จำนนเสน่หาแบดบอย
“ผมมีเงินให้คุณมากเท่าที่ต้องการ อสังหาริมทรัพย์ ข้อมูลผลกำไรหรือความเชื่อถือต่างๆไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการเหมือนแบงก์ทั่วไป แต่เงินของผมที่จะไหลเข้าบัญชีสิริแอทเซทมากน้อยแค่ไหนขึ้นอยู่กับคุณคนเดียว” เขาบอกและมองเธอด้วยแววตาร้อนแรงอย่างเปิดเผย ไม่แยแสต่อพันธะสมรสที่เธอเพิ่งย้ำเตือนไปเมื่อครู่ “ผมต้องการคุณพิลาสินี”
นั่นคือความต้องการอันรุนแรงที่คุโชนขึ้นในกายของ ‘พ่อมดทางการเงิน’ จนต้องกลับมายื่นข้อเสนอให้ ‘พิลาสินี’ ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยผลักเขาให้ตกลงไปในหุบเหวแห่งความทรยศ แม้สถานการณ์ที่เธอเผชิญจะถึงขั้นวิกฤตอย่างหนักแต่ความทรมานที่ซ่อนลึกในก้นบึ้งหัวใจก็เรียกร้องให้เขาพร่าผลาญโลกอันงดงามของเธอ เหลือไว้เพียงแค่เขาเป็นที่พึ่งพิงสุดท้าย
‘ลินเนอุส คอนราดสัน’ นักลงทุนคนดังของโลกผู้มีความแม่นยำในการวิเคราะห์ ดุดันและกระหายในชัยชนะ ท่าทีของเขาส่งผลต่อนักลงทุนทั่วโลก เป็นผู้ชายที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของโลกคนหนึ่ง ทว่าพิศวาสอันเร่าร้อนที่เรียกจากเธอกำลังสั่นคลอนความคิดของเขาอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อเป็นคนทำลายความพิสุทธิ์ของผู้หญิงที่ผ่านการแต่งงานมาแล้วถึงห้าปี!
...เขาต้องกลายเป็นคน ‘สอนเรื่องรัก’ ให้กับเธอ ส่งผลให้บาดแผลลึกในหัวใจกลับตื้นเขินอย่างไม่น่าเชื่อ
ลินเนอุสยกมือข้างที่เพิ่งมอบความสุขสมให้กับเธอค้างไว้กลางอากาศ “ผมก็ชิมวิสกี้ของเพลงไปเหมือนกัน แล้วทำไมเพลงจะชิมครีมชีสของผมไม่ได้ ถึงวันนี้จะเลี่ยงได้แต่เพลงคิดเหรอว่าเวลาที่จูบผมทั้งตัวจะหนีพ้น”
เธออยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ กับคำเปรียบเปรยนั้น ‘ครีมชีส!’
“ไม่ต้องกังวลไปน่า... เมื่อกี้นี้เพลงก็เห็นแล้วว่าผมเก่งแค่ไหน สอนอะไรไปเพลงก็เชื่อหมด นับประสาอะไรกับสอนให้เพลงชิมครีมชีสที่คั้นเองกับมือ”
เธออ้าปากค้างมองเขาผ่านกระจกเงาบานใหญ่ที่ใช้นิ้วก้อยแตะที่มุมปากของตัวเองแล้วยื่นมาแตะที่ริมฝีปากอิ่มของเธอ
“วิสกี้ของเพลง” บอกพลางตีคิ้วใส่ดวงตาคู่สวย พร้อมคำพูดที่ทำให้เธอร้อนไปทั้งตัว “วันหลังผมจะชิมจากโรงกลั่นโดยตรง”
นั่นคือความต้องการอันรุนแรงที่คุโชนขึ้นในกายของ ‘พ่อมดทางการเงิน’ จนต้องกลับมายื่นข้อเสนอให้ ‘พิลาสินี’ ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยผลักเขาให้ตกลงไปในหุบเหวแห่งความทรยศ แม้สถานการณ์ที่เธอเผชิญจะถึงขั้นวิกฤตอย่างหนักแต่ความทรมานที่ซ่อนลึกในก้นบึ้งหัวใจก็เรียกร้องให้เขาพร่าผลาญโลกอันงดงามของเธอ เหลือไว้เพียงแค่เขาเป็นที่พึ่งพิงสุดท้าย
‘ลินเนอุส คอนราดสัน’ นักลงทุนคนดังของโลกผู้มีความแม่นยำในการวิเคราะห์ ดุดันและกระหายในชัยชนะ ท่าทีของเขาส่งผลต่อนักลงทุนทั่วโลก เป็นผู้ชายที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของโลกคนหนึ่ง ทว่าพิศวาสอันเร่าร้อนที่เรียกจากเธอกำลังสั่นคลอนความคิดของเขาอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อเป็นคนทำลายความพิสุทธิ์ของผู้หญิงที่ผ่านการแต่งงานมาแล้วถึงห้าปี!
...เขาต้องกลายเป็นคน ‘สอนเรื่องรัก’ ให้กับเธอ ส่งผลให้บาดแผลลึกในหัวใจกลับตื้นเขินอย่างไม่น่าเชื่อ
ลินเนอุสยกมือข้างที่เพิ่งมอบความสุขสมให้กับเธอค้างไว้กลางอากาศ “ผมก็ชิมวิสกี้ของเพลงไปเหมือนกัน แล้วทำไมเพลงจะชิมครีมชีสของผมไม่ได้ ถึงวันนี้จะเลี่ยงได้แต่เพลงคิดเหรอว่าเวลาที่จูบผมทั้งตัวจะหนีพ้น”
เธออยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ กับคำเปรียบเปรยนั้น ‘ครีมชีส!’
“ไม่ต้องกังวลไปน่า... เมื่อกี้นี้เพลงก็เห็นแล้วว่าผมเก่งแค่ไหน สอนอะไรไปเพลงก็เชื่อหมด นับประสาอะไรกับสอนให้เพลงชิมครีมชีสที่คั้นเองกับมือ”
เธออ้าปากค้างมองเขาผ่านกระจกเงาบานใหญ่ที่ใช้นิ้วก้อยแตะที่มุมปากของตัวเองแล้วยื่นมาแตะที่ริมฝีปากอิ่มของเธอ
“วิสกี้ของเพลง” บอกพลางตีคิ้วใส่ดวงตาคู่สวย พร้อมคำพูดที่ทำให้เธอร้อนไปทั้งตัว “วันหลังผมจะชิมจากโรงกลั่นโดยตรง”
Tags: จำนนเสน่หาแบดบอย, ลินเนอุส, พิลาสินี
ตอน: ตอนที่ 7 100%
กรุงเทพมหานคร
ชวนพิศ โชควาณิชย์ เดินเข้ามาในบ้านด้วยความรีบร้อนเมื่อเห็นภาพข่าวในทีวีขนาดใหญ่ซึ่งรายงานถึงการเข้าเทกโอเวอร์กลุ่มบริษัทดับเบิ้ลซี ข่าวดังกล่าวทำให้เธอต้องวางมือจากการเล่นพนันทั้งที่ดวงกำลังดี มือขึ้นตลอดทั้งคืน
“ชินอยู่ไหน ตาชิน... ตาชิน...” ถามถึงลูกชายกับแม่บ้านที่เดินออกมารับหน้าเจ้านาย แต่ยังไม่ทันจะได้ตอบว่าอย่างไร ชวนพิศก็เดินมาเคาะประตูห้องนอนลูกชายหลายๆครั้งติดกัน “ชินเขตออกมาคุยกับแม่เร็วเข้า เห็นข่าวเศรษฐกิจรึยัง?”
“ครับๆ ได้ยินแล้วครับ” ชินเขตขานรับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ลุกจากที่นอนไปเปิดประตูให้ผู้เป็นแม่จากนั้นก็เดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มอีกครั้ง
ชวนพิศส่ายหน้าอย่างระอาใจพลางเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออกจากร่างของลูกชาย “ตาชิน ตื่นขึ้นมาคุยกับแม่ก่อน เห็นรึยังว่าบริษัทของเราถูกพวกต่างชาติเข้าเทกโอเวอร์แล้ว ลูกจะมานอนอย่างนี้ไม่ได้นะ เอ๊ะ! บอกให้ตื่น...”
“ผมรู้แล้วครับ” ชินเขตต้องชันตัวลุกขึ้นมาตอบด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ “ก็ผมเป็นคนขายหุ้นที่มีไปเองจะไม่รู้ได้ยังไง”
“อะไรนะ?!” ชวนพิศถามด้วยความตกใจ “นะ...นั่นบริษัทที่พ่อของลูกสร้างขึ้นมานะ”
ชินเขตส่ายหน้าเพราะไม่เห็นด้วยกับคำพูดของแม่เท่าไหร่ แต่ยังไม่สามารถบอกเหตุผลทั้งหมดได้ในตอนนี้ “แม่... แม่เชื่อการตัดสินใจของผมนะครับ เชื่อผมว่าผมจะไม่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังเป็นอันขาด ผมจะไม่ลืมคำสุดท้ายที่พ่อสั่งเสียไว้ก่อนตายแน่”
“มันก็ใช่แต่อย่างน้อยก็น่าจะบอกให้แม่ได้เตรียมใจมั่ง”
“ผมก็ตั้งใจจะบอกแหละครับ แต่แม่ไม่กลับบ้านมาสองวันแล้ว”
ชวนพิศมองค้อนลูกชาย ใช่ว่าเธอไม่ไว้ใจลูกชายแต่เหตุการณ์เช่นนี้มันก็ไม่ต่างจากล้มละลายต้องขายหุ้นที่มีให้กับคนอื่นทั้งยังไม่รู้ว่าจะเหลือเงินประทังชีวิตมากน้อยแค่ไหน “แต่ถูกเทกโอเวอร์แบบนี้แล้วเราจะอยู่ต่อไปยังไง อีกไม่นานเราก็ต้องกลายเป็นคนล้มละลาย”
“ไม่มีทาง” ชินเขตโต้กลับทันควัน ทั้งยังพยักหน้าย้ำให้ผู้เป็นแม่ได้มั่นใจ “แม่เชื่อใจผมสิครับ เราจะไม่มีวันจนแน่นอน แม่ใช้ชีวิตแบบเดิมได้สบายมาก เผลอๆเราอาจจะมีเงินในบัญชีมากขึ้นก็ได้”
“ลูกพูดอะไรชินเขต พูดจริงๆใช่ไหม ไม่ได้หลอกแม่ให้ดีใจเล่นนะ” ถามอย่างอยากรู้เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของลูกชาย “แปลว่าสิ่งเรารอคอยกำลังจะมาถึงใช่ไหม?”
ชินเขตพยักหน้ารับช้าๆและต้องหัวเราะอย่างผู้ชนะเมื่อเห็นแม่ยิ้มอย่างมีความสุข ดึงตนเข้าสู่อ้อมกอดและระดมจูบทั่วใบหน้า ทั้งดีใจและภาคภูมิใจ “เกมนี้มันไม่จบง่ายๆหรอกครับ แม่รู้รึเปล่าว่าเพลงเป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งที่พวกสิริสกุลเก็บมาเลี้ยง”
“อะไรนะ?” ชวนพิศถามเสียงสูงเป็นรอบที่สองในเวลาติดๆกัน หากคำพูดหนักแน่นของลูกชายก็ทำให้เธอไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“จริงๆครับ ผมก็เพิ่งรู้เมื่อวานนี้เอง” ชินเขตเพิ่งมีโอกาสได้เห็นสำเนาทะเบียนบ้าน ซึ่งระบุไว้อย่างชัดเจนว่าพิลาสินีเป็นบุตรบุญธรรมของเจ้าสัวสันต์และคุณนายใหญ่ผู้ล่วงลับแห่งบ้านสิริสกุล
“หน็อย... พวกมันบังอาจย้อมแมวส่งลูกเลี้ยงมาให้พวกเราอย่างนั้นเหรอ เดี๋ยวแม่จะไปเอาเรื่องเจ้าสัวสันต์เอง” บอกพร้อมจะผละจากร่างของลูกชายแต่ถูกรั้งไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องครับแม่ ให้พวกนั้นคิดว่าเราโง่แล้วมีความเป็นอยู่อย่างลำบากน่ะดีแล้ว เพราะอีกไม่นานสิริแอทเซทต้องย่อยยับ ไว้เราค่อยไปเหยียบพวกมันซ้ำ เอาให้มิดธรณีครั้งเดียวเลยดีกว่า” บอกอย่างลำพองใจ
ทั้งที่ใจจริงแล้วอยากจะไปอาละวาดที่เอาลูกเลี้ยงมาตบแต่งกับลูกชายของตน “แม่จะเชื่อลูกก็แล้วกัน แต่คิดๆดูแล้วมันน่าเจ็บใจ เอาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างนั้นมาแต่งงานกับลูกชายแม่ได้ยังไง นี่ดีนะไม่มีลูกมีเต้าด้วยกัน”
“ไม่มีวันหรอกครับ” ชินเขตตอบกลับอย่างลืมตัว
“หมายความว่ายังไง” ถามอย่างประหลาดใจ
“อะ...เอ่อ ผมหมายถึงโชคคงเข้าข้างเราที่ไม่ให้ผมมีลูกกับเพลง”
ชวนพิศพยักหน้ารับกับคำบอกกล่าวของลูกชายแต่ก็อดเจ็บใจไม่ได้ “แต่แม่เจ็บใจ มันหลอกเราได้ตั้งหลายปี”
“ความจริงก็ผิดที่ผมเองครับ ไม่ได้ใส่ใจอะไรในตัวเพลงเลยไม่สนใจที่จะดูกระทั่งเอกสารต่างๆ ทั้งที่มันก็ไม่ได้เป็นความลับอะไร ตัวเพลงเองก็เหมือนจะเข้าใจว่าผมรู้อยู่แล้ว แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมไม่ปล่อยให้มาลูบคมได้ง่ายๆแบบนี้หรอก ทุกอย่างมันต้องมีบทเรียน” บอกแล้วยิ้มเย็นยะเยือกกับแผนการล่าสุดนี้ หากเสียงโทรศัพท์ที่กรีดร้องขึ้นก็ทำให้ชินเขตเอี้ยวตัวไปหยิบเครื่องมือสื่อสารที่สอดไว้ใต้หมอน และเลื่อนรับสายเมื่อเห็นว่าอินทุอรเป็นผู้ติดต่อเข้ามา “ว่าไงอิน... โทรฯมาแต่เช้าเลย”
“ฉันได้กลิ่นไม่ดีบางอย่าง”
เสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลใจของคู่ขาทำให้ชินเขตขมวดคิ้วแทบเป็นเส้นตรง “อะไร รีบพูดมา”
“เปิดตลาดวันนี้ผ่านไปแค่สองชั่วโมง หุ้นของสิริแอทเซทกระเตื้องขึ้นมาสามจุด” อินทุอรรายงานเจ้านายซึ่งเป็นคนรักของเธอด้วยน้ำเสียงกังวลใจ แต่คนฟังกลับตอบมาด้วยน้ำเสียงติดรำคาญใจ
“นึกว่าเรื่องคอขาดบาดตายอะไร ก็แค่การซื้อ-ขายนิดๆหน่อย หรือไม่ก็เป็นเพราะข่าวต่างชาติเทกโอเวอร์ดับเบิ้ลซี แล้วคิดว่าจะลามมาเทกโอเวอร์สิริแอทเซทด้วยเลยช้อนซื้อตอนที่ราคาตกหวังทำกำไรระยะสั้นรึเปล่า เอาให้มันติดบวกขึ้นมาก่อนแล้วกันค่อยทำเสียงตกใจแบบนี้” ชินเขตบอก
“มันอาจจะเป็นอย่างนั้นถ้าการซื้อขายนั้นไม่ได้ผ่านโบรกเกอร์... คุณรู้ใช่ไหมคะว่าใครที่ใช้บริการโบรกเกอร์... บ้าง”
ใครบ้างไม่รู้ว่าพ่อมดทางการเงินแห่งยุโรปใช้บริการโบรกเกอร์ชื่อดังนี้มาหลายปีแล้ว สมองของชินเขตทำงานอย่างหนักเพราะไม่สามารถคาดเดาเส้นทางเหล่านี้ให้เชื่อมโยงกันได้
อินทุอรถามและเอ่ยต่อเมื่อปลายสายเงียบกริบ “คุณรู้ไหมคะว่าคุณเพลงเดินทางไปสวีเดนหลังจากที่มาเห็นเราในคืนนี้แค่วันเดียว แล้วคุณก็รู้ด้วยใช่ไหมว่ามิสเตอร์ลินเนอุส คอนราดสัน อยู่ที่สตอกโฮล์ม”
“ไม่ใช่... ไม่มีทางหรอก... ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงทำไมผมจะไม่รู้ว่าเพลงรู้จักกับนักลงทุนระดับนั้น” ชินเขตครางออกมาอย่างไม่เชื่อ
“ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณเพลง คุณไม่รู้อะไรเลยนะคะ ดูอย่างเรื่องทะเบียนบ้านเป็นไร อย่าลืมว่าคุณเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นลูกเก็บมาเลี้ยง”
คำพูดของอินทุอรทำให้ชินเขตชาวาบไปทั้งร่างและบอกกับตัวเองว่าไม่มีทางเป็นเช่นนั้นแน่ “คุณมารับผมที่บ้านด้วยนะ เราต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้”
ชวนพิศมองลูกชายที่หน้าถอดสี ตัดสายโทรศัพท์แล้วยังกลอกสายตาไปมาอย่างคนใช้ความคิดอย่างหนักจึงรีบถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจไม่แพ้ท่าทางนั้น “เกิดเรื่องอะไรขึ้นตาชิน มีอะไรผิดพลาดรึเปล่า ตาชิน... ชินเขตได้ยินที่แม่ถามไหม”
คนที่กำลังกังวลใจอย่างหนักส่ายหน้าเร็วๆ ตอบอย่างให้กำลังใจแม่และตัวเองไปพร้อมๆกัน “ไม่มีอะไรครับ มันอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ คนอย่างเพลงไม่มีทางไปรู้จักกับนักลงทุนระดับโลกได้”
“หวังว่ามันคงไม่ใช่แมวเก้าชีวิต ตายแล้วฟื้นคืนชีพใหม่ได้เรื่อยๆหรอกนะ” ถามพร้อมมองลูกชายอย่างระมัดระวัง
“ไม่มีทางครับ มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ” ชินเขตบอกพลางผลุนผันลุกจากที่นอนนุ่ม “แม่จะพักผ่อนหรือไปบ่อนครับ ถ้าจะไปบ่อนก็ออกไปพร้อมกันเลย เดี๋ยวผมจะแวะไปส่ง”
ชวนพิศได้ยินเช่นนั้นก็ทำตาโตแต่คงเป็นการไม่ควรหากจะขลุกอยู่ในบ่อนพนันทั้งที่ลูกชายมีเรื่องร้อนใจเช่นนี้ จึงกระอ้อมกระแอ้มออกมาอย่างไม่เต็มเสียงนัก “ไม่ดีมั้งจ๊ะ ลูกต้องทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตแล้วแม่...”
“โธ่... แม่ครับ ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าให้แม่ใช้ชีวิตได้เหมือนปกติ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของผม” ชินเขตบอกพลางประคองร่างของผู้เป็นแม่ให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปส่งยังหน้าห้อง “อาบน้ำแล้วทานข้าวสักหน่อย เดี๋ยวค่อยออกไปพร้อมกันนะครับ”
ชวนพิศยิ้มไม่หุบเมื่อลูกชายเพียงคนเดียวเข้าอกเข้าใจตนถึงเพียงนี้ และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็มั่นใจว่าลูกชายที่มีความสามารถรอบด้านนี้จะพาเธอบรรลุถึงแผนการที่วางเอาไว้เป็นอย่างดี ความย่อยยับของสิริแอทเซทที่กำลังจะมาเยือนในไม่ช้านี้ก็การันตีความสามารถของลูกชายเธอได้เป็นอย่างดีแล้ว
ชวนพิศ โชควาณิชย์ เดินเข้ามาในบ้านด้วยความรีบร้อนเมื่อเห็นภาพข่าวในทีวีขนาดใหญ่ซึ่งรายงานถึงการเข้าเทกโอเวอร์กลุ่มบริษัทดับเบิ้ลซี ข่าวดังกล่าวทำให้เธอต้องวางมือจากการเล่นพนันทั้งที่ดวงกำลังดี มือขึ้นตลอดทั้งคืน
“ชินอยู่ไหน ตาชิน... ตาชิน...” ถามถึงลูกชายกับแม่บ้านที่เดินออกมารับหน้าเจ้านาย แต่ยังไม่ทันจะได้ตอบว่าอย่างไร ชวนพิศก็เดินมาเคาะประตูห้องนอนลูกชายหลายๆครั้งติดกัน “ชินเขตออกมาคุยกับแม่เร็วเข้า เห็นข่าวเศรษฐกิจรึยัง?”
“ครับๆ ได้ยินแล้วครับ” ชินเขตขานรับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ลุกจากที่นอนไปเปิดประตูให้ผู้เป็นแม่จากนั้นก็เดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มอีกครั้ง
ชวนพิศส่ายหน้าอย่างระอาใจพลางเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออกจากร่างของลูกชาย “ตาชิน ตื่นขึ้นมาคุยกับแม่ก่อน เห็นรึยังว่าบริษัทของเราถูกพวกต่างชาติเข้าเทกโอเวอร์แล้ว ลูกจะมานอนอย่างนี้ไม่ได้นะ เอ๊ะ! บอกให้ตื่น...”
“ผมรู้แล้วครับ” ชินเขตต้องชันตัวลุกขึ้นมาตอบด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ “ก็ผมเป็นคนขายหุ้นที่มีไปเองจะไม่รู้ได้ยังไง”
“อะไรนะ?!” ชวนพิศถามด้วยความตกใจ “นะ...นั่นบริษัทที่พ่อของลูกสร้างขึ้นมานะ”
ชินเขตส่ายหน้าเพราะไม่เห็นด้วยกับคำพูดของแม่เท่าไหร่ แต่ยังไม่สามารถบอกเหตุผลทั้งหมดได้ในตอนนี้ “แม่... แม่เชื่อการตัดสินใจของผมนะครับ เชื่อผมว่าผมจะไม่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังเป็นอันขาด ผมจะไม่ลืมคำสุดท้ายที่พ่อสั่งเสียไว้ก่อนตายแน่”
“มันก็ใช่แต่อย่างน้อยก็น่าจะบอกให้แม่ได้เตรียมใจมั่ง”
“ผมก็ตั้งใจจะบอกแหละครับ แต่แม่ไม่กลับบ้านมาสองวันแล้ว”
ชวนพิศมองค้อนลูกชาย ใช่ว่าเธอไม่ไว้ใจลูกชายแต่เหตุการณ์เช่นนี้มันก็ไม่ต่างจากล้มละลายต้องขายหุ้นที่มีให้กับคนอื่นทั้งยังไม่รู้ว่าจะเหลือเงินประทังชีวิตมากน้อยแค่ไหน “แต่ถูกเทกโอเวอร์แบบนี้แล้วเราจะอยู่ต่อไปยังไง อีกไม่นานเราก็ต้องกลายเป็นคนล้มละลาย”
“ไม่มีทาง” ชินเขตโต้กลับทันควัน ทั้งยังพยักหน้าย้ำให้ผู้เป็นแม่ได้มั่นใจ “แม่เชื่อใจผมสิครับ เราจะไม่มีวันจนแน่นอน แม่ใช้ชีวิตแบบเดิมได้สบายมาก เผลอๆเราอาจจะมีเงินในบัญชีมากขึ้นก็ได้”
“ลูกพูดอะไรชินเขต พูดจริงๆใช่ไหม ไม่ได้หลอกแม่ให้ดีใจเล่นนะ” ถามอย่างอยากรู้เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของลูกชาย “แปลว่าสิ่งเรารอคอยกำลังจะมาถึงใช่ไหม?”
ชินเขตพยักหน้ารับช้าๆและต้องหัวเราะอย่างผู้ชนะเมื่อเห็นแม่ยิ้มอย่างมีความสุข ดึงตนเข้าสู่อ้อมกอดและระดมจูบทั่วใบหน้า ทั้งดีใจและภาคภูมิใจ “เกมนี้มันไม่จบง่ายๆหรอกครับ แม่รู้รึเปล่าว่าเพลงเป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งที่พวกสิริสกุลเก็บมาเลี้ยง”
“อะไรนะ?” ชวนพิศถามเสียงสูงเป็นรอบที่สองในเวลาติดๆกัน หากคำพูดหนักแน่นของลูกชายก็ทำให้เธอไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“จริงๆครับ ผมก็เพิ่งรู้เมื่อวานนี้เอง” ชินเขตเพิ่งมีโอกาสได้เห็นสำเนาทะเบียนบ้าน ซึ่งระบุไว้อย่างชัดเจนว่าพิลาสินีเป็นบุตรบุญธรรมของเจ้าสัวสันต์และคุณนายใหญ่ผู้ล่วงลับแห่งบ้านสิริสกุล
“หน็อย... พวกมันบังอาจย้อมแมวส่งลูกเลี้ยงมาให้พวกเราอย่างนั้นเหรอ เดี๋ยวแม่จะไปเอาเรื่องเจ้าสัวสันต์เอง” บอกพร้อมจะผละจากร่างของลูกชายแต่ถูกรั้งไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องครับแม่ ให้พวกนั้นคิดว่าเราโง่แล้วมีความเป็นอยู่อย่างลำบากน่ะดีแล้ว เพราะอีกไม่นานสิริแอทเซทต้องย่อยยับ ไว้เราค่อยไปเหยียบพวกมันซ้ำ เอาให้มิดธรณีครั้งเดียวเลยดีกว่า” บอกอย่างลำพองใจ
ทั้งที่ใจจริงแล้วอยากจะไปอาละวาดที่เอาลูกเลี้ยงมาตบแต่งกับลูกชายของตน “แม่จะเชื่อลูกก็แล้วกัน แต่คิดๆดูแล้วมันน่าเจ็บใจ เอาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างนั้นมาแต่งงานกับลูกชายแม่ได้ยังไง นี่ดีนะไม่มีลูกมีเต้าด้วยกัน”
“ไม่มีวันหรอกครับ” ชินเขตตอบกลับอย่างลืมตัว
“หมายความว่ายังไง” ถามอย่างประหลาดใจ
“อะ...เอ่อ ผมหมายถึงโชคคงเข้าข้างเราที่ไม่ให้ผมมีลูกกับเพลง”
ชวนพิศพยักหน้ารับกับคำบอกกล่าวของลูกชายแต่ก็อดเจ็บใจไม่ได้ “แต่แม่เจ็บใจ มันหลอกเราได้ตั้งหลายปี”
“ความจริงก็ผิดที่ผมเองครับ ไม่ได้ใส่ใจอะไรในตัวเพลงเลยไม่สนใจที่จะดูกระทั่งเอกสารต่างๆ ทั้งที่มันก็ไม่ได้เป็นความลับอะไร ตัวเพลงเองก็เหมือนจะเข้าใจว่าผมรู้อยู่แล้ว แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมไม่ปล่อยให้มาลูบคมได้ง่ายๆแบบนี้หรอก ทุกอย่างมันต้องมีบทเรียน” บอกแล้วยิ้มเย็นยะเยือกกับแผนการล่าสุดนี้ หากเสียงโทรศัพท์ที่กรีดร้องขึ้นก็ทำให้ชินเขตเอี้ยวตัวไปหยิบเครื่องมือสื่อสารที่สอดไว้ใต้หมอน และเลื่อนรับสายเมื่อเห็นว่าอินทุอรเป็นผู้ติดต่อเข้ามา “ว่าไงอิน... โทรฯมาแต่เช้าเลย”
“ฉันได้กลิ่นไม่ดีบางอย่าง”
เสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลใจของคู่ขาทำให้ชินเขตขมวดคิ้วแทบเป็นเส้นตรง “อะไร รีบพูดมา”
“เปิดตลาดวันนี้ผ่านไปแค่สองชั่วโมง หุ้นของสิริแอทเซทกระเตื้องขึ้นมาสามจุด” อินทุอรรายงานเจ้านายซึ่งเป็นคนรักของเธอด้วยน้ำเสียงกังวลใจ แต่คนฟังกลับตอบมาด้วยน้ำเสียงติดรำคาญใจ
“นึกว่าเรื่องคอขาดบาดตายอะไร ก็แค่การซื้อ-ขายนิดๆหน่อย หรือไม่ก็เป็นเพราะข่าวต่างชาติเทกโอเวอร์ดับเบิ้ลซี แล้วคิดว่าจะลามมาเทกโอเวอร์สิริแอทเซทด้วยเลยช้อนซื้อตอนที่ราคาตกหวังทำกำไรระยะสั้นรึเปล่า เอาให้มันติดบวกขึ้นมาก่อนแล้วกันค่อยทำเสียงตกใจแบบนี้” ชินเขตบอก
“มันอาจจะเป็นอย่างนั้นถ้าการซื้อขายนั้นไม่ได้ผ่านโบรกเกอร์... คุณรู้ใช่ไหมคะว่าใครที่ใช้บริการโบรกเกอร์... บ้าง”
ใครบ้างไม่รู้ว่าพ่อมดทางการเงินแห่งยุโรปใช้บริการโบรกเกอร์ชื่อดังนี้มาหลายปีแล้ว สมองของชินเขตทำงานอย่างหนักเพราะไม่สามารถคาดเดาเส้นทางเหล่านี้ให้เชื่อมโยงกันได้
อินทุอรถามและเอ่ยต่อเมื่อปลายสายเงียบกริบ “คุณรู้ไหมคะว่าคุณเพลงเดินทางไปสวีเดนหลังจากที่มาเห็นเราในคืนนี้แค่วันเดียว แล้วคุณก็รู้ด้วยใช่ไหมว่ามิสเตอร์ลินเนอุส คอนราดสัน อยู่ที่สตอกโฮล์ม”
“ไม่ใช่... ไม่มีทางหรอก... ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงทำไมผมจะไม่รู้ว่าเพลงรู้จักกับนักลงทุนระดับนั้น” ชินเขตครางออกมาอย่างไม่เชื่อ
“ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณเพลง คุณไม่รู้อะไรเลยนะคะ ดูอย่างเรื่องทะเบียนบ้านเป็นไร อย่าลืมว่าคุณเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นลูกเก็บมาเลี้ยง”
คำพูดของอินทุอรทำให้ชินเขตชาวาบไปทั้งร่างและบอกกับตัวเองว่าไม่มีทางเป็นเช่นนั้นแน่ “คุณมารับผมที่บ้านด้วยนะ เราต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้”
ชวนพิศมองลูกชายที่หน้าถอดสี ตัดสายโทรศัพท์แล้วยังกลอกสายตาไปมาอย่างคนใช้ความคิดอย่างหนักจึงรีบถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจไม่แพ้ท่าทางนั้น “เกิดเรื่องอะไรขึ้นตาชิน มีอะไรผิดพลาดรึเปล่า ตาชิน... ชินเขตได้ยินที่แม่ถามไหม”
คนที่กำลังกังวลใจอย่างหนักส่ายหน้าเร็วๆ ตอบอย่างให้กำลังใจแม่และตัวเองไปพร้อมๆกัน “ไม่มีอะไรครับ มันอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ คนอย่างเพลงไม่มีทางไปรู้จักกับนักลงทุนระดับโลกได้”
“หวังว่ามันคงไม่ใช่แมวเก้าชีวิต ตายแล้วฟื้นคืนชีพใหม่ได้เรื่อยๆหรอกนะ” ถามพร้อมมองลูกชายอย่างระมัดระวัง
“ไม่มีทางครับ มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ” ชินเขตบอกพลางผลุนผันลุกจากที่นอนนุ่ม “แม่จะพักผ่อนหรือไปบ่อนครับ ถ้าจะไปบ่อนก็ออกไปพร้อมกันเลย เดี๋ยวผมจะแวะไปส่ง”
ชวนพิศได้ยินเช่นนั้นก็ทำตาโตแต่คงเป็นการไม่ควรหากจะขลุกอยู่ในบ่อนพนันทั้งที่ลูกชายมีเรื่องร้อนใจเช่นนี้ จึงกระอ้อมกระแอ้มออกมาอย่างไม่เต็มเสียงนัก “ไม่ดีมั้งจ๊ะ ลูกต้องทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตแล้วแม่...”
“โธ่... แม่ครับ ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าให้แม่ใช้ชีวิตได้เหมือนปกติ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของผม” ชินเขตบอกพลางประคองร่างของผู้เป็นแม่ให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปส่งยังหน้าห้อง “อาบน้ำแล้วทานข้าวสักหน่อย เดี๋ยวค่อยออกไปพร้อมกันนะครับ”
ชวนพิศยิ้มไม่หุบเมื่อลูกชายเพียงคนเดียวเข้าอกเข้าใจตนถึงเพียงนี้ และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็มั่นใจว่าลูกชายที่มีความสามารถรอบด้านนี้จะพาเธอบรรลุถึงแผนการที่วางเอาไว้เป็นอย่างดี ความย่อยยับของสิริแอทเซทที่กำลังจะมาเยือนในไม่ช้านี้ก็การันตีความสามารถของลูกชายเธอได้เป็นอย่างดีแล้ว
ศิริพารา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ก.ย. 2558, 21:13:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ก.ย. 2558, 21:13:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 947
| << ตอนที่ 7 50% | ตอนที่ 8 50% >> |