ชิเอโกะ [Yaoi]
ความรักบริสุทธิ์ส่งผลให้ทั้งตระกูลต้องล่มสลาย เด็กชายชนชั้นสูงแห่งเอโดะต้องผันตัวมาเป็นโสเภณีชาย ก่อนจะได้ล่วงรู้บางสิ่งที่ทำให้ไฟโทสะสุมไหม้ ตัดสินใจแก้แค้นเอาคืน
Tags: Yaoi

ตอน: บทที่ 10

ค่ำคืนนี้ยาวนานเกินกว่าทุกคืนที่ได้พ้นผ่าน ไม่มีอีกแล้วไออุ่นจากลูกน้อยที่คอยเฝ้าถนอมเลี้ยงดู เสียงหัวเราะอันสดใสของเด็กน้อยบัดนี้ได้หายไปเหลือเพียงแค่เงาและความว่างเปล่าในดวงใจของหญิงสาว แววตาที่ไร้แสงประกายแห่งความสุขเหม่อมองไปยังพระจันทร์ดวงสวยที่ลอยเด่นอยู่บนท้องนภา สายลมที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ร่างกายอันบอบบางนี้รู้สึกหนาวไปจนถึงขั้วหัวใจที่แหลกสลายลงจนไม่อาจที่จะหลอมรวมตัวขึ้นมาได้ใหม่ โกโกะกะพริบช้าๆ สองสามครั้งราวกับกำลังประมวลผลบางอย่าง ในที่สุด นางก็ขยับกายอย่างเชื่องช้า หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาก่อนจะเริ่มเขียนบางสิ่งลงไปด้วยมืออันสั่นเทา





'ข้าน้อยโกโกะ เกิดมาชาตินี้ได้พบเจอกับท่านฮิโรมาสะแค่นี้ก็เป็นบุญยิ่ง คิโยชิลูกแม่ เจ้าจงเป็นเด็กดีเชื่อฟังท่านหญิงอากาเนะ คิโยชิคือดวงตะวันที่ส่องประกายงดงาม ส่วนข้านั้นคือพระจันทร์ในคืนดวงดับ เป็นมลทินของตระกูลอิชิฮาระ หากข้าจากไปแล้ว คิโยชิคงจะได้เติบโตได้อย่างหมดห่วง วาสนาของโกโกะได้หมดลงแล้วเพียงเท่านี้ ขอบคุณท่านฮิโรมาสะที่เมตตาข้ามาตลอด ข้ายังคงรักท่านมิเสื่อมคลาย แม้ร่างกายจะแตกดับและเสื่อมสลายลงไปตามกาลเวลา'





น้ำตาใสไหลพรากจนภาพตรงหน้าเลือนรางมิอาจมองเห็นได้จนชัด โกโกะวางพู่กันลงก่อนจะคว้ามีดแหลมคมขึ้นมาในความมืด แสงสะท้อนของเงาจันทร์กระทบลงบนใบมีดที่วาววับ โกโกะมองมีดเล่มนั้นด้วยความรู้สึกสุดท้ายที่อยากจะยุติความเจ็บปวดทั้งหมดที่ได้รับ แววตาที่เคยเจ็บปวดเสียใจบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นแข็งกร้าวภายในชั่วเสี้ยววินาที มือเล็กกำด้ามมีดไว้แน่น ตัดสินใจยกมันขึ้นมาปาดคอตนเองอย่างไม่ลังเล มีดคมกริบกดเฉือนเข้าลึกลงไปยังหลอดลมและตัดเข้าที่เส้นเลือดใหญ่บริเวณลำคอเข้าอย่างจัง เลือดสีสดไหลพุ่งกระฉูดราวกับน้ำพุร้อนที่โผล่พ้นขึ้นมาจากบ่อด้วยความแรงสูง โกโกะอ้าปากค้างไร้ซึ่งเสียงใดที่เล็ดรอดออกมาจากเส้นเสียงที่ถูกตัดขาด มือไม้ทั้งหมดอ่อนแรงลงจากการเสียเลือดจำนวนมากอย่างฉับพลัน มีดตกลงข้างกายเสียงดังกริ๊งเบาๆ ร่างทั้งร่างล้มตึงลงบนเสื่อทาทามิที่บัดนี้ถูกย้อมจนเป็นสีแดงเข้ม ร่างเล็กกระตุกเบาๆ ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนรางก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบพร้อมกับดวงวิญญาณที่ถูกยมทูตช่วงชิงไปในวัยเพียงแค่สิบแปดปี





เสียงกรีดร้องอย่างขวัญเสียดังขึ้นในตอนเช้าตรู่ ฮิโรมาสะที่ได้รับข่าวก็รีดรุดไปยังเรือนเล็กที่อยู่ท้ายปราสาท กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งออกมาจากประตูที่ถูกเปิดออกกว้างทำให้หัวใจของเขาแทบจะถูกฉีกทึ้งลงตรงนั้นด้วยมือที่มองไม่เห็น ไม่จริงใช่ไหม… ได้แต่ถามตนเองอยู่ในใจทั้งๆ ที่ลึกๆ แล้วนั้นตนเองรู้ดีที่สุด ทหารซามูไรคนหนึ่งเอากระดาษที่เปื้อนเลือดแห้งกรังยื่นให้กับเขา ฮิโรมาสะหยิบมาด้วยมืออันสั่นเทาก่อนจะค่อยๆ ก้าวเข้าไปในห้องด้วยสมองที่ขาวโพลน





ภาพตรงหน้าทำให้สติของเขาแทบจะดับวูบราวกับโลกทั้งใบถล่มลงมาต่อหน้าต่อตา ร่างสูงทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง เขามองไปยังร่างของโกโกะที่นอนตาค้างพร้อมมีรอยแผลลึกกรีดเข้าที่ลำคอ ความเจ็บปวดพุ่งขึ้นมากลางดวงใจราวกับมีมีดแหลมคมนับพันเล่มเสียบแทงเข้ามาในร่างอย่างไม่ปราณี เสียงทุ้มเอ่ยเรียกหาคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบาด้วยความเจ็บปวดทรมานเกินกว่าจะทัดทาน น้ำตาแห่งบุรุษไหลลงมาอย่างเงียบๆ ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดและความสิ้นหวังอาลัยที่อบอวลอยู่ในห้วงบรรยากาศ เขาเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกควักออกแล้วบีบมันจนแตกสลายลงไปพร้อมกับร่างตรงหน้าที่มิอาจหวนคืนมาให้กอดชั่วนิจนิรันดร์





ไม่มีแม้กระทั่งงานศพ ไม่มีการไว้อาลัยแด่หญิงผู้ต่ำต้อยที่มาด่วนจากไปอย่างกระทันหัน ร่างของโกโกะถูกฝังไว้ที่สุสานด้านทิศตะวันตกบริเวณท้ายสุดของปราสาทที่ใช้เป็นหลุมฝังบรรพบุรุษของตระกูลอิชิฮาระ อย่างน้อยร่างของนางก็ยังคงได้อยู่ในปราสาทแห่งนี้เหมือนดั่งที่นางเคยปรารถนาเสมอมา ฮิโรมาสะเปลี่ยนไปนับแต่นั้นเป็นต้นมา เขาไม่พูดไม่จาและเก็บตัวตลอดไม่ยอมพบเจอใครหากไม่มีธุระสำคัญ ลึกๆ แล้วเขายังไม่อาจทำใจยอมรับได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อิซามุนั้นถึงแม้จิตใจจะแข็งกระด้างแต่เขาก็เข้าใจลูกชายเพราะตนเองก็เคยสูญเสียคนรักไปแบบไม่มีวันหวนคืน ฮิโรมาสะโศกเศร้าอาลัยอยู่เป็นปีๆ โดยที่ขณะนี้ คิโยชิเองก็เริ่มเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ตามวัยโดยมีอากาเนะที่คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง





"ท่านแม่~ ท่านแม่" เสียงเล็กๆ ของเด็กชายในวัยห้าขวบร้องเรียกแม่ของตนที่กำลังนั่งปักผ้าอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นอยู่ตรงสนามขนาดกว้างของปราสาทชั้นใน เยื้องกับต้นไม้ใหญ่นั้นมีลำธารใสสะอาดไหลอ้อยอิ่งตัดผ่านตัวปราสาทชั้นในและชั้นกลางเป็นทางยาวสวยงาม อากาเนะเงยหน้าขึ้นมองคิโยชิที่บัดนี้เด็กชายกำลังวิ่งตุบๆ เข้ามาหาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มสดใสราวกับดอกไม้ผลิบาน ในมือขาวๆ เล็กๆ ของเขากำลังถือกระดาษแผ่นหนึ่งเอาไว้ด้วย เขากระโจนเข้ามาหาแล้วกอดอากาเนะเรียกเสียงหัวเราะของหญิงสาว คิโยชิรีบอวดสิ่งที่อยู่บนกระดาษให้อากาเนะดูด้วยแววตาตื่นเต้น

"ท่านแม่~ ข้าวาดเองแหละ สวยไหมครับ" แววตาประกายรอฟังคำตอบด้วยใจจดจ่อ อากาเนะยิ้มบางหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมาดูให้เห็นชัดๆ รูปต้นไม้ใหญ่มีนกบินอยู่เต็มท้องฟ้า ใต้ต้นไม้มีหญิงสาวกำลังนั่งอยู่ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ลายเส้นแบบเด็กๆ ที่ขีดเขียนลงอย่างตั้งใจทำให้อากาเนะลูบศีรษะของเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน

"วาดสวยมากเลยลูก" เมื่อได้คำชมที่เขาต้องการ คิโยชิก็หัวเราะคิกคักแล้วคลานเข้าไปนั่งตักของอากาเนะแบบที่ชอบทำเป็นประจำ สาวใช้ที่อยู่ข้างกายค่อยๆ รินน้ำชาหอมกรุ่นออกมาจาโถชาใบสวย กลิ่นหอมอ่อนโชยขึ้นมาแตะจมูก กลีบดอกซากุระสีชมพูอ่อนถูกโรยลงไปประดับเพิ่มความหรูหราให้แก่ชาสำหรับชนชั้นสูง มือเล็กของคิโยชิค่อยๆ หยิบถ้วยชาขึ้นมาอย่างระมัดระวัง คิโยชิที่ทำท่าเหมือนจะดื่มเข้าไปเลยโดยที่ไม่ระวังทำให้อากาเนะเอ่ยขึ้นมาในทันที

"เป่าก่อนนะลูก มันร้อน" คิโยชิได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มยิงฟันให้กับแม่ของตนด้วยใบหน้าที่แสนทะเล้น สายลมอ่อนโยนพัดเอาเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของเด็กวัยห้าขวบให้พลิ้วไหวเบาๆ ไปตามแรงลม คิโยชินั้นมีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายกับโกโกะ แต่แปลกที่สีผมของเขานั้นไม่ได้ดำขลับแบบคนญี่ปุ่นทั่วไป ยิ่งเขาโตขึ้น เส้นผมที่เป็นสีน้ำตาลนั้นก็ยิ่งเห็นได้ชัดเจน ดวงตาประกายสีนิลแกมน้ำตาลที่น่าหลงใหลคู่นั้นคงจะได้มาจากฮิโรมาสะผู้เป็นพ่อของเขา อากาเนะลูบศีรษะของเด็กน้อยด้วยความรักที่มีให้อย่างหมดหัวใจ คิโยชิวางถ้วยชาลงพลางสายตาของเขาก็มองข้ามแมกไม้ที่อยู่ไกลออกไปบริเวณรั้วท้ายสุดของปราสาท

"ท่านแม่ เมื่อไหร่ท่านแม่จะพาข้าไปดูด้านหลังคฤหาสน์ ข้าอยากรู้ว่ามันมีอะไร" ออดอ้อนอยากให้พาไปตามประสาเด็กๆ อากาเนะนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มอ่อนโยนราวกับดอกไม้แรกแย้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยอีกครั้ง นางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่หวานหูเหมือนดั่งเคย

"ไว้โตกว่านี้แม่จะพาไปดูนะ" คำพูดนั้นทำให้คิโยชิหน้าจ๋อยลง เขาย่นปากเล็กๆ นั้นราวกับกำลังแกล้งทำเป็นงอนแต่ก็ตอบกลับอ้อมแอ้มอย่างสุภาพ

"ครับ" คิโยชิหันไปหาองครักษ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล พลันความสดใสที่จางหายไปเมื่อครู่ก็กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว

"เคนตะ! มาเล่นฟันดาบกันเถอะ!!" ตะโกนด้วยความตื่นเต้นตามประสาเด็กแล้ววิ่งโร่เข้าไปหาคนคุ้นเคย 'มุราคามิ เคนตะ' จากลูกชายช่างตีเหล็กที่ถูกส่งตัวมารับคัดเลือกในวันนั้น บัดนี้เขาถูกเลือกเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในกองทหารองครักษ์ ด้วยฝีมืออันเก่งกาจและมีคะแนนสูงที่สุดของรุ่น ฮิโรมาสะจึงได้เลือกเขาให้เป็นองครักษ์ส่วนตัวของคิโยชิ



เคนตะสวมกอดคิโยชิที่พุ่งตัวเข้ามาหาเขาอย่างเต็มแรง เขามองไปยังอากาเนะราวกับต้องการขออนุญาตที่จะเล่นฟันดาบกับนายน้อยตัวนุ่มนิ่มคนนี้ อากาเนะยิ้มบางพลางพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงอนุญาต เมื่อเห็นเช่นนั้นเคนตะก็หันไปแยกเขี้ยวใส่คิโยชิราวกับเป็นพี่ชายคนสนิท

"ได้! แต่ก่อนอื่นท่านต้องจับข้าให้ได้ก่อน!" เอ่ยจบก็รีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็วเรียกเสียงกรีดร้องปนหัวเราะอย่างชอบใจของเด็กชายที่ออกตัววิ่งตามไปอย่างไม่ลดละ เสียงหัวเราะสนุกสนานดังไปทั่วทั้งบริเวณ ฮิโรมาสะยืนมองภาพทั้งหมดจากด้านบนของปราสาทก่อนจะค่อยๆ ปิดหน้าต่างลงอย่างแผ่วเบา






B13A
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ส.ค. 2564, 23:02:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ส.ค. 2564, 23:02:45 น.

จำนวนการเข้าชม : 302





<< บทที่ 9   บทที่ 11 >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account