แรกรักพันใจ: มาสฬฎา (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
มีมารดาเลี้ยงใจร้าย บวกกับพี่สาวใจยักษ์ ชีวิตดูน่ารันทดนัก
แต่ ‘วรีวาฏิกา’ สาวชื่อยาวยิ่งกว่าแม่น้ำไนล์ก็หาได้แคร์ไม่
แต่พอคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชาย...จากที่เคยอบอุ่นน่ารักเอาใจ กลายเป็นเย็นชาหมางเมินใส่ เธอก็เลยต้องเริ่มจะแคร์
เจอกันตอนเด็กๆ เธอคิดว่า ‘ภควัตน์’ ช่างเป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยนมีเมตตา
เจอกันช่วงวัยรุ่น วรีวาฏิกาก็ยังคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่หล่อเหลาและแสนดี
เจอกันอีกครั้งในวัยทำงาน...
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปชั่วร้ายได้ขนาดนี้เล่า!
นี่ถ้าเมื่อก่อนเธอไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง ภควัตน์ก็เสแสร้งตลบตะแลงเก่งเกินไปแล้ว!
“ชื่อเล่นผม มีไว้ให้คนสนิทกันเรียก และนั่นไม่ใช่คุณ!”
ประโยคเดียวเบิกเนตรจนวรีวาฏิกาต้องหันกลับมามองท่านรองประธานเสียใหม่
ในเมื่อเขาไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าก่อนก็ไม่เป็นไร
เจอกันคราวต่อไป ก็อย่าหวังให้เธอเห็นใจก็แล้วกัน!
*******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "มาสฬฎา" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ค่ะ ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นนิยายรักโรแมนติก คอมเมดี้ ที่รับประกันเลยว่าทั้งสนุก ตลก น่ารัก และฟินมากกกกกก ได้ปาความเครียดทิ้งไปแน่นอน! เพราะพี่พาร์ค พระเอกของเรื่องแม้จะเป็นบอสสายเย็นชา แต่(แอบ)รักนางเอกสุดหัวใจ ส่วนนางเอกก็เป็นน้องมึนที่เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ 5555 #รับประกันความสนุก!
*******************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 458 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 4 ตอนรวด)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 319฿ จากราคาปก 350฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 364฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket และ NaiinPann**
แต่ ‘วรีวาฏิกา’ สาวชื่อยาวยิ่งกว่าแม่น้ำไนล์ก็หาได้แคร์ไม่
แต่พอคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชาย...จากที่เคยอบอุ่นน่ารักเอาใจ กลายเป็นเย็นชาหมางเมินใส่ เธอก็เลยต้องเริ่มจะแคร์
เจอกันตอนเด็กๆ เธอคิดว่า ‘ภควัตน์’ ช่างเป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยนมีเมตตา
เจอกันช่วงวัยรุ่น วรีวาฏิกาก็ยังคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่หล่อเหลาและแสนดี
เจอกันอีกครั้งในวัยทำงาน...
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปชั่วร้ายได้ขนาดนี้เล่า!
นี่ถ้าเมื่อก่อนเธอไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง ภควัตน์ก็เสแสร้งตลบตะแลงเก่งเกินไปแล้ว!
“ชื่อเล่นผม มีไว้ให้คนสนิทกันเรียก และนั่นไม่ใช่คุณ!”
ประโยคเดียวเบิกเนตรจนวรีวาฏิกาต้องหันกลับมามองท่านรองประธานเสียใหม่
ในเมื่อเขาไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าก่อนก็ไม่เป็นไร
เจอกันคราวต่อไป ก็อย่าหวังให้เธอเห็นใจก็แล้วกัน!
*******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "มาสฬฎา" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ค่ะ ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นนิยายรักโรแมนติก คอมเมดี้ ที่รับประกันเลยว่าทั้งสนุก ตลก น่ารัก และฟินมากกกกกก ได้ปาความเครียดทิ้งไปแน่นอน! เพราะพี่พาร์ค พระเอกของเรื่องแม้จะเป็นบอสสายเย็นชา แต่(แอบ)รักนางเอกสุดหัวใจ ส่วนนางเอกก็เป็นน้องมึนที่เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ 5555 #รับประกันความสนุก!
*******************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 458 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 4 ตอนรวด)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 319฿ จากราคาปก 350฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 364฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket และ NaiinPann**
Tags: เลขา บอส พระเอกเย็นชา แม่เลี้ยง ลูกเลี้ยง ตลก
ตอน: บทที่ 15 -100%
เมื่อหนึ่งหนุ่มสองสาวเดินมาถึงหน้าโรงแรม หนุ่มผู้กลายเป็นสารถีจำเป็นก็ยื่นบัตร Valet Parking ให้พนักงาน จากนั้นไม่กี่นาทีทั้งสามก็เข้าไปนั่งในรถ โดยมีเมทิยารีบวิ่งไปเปิดประตูหน้าเพื่อจะได้นั่งคู่กับภควัตน์ซึ่งเป็นคนขับ วรีวาฏิกาจึงเดินไปนั่งเบาะหลังด้วยความสำราญใจ
เบาะหลังนั่งสบายกว่าตั้งเยอะ ไม่รู้เมทิยาจะอยากนั่งข้างหน้าเป็นตุ๊กตาหน้ารถไปทำไม
ระหว่างทางกลับบ้าน เมทิยาก็หาเรื่องคุยกับภควัตน์ไม่หยุดหย่อน ผิดกับอีกหนึ่งสาวที่หาวแล้วหาวอีก แถมยังนั่งนิ่งเงียบตลอดทางเพราะง่วงนอนเต็มที รถก็เคลื่อนตัวได้แสนช้าเพราะการจราจรหนาแน่น เนื่องจากสายฝนที่โปรยลงมาตั้งแต่เมื่อสิบนาทีก่อนทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกที กอปรกับต้องนั่งฟังเมทิยาพูดจาอ่อยภควัตน์แบบไม่มีสิ้นสุด และเธอก็หนีบรรยากาศหวานเลี่ยนของหนุ่มสาวเบาะหน้าไปไหนไม่ได้ วรีวาฏิกาเลยสุดเซ็ง ควักมือถือขึ้นมานั่งแชตบ่นกับเพื่อน
‘เมทิยาอ่อยคุณภควัตน์ไม่หยุดเลยแก นี่ถ้าฉันไม่นั่งมาด้วยฉันว่าคงมีขึ้นไปนั่งบนตักชัวร์ ฉันวางตัวโคตรลำบาก’
แล้ววรีวาฏิกาก็ได้รับแชตตอบกลับจากเพื่อนอย่างรวดเร็วว่า
‘อ่อยยังไง เมาท์มาเดี๋ยวนี้’
‘ก็อย่างเช่น แกล้งทำสายเดี่ยวหลุดข้างหนึ่งไงแก นี่ผิวขาวจั๊วะของเมทิยาจะทะลุตาฉันพอๆ กับสร้อยเพชรที่อยู่บนคอนางแล้วนะ’
คนขี้เมาท์รีบตอบเพื่อนไปทันที แต่มะลิมีหรือจะหยุดสอดรู้เพียงแค่นั้น เพราะข้อความที่ถูกส่งกลับมามีความอยากรู้อยากเห็นอย่างชัดเจน
‘โอ๊ย...แรดมาก! แล้วยังไงอีก อ่อยยังไงอีก บอกมาให้หมดเดี๋ยวนี้’
ซึ่งคนที่ถูกเร่งให้บอกก็รีบบอกเพื่อนต่อทันทีว่า
‘ฉันเห็นเมทิยาแกล้งเอามือมาโดนมือคุณภควัตน์ตอนเปลี่ยนเกียร์ด้วยแล้วก็...’
‘แล้วอะไรเล่า เมาท์มา!’
แต่แทนที่จะตอบสนองความต้องการสอดรู้ของเพื่อน วรีวาฏิกากลับพิมพ์ข้อความต่อที่ทำให้เพื่อนแทบเบรกหน้าทิ่ม
‘ความสอดรู้สอดเห็นทำให้แมวตายนะ ฉะนั้นแกรู้แค่นี้ก็พอแล้ว’
ซึ่งคนที่เป็นแมวหาได้แคร์ความตายไม่ มะลิจึงรีบส่งข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็ว
‘ถ้าฉันจะตายเพราะความสอดรู้สอดเห็นก็ถือว่าตายในหน้าที่ย่ะ! ทีนี้เมาท์มาเดี๋ยวนี้ ฉันต้องได้สอด ฉันต้องได้รู้!’
‘ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า แกจะรักความเสือกมากกว่ารักชีวิต เห็นแก่ความอยากรู้อยากเห็นของแก ฉันจะบอกให้ก็ได้ว่า เมื่อกี้เมทิยาเอี้ยวตัวไปกระซิบข้างหูคุณภควัตน์ หน้าอกหน้าใจอันขาวอวบใหญ่โตนั่นโดนต้นแขนเขาเต็มๆ เลยแกเอ๋ย’
พิมพ์เมาท์ยังไม่ทันจบ วรีวาฏิกาก็แทบค้างเมื่ออยู่ดีๆ ก็โดนคนที่กำลังขับรถอยู่ถามขึ้น
“แชตกับใคร วรีวาฏิกา”
เออะ เสือกมากกว่ามะลิก็ภควัตน์นี่แหละ หญิงสาวคิดในใจ ก่อนจะตอบกลับไปแบบไม่สะทกสะท้านว่า
“จะแชตกับใครก็เป็นเรื่องส่วนตัว ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณนี่คะ”
คำตอบนั้น ทำเอาคนถามออกอาการหัวเสียอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะถามต่อเสียงหงุดหงิด
“อ้อ เดี๋ยวนี้ไม่ใช่เลขาผมแล้ว ถามอะไรก็ไม่ต้องตอบใช่ไหมวา”
“เปล่านะคะ ถึงยังเป็นเลขาคุณ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องตอบอยู่ดี ไม่อย่างนั้นนโยบายความเป็นส่วนตัวตามเว็บไซต์ต่างๆ เขาจะมีไว้ทำไม...จริงไหมคะ”
ก่อนสาวอีกคนที่นั่งอยู่เบาะหน้าจะรีบบอกเพื่อประนีประนอมว่า
“ถ้าวาเขาไม่อยากบอก คุณพาร์คก็ไม่ต้องไปถามหรอกค่ะ แต่ถ้าคุณพาร์คอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเมย์ คุณพาร์คถามได้หมดเลยนะคะ ถามได้ทุกเรื่องเลยค่ะ กับคุณพาร์ค เมย์ไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัวอยู่แล้ว”
ไม่พูดเปล่า เมทิยายังเอามือไปแตะที่ต้นแขนภควัตน์อย่างมีจริตเพื่อแสดงความสนิทสนม แถมมือนั่นยังเลื้อยเบาๆ จากต้นแขนมายังข้อมืออีกด้วย ทำเอาสาวที่นั่งอยู่เบาะหลังแต่เห็นทุกการกระทำตาแทบถลน
อ่อยเก่งขนาดนี้ เอารางวัลอ่อยอวอร์ดประจำปีไปครองเถอะเมทิยา!
จู่ๆ ภควัตน์ก็เร่งความเร็วรถจนวรีวาฏิกาแทบหน้าคะมำ แถมเขายังมีสีหน้าเคร่งเครียด แล้วยังปาดซ้าย ปาดขวา ขับรถแทบจะฝ่าไฟแดงอยู่หลายคราจนคนที่ยังไม่ทันได้คาดเข็มขัดนิรภัยแทบหล่นจากเบาะนั่งไปกองอยู่กับพื้นอยู่หลายที
หลังจากขับรถอย่างหวาดเสียวไปได้ไม่นาน ภควัตน์ก็เอ่ยกับเธอเสียงเข้มว่า
“คุณเตรียมตัวลงได้แล้ว ผมจะขับไปส่งที่รถไฟฟ้าข้างหน้านี่ จำไว้ ถ้าผมจอด คุณต้องลงไปทันที!”
หา! ไล่กันแบบนี้เลยเหรอ! เธอก็รู้อยู่หรอกว่าเมทิยาอ่อยขนาดนี้เขาคงจะมีอารมณ์อยู่บ้าง แต่นี่ต้องหื่นถึงขนาดทิ้งเธอไว้กลางทางเลยเหรอไง รออีกนิดจะตายเรอะ!
แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยต่อว่า ภควัตน์ก็ปาดหน้ารถเมล์ที่กำลังจอดรับผู้โดยสารตรงป้ายหน้าสถานีรถไฟฟ้าทันที พร้อมกับปลดล็อกประตูรถและสั่งเสียงเฉียบขาด
“ลงได้แล้ว!”
วรีวาฏิกาคว้ากระเป๋าเปิดประตูลงจากรถทันที ยังไม่ทันจะปิดประตูรถสนิทดีด้วยซ้ำ ภควัตน์ก็ขับปาดกลับไปยังเลนเดิม โดยทิ้งเธอไว้หน้าป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่ทางขึ้นบันไดเลื่อนรถไฟฟ้าคลาคล่ำไปด้วยผู้คน และเธอยังอยู่ในสภาพเดรสธีมแกสบี้สุดเซ็กซี่ บวกรองเท้าส้นเข็มสูงสามนิ้ว เปียกปอนไปทั้งตัวเพราะฝนที่ตกลงมาอย่างหนักในคืนนี้
จำเอาไว้เลย! ไอ้คนหื่นไม่เลือกเวลา! ทิ้งเธอไว้ในสภาพนี้ได้ลงคอ เขามันโคตรเลวๆๆๆๆๆๆ!
เบาะหลังนั่งสบายกว่าตั้งเยอะ ไม่รู้เมทิยาจะอยากนั่งข้างหน้าเป็นตุ๊กตาหน้ารถไปทำไม
ระหว่างทางกลับบ้าน เมทิยาก็หาเรื่องคุยกับภควัตน์ไม่หยุดหย่อน ผิดกับอีกหนึ่งสาวที่หาวแล้วหาวอีก แถมยังนั่งนิ่งเงียบตลอดทางเพราะง่วงนอนเต็มที รถก็เคลื่อนตัวได้แสนช้าเพราะการจราจรหนาแน่น เนื่องจากสายฝนที่โปรยลงมาตั้งแต่เมื่อสิบนาทีก่อนทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกที กอปรกับต้องนั่งฟังเมทิยาพูดจาอ่อยภควัตน์แบบไม่มีสิ้นสุด และเธอก็หนีบรรยากาศหวานเลี่ยนของหนุ่มสาวเบาะหน้าไปไหนไม่ได้ วรีวาฏิกาเลยสุดเซ็ง ควักมือถือขึ้นมานั่งแชตบ่นกับเพื่อน
‘เมทิยาอ่อยคุณภควัตน์ไม่หยุดเลยแก นี่ถ้าฉันไม่นั่งมาด้วยฉันว่าคงมีขึ้นไปนั่งบนตักชัวร์ ฉันวางตัวโคตรลำบาก’
แล้ววรีวาฏิกาก็ได้รับแชตตอบกลับจากเพื่อนอย่างรวดเร็วว่า
‘อ่อยยังไง เมาท์มาเดี๋ยวนี้’
‘ก็อย่างเช่น แกล้งทำสายเดี่ยวหลุดข้างหนึ่งไงแก นี่ผิวขาวจั๊วะของเมทิยาจะทะลุตาฉันพอๆ กับสร้อยเพชรที่อยู่บนคอนางแล้วนะ’
คนขี้เมาท์รีบตอบเพื่อนไปทันที แต่มะลิมีหรือจะหยุดสอดรู้เพียงแค่นั้น เพราะข้อความที่ถูกส่งกลับมามีความอยากรู้อยากเห็นอย่างชัดเจน
‘โอ๊ย...แรดมาก! แล้วยังไงอีก อ่อยยังไงอีก บอกมาให้หมดเดี๋ยวนี้’
ซึ่งคนที่ถูกเร่งให้บอกก็รีบบอกเพื่อนต่อทันทีว่า
‘ฉันเห็นเมทิยาแกล้งเอามือมาโดนมือคุณภควัตน์ตอนเปลี่ยนเกียร์ด้วยแล้วก็...’
‘แล้วอะไรเล่า เมาท์มา!’
แต่แทนที่จะตอบสนองความต้องการสอดรู้ของเพื่อน วรีวาฏิกากลับพิมพ์ข้อความต่อที่ทำให้เพื่อนแทบเบรกหน้าทิ่ม
‘ความสอดรู้สอดเห็นทำให้แมวตายนะ ฉะนั้นแกรู้แค่นี้ก็พอแล้ว’
ซึ่งคนที่เป็นแมวหาได้แคร์ความตายไม่ มะลิจึงรีบส่งข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็ว
‘ถ้าฉันจะตายเพราะความสอดรู้สอดเห็นก็ถือว่าตายในหน้าที่ย่ะ! ทีนี้เมาท์มาเดี๋ยวนี้ ฉันต้องได้สอด ฉันต้องได้รู้!’
‘ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า แกจะรักความเสือกมากกว่ารักชีวิต เห็นแก่ความอยากรู้อยากเห็นของแก ฉันจะบอกให้ก็ได้ว่า เมื่อกี้เมทิยาเอี้ยวตัวไปกระซิบข้างหูคุณภควัตน์ หน้าอกหน้าใจอันขาวอวบใหญ่โตนั่นโดนต้นแขนเขาเต็มๆ เลยแกเอ๋ย’
พิมพ์เมาท์ยังไม่ทันจบ วรีวาฏิกาก็แทบค้างเมื่ออยู่ดีๆ ก็โดนคนที่กำลังขับรถอยู่ถามขึ้น
“แชตกับใคร วรีวาฏิกา”
เออะ เสือกมากกว่ามะลิก็ภควัตน์นี่แหละ หญิงสาวคิดในใจ ก่อนจะตอบกลับไปแบบไม่สะทกสะท้านว่า
“จะแชตกับใครก็เป็นเรื่องส่วนตัว ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณนี่คะ”
คำตอบนั้น ทำเอาคนถามออกอาการหัวเสียอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะถามต่อเสียงหงุดหงิด
“อ้อ เดี๋ยวนี้ไม่ใช่เลขาผมแล้ว ถามอะไรก็ไม่ต้องตอบใช่ไหมวา”
“เปล่านะคะ ถึงยังเป็นเลขาคุณ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องตอบอยู่ดี ไม่อย่างนั้นนโยบายความเป็นส่วนตัวตามเว็บไซต์ต่างๆ เขาจะมีไว้ทำไม...จริงไหมคะ”
ก่อนสาวอีกคนที่นั่งอยู่เบาะหน้าจะรีบบอกเพื่อประนีประนอมว่า
“ถ้าวาเขาไม่อยากบอก คุณพาร์คก็ไม่ต้องไปถามหรอกค่ะ แต่ถ้าคุณพาร์คอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเมย์ คุณพาร์คถามได้หมดเลยนะคะ ถามได้ทุกเรื่องเลยค่ะ กับคุณพาร์ค เมย์ไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัวอยู่แล้ว”
ไม่พูดเปล่า เมทิยายังเอามือไปแตะที่ต้นแขนภควัตน์อย่างมีจริตเพื่อแสดงความสนิทสนม แถมมือนั่นยังเลื้อยเบาๆ จากต้นแขนมายังข้อมืออีกด้วย ทำเอาสาวที่นั่งอยู่เบาะหลังแต่เห็นทุกการกระทำตาแทบถลน
อ่อยเก่งขนาดนี้ เอารางวัลอ่อยอวอร์ดประจำปีไปครองเถอะเมทิยา!
จู่ๆ ภควัตน์ก็เร่งความเร็วรถจนวรีวาฏิกาแทบหน้าคะมำ แถมเขายังมีสีหน้าเคร่งเครียด แล้วยังปาดซ้าย ปาดขวา ขับรถแทบจะฝ่าไฟแดงอยู่หลายคราจนคนที่ยังไม่ทันได้คาดเข็มขัดนิรภัยแทบหล่นจากเบาะนั่งไปกองอยู่กับพื้นอยู่หลายที
หลังจากขับรถอย่างหวาดเสียวไปได้ไม่นาน ภควัตน์ก็เอ่ยกับเธอเสียงเข้มว่า
“คุณเตรียมตัวลงได้แล้ว ผมจะขับไปส่งที่รถไฟฟ้าข้างหน้านี่ จำไว้ ถ้าผมจอด คุณต้องลงไปทันที!”
หา! ไล่กันแบบนี้เลยเหรอ! เธอก็รู้อยู่หรอกว่าเมทิยาอ่อยขนาดนี้เขาคงจะมีอารมณ์อยู่บ้าง แต่นี่ต้องหื่นถึงขนาดทิ้งเธอไว้กลางทางเลยเหรอไง รออีกนิดจะตายเรอะ!
แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยต่อว่า ภควัตน์ก็ปาดหน้ารถเมล์ที่กำลังจอดรับผู้โดยสารตรงป้ายหน้าสถานีรถไฟฟ้าทันที พร้อมกับปลดล็อกประตูรถและสั่งเสียงเฉียบขาด
“ลงได้แล้ว!”
วรีวาฏิกาคว้ากระเป๋าเปิดประตูลงจากรถทันที ยังไม่ทันจะปิดประตูรถสนิทดีด้วยซ้ำ ภควัตน์ก็ขับปาดกลับไปยังเลนเดิม โดยทิ้งเธอไว้หน้าป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่ทางขึ้นบันไดเลื่อนรถไฟฟ้าคลาคล่ำไปด้วยผู้คน และเธอยังอยู่ในสภาพเดรสธีมแกสบี้สุดเซ็กซี่ บวกรองเท้าส้นเข็มสูงสามนิ้ว เปียกปอนไปทั้งตัวเพราะฝนที่ตกลงมาอย่างหนักในคืนนี้
จำเอาไว้เลย! ไอ้คนหื่นไม่เลือกเวลา! ทิ้งเธอไว้ในสภาพนี้ได้ลงคอ เขามันโคตรเลวๆๆๆๆๆๆ!
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ม.ค. 2564, 09:44:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ม.ค. 2564, 09:44:55 น.
จำนวนการเข้าชม : 438
| << บทที่ 15 -60% | บทที่ 16 -30% >> |