เสน่ห์ร้าย เมียชั่วคราว (ตีพิมพ์โดยสำนักพิมพ์อิงอร)
ใครจะคาดคิดล่ะว่า...เมียชั่วคราวอย่างเธอ...จะกุมหัวใจผู้ชายอย่างเขาได้อยู่หมัด
จากเมียรายปี เลยถูกเลื่อนให้เป็นเมียตลอดไป...
จากเมียรายปี เลยถูกเลื่อนให้เป็นเมียตลอดไป...
Tags: โรมานซ์ , โรแมนติก , น่ารัก
ตอน: บทที่ 1
บทที่1
หญิงสาวร่างบางผมตัดสั้นปัดเป๋ดูยุ่งเหยิงแต่น่ามองไปอีกแบบ ยืนมองน้องสาวน้องชายนั่งทำการบ้านด้วยสีหน้าทุกข์ใจ ในภาวะเศรษฐกิจที่ตกต่ำ เธอกลายเป็นคนว่างงาน เพราะงานที่เคยทำพอมีรายได้มาเลี้ยงตัว เลี้ยงครอบครัวต้องมีอันปิดตัวลง เพราะทนสภาวะขาดทุนไม่ไหว
หญิงสาวหันหลังให้กับภาพของเด็กน้อยสองคนที่กำลังตั้งใจทำการบ้านอย่างขะมักขะเม้น
“ พี่ปลาครับ” เด็กชายปฐพีวัยสิบห้าปีเรียกพี่สาวด้วยน้ำเสียงอ่อน
“ หือ” ปภัสราหันหน้ากลับไปมองหน้าน้อง ก่อนจะเลิกคิ้วโก่งสวยขึ้น “ มีอะไรหรือปู”
“ คือว่า อาจารย์ทวงค่าอาหารค่าเทอมมาสองครั้งแล้วนะครับ ครั้งนี้บอกว่าหากไม่เอาไปจ่ายภายในอาทิตย์นี้ปูจะไม่มีสิทธิ์เข้าเรียนอีกแล้วนะครับ” เด็กชายบอกพี่สาวด้วยสีหน้ากังวล
ผู้เป็นพี่ได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง ปัญหาหลายด้านที่รุมเร้าเข้ามาทำเอาเธอสติเตลิด หากในตอนนี้มีใครมาขอนอนด้วยเพื่อแลกกับเงินเธอคงไม่ลังเลที่จะรับ
“ ไก่ก็ด้วยค่ะพี่ปลา อาจารย์ก็ทวงแล้วทวงอีก แถมยังขู่จะไม่ให้ไก่เรียนอีกด้วย ไก่อายเพื่อนมากเลย เพื่อนมันชอบล้อว่าจนแล้วยังจะมีหน้ามาเรียนที่นี่” ไก่หรือปภาวีคู่แฝดของปูหรือปฐพี
ปภัสรามีสีหน้าที่หนักใจเพิ่มขึ้นไปอีก หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นอย่างคนใช้ความคิดหนัก ตรองไม่ตกระหว่างการศึกษาของน้อง หรือตัวของเธอกันแน่ที่มีค่าควรแก่การถนอมรักษาเอาไว้
“ พรุ่งนี้ไปเรียนก็บอกอาจารย์ว่าพี่ขอเวลาอีกสองสามวัน” ปสัสราบอกน้องเสร็จ เธอก็หันหลังเดินออกจากห้อง เข้ามาในส่วนที่จัดเอาไว้เป็นห้องครัวเล็กๆ
หญิงสาวยืนสำรวจของกินของใช้ในครัวเรือน ก่อนจะถอนหายใจเฮือกๆ เธอเดินไปเปิดถังที่ใส่ข้าวสารแล้วก็หน้านิ่วยิ่งกว่าเดิม ข้าวที่เหลืออยู่มีไม่ถึงครึ่งถัง
“ วันนี้ทำอะไรกินเหรอปลา” มารดาวัยหกสิบปีเดินเขยกมาถามลูกสาว
“ยังไม่รู้เลยจ้ะแม่” หญิงสาวหันไปตอบ “เออแม่จ้ะ เดี๋ยวปลาขอเดินออกไปหาศิวัฒน์หน่อยนะจ้ะ”
“ ไปหาศิวัฒน์ ไปทำไมเหรอ นี่มันเย็นมากแล้วนะ” มารดาถามอย่างสงสัย
“ อยากให้ศิวัฒน์ช่วยหางานให้ ปลาตกงานมานานแล้ว เงินทองก็ไม่มีใช้จ่าย โรงเรียนน้องก็ทวงค่าอาหาร หากปลายังนั่งเฉยคงได้พากันอดตาย” หญิงสาวถอนหายใจ “ แม่คงไม่คิดจะให้ปลารอความหวังจากพ่อหรอกนะจ้ะ”
ปภัสราถามแม่ทั้งที่รู้กันดีอยู่ว่า พ่อของเธอไม่เคยได้เป็นที่พึ่งของลูกเมีย เพราะเหล้ายาที่พ่อของเธอติดอยู่ มันทำให้เป็นพ่อลืมหน้าที่ของคำว่าผู้นำครอบครัวไป
“ ไปเถอะ แล้วอย่ากลับจนมืดล่ะ”
“ ค่ะแม่”
หญิงสาวเดินลับร่างหายออกไปแล้ว แต่นางจำปียังคงยืนมองลูกสาวไปอย่างเลื่อนลอย ครอบครัวน้อยๆที่ขาดไออุ่นจากหัวหน้าครอบครัว มันทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของทางบ้านที่แค่พอมีพอกินต้องลำบาก
เมื่อก่อนยังพอที่จะมีกินมีใช้อยู่บ้าง เพราะปภัสราทำงานเป็นพนักงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง แต่หลังจากที่หญิงสาวตกงานมา ครอบครัวก็ลำบากเลือดตาแทบกระเด็น มีหลายครั้งที่สี่แม่ลูกต้องนั่งกอดกันร้องไห้ ในยามที่พ่อบ้านเมากลับมาอาละวาด
‘ขอให้หนูไปหาศิวัฒน์ แล้วได้งานกลับมานะลูกปลา แม่และน้องรอความหวังจากหนูคนเดียว’
ธนพัฒน์ชายหนุ่มหน้าเข้มมาดคุณชายยกขาขึ้นมาไขว้กัน สายตามองจับจ้องไปที่ใบหน้าของเลขาคนเก่าคนแก่ที่ทำงานอยู่กับเขามาหลายปี
“ ผมบอกคุณแล้วนะคุณนุชรี ว่าผมให้เวลาคุณแค่อาทิตย์นี้อาทิตย์เดียว หากว่าเรื่องแค่นี้คุณทำไม่ได้ก็เขียนใบลาออกมา “ ชายหนุ่มจิกตามองคนตรงหน้า “ผมจะได้ให้ฝ่ายบุคลหาคนอื่นมาทำหน้าที่แทนคุณ”
เลขาสาวใหญ่หลบตานายจ้าง ใบหน้าก้มต่ำ มือจับประสานกันแน่น
“ ค่ะ หนึ่งอาทิตย์ ดิฉันจะพยายามทำให้สำเร็จ”
“ คำตอบที่ผมต้องการจะฟัง ไม่ใช่แค่พยายาม แต่คุณต้องทำมันให้ได้”
“ ค่ะ ดิฉันจะทำตามคำสั่งของคุณให้ได้ค่ะ”
“ ดี แค่นั้นแหละที่ผมต้องการจะฟัง” สีหน้าชายหนุ่มดีขึ้นเล็กน้อย “ กลับไปทำงานที่ผมสั่งได้แล้ว ส่วนงานทางนี้ที่ยังค้างอยู่ก็ให้ผู้ช่วยของคุณทำไป”
“ ค่ะ”
ลับร่างของเลขาสาวใหญ่ ธนพัฒน์หันไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่ในซองเอกสารสีน้ำตาล ในลิ้นชักทางขวามือขึ้นมามอง
สีหน้าของชายหนุ่มในตอนนี้ยังคงเคร่งเครียดไม่แปรเปลี่ยน เอกสารสำคัญฉบับนี้ทนายความของนายเอกภพบิดาของเขาได้นำมาส่งเขาตั้งแต่เมื่อวาน
เนื้อหาข้างในเขียนเอาไว้ว่ามรดกทั้งหมดที่มีจะตกเป็นของเขาได้ก็ต่อเมื่อเขามีทายาทเป็นชายให้กลับสกุลภัทรโภคิน
ชายหนุ่มถอนใจแรงๆติดกันหลายครั้ง ก่อนจะลุกเดินถือเอกสารในมือแกว่งไปมา ความโกรธแค้นที่บิดาของเขาได้ทำเอาไว้กับมารดา ทำให้ชายหนุ่มต้องหอบมารดาออกจากคฤหาสน์ภัทรโภคินมาอย่างอาจหาญ
แม้ว่ามารดาจะยินดีที่ได้ออกมาอยู่กับเขา มาอยู่กับครอบครัวของตายาย แต่คุณวิลาผู้เป็นมารดาก็ดูเหมือนจะไม่มีความสุขนัก ด้วยเป็นเพราะแม่ยังคิดถึงผู้เป็นสามีอยู่ทุกวัน แม้ว่านายเอกภพจะทำให้เธอเจ็บช้ำมากมายกับการที่เขานำภรรยาน้อยเข้ามาอยู่ในบ้าน
และในการที่บิดายื่นข้อเสนอมาแบบนี้ ชายหนุ่มรู้ดีว่าบิดาของเขาเชื่อเมียใหม่ไม่อยากจะยกอะไรให้เขาโดยง่าย แต่จำเป็นต้องยก เนื่องจากเขาเป็นทายาทโดยตรง บิดาจึงตั้งเงื่อนไขเรื่องนี้ขึ้นมา
ธนพัฒน์กัดกรามแน่นใบหน้าคมบูดบึ้ง เขารู้สึกคับแค้นกับการกระทำของบิดา และยิ่งพอมารดารู้เรื่องก็เอาแต่ฟูมฟาย
สมบัติของบิดาเขาไม่เคยนึกอยากจะได้ ลำพังสมบัติตายาที่ทิ้งไว้ให้ เขากับมารดาก็กินใช้ไม่หมด แถมชายหนุ่มยังมีหัวทางด้านการค้า จึงสามารถบริหารงาน ที่ในตอนแรกนายชัชวาลผู้เป็นตา ได้บุกเบิกทำเอาไว้แค่เป็นโรงงานเล็กๆ แต่ในตอนนี้ ความสามารถที่ชายหนุ่มมี ทำให้โรงงานเล็กๆในอดีตเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว
แต่ถึงแม้ว่าเขาจะมีสมบัติมากมาย ชายหนุ่มก็ไม่คิดที่จะละทิ้งในส่วนของบิดา ทั้งที่มารดาของเขาพูดบอกให้เขาเลิกคิดที่จะทำตามข้อเสนอของคุณเอกภพ เนื่องด้วยคุณวิลารู้ดีว่าธนพัฒน์ไม่มีคู่หมั้นคู่หมาย หรือแม้แต่แฟนที่จะเอามาแต่งงานด้วยเร็วๆนี้เพื่อเร่งผลิตทายาทนั่นเอง
แต่คนอย่างเขา ไม่มีวันที่จะยอมให้ผู้หญิงหน้าไร้อย่างอายอย่างเมียใหม่ของพ่อ มากอบโกยสมบัติที่พ่อกับแม่ของเขาสร้างและหามาด้วยกันไป
งานนี้เขาจึงจำต้องเสี่ยงด้วยการให้เลขาคนสนิท ไปคิดหาวิธีที่จะหาหญิงสาวประวัติดีหน้าตาหมดจดสะสวยมาเป็นเมียเขาเพื่อเร่งผลิตลูกชาย
งานนี้เขาขอกล้าท้าชนกับเมียใหม่ของพ่อ ดูสิว่าเขาจะแพ้หรือชนะ
ศิวัฒน์นั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์พร้อมกับหัวเราะเอิ้กอ๊ากอย่างถูกใจ เมื่ออ่านข้อความหนึ่งใน FACEBOOK
“ ขำอะไรมากมายอ่ะวัตร” ปภัสราเดินเข้ามายืนมองหน้าจอคอมของเพื่อนชาย
“ ขำสิปลา จะไม่ให้ขำได้อย่างไร เธอดูนี่สิ เขาประกาศทางออนไลน์นะ” ศิวัฒน์ชี้มือไปยังตัวหนังสือที่อยู่หน้าจอ “ นี่เธอเห็นไหมเขาบอกว่ารับสมัครสาวสวย โสด นิสัยดี วัยยี่สิบเอ็ดถึงยี่สิบห้าปี วุฒิการศึกษามัธยมหกขึ้นไป เงินดีรายได้งาม รับเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“ รายได้งามเหรอ” ปภัสราพูดด้วยเสียงเหมือนคนละเมอหากว่าเธอได้งานนี้ ครอบครัวของเธอคงไม่อดอยาก น้องๆคงได้เรียนสูงๆ
“ คิดอะไรอ่ะปลาเงียบเลย อย่าบอกนะว่าสนใจงานบ้าๆนี่”
“ ฮือ สนใจ ติดต่อให้หน่อยสิ” หญิงสาวจับไหล่เพื่อนบีบเบาๆ
“ ไอ้บ้า เป็นบ้าไปแล้วสิแก” ศิวัฒน์โวยวายเสียงดัง
“ เราไม่ได้บ้า เรามีสติครบทุกอย่าง แต่เรามีความจำเป็นต้องใช้เงินด่วน นายโทรติดต่อให้เราที”
“ เอ๊อ ไม่เอาหรอก เพื่อนดีที่ไหนจะทำอย่างที่แกพูด ฉันเป็นเพื่อนที่รักของแก ไม่ยอมให้แกไปเสี่ยงกับงานบ้าๆพวกนี้หรอก”ศิวัฒน์พูดจบก็กดปิดหน้าจอคอม
“ วัตร ขอร้องล่ะ โทรติดต่อให้เราที ทางบ้านเรากำลังต้องการใช้เงิน” ปภัสราอ้อนวอนเพื่อนด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย น้ำตาเม็ดเริ่มที่จะปริ่มขอบตา
“ แกมันบ้าอ่ะปลา แกต้องการเงินเท่าไรบอกมา เดี๋ยวเราให้เอง” ชายหนุ่มเตรียมหยิบกระเป๋าเงินเพื่อควักออกให้เพื่อน
“ เราไม่เอาเงินนายหรอกวัตร เราเกรงใจ ครอบครัวของเราเป็นหนี้นายมากเกินไปแล้ว ขอร้องเถอะ ขอให้ช่วยเราอีกสักครั้ง ช่วยกดเบอร์ที่เห็นเมื่อครู่โทรหาทางโน้นสมัครงานให้เราที”
ศิวัฒน์จ้องหน้าเพื่อนสาวนิ่งนาน ก่อนจะใจอ่อนเปิดคอมใหม่อีกครั้ง เพื่อดูเบอร์โทร
“ เราคงบ้าไปแล้วแน่ๆเลย ที่ตามใจปลา” ชายหนุ่มบ่นอุบอิบ แต่ก็ยอมทำตามที่หญิงสาวต้องการ เพียงเวลาไม่นานสิ่งที่ทั้งสองต้องการก็มาอยู่ในมือของพวกเขา
“ โทรเลยสิวัตร มัวมองอะไรอยู่” หญิงสาวเร่ง
“ ก็เดี๋ยวก่อนสิ นี่นะหากว่าไม่เห็นแก่น้ำตาที่กำลังจะไหลของแกนะปลา เราไม่ยอมตามใจแกเด็ดขาด งานบ้าอะไรก็ไม่รู้ดูลึกลับพิกล”
ปภัสราไม่สนใจกับคำบ่นของเพื่อนหนุ่ม หญิงสาวคอยจับจ้องอยู่กับมือถือเครื่องน้อยที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายมากกว่า
ศิวัฒน์กดหมายเลขบนหน้าจอโทรศัพท์อย่างลังเล งานนี้เขาไม่รู้ว่าเขาหน้ามืดรับคำเพื่อนสาวไปได้อย่างไร
/ฮัลโหล/ เสียงผู้หญิงมีอายุรับสายดังขึ้นมา
“ สวัสดีค่ะ” ปภัสรารีบแย่งโทรศัพท์เพื่อนเอาไปคุยเอง
/ ค่ะ ว่าอย่างไรคะ จะสมัครงานหรือเปล่า/
หญิงสาวตื่นเต้นจนมือเย็นเฉียบ “ ค่ะ คือปลา เอ่อ หนูจะโทรมาสมัครงานตามที่เห็นโพสเข้าไว้ค่ะ”
/ มีคุณสมบัติตามที่ทางเราต้องการหรือเปล่า/
“ ค่ะ มีเอ่อ ครบทุกอย่างตามที่ประกาศค่ะ” หญิงรับคำ
/ แล้วบ้านอยู่ที่ไหนละ/
“ ปทุมค่ะ”
/เหรอ ดีสิ ใกล้แค่นี้เอง ไหนหนูลองบอกที่อยู่ของหนูมาสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้าจะไปหา เอ่อ สัมภาสน์/ปลายสายถามเข้าประเด็น
“ อ้อค่ะ” หญิงสาวไม่รอให้เสียเวลา เธอรีบบอกเลขที่บ้านของศิวัฒน์เพื่อนชาย
คู่สนทนายังถามรายละเอียดปลีกย่อยอีกเล็กน้อย ซึ่งหญิงสาวก็ตอบไปตามความเป็นจริง ยิ่งสร้างความขัดใจให้กับเพื่อนหนุ่มมากยิ่งขึ้น เพราะปภัสราตอบอีกฝ่ายอย่างไม่ปิดบังอะไรเลย
/ โอเค ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เวลาสักสิบโมงป้าจะไปหา รออยู่ที่บ้านแหละจ้ะ/
“ ค่ะ”
อีกฝ่ายวางหูไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ความเงียบ ศิวัฒน์มีทาทีที่ไม่พอใจ แต่ปภัสรากับมีอาการแตกต่างจากเพื่อนลิบลับ
“ เป็นไรอ่ะวัตร” หญิงสาวใช้ศอกกระทุ้งตัวชายหนุ่ม “ แกไม่ดีใจกับเราเหรอวัตร”
“ ดีใจกับผีสิ แกมันร่นหาที่ แกไม่รู้หรือไง ว่าที่แกกำลังจะก้าวเดินไปมันเต็มไปด้วยขวากหนาม แกจะรู้เหรอว่าเขาจะจ้างแกไปทำอะไร”
“ เราไม่รู้อะไรทั้งนั้น แต่เราบอกนายได้แค่ว่า เราตัดสินใจแล้ว และจะเดินหน้าให้ถึงที่สุด”
“ แกไม่เคยเชื่อคำเตือนของเราเลย แต่เราก็ยังอยากที่จะบอกแก ในฐานะเพื่อน”
“ อะไร”
“ อะไรที่แกคิดว่ามันง่าย..มันไม่ง่ายเหมือนที่แกคิดหรอก จำไว้ ของฟรีไม่มีในโลก” ศิวัฒน์กระแทกเสียงบอก
ปภัสรานิ่งงันกับคำพูดของเพื่อน แม้จะเห็นจริงกับเพื่อน แต่งานนี้เธอถอยไม่ได้ รู้แค่ว่าชีวิตนี้เธอยอมแล้วเพื่อครอบครัวและคนที่เธอรัก
หญิงสาวร่างบางผมตัดสั้นปัดเป๋ดูยุ่งเหยิงแต่น่ามองไปอีกแบบ ยืนมองน้องสาวน้องชายนั่งทำการบ้านด้วยสีหน้าทุกข์ใจ ในภาวะเศรษฐกิจที่ตกต่ำ เธอกลายเป็นคนว่างงาน เพราะงานที่เคยทำพอมีรายได้มาเลี้ยงตัว เลี้ยงครอบครัวต้องมีอันปิดตัวลง เพราะทนสภาวะขาดทุนไม่ไหว
หญิงสาวหันหลังให้กับภาพของเด็กน้อยสองคนที่กำลังตั้งใจทำการบ้านอย่างขะมักขะเม้น
“ พี่ปลาครับ” เด็กชายปฐพีวัยสิบห้าปีเรียกพี่สาวด้วยน้ำเสียงอ่อน
“ หือ” ปภัสราหันหน้ากลับไปมองหน้าน้อง ก่อนจะเลิกคิ้วโก่งสวยขึ้น “ มีอะไรหรือปู”
“ คือว่า อาจารย์ทวงค่าอาหารค่าเทอมมาสองครั้งแล้วนะครับ ครั้งนี้บอกว่าหากไม่เอาไปจ่ายภายในอาทิตย์นี้ปูจะไม่มีสิทธิ์เข้าเรียนอีกแล้วนะครับ” เด็กชายบอกพี่สาวด้วยสีหน้ากังวล
ผู้เป็นพี่ได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง ปัญหาหลายด้านที่รุมเร้าเข้ามาทำเอาเธอสติเตลิด หากในตอนนี้มีใครมาขอนอนด้วยเพื่อแลกกับเงินเธอคงไม่ลังเลที่จะรับ
“ ไก่ก็ด้วยค่ะพี่ปลา อาจารย์ก็ทวงแล้วทวงอีก แถมยังขู่จะไม่ให้ไก่เรียนอีกด้วย ไก่อายเพื่อนมากเลย เพื่อนมันชอบล้อว่าจนแล้วยังจะมีหน้ามาเรียนที่นี่” ไก่หรือปภาวีคู่แฝดของปูหรือปฐพี
ปภัสรามีสีหน้าที่หนักใจเพิ่มขึ้นไปอีก หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นอย่างคนใช้ความคิดหนัก ตรองไม่ตกระหว่างการศึกษาของน้อง หรือตัวของเธอกันแน่ที่มีค่าควรแก่การถนอมรักษาเอาไว้
“ พรุ่งนี้ไปเรียนก็บอกอาจารย์ว่าพี่ขอเวลาอีกสองสามวัน” ปสัสราบอกน้องเสร็จ เธอก็หันหลังเดินออกจากห้อง เข้ามาในส่วนที่จัดเอาไว้เป็นห้องครัวเล็กๆ
หญิงสาวยืนสำรวจของกินของใช้ในครัวเรือน ก่อนจะถอนหายใจเฮือกๆ เธอเดินไปเปิดถังที่ใส่ข้าวสารแล้วก็หน้านิ่วยิ่งกว่าเดิม ข้าวที่เหลืออยู่มีไม่ถึงครึ่งถัง
“ วันนี้ทำอะไรกินเหรอปลา” มารดาวัยหกสิบปีเดินเขยกมาถามลูกสาว
“ยังไม่รู้เลยจ้ะแม่” หญิงสาวหันไปตอบ “เออแม่จ้ะ เดี๋ยวปลาขอเดินออกไปหาศิวัฒน์หน่อยนะจ้ะ”
“ ไปหาศิวัฒน์ ไปทำไมเหรอ นี่มันเย็นมากแล้วนะ” มารดาถามอย่างสงสัย
“ อยากให้ศิวัฒน์ช่วยหางานให้ ปลาตกงานมานานแล้ว เงินทองก็ไม่มีใช้จ่าย โรงเรียนน้องก็ทวงค่าอาหาร หากปลายังนั่งเฉยคงได้พากันอดตาย” หญิงสาวถอนหายใจ “ แม่คงไม่คิดจะให้ปลารอความหวังจากพ่อหรอกนะจ้ะ”
ปภัสราถามแม่ทั้งที่รู้กันดีอยู่ว่า พ่อของเธอไม่เคยได้เป็นที่พึ่งของลูกเมีย เพราะเหล้ายาที่พ่อของเธอติดอยู่ มันทำให้เป็นพ่อลืมหน้าที่ของคำว่าผู้นำครอบครัวไป
“ ไปเถอะ แล้วอย่ากลับจนมืดล่ะ”
“ ค่ะแม่”
หญิงสาวเดินลับร่างหายออกไปแล้ว แต่นางจำปียังคงยืนมองลูกสาวไปอย่างเลื่อนลอย ครอบครัวน้อยๆที่ขาดไออุ่นจากหัวหน้าครอบครัว มันทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของทางบ้านที่แค่พอมีพอกินต้องลำบาก
เมื่อก่อนยังพอที่จะมีกินมีใช้อยู่บ้าง เพราะปภัสราทำงานเป็นพนักงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง แต่หลังจากที่หญิงสาวตกงานมา ครอบครัวก็ลำบากเลือดตาแทบกระเด็น มีหลายครั้งที่สี่แม่ลูกต้องนั่งกอดกันร้องไห้ ในยามที่พ่อบ้านเมากลับมาอาละวาด
‘ขอให้หนูไปหาศิวัฒน์ แล้วได้งานกลับมานะลูกปลา แม่และน้องรอความหวังจากหนูคนเดียว’
ธนพัฒน์ชายหนุ่มหน้าเข้มมาดคุณชายยกขาขึ้นมาไขว้กัน สายตามองจับจ้องไปที่ใบหน้าของเลขาคนเก่าคนแก่ที่ทำงานอยู่กับเขามาหลายปี
“ ผมบอกคุณแล้วนะคุณนุชรี ว่าผมให้เวลาคุณแค่อาทิตย์นี้อาทิตย์เดียว หากว่าเรื่องแค่นี้คุณทำไม่ได้ก็เขียนใบลาออกมา “ ชายหนุ่มจิกตามองคนตรงหน้า “ผมจะได้ให้ฝ่ายบุคลหาคนอื่นมาทำหน้าที่แทนคุณ”
เลขาสาวใหญ่หลบตานายจ้าง ใบหน้าก้มต่ำ มือจับประสานกันแน่น
“ ค่ะ หนึ่งอาทิตย์ ดิฉันจะพยายามทำให้สำเร็จ”
“ คำตอบที่ผมต้องการจะฟัง ไม่ใช่แค่พยายาม แต่คุณต้องทำมันให้ได้”
“ ค่ะ ดิฉันจะทำตามคำสั่งของคุณให้ได้ค่ะ”
“ ดี แค่นั้นแหละที่ผมต้องการจะฟัง” สีหน้าชายหนุ่มดีขึ้นเล็กน้อย “ กลับไปทำงานที่ผมสั่งได้แล้ว ส่วนงานทางนี้ที่ยังค้างอยู่ก็ให้ผู้ช่วยของคุณทำไป”
“ ค่ะ”
ลับร่างของเลขาสาวใหญ่ ธนพัฒน์หันไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่ในซองเอกสารสีน้ำตาล ในลิ้นชักทางขวามือขึ้นมามอง
สีหน้าของชายหนุ่มในตอนนี้ยังคงเคร่งเครียดไม่แปรเปลี่ยน เอกสารสำคัญฉบับนี้ทนายความของนายเอกภพบิดาของเขาได้นำมาส่งเขาตั้งแต่เมื่อวาน
เนื้อหาข้างในเขียนเอาไว้ว่ามรดกทั้งหมดที่มีจะตกเป็นของเขาได้ก็ต่อเมื่อเขามีทายาทเป็นชายให้กลับสกุลภัทรโภคิน
ชายหนุ่มถอนใจแรงๆติดกันหลายครั้ง ก่อนจะลุกเดินถือเอกสารในมือแกว่งไปมา ความโกรธแค้นที่บิดาของเขาได้ทำเอาไว้กับมารดา ทำให้ชายหนุ่มต้องหอบมารดาออกจากคฤหาสน์ภัทรโภคินมาอย่างอาจหาญ
แม้ว่ามารดาจะยินดีที่ได้ออกมาอยู่กับเขา มาอยู่กับครอบครัวของตายาย แต่คุณวิลาผู้เป็นมารดาก็ดูเหมือนจะไม่มีความสุขนัก ด้วยเป็นเพราะแม่ยังคิดถึงผู้เป็นสามีอยู่ทุกวัน แม้ว่านายเอกภพจะทำให้เธอเจ็บช้ำมากมายกับการที่เขานำภรรยาน้อยเข้ามาอยู่ในบ้าน
และในการที่บิดายื่นข้อเสนอมาแบบนี้ ชายหนุ่มรู้ดีว่าบิดาของเขาเชื่อเมียใหม่ไม่อยากจะยกอะไรให้เขาโดยง่าย แต่จำเป็นต้องยก เนื่องจากเขาเป็นทายาทโดยตรง บิดาจึงตั้งเงื่อนไขเรื่องนี้ขึ้นมา
ธนพัฒน์กัดกรามแน่นใบหน้าคมบูดบึ้ง เขารู้สึกคับแค้นกับการกระทำของบิดา และยิ่งพอมารดารู้เรื่องก็เอาแต่ฟูมฟาย
สมบัติของบิดาเขาไม่เคยนึกอยากจะได้ ลำพังสมบัติตายาที่ทิ้งไว้ให้ เขากับมารดาก็กินใช้ไม่หมด แถมชายหนุ่มยังมีหัวทางด้านการค้า จึงสามารถบริหารงาน ที่ในตอนแรกนายชัชวาลผู้เป็นตา ได้บุกเบิกทำเอาไว้แค่เป็นโรงงานเล็กๆ แต่ในตอนนี้ ความสามารถที่ชายหนุ่มมี ทำให้โรงงานเล็กๆในอดีตเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว
แต่ถึงแม้ว่าเขาจะมีสมบัติมากมาย ชายหนุ่มก็ไม่คิดที่จะละทิ้งในส่วนของบิดา ทั้งที่มารดาของเขาพูดบอกให้เขาเลิกคิดที่จะทำตามข้อเสนอของคุณเอกภพ เนื่องด้วยคุณวิลารู้ดีว่าธนพัฒน์ไม่มีคู่หมั้นคู่หมาย หรือแม้แต่แฟนที่จะเอามาแต่งงานด้วยเร็วๆนี้เพื่อเร่งผลิตทายาทนั่นเอง
แต่คนอย่างเขา ไม่มีวันที่จะยอมให้ผู้หญิงหน้าไร้อย่างอายอย่างเมียใหม่ของพ่อ มากอบโกยสมบัติที่พ่อกับแม่ของเขาสร้างและหามาด้วยกันไป
งานนี้เขาจึงจำต้องเสี่ยงด้วยการให้เลขาคนสนิท ไปคิดหาวิธีที่จะหาหญิงสาวประวัติดีหน้าตาหมดจดสะสวยมาเป็นเมียเขาเพื่อเร่งผลิตลูกชาย
งานนี้เขาขอกล้าท้าชนกับเมียใหม่ของพ่อ ดูสิว่าเขาจะแพ้หรือชนะ
ศิวัฒน์นั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์พร้อมกับหัวเราะเอิ้กอ๊ากอย่างถูกใจ เมื่ออ่านข้อความหนึ่งใน FACEBOOK
“ ขำอะไรมากมายอ่ะวัตร” ปภัสราเดินเข้ามายืนมองหน้าจอคอมของเพื่อนชาย
“ ขำสิปลา จะไม่ให้ขำได้อย่างไร เธอดูนี่สิ เขาประกาศทางออนไลน์นะ” ศิวัฒน์ชี้มือไปยังตัวหนังสือที่อยู่หน้าจอ “ นี่เธอเห็นไหมเขาบอกว่ารับสมัครสาวสวย โสด นิสัยดี วัยยี่สิบเอ็ดถึงยี่สิบห้าปี วุฒิการศึกษามัธยมหกขึ้นไป เงินดีรายได้งาม รับเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“ รายได้งามเหรอ” ปภัสราพูดด้วยเสียงเหมือนคนละเมอหากว่าเธอได้งานนี้ ครอบครัวของเธอคงไม่อดอยาก น้องๆคงได้เรียนสูงๆ
“ คิดอะไรอ่ะปลาเงียบเลย อย่าบอกนะว่าสนใจงานบ้าๆนี่”
“ ฮือ สนใจ ติดต่อให้หน่อยสิ” หญิงสาวจับไหล่เพื่อนบีบเบาๆ
“ ไอ้บ้า เป็นบ้าไปแล้วสิแก” ศิวัฒน์โวยวายเสียงดัง
“ เราไม่ได้บ้า เรามีสติครบทุกอย่าง แต่เรามีความจำเป็นต้องใช้เงินด่วน นายโทรติดต่อให้เราที”
“ เอ๊อ ไม่เอาหรอก เพื่อนดีที่ไหนจะทำอย่างที่แกพูด ฉันเป็นเพื่อนที่รักของแก ไม่ยอมให้แกไปเสี่ยงกับงานบ้าๆพวกนี้หรอก”ศิวัฒน์พูดจบก็กดปิดหน้าจอคอม
“ วัตร ขอร้องล่ะ โทรติดต่อให้เราที ทางบ้านเรากำลังต้องการใช้เงิน” ปภัสราอ้อนวอนเพื่อนด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย น้ำตาเม็ดเริ่มที่จะปริ่มขอบตา
“ แกมันบ้าอ่ะปลา แกต้องการเงินเท่าไรบอกมา เดี๋ยวเราให้เอง” ชายหนุ่มเตรียมหยิบกระเป๋าเงินเพื่อควักออกให้เพื่อน
“ เราไม่เอาเงินนายหรอกวัตร เราเกรงใจ ครอบครัวของเราเป็นหนี้นายมากเกินไปแล้ว ขอร้องเถอะ ขอให้ช่วยเราอีกสักครั้ง ช่วยกดเบอร์ที่เห็นเมื่อครู่โทรหาทางโน้นสมัครงานให้เราที”
ศิวัฒน์จ้องหน้าเพื่อนสาวนิ่งนาน ก่อนจะใจอ่อนเปิดคอมใหม่อีกครั้ง เพื่อดูเบอร์โทร
“ เราคงบ้าไปแล้วแน่ๆเลย ที่ตามใจปลา” ชายหนุ่มบ่นอุบอิบ แต่ก็ยอมทำตามที่หญิงสาวต้องการ เพียงเวลาไม่นานสิ่งที่ทั้งสองต้องการก็มาอยู่ในมือของพวกเขา
“ โทรเลยสิวัตร มัวมองอะไรอยู่” หญิงสาวเร่ง
“ ก็เดี๋ยวก่อนสิ นี่นะหากว่าไม่เห็นแก่น้ำตาที่กำลังจะไหลของแกนะปลา เราไม่ยอมตามใจแกเด็ดขาด งานบ้าอะไรก็ไม่รู้ดูลึกลับพิกล”
ปภัสราไม่สนใจกับคำบ่นของเพื่อนหนุ่ม หญิงสาวคอยจับจ้องอยู่กับมือถือเครื่องน้อยที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายมากกว่า
ศิวัฒน์กดหมายเลขบนหน้าจอโทรศัพท์อย่างลังเล งานนี้เขาไม่รู้ว่าเขาหน้ามืดรับคำเพื่อนสาวไปได้อย่างไร
/ฮัลโหล/ เสียงผู้หญิงมีอายุรับสายดังขึ้นมา
“ สวัสดีค่ะ” ปภัสรารีบแย่งโทรศัพท์เพื่อนเอาไปคุยเอง
/ ค่ะ ว่าอย่างไรคะ จะสมัครงานหรือเปล่า/
หญิงสาวตื่นเต้นจนมือเย็นเฉียบ “ ค่ะ คือปลา เอ่อ หนูจะโทรมาสมัครงานตามที่เห็นโพสเข้าไว้ค่ะ”
/ มีคุณสมบัติตามที่ทางเราต้องการหรือเปล่า/
“ ค่ะ มีเอ่อ ครบทุกอย่างตามที่ประกาศค่ะ” หญิงรับคำ
/ แล้วบ้านอยู่ที่ไหนละ/
“ ปทุมค่ะ”
/เหรอ ดีสิ ใกล้แค่นี้เอง ไหนหนูลองบอกที่อยู่ของหนูมาสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้าจะไปหา เอ่อ สัมภาสน์/ปลายสายถามเข้าประเด็น
“ อ้อค่ะ” หญิงสาวไม่รอให้เสียเวลา เธอรีบบอกเลขที่บ้านของศิวัฒน์เพื่อนชาย
คู่สนทนายังถามรายละเอียดปลีกย่อยอีกเล็กน้อย ซึ่งหญิงสาวก็ตอบไปตามความเป็นจริง ยิ่งสร้างความขัดใจให้กับเพื่อนหนุ่มมากยิ่งขึ้น เพราะปภัสราตอบอีกฝ่ายอย่างไม่ปิดบังอะไรเลย
/ โอเค ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เวลาสักสิบโมงป้าจะไปหา รออยู่ที่บ้านแหละจ้ะ/
“ ค่ะ”
อีกฝ่ายวางหูไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ความเงียบ ศิวัฒน์มีทาทีที่ไม่พอใจ แต่ปภัสรากับมีอาการแตกต่างจากเพื่อนลิบลับ
“ เป็นไรอ่ะวัตร” หญิงสาวใช้ศอกกระทุ้งตัวชายหนุ่ม “ แกไม่ดีใจกับเราเหรอวัตร”
“ ดีใจกับผีสิ แกมันร่นหาที่ แกไม่รู้หรือไง ว่าที่แกกำลังจะก้าวเดินไปมันเต็มไปด้วยขวากหนาม แกจะรู้เหรอว่าเขาจะจ้างแกไปทำอะไร”
“ เราไม่รู้อะไรทั้งนั้น แต่เราบอกนายได้แค่ว่า เราตัดสินใจแล้ว และจะเดินหน้าให้ถึงที่สุด”
“ แกไม่เคยเชื่อคำเตือนของเราเลย แต่เราก็ยังอยากที่จะบอกแก ในฐานะเพื่อน”
“ อะไร”
“ อะไรที่แกคิดว่ามันง่าย..มันไม่ง่ายเหมือนที่แกคิดหรอก จำไว้ ของฟรีไม่มีในโลก” ศิวัฒน์กระแทกเสียงบอก
ปภัสรานิ่งงันกับคำพูดของเพื่อน แม้จะเห็นจริงกับเพื่อน แต่งานนี้เธอถอยไม่ได้ รู้แค่ว่าชีวิตนี้เธอยอมแล้วเพื่อครอบครัวและคนที่เธอรัก
1อังกฤษ2อักษรสีทอง3รามิล4จอมขวัญ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ก.ค. 2557, 14:38:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ก.ค. 2557, 14:38:23 น.