ทัณฑ์ราคี
หากเธอไม่ใช่เจ้าสาวของคนที่เขาเกลียดชัง
หากเธอไม่แต่งงานกับคนที่ทำให้พี่ชายเขา ต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรา
เขาคงไม่ลากตัวเธอมาเป็นเครื่องมือในการล้างแค้นในครั้งนี้!
หากเธอไม่แต่งงานกับคนที่ทำให้พี่ชายเขา ต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรา
เขาคงไม่ลากตัวเธอมาเป็นเครื่องมือในการล้างแค้นในครั้งนี้!
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่1. กาฝากที่ไม่มีใครต้องการ/2
ต่อจ้า
รถยนต์หรูคันงามแล่นมาจอดหน้าปากซอย ประตูด้านข้างคนขับเปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงสาวก้าวลงมา ไม่ทันจะเดินออกไปกระจกรถตรงที่นั่งด้านหลังก็เปิดออก
“ยายมัส ฝากซื้อพายมะพร้าว เอามาสองกล่องนะ แช่ตู้เย็นไว้ให้ด้วยเดี๋ยวเย็นนี้จะกลับมากิน” ธนบัตรสีเทาถูกยื่นส่งให้
“ค่ะ พี่ป่าน” มัสลินยื่นมือไปรับธนบัตรของพี่สาวมาเก็บไว้
ลินินปรายตามองไปยังตึกแถวข้างตลาดนิดหนึ่ง เมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงเปิดประตูร้านขายเบเกอรี่ออกมาก็รีบกดปิดกระจกรถ แล้วสั่งให้คนรถขับออกไปทันที
“สงสัยวันนี้ฝนจะตก ยายคุณหนูป่านยอมให้นั่งรถมาด้วย”
“พอดีพี่ป่านมีธุระ เลยให้มัสติดรถมาด้วย พี่ปอนด์อย่าไปแขวะพี่ป่านเลยค่ะ เดี๋ยวพี่ป่านรู้เข้าจะพาลเกลียดขี้หน้าพี่ปอนด์มากกว่าเดิม”
มัสลินรีบบอกเกรงว่าปรัชย์จะเหน็บแนมพี่สาวเธอมากกว่านี้ เขากับลินินเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เรียนมัธยม ปรัชย์อายุมากกว่าลินินสองปีแก่กว่ามัสลินสามปี เขาย้ายมาเรียนโรงเรียนเดียวกับเธอและพี่สาวพร้อมกับมารดาที่มาเช่าตึกแถวเปิดร้านเบเกอรี่ที่ตลาดทรัพย์เจริญแห่งนี้ เปรมใจแม่ของปรัชย์เป็นลูกศิษย์เก่าของคุณยายของมัสลิน จึงมักพาลูกชายแวะไปหาท่านที่บ้านบ่อยๆ พลอยให้เด็กทั้งสองสนิทสนมกัน
“ช่างสิ ใครจะสน มาเข้ามาก่อน ข้างนอกร้อนจะตาย เดี๋ยวแดดเผาดำหมด”
ปรัชย์เปิดประตูร้านให้หญิงสาวเดินเข้าไปด้านใน กลิ่นหอมของขนมปังลอยฟุ้งชวนน้ำลายสอทันทีที่เข้ามา ทำเอาคนได้กลิ่นท้องร้องเสียงดัง
“หิวใช่ไหม มานั่งตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพี่เอาอะไรมาให้กิน”
ลูกชายเจ้าของร้านได้ยินเสียงท้องร้องก็จูงมือมัสลินมานั่งที่เก้าอี้ แล้วเดินหายเข้าไปด้านใน ก่อนจะกลับมาพร้อมข้าวผัดและน้ำหวานมาวางตรงหน้า
“ข้าวผัดไส้กรอกของชอบของมัสไง แม่พี่ทำไว้ให้ นี่น้ำกระเจี๊ยบเย็นๆ จะได้สดชื่น”
“ขอบคุณค่ะ น่ากินมากเลย มัสกินก่อนนะคะ”
มัสลินเอ่ยขอบคุณแล้วลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ตั้งแต่เช้าเธอได้กินข้าวต้มไปชามเดียว หลังจากป้อนข้าวป้อนยาให้คุณยายที่นอนป่วยอยู่ ก็ต้องมาช่วยเด็กอาหมี่ทำความสะอาดบ้าน กว่างานจะเสร็จก็บ่ายคล้อย ไม่ทันจะได้กินอะไรคุณป้าแพรก็ใช้ให้มาเก็บค่าเช่า โชคยังดีที่นางแววฝากเธอติดรถของพี่สาวออกมาด้วย หากปั่นจักรยานออกมาเหมือนทุกครั้งคงลำบากกว่านี้
“พี่สงสารมัสเหลือเกิน ทำไมต้องทนให้เขาใช้งานราวกับทาสแบบนั้น มัสเรียนจบมีวุฒิปริญญาน่าจะหางานทำแล้วย้ายออกมาอยู่ข้างนอก”
ปรัชย์มองมัสลินด้วยแววตาเวทนา มัสลินเป็นลูกสาวของคุณไหมพิมพ์ลูกสาวคนเล็กของคุณยายฝ้ายคำกับสามีนักดนตรีชาวอังกฤษ เมื่ออายุได้สิบสองก็ต้องกำพร้าสูญเสียบิดามารดาจากอุบัติเหตุรถคว่ำ คุณยายฝ้ายคำรับหลานสาวมาเลี้ยงดูให้อยู่อาศัยที่เรือนไทยของท่าน ในบริเวณเดียวกับคฤหาสน์ของลูกสาวคนโตกับสามี ห้าปีแรกมัสลินได้รับการดูแลอย่างดีจากผู้เป็นยาย แต่พอปีต่อมาคุณยายฝ้ายคำเกิดล้มป่วยนอนติดเตียง แพรพรรณถือโอกาสนี้ให้คนเป็นแม่เซ็นยกอำนาจในการดูแลทรัพย์สินให้ตนเอง แล้วใช้อำนาจที่มีข่มเหงหลานสาวในไส้ เรียกไปใช้งานในบ้าน รวมถึงเป็นคนเก็บค่าเช่าตึกและค่าแผงในตลาด แลกกับอาหารและค่ารักษาพยาบาลของคนป่วย มัสลินจำต้องยอมให้ผู้เป็นป้ากดขี่ข่มเหง จนเรียนจบมัธยมปลายนางแพรพรรณไม่ยอมส่งเสียให้เรียนต่อ เปรมใจสงสารจึงแนะนำให้มัสลินเรียนต่อทางไกลกับมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช จนจบปริญญามาอย่างยากเข็ญ
“ถ้ามัสออกมา แล้วใครจะดูแลคุณยาย”
มัสลินวางช้อนลง ยิ้มเศร้า แววตาอ่อนแสงลงเมื่อนึกถึงคนป่วยที่นอนเป็นอมพาตมาร่วมหลายปี ทุกวันนี้เธออดทนทำทุกอย่างก็เพราะมีคุณยายเป็นแรงใจ หากไม่นับผู้เป็นป้าแล้ว ท่านคือญาติคนเดียวในโลกที่เหลืออยู่ จะให้เธอทอดทิ้งท่านไปหาความสุขสบายมัสลินคงทำไม่ได้
“คุณนายแพรพรรณเขามองมัสว่าเป็นหลานที่ไหน แม่แท้ๆ อย่างคุณยายก็ปล่อยให้นอนติดเตียง ไม่จ้างพยาบาลมาดูแล ไม่หาหมอดีๆ มารักษา ปล่อยให้ท่านนอนเหมือนผักอยู่ในห้อง คนอะไรใจร้ายใจดำไม่มีใครเท่า”
ปรัชย์ก่นด่าญาติผู้ใหญ่ของมัสลินด้วยความเกลียดชัง หากมัสลินยอมให้เขากับแม่ช่วย คงไม่ต้องทนรองมือรองเท้าเป็นทาสในเรือนเบี้ยให้ผู้เป็นป้ามานานหลายปีแบบนี้หรอก เขารู้ว่ามัสลินกตัญญูต่อคุณยาย ยอมอดทนเพื่ออยู่ดูแลท่าน ทั้งที่นางแพรพรรณเห็นว่าเธอเป็นกาฝากที่มาอาศัยบ้านอยู่
“ช่างเถอะค่ะพี่ปอนด์ มัสขอแค่ได้ดูแลคุณยาย มัสก็พอใจแล้ว มัสไปล้างจานก่อนนะคะอิ่มแล้ว”
มัสลินไม่อยากต่อความยาวให้ปวดร้าวมากกว่านี้ ลุกขึ้นหยิบจานกับแก้วเปล่านำไปล้างหลังร้าน เปรมใจแม่ของปรัชย์กำลังอบขนมอยู่หันมาเห็นก็รีบมารับจานชามไปวางในอ่างล้างจาน
“เอามานี่ ไม่ต้องล้างหรอกเดี๋ยวป้าล้างเอง”
“มัสล้างเองดีกว่าค่ะ มาฝากท้องกับป้าเปรมบ่อยๆ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่”
มัสลินไม่ยอมทำตัวไร้ประโยชน์ หยิบฟองน้ำมาล้างจานชามในอ่างล้างจานจนหมด เธอได้อาศัยข้าวน้ำจากความเมตตาของเปรมใจมาหลายปี นับตั้งแต่คุณยายป่วยเธอแทบไม่ได้กินอิ่ม คนเป็นป้าไม่ใส่ใจเรื่องอาหาร ปล่อยให้หลานสาวกินอยู่กับคนรับใช้ ตัวเองกับสามีและลูกสาวมักจะรับประทานอาหารนอกบ้าน ในครัวจึงแทบไม่มีของสดติดไว้ คนในบ้านได้ค่าอาหารเพียงเล็กน้อยไม่พอกินอิ่มครบทุกคน คนรับใช้อย่างนางแวว นายมั่นและเด็กอาหมี่ พอมีเงินเดือนให้ใช้จ่ายจึงไม่ลำบากนัก แต่มัสลินไม่มีเงินเดือนเหมือนคนอื่น อาศัยทำขนมไทยมาฝากขายที่ร้านของเปรมใจ และได้ฝากท้องกับเจ้าของร้านเป็นบางมื้อ พอมีเงินเป็นค่าอาหารให้ตัวเองและคนป่วยได้กิน ยังดีที่แพรพรรณจ่ายค่ารักษาและค่าอุปกรณ์พวกผ้าอ้อมและยาให้มารดาตัวเอง มัสลินจึงไม่ลำบากมากกว่าที่เป็น มัสลินไม่กล้าเล่าให้คนเป็นยายฟังกลัวท่านจะคิดมาก บั่นทอนสุขภาพให้แย่ลง ได้แต่อดทนให้เวลาผ่านไปในแต่ละวัน ท่ามกลางความเวทนาของคนที่รู้เรื่อง
“มีลูกค้าเขาอยากได้ขนมกลีบลำดวน เขาลองเอาไปขายที่ร้านกาแฟของเขาแล้วลูกค้าติดใจ มาสั่งป้าให้ส่งให้อาทิตย์ละห้าสิบกล่อง มัสทำไหวไหมลูก”
“ไหวคะ มัสคงต้องขอยืมเตาอบป้าเปรมนะคะ เตาที่บ้านมันเล็กกลัวจะอบได้ไม่พอ”
มัสลินรีบตอบรับด้วยน้ำเสียงยินดี การได้ยอดขายเพิ่มขึ้น เท่ากับรายได้ที่มากขึ้น ต่อให้ไม่ไหวเธอก็ต้องทำให้ไหว อาจจะต้องแอบย่องออกมาช่วงค่ำสักสองชั่วโมงมาอบขนม
“ป้าเพิ่งซื้อเตาใหม่ มัสใช้เตาเก่าของป้าได้เลย พวกส่วนผสมป้าจะซื้อมาเผื่อ เงินค่าขายขนมป้ายังไม่ได้จ่ายให้มัส ยังพอมีเหลือ”
เปรมใจมีน้ำใจเสมอ นางหาลูกค้าใหม่ๆ ให้มัสลิน ช่วยซื้อวัตถุดิบมาให้ ด้วยรู้ว่ามัสลินไปซื้อมาด้วยตัวเองลำบาก มีเพียงฝีมือการทำขนมไทยและเบเกอรี่ ที่คุณยายฝ้ายคำถ่ายทอดให้เป็นมรดกความรู้ติดตัว ช่วยในการหาเลี้ยงตัวเอง หากเป็นมรดกทรัพย์สินเงินทอง คงถูกนางแพรพรรณแย่งชิงเอาไปหมด
“ขอบคุณมากค่ะป้าเปรม เดี๋ยวคืนนี้สักสองทุ่ม มัสจะแวะมาขอใช้เตาอบนะคะ”
“ได้เลยจ้า ป้าจะให้ตาปอนด์เปิดประตูไว้ให้ ตาปอนด์นอนดึกจะได้อยู่เป็นเพื่อนมัส”
มัสลินอยู่ช่วยเปรมใจเอาขนมออกจากเตาจนเสร็จ ก็ยกมาหน้าร้าน เวลาเลิกเรียนผู้ปกครองมักพาลูกหลานตัวเองแวะมาซื้อขนมก่อนกลับบ้าน ร้านขนมของเปรมใจมีทั้งเบเกอรี่และขนมไทย รสชาติดีเป็นที่นิยมของคนในละแวกนี้และใกล้เคียง ช่วงเช้าและช่วงเย็นจึงเป็นช่วงที่ขายดี
“เชิญค่ะ ขนมเพิ่งอบเสร็จร้อนๆ เลย”
มัสลินช่วยสองแม่ลูกขายขนมมือเป็นระวิง กว่าลูกค้าจะซาขนมในร้านก็หมดไปหลายถาด ขนมอบใหม่หมดเกลี้ยง เหลือเพียงขนมแห้งพวกคุกกี้และขนมปังกรอบเท่านั้น เปรมใจเลยสั่งให้ปิดร้าน
เปรมใจขึ้นไปพัก โดยปล่อยให้สองหนุ่มสาวช่วยกันเก็บข้าวของล้าง ทำสะอาดร้าน หลังจากเสร็จงานทั้งสองก็มานั่งคุยกัน
“ร้านป้าเปรมขายดีแบบนี้ทุกวัน อีกไม่นานก็มีเงินซื้อตึกได้แล้วมั้ง”
“แม่พี่ก็อยากซื้อ แต่คุณนายแพรพรรณเขาไม่ขายให้ สัญญาเช่าสิ้นปีนี้ก็จะหมดแล้ว ถ้าไม่ยอมต่อให้ พี่กับแม่คงต้องหาร้านใหม่”
เปรมใจเคยไปขอซื้อตึกแถวสองคูหาที่ตัวเองเช่าอยู่ แต่แพรพรรณไม่ยอมขายให้ แถมยังไม่ยอมต่อสัญญาเช่าที่ใกล้จะหมดลง เหมือนจงใจให้สองแม่ลูกย้ายออกไปจากที่นี่
“ตึกแถวกับตลาดยังเป็นชื่อของคุณยายค่ะ ป้าแพรไม่มีสิทธิ์ขาย แบบนี้มั้งคะป้าแพรเลยไม่ได้ขายให้ป้าเปรม”
แม้คุณยายฝ้ายคำจะเซ็นยกอำนาจ ในการจัดการดูแลทรัพย์สินให้แพรพรรณไปแล้ว แต่เจ้าของทรัพย์สินทั้งหมดยังเป็นชื่อของคุณยายอยู่ หากคุณยายยังมีชีวิตลูกสาวของท่านก็ไม่มีสิทธิ์ขายให้ใคร
“คุณยายทำพินัยกรรมไว้หรือเปล่า ขอโทษนะ หากท่านเป็นอะไรไป พี่คิดว่าคุณนายแพรคงจะฮุบมรดกหมด ไม่แบ่งให้มัสหรอก ดีไม่ดีอาจจะเฉดหัวมัสออกจากบ้านก็ได้”
ปรัชย์มองโลกในแง่ร้ายไว้ก่อน ใช่จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น คนโลภมากเห็นแก่ตัวแบบแพรพรรณ ย่อมไม่เก็บหลานกาฝากไว้ให้รกบ้าน ต้องหาทางกำจัดออกไปให้พ้นตา
“เรื่องมันยังไม่เกิดค่ะ มัสไม่อยากคิดให้ปวดหัว ขอแค่ตอนนี้มัสดูแลคุณยาย ได้เห็นคุณยายมีชีวิตอยู่ มัสก็พอใจแล้ว เรื่องอนาคตปล่อยให้มันเกิดก่อนค่อยร้อนใจทีหลัง”
“หึ แม่นางฟ้าในทุ่งลาเวนเดอร์ “
หากปรัชย์เป็นชายใจหญิง เขาคงจิกกัด แขวะมัสลินเจ็บๆ ด้วยถ้อยคำแรงกว่านี้ ด้วยความหมั่นไส้ ในความเป็นคนดีของหญิงสาว แต่ชายหนุ่มได้แต่ถอนใจแรงๆ บ่นลอยๆ ออกมาเพียงเท่านั้น
“มัสยังไม่ได้เก็บค่าเช่าแผงเลย นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย”
มัสลินขยับลุก แต่ถูกปรัชย์จับแขนรั้งให้นั่งลง
“พี่ช่วยเก็บให้แล้ว เดี๋ยวเอามาให้ พวกแม่ค้าเขาเอามาฝากไว้ตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว”
ชายหนุ่มลุกไปเปิดลิ้นชัก หยิบซองเงินและรายชื่อแม่ค้ามาส่งให้
“ป้าแสงแกขอติดไว้สองร้อย บอกว่าอาทิตย์หน้าจะรวบยอดมาจ่ายให้ งวดนี้แกเล่นหวยหนักไปหน่อย”
“ขอบคุณค่ะพี่ปอนด์ อุตส่าห์ไปช่วยเก็บค่าแผงให้” มัสลินเอ่ยขอบคุณ แล้วยิ้มประจบ
“เล็กน้อยน่า คนแถวนี้เขาสงสารมัสกันทั้งนั้น อะไรที่พอช่วยได้เขาก็ช่วยกัน อีกอย่างคุณยายก็มีบุญคุณกับพวกเขา สร้างตลาดให้ที่ทำมาหากิน แถมเก็บค่าเช่าไม่แพง”
คุณยายฝ้ายคำเป็นที่รักและเคารพนับถือของแม่ค้าและคนในละแวกนี้มาก พลอยให้หลายคนนึกเอ็นดูมัสลินไปด้วย ต่างกับแพรพรรณที่ถูกคนเกลียดชังเพราะความเห็นแก่ตัว และไม่เคยช่วยเหลือใคร
“มัสต้องกลับแล้วค่ะ สักสองทุ่มมัสจะแวะมาใหม่นะคะ”
มัสลินมองดูนาฬิกาข้างฝาผนัง เห็นว่าเย็นมากแล้ว ใกล้เวลาที่เธอต้องกลับไปอาบน้ำป้อนข้าวป้อนยาคุณยาย
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ปรัชย์ลุกขึ้นตาม
“ไม่เป็นไรค่ะ มัสกลับเองได้ เดี๋ยวทำขนมเสร็จพี่ปอนด์ค่อยไปส่งมัส”
“โอเค พี่จะไปอาบน้ำ แล้วจะลงมาเตรียมวัตถุดิบกับอุ่นเตาไว้ให้”
“ขอบคุณค่ะ มัสไปก่อนนะคะ”
มัสลินเดินออกจากร้านขนมมาด้วยท่าทางร่าเริง วันนี้สำหรับเธอแล้วมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นหลายเรื่อง ได้ยอดขายขนมเพิ่ม ไม่ต้องเหนื่อยเก็บค่าแผงเอง แถมยังได้กินข้าวผัดอร่อยของโปรด สิ่งเหล่านี้แม้ไม่ยิ่งใหญ่ แต่เป็นสิ่งที่ช่วยประโลมหัวใจดวงน้อยให้มีแรงลุกขึ้นสู้ต่อไป เธอไม่คาดหวังอะไรที่ใหญ่เกินตัว ขอมีความสุขกับปัจจุบันในแต่ละวันก็เพียงพอแล้ว
แต่ความสุขเล็กน้อยที่เธอมีกำลังจะหมดไป เมื่อใครบางคนกำลังจับตามองร่างเล็กนั้นด้วยแววตาวาวโรจน์
คนมองขับรถกระบะตามหลังมาห่างๆ หลังจากที่เขาพูดคุยหาข้อมูลจากแม่บ้านของนางแพรพรรณแล้ว ก็ขับรถออกมาปากซอย ได้เห็นหญิงสาวอยู่ที่ร้านขายขนม จึงจอดรถซุ่มดูอยู่จนกระทั่งเธอออกมาจากร้าน โดยมีชายหนุ่มหน้าตาดีเดินออกมาส่งหน้าร้าน ทั้งสองยิ้มให้กัน พูดคุยกันท่าทางสนิทสนม คนมองระยะไกลแค่นยิ้มหยันเมื่อคิดว่าผู้หญิงสวยน่ารักคนนี้ ไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนกับดอกไม้แรกแย้ม แต่เป็นดอกไม้สีทองที่ถูกภมรไต่ตอมไปเสียแล้ว
“หึ ไอ้ภานุฉันนึกว่าแกจะได้ของดี ที่แท้ก็ถูกว่าที่แม่ยายย้อมแมวขาย”
///
อัพแล้วจ้า
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
ผการุ้ง
///
สามารถโหลดอีบุคนิยายของรวิญาดา/ผการุ้งได้แล้วที่กูเกิ้ลเพลย์
https://play.google.com/store/books/author?id=ผการุ้ง
เวปMeb
https://www.mebmarket.com/index.php?action=NewEntryPublisherBooks&publisher_id=234484&id=234484&name=รวิญาดาบุ๊คส์&page_no=1
รวิญาดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ก.ค. 2561, 17:47:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ก.ค. 2561, 17:47:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 576
| << ตอนที่1. กาฝากที่ไม่มีใครต้องการ/1 | ตอนที่1. กาฝากที่ไม่มีใครต้องการ/3 >> |