ม่านลวงใจ : เปิดจองวันนี้-30 พฤศจิกายน 2558
เปิดจองพร้อมโอน
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
ม่านลวงใจ โดย มายา
ราคา 109 บาท + ของที่ระลึก (เฉพาะคนที่โอนเงินภายในวันที่ 15 ตุลาคม 2558 เท่านั้น)
ค่าส่งแบบลงทะเบียน 30 บาท
รวม 139 บาท
หนังสือขนาด A5 (ขนาดหนังสือทั่วไป) เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 112 หน้า
เปิดจองวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2558 (สั่งพิมพ์ตามยอดจอง เผื่อไม่เกิน 10 เล่ม)
จัดส่งประมาณวันที่ 20 ธันวาคม 2558
สนใจติดต่อได้ที่่ แฟนเพจ : มายา
หรือที่ E-mail : kesmani1@hotmail.com
นิยายเรื่องนี้เรท 25+ นะคะ แต่ตอนอัพลงเวบจะตัดฉาก NC ออกทั้งหมดเพื่อไม่ให้ขัดกับกฏของเวบ (เขาไม่อยากกินแบน อิอิอิ)
***ลงให้อ่าน 70% นะคะ***
เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อระหว่าง เกณิกา กับ ปรินทร์ ที่ชายหนุ่มกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาว แต่ก็ดันมาเกิดเรื่องดันไปเกินเลยกับเพื่อนสนิทอย่าง เกณิกา แต่ก่อนจะเกิดปัญหา เกณิกาก็ชิงแก้ปัญหาด้วยการหนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็มาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย แต่เธอไม่ยอมรับว่า ปรินทร์ คือพ่อของลูก แต่มีหรือปรินทร์จะยอม จากนั้นการเปิดปากคนปากแข็งที่สุดแสนจะเร่าร้อนก็เกิดขึ้น...
“ถ้านั่งคุยไม่รู้เรื่องสงสัยจะต้องนอนคุย” ไม่พูดเปล่าปรินทร์ยังโถมตัวเข้าหาเกณิกาจนล้มลงไปบนที่นอน
“ไอ้บ้า! แกจะทำอะไรน่ะ” เกณิการ้องถามเสียงสั่น
“น้องปรายเป็นลูกใคร” ปรินทร์ไม่ตอบแต่กลับถามคนที่นอนหน้าตื่นอยู่ใต้ร่าง
“ลูกฉันคนเดียว” เกณิกาตอบเน้นๆ ชัดๆ อย่างไม่คิดจะยอมพ่อของลูก นั่นทำให้ปรินทร์กระตุกยิ้ม
“สงสัยจะลืมว่าของแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้” เกณิกาไม่ตอบโต้ได้แต่นอนเม้มปากหันหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนที่อยู่เหนือร่าง
“เอะ หรืออาจจะลืม งั้นเรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่าจะได้รู้ว่าใครคือพ่อน้องปรายตัวจริง”
“แกจะทำอะไร” คราวนี้เกณิกาดิ้นขัดขืนสุดแรง “ทำลูกไงทำน้องให้น้องปรายสักคน”
“ไม่นะ...” เกณิกาตะโกนออกมาได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยปาก นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างนอนนิ่งตัวแข็งอย่างคาดไม่ถึง เปิดปากให้ชายหนุ่มสอดปลายลิ้นลุกล้ำได้อย่างง่ายดาย จะขัดขืนก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเธอโดนปลุกเร้าจนในเวลาต่อมาอ่อนระทวย มือที่เคยผลักไสเลื่อนขึ้นไปโอบรอบต้นคอแข็งแรงพร้อมจูบตอบอย่างโหยหา
Tags: เกศมณี,รดามณี,ไหมขวัญ,มายา,โรมานซ์,เพื่อนสนิท
ตอน: ตอนที่ 1 >>> 30%
ตอนที่ 1
เรารู้จักและเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนม.ต้นจนจบมหา’ลัย ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันมองเขาในฐานะ ‘ผู้ชายคนหนึ่ง’ ไม่ใช่ ‘เพื่อนคนหนึ่ง’ จากนี้เส้นทางความรักของฉันมันจะเป็นยังไงนะ...
“เกม” เสียงนุ่มทุ้มที่แสนจะคุ้นเคยทำให้ร่างบางสะดุ้งโหยง ปิดไดอารี่และรีบเก็บใส่กระเป๋า ก่อนจะหันมาส่งยิ้มกลบเกลื่อน “ว่าไง” เกณิกาขมวดคิ้วมองแล้วหัวเราะในลำคอ เมื่อปรินทร์มีท่าทางขัดเขินขณะนั่งลงข้างๆ จากนั้นก็อมยิ้ม เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างก็ไม่พูด
“นี่แกเป็นอะไร”
“มีเรื่องสำคัญจะบอก”
คำว่า ‘เรื่องสำคัญ’ บวกกับท่าทีของปรินทร์ทำให้เกณิกาคิดไปไกล ใจเต้นรัวแรง หายใจหายคอไม่ทั่วท้อง ลุ้นระทึกกับเรื่องสำคัญที่เพื่อนสนิทจะบอก
หรือวันนี้ความหวังของเธอจะเป็นจริง...ปรินทร์จะขอเธอเป็นแฟน
“เราว่าจะขอผึ้งแต่งงาน”
“อ๋อ...จะขอผึ้งแต่งงาน” เกณิกาทวนคำและเออออไปกับชายหนุ่มอย่างคนที่ยังไม่ตื่นจากภวังค์ความฝัน จนวินาทีต่อมา “ห๊า! แต่งงาน” คนที่เพิ่งตื่นจากฝันลมแล้งๆ อุทานพร้อมกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ หัวใจที่เต้นรัวแรงเมื่อครู่หล่นตุ๊บไปอยู่ใต้ฝ่าเท้า
“ใช่ บอกแล้วไงคนนี้ฉันรักจริงหวังแต่ง” ปรินทร์บอกคล้ายกับภูมิใจกับความรักครั้งนี้มาก เขาไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนนานอย่างนี้มาก่อน นานสุดก็สามเดือน อย่างไวแบบทำลายสถิติก็สามวัน แต่กับผกามาศปีครึ่งเชียวนะ เธอคนนี้แหละใช่เลย
“ไม่เร็วไปเหรอ” เกณิกาค้านอย่างใจเสีย ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะจริงจังกับผกามาศจนถึงขั้นคิดขอแต่งงานทันทีที่เรียนจบ
แล้วคนที่แอบรักชายหนุ่มมานานตั้งแปดเก้าปีอย่างเธอละ...
“ไวไปเหรอ” ปรินทร์ถามแล้วเหมือนนิ่งคิดไปนิดหนึ่ง ทำให้เกณิกาใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย “ฉันว่าไม่นะ พวกเราคบกันมาตั้งปีครึ่ง...ปีครึ่งเชียวนะแก ถ้าคนนี้ไม่ใช่เนื้อคู่ฟ้าคงไม่กำหนดให้ฉันคบกับผึ้งนานขนาดนี้หรอกจริงไหม”
“ทำเหมือนเล่นขายของ” เกณิกาบอกอย่างหัวเสีย เมื่อได้ฟังเหตุผลที่ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะแต่งงานกับแฟนคนปัจจุบัน ซึ่งเธอเองแหละที่เป็นแม่สื่อให้ทั้งสองได้คบกัน ทั้งหมดทั้งมวลนั้นก็เพราะปรินทร์ขอร้อง รวมไปถึงแฟนคนก่อนๆ ของชายหนุ่มด้วย ครั้นจะไม่ช่วยก็ทนแรงออดอ้อนไม่ไหว จึงต้องยอมทำไปช้ำใจไป
“ใครว่า ฉันจริงจังมากเลยนะเนี่ย แกว่าผึ้งเขาจะรับคำขอแต่งงานฉันไหมวะ” ท่าทางเป็นกังวลและดูจริงจังของชายหนุ่มทำให้เกณิกาเม้มปาก กลอกตาขึ้นฟ้า กะพริบตาถี่ๆ ไม่ให้น้ำตาที่รื่นขึ้นไหลออกมา
เรารู้จักและเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนม.ต้นจนจบมหา’ลัย ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันมองเขาในฐานะ ‘ผู้ชายคนหนึ่ง’ ไม่ใช่ ‘เพื่อนคนหนึ่ง’ จากนี้เส้นทางความรักของฉันมันจะเป็นยังไงนะ...
“เกม” เสียงนุ่มทุ้มที่แสนจะคุ้นเคยทำให้ร่างบางสะดุ้งโหยง ปิดไดอารี่และรีบเก็บใส่กระเป๋า ก่อนจะหันมาส่งยิ้มกลบเกลื่อน “ว่าไง” เกณิกาขมวดคิ้วมองแล้วหัวเราะในลำคอ เมื่อปรินทร์มีท่าทางขัดเขินขณะนั่งลงข้างๆ จากนั้นก็อมยิ้ม เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างก็ไม่พูด
“นี่แกเป็นอะไร”
“มีเรื่องสำคัญจะบอก”
คำว่า ‘เรื่องสำคัญ’ บวกกับท่าทีของปรินทร์ทำให้เกณิกาคิดไปไกล ใจเต้นรัวแรง หายใจหายคอไม่ทั่วท้อง ลุ้นระทึกกับเรื่องสำคัญที่เพื่อนสนิทจะบอก
หรือวันนี้ความหวังของเธอจะเป็นจริง...ปรินทร์จะขอเธอเป็นแฟน
“เราว่าจะขอผึ้งแต่งงาน”
“อ๋อ...จะขอผึ้งแต่งงาน” เกณิกาทวนคำและเออออไปกับชายหนุ่มอย่างคนที่ยังไม่ตื่นจากภวังค์ความฝัน จนวินาทีต่อมา “ห๊า! แต่งงาน” คนที่เพิ่งตื่นจากฝันลมแล้งๆ อุทานพร้อมกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ หัวใจที่เต้นรัวแรงเมื่อครู่หล่นตุ๊บไปอยู่ใต้ฝ่าเท้า
“ใช่ บอกแล้วไงคนนี้ฉันรักจริงหวังแต่ง” ปรินทร์บอกคล้ายกับภูมิใจกับความรักครั้งนี้มาก เขาไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนนานอย่างนี้มาก่อน นานสุดก็สามเดือน อย่างไวแบบทำลายสถิติก็สามวัน แต่กับผกามาศปีครึ่งเชียวนะ เธอคนนี้แหละใช่เลย
“ไม่เร็วไปเหรอ” เกณิกาค้านอย่างใจเสีย ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะจริงจังกับผกามาศจนถึงขั้นคิดขอแต่งงานทันทีที่เรียนจบ
แล้วคนที่แอบรักชายหนุ่มมานานตั้งแปดเก้าปีอย่างเธอละ...
“ไวไปเหรอ” ปรินทร์ถามแล้วเหมือนนิ่งคิดไปนิดหนึ่ง ทำให้เกณิกาใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย “ฉันว่าไม่นะ พวกเราคบกันมาตั้งปีครึ่ง...ปีครึ่งเชียวนะแก ถ้าคนนี้ไม่ใช่เนื้อคู่ฟ้าคงไม่กำหนดให้ฉันคบกับผึ้งนานขนาดนี้หรอกจริงไหม”
“ทำเหมือนเล่นขายของ” เกณิกาบอกอย่างหัวเสีย เมื่อได้ฟังเหตุผลที่ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะแต่งงานกับแฟนคนปัจจุบัน ซึ่งเธอเองแหละที่เป็นแม่สื่อให้ทั้งสองได้คบกัน ทั้งหมดทั้งมวลนั้นก็เพราะปรินทร์ขอร้อง รวมไปถึงแฟนคนก่อนๆ ของชายหนุ่มด้วย ครั้นจะไม่ช่วยก็ทนแรงออดอ้อนไม่ไหว จึงต้องยอมทำไปช้ำใจไป
“ใครว่า ฉันจริงจังมากเลยนะเนี่ย แกว่าผึ้งเขาจะรับคำขอแต่งงานฉันไหมวะ” ท่าทางเป็นกังวลและดูจริงจังของชายหนุ่มทำให้เกณิกาเม้มปาก กลอกตาขึ้นฟ้า กะพริบตาถี่ๆ ไม่ให้น้ำตาที่รื่นขึ้นไหลออกมา
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 ก.ย. 2558, 18:29:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ก.ย. 2558, 18:29:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 1121
| ตอนที่ 1 >>> 70% >> |