สัมผัสรัก...กุญแจสวรรค์
เธอ'เทียนหอม'สาวห้าวหน้าใสและเธอ'บัวบูชา'สาวหวาน(มั้ง)น่ารักคือผู้ที่สวรรค์เลือกมาให้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์และอดีตมนุษย์ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้าสู่รั่วมหาลัยเธอทั้งสองก็ได้เจอดี
เค้า'สายฟ้า'และต้นกล้า'หนุ่มหล่อรวยแต่กลัวผีขึ้นสมองต้องตกกระไดพลอยโจรจับพลัดจับพลูมาช่วยเหลือสองสาว
เมื่อวิญญาณร้ายตามอาฆาตปฏิบัติการไล่ผีจึงบังเกิดขึ้น
.....ฝากด้วยนะคะเรื่องแรก.....
เค้า'สายฟ้า'และต้นกล้า'หนุ่มหล่อรวยแต่กลัวผีขึ้นสมองต้องตกกระไดพลอยโจรจับพลัดจับพลูมาช่วยเหลือสองสาว
เมื่อวิญญาณร้ายตามอาฆาตปฏิบัติการไล่ผีจึงบังเกิดขึ้น
.....ฝากด้วยนะคะเรื่องแรก.....
Tags: ผี รัก คาถา-อาคม สัมผัสที่6
ตอน: ก้าวแรกของวันใหม่
ค่ำคืนที่มืดมิดของวันหยุดสุดสัปดาห์ช่างเป็นวันที่แสนจะวังเวงเหลือเกินสำหรับนักศึกษาสาวสามคนกลุ่มนี้ที่ดันซวยต้องมาจัดเวทีเพื่อใช้ในการแสดงละครเวทีรอบใหญ่ที่จะจัดขึ้นในวันจันทร์หน้าเสียงสายฝนกับเสียงสายฟ้าก็ว่าหน้ากลัวแล้วแต่นี้สุนัขที่ยามเลี้ยงไว้ดันมาหอนอีก
"อีนิว อีหนิมกูว่ากับเหอะ"เสีบงของหนึ่งคนในกลุ่มพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัว
"จะกลับได้ไงอีแจงงานยังไม่เสร็จเลยมึงรีบๆช่วยกูเลยจะได้กลับบ้านกูกลัว"
"มึงสองตัวจะกลัวอะไรนักหนาวะอีไปท์มันคงไปเกิดแล้วป่านนี้"หนิมหัวโจกของกลุ่มพูดถึงไปท์นักศึกษาที่ตกเวทีตายเมื่อสองเดือนก่อนแม้จะกลัวแต่เพราะกลัวเสียหน้าเธอจึงทำเป็นกล้าท้าผี
"อีหนิมมึงจะพูดทำไมเนี่ยกูยิ่งกลัวๆอยู่"
"โถ่อีแจงมึงก็กลัวเวอร์ป่านนีัอีไปท์มันคงเที่ยวอยู่บนสวรรค์หรือไม่ก็นรกแล้ว"ยิ่งเห็นเพื่อนกลัวยิ่งสนุกหนิมก็ยิ่งพูด
"มึงสองคนจะพูดกันทำอะไรวะรีบๆเลยมึงกูหิวข้าว"
"ไปท์มึงอยู่แถวนี้ปะออกมาหน่อยดิกูหิวหวะ"
"อีหนิม!"สองสาวเรียกชื่อเพื่อนออกมาพร้อมกัน
"อีไปท์ได้ยินปะกูหิวออกมาหากูหน่อย"
"อีหนิมพอเลยมึงเดี่ยวมันก็มาจริงๆหรอกแจงกับเหอะค่อยมาต่อพรุ่งนี้"
"อะไรกันพวกมึงนี้ปอดแหก"พูดจบก็สะพายกระเป๋าเดินตามเพื่อนออกไปแต่ยังไม่ทันพ้นเวทีก็...
"ฮื้อๆ ฮื้อๆ"เสียงร้องไห้ของใครบางคนเล่นเอาสามสาวชะงักฝีเท้าหันกลับมามองพร้อมเพรียงกัน
"ใครหน่ะ?"
"ฮื้อๆ ฮื้อๆ"
"ฉันถามว่าใคร?..."
"ฮื้อๆ ฮื้อๆ"ไร้ซึ้งเสียงตอบรับมีเพียงแต่เสียงร้องไห้เท่านั้น
"อีแจงมึงเดินไปดูดิ๊"
"ทำไมต้องเป็นกูวะนิวมึงก็ไปเองดิ"
"ก็มึงอยู่ใกล้สุดอะไปดูสิเร็ว"
"ไม่เอากูกลัวมึงนั้นแหละไป..."
"พอเลิกเถียงเลยพวกมึงก็กลัวเกินไป...ตามกูมา"หนิมใช้ไฟฉายจากมือถือส่องทางเดินโดยที่นิวและแจงเดินเกาะหลังไป
"ฮื้อๆ ฮื้อๆ"
"เธอโรงละครปิดแล้วนะกลับบ้านได้แล้ว"
"....."
"เธอได้ยินเราไหมโรงละครปิดแล้วกลับบ้านเถอะ"
"...ได้-ยิน แต่-กลับ-ไม่-ได้"เสียงเยิ้นคางยาวของผู้ปริศนาทำเอาสามสาวกลืนน้าลายลงคอ
"ทะ ทำไมละ"แจงถามต่อ
"ยัง-ไม่-มีเพื่อน"
"ไปท์ กรี๊ดดดดดด"
ทันทีที่ผู้หญิงปริศนาเงยหน้าขึ้นมาพร้อมใบหน้าซีดขาวเลือดสีแดงสดที่ไหลทะลักออกมาจากหัวชั่งสยดสยองเพื่อนรักทั้งสามต่างวิ่งหนีออกไปจากโรงละครเพื่อเอาตัวรอด
"จะรีบไปไหนละ-มาคุยกันก่อนสิ ฮ่าๆๆ"
สามปีต่อมา
สองร่างบางในชุดนักศึกษาที่ดูสง่าเรียบร้อยก้าวลงจากรถเก๋งคันสีดำเรียกความสนใจจากคนในมหาลัยได้เป็นอย่างดีทั้งหญิงทั้งชาย
"หอม!ทำไมทุกคนถึงหันมามองเราสองคนล?ะ"บัวหรือบัวบูชาสาวหวานเรียบร้อยผู้ที่สามรถมองเห็นวิญญาณได้ด้วยตาเปล่าและถอดจิตสื่อสารกับภูติผี
"หอมจะไปรู้เหรอบัวช่างเหอะ!รีบไปเรียนกันดีกว่า"หอม เทียนหอมแม่หมอที่มีอาคมเก่งไสยศาสตร์เห็นผีจนเป็นเรื่องปกติในชีวิต
ตึกบริหารธุระกิจ
สองร่างบางจูงมือกันจนมาถึงตึกบริหารก็มีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติจนเธอสองคนรู้สึกได้ว่ามันทั้งวังเวง ทั้งเศร้า ทั้งเหงาและที่สำคัญความอาฆาตแค้นพยาบาทมันแรงมาก
"หอมรู้สึกเหมือนบัวรึเปล่า"
"รู้สึกสิ มันชัดมากออกขนาดนั้น"
"บัวว่ามันวังเวงแปลกๆนะเหมือนเค้าอยู่ใกล้ๆตัวเรา"บัวบูชาออกอาการกลัวอย่างชัดเจน
"ออกมาเดี่ยวนี้นะเรารู้ว่าคุณอยู่แถวนี้...ออกมา"
"หอมเอาจริงเหรอ?"
"จริงสิ...ออกมานะไม่งั้นเราจะจับคุณถ่วงหม้อ"
"ฮื้อๆอย่านะ..."
"เฮ๊ย/ว้าย"สองร่างบางอุทานลั้นเมื่อจู่ๆร่างของผู้หญิงคนหนึ่งในชุดโจงกระเบนทรงไทยและสไบรสีเขียวเอาจริงๆก็เขียวทั้งตัวแหละโผล่พรวดมาตรงหน้าเธอสองคน
"เธอเป็นใคร ต้องการอะไร"
"ฉันชื่อนีเป็นผีตานี ฉันถูกฆ่าตายที่นี้เมื่อสองปีที่แล้ว"
"จริงเหรอคะ"บัวบูชาถามออกไป
"ใช่ถ้าไม่เชื่อฉันจะพาไปดู...หลับตาสิ"สองสาวทำตามอย่างว่าง่ายและแล้ว...
ฉันชื่อรินีเป็นดาวมหาลัยของที่นี้สองปีที่แล้วคนทั้งมหาลัยโหวตให้ฉันเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในตอนนั้นจึงไม่แปลกที่จะมีคนเกรียจฉัน วันนั้นฉันกลับบ้านดึกเพราะซ้อมร้องเพลงอยู่แต่จู่ๆ
"ว่าไงคะน้องรินีคนสวยจะกลับบ้านแล้วเหรอ"
"เอ่อ...คะ"
"ให้พี่สองคนไปส่งไหมคะกลับบ้านคนเดียวดึกๆมันอัตรายนะ"
"ไม่เป็นไรคะนีเอารถมา...ขอตัวนะคะ"
"เดี่ยวสิคะ เราไปหาที่คุยกันก่อนดีกว่า"
"ไม่นะปล่อย ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยฉันด้วย"
"เฮ๊ยเงียบถ้ามึงไม่อยากตาย"ผู้ชายหนึ่งคนในนั้นชูมีดขึ้นมา
"เดินไปอย่าร้องนะมึงกูแทงไส้แตก"
รินีเดินตามผู้ชายสองคนไปที่ดงกล้วยหลังตึกที่ๆอับสัญญาณและปลอดกล้องวงจรปิดก่อนจะผลักร่างเล็กลงไปนอนบนพื้นหญ้า
"ขาวๆสวยๆแบบนี้น่ากินจริงๆพี่ขอกินหน่อยนะ"
"เห๊ยกูขอก่อน"
"กูขอก่อนแปปเดียวมึงไปดูต้นทางไป"
"เร็วๆนะมึง"
ไอสองคนนั้นมันจะข่มขืนฉันแต่ว่าฉันขัดขืนเลยโดนทั้งตบทั้งต้อย
"ปล่อยฉันไปเถอะนะฉันขอร้องแกอยากได้เงินเท่าไหร่ในกระเป๋าฉันมีอยู่เอาไปเลย"
"เงินพี่เอาแน่แต่ต้องหลังจากนี้นะ"
"ไม่นะ"ฟัดขาวของรินีขบกัดลงไปบนใหล่หนาจนได้ยินเสียงร้องของชายคนนั้น
"กัดกูเหรอมึง"มือที่สาบกระด้างบีบไปที่ลำคอสวยอย่างแรงเพราะอารมณ์โมโห
"ปล่อยเค้านะอย่าทำเค้า...ปล่อยเค้า"บัวบูชาพยายามจะวิ่งเค้าไปช่วยแต่ถูกเทียนหอมรั้งเอาไว้
"บัวอย่าไปเราเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้"
จากนั้นฉันก็จาดอาการหายใจตายกลายเป็นผีมันสองคนเอาศพฉันไปซ่อนไว้ใต้ต้นกล้วยที่มันรกกว่าตำรวจจะเจอศพฉันนะก็เหลือแต่กระดูก.
..ที่น่าเศร้ากว่านั้นฉันกลายเป็นผีตานี คิดแล้วเศร้า
สองร่างบางลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในที่เดิม
"เรื่องของพี่นีน่าสงสารจังเลยนะคะบัวสงสารพี่นีจังเลย..."
"แล้วนี้เธอยังทำใจไม่ได้อีกเหรอเรื่องมันผ่านมานานหลายปีแล้วนะ"
"ทำใจได้แล้วละ"
"อ้าวแล้วพี่นีมาหาพวกเราทำไมคะ?"
"คือว่าฉันหิวอะ"
ไว้แค่นี้ก่อนนะ
"อีนิว อีหนิมกูว่ากับเหอะ"เสีบงของหนึ่งคนในกลุ่มพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัว
"จะกลับได้ไงอีแจงงานยังไม่เสร็จเลยมึงรีบๆช่วยกูเลยจะได้กลับบ้านกูกลัว"
"มึงสองตัวจะกลัวอะไรนักหนาวะอีไปท์มันคงไปเกิดแล้วป่านนี้"หนิมหัวโจกของกลุ่มพูดถึงไปท์นักศึกษาที่ตกเวทีตายเมื่อสองเดือนก่อนแม้จะกลัวแต่เพราะกลัวเสียหน้าเธอจึงทำเป็นกล้าท้าผี
"อีหนิมมึงจะพูดทำไมเนี่ยกูยิ่งกลัวๆอยู่"
"โถ่อีแจงมึงก็กลัวเวอร์ป่านนีัอีไปท์มันคงเที่ยวอยู่บนสวรรค์หรือไม่ก็นรกแล้ว"ยิ่งเห็นเพื่อนกลัวยิ่งสนุกหนิมก็ยิ่งพูด
"มึงสองคนจะพูดกันทำอะไรวะรีบๆเลยมึงกูหิวข้าว"
"ไปท์มึงอยู่แถวนี้ปะออกมาหน่อยดิกูหิวหวะ"
"อีหนิม!"สองสาวเรียกชื่อเพื่อนออกมาพร้อมกัน
"อีไปท์ได้ยินปะกูหิวออกมาหากูหน่อย"
"อีหนิมพอเลยมึงเดี่ยวมันก็มาจริงๆหรอกแจงกับเหอะค่อยมาต่อพรุ่งนี้"
"อะไรกันพวกมึงนี้ปอดแหก"พูดจบก็สะพายกระเป๋าเดินตามเพื่อนออกไปแต่ยังไม่ทันพ้นเวทีก็...
"ฮื้อๆ ฮื้อๆ"เสียงร้องไห้ของใครบางคนเล่นเอาสามสาวชะงักฝีเท้าหันกลับมามองพร้อมเพรียงกัน
"ใครหน่ะ?"
"ฮื้อๆ ฮื้อๆ"
"ฉันถามว่าใคร?..."
"ฮื้อๆ ฮื้อๆ"ไร้ซึ้งเสียงตอบรับมีเพียงแต่เสียงร้องไห้เท่านั้น
"อีแจงมึงเดินไปดูดิ๊"
"ทำไมต้องเป็นกูวะนิวมึงก็ไปเองดิ"
"ก็มึงอยู่ใกล้สุดอะไปดูสิเร็ว"
"ไม่เอากูกลัวมึงนั้นแหละไป..."
"พอเลิกเถียงเลยพวกมึงก็กลัวเกินไป...ตามกูมา"หนิมใช้ไฟฉายจากมือถือส่องทางเดินโดยที่นิวและแจงเดินเกาะหลังไป
"ฮื้อๆ ฮื้อๆ"
"เธอโรงละครปิดแล้วนะกลับบ้านได้แล้ว"
"....."
"เธอได้ยินเราไหมโรงละครปิดแล้วกลับบ้านเถอะ"
"...ได้-ยิน แต่-กลับ-ไม่-ได้"เสียงเยิ้นคางยาวของผู้ปริศนาทำเอาสามสาวกลืนน้าลายลงคอ
"ทะ ทำไมละ"แจงถามต่อ
"ยัง-ไม่-มีเพื่อน"
"ไปท์ กรี๊ดดดดดด"
ทันทีที่ผู้หญิงปริศนาเงยหน้าขึ้นมาพร้อมใบหน้าซีดขาวเลือดสีแดงสดที่ไหลทะลักออกมาจากหัวชั่งสยดสยองเพื่อนรักทั้งสามต่างวิ่งหนีออกไปจากโรงละครเพื่อเอาตัวรอด
"จะรีบไปไหนละ-มาคุยกันก่อนสิ ฮ่าๆๆ"
สามปีต่อมา
สองร่างบางในชุดนักศึกษาที่ดูสง่าเรียบร้อยก้าวลงจากรถเก๋งคันสีดำเรียกความสนใจจากคนในมหาลัยได้เป็นอย่างดีทั้งหญิงทั้งชาย
"หอม!ทำไมทุกคนถึงหันมามองเราสองคนล?ะ"บัวหรือบัวบูชาสาวหวานเรียบร้อยผู้ที่สามรถมองเห็นวิญญาณได้ด้วยตาเปล่าและถอดจิตสื่อสารกับภูติผี
"หอมจะไปรู้เหรอบัวช่างเหอะ!รีบไปเรียนกันดีกว่า"หอม เทียนหอมแม่หมอที่มีอาคมเก่งไสยศาสตร์เห็นผีจนเป็นเรื่องปกติในชีวิต
ตึกบริหารธุระกิจ
สองร่างบางจูงมือกันจนมาถึงตึกบริหารก็มีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติจนเธอสองคนรู้สึกได้ว่ามันทั้งวังเวง ทั้งเศร้า ทั้งเหงาและที่สำคัญความอาฆาตแค้นพยาบาทมันแรงมาก
"หอมรู้สึกเหมือนบัวรึเปล่า"
"รู้สึกสิ มันชัดมากออกขนาดนั้น"
"บัวว่ามันวังเวงแปลกๆนะเหมือนเค้าอยู่ใกล้ๆตัวเรา"บัวบูชาออกอาการกลัวอย่างชัดเจน
"ออกมาเดี่ยวนี้นะเรารู้ว่าคุณอยู่แถวนี้...ออกมา"
"หอมเอาจริงเหรอ?"
"จริงสิ...ออกมานะไม่งั้นเราจะจับคุณถ่วงหม้อ"
"ฮื้อๆอย่านะ..."
"เฮ๊ย/ว้าย"สองร่างบางอุทานลั้นเมื่อจู่ๆร่างของผู้หญิงคนหนึ่งในชุดโจงกระเบนทรงไทยและสไบรสีเขียวเอาจริงๆก็เขียวทั้งตัวแหละโผล่พรวดมาตรงหน้าเธอสองคน
"เธอเป็นใคร ต้องการอะไร"
"ฉันชื่อนีเป็นผีตานี ฉันถูกฆ่าตายที่นี้เมื่อสองปีที่แล้ว"
"จริงเหรอคะ"บัวบูชาถามออกไป
"ใช่ถ้าไม่เชื่อฉันจะพาไปดู...หลับตาสิ"สองสาวทำตามอย่างว่าง่ายและแล้ว...
ฉันชื่อรินีเป็นดาวมหาลัยของที่นี้สองปีที่แล้วคนทั้งมหาลัยโหวตให้ฉันเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในตอนนั้นจึงไม่แปลกที่จะมีคนเกรียจฉัน วันนั้นฉันกลับบ้านดึกเพราะซ้อมร้องเพลงอยู่แต่จู่ๆ
"ว่าไงคะน้องรินีคนสวยจะกลับบ้านแล้วเหรอ"
"เอ่อ...คะ"
"ให้พี่สองคนไปส่งไหมคะกลับบ้านคนเดียวดึกๆมันอัตรายนะ"
"ไม่เป็นไรคะนีเอารถมา...ขอตัวนะคะ"
"เดี่ยวสิคะ เราไปหาที่คุยกันก่อนดีกว่า"
"ไม่นะปล่อย ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยฉันด้วย"
"เฮ๊ยเงียบถ้ามึงไม่อยากตาย"ผู้ชายหนึ่งคนในนั้นชูมีดขึ้นมา
"เดินไปอย่าร้องนะมึงกูแทงไส้แตก"
รินีเดินตามผู้ชายสองคนไปที่ดงกล้วยหลังตึกที่ๆอับสัญญาณและปลอดกล้องวงจรปิดก่อนจะผลักร่างเล็กลงไปนอนบนพื้นหญ้า
"ขาวๆสวยๆแบบนี้น่ากินจริงๆพี่ขอกินหน่อยนะ"
"เห๊ยกูขอก่อน"
"กูขอก่อนแปปเดียวมึงไปดูต้นทางไป"
"เร็วๆนะมึง"
ไอสองคนนั้นมันจะข่มขืนฉันแต่ว่าฉันขัดขืนเลยโดนทั้งตบทั้งต้อย
"ปล่อยฉันไปเถอะนะฉันขอร้องแกอยากได้เงินเท่าไหร่ในกระเป๋าฉันมีอยู่เอาไปเลย"
"เงินพี่เอาแน่แต่ต้องหลังจากนี้นะ"
"ไม่นะ"ฟัดขาวของรินีขบกัดลงไปบนใหล่หนาจนได้ยินเสียงร้องของชายคนนั้น
"กัดกูเหรอมึง"มือที่สาบกระด้างบีบไปที่ลำคอสวยอย่างแรงเพราะอารมณ์โมโห
"ปล่อยเค้านะอย่าทำเค้า...ปล่อยเค้า"บัวบูชาพยายามจะวิ่งเค้าไปช่วยแต่ถูกเทียนหอมรั้งเอาไว้
"บัวอย่าไปเราเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้"
จากนั้นฉันก็จาดอาการหายใจตายกลายเป็นผีมันสองคนเอาศพฉันไปซ่อนไว้ใต้ต้นกล้วยที่มันรกกว่าตำรวจจะเจอศพฉันนะก็เหลือแต่กระดูก.
..ที่น่าเศร้ากว่านั้นฉันกลายเป็นผีตานี คิดแล้วเศร้า
สองร่างบางลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในที่เดิม
"เรื่องของพี่นีน่าสงสารจังเลยนะคะบัวสงสารพี่นีจังเลย..."
"แล้วนี้เธอยังทำใจไม่ได้อีกเหรอเรื่องมันผ่านมานานหลายปีแล้วนะ"
"ทำใจได้แล้วละ"
"อ้าวแล้วพี่นีมาหาพวกเราทำไมคะ?"
"คือว่าฉันหิวอะ"
ไว้แค่นี้ก่อนนะ
ใจนำทาง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 มิ.ย. 2558, 21:42:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 มิ.ย. 2558, 21:42:15 น.