ตราบฟ้าไร้ดาว
พี่หิน หนุ่มน้อยนิรนาม ผู้มามอบโลกใบใหม่ที่สดใสสวยงามให้น้องเอ๋ย และจากไปพร้อมกับโลกใบนั้น
ทิ้งไว้แต่โลกมืด โลกไร้สุขและสิ้นหวังเอาไว้ให้
น้องสาวที่เขาเองก็รักปานดวงใจ
‘พี่รักเอ๋ยนะจ๊ะ สามสี่วันที่ออกเรือ พี่คงจะต้องเป็นบ้าแน่ๆ เพราะคิดถึงเอ๋ย แล้วเอ๋ยล่ะ รักพี่และจะคิดถึงพี่หรือเปล่า’
‘ไหนบอกให้พี่ชื่นใจหน่อยสิจ๊ะคนดี’
‘บอกให้พี่ได้ยินหน่อยสิจ๊ะคนดีของพี่ เดี๋ยวเราต้องรีบกลับเข้าบ้านกันแล้วนะ’
‘ถ้าเอ๋ยไม่บอก พี่ต้องตายเพราะอยากรู้แน่ๆ เลย นะนะ บอกพี่ที’
‘ถ้าเอ๋ยไม่บอก พี่ต้องตายเพราะอยากรู้แน่ๆ เลย นะนะ บอกพี่ที’
‘ถ้าเอ๋ยไม่บอก พี่ต้องตายเพราะอยากรู้แน่ๆ เลย นะนะ บอกพี่ที’
วรินรำไพ หรือ เอ๋ย หญิงสาวผู้ไม่หลงเหลือหัวใจให้ใครได้แล้ว
นอกจาก 'พี่หิน' คนเดียวเท่านั้น
“พี่หินจ๋า! เอ๋ยมารับพี่หินแล้ว พี่หินอยู่ไหนจ๊ะ พี่หินกลับมาหาเอ๋ยสิจ๊ะ”
น้ำตาที่ไม่เคยเหือดแห้งนั้น หลั่งไหลลงมาอีกมากมาย เมื่อภาพในค่ำคืนนั้นลอยมาอยู่ตรงหน้าสาวน้อยที่กำลังเจ็บเสียด แน่นที่อกเพราะความเสียใจ
“เอ๋ยรักพี่หินจ๊ะ พี่หินได้ยินมั้ยจ๊ะ ว่าเอ๋ยรักพี่หิน”
“เอ๋ยจะรักเพียงพี่หินคนเดียวเท่านั้น พี่หินต้องกลับมาหาเอ๋ยนะจ๊ะ เอ๋ยรู้ว่าพี่หินยังไม่ตาย”
ร่างเล็กยกเสื้อผ้าพี่ชายขึ้นมากอดไว้ ก่อนจะแนบแก้มลงไปหา ปล่อยให้หยาดหยดน้ำตาไหลรินลงไปใส่ ประหนึ่งอยากให้พี่ชายที่แสนดีมาซับน้ำตาที่หลั่งรินออกมาเพราะความเสียใจอย่างสุดซึ้งก็ไม่ปาน
“เอ๋ยจะรอพี่หินอยู่ตรงนี้ตลอดไป พี่หินได้ยินมั้ยจ๊ะ ว่าเอ๋ยจะรอพี่หินคนเดียว และจะรักพี่หินคนเดียวเท่านั้น”
ประโยคอ้อนวอนของพี่ ตกย้ำซ้ำเติมให้น้ำตาน้องหลั่งรินออกมามากมายแล้วแทบจะกลายเป็นสายเลือด เพราะความเสียดายที่ไม่ได้บอกคำที่พี่อยากได้ยินออกไป ถ้าเพียงแต่น้องคนนี้ล่วงรู้ว่าความตายจะมาพรากพี่ไปจากน้องในรวดเร็วขนาดนี้
“เอ๋ยรักพี่หินจ๊ะ รักและจะรอให้พี่หินกลับมาหาเอ๋ยอีก กลับมาสร้างบ้านในฝันของเรา กลับมาอยู่กับเอ๋ย มีลูกตัวเล็กๆ กับเอ๋ย แล้วเราจะจูงลูกไปส่งโรงเรียน เหมือนที่พี่หินบอกไว้ไงจ๊ะพี่หินจ๋า”
กายเล็กๆ และยังกอดเสื้อผ้าพี่หินอยู่นั้น ค่อยๆ รูดเลื่อนไปตามผนังเก๋งเรือลงไปหาพื้น เมื่อมีประโยคอ้อนวอนของพี่ลอยมาตอกย้ำความผิดพลาดไม่ขาดหาย
และถ้าเพียงเลือกได้อีกครั้ง ถ้าเพียงย้อนเวลากลับมาได้อีกครั้ง ถ้าเพียงมีพี่ชายที่แสนดีอยู่ข้างกายอีกครั้ง ถ้าเพียงค่ำคืนสุดท้ายที่ได้อยู่กับพี่ชายแบบนั้นอีกครั้ง
“เอ๋ยรักพี่หินจ๊ะ รักมาก รักมากยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก และพี่หินจะอยู่ในใจเอ๋ยตลอดไปจ๊ะ แล้วเอ๋ยก็จะรอ รอวันที่พี่หินกลับมาหาเอ๋ย กลับมาฟังคำบอกรักจากเอ๋ย กลับมาทำความฝันที่เรามีด้วยกัน เอ๋ยจะรอพี่หินจ๊ะ ต่อให้เอ๋ยจะต้องไปตลอดชีวิต เอ๋ยก็จะรอพี่หินคนเดียว จะรักและจะรอพี่หินของเอ๋ยคนเดียว ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เอ๋ยก็จะรอ”
ชลธิป จิระธนานนท์ หรือ คุณร๊อค
ผู้บริหารหนุ่มเจ้าของ‘ตาเบบูญา บางปูปาร์ค รีโซเทล แอนด์ สปา’
ผู้ที่หวนกลับมาทำร้ายคนที่เขารักปานดวงใจ
โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว กระทั่งวินาทีสุดท้าย
“นรกสำหรับคุณไง!”
เขาคว้าแขนเล็กๆ ไว้แล้วกระชากตามตัวไปอย่างแรง
“เงียบทำไม! ถึงเวลาที่คุณจะต้องอธิบายให้ผมฟังได้แล้ว ว่าคุณทำยังไงถึงได้รอดจากการติดคุก ถ้าเหตุผลเพียงเพราะคุณอยากได้ตัวผม เงินผม คุณก็บอกมาดีๆ สิ ผมจะจัดให้!”
“...”
“เงียบทำไม! คุณบอกผมมาสิว่าทำไม! ตอบผมมาให้ได้! ไม่อย่างนั้นคุณจะต้องเสียใจกับการกระทำของคุณเอง! ตอบผมมา!!!”
ประตูห้องเปิดออกได้ ร่างผอมบางก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงเข้าไปในห้องจนกระแทกกับตู้เสื้อผ้า ทว่าวริญรำไพก็ไม่คิดจะพูดอะไรออกมา นอกจากมีน้ำตาไหลรินอาบสองแก้มเท่านั้น
“คุณพูดไม่ออกเหรอ! หรือบอกผมไม่ถูกว่าคุณใช้วิธีไหน ถึงได้รอดคุกมา!”
“ฉันเปล่า ฉันไม่ได้ทำอะไร คุณก็รู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
“ผมไม่โง่พอที่จะเชื่อคำของคุณ เหมือนพ่อผม เหมือนพ่อตาผม เหมือนทนายนั่น หรือเหมือนไอ้หน้าโง่คนไหนทั้งนั้น เพราะผมรู้ดีว่าคุณมันแผนสูง คุณมันเก่งเรื่องมารยาสาไถจนผมเกือบจะหลงเชื่ออยู่แล้ว บอกผมมาสิ ว่าคุณไปทำอีท่าไหนทุกคนถึงได้เชื่อคุณนัก คุณลงทุนเอาตัวไปประเคนให้ถึงเตียง เหมือนที่ประเคนให้ไอ้ล่ำนั่นหรือเปล่า!!!”
“ฉันเปล่า คุณกำลังเข้าในฉันผิด”
“ใช่! ผมเข้าใจคุณผิด ผิดมาโดยตลอดที่คิดว่าคุณมันเป็นคนดี! คนซื่อ คนสะอาดบริสุทธิ์! แต่ตอนนี้ผมเข้าใจถูกต้องแล้ว ว่าคุณมันเลวยังไง! คดยังไง! สปรกแค่ไหน! ในตัวคุณมันเต็มไปด้วยคราบคาวของผู้ชายรวยๆ กี่สิบคนแล้ว หรือกี่เที่ยวแล้วล่ะ คุณถึงได้พ้นผิด คุณไปแบให้ตั้งแต่ร้อยเวรที่โรงพักยันไอ้ทนายมือหนึ่งนั่นเลยหรือเปล่า! พวกเขาถึงได้เชื่อ จนปล่อยให้คุณออกมายืนหน้าตาเฉยแบบนี้ได้ ทีนี้ก็ถึงเวลาที่คุณจะทำให้ผมเชื่อเหมือนคนพวกนั้นบ้างแล้วล่ะ”
“ไม่จริง! ฉันไม่เคยทำอะไร คุณกำลังเข้าใจผิดค่ะ ฉันไม่เคยทำแบบนั้น!”
“ผมไม่เชื่อ!!! หรือถ้าคุณอยากให้ผมเชื่อ ก็ให้ผมพิสูจน์สิ! ว่าคุณมันบริสุทธิ์จริง! อย่าดีแต่เสแสร้ง!” เขาเข้าไปจับสองไหล่เหวี่ยงไปหาเตียง
“โอ๊ย!!!”
จนร่างผอมๆ ร้องด้วยความจุก “คุณเจ็บเหรอ! แค่นี้มันยังน้อยไป! มันยังไม่สาสมที่คุณทำให้ผมเจ็บ! ต่อไปนี้คุณก็เชิญมีชีวิตอยู่ในขุมนรกกับผมก็แล้วกัน!”
ร่างเล็กๆ ถูกร่างใหญ่ๆ ล็อกไว้กับเตียงทันที ปากก็ร้องขอ อ้อนวอนต่อเขาทั้งน้ำตา “อย่า!!! ได้โปรด!!! อย่า!!!”
“นี่เป็นคือคำพิพากษาสูงสุดจากผมสำหรับผู้หญิงชั่วอย่างคุณ!!!”
“อย่า!!! ได้โปรดอย่าทำ...”
เรี่ยวแรงในกายที่เคยมีตอนนี้หดหายไปหมดแล้ว เมื่อถูกอีกกายตรึงไว้กับเตียงใหญ่ แล้วระดมจูบอย่างรุนแรง ไร้ซึ่งความปรานีใดๆ จนเดาได้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง เมื่อเขายื่นความจำนงค์ให้รู้อย่างโจ่งแจ้ง
“อย่า!!! ได้โปรด!!! อย่าทำอย่างนี้กับฉัน!!!”
“อย่ามาขอชีวิตจากยมบาลอย่างผม! เพราะไม่มีทางที่ผมจะปล่อยให้คุณลอยนวลอยู่ได้โดยไม่ต้องชดใช้อะไรแน่!!! คุณต้องตาย! และต้องตายทั้งเป็นด้วย!!!”
ดลยา นิติพงษ์พาณิชย์ หรือ คุณย่า
สาวผู้เกิดมามีทุกอย่างพร้อมสรรพ ไม่ว่าจะเป็นรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ
และมีเป็นที่รักของผู้คนรอบข้าง เพราะเธอนั้นแสนดีจนเป็นที่เลื่องชื่อ
จนได้หัวใจของชลธิปไปครอบครอง
“มาแล้วตากล้องมือดีที่คุณย่าจองตัวไว้ เอ๋ยมารู้จักคุณย่าเร็วๆ เข้า”
พอไปถึงซุ้มเรือนไทยที่ใช้เป็นที่ตระเตรียมข้าวของ เจ้านายสาวก็รีบลากแขนให้เดินตรงไปหาว่าที่เจ้าสาวที่อยู่ในชุดขาวสะอาดตา สวยงามราวเทพธิดาจำแลงกายมาก็ไม่ปาน
“สวัสดีค่ะคุณเอ๋ย ได้เจอตัวกันสักทีนะคะ หลังจากที่คาดกันมาสองสามรอบแล้ว”
ดลยาเป็นฝ่ายเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสก่อน วริญรำไพที่ยกมือไหว้ดวงกมลแล้วถึงได้หันไปหาลูกค้าซุปเปอร์วีไอพี “สวัสดีค่ะคุณย่า ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
แล้วก็ยกมือไหว้ทักทายพร้อมส่งยิ้มบางๆ เพียงเล็กน้อยให้ตามสไตล์ที่ทุกคนมักจะคุ้นเคย “เช่นกันค่ะ ยังไงก็ต้องใช้ฝีมือถ่ายภาพย่าออกมาให้สวยที่สุดเลยนะคะ”
“ค่ะ งั้นเอ๋ยขอตัวไปเตรียมกล้องก่อนนะคะ”
ดลยาหันไปหาดวงกมลกับสุภาภรณ์แล้วยิ้มให้อย่างรู้กัน เพราะตอนที่แต่งตัวอยู่บนห้อง ทั้งสองบอกไว้แล้วว่าตากล้องสาวผมยาวถึงเอวเป็นคนพูดน้อย เก็บเนื้อเก็บตัว ไม่ค่อยสังสรรหรือสุงสิงกับใครมากนอกจากจะเกี่ยวข้องกันในเนื้องาน
อติรัตน์ จิระธนานนท์
ผู้หญิงที่กุมชะตากรรมทุกคนไว้ในมือ
ผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว ไม่สนใจใครหรืออะไรทั้งสิ้น
นอกจากหน้าตาทางสังคม ความเหมาะสม และผลประโยชน์
“ไม่ต้องมาสำบัดสำนวนกับฉันให้มากความหรอก!! เท่าไหร่บอกมา!!!”
“ห้าล้านพอมั้ย!!!” อติรัตน์รีบยื่นข้อเสนอ
“ถ้าน้อยไปก็สิบล้าน!!! แล้วเธอก็ต้องปิดปากให้เงียบ!!! อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร!!!”
“งั้นก็ยี่สิบล้าน! ค่าช่วยชีวิตลูกฉัน อีกสิบล้าน! สำหรับเธอที่ต้องปิดปากเงียบ อีกสิบล้าน! สำหรับการเดินไปจากชีวิตลูกฉันซะ และอีกสิบล้าน! สำหรับการไปแล้วไม่ต้องหวนกลับมาหาลูกฉันอีก ทั้งหมดห้าสิบล้าน!!! ฉันว่าเธอรวมคนทั้งเกาะหาไปตลอดชาติก็ไม่มีทางได้เห็นเงินก้อนนี้ด้วยซ้ำ”
“ว่าไง!! จะเอาหรือไม่เอา! อย่ามาลีลาเพื่อจะขึ้นค่าปิดปากนะฉันไม่ชอบ! หรืออยากได้เท่าไหร่ก็บอกมา! ฉันจะชดใช้ให้!!!”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ! บอกมาอยากได้เท่าไหร่ฉันจะจ่าย!!!”
“อย่ามาตีฝีปากกับฉัน!!! เธออยากได้อะไรฉันจะชดใช้ให้!!!”
“บอกมาว่าต้องการเท่าไหร่! ฉันจะจ่ายให้!!! แล้วรีบไสหัวออกไปจากชีวิตพวกฉันสักที!!! ฉันเบื่อที่จะต้องตามแก้ปัญหาที่เธอคอยตามสร้างให้เต็มทีแล้ว!!!”
“ทำไมฉันต้องสนด้วย!!!”
==========================================================
สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย
หนึ่งคอมเม้นต์คือหนึ่งแรกผลักดันและกำลังใจของคนเขียนนะคะ
แต่ยินดีต้อนรับนักอ่านเงาทุกท่านค่ะ
นิยายของกันเกราเรื่องไหนที่ยังไม่ได้ทำสัญญากับ สนพ. ยินดีจะลงให้อ่านจนจบเรื่องค่ะ แต่ถ้าเรื่องไหนทำสัญญาแล้ว ขออนุญาตลงแค่ครึ่งเดียวนะคะ
ขอบคุณค่ะ สำหรับทุกๆ กำลังใจที่มีให้เรื่อยมา
ยิ้มมมมมมมมมมมมมมมมม
ทิ้งไว้แต่โลกมืด โลกไร้สุขและสิ้นหวังเอาไว้ให้
น้องสาวที่เขาเองก็รักปานดวงใจ
‘พี่รักเอ๋ยนะจ๊ะ สามสี่วันที่ออกเรือ พี่คงจะต้องเป็นบ้าแน่ๆ เพราะคิดถึงเอ๋ย แล้วเอ๋ยล่ะ รักพี่และจะคิดถึงพี่หรือเปล่า’
‘ไหนบอกให้พี่ชื่นใจหน่อยสิจ๊ะคนดี’
‘บอกให้พี่ได้ยินหน่อยสิจ๊ะคนดีของพี่ เดี๋ยวเราต้องรีบกลับเข้าบ้านกันแล้วนะ’
‘ถ้าเอ๋ยไม่บอก พี่ต้องตายเพราะอยากรู้แน่ๆ เลย นะนะ บอกพี่ที’
‘ถ้าเอ๋ยไม่บอก พี่ต้องตายเพราะอยากรู้แน่ๆ เลย นะนะ บอกพี่ที’
‘ถ้าเอ๋ยไม่บอก พี่ต้องตายเพราะอยากรู้แน่ๆ เลย นะนะ บอกพี่ที’
วรินรำไพ หรือ เอ๋ย หญิงสาวผู้ไม่หลงเหลือหัวใจให้ใครได้แล้ว
นอกจาก 'พี่หิน' คนเดียวเท่านั้น
“พี่หินจ๋า! เอ๋ยมารับพี่หินแล้ว พี่หินอยู่ไหนจ๊ะ พี่หินกลับมาหาเอ๋ยสิจ๊ะ”
น้ำตาที่ไม่เคยเหือดแห้งนั้น หลั่งไหลลงมาอีกมากมาย เมื่อภาพในค่ำคืนนั้นลอยมาอยู่ตรงหน้าสาวน้อยที่กำลังเจ็บเสียด แน่นที่อกเพราะความเสียใจ
“เอ๋ยรักพี่หินจ๊ะ พี่หินได้ยินมั้ยจ๊ะ ว่าเอ๋ยรักพี่หิน”
“เอ๋ยจะรักเพียงพี่หินคนเดียวเท่านั้น พี่หินต้องกลับมาหาเอ๋ยนะจ๊ะ เอ๋ยรู้ว่าพี่หินยังไม่ตาย”
ร่างเล็กยกเสื้อผ้าพี่ชายขึ้นมากอดไว้ ก่อนจะแนบแก้มลงไปหา ปล่อยให้หยาดหยดน้ำตาไหลรินลงไปใส่ ประหนึ่งอยากให้พี่ชายที่แสนดีมาซับน้ำตาที่หลั่งรินออกมาเพราะความเสียใจอย่างสุดซึ้งก็ไม่ปาน
“เอ๋ยจะรอพี่หินอยู่ตรงนี้ตลอดไป พี่หินได้ยินมั้ยจ๊ะ ว่าเอ๋ยจะรอพี่หินคนเดียว และจะรักพี่หินคนเดียวเท่านั้น”
ประโยคอ้อนวอนของพี่ ตกย้ำซ้ำเติมให้น้ำตาน้องหลั่งรินออกมามากมายแล้วแทบจะกลายเป็นสายเลือด เพราะความเสียดายที่ไม่ได้บอกคำที่พี่อยากได้ยินออกไป ถ้าเพียงแต่น้องคนนี้ล่วงรู้ว่าความตายจะมาพรากพี่ไปจากน้องในรวดเร็วขนาดนี้
“เอ๋ยรักพี่หินจ๊ะ รักและจะรอให้พี่หินกลับมาหาเอ๋ยอีก กลับมาสร้างบ้านในฝันของเรา กลับมาอยู่กับเอ๋ย มีลูกตัวเล็กๆ กับเอ๋ย แล้วเราจะจูงลูกไปส่งโรงเรียน เหมือนที่พี่หินบอกไว้ไงจ๊ะพี่หินจ๋า”
กายเล็กๆ และยังกอดเสื้อผ้าพี่หินอยู่นั้น ค่อยๆ รูดเลื่อนไปตามผนังเก๋งเรือลงไปหาพื้น เมื่อมีประโยคอ้อนวอนของพี่ลอยมาตอกย้ำความผิดพลาดไม่ขาดหาย
และถ้าเพียงเลือกได้อีกครั้ง ถ้าเพียงย้อนเวลากลับมาได้อีกครั้ง ถ้าเพียงมีพี่ชายที่แสนดีอยู่ข้างกายอีกครั้ง ถ้าเพียงค่ำคืนสุดท้ายที่ได้อยู่กับพี่ชายแบบนั้นอีกครั้ง
“เอ๋ยรักพี่หินจ๊ะ รักมาก รักมากยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก และพี่หินจะอยู่ในใจเอ๋ยตลอดไปจ๊ะ แล้วเอ๋ยก็จะรอ รอวันที่พี่หินกลับมาหาเอ๋ย กลับมาฟังคำบอกรักจากเอ๋ย กลับมาทำความฝันที่เรามีด้วยกัน เอ๋ยจะรอพี่หินจ๊ะ ต่อให้เอ๋ยจะต้องไปตลอดชีวิต เอ๋ยก็จะรอพี่หินคนเดียว จะรักและจะรอพี่หินของเอ๋ยคนเดียว ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เอ๋ยก็จะรอ”
ชลธิป จิระธนานนท์ หรือ คุณร๊อค
ผู้บริหารหนุ่มเจ้าของ‘ตาเบบูญา บางปูปาร์ค รีโซเทล แอนด์ สปา’
ผู้ที่หวนกลับมาทำร้ายคนที่เขารักปานดวงใจ
โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว กระทั่งวินาทีสุดท้าย
“นรกสำหรับคุณไง!”
เขาคว้าแขนเล็กๆ ไว้แล้วกระชากตามตัวไปอย่างแรง
“เงียบทำไม! ถึงเวลาที่คุณจะต้องอธิบายให้ผมฟังได้แล้ว ว่าคุณทำยังไงถึงได้รอดจากการติดคุก ถ้าเหตุผลเพียงเพราะคุณอยากได้ตัวผม เงินผม คุณก็บอกมาดีๆ สิ ผมจะจัดให้!”
“...”
“เงียบทำไม! คุณบอกผมมาสิว่าทำไม! ตอบผมมาให้ได้! ไม่อย่างนั้นคุณจะต้องเสียใจกับการกระทำของคุณเอง! ตอบผมมา!!!”
ประตูห้องเปิดออกได้ ร่างผอมบางก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงเข้าไปในห้องจนกระแทกกับตู้เสื้อผ้า ทว่าวริญรำไพก็ไม่คิดจะพูดอะไรออกมา นอกจากมีน้ำตาไหลรินอาบสองแก้มเท่านั้น
“คุณพูดไม่ออกเหรอ! หรือบอกผมไม่ถูกว่าคุณใช้วิธีไหน ถึงได้รอดคุกมา!”
“ฉันเปล่า ฉันไม่ได้ทำอะไร คุณก็รู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
“ผมไม่โง่พอที่จะเชื่อคำของคุณ เหมือนพ่อผม เหมือนพ่อตาผม เหมือนทนายนั่น หรือเหมือนไอ้หน้าโง่คนไหนทั้งนั้น เพราะผมรู้ดีว่าคุณมันแผนสูง คุณมันเก่งเรื่องมารยาสาไถจนผมเกือบจะหลงเชื่ออยู่แล้ว บอกผมมาสิ ว่าคุณไปทำอีท่าไหนทุกคนถึงได้เชื่อคุณนัก คุณลงทุนเอาตัวไปประเคนให้ถึงเตียง เหมือนที่ประเคนให้ไอ้ล่ำนั่นหรือเปล่า!!!”
“ฉันเปล่า คุณกำลังเข้าในฉันผิด”
“ใช่! ผมเข้าใจคุณผิด ผิดมาโดยตลอดที่คิดว่าคุณมันเป็นคนดี! คนซื่อ คนสะอาดบริสุทธิ์! แต่ตอนนี้ผมเข้าใจถูกต้องแล้ว ว่าคุณมันเลวยังไง! คดยังไง! สปรกแค่ไหน! ในตัวคุณมันเต็มไปด้วยคราบคาวของผู้ชายรวยๆ กี่สิบคนแล้ว หรือกี่เที่ยวแล้วล่ะ คุณถึงได้พ้นผิด คุณไปแบให้ตั้งแต่ร้อยเวรที่โรงพักยันไอ้ทนายมือหนึ่งนั่นเลยหรือเปล่า! พวกเขาถึงได้เชื่อ จนปล่อยให้คุณออกมายืนหน้าตาเฉยแบบนี้ได้ ทีนี้ก็ถึงเวลาที่คุณจะทำให้ผมเชื่อเหมือนคนพวกนั้นบ้างแล้วล่ะ”
“ไม่จริง! ฉันไม่เคยทำอะไร คุณกำลังเข้าใจผิดค่ะ ฉันไม่เคยทำแบบนั้น!”
“ผมไม่เชื่อ!!! หรือถ้าคุณอยากให้ผมเชื่อ ก็ให้ผมพิสูจน์สิ! ว่าคุณมันบริสุทธิ์จริง! อย่าดีแต่เสแสร้ง!” เขาเข้าไปจับสองไหล่เหวี่ยงไปหาเตียง
“โอ๊ย!!!”
จนร่างผอมๆ ร้องด้วยความจุก “คุณเจ็บเหรอ! แค่นี้มันยังน้อยไป! มันยังไม่สาสมที่คุณทำให้ผมเจ็บ! ต่อไปนี้คุณก็เชิญมีชีวิตอยู่ในขุมนรกกับผมก็แล้วกัน!”
ร่างเล็กๆ ถูกร่างใหญ่ๆ ล็อกไว้กับเตียงทันที ปากก็ร้องขอ อ้อนวอนต่อเขาทั้งน้ำตา “อย่า!!! ได้โปรด!!! อย่า!!!”
“นี่เป็นคือคำพิพากษาสูงสุดจากผมสำหรับผู้หญิงชั่วอย่างคุณ!!!”
“อย่า!!! ได้โปรดอย่าทำ...”
เรี่ยวแรงในกายที่เคยมีตอนนี้หดหายไปหมดแล้ว เมื่อถูกอีกกายตรึงไว้กับเตียงใหญ่ แล้วระดมจูบอย่างรุนแรง ไร้ซึ่งความปรานีใดๆ จนเดาได้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง เมื่อเขายื่นความจำนงค์ให้รู้อย่างโจ่งแจ้ง
“อย่า!!! ได้โปรด!!! อย่าทำอย่างนี้กับฉัน!!!”
“อย่ามาขอชีวิตจากยมบาลอย่างผม! เพราะไม่มีทางที่ผมจะปล่อยให้คุณลอยนวลอยู่ได้โดยไม่ต้องชดใช้อะไรแน่!!! คุณต้องตาย! และต้องตายทั้งเป็นด้วย!!!”
ดลยา นิติพงษ์พาณิชย์ หรือ คุณย่า
สาวผู้เกิดมามีทุกอย่างพร้อมสรรพ ไม่ว่าจะเป็นรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ
และมีเป็นที่รักของผู้คนรอบข้าง เพราะเธอนั้นแสนดีจนเป็นที่เลื่องชื่อ
จนได้หัวใจของชลธิปไปครอบครอง
“มาแล้วตากล้องมือดีที่คุณย่าจองตัวไว้ เอ๋ยมารู้จักคุณย่าเร็วๆ เข้า”
พอไปถึงซุ้มเรือนไทยที่ใช้เป็นที่ตระเตรียมข้าวของ เจ้านายสาวก็รีบลากแขนให้เดินตรงไปหาว่าที่เจ้าสาวที่อยู่ในชุดขาวสะอาดตา สวยงามราวเทพธิดาจำแลงกายมาก็ไม่ปาน
“สวัสดีค่ะคุณเอ๋ย ได้เจอตัวกันสักทีนะคะ หลังจากที่คาดกันมาสองสามรอบแล้ว”
ดลยาเป็นฝ่ายเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสก่อน วริญรำไพที่ยกมือไหว้ดวงกมลแล้วถึงได้หันไปหาลูกค้าซุปเปอร์วีไอพี “สวัสดีค่ะคุณย่า ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
แล้วก็ยกมือไหว้ทักทายพร้อมส่งยิ้มบางๆ เพียงเล็กน้อยให้ตามสไตล์ที่ทุกคนมักจะคุ้นเคย “เช่นกันค่ะ ยังไงก็ต้องใช้ฝีมือถ่ายภาพย่าออกมาให้สวยที่สุดเลยนะคะ”
“ค่ะ งั้นเอ๋ยขอตัวไปเตรียมกล้องก่อนนะคะ”
ดลยาหันไปหาดวงกมลกับสุภาภรณ์แล้วยิ้มให้อย่างรู้กัน เพราะตอนที่แต่งตัวอยู่บนห้อง ทั้งสองบอกไว้แล้วว่าตากล้องสาวผมยาวถึงเอวเป็นคนพูดน้อย เก็บเนื้อเก็บตัว ไม่ค่อยสังสรรหรือสุงสิงกับใครมากนอกจากจะเกี่ยวข้องกันในเนื้องาน
อติรัตน์ จิระธนานนท์
ผู้หญิงที่กุมชะตากรรมทุกคนไว้ในมือ
ผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว ไม่สนใจใครหรืออะไรทั้งสิ้น
นอกจากหน้าตาทางสังคม ความเหมาะสม และผลประโยชน์
“ไม่ต้องมาสำบัดสำนวนกับฉันให้มากความหรอก!! เท่าไหร่บอกมา!!!”
“ห้าล้านพอมั้ย!!!” อติรัตน์รีบยื่นข้อเสนอ
“ถ้าน้อยไปก็สิบล้าน!!! แล้วเธอก็ต้องปิดปากให้เงียบ!!! อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร!!!”
“งั้นก็ยี่สิบล้าน! ค่าช่วยชีวิตลูกฉัน อีกสิบล้าน! สำหรับเธอที่ต้องปิดปากเงียบ อีกสิบล้าน! สำหรับการเดินไปจากชีวิตลูกฉันซะ และอีกสิบล้าน! สำหรับการไปแล้วไม่ต้องหวนกลับมาหาลูกฉันอีก ทั้งหมดห้าสิบล้าน!!! ฉันว่าเธอรวมคนทั้งเกาะหาไปตลอดชาติก็ไม่มีทางได้เห็นเงินก้อนนี้ด้วยซ้ำ”
“ว่าไง!! จะเอาหรือไม่เอา! อย่ามาลีลาเพื่อจะขึ้นค่าปิดปากนะฉันไม่ชอบ! หรืออยากได้เท่าไหร่ก็บอกมา! ฉันจะชดใช้ให้!!!”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ! บอกมาอยากได้เท่าไหร่ฉันจะจ่าย!!!”
“อย่ามาตีฝีปากกับฉัน!!! เธออยากได้อะไรฉันจะชดใช้ให้!!!”
“บอกมาว่าต้องการเท่าไหร่! ฉันจะจ่ายให้!!! แล้วรีบไสหัวออกไปจากชีวิตพวกฉันสักที!!! ฉันเบื่อที่จะต้องตามแก้ปัญหาที่เธอคอยตามสร้างให้เต็มทีแล้ว!!!”
“ทำไมฉันต้องสนด้วย!!!”
==========================================================
สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย
หนึ่งคอมเม้นต์คือหนึ่งแรกผลักดันและกำลังใจของคนเขียนนะคะ
แต่ยินดีต้อนรับนักอ่านเงาทุกท่านค่ะ
นิยายของกันเกราเรื่องไหนที่ยังไม่ได้ทำสัญญากับ สนพ. ยินดีจะลงให้อ่านจนจบเรื่องค่ะ แต่ถ้าเรื่องไหนทำสัญญาแล้ว ขออนุญาตลงแค่ครึ่งเดียวนะคะ
ขอบคุณค่ะ สำหรับทุกๆ กำลังใจที่มีให้เรื่อยมา
ยิ้มมมมมมมมมมมมมมมมม
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ไม่อาจฝืนทน ๒+++ ๑๐๐%
โดยไม่ได้ล่วงรู้ว่าทุกอิริยาบทอยู่ภายใต้สายตาของว่าที่เจ้าบ่าวที่มีแว่นกันแดดบทบังไว้ระหว่างรอให้ทุกอย่างเรียบร้อย ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากจะรู้นักว่าช่างภาพสาวทำไมถึงไว้ผมสาวมากเป็นพิเศษ
อาจจะเป็นเพราะมองแล้วสะดุดตา น่ามองกว่าสาวผมยาวปะหลังก็เป็นได้ หรืออาจจะเพราะใบหน้าหวานใส นัยตาคู่เศร้าเวลาที่เขามองไปก็เป็นได้ เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมชอบแอบบมองเธอนัก
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมบ่ายเมื่อวานนี้กระทั่งวันนี้เขาถึงได้หาแว่นกันแดดมาบดบังสายตาเอาไว้ เพราะอยากมอง อยากจ้อง อยากรู้จักสาวผมยาวสะดุดตานั่นเอง
“คุณย่ากับคุณร๊อกยิ้มนิดเดียวนะคะ ค้างไว้นะคะ เด็กๆ ค่อยๆ ปล่อยด้ายเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ แล้วปล่อยมือเลย นั่นล่ะๆ ยิ้มค่ะยิ้ม”
ร่างกายสูงใหญ่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อประโยคนี้ดังเข้าหู เคราะห์ดีที่คนข้างๆ ไม่รู้ไม่เห็น ตัวถึงได้ทำตามคำสั่ง ขณะสองสายตาก็จังไปยังช่างภาพสาว
ที่ปากก็สั่งไป มือบางก็รัวชัตเตอร์ไปไม่ยั้ง ขาก็ก้าวขึ้นบันไดไปให้สูงอีกขั้น เพื่อเก็บภาพสวยๆ โดยไม่ได้ห่วงว่าตัวเองจะตกแต่อย่างใด แต่สุดท้ายงานก็ออกมาสมบูรณ์แบบ
จนได้ย้ายลงไปถ่ายที่ชายหาดเทียมที่ลาดพื้นปูนครอบหากเลนเอาไว้ แล้วหาทรายมาโรยทับไว้ที่ความหาหนึ่งฟุตและทอดยาวไปสองกิโลเมตร เท่าความยาวของเนื้อที่โรงแรม
ท่ามกลางฝูงนกนางนวล “แซ้งเอาปลาโปรยนำหน้าไปก่อน คุณย่ากับคุณร๊อกค่อยวิ่งตามไปนะคะ เข้าไปให้ทันฝูงนกเลยค่ะ”
+++++++++++++++
ตากล้องร้องสั่ง ตัวก็กำลังนั่งกึ่งนอนอยู่กับเก้าอี้เล็กๆ เพื่อรอจับภาพ “นับสามแล้ววิ่งนะคะ แซ้งโปรย หนึ่ง สอง สาม วิ่งค่ะ เร็วๆ ค่ะ ให้ทันฝูงนกค่ะ”
มือก็รัวชัตเตอร์ไม่ยั้งเช่นเคย และกว่าจะได้ภาพสวยๆ ก็หมดปลาไปหลายถัง สองว่าที่บ่าวสาวก็วิ่งจนเหนื่อยไปตามๆ ก่อน โดยเฉพาะว่าที่เจ้าสาวที่ไม่ใคร่ได้ออกกำลังกายนัก
ตามเนื้อตัวของช่างภาพก็เปื้อนไปด้วยทราย เพราะทั้งนั่ง นอนคว่ำ นอนหงายไปกับทราย เพื่อให้ได้มุมกล้องแปลกตา สวยเก๋ไก๋กว่าใคร ตามคอนเซฟของเจ้าสาวที่อยากได้ความแตกต่างไม่ซ้ำใคร
“พักทานข้าวได้แล้วใช่หรือเปล่าคะคุณเอ๋ย”
เจ้าสาวหอบน้อยๆ ขณะถามออกไป “ค่ะ คุณย่าขึ้นไปเปลี่ยนชุดเลยก็ได้ค่ะ บ่ายค่อยใส่ใหม่ หรือจะแต่งชุดตอนบ่ายลงมาเลยก็ได้นะคะ ถ้าไม่กลัวเปื้อน” นี่ดูเหมือนจะเป็นประโยคที่ยาวสุดเท่าที่ดลยาได้ยินช่างภาพสาวพูดมาก็ว่าได้
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ คุณแม่กับน้องของย่าจะมากินเที่ยงด้วย แม่ของร๊อกก็มาด้วย ขอแต่งสบายๆ ก่อนดีกว่าค่ะ คุณเอ๋ยกับน้องๆ ก็ไปทานด้วยกันนะคะ เราเตรียมไว้แล้ว ใช่มั้ยคะร๊อก”
มือบางๆ ขาวๆ กับแขนเรียวคว้าแขนแฟนหนุ่มขณะหันไปถาม พร้อมกับรอยยิ้มพิมใจก็ส่งให้พร้อมกัน “ครับ เชิญทุกคนที่ห้อง จัสมินได้เลยนะครับ ผมขอตัวไปคุยธุระครู่หนึ่ง แล้วจะตามไป”
+++++++++++++++
เพราะมีงานรออยู่ให้ต้องไปเซ็นหลายแฟ้ม ชลธิปถึงต้องรีบผละไป ทิ้งให้คู่หมั้นมองตามหลังด้วยใบหน้ายิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันมาหาช่างภาพสาว “ร๊อกยุ่งทั้งวันทั้งคืนค่ะคุณเอ๋ย เพราะกำลังจะจัดงานเปิดโรงแรมพอดี”
“ค่ะ”
ดลยาอยากจะคุยต่อ แต่เห็นสาวตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะอยากอ้าปากเอ่ยอะไรนัก เลยพยักหน้าให้ติ้งช่างแต่งหน้าเป็นการชวนขึ้นห้องชั้นบนเพื่อเปลี่ยนชุด
“ว่าไงจ๊ะเจ้าสาว ถ่ายไปถึงไหนแล้ว แล้วถ่ายใกล้จะเสร็จกันหรือยัง”
พอลงมาที่ห้องอาหาร ดลพรผู้เป็นแม่ก็ทักทายขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คุณแม่มาถึงนานหรือยังคะ” ดลยายกมือไหว้แม่ตัว และไหว้อติรัตน์ว่าที่แม่สามีอย่างนอบน้อม
“แม่เพิ่งมาถึงจ้ะ”
“ถ่ายมาตั้งแต่เช้าเหนื่อยหรือเปล่าจ๊ะหนูย่า” อติรัตน์รับไหว้ว่าที่สะใภ้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มไม่แพ้กัน “ไม่เหนื่อยค่ะคุณป้า เชิญที่โต๊ะเลยค่ะ อีกหน่อยร๊อกคงจะลงมาค่ะ”
ดลยาเดินนำไปยังโต๊ะอาหารใหญ่สามารถมองออกไปเห็นวิวทะเลได้สบาย “ช่าจ๊ะ พี่ฝากดูแลแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่ไปชวนคุณเอ๋ยมานั่งกินด้วยกัน”
“ค่ะ”
ดลชารับคำพี่อย่างเต็มอกเต็มใจ แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ตัวเอง เพราะผู้จัดการร้านอาหารกับเด็กเสิร์ฟอีกคนกำลังเลื่อนให้ผู้ใหญ่ทั้งสองอยู่ “พี่เราจะไปชวนใครมากันล่ะช่า”
+++++++++++++++
น้ำเสียงของดลพรแปร่งไปนิด ขณะหันไปมองลูกที่ยืนอยู่โต๊ะอีกตัวตรงมุมห้อง “นั่นสิคะ รัตน์เองก็ไม่เคยเห็น ดูแต่งตัวเข้าสิคะ มอซอจังเลย ยีนส์เก่าๆ ขาดๆ เสื้อยืดตราห่านอีก หนูย่าไปรู้จักได้ยังไงกัน”
อติรัตน์เองก็มองไปยังว่าที่สะใภ้เช่นกัน ยิ่งไม่ชอบใจเมื่อเห็นมือสะใภ้จับอีกมือผิวสีน้ำผึ้งเดินตรงมา “คุณแม่คะ นี่คุณ...”
“อ้าว! พ่อร๊อกลงมาแล้วเหรอจ๊ะ นั่งข้างน้าก็ได้จ้ะ เป็นไงบ้างเหนื่อยหรือเปล่า” ประจวบเหมาะกับที่ชลธิปก็กำลังเดินเข้ามาหาที่โต๊ะพอดี ดลพรเลยทำเป็นหันไปทักทาย
“วันนี้มีเมนูเด็ดอะไรจะแนะนำแม่บ้างจ๊ะท่านเจ้าของโรงแรม”
อติรัตน์เองก็ไม่คิดจะให้ความสนใจคนที่สะใภ้พามาเช่นกัน และเลี่ยงที่จะหันไปหาลูกชายที่ลงมาในชุดสูทราคาแพง ที่ส่งให้ลูกหล่อเหลาบาดตาบาดใจสาวๆ ทั้งเมืองแทน
“สวัสดีครับคุณน้า คุณแม่ เดี๋ยวเชฟจะมาเสิร์ฟและแนะนำอาหารด้วยตัวเอง เพื่อเป็นเกียรติกับเจ้าของเงินที่ผมเอามาใช้สร้างโรงแรมนี้ครับ”
ชลธิปยกมือไหว้แม่ตัว แม่แฟนแล้วเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มน้อยๆ ขณะทรุดกายลงนั่ง “คุณเอ๋ยนั่งตรงนี้นะคะ นี่คุณแม่ของย่า นั่นคุณแม่ของร๊อกค่ะ” ดลยาเห็นท่าทีแม่ตัวและแม่ว่าที่สามีแล้ว เลยตัดสินใจให้วริญรำไพนั่งคั่นกลางระหว่างตัวเองกับน้องสาวแทน
“สวัสดีค่ะ”
+++++++++++++++
สองมือบางยกไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยท่าทีนอบน้อม และหากจะไม่ถือว่ามองในแง่ร้อยเกินไป วริญรำไพก็เห็นทั้งสองยกมือรับไหว้ด้วยท่าทีไม่เต็มใจ ด้วยท่าทีเสียไม่ได้
“อีกหน่อยสองหนุ่มก็คงจะตามมา” อติรัตน์หันไปหาลูกกับว่าที่สะใภ้ ขณะเบี่ยงตัวให้พนักงานยกอาหารมาลงโต๊ะ ดลยาอดสงสัยไม่ได้ เพราะเมื่อเช้าพ่อบอกว่าจะประชุมถึงบ่ายๆ
“อ้าว! คุณพ่อกับคุณลุงมาด้วยเหรอคะ”
“ตอนแรกว่าจะไม่จ๊ะหนูย่า แต่พอดีป้าโทรไปชวนด้วยตัวเอง เลยพากันเปลี่ยนใจ และอยากจะมาดูช่างติดตั้งหลอดไฟรอบตึกด้วยจ๊ะ” อติรัตน์หันมาอธิบาย
“นั่นไงมากันแล้วค่ะคุณพร” ดลพรมองไปยังประตูห้องอาหารก็เห็นสามีเดินมา
“คุณสุก็มาพอดีเลยค่ะคุณเอ๋ย ดีจังจะได้กินข้าวพร้อมกันเลย” ดลยาที่มองไปตามคำแม่ก็เห็นสุภาภรณ์เดินตามหลังพ่อตัวกับพ่อว่ามีสามีมาพอดี
ชลธิปรีบลุกขึ้นต้อนรับอย่างสุภาพ ดลยากับน้องสาวทำเหมือนกัน วริญรำไพก็เลยต้องลุกตาม แล้วยกมือไหว้ตามทั้งสองเมื่อดลยาแนะนำให้รู้จัก และยังพอชื้นใจกว่าเมื่อครู่ที่คนทั้งสองยกมือรับไหว้พร้อมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสมาให้
แม้ต่อจากนั้นแทบจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลย นอกจากตักอาหารเข้าปากช้าๆ ควบคู่กับการฟังสองครอบครัวคุยกันอย่างสนุกสนาน และดึงเอาเจ้านายสาวเข้าไปร่วมวงคุยด้วยอย่างเต็มอกเต็มใจ โดยเฉพาะสองแม่ที่คุยเก่งกว่าสองพ่อ
+++++++++++++++
“เห็นคุณสุบอกว่าคุณเอ๋ยอยู่กระบี่เหรอคะ ย่าล่ะอิจฉาจังเลยกลับบ้านทีคงได้เที่ยวเกาะจนเพลินเลยนะคะ”
นานๆ ทีดลยาจะว่างจากคุยกับคนอื่นแล้วหันมาหาสักครั้ง “ค่ะ” ส่วนตัวเองก็ตอบสั้นๆ ออกไปแค่นั้นเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“แล้วตกลงว่าร๊อกจะจัดงานเปิดโรงแรมก่อนค่อยจัดงานแต่งใช่มั้ยลูก เปลี่ยนมาเป็นแต่งก่อนแล้วค่อยเปิดไม่ได้เหรอ”
ดลยาละความตั้งใจที่จะหันไปถามช่างภาพสาว เมื่ออติรัตน์ชิงเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน แม้จะไม่ใคร่ชอบใจนักที่เรื่องนี้ถูกหยิบยกมาคุยต่อหน้าคนนอก แต่ดลยาก็เข้าใจว่าน้อยหนักหนาที่สองครอบครัวจะมีเวลาว่างได้มาอยู่พร้อมหน้ากันแบบนี้
“ผมตั้งใจว่าอย่างนั้นครับ ก็กฤษ์แต่งงานของคุณแม่เลื่อนขึ้นหรือลงไม่ได้นี่ครับ อีกอย่างผมก็เตรียมงานเปิดไปหลายอย่างแล้ว คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอกครับ”
ชลธิปรู้ดีว่าแม่ประสงค์จะให้มีงานแต่งเกิดขึ้นเร็วๆ เพราะอยากอุ้มหลานเร็วๆ “จริงด้วยค่ะคุณป้า อีกอย่างย่าก็ไม่อยากทำอะไรแบบรีบๆ กลัวจะออกมาไม่ดี ทีมงานคุณสุก็ยังบอกด้วยว่าสองเดือนกว่าที่เหลือเตรียมอะไรแทบไม่ทันค่ะ จริงมั้ยคะคุณสุ”
ดลยารู้ดีว่าแฟนหนุ่มคิดยังไง เลยรีบสมทบ “ค่ะ มีหลายอย่างต้องทำค่ะ งานแต่งสมัยนี้จะทำแบบรีบๆ เร่งๆ เหมือนสมัยก่อนไม่ได้หรอกค่ะ” รวมทั้งสุภาภรณ์ด้วย ที่บอกออกมาตามจริงทุกอย่าง
+++++++++++++++
“ป้าก็ถามดูจ๊ะหนูย่า เผื่อพ่อนักธุรกิจจอมงานยุ่งของป้าจะสับเปลี่ยนตารางได้บ้าง”
อติรัตน์ส่งสายตาเอ็นดูไปหาลูกชาย “จะเปลี่ยนได้ยังไงล่ะคุณก็ งานลูกวางไว้ดีแล้ว และเกี่ยวข้องกับคนหลายคน คงจะทำอะไรตามอำเภอใจเราไม่ได้หรอก”
ชลธีที่ฟังเมียพูดมากว่าพูดเองเลยต้องรีบส่งน้ำเสียงเรียบเรื่อย ทว่าเสียงนั้นทรงพลังน่าเกรงขามในความคิดวริญรำไพ เพราะสะกดทุกคนให้เงียบลงได้ รวมทั้งชลธิปด้วยที่ไม่ว่าอะไรนอกจากตักอาหารใส่จานให้แม่ตัวและแม่แฟนเพียงเท่านั้น
วินาทีนี้เองที่ภาพพี่หินลอยมาอยู่ตรงหน้าวริญรำไพอย่างเด่นชัด ชัดเสียจนทนดูไม่ได้ ต้องรีบก้มหน้าไปมองจานอาหารแทน “เอ๋ยขอตัวไปดูโลเคชั่นรอก่อนนะคะ”
กระนั้นก็ยังเก็บอาการเจ็บร้าวในใจไม่ได้ เลยต้องรีบค้อมตัวให้ผู้ใหญ่ แล้วผละไปจากห้องอาหารทันที โชคดีที่ไม่มีใครผิดสังเกตใดๆ นอกจากกินต่อ คุยกันต่ออย่างสนุกสนานเท่านั้น
ผิดกับคนที่อยู่ในห้องน้ำ ที่เป็นทุกข์อย่างแสนสาหัส และมีเพียงน้ำตาคอยเป็นเพื่อน คอยเป็นเครื่องระบายความอัดอั้นตันใจที่มีออกมาแทน
เพราะไม่อาจจะบอกใครๆ ได้เลยใจก็เฝ้าภาวนาขอให้งานนี้จบลงโดยเร็ว จะได้ไปจากสภาพแวดล้อมที่บั่นทอนจิตใจให้หมองเศร้าไม่ส่างซานี้สักที
+++++++++++++++
“งั้นงานคุณอิ่มกับคุณทัชพรุ่งนี้พี่เปลี่ยนมาให้เอ๋ยรับแทนอิ้งนะ เพราะทั้งสองคนระบุมาว่าต้องเป็นเอ๋ยเท่านั้น อีกอย่างเอ๋ยคุ้นเคยกับโลเคชั่นดีแล้ว ถ่ายที่ตาเบบูญาเสร็จแล้วก็ลงไปที่สถานีรถไฟฟ้าได้เลย แล้วไปถ่ายที่อยุธยาเป็นอันจบ”
แต่เจ้านายสาวก็ไม่ยอมให้ทำแบบนั้นได้ เมื่อมีคำเรียกร้องจากลูกค้ามาแบบนั้น วริญรำไพเองก็รู้ดีว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยงที่จะไม่ไปสถานที่แห่งนั้นได้แน่
“ค่ะ”
เลยจำต้องรับคำแค่นั้น อีกทั้งก็คาดว่าคงไม่ได้มีโอกาสได้พานพบกับเจ้าของโรงแรมนัก เพราะเห็นยุ่งกับงานตลอดเวลาตอนที่ไปถ่ายพรีเวดดิ้งให้แล้ว นั่นทำให้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง
แต่อีกใจกลับแห้งเหี่ยวลงอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคิดว่าย่างก้าวเข้าไปใกล้เขาขนาดนั้นแล้วแต่กลับจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก เพราะยังแยกเขากับพี่หินออกจากกันไม่ได้สักที แม้บนหน้าจอที่คีย์คำว่า
‘ชลธิป จิระธนานนท์’
ลงไปแล้ว ผลจะบอกออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ว่าเขาเป็นลูกชายคนเดียวของ อติรัตน์และชลธี จิระธนานนท์เท่านั้น ไม่มีคู่แฝด ไม่มีญาติพี่น้องที่หน้าเหมือนกันเลยแม้แต่คนเดียวด้วยซ้ำ
อีกทั้งประวัติโดยย่อของเขาก็ระบุว่า อยู่เมืองไทยตั้งแต่เกิดถึงอายุสิบสองปี แล้วไปเรียนต่อมัธยมกระทั่งจบปริญญาโทที่อังกฤษ โดยไม่ได้กลับมาเมืองไทยเลย
+++++++++++++++
เรียนจบก็ทำงานหาประสบการณ์จนอายุยี่สิบเจ็บถึงได้กลับมาสานต่อกิจการหลายอย่างช่วยพ่อ ควบคู่กับการสร้าง ‘ตาเบบูญา บางปูปาร์ค รีโซเทล แอนด์ สปา’
ที่เขาเป็นคนรับผิดชอบด้วยตัวเองทั้งหมด เป็นกิจการของตัวเองที่กู้เงินจากผู้พ่อมาถึงสี่พันล้าน บนที่ดินเก้าสิบเก้าไร่อันเป็นมรดกตกทอดมาจากตระกูล ที่เขาจะต้องจ่ายค่าเช่าไปให้พ่อด้วย
“คุณเกี่ยวข้องยังไงกับพี่หินของเอ๋ยคะคุณร๊อก หรือคุณกับเขาจะเป็นคนคนเดียวกัน หรือพวกคุณจะมีพี่น้องฝาแฝดที่ต่างก็ไม่รู้จักกันและกันคะ”
กระนั้น วริญรำไพก็ยังไม่อยากจะเชื่อข้อมูลตรงหน้าจนนิดเดียว เพราะยังหวังให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับรักแรกและรักเดียวของตัวเองอยู่อย่างไม่เคยย่อท้อ นับตั้งแต่ไม่มีพี่หินให้เห็นอีกแล้วเมื่อสิบสามปีที่ผ่านมา
นั่นทำให้ตากล้องสาวตัดสินใจที่จะพาตัวเองเข้าไปให้อยู่ใกล้ๆ เขา เพื่อสืบเสาะหาข้อมูลเชิงลึก ที่อาจจะไม่มีใครรู้ หรือมีใครปิดบังอยู่จากหน้าที่การงานที่ได้รับมอบหมายในที่สุด
+++++++++++++++
“วันนี้ประชุมที่บริษัททัวร์แล้ว ผมมีประชุมเรื่องเปิดงานที่ตาเบบูญาต่อครับย่า อาจจะเลิกค่ำหรือดึก เพราะจะต้องให้บริษัทมาทำพรีเซ้นเทชั่น ภาพนิ่งทำโบชัวร์เข้ามาพรีเซ้นท์งานก่อนตัดสินใจจ้างด้วย”
เจ้าของร่างสูงร้อยแปดสิบห้า กำลังก้าวเดินลงตามบันไดโค้งวนจากชั้นสองลงมาขณะตอบคำถามแฟนสาวที่โทรมาหาทุกเช้า เพื่อถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตั้งแต่หมั้นกันมาเมื่อสี่เดือนก่อนแล้ว
‘ร๊อกจะเสียเวลาหาทำไมล่ะคะ ก็ให้บริษัทคุณสุทำเลยสิคะ แล้วระบุไปด้วยเลยว่าให้คุณเอ๋ยเป็นตากล้องให้ ฝีมือฝีไม้เราก็เห็นตอนถ่ายงานของเราแล้วนี่คะ ย่าชอบมากๆ ค่ะ’
พอถึงชั้นล่างก็เดินตรงเข้าห้องอาหาร ที่มีแม่กับพ่อเพิ่งจะลงมาก่อนหน้าได้ไม่นาน ผู้แม่กำลังจะอ้าปากถาม เมื่อเห็นลูกคุยอยู่กับใครเลยเปลี่ยนใจ หันไปหาเด็กรับใช้ให้ตักอาหารแทน
“ยังไม่รู้ครับ แต่วันนี้คงจะยกเลิกบริษัทพวกนั้นไม่ได้หรอกครับเพราะนัดไว้แล้ว ถ้าฝีมือไม่เข้าตา เดี๋ยวผมเสนอในห้องประชุมเองก็แล้วกัน เผื่อคนอื่นๆ จะเห็นด้วยกับย่า”
ชลธิปนั่งลงตรงข้ามแม่ มีพ่อนั่งอยู่หัวโต๊ะ อีกมือก็คว้าหนังสือพิมพ์ฉบับที่พ่ออ่านจบแล้วมาถือไว้ ปากก็คุยไป แม้อยากจะวางสายแล้วสักแค่ไหนก็ไม่กล้าทำ
‘อ้าว! แล้วร๊อกไม่ชอบเหรอคะ งานคุณเอ๋ยออกมาดีจะตาย ยัยช่าเห็นแล้วยังบ่นบอกอยากมีแฟนไวๆ จะได้จัดงานแต่งเหมือนเราอยู่เลยนะคะ’
อาจจะเป็นเพราะมองแล้วสะดุดตา น่ามองกว่าสาวผมยาวปะหลังก็เป็นได้ หรืออาจจะเพราะใบหน้าหวานใส นัยตาคู่เศร้าเวลาที่เขามองไปก็เป็นได้ เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมชอบแอบบมองเธอนัก
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมบ่ายเมื่อวานนี้กระทั่งวันนี้เขาถึงได้หาแว่นกันแดดมาบดบังสายตาเอาไว้ เพราะอยากมอง อยากจ้อง อยากรู้จักสาวผมยาวสะดุดตานั่นเอง
“คุณย่ากับคุณร๊อกยิ้มนิดเดียวนะคะ ค้างไว้นะคะ เด็กๆ ค่อยๆ ปล่อยด้ายเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ แล้วปล่อยมือเลย นั่นล่ะๆ ยิ้มค่ะยิ้ม”
ร่างกายสูงใหญ่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อประโยคนี้ดังเข้าหู เคราะห์ดีที่คนข้างๆ ไม่รู้ไม่เห็น ตัวถึงได้ทำตามคำสั่ง ขณะสองสายตาก็จังไปยังช่างภาพสาว
ที่ปากก็สั่งไป มือบางก็รัวชัตเตอร์ไปไม่ยั้ง ขาก็ก้าวขึ้นบันไดไปให้สูงอีกขั้น เพื่อเก็บภาพสวยๆ โดยไม่ได้ห่วงว่าตัวเองจะตกแต่อย่างใด แต่สุดท้ายงานก็ออกมาสมบูรณ์แบบ
จนได้ย้ายลงไปถ่ายที่ชายหาดเทียมที่ลาดพื้นปูนครอบหากเลนเอาไว้ แล้วหาทรายมาโรยทับไว้ที่ความหาหนึ่งฟุตและทอดยาวไปสองกิโลเมตร เท่าความยาวของเนื้อที่โรงแรม
ท่ามกลางฝูงนกนางนวล “แซ้งเอาปลาโปรยนำหน้าไปก่อน คุณย่ากับคุณร๊อกค่อยวิ่งตามไปนะคะ เข้าไปให้ทันฝูงนกเลยค่ะ”
+++++++++++++++
ตากล้องร้องสั่ง ตัวก็กำลังนั่งกึ่งนอนอยู่กับเก้าอี้เล็กๆ เพื่อรอจับภาพ “นับสามแล้ววิ่งนะคะ แซ้งโปรย หนึ่ง สอง สาม วิ่งค่ะ เร็วๆ ค่ะ ให้ทันฝูงนกค่ะ”
มือก็รัวชัตเตอร์ไม่ยั้งเช่นเคย และกว่าจะได้ภาพสวยๆ ก็หมดปลาไปหลายถัง สองว่าที่บ่าวสาวก็วิ่งจนเหนื่อยไปตามๆ ก่อน โดยเฉพาะว่าที่เจ้าสาวที่ไม่ใคร่ได้ออกกำลังกายนัก
ตามเนื้อตัวของช่างภาพก็เปื้อนไปด้วยทราย เพราะทั้งนั่ง นอนคว่ำ นอนหงายไปกับทราย เพื่อให้ได้มุมกล้องแปลกตา สวยเก๋ไก๋กว่าใคร ตามคอนเซฟของเจ้าสาวที่อยากได้ความแตกต่างไม่ซ้ำใคร
“พักทานข้าวได้แล้วใช่หรือเปล่าคะคุณเอ๋ย”
เจ้าสาวหอบน้อยๆ ขณะถามออกไป “ค่ะ คุณย่าขึ้นไปเปลี่ยนชุดเลยก็ได้ค่ะ บ่ายค่อยใส่ใหม่ หรือจะแต่งชุดตอนบ่ายลงมาเลยก็ได้นะคะ ถ้าไม่กลัวเปื้อน” นี่ดูเหมือนจะเป็นประโยคที่ยาวสุดเท่าที่ดลยาได้ยินช่างภาพสาวพูดมาก็ว่าได้
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ คุณแม่กับน้องของย่าจะมากินเที่ยงด้วย แม่ของร๊อกก็มาด้วย ขอแต่งสบายๆ ก่อนดีกว่าค่ะ คุณเอ๋ยกับน้องๆ ก็ไปทานด้วยกันนะคะ เราเตรียมไว้แล้ว ใช่มั้ยคะร๊อก”
มือบางๆ ขาวๆ กับแขนเรียวคว้าแขนแฟนหนุ่มขณะหันไปถาม พร้อมกับรอยยิ้มพิมใจก็ส่งให้พร้อมกัน “ครับ เชิญทุกคนที่ห้อง จัสมินได้เลยนะครับ ผมขอตัวไปคุยธุระครู่หนึ่ง แล้วจะตามไป”
+++++++++++++++
เพราะมีงานรออยู่ให้ต้องไปเซ็นหลายแฟ้ม ชลธิปถึงต้องรีบผละไป ทิ้งให้คู่หมั้นมองตามหลังด้วยใบหน้ายิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันมาหาช่างภาพสาว “ร๊อกยุ่งทั้งวันทั้งคืนค่ะคุณเอ๋ย เพราะกำลังจะจัดงานเปิดโรงแรมพอดี”
“ค่ะ”
ดลยาอยากจะคุยต่อ แต่เห็นสาวตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะอยากอ้าปากเอ่ยอะไรนัก เลยพยักหน้าให้ติ้งช่างแต่งหน้าเป็นการชวนขึ้นห้องชั้นบนเพื่อเปลี่ยนชุด
“ว่าไงจ๊ะเจ้าสาว ถ่ายไปถึงไหนแล้ว แล้วถ่ายใกล้จะเสร็จกันหรือยัง”
พอลงมาที่ห้องอาหาร ดลพรผู้เป็นแม่ก็ทักทายขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คุณแม่มาถึงนานหรือยังคะ” ดลยายกมือไหว้แม่ตัว และไหว้อติรัตน์ว่าที่แม่สามีอย่างนอบน้อม
“แม่เพิ่งมาถึงจ้ะ”
“ถ่ายมาตั้งแต่เช้าเหนื่อยหรือเปล่าจ๊ะหนูย่า” อติรัตน์รับไหว้ว่าที่สะใภ้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มไม่แพ้กัน “ไม่เหนื่อยค่ะคุณป้า เชิญที่โต๊ะเลยค่ะ อีกหน่อยร๊อกคงจะลงมาค่ะ”
ดลยาเดินนำไปยังโต๊ะอาหารใหญ่สามารถมองออกไปเห็นวิวทะเลได้สบาย “ช่าจ๊ะ พี่ฝากดูแลแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่ไปชวนคุณเอ๋ยมานั่งกินด้วยกัน”
“ค่ะ”
ดลชารับคำพี่อย่างเต็มอกเต็มใจ แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ตัวเอง เพราะผู้จัดการร้านอาหารกับเด็กเสิร์ฟอีกคนกำลังเลื่อนให้ผู้ใหญ่ทั้งสองอยู่ “พี่เราจะไปชวนใครมากันล่ะช่า”
+++++++++++++++
น้ำเสียงของดลพรแปร่งไปนิด ขณะหันไปมองลูกที่ยืนอยู่โต๊ะอีกตัวตรงมุมห้อง “นั่นสิคะ รัตน์เองก็ไม่เคยเห็น ดูแต่งตัวเข้าสิคะ มอซอจังเลย ยีนส์เก่าๆ ขาดๆ เสื้อยืดตราห่านอีก หนูย่าไปรู้จักได้ยังไงกัน”
อติรัตน์เองก็มองไปยังว่าที่สะใภ้เช่นกัน ยิ่งไม่ชอบใจเมื่อเห็นมือสะใภ้จับอีกมือผิวสีน้ำผึ้งเดินตรงมา “คุณแม่คะ นี่คุณ...”
“อ้าว! พ่อร๊อกลงมาแล้วเหรอจ๊ะ นั่งข้างน้าก็ได้จ้ะ เป็นไงบ้างเหนื่อยหรือเปล่า” ประจวบเหมาะกับที่ชลธิปก็กำลังเดินเข้ามาหาที่โต๊ะพอดี ดลพรเลยทำเป็นหันไปทักทาย
“วันนี้มีเมนูเด็ดอะไรจะแนะนำแม่บ้างจ๊ะท่านเจ้าของโรงแรม”
อติรัตน์เองก็ไม่คิดจะให้ความสนใจคนที่สะใภ้พามาเช่นกัน และเลี่ยงที่จะหันไปหาลูกชายที่ลงมาในชุดสูทราคาแพง ที่ส่งให้ลูกหล่อเหลาบาดตาบาดใจสาวๆ ทั้งเมืองแทน
“สวัสดีครับคุณน้า คุณแม่ เดี๋ยวเชฟจะมาเสิร์ฟและแนะนำอาหารด้วยตัวเอง เพื่อเป็นเกียรติกับเจ้าของเงินที่ผมเอามาใช้สร้างโรงแรมนี้ครับ”
ชลธิปยกมือไหว้แม่ตัว แม่แฟนแล้วเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มน้อยๆ ขณะทรุดกายลงนั่ง “คุณเอ๋ยนั่งตรงนี้นะคะ นี่คุณแม่ของย่า นั่นคุณแม่ของร๊อกค่ะ” ดลยาเห็นท่าทีแม่ตัวและแม่ว่าที่สามีแล้ว เลยตัดสินใจให้วริญรำไพนั่งคั่นกลางระหว่างตัวเองกับน้องสาวแทน
“สวัสดีค่ะ”
+++++++++++++++
สองมือบางยกไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยท่าทีนอบน้อม และหากจะไม่ถือว่ามองในแง่ร้อยเกินไป วริญรำไพก็เห็นทั้งสองยกมือรับไหว้ด้วยท่าทีไม่เต็มใจ ด้วยท่าทีเสียไม่ได้
“อีกหน่อยสองหนุ่มก็คงจะตามมา” อติรัตน์หันไปหาลูกกับว่าที่สะใภ้ ขณะเบี่ยงตัวให้พนักงานยกอาหารมาลงโต๊ะ ดลยาอดสงสัยไม่ได้ เพราะเมื่อเช้าพ่อบอกว่าจะประชุมถึงบ่ายๆ
“อ้าว! คุณพ่อกับคุณลุงมาด้วยเหรอคะ”
“ตอนแรกว่าจะไม่จ๊ะหนูย่า แต่พอดีป้าโทรไปชวนด้วยตัวเอง เลยพากันเปลี่ยนใจ และอยากจะมาดูช่างติดตั้งหลอดไฟรอบตึกด้วยจ๊ะ” อติรัตน์หันมาอธิบาย
“นั่นไงมากันแล้วค่ะคุณพร” ดลพรมองไปยังประตูห้องอาหารก็เห็นสามีเดินมา
“คุณสุก็มาพอดีเลยค่ะคุณเอ๋ย ดีจังจะได้กินข้าวพร้อมกันเลย” ดลยาที่มองไปตามคำแม่ก็เห็นสุภาภรณ์เดินตามหลังพ่อตัวกับพ่อว่ามีสามีมาพอดี
ชลธิปรีบลุกขึ้นต้อนรับอย่างสุภาพ ดลยากับน้องสาวทำเหมือนกัน วริญรำไพก็เลยต้องลุกตาม แล้วยกมือไหว้ตามทั้งสองเมื่อดลยาแนะนำให้รู้จัก และยังพอชื้นใจกว่าเมื่อครู่ที่คนทั้งสองยกมือรับไหว้พร้อมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสมาให้
แม้ต่อจากนั้นแทบจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลย นอกจากตักอาหารเข้าปากช้าๆ ควบคู่กับการฟังสองครอบครัวคุยกันอย่างสนุกสนาน และดึงเอาเจ้านายสาวเข้าไปร่วมวงคุยด้วยอย่างเต็มอกเต็มใจ โดยเฉพาะสองแม่ที่คุยเก่งกว่าสองพ่อ
+++++++++++++++
“เห็นคุณสุบอกว่าคุณเอ๋ยอยู่กระบี่เหรอคะ ย่าล่ะอิจฉาจังเลยกลับบ้านทีคงได้เที่ยวเกาะจนเพลินเลยนะคะ”
นานๆ ทีดลยาจะว่างจากคุยกับคนอื่นแล้วหันมาหาสักครั้ง “ค่ะ” ส่วนตัวเองก็ตอบสั้นๆ ออกไปแค่นั้นเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“แล้วตกลงว่าร๊อกจะจัดงานเปิดโรงแรมก่อนค่อยจัดงานแต่งใช่มั้ยลูก เปลี่ยนมาเป็นแต่งก่อนแล้วค่อยเปิดไม่ได้เหรอ”
ดลยาละความตั้งใจที่จะหันไปถามช่างภาพสาว เมื่ออติรัตน์ชิงเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน แม้จะไม่ใคร่ชอบใจนักที่เรื่องนี้ถูกหยิบยกมาคุยต่อหน้าคนนอก แต่ดลยาก็เข้าใจว่าน้อยหนักหนาที่สองครอบครัวจะมีเวลาว่างได้มาอยู่พร้อมหน้ากันแบบนี้
“ผมตั้งใจว่าอย่างนั้นครับ ก็กฤษ์แต่งงานของคุณแม่เลื่อนขึ้นหรือลงไม่ได้นี่ครับ อีกอย่างผมก็เตรียมงานเปิดไปหลายอย่างแล้ว คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอกครับ”
ชลธิปรู้ดีว่าแม่ประสงค์จะให้มีงานแต่งเกิดขึ้นเร็วๆ เพราะอยากอุ้มหลานเร็วๆ “จริงด้วยค่ะคุณป้า อีกอย่างย่าก็ไม่อยากทำอะไรแบบรีบๆ กลัวจะออกมาไม่ดี ทีมงานคุณสุก็ยังบอกด้วยว่าสองเดือนกว่าที่เหลือเตรียมอะไรแทบไม่ทันค่ะ จริงมั้ยคะคุณสุ”
ดลยารู้ดีว่าแฟนหนุ่มคิดยังไง เลยรีบสมทบ “ค่ะ มีหลายอย่างต้องทำค่ะ งานแต่งสมัยนี้จะทำแบบรีบๆ เร่งๆ เหมือนสมัยก่อนไม่ได้หรอกค่ะ” รวมทั้งสุภาภรณ์ด้วย ที่บอกออกมาตามจริงทุกอย่าง
+++++++++++++++
“ป้าก็ถามดูจ๊ะหนูย่า เผื่อพ่อนักธุรกิจจอมงานยุ่งของป้าจะสับเปลี่ยนตารางได้บ้าง”
อติรัตน์ส่งสายตาเอ็นดูไปหาลูกชาย “จะเปลี่ยนได้ยังไงล่ะคุณก็ งานลูกวางไว้ดีแล้ว และเกี่ยวข้องกับคนหลายคน คงจะทำอะไรตามอำเภอใจเราไม่ได้หรอก”
ชลธีที่ฟังเมียพูดมากว่าพูดเองเลยต้องรีบส่งน้ำเสียงเรียบเรื่อย ทว่าเสียงนั้นทรงพลังน่าเกรงขามในความคิดวริญรำไพ เพราะสะกดทุกคนให้เงียบลงได้ รวมทั้งชลธิปด้วยที่ไม่ว่าอะไรนอกจากตักอาหารใส่จานให้แม่ตัวและแม่แฟนเพียงเท่านั้น
วินาทีนี้เองที่ภาพพี่หินลอยมาอยู่ตรงหน้าวริญรำไพอย่างเด่นชัด ชัดเสียจนทนดูไม่ได้ ต้องรีบก้มหน้าไปมองจานอาหารแทน “เอ๋ยขอตัวไปดูโลเคชั่นรอก่อนนะคะ”
กระนั้นก็ยังเก็บอาการเจ็บร้าวในใจไม่ได้ เลยต้องรีบค้อมตัวให้ผู้ใหญ่ แล้วผละไปจากห้องอาหารทันที โชคดีที่ไม่มีใครผิดสังเกตใดๆ นอกจากกินต่อ คุยกันต่ออย่างสนุกสนานเท่านั้น
ผิดกับคนที่อยู่ในห้องน้ำ ที่เป็นทุกข์อย่างแสนสาหัส และมีเพียงน้ำตาคอยเป็นเพื่อน คอยเป็นเครื่องระบายความอัดอั้นตันใจที่มีออกมาแทน
เพราะไม่อาจจะบอกใครๆ ได้เลยใจก็เฝ้าภาวนาขอให้งานนี้จบลงโดยเร็ว จะได้ไปจากสภาพแวดล้อมที่บั่นทอนจิตใจให้หมองเศร้าไม่ส่างซานี้สักที
+++++++++++++++
“งั้นงานคุณอิ่มกับคุณทัชพรุ่งนี้พี่เปลี่ยนมาให้เอ๋ยรับแทนอิ้งนะ เพราะทั้งสองคนระบุมาว่าต้องเป็นเอ๋ยเท่านั้น อีกอย่างเอ๋ยคุ้นเคยกับโลเคชั่นดีแล้ว ถ่ายที่ตาเบบูญาเสร็จแล้วก็ลงไปที่สถานีรถไฟฟ้าได้เลย แล้วไปถ่ายที่อยุธยาเป็นอันจบ”
แต่เจ้านายสาวก็ไม่ยอมให้ทำแบบนั้นได้ เมื่อมีคำเรียกร้องจากลูกค้ามาแบบนั้น วริญรำไพเองก็รู้ดีว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยงที่จะไม่ไปสถานที่แห่งนั้นได้แน่
“ค่ะ”
เลยจำต้องรับคำแค่นั้น อีกทั้งก็คาดว่าคงไม่ได้มีโอกาสได้พานพบกับเจ้าของโรงแรมนัก เพราะเห็นยุ่งกับงานตลอดเวลาตอนที่ไปถ่ายพรีเวดดิ้งให้แล้ว นั่นทำให้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง
แต่อีกใจกลับแห้งเหี่ยวลงอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคิดว่าย่างก้าวเข้าไปใกล้เขาขนาดนั้นแล้วแต่กลับจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก เพราะยังแยกเขากับพี่หินออกจากกันไม่ได้สักที แม้บนหน้าจอที่คีย์คำว่า
‘ชลธิป จิระธนานนท์’
ลงไปแล้ว ผลจะบอกออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ว่าเขาเป็นลูกชายคนเดียวของ อติรัตน์และชลธี จิระธนานนท์เท่านั้น ไม่มีคู่แฝด ไม่มีญาติพี่น้องที่หน้าเหมือนกันเลยแม้แต่คนเดียวด้วยซ้ำ
อีกทั้งประวัติโดยย่อของเขาก็ระบุว่า อยู่เมืองไทยตั้งแต่เกิดถึงอายุสิบสองปี แล้วไปเรียนต่อมัธยมกระทั่งจบปริญญาโทที่อังกฤษ โดยไม่ได้กลับมาเมืองไทยเลย
+++++++++++++++
เรียนจบก็ทำงานหาประสบการณ์จนอายุยี่สิบเจ็บถึงได้กลับมาสานต่อกิจการหลายอย่างช่วยพ่อ ควบคู่กับการสร้าง ‘ตาเบบูญา บางปูปาร์ค รีโซเทล แอนด์ สปา’
ที่เขาเป็นคนรับผิดชอบด้วยตัวเองทั้งหมด เป็นกิจการของตัวเองที่กู้เงินจากผู้พ่อมาถึงสี่พันล้าน บนที่ดินเก้าสิบเก้าไร่อันเป็นมรดกตกทอดมาจากตระกูล ที่เขาจะต้องจ่ายค่าเช่าไปให้พ่อด้วย
“คุณเกี่ยวข้องยังไงกับพี่หินของเอ๋ยคะคุณร๊อก หรือคุณกับเขาจะเป็นคนคนเดียวกัน หรือพวกคุณจะมีพี่น้องฝาแฝดที่ต่างก็ไม่รู้จักกันและกันคะ”
กระนั้น วริญรำไพก็ยังไม่อยากจะเชื่อข้อมูลตรงหน้าจนนิดเดียว เพราะยังหวังให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับรักแรกและรักเดียวของตัวเองอยู่อย่างไม่เคยย่อท้อ นับตั้งแต่ไม่มีพี่หินให้เห็นอีกแล้วเมื่อสิบสามปีที่ผ่านมา
นั่นทำให้ตากล้องสาวตัดสินใจที่จะพาตัวเองเข้าไปให้อยู่ใกล้ๆ เขา เพื่อสืบเสาะหาข้อมูลเชิงลึก ที่อาจจะไม่มีใครรู้ หรือมีใครปิดบังอยู่จากหน้าที่การงานที่ได้รับมอบหมายในที่สุด
+++++++++++++++
“วันนี้ประชุมที่บริษัททัวร์แล้ว ผมมีประชุมเรื่องเปิดงานที่ตาเบบูญาต่อครับย่า อาจจะเลิกค่ำหรือดึก เพราะจะต้องให้บริษัทมาทำพรีเซ้นเทชั่น ภาพนิ่งทำโบชัวร์เข้ามาพรีเซ้นท์งานก่อนตัดสินใจจ้างด้วย”
เจ้าของร่างสูงร้อยแปดสิบห้า กำลังก้าวเดินลงตามบันไดโค้งวนจากชั้นสองลงมาขณะตอบคำถามแฟนสาวที่โทรมาหาทุกเช้า เพื่อถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตั้งแต่หมั้นกันมาเมื่อสี่เดือนก่อนแล้ว
‘ร๊อกจะเสียเวลาหาทำไมล่ะคะ ก็ให้บริษัทคุณสุทำเลยสิคะ แล้วระบุไปด้วยเลยว่าให้คุณเอ๋ยเป็นตากล้องให้ ฝีมือฝีไม้เราก็เห็นตอนถ่ายงานของเราแล้วนี่คะ ย่าชอบมากๆ ค่ะ’
พอถึงชั้นล่างก็เดินตรงเข้าห้องอาหาร ที่มีแม่กับพ่อเพิ่งจะลงมาก่อนหน้าได้ไม่นาน ผู้แม่กำลังจะอ้าปากถาม เมื่อเห็นลูกคุยอยู่กับใครเลยเปลี่ยนใจ หันไปหาเด็กรับใช้ให้ตักอาหารแทน
“ยังไม่รู้ครับ แต่วันนี้คงจะยกเลิกบริษัทพวกนั้นไม่ได้หรอกครับเพราะนัดไว้แล้ว ถ้าฝีมือไม่เข้าตา เดี๋ยวผมเสนอในห้องประชุมเองก็แล้วกัน เผื่อคนอื่นๆ จะเห็นด้วยกับย่า”
ชลธิปนั่งลงตรงข้ามแม่ มีพ่อนั่งอยู่หัวโต๊ะ อีกมือก็คว้าหนังสือพิมพ์ฉบับที่พ่ออ่านจบแล้วมาถือไว้ ปากก็คุยไป แม้อยากจะวางสายแล้วสักแค่ไหนก็ไม่กล้าทำ
‘อ้าว! แล้วร๊อกไม่ชอบเหรอคะ งานคุณเอ๋ยออกมาดีจะตาย ยัยช่าเห็นแล้วยังบ่นบอกอยากมีแฟนไวๆ จะได้จัดงานแต่งเหมือนเราอยู่เลยนะคะ’
กันเกรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.ย. 2558, 10:17:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ก.ย. 2558, 10:17:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 829
| << ไม่อาจฝืนทน ๑๐๐% | ตามหาคำตอบของหัวใจ ๑๐๐% >> |