ความคิดถึงห่างแค่จักรวาล(between us)
คามคิดถึงมันไม่ขีดจำกัดหรอกครับ การคิดถึงใครคนนึงก็เหมือนกันไม่ว่าจะไกลแค่ไหน ความรู้สึกนั้นย่อมไปหาอีกฝ่ายได้เสมอ แม้จะห่างกันแค่เพียงดาราจักรเดียวก็ตาม...
Tags: #yaoi
ตอน: ประธานนักเรียน
“เอกภพกว้างใหญ่เกินจินตนาการ
ดาวนับล้านล้านดวงส่องแสงระยิบระยับสู้กับแสงจันทร์ที่สว่างไสว”
“ดวงดาวคอยอยู่ข้างๆเดือนไม่ว่าจะฤดูไหน”
“แล้วเดือนอีกดวง ที่คอยมองอยู่ไกลๆ
กลับไม่เคยได้โคจรกลับมาเจอเดือนดวงนั้นเลย”
ห้องสภานักเรียน
โต๊ะสีน้ำตาลตัวใหญ่ถูกวางเรียงกันเป็นรูปตัวยูในห้องเล็กๆห้องหนึ่ง หัวโต๊ะถูกใครคนหนึ่งจับจองไว้ด้วยเรือนผมสีน้ำตาลเข้มกับตาสีครามอันทรงพลัง บนโต๊ะของเขามีแฟ้มสีดำเรียงรายเต็มไปหมด ใบหน้าของเขาเคร่งขึ้นกว่าเดิม เมื่อเปิดแฟ้มเอกสารแล้วพบว่า 'ข้อมูลผิดพลาด'
ปึ้ง
มือเรียวยาวตบโต๊ะลงอย่างหัวเสีย เอกสารที่เขาบอกให้หัวหน้าฝ่ายการเงินแก้ตั้งแต่เดือนที่แล้วยังไม่ได้ก้าวหน้าไปถึงไหน การประชุมสภานักเรียนวันนี้จึงไม่ได้ราบรื่นเหมือนครั้งที่ผ่านมา
“พี่ให้ไปแก้ตั้งแต่เดือนที่แล้ว ทำไมยังผิดพลาดอยู่!”
เสียงอันดุดันทำให้ทั้งห้องเงียบกริบ ได้ยินแต่เสียงลมหายใจแผ่วๆของหัวหน้าฝ่าย และใจที่เต้นจนใกล้ทะลักของหัวหน้าฝ่ายการเงิน
สภานักเรียนแยกได้เป็น 2 ทีมใหญ่ๆ คือทีม ม.6 ที่จะได้ 1 คนเป็นประธานและอีก 5 คนเป็นผู้ช่วย ส่วนหัวหน้าฝ่ายและสมาชิกสภานักเรียนจะเป็นทีมของ ม.5 อีก 30 คนซึ่งเป็นหัวหน้าฝ่าย 5 คนและสมาชิกสภาอีก 25 คน
“ผมขอโทษครับพี่กัน งานในห้องผมเยอะมากจริงๆครับ”
เสียงตอบกลับของหัวหน้าฝ่ายการเงินอย่าง 'พีท' ซึ่งรับผิดชอบเป็นทั้งหัวหน้าฝ่ายการเงินและหัวหน้าห้อง พีท ก้มหน้าอย่างไม่กล้าสู้หน้าคนตรงหน้า ตากลมโตสีครามจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา
“หรอ? แล้วสมัครมาเป็นสภานักเรียนเพื่อ!!! ถ้าเราบริหารเวลาแล้วมันแย่ขนาดนี้!!!”
ปึ้งง
แฟ้มถูกกวาดลงจากโต๊ะอย่างกระจัดกระจาย ก่อนที่ 'กัน' ประธานนักเรียนจะเดินออกจากห้องสภาไปพร้อมกับเพื่อนๆของเขาอีก 5 คน
' กัน ' ใครๆก็เรียกเขาว่าบุคคลที่สุดแสนจะเพอร์เฟคที่สุดในโรงเรียน บ้านก็รวย หน้าตาก็ดี เรียนก็เก่ง และยังมีความเป็นผู้นำสูง แต่เขานี่แหละคนที่คนทั้งโรงเรียนให้ฉายาว่า 'เสือยิ้มยาก' และ 'จริงจังกับทุกๆเรื่อง'
“ไอ่กันมึงใจเย็นดิวะ”
เสียงของ ' วิน ' เพื่อนสนิทที่สุดของกัน เดิมตามเขาออกมาจนมาหยุดอยู่ที่สนามหญ้า วิน เป็นเหมือนน้ำที่คอยดับไฟที่ร้อนรุ่มในใจของ กัน ตั้งแต่ม.ปลายเป็นต้นมา พวกเขาสนิทกันมากและเมื่อไหร่ที่กันมีปัญหา วินก็จะเข้าใจปัญหานั้นเพียงแค่สบตา
“มึงยังจะให้กูใจเย็นได้อีกหรอวะไอ่วิน ไม่เห็นพวกแม่งอ่อ งานนี้กูสั่งไปตั้งแต่ประชุมสภาเดือนแล้ว แล้วไง มันคือใบเบิกค่างบกีฬาประสานมิตรไง แล้วนี่มาเดือนนึงละ ตัวเลขที่กูให้แก้แม่งยังเหมือนเดิม ไอ่สัสพูดละหัวร้อน”
“มึงก็เข้าใจน้องมันหน่อย มันเป็นหัวหน้าห้องด้วย งานมันอาจจะเยอะก็ได้”
“เยอะตลอดเดือนเลยหรอวะ เชี่ย!”
“เอาน่า เดี๋ยวมันก็คงแก้มาส่งมึงแหละ รอน้องมันหน่อยแล้วกัน”
วินใช้มือตบบ่าของกันอย่างให้ใจเย็น ก่อนจะเหลือบไปเห็นที่ไหปลาร้าของกันมีรอยเลือดติดอยู่
“เชี่ย! คอมึงไปโดนไรมาวะ”
ก่อนจะใช้มือเรียวยาวสัมผัสไปที่ตรงนั้นเบาๆ
“เปล่า ไม่เป็นไรหรอก กูจะกลับบ้านละ”
“เดี๋ยวดิ ไอ่นี่ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
วินรีบเดินตามกันติดๆ ปกติกันมีอะไรไม่ค่อยจะบอกวิน มีเรื่องอะไรก็จะปิด ไม่อยากให้คนอื่นมาทุกข์ใจเพราะเรื่องตัวเอง
“ไอ่เชี่ยกัน หยุดดิวะ”
ปึก
วินกระโดดก้าวสุดท้ายก่อนจะเอามือไปคว้าไหล่ของคนตรงหน้าไว้ พร้อมกับใช้สีหน้าเค้นให้คนตรงหน้าบอกมาจนได้
“กิ่งไม้ตรงสนามมันหล่นมาใส่กูเฉยๆ กูก็เพิ่งเห็นตอนมึงทักเนี่ย”
“ก็แค่เนี้ยยย”
“เออ งั้นกูกลับละ บาย”
“เออ กลับดีๆ”
TheMilkyWay เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ก.ค. 2560, 18:08:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ก.ค. 2560, 18:08:02 น.