซ้ำมา..ลืมไปแล้วรึไงว่าผู้หญิงเป็นตัวอันตราย อย่าเอาตัวเข้าไปยุ่งวุ่นวาย อย่าเอาความปรารถนาและความพิศวาสมาทำให้หน้ามืดตามัวซิโว้ย!
ชาย หนุ่มสบถคำอย่างหงุดหงิด ก่อนจะรีบคว้าเสื้อเชิ้ตตัวนั้นแล้วเดินออกจากห้องไป เขาไม่เสียเวลาเคาะเมื่อเดินมาถึงห้องของคลอเดีย ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ แล้วเขาก็แทบหยุดหายใจเมื่อกวาดตามองไปทั่วห้องแล้วเห็นเจ้าของห้องในชุด คลุมสีขาวกำลังเอนกายอยู่บนเตียง และตะแคงอ่านนิตยสารบางอย่างอยู่อย่างสนอกสนใจ ไม่ได้นำพาเลยว่าชุดคลุมชุดนั้นจะแหวกให้เห็นขาอ่อนอันเกลี้ยงเกลา และเนินอกนวลผ่องแสนเย้ายวนนั้น
จี โอวานนีถึงกับลอบกลืนน้ำลาย เท้าทั้งสองที่กำลังจะเดินเข้ามากลางห้องหยุดชะงัก หัวใจของเขาเต้นระรัว และอะไรบางอย่างในกายเขาก็ตะโกนร้องอย่างบ้าคลั่ง มันกำลังต้องการการปลดปล่อยอย่างไม่อาจควบคุมไว้ได้อีกต่อไป
“อ้าว” เธอตวัดสายตามาทางเขา ดวงตาของเธอระยิบระยับงดงามดั่งดวงดาราบนท้องฟ้า และชวนให้เขามึนงงไปชั่วขณะ
“มาแล้วหรือคะ” ร่างเล็กลุกขึ้นนั่ง โปรยยิ้มแล้วค่อยๆเดินมาหาเขาอย่างช้าๆ ท่าเดินนั่นอีก...ราวกับเธอกำลังเดินบนแคทวอล์กก็ไม่ปาน
เจ สเอ๋ย....นายก็รู้ไม่ใช่รึไงว่าผู้หญิงทุกคนจอมมารยาทั้งนั้น โดนเฉพาะผู้หญิงตรงหน้าเขา เธอแสดงให้เห็นถึงสามครั้งด้วยกันว่าเธอเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยม สวมได้ทุกบทบาทอย่างน่าอัศจรรย์ใจ
“นี่ชุดของคุณ” กว่าเขาหาเสียงของตัวเองพบก็ตอนที่เธอมาหยุดยืนตรงหน้า หากกันเพียงคืบนั่นแหละ
“ขอบคุณมากค่ะ” เสียง ของเธอก็หวานหยดย้อย ช่างต่างกับตอนที่เธอตะโกนใส่หน้าเขาปาวๆเมื่อครู่นี้เหลือเกิน ดอนหนุ่มกัดฟันกรอด พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะทำให้ตัวเองเป็นปกติมากที่สุด
“ผมบอกคุณแล้วว่าอยู่กับผม คุณต้องเป็นตัวคุณ” เขา กลั้นใจมองหน้าเธอ แล้วริมฝีปากอิ่มเต็มที่ไร้สีสันก็ทำให้เขาอยากลิ้มลองอีกครั้ง อยากรู้นักว่าจูบของเขามันจืดชืดอย่างที่เธอพูดรึเปล่า และถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ครั้งนี้เขาตั้งใจจะทำให้เธอร้องครวญครางอ้อนวอนให้เขาจูบเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยซ้ำไป
จีโอวานนีกัดฟันกรอด ใช้สายตาสีฟ้าเข้มของเขาจ้องลึกลงไปในดวงตากลมสวยของคนตรงหน้า
“คุณกำลังแสดงอะไรอยู่ คลอเดีย”
“ก็เปล่านี่คะ” ไม่พูดเปล่ายังวางมือทาบลงบนอกของเขาเสียอีก แม้จะมีเสื้อเชิ้ตกางกั้นอยู่แต่ความร้อนจากมือเธอก็แทบจะแผดเผาให้เขาบ้าคลั่ง
“ว่าแต่พี่คุณปล่อยให้คุณมาทำอะไรเสี่ยงแบบนี้ได้ยังไง” เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง แล...ขอบคุณพระเจ้า มันได้ผล! บรรยากาศอันน่าอึดอัดจางหายไปโดยพลัน และแทนที่ด้วยความเศร้าเล็กๆบนใบหน้าของเธอ
“ฉันไม่มีพี่ชายค่ะ”
“แล้วบรูโน่ไม่ใช่พี่ชายคุณรึไง” หญิงสาวถอยห่างจากเขา ทำให้เขาหายใจได้คล่อง
“เขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ฉันเป็นแค่ลูกบุญธรรมของตระกูลเวนตูรีเท่านั้น เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด” หญิงสาวหันหน้ามามองเขาอย่างจริงจัง
“อย่าพูดถึงเขาอีก เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่ตัวคนเดียวบนโลก”
จีโอวานนีจับความเจ็บปวดจากเสียงของเธอได้ อยากจะถามอะไรให้มากกว่านี้แต่เขาคิดว่าเธอคงอยากพักผ่อน เขาจึงยักไหล่
“โอเค ผมจะไม่พูดแบบนั้นอีก คืนนี้หลับให้สบาย พรุ่งนี้พบกัน”
เขากำลังจะเดินออกมาแล้ว เมื่อแม่สาวจอมอวดดีคว้าเอวเขาไว้ แล้วกอดเขาไว้ทั้งตัว เนื้อตัวของเธอแนบชิดอยู่กับแผ่นหลังของเขา
ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง ...นี่เธอต้องการอะไรจากเขากันแน่!
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ” ไม่ เพียงเท่านั้น เจ้าหล่อนยังทาบทับริมฝีปากบนแผ่นหลังของเขาเนิ่นนาน ส่งกระแสความร้อนไปทั่วร่างเขา และปลุกสัญชาตญาณดิบของเขาอีกครั้ง
ดอน หนุ่มรีบปลดมือเธอออก ก้าวให้พ้นจากวงแขนเล็กๆแล้วหันหน้าไปหาเธอ ดวงตาของเขาในตอนนี้เปรียบเหมือนทะเลคลั่ง เขาจัดการแบกเธอพาดบ่าแล้วโยนลงบนเตียงก่อนตามลงไป สองมือจับสองแขนที่กำลังจะประทุษร้ายเขาไว้เหนือศีรษะ
“คุณจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!”
“แล้วคุณล่ะ คิดจะทำอะไร คลอเดีย มายั่วผมทำไม” คนตัวเล็กดิ้นรนหากแววตายังคงดื้อรั้นและอวดดี
“ก็แค่อยากรู้ว่าคุณเกลียดผู้หญิงจริงไหม”
“อยากให้ผมพิสูจน์ไหมล่ะ” ดวงตากลมโตมีแววหวาดหวั่นพาดผ่านเพียงเสี้ยววินาที หากเพียงแค่นั้นเขาก็พอใจ
“อย่า ทำแบบนี้อีก ถึงยังไงผมก็เป็นผู้ชาย และ...ถ้าคุณยังทำท่าเย้ายวน เชิญชวนผมแบบนี้ ผมไม่รับประกันหรอกนะว่าผมจะไม่ทำอะไรคุณ ใช่...ผมเกลียดผู้หญิง แต่อย่าลืมสิว่าผมยังเป็นผู้ชาย” เขาก้มหน้าลงมาใกล้ จมูกชนจมูก ก่อนกระซิบด้วยเสียงดุดัน
“เวลาผู้ชายต้องการ...อะไรอย่างอื่นก็ไม่มีความหมาย เข้าใจไหม คลอเดีย”
คน ตัวเล็กกระตุกยิ้มมุมปาก ท่าทางเช่นนั้นทำให้จีโอวานนีนึกอยากจะสั่งสอนให้หลาบจำ แต่ไม่หรอก..เขาไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่โหดร้ายพอที่จะขืนใจผู้หญิงคนไหนหรอก
“ผมเตือนคุณแล้วนะ ถ้าวันไหนผมตบะแตกขึ้นมา คุณก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน”
จบบทที่ 1
ใครอยากอ่าน ไปหามาอ่านได้นะค้า
-------------------------------------------------------------
ดอนจีโอวานนีถอดสูทสีดำราคาแพงแล้ววางพาดลงบนโซฟากำมะหยี่สีเข้มในห้องรับแขก แล้วทิ้งกายลงนั่ง พร้อมกับถอดเนกไทของตัวเองออกวางบนโต๊ะตัวเตี้ยด้านหน้า จากนั้นจึงท้าวแขนกับเข่า ดวงตาสีฟ้าไร้อารมณ์ใดๆกำลังจับจ้องมองร่างเล็กตรงหน้าอย่างพิจารณาอีก ครั้งหลังจากที่เขานั่งมองอีกฝ่ายมาตลอดทางที่กลับบ้าน
รูป หน้าไข่ จมูกเล็ก ริมฝีปากเต็มอิ่มทำให้เขาต้องมองแล้วมองอีก เสื้อที่มันใส่ดูตัวใหญ่เกินจริง กางเกงที่มันสวมก็ดูหลวมโพรกอย่างน่าสงสัย ชายหนุ่มเอนกายพิงพนัก ยกมือลูบปลายคางสากๆของตน ...ลางสังหรณ์ของเขาไม่ผิดแน่ ไอ้หนุ่มน้อยที่มันอยู่ตรงหน้าเขาต้องไม่ใช่ผู้ชาย ดูท่ามันเชิดหน้า คอตั้งตรง และแววตาเป็นประกายดื้อรั้นแบบนี้ซิ มันผู้หญิงชัดๆ!
และเป็นผู้หญิงที่เขารู้จักเสียด้วย!
“นั่งก่อนซิ”
มัน ยังเชิดหน้า ยืนตัวตรง และมองมาที่เขาราวกับคำพูดของเขาเป็นแค่สายผมพัดผ่านหูมันไป ท่าทางแบบนี้เขาเคยเห็นและเคยคุ้น ท่าทางอวดดี และหยิ่งทะนงเช่นนี้ ริมฝีปากอิ่มเต็มแสนเย้ายวนเช่นนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคลอเดีย...น้อง สาวของบรูโน่นั่นเอง
“คุณแสดงได้หลายบทบาทจริงๆคลอเดีย” ดอนหนุ่มละมือจากคางของตนเองแล้วกระตุกยิ้มเมื่อเห็นร่องรอยตกใจในดวงตาคู่สวยของคนตรงหน้า
“คราว แรกที่ผมเห็นคุณ คุณก็แสดงเป็นแม่สาวหุ่นสะบึมจอมยั่ว อีกทีหนึ่งก็ตอนที่คุณมาช่วยชีวิตผมไว้ ตอนนั้นคุณน่าจะแสกงเป็นสายลับบู๊ล้างผลาญละมั้ง ส่วนตอนนี้ คุณกลายมาบริกรแสนซื่อไปเสียแล้ว แล้วยังมีอีกกี่บทบาทที่คุณยังไม่ได้เล่นฮึ คลอเดีย”
“คุณพูดเรื่องอะไร” อีกฝ่ายยักไหล่ด้วยท่วงท่าที่ชวนน่าหมั่นไส้ “ผมไม่เห็นรู้เรื่อง หรือว่าคุณจะเป็นประเภทโรคจิตชอบสร้างจินตนาการคิดเองเออเองไปมั่ว”
“โรคจิตงั้นหรือ” ดอน หนุ่มเลิกคิ้วและเม้มริมฝีปากหนาของตน ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พร้อมกับสาวเท้าเข้าไปหาเธอทีละก้าวๆอย่างคุกคาม แต่แน่นอนคนตรงหน้าเขาไม่มีทีท่าหวาดกลัวใดๆเลยแม้แต่น้อย ที่เธอทำก็แค่ยืนนิ่ง มองสบตาเขาอย่างไม่รู้สึกรู้สาใดๆ
“คุณจะปากแข็งไปถึงไหน”
“ผมไม่ได้ปากแข็ง” จีโอวานนีเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ ห่างแค่เพียงคืบ ลมหายใจร้อนๆของเขารินรดหน้าผากเธอ “ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไรจริงๆนี่ครับ”
“แสดงเก่งดีนี่ ผมว่าคุณน่าจะไปสมัครเป็นนักแสดงนะ”
คน ตัวเล็กนิ่งเงียบ สองตาจับจ้องเพียงแค่อกกำยำตรงหน้า อะไรบางอย่างทำให้เธอไม่กล้าขยับตัว หากเพียงชั่วพริบตาความกล้าในใจเธอก็กรีดร้อง เชิญชวนให้เธอยกมือยันอกเขาไว้
“ผมถามจริงๆเถอะครับ ดอน” หญิงสาวเงยหน้ามองเขา แววตาเธอเต้นระยับระริกไหวกับแสงโคมไฟเหนือศีรษะ “คุณมีรสนิยมชอบผู้ชายหรือครับ”
คน ถูกกล่าวหาหายใจสะดุด อ้าปากคล้ายจะเอ่ยอะไรบางอย่างแต่ท้ายที่สุดเขาก็ปิดปากเงียบ มีเพียงแววตาเท่านั้นที่วาวจ้าและบอกความรู้สึกทุกอย่างได้ดีที่สุด
“ว้า...แย่จัง ผมว่าผมทำให้คุณโกรธเสียแล้ว” มือบางยังคงยันอกเขาไว้ ขณะที่เจ้าตัวมองซ้ายมองขวา “แล้วผมจะต้องไปพักที่ไหนล่ะครับ”
ร่าง เล็กซวนเซเล็กน้อย เมื่อคนตัวโตเดินเข้ามาหา เธอสู้แรงอย่างสุดความสามารถ หากก็สู้ไม่ไหวจนถูกดันไปติดผนัง แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับผนังเยียบเย็นแต่มันก็ยังไม่หนาวเย็นเท่าความรู้สึก ของเธอตอนนี้หรอก ถึงแม้ตัวเธอจะกล้าเก่งสักเพียงใด แต่การต้องมารับมือกับผู้ชายตัวโตอย่างดอนจีโอวานนีนั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่ ง่ายเอาเสียเลย ที่สำคัญเธอมันเป็นพวกปากเสีย ชอบท้า ชอบลอง และอวดดีเสียด้วย แบบนี้ก็เหมือนเธอกลายเป็นสิ่งท้าทายสำหรับเขาไปโดยปริยาย
หญิง สาวจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าราวคลื่นทะเลของเขา แล้วต้องสบถคำออกมาในใจเมื่อเธอไม่สามารถอ่านสายตาของเขาออกเลยแม้แต่น้อย มันทำให้เธอหงุดหงิด เพราะปกติแล้วเธอเก่งในเรื่องอ่านใจคน แต่กับดอนหนุ่มผู้นี้...ดูเหมือนจะมีอะไรมาปิดกั้นทำให้เธอมองเขาไม่ออกเลย แม้แต่น้อย เธอทำใจดีสู้เสือปัดมือเขาออกในทันทีที่มือใหญ่เลื่อนมาวางบนแก้มของเธอ
“อยากนอนที่ไหนล่ะ” ชายหนุ่มใช้มือทั้งสองข้างท้าวผนังไว้ เป็นปราการกั้นให้เธอไม่สามารถหนีเขาไปได้ง่ายจนเกินไปนัก
“ห้องผมเป็นไง” ดวง ตากลมโตสีเขียวอมเทาระริกไหว แต่ใบหน้าหวานเกินชายยังคงสงบนิ่ง คลอเดียในคราบเด็กหนุ่มนึกหงุดหงิดในใจเป็นอย่างยิ่ง ก็มีสักกี่ครั้งกันเล่าที่เธอถูกต้อนจนจนมุมเช่นนี้
“อย่าปากแข็งนักเลยคลอดเดีย คุณรู้จักผม ผมก็รู้จักคุณ แล้วจะมาทำตัวลึกลับปลอมเป็นนู่นปลอมเป็นนี่ทำไม ฮึ”
คน ตัวเล็กเม้มปาก ละสายตาจากใบหน้าที่กวนโทสะนั้นเสีย ทว่า...นั่นการกระทำเช่นนั้นเหมือนเป็นสิ่งที่ผิดพลาดอย่างมหันต์ เพราะมันทำให้เขาจู่โจมเข้าใส่เธออย่างง่ายดาย คลอเดียแทบจะกรีดร้องสุดเสียงเมื่อจมูกโด่งเป็นสันสัมผัสกับพวงแก้มที่เย็น ชืดของเธอ หญิงสาวรีบตวัดหน้ากลับมา หมายใจว่าจะตอบโต้อีกฝ่ายให้สมกับที่เขาทำเธอไว้
แต่เปล่าเลยสิ่งที่เธอทำกลับยิ่งตอกย้ำให้เธอ ‘ใกล้ชิด’ เขามากขึ้น คลอเดียเบิกตากว้าง ใจเต้นระรัวราวกับจะโลดออกมานอกอก
นี่มัน...จูบแรกของเธอ!...จูบแรกของเธอกับผู้ชายที่ปากเสีย นิสัยเสีย ดูถูกผู้หญิง และเคยดูถูกเธออย่างร้ายกาจ!
ใครก็ได้...โปรดบอกเธอทีเถอะว่ามันไม่ใช่ความจริง!
ริม ฝีปากหนาทาบทับลงบนเรียวปากอิ่มเต็มของเธออย่างพอดิบพอดี กระแสความร้อนและความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นในกายของเธอ สมองของเธอว่างเปล่าไปชั่วขณะ ถึงขั้นคิดไม่ออกเลยว่าจะจัดการกับสถานการณ์อันล่อแหลมหมิ่นเหม่นี้ได้อย่าง ไร
สิ่งที่เธอรับรู้คือริมฝีปากร้อนจัด ลมหายใจร้อนผ่าว และเสียงหัวใจของตนเอง
กว่า จะรู้ตัวอีกทีก็เมื่อริมฝีปากหนาขยับอย่างแผ่วเบา จงใจดูดซับความหวานจากเธออย่างไม่น่าให้อภัย ร่างเล็กใช้สองมือดันตัวเขาให้ออกห่าง ทว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อตอนนี้มือที่เคยท้าวผนังกลับเลื่อนมาโอบเอว เธอไว้ กอดกระชับแนบแน่นเสียด้วยซิ
บ้าชะมัด! เธอไม่เคยนึกเลยว่าคนที่ป่าวประกาศปาวๆว่าเกลียดผู้หญิงจะลามกเช่นนี้
“อื้อ...” เธอ ทำเสียงอู้อี้ในลำคอ พร้อมกับพยายามดิ้นรนให้พ้นจากบ่วงพันธนาการของเขา สติสัมปชัญญะและเทคนิคการเอาตัวรอดที่เธอเคยเรียนมาลอยหายไปกับความตื่น ตระหนกของเธอเสียแล้ว ตอนนี้เธอกลายเป็นเหยื่อที่เสือร้ายกำลังจะเขมือบทีละน้อยๆ
แย่จริง!
หญิงสาวแทบสะดุ้งเมือเธอสัมผัสได้ถึงเรียวลิ้นสากๆที่ลากไล้ริมฝีปากของเธออย่างสำรวจตรวจตราและหยอกเย้าอย่างย่ามใจ
กรี๊ด...เธอกรีดร้องในใจอย่างสุดจะทน ...ไม่นะ ไม่นะ!
ใน ที่สุดคลอเดียก็ดึงกำลังใจและเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายเพื่อผลักอีกฝ่ายให้พ้น จากการล่วงเกินเธอ แล้วมันก็สำเร็จ จีโอวานนีถอยห่างจากเธอแม้จะเพียงแค่คืบเดียว แต่มันก็เพียงพอให้เธอส่งเข่าใส่ท้องเขาเต็มแรง แล้วตามด้วยหมัดหนักๆที่มากพอจะทำให้เขาหน้าหัน
“ไอ้คนลามก!”
เธอต่อว่าเขา และกำลังจะกระโจนหนี หากคนตัวโตก็ใช้สองแขนโอบเธอจากทางด้านหลังได้ทัน
“จะไปไหน!”
“ปล่อยนะ ฉันจะกลับบ้าน!” เธอกรีดร้อง ดิ้นรน เลิกทำเสียงทุ้มต่ำ “คุณมันทุเรศ ไม่เป็นสุภาพบุรุษ ปากก็บอกปาวๆว่าเกลียดผู้หญิง แต่....” ร่างเล็กถูกจับหมุนให้มาเผชิญหน้าเขา
“ยอมรับแล้วซิว่าเป็นคลอเดีย”
นั่นเป็นสุ้มเสียงของคนที่เป็นฝ่ายชนะอย่างเห็นได้ชัด ให้ตาย! เธอลืมตัว ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมตัวตนได้ขนาดนี้เชียวหรือ
...แค่จูบบ้าๆจูบนั้นเนี่ยนะ ...บ้าไปแล้ว คลอเดีย
“คุณทำแบบนั้นเพราะจงใจจะให้ฉันเปิดเผยตัวเหรอ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณหันมาแล้ว...จูบผมเองต่างหาก” คนตัวเล็กเม้มปาก พยายามดึงสติตัวเองกลับมา ดวงตากลมโตที่เคยหวั่นไหวบัดนี้กลับมาฉายแสงวาววับอีกครั้ง
“แล้วเป็นไงล่ะ จูบของฉันทำให้คุณหวั่นไหวได้บ้างไหม ดอนจีโอวานนี” คน ถูกถามกึงกับอึ้งไปชั่วครู่ เป็นโอกาสให้เธอสะบัดหลุดจากสองมือของเขาที่กำลังเกาะกุมต้นแขนของเธออยู่ หญิงสาวดึงวิกผมของตนเองออกแล้วปล่อยให้ผมสีดำขลับที่มัดเป็นมวยซ่อนไว้ให้ แผ่สยายเต็มแผ่นหลัง
“ในเมื่อคุณอยากให้ฉันเปิดเผยตัว ก็ได้ ...ฉันยอมรับว่าฉันคือคลอเดีย” เธอยกมือกอดอก เงยหน้ามองเขา “คุณรู้แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ที่คุณทำก็เพราะต้องการเอาชนะก็เท่านั้นเอง”
“ใช่ ผมต้องการเอาชนะ ผมไม่ชอบ...” เขากวาดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “อะไรที่มันจอมปลอม อยู่กับผมคุณต้องเป็นตัวคุณจริงๆ คลอเดีย”
“ขอ โทษนะคะ ดอน ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น ฉันจำเป็นต้องทำตามความต้องการของคุณด้วยเหรอ ในเมื่อฉันไม่ใช่ลุกน้องของคุณ ฉันไม่เต็มใจจะมาอยู่กับคุณด้วยซ้ำ แต่คุณเป็นฝ่ายบังคับฉันเอง คุณทำให้ฉันจำใจต้องมาอยู่กับคุณ ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไปตามเวรตามกรรมล่ะ”
ดอนหนุ่มยักไหล่ “ผมไม่อยากให้คุณต้องติดคุกโดยไม่จำเป็น และผมเองก็อยากจัดการไอ้ลาซิโอ้มันเหมือนกัน ถ้าเราร่วมมือกันคงดีกว่าปล่อยให้คุณสู้คนเดียว ดีไม่ดี ยังไม่ทันจะสู้ก็แพ้เสียก่อน”
“ฉันไม่เคยแพ้ใคร”
“อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งละ” คลอเดียเม้มปาก มองเขาด้วยดวงตาวาวจ้า ก่อนจะเชิดหน้า
“คุณมันเจ้าเล่ห์น่ะซิ” แล้วเธอก็รีบเปลี่ยนเรื่อง “คุณจะให้ฉันนอนที่ไหน”
“ห้องผมไง”
“จีโอวานนี!” หญิงสาวเงื้อมือจะฟาดปากเขา แต่เขายกมือห้ามเสียก่อน
“โอเคๆ อยู่ข้างๆห้องผม ผมโทรมาสั่งให้เขาเตรียมห้องให้คุณเรียบร้อยแล้ว”
คลอ เดียพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขอตัวขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ทั้งที่ความจริงแล้วเธอตั้งใจจะไปจัดการกับความรู้สึกของตัวเองที่มันวูบๆ ไหวๆแปลกๆพิกลต่างหาก หากทว่าการเดินจากไปโดยเป็นฝ่ายยอมแพ้มันก็ไม่ใช่วิสัยของเธอ หญิงสาวหมนุตัวกลับมาแล้วกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะด้วยน้ำเสียงที่ช่างยั่วยวน โทสะคนฟังเสียเหลือเกิน
“อันที่จริงฉันก็เคยจูบใครมาหลายต่อหลายคนแล้วนะ แต่ไม่รู้ทำไม จูบของคุณมันถึงได้จืดชืดไร้รสชาดแบบนี้ก็ไม่รู้” ตามหลังด้วยเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอเมื่อได้ยินเสียงสบถไม่เป็นภาษาและเสียงคำรามของดอนหนุ่ม
ร่าง บางยืนกอดอกรอตรงหัวบันได ขณะมองร่างสูงใหญ่ของดอนหนุ่มที่เดินตามมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ ทว่าแม้เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองเธอ สีหน้าของเขาก็ไม่ได้แสดงว่าเขาโกรธอย่างโจ่งแจ้งเท่าไหร่นัก จะมีก็เพียงอาการกัดฟันกรอดๆเท่านั้น
“ฉันไม่รู้ว่าห้องของคุณอยู่ตรงไหน หรือจะให้ฉันเลือกห้องไหนก็ได้คะ”
ดอน จีโอวานนีสูดลมหายใจเข้าปอด ลึกยาวเหมือนกับว่ากำลังพยายามระงับโทสะที่ถูกดูหมิ่นอย่างสุดความสามารถ เขายกมือเสยผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำก่อนจะตะโกนเรียกใครบางคน
“อูโก้! ขอกุญแจหน่อย!”
ไม่นานนักร่างผอมเกร็งของชายในวัยเกือบสี่สิบก็เดินตรงมาหา เขาก้มศีรษะให้ผู้เป็นนายและตลอเดีย
“นี่ครับดอน”
“ขอบใจมาก นายตรวจดูรอบบ้านให้เรียบร้อย แล้วก็ไปพักผ่อนได้แล้ว”
“ครับดอน” หลัง จากอูโก้เดินจากไปแล้ว เขาก็หันมาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้วทั้งๆที่เมื่อครู่เขายังทำ อะไรบ้าๆกับเธอเลย ชายหนุ่มผายมือแล้วยักคิ้วเป็นเชิงบอกให้เธอเดินขึ้นบันได้ไป
“เชิญครับ” คลอ เดียเห็นว่าดอนจีโอวานนีเริ่มควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้ว ก็พาลให้หงุดหงิดใจนัก เธอยังไม่ได้แกล้งเขาให้สมกับที่เขาแกล้งเธอเลย หญิงสาวเดินก้มหน้า ยกมือเสยผมแล้วสะบัดมันจนปลายผมของเธอสัมผัสกับใบหน้าของคนที่เดินตามหลัง
จีโอวานนีเม้มปาก ดวงตาสีฟ้าวาวโรจน์ขึ้นมา มิใช่เพราะความโกรธ แต่เขากำลังข่มกลั้นอารมณ์บางอย่างที่มันกำลังเดือดพล่านอยู่ต่างหาก
ผู้หญิงคนนี้...อันตรายยิ่งกว่าโรสลินซะอีก
เธอ ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ทำให้เขาเผลอตัวทำอะไรแย่ๆออกไป และที่สำคัญเธอกำลังกระตุ้นสัญชาตญาณดิบเถื่อนของผู้ชายให้ตื่นตัว นานเท่าไหร่แล้วเล่าที่เขาไม่ได้ยุ่มย่ามกับผู้หญิงคนไหน กี่เดือนกี่ปีแล้วนะ...นับจากวันที่เขาขอโรสลินแต่งงานจนกระทั่งถึงวันนี้ก็ เกือบหกเดือนแล้วล่ะมัง
ตอนนี้ความรู้สึกปรารถนาที่เขาคิดว่ามันมอดดับไปแล้วกำลังถูกรุกเร้าจากใครบางคน
“นี่คุณ จะไว้ผมให้มันยาวๆทำไม ไม่หนักหัวรึไง ไปตัดออกซะหน่อยดีไหม” สุด ท้ายก่อนที่จะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ เมื่อเขาเดินมาถึงหน้าห้องที่เตรียมไว้สำหรับแม่หุ่นสะบึม เขาก็ชวนคุยเรื่องอื่น การอยู่เงียบๆจะยิ่งทำให้เขาคิดเตลิดเปิดเปิงไปกันใหญ่
“คุณมายุ่งอะไรกับฉันเนี่ย ผมของฉัน ฉันจะไว้ยาวหรือตัดสั้นมันก็เรื่องของฉัน”
คนตัวโตไม่ตอบ หันไปไขกุญแจ พร้อมกับก่นด่าตัวเองในใจ
...นี่เขามันเป็นไอ้ทึ่มตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย แค่ตัดผมให้สั้น มันจะช่วยให้เขาไม่คิดพิศวาสกับเธอรึไง!...
ไอ้บ้าเอ๊ย!
ชาย หนุ่มผลักประตูเต็มแรง จนคนที่ยินรออยู่ด้านหลังถึงกับขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาเมื่อคิดว่าคำพูดที่เธอพูดก่อนหน้านี้คงจะบั่นทอนความ มั่นใจของเขาไปมาก หญิงสาวนึกกระหยิ่มยิ้มย่องและหมายมาดไว้ในใจอย่างเต็มที่ที่จะ ‘เอาคืน’ เขา
คลอ เดียเดินตามเขาไปด้านในอย่างช้าๆ สองตาก็กวาดมองเครื่องเรือนที่ดูปราดเดียวก็รู้ว่าราคาระดับไหน แน่ล่ะดอนอย่างเขาคงไม่เคยใช้อะไรที่มันถูกๆหรือหาได้ตามท้องตลาดทั่วไปหรอก
ตู้ เสื้อผ้าแบบบิวท์อินขนาดใหญ่สีดำทะมึนเข้ากับโต๊ะเครื่องแป้งที่วางอยู่ติด กัน เตียงขนาดหกฟุตตั้งชิดผนังห้องก็เป็นสีดำเช่นเดียวกัน มันทำให้เธอพอใจมากพอดู เพราะตัวเธอนั้นไม่ชอบอะไรที่มันฉูดฉาด เสื้อผ้าของเธอส่วนใหญ่ก็เป็นสีขาว เทาหรือดำเพียงเท่านั้น
จริงซิ...เธอมาที่นี่โดยไม่มีเสื้อผ้าติดตัวมาสักชิ้น
“ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่” เธอ พูดขึ้นมาลอยๆ ขณะสองตายังคงสำรวจไปทั่วห้อง จากปลายหางตาเธอสังเกตเห็นว่าจีโอวานนียืนอยู่ตรงมุมห้องใกล้ประตู ทำท่าทางเหมือนอยากจะรีบๆออกไปจากห้องเสียเต็มแก่
“ผมจะให้คนของผมหามาให้ แต่วันนี้คุณก็ใส่ชุดของผมไปก่อนแล้ว เดี๋ยวผมเอามาให้”
หลัง จากดอนหนุ่มเดินออกจากห้องไป คลอเดียก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า และเห็นว่ามีผ้าเช็ดตัววางไว้อย่างเรียบร้อยสองผืนและชุดคลุมสีขาวแขวนไว้ สองตัว หญิงสาวยกมือกอดอกแล้วกัดริมฝีปาก มองชุดคลุมสีขาวนั้นแล้วระบายยิ้มในหน้า
...การเอาคืนของเธอมันต้องคุ้มค่าแน่ๆ!...
ดอน จีโอวานนีเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเองแล้วกวาดสายตาหาเสื้อผ้าที่คิดว่าคลอเดีย จะพอใส่ได้ เขาคว้าเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ที่คงจะใหญ่พอที่จะคลุมร่างเธอไดโดยไม่ต้อง สวมกางเกง เพราะจากที่หาดูแล้ว กางเกงของเขาคงใหญ่เกินกว่าที่เธอจะใส่ได้
เมื่อ ได้สิ่งที่ต้องการ แทนที่จะรีบเอาไปให้หญิงสาว แต่เขากลับวางมันลงบนเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ เปิดก๊อกน้ำแล้ววักน้ำล้างหน้าห้าหกครั้งจนพอใจ จึงออกมาใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดหน้าเปียกๆของตนอย่างลวกๆ
ให้ตายซิ!
ดอน หนุ่มตระหนกตกใจอย่างจริงจังที่วันนี้เขาควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ค่อยจะได้ ที่แย่ไปกว่านั้นคือความปรารถนาในกายเขามันกำลังเรียกร้องต้องการการปลด ปล่อย และเป้าหมายที่เขาเห็นในคืนนี้ก็มีแค่แม่สาวจอมมารยาและอวดดีเท่านั้น
เจส !เจส!เจส! เขา เรียกชื่อตัวเองซ้ำไปซ้ำมา..ลืมไปแล้วรึไงว่าผู้หญิงเป็นตัวอันตราย อย่าเอาตัวเข้าไปยุ่งวุ่นวาย อย่าเอาความปรารถนาและความพิศวาสมาทำให้หน้ามืดตามัวซิโว้ย!
ชาย หนุ่มสบถคำอย่างหงุดหงิด ก่อนจะรีบคว้าเสื้อเชิ้ตตัวนั้นแล้วเดินออกจากห้องไป เขาไม่เสียเวลาเคาะเมื่อเดินมาถึงห้องของคลอเดีย ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ แล้วเขาก็แทบหยุดหายใจเมื่อกวาดตามองไปทั่วห้องแล้วเห็นเจ้าของห้องในชุด คลุมสีขาวกำลังเอนกายอยู่บนเตียง และตะแคงอ่านนิตยสารบางอย่างอยู่อย่างสนอกสนใจ ไม่ได้นำพาเลยว่าชุดคลุมชุดนั้นจะแหวกให้เห็นขาอ่อนอันเกลี้ยงเกลา และเนินอกนวลผ่องแสนเย้ายวนนั้น
จี โอวานนีถึงกับลอบกลืนน้ำลาย เท้าทั้งสองที่กำลังจะเดินเข้ามากลางห้องหยุดชะงัก หัวใจของเขาเต้นระรัว และอะไรบางอย่างในกายเขาก็ตะโกนร้องอย่างบ้าคลั่ง มันกำลังต้องการการปลดปล่อยอย่างไม่อาจควบคุมไว้ได้อีกต่อไป
“อ้าว” เธอตวัดสายตามาทางเขา ดวงตาของเธอระยิบระยับงดงามดั่งดวงดาราบนท้องฟ้า และชวนให้เขามึนงงไปชั่วขณะ
“มาแล้วหรือคะ” ร่างเล็กลุกขึ้นนั่ง โปรยยิ้มแล้วค่อยๆเดินมาหาเขาอย่างช้าๆ ท่าเดินนั่นอีก...ราวกับเธอกำลังเดินบนแคทวอล์กก็ไม่ปาน
เจ สเอ๋ย....นายก็รู้ไม่ใช่รึไงว่าผู้หญิงทุกคนจอมมารยาทั้งนั้น โดนเฉพาะผู้หญิงตรงหน้าเขา เธอแสดงให้เห็นถึงสามครั้งด้วยกันว่าเธอเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยม สวมได้ทุกบทบาทอย่างน่าอัศจรรย์ใจ
“นี่ชุดของคุณ” กว่าเขาหาเสียงของตัวเองพบก็ตอนที่เธอมาหยุดยืนตรงหน้า หากกันเพียงคืบนั่นแหละ
“ขอบคุณมากค่ะ” เสียง ของเธอก็หวานหยดย้อย ช่างต่างกับตอนที่เธอตะโกนใส่หน้าเขาปาวๆเมื่อครู่นี้เหลือเกิน ดอนหนุ่มกัดฟันกรอด พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะทำให้ตัวเองเป็นปกติมากที่สุด
“ผมบอกคุณแล้วว่าอยู่กับผม คุณต้องเป็นตัวคุณ” เขา กลั้นใจมองหน้าเธอ แล้วริมฝีปากอิ่มเต็มที่ไร้สีสันก็ทำให้เขาอยากลิ้มลองอีกครั้ง อยากรู้นักว่าจูบของเขามันจืดชืดอย่างที่เธอพูดรึเปล่า และถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ครั้งนี้เขาตั้งใจจะทำให้เธอร้องครวญครางอ้อนวอนให้เขาจูบเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยซ้ำไป
จีโอวานนีกัดฟันกรอด ใช้สายตาสีฟ้าเข้มของเขาจ้องลึกลงไปในดวงตากลมสวยของคนตรงหน้า
“คุณกำลังแสดงอะไรอยู่ คลอเดีย”
“ก็เปล่านี่คะ” ไม่พูดเปล่ายังวางมือทาบลงบนอกของเขาเสียอีก แม้จะมีเสื้อเชิ้ตกางกั้นอยู่แต่ความร้อนจากมือเธอก็แทบจะแผดเผาให้เขาบ้าคลั่ง
“ว่าแต่พี่คุณปล่อยให้คุณมาทำอะไรเสี่ยงแบบนี้ได้ยังไง” เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง แล...ขอบคุณพระเจ้า มันได้ผล! บรรยากาศอันน่าอึดอัดจางหายไปโดยพลัน และแทนที่ด้วยความเศร้าเล็กๆบนใบหน้าของเธอ
“ฉันไม่มีพี่ชายค่ะ”
“แล้วบรูโน่ไม่ใช่พี่ชายคุณรึไง” หญิงสาวถอยห่างจากเขา ทำให้เขาหายใจได้คล่อง
“เขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ฉันเป็นแค่ลูกบุญธรรมของตระกูลเวนตูรีเท่านั้น เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด” หญิงสาวหันหน้ามามองเขาอย่างจริงจัง
“อย่าพูดถึงเขาอีก เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่ตัวคนเดียวบนโลก”
จีโอวานนีจับความเจ็บปวดจากเสียงของเธอได้ อยากจะถามอะไรให้มากกว่านี้แต่เขาคิดว่าเธอคงอยากพักผ่อน เขาจึงยักไหล่
“โอเค ผมจะไม่พูดแบบนั้นอีก คืนนี้หลับให้สบาย พรุ่งนี้พบกัน”
เขากำลังจะเดินออกมาแล้ว เมื่อแม่สาวจอมอวดดีคว้าเอวเขาไว้ แล้วกอดเขาไว้ทั้งตัว เนื้อตัวของเธอแนบชิดอยู่กับแผ่นหลังของเขา
ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง ...นี่เธอต้องการอะไรจากเขากันแน่!
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ” ไม่ เพียงเท่านั้น เจ้าหล่อนยังทาบทับริมฝีปากบนแผ่นหลังของเขาเนิ่นนาน ส่งกระแสความร้อนไปทั่วร่างเขา และปลุกสัญชาตญาณดิบของเขาอีกครั้ง
ดอน หนุ่มรีบปลดมือเธอออก ก้าวให้พ้นจากวงแขนเล็กๆแล้วหันหน้าไปหาเธอ ดวงตาของเขาในตอนนี้เปรียบเหมือนทะเลคลั่ง เขาจัดการแบกเธอพาดบ่าแล้วโยนลงบนเตียงก่อนตามลงไป สองมือจับสองแขนที่กำลังจะประทุษร้ายเขาไว้เหนือศีรษะ
“คุณจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!”
“แล้วคุณล่ะ คิดจะทำอะไร คลอเดีย มายั่วผมทำไม” คนตัวเล็กดิ้นรนหากแววตายังคงดื้อรั้นและอวดดี
“ก็แค่อยากรู้ว่าคุณเกลียดผู้หญิงจริงไหม”
“อยากให้ผมพิสูจน์ไหมล่ะ” ดวงตากลมโตมีแววหวาดหวั่นพาดผ่านเพียงเสี้ยววินาที หากเพียงแค่นั้นเขาก็พอใจ
“อย่า ทำแบบนี้อีก ถึงยังไงผมก็เป็นผู้ชาย และ...ถ้าคุณยังทำท่าเย้ายวน เชิญชวนผมแบบนี้ ผมไม่รับประกันหรอกนะว่าผมจะไม่ทำอะไรคุณ ใช่...ผมเกลียดผู้หญิง แต่อย่าลืมสิว่าผมยังเป็นผู้ชาย” เขาก้มหน้าลงมาใกล้ จมูกชนจมูก ก่อนกระซิบด้วยเสียงดุดัน
“เวลาผู้ชายต้องการ...อะไรอย่างอื่นก็ไม่มีความหมาย เข้าใจไหม คลอเดีย”
คน ตัวเล็กกระตุกยิ้มมุมปาก ท่าทางเช่นนั้นทำให้จีโอวานนีนึกอยากจะสั่งสอนให้หลาบจำ แต่ไม่หรอก..เขาไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่โหดร้ายพอที่จะขืนใจผู้หญิงคนไหนหรอก
“ผมเตือนคุณแล้วนะ ถ้าวันไหนผมตบะแตกขึ้นมา คุณก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน”
จบบทที่ 1
parinah เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 มิ.ย. 2554, 11:06:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 มิ.ย. 2554, 11:06:29 น.