นาดีน... เจ้าสาวแห่งความหวังใหม่
นาดีน นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 6
Tags: นาดีน อาเธอร์ ยุโรป เอเชีย
ตอน: ปฐมบทแห่งความทรงจำครั้งแรกพบ
ปฐมบทแห่งความทรงจำครั้งแรกพบ
เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังขึ้นรอบตัวเด็กสาวร่างโปร่งบางที่ถูกปกปิดโดยชุดยาวตัวหลวม ศีรษะของเธอ ที่กำลังยืนรอขึ้น Airport rail link ที่สถานีพญาไทความตื่นเต้นเข้ากอบกุมหัวใจเพราะเธอเพิ่งได้มาสถานที่นี้เป็นครั้งแรก ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเพื่อนร่วมก๊วนคนหนึ่งเปิดบทสนทนาขึ้น
"คนเยอะเนอะ"
นูรีน เด็กสาวผู้มีส่วนสูงเกินมาตรฐานหญิงสาวไทยไปนิดหน่อย ดวงตาเรียวเล็ก จมูกเล็กรั้นที่บ่งบอกถึงความดื้อดึงของเจ้าตัว ปากเรียวบางเอ่ยขึ้น
"อื้ม แอร์พอร์ดลิ้งค์นี่มักจะมีนักท่องเที่ยวมาขึ้นกันเพื่อไปยังสนามบินสุวรรณภูมิน่ะ ลองดูตรงนั้นสิ แต่ละคนลากกระเป๋าใบใหญ่ทั้งนั้นเลยอ่ะ แล้วนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ก็เป็นฝรั่งเนอะ"
เพื่อนอีกคนของเด็กสาวคนนั้นเอ่ยขึ้น เธอมีชื่อว่า อะฟาฟ ผู้มีรูปร่างสมบูรณ์เล็กน้อย ความสูงตามมาตรฐานหญิงไทย ดวงตากลมโต จมูกโด่งเหมือนหญิงสาวจากดินแดนภารตะ
"นี่ๆ พวกเราลองดูฝรั่งคนนั้นสิ หล่อเชียว แล้วคนข้างๆเขาก็ดูเป็นผู้ชายที่มีอายุเนอะ พ่อเขารึเปล่า"นูรีนออกความเห็นพลางสะกิดเพื่อนทั้งสอง
นาดีนหันไปมองชายคนนั้นด้วยแววตาเรียบเฉย จริงๆเธอก็ไม่อยากหันไปมองหรอก แต่เมื่อเพื่อนอย่างนูรีนคะยั้นคะย้อแล้ว เธอก็จำต้องหันไปมองอย่างเสียไม่ได้
"อืม นาดีนว่าน่าจะเป็นพ่อของเขาแหละ แต่ก็ดู..."เธอกำลังจะบอกว่า พ่อของเขาดูหนุ่มมากๆ แต่ก็ต้องชะงักแล้วหันกลับไปหาเพื่อนๆเมื่ออะฟาฟพูดขึ้น
"นั่นๆ เขาหันมามองพวกเราด้วย"อะฟาฟทำตาโต น้ำเสียงดูตื่นเต้นไม่น้อย
นาดีนหันกลับไปมองอีกครั้งตามสัญชาตญานของตน ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นชายผู้นั้นหันมามองเธอนิ่งและนานจนรู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่เร็วและถี่เอามากๆ
สองสายตาสอดประสานกันอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่นาดีนจะเป็นฝ่ายหลบเขาเพราะเริ่มรู้สึกอัตราการหายใจของตนเริ่มกระตุกเมื่อเห็นเขาส่งยิ้มมาให้เธอ เธอหันไปหาเพื่อนๆแล้วก้มหลุบต่ำมองพื้น ความร้อนผะผ่าวเกิดขึ้นบนใบหน้าส่งผลให้ตอนนี้ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่ออย่างกับลูกตำลึงสุกโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นอาการของความเขินอาย
"เขามองมาทางพวกเรานานแล้วนะ มีอะไรหรือเปล่า" นูรีนพึมพำกับตัวเอง
"คงไม่มีอะไรหรอกนูรีน เขาคงมองคนข้างหลังพวกเรามากกว่ามั้ง พวกเราเขาคงไม่มองหรอก" นาดีนอ้อมแอ้มกลบความเขินของตน
"นั่นสิ อะฟาฟก็ว่างั้นนะ ทุกทีพอขึ้น BTS ไม่ยักจะมีคนมองแฮะ ส่วนใหญ่ก็ดูหวาดๆพวกเรามากกว่าเนอะ"
"ก็ใช่นะ ปกติพวกเราก็ใส่ฮิญาบแบบนี้ก็ไม่มีคนมองนะ แต่คนนี้นูรีนดูยังไงๆก็เหมือนมองพวกเราอ่ะ แล้วก็.. เหมือนกำลังมองนาดีนด้วย ดูสิ เขาหันไปคุยอะไรก็ไม่รู้กับพ่อเขาด้วยอ่ะ"
สวัสดีค่ะ นักเขียนใหม่นามปากกาว่า RightHand ค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัวฝานิยายด้วยนะคะ
เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังขึ้นรอบตัวเด็กสาวร่างโปร่งบางที่ถูกปกปิดโดยชุดยาวตัวหลวม ศีรษะของเธอ ที่กำลังยืนรอขึ้น Airport rail link ที่สถานีพญาไทความตื่นเต้นเข้ากอบกุมหัวใจเพราะเธอเพิ่งได้มาสถานที่นี้เป็นครั้งแรก ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเพื่อนร่วมก๊วนคนหนึ่งเปิดบทสนทนาขึ้น
"คนเยอะเนอะ"
นูรีน เด็กสาวผู้มีส่วนสูงเกินมาตรฐานหญิงสาวไทยไปนิดหน่อย ดวงตาเรียวเล็ก จมูกเล็กรั้นที่บ่งบอกถึงความดื้อดึงของเจ้าตัว ปากเรียวบางเอ่ยขึ้น
"อื้ม แอร์พอร์ดลิ้งค์นี่มักจะมีนักท่องเที่ยวมาขึ้นกันเพื่อไปยังสนามบินสุวรรณภูมิน่ะ ลองดูตรงนั้นสิ แต่ละคนลากกระเป๋าใบใหญ่ทั้งนั้นเลยอ่ะ แล้วนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ก็เป็นฝรั่งเนอะ"
เพื่อนอีกคนของเด็กสาวคนนั้นเอ่ยขึ้น เธอมีชื่อว่า อะฟาฟ ผู้มีรูปร่างสมบูรณ์เล็กน้อย ความสูงตามมาตรฐานหญิงไทย ดวงตากลมโต จมูกโด่งเหมือนหญิงสาวจากดินแดนภารตะ
"นี่ๆ พวกเราลองดูฝรั่งคนนั้นสิ หล่อเชียว แล้วคนข้างๆเขาก็ดูเป็นผู้ชายที่มีอายุเนอะ พ่อเขารึเปล่า"นูรีนออกความเห็นพลางสะกิดเพื่อนทั้งสอง
นาดีนหันไปมองชายคนนั้นด้วยแววตาเรียบเฉย จริงๆเธอก็ไม่อยากหันไปมองหรอก แต่เมื่อเพื่อนอย่างนูรีนคะยั้นคะย้อแล้ว เธอก็จำต้องหันไปมองอย่างเสียไม่ได้
"อืม นาดีนว่าน่าจะเป็นพ่อของเขาแหละ แต่ก็ดู..."เธอกำลังจะบอกว่า พ่อของเขาดูหนุ่มมากๆ แต่ก็ต้องชะงักแล้วหันกลับไปหาเพื่อนๆเมื่ออะฟาฟพูดขึ้น
"นั่นๆ เขาหันมามองพวกเราด้วย"อะฟาฟทำตาโต น้ำเสียงดูตื่นเต้นไม่น้อย
นาดีนหันกลับไปมองอีกครั้งตามสัญชาตญานของตน ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นชายผู้นั้นหันมามองเธอนิ่งและนานจนรู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่เร็วและถี่เอามากๆ
สองสายตาสอดประสานกันอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่นาดีนจะเป็นฝ่ายหลบเขาเพราะเริ่มรู้สึกอัตราการหายใจของตนเริ่มกระตุกเมื่อเห็นเขาส่งยิ้มมาให้เธอ เธอหันไปหาเพื่อนๆแล้วก้มหลุบต่ำมองพื้น ความร้อนผะผ่าวเกิดขึ้นบนใบหน้าส่งผลให้ตอนนี้ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่ออย่างกับลูกตำลึงสุกโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นอาการของความเขินอาย
"เขามองมาทางพวกเรานานแล้วนะ มีอะไรหรือเปล่า" นูรีนพึมพำกับตัวเอง
"คงไม่มีอะไรหรอกนูรีน เขาคงมองคนข้างหลังพวกเรามากกว่ามั้ง พวกเราเขาคงไม่มองหรอก" นาดีนอ้อมแอ้มกลบความเขินของตน
"นั่นสิ อะฟาฟก็ว่างั้นนะ ทุกทีพอขึ้น BTS ไม่ยักจะมีคนมองแฮะ ส่วนใหญ่ก็ดูหวาดๆพวกเรามากกว่าเนอะ"
"ก็ใช่นะ ปกติพวกเราก็ใส่ฮิญาบแบบนี้ก็ไม่มีคนมองนะ แต่คนนี้นูรีนดูยังไงๆก็เหมือนมองพวกเราอ่ะ แล้วก็.. เหมือนกำลังมองนาดีนด้วย ดูสิ เขาหันไปคุยอะไรก็ไม่รู้กับพ่อเขาด้วยอ่ะ"
สวัสดีค่ะ นักเขียนใหม่นามปากกาว่า RightHand ค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัวฝานิยายด้วยนะคะ
RightHand เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ต.ค. 2559, 19:36:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ต.ค. 2559, 19:36:53 น.