มายาปฏิพัทธ์
เมื่อโชคชะตาให้เธอมาพบกับเขา
‘กตตน์’ ที่ไม่เคยรักภรรยาและคิดว่าไม่มีวันจะรัก
ส่วน ‘จรีภรณ์’ ที่ฟื้นจากความตายมาแบบงงๆ
อยู่ในร่างของหญิงสาวปริศนาหน้าอกสะบึ้ม
ใครจะไปรู้ว่า...เรื่องวุ่นๆ จะเกิดขึ้นตามมา
‘เอาร่างของฉันคืนมา!’
เเละนี่คือหนึ่งในเรื่องวุ่นๆ ที่เกิดขึ้น!!
‘กตตน์’ ที่ไม่เคยรักภรรยาและคิดว่าไม่มีวันจะรัก
ส่วน ‘จรีภรณ์’ ที่ฟื้นจากความตายมาแบบงงๆ
อยู่ในร่างของหญิงสาวปริศนาหน้าอกสะบึ้ม
ใครจะไปรู้ว่า...เรื่องวุ่นๆ จะเกิดขึ้นตามมา
‘เอาร่างของฉันคืนมา!’
เเละนี่คือหนึ่งในเรื่องวุ่นๆ ที่เกิดขึ้น!!
Tags: วิญญาณ สามี ภรรยา ความรัก
ตอน: มายาปฏิพัทธ์ : บทที่ 1 เธอคือใคร? ( 2 )
จรีภรณ์ขยับตัวลุกขึ้นนั่งพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะจับผ้าพันแผลแต่ก็ตกใจเมื่อเส้นผมที่ซอยสั้นนั้นดันยาวและดัดลอน เดี๋ยวนะ...ผมเธอไม่ใช่แบบนี้นี่ ! ยังตกใจกับผมที่เปลี่ยนไปไม่พอนิ้วมือจากที่ป้อมๆ สั้นๆ ก็ดูเหมือนจะเรียวขึ้น
หญิงสาวจับไปทุกส่วนของร่างกายและรู้สึกว่ามันแปลก และเมื่อมือทั้งสองข้างจับที่หน้าอกก็ต้องตกใจมากกว่าเดิม หน้าอกเธอไม่เคยโตแบบนี้มาก่อน แล้วนี่ทำไมถึงใหญ่กว่าเดิมคูณสองเท่า !
จรีภรณ์กำลังมึนงงและเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พลางหันมองดูนาฬิกาหรือปฏิทินเพื่อนับวันเวลา หญิงสาวหันมองไปทางประตูและเห็นพยาบาลเดินเข้ามาจึงรีบพูดขึ้นทันที
“วันนี้วันอะไรคะ ?”
“วันเสาร์จ้ะ”
“อ้อ ค่ะ ” จรีภรณ์กำลังไม่เข้าใจตัวเองแต่ก็ไม่ลืมที่จะขอกระจกจากพยาบาล
“เออ...มีกระจกไหมคะ ?...”
พยาบาลวัยกลางคนมองหน้าก่อนจะเดินไปหยิบกระจกมาให้แล้วเดินออกจากห้องไป
“ขอบคุณค่ะ” จรีภรณ์ยิ้มและกล่าวของคุณ ไม่รอช้าที่จะรีบพลิกกระจกส่องมองตัวเองทันที
ผู้หญิงตรงหน้าของเธอคือใครกัน
จรีภรณ์ยกมือขึ้นลูบใบหน้าและตบแรงๆ ให้ตื่นจากฝัน
เพียะ !
เจ็บระบมไปทั่วใบหน้าซีกขวา แต่เมื่อส่องกระจกอีกครั้งก็ยังเห็นใบหน้าสวยหวานผมสีน้ำตาลดำดัดลอนอยู่
“เฮ้ย !...” จรีภรณ์ร้องอุทานด้วยความตกใจ มือก็โยนกระจกทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี คุณพระ ! นี่มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ ความฝันที่ยังไม่ตื่น
เสียงเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งจรีภรณ์ไม่ได้สนใจมากไปกว่าการตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง...ไม่มีใครทักผิดตั้งแต่แรก แต่เป็นเพราะเธอมาอยู่ในร่างของใครไม่เคยรู้จักพบเจอด้วยซ้ำ แล้วร่างของเธอล่ะไปไหนแล้ว !
“คุณแม่บอกผมว่าคุณประสบอุบัติเหตุ” จรีภรณ์สะดุ้งและค่อยๆ หันไปมองชายหนุ่มผู้มาเยือนใหม่
ใบหน้าหล่อขาวคมเข้มดวงตาสีน้ำตาลดำ จมูกโด่งในแบบชายไทย...
“คุณเป็นใคร ?” จรีภรณ์เอ่ยถามขึ้นพลางส่งสายตามองชายหนุ่มตรงหน้า
ชายหนุ่มมองหญิงสาวร่างเล็กพลางครุ่นคิดในใจโดยไม่ปริปากพูดอะไร
“คุณเป็นใคร เพื่อนงั้นเหรอ” จรีภรณ์พูดด้วยน้ำเสียงห้วน พลางพินิจมองชายหนุ่มตรงหน้าที่แต่งตัวดูภูมิฐานดี
“คุณจำผมไม่ได้ ?”
หญิงสาวมองด้วยความหมั่นไส้นิดๆ เมื่อคนแสดงท่าทางนิ่งขรึมเก็กหล่อ
ถ้ารู้จักจะถามไหมล่ะ !!...
“ถ้ารู้จักคงถามหรอก” จรีภรณ์พูดโดยไม่ได้สนใจอีกฝ่าย เธอขยับตัวพยายามเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
หยิบไม่ถึง…!! ทำไมผู้หญิงร่างนี้ถึงแขนสั้นนัก
กตตน์มองคนป่วยบนเตียงก่อนจะก้าวไปและหยิบแก้วและเทน้ำส่งให้
จรีภรณ์รับแก้วมาพลางมองโดยไม่กล่าวขอบคุณ เธอดื่มน้ำไม่สนใจคนที่ยืนรอข้างเตียง จะให้สนได้ยังไงแค่หน้าตายังไม่คุ้นว่าเคยพบกันเลย
“งั้นผมจะบอกคุณเผื่อบางทีคุณอาจจะลืม” กตตน์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งมองหญิงสาวที่ไม่สนใจอะไรนอกจากตั้งหน้าดื่มน้ำในแก้ว
“ผมเป็นสามีของคุณ...”
พรวด !!!
เมื่อได้ยินจรีภรณ์ก็สำลักน้ำออกมาทันที ยกมือขึ้นลูบหน้าอกเบาๆ ก่อนหันมองชายหนุ่มพลางเช็ดปาก
“คุณพูดอีกทีซิ บางทีฉันอาจหูฝาดไป” หญิงสาวบอกให้เขาพูดอีกครั้งเผื่อความมั่นใจ
“สามี...แค่ในนามเท่านั้น” กตตน์มองหญิงสาวตรงหน้าที่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
จรีภรณ์แทบจะเป็นลมทำอะไรไม่ถูก มือที่ถือแก้วอยู่ได้ร่วงลงไป ถ้าจะเป็นแบบนี้ให้ตายแล้วกลับมาอยู่ในร่าง หญิงคนนี้ยอมตายเสียดีกว่า !! ถึงจะเป็นแค่สามีในนามหรือสามีจริงๆ ก็เถอะ แบบนี้มันนรกชัดๆ !
“นี่คุณ...” หญิงสาวเอ่ยปากเรียกด้วยเสียงแผ่ว ดวงตากลอกไปมาแสดงถึงความสับสน
“ตบหน้าฉันทีสิ”
กตตน์มองหน้าหญิงสาวโดยไม่แสดงความรู้สึกออกมา ครั้นมองคนป่วยที่กระวนกระวายราวกับรับความจริงไม่ได้ก็รู้สึกแปลกใจ
“คุณจำอะไรไม่ได้เลยอย่างงั้นเหรอ ?” ชายหนุ่มถามอีกครั้ง
จรีภรณ์อยากจะเอาหัวชนฝาผนังจริงๆ ทำไมโชคชะตาเล่นตลกกันแบบนี้ !!!
“คุณคงสับสน พักเถอะ” กตตน์เอ่ยขึ้นก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
“มันไม่ตลกนะ ไม่ตลกเลยสักนิด ม่ายยยยยยย...”
เมื่อประตูปิดลงแล้วจรีภรณ์ถึงกับต้องร้องออกมาเสียงดังกับโชคชะตาที่เล่นตลกแบบนี้
=======================================
หากสนใจหนังสือสอบถามรายละเอียดได้ที่
เพจ Mamaya Writer นะคะ
หญิงสาวจับไปทุกส่วนของร่างกายและรู้สึกว่ามันแปลก และเมื่อมือทั้งสองข้างจับที่หน้าอกก็ต้องตกใจมากกว่าเดิม หน้าอกเธอไม่เคยโตแบบนี้มาก่อน แล้วนี่ทำไมถึงใหญ่กว่าเดิมคูณสองเท่า !
จรีภรณ์กำลังมึนงงและเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พลางหันมองดูนาฬิกาหรือปฏิทินเพื่อนับวันเวลา หญิงสาวหันมองไปทางประตูและเห็นพยาบาลเดินเข้ามาจึงรีบพูดขึ้นทันที
“วันนี้วันอะไรคะ ?”
“วันเสาร์จ้ะ”
“อ้อ ค่ะ ” จรีภรณ์กำลังไม่เข้าใจตัวเองแต่ก็ไม่ลืมที่จะขอกระจกจากพยาบาล
“เออ...มีกระจกไหมคะ ?...”
พยาบาลวัยกลางคนมองหน้าก่อนจะเดินไปหยิบกระจกมาให้แล้วเดินออกจากห้องไป
“ขอบคุณค่ะ” จรีภรณ์ยิ้มและกล่าวของคุณ ไม่รอช้าที่จะรีบพลิกกระจกส่องมองตัวเองทันที
ผู้หญิงตรงหน้าของเธอคือใครกัน
จรีภรณ์ยกมือขึ้นลูบใบหน้าและตบแรงๆ ให้ตื่นจากฝัน
เพียะ !
เจ็บระบมไปทั่วใบหน้าซีกขวา แต่เมื่อส่องกระจกอีกครั้งก็ยังเห็นใบหน้าสวยหวานผมสีน้ำตาลดำดัดลอนอยู่
“เฮ้ย !...” จรีภรณ์ร้องอุทานด้วยความตกใจ มือก็โยนกระจกทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี คุณพระ ! นี่มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ ความฝันที่ยังไม่ตื่น
เสียงเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งจรีภรณ์ไม่ได้สนใจมากไปกว่าการตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง...ไม่มีใครทักผิดตั้งแต่แรก แต่เป็นเพราะเธอมาอยู่ในร่างของใครไม่เคยรู้จักพบเจอด้วยซ้ำ แล้วร่างของเธอล่ะไปไหนแล้ว !
“คุณแม่บอกผมว่าคุณประสบอุบัติเหตุ” จรีภรณ์สะดุ้งและค่อยๆ หันไปมองชายหนุ่มผู้มาเยือนใหม่
ใบหน้าหล่อขาวคมเข้มดวงตาสีน้ำตาลดำ จมูกโด่งในแบบชายไทย...
“คุณเป็นใคร ?” จรีภรณ์เอ่ยถามขึ้นพลางส่งสายตามองชายหนุ่มตรงหน้า
ชายหนุ่มมองหญิงสาวร่างเล็กพลางครุ่นคิดในใจโดยไม่ปริปากพูดอะไร
“คุณเป็นใคร เพื่อนงั้นเหรอ” จรีภรณ์พูดด้วยน้ำเสียงห้วน พลางพินิจมองชายหนุ่มตรงหน้าที่แต่งตัวดูภูมิฐานดี
“คุณจำผมไม่ได้ ?”
หญิงสาวมองด้วยความหมั่นไส้นิดๆ เมื่อคนแสดงท่าทางนิ่งขรึมเก็กหล่อ
ถ้ารู้จักจะถามไหมล่ะ !!...
“ถ้ารู้จักคงถามหรอก” จรีภรณ์พูดโดยไม่ได้สนใจอีกฝ่าย เธอขยับตัวพยายามเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
หยิบไม่ถึง…!! ทำไมผู้หญิงร่างนี้ถึงแขนสั้นนัก
กตตน์มองคนป่วยบนเตียงก่อนจะก้าวไปและหยิบแก้วและเทน้ำส่งให้
จรีภรณ์รับแก้วมาพลางมองโดยไม่กล่าวขอบคุณ เธอดื่มน้ำไม่สนใจคนที่ยืนรอข้างเตียง จะให้สนได้ยังไงแค่หน้าตายังไม่คุ้นว่าเคยพบกันเลย
“งั้นผมจะบอกคุณเผื่อบางทีคุณอาจจะลืม” กตตน์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งมองหญิงสาวที่ไม่สนใจอะไรนอกจากตั้งหน้าดื่มน้ำในแก้ว
“ผมเป็นสามีของคุณ...”
พรวด !!!
เมื่อได้ยินจรีภรณ์ก็สำลักน้ำออกมาทันที ยกมือขึ้นลูบหน้าอกเบาๆ ก่อนหันมองชายหนุ่มพลางเช็ดปาก
“คุณพูดอีกทีซิ บางทีฉันอาจหูฝาดไป” หญิงสาวบอกให้เขาพูดอีกครั้งเผื่อความมั่นใจ
“สามี...แค่ในนามเท่านั้น” กตตน์มองหญิงสาวตรงหน้าที่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
จรีภรณ์แทบจะเป็นลมทำอะไรไม่ถูก มือที่ถือแก้วอยู่ได้ร่วงลงไป ถ้าจะเป็นแบบนี้ให้ตายแล้วกลับมาอยู่ในร่าง หญิงคนนี้ยอมตายเสียดีกว่า !! ถึงจะเป็นแค่สามีในนามหรือสามีจริงๆ ก็เถอะ แบบนี้มันนรกชัดๆ !
“นี่คุณ...” หญิงสาวเอ่ยปากเรียกด้วยเสียงแผ่ว ดวงตากลอกไปมาแสดงถึงความสับสน
“ตบหน้าฉันทีสิ”
กตตน์มองหน้าหญิงสาวโดยไม่แสดงความรู้สึกออกมา ครั้นมองคนป่วยที่กระวนกระวายราวกับรับความจริงไม่ได้ก็รู้สึกแปลกใจ
“คุณจำอะไรไม่ได้เลยอย่างงั้นเหรอ ?” ชายหนุ่มถามอีกครั้ง
จรีภรณ์อยากจะเอาหัวชนฝาผนังจริงๆ ทำไมโชคชะตาเล่นตลกกันแบบนี้ !!!
“คุณคงสับสน พักเถอะ” กตตน์เอ่ยขึ้นก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
“มันไม่ตลกนะ ไม่ตลกเลยสักนิด ม่ายยยยยยย...”
เมื่อประตูปิดลงแล้วจรีภรณ์ถึงกับต้องร้องออกมาเสียงดังกับโชคชะตาที่เล่นตลกแบบนี้
=======================================
หากสนใจหนังสือสอบถามรายละเอียดได้ที่
เพจ Mamaya Writer นะคะ
MamayaWriter เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ส.ค. 2560, 11:59:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ส.ค. 2560, 11:59:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 838
| << มายาปฏิพัทธ์ : บทที่ 1 เธอคือใคร? ( 1 ) | มายาปฏิพัทธ์ : บทที่ 1 เธอคือใคร? ( 3 ) >> |