หนามร้ายในใจรัก (Yuri)

Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก

ตอน: ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ

"แตง" นัทนันท์เดินมาพร้อมกับผ้าห่มคลุมตัว อากาศภายนอกเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ 

"อ้าวนัด จะออกมาทำไม" ที่มานั่งอ่านหนังสือข้างนอกก็เพราะไม่อยากให้คนหลับตื่น

"ตีหนึ่งแล้วนะ ยังอ่านหนังสืออยู่อีกเหรอ" นัทนันท์ลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ แล้วหาว

"อ่านสิ พรุ่งนี้สอบย่อย" สกาวใจตอบและก้มหน้าอ่านต่อ 

แม้คนเป็นห่วงอย่างนัทนันท์จะง่วงนอนขนาดไหน เธอก็ไม่อยากนอนบนเตียงคนเดียว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเตียงไม่กว้างมากพอหัวถึงหมอนก็หลับเลย แต่เมื่อเอาเตียงของสกาวใจมาต่อแล้ว และต้องนอนคนเดียวมันก็รู้สึกเหงาขึ้นมาทันที

"งั้นนัดขออยู่ด้วยคนนะ"

"จะดีเหรอ ไปนอนเถอะ"

"ไม่เอา นัดจะอยู่ด้วย" ลูกอ้อนของคนตัวสูงมักใช้ได้เสมอ

"งั้น รอแตงไม่กี่นาทีนะ แตงอ่านตรงนี้จบแล้ว พวกเราไปนอนกัน" สกาวใจยิ้มและหันไปกระซิบเบาๆ 

คนเอาแต่ใจยิ้มจนลืมง่วง เธอค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้และเอาผ้าห่มของเธอแบ่งปันให้กับคนที่ใส่แต่ชุดนอน

"อากาศเย็น เดี๋ยวไม่สบายเอา"

นัทนันท์มองรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของคนตัวเล็ก เธอเอียงคอแล้วซบลงบนไหล่เพื่อมองและรอให้กลับเข้าห้องพร้อมกัน

"แตงทำไมกินกาแฟเยอะจัง มิน่าถึงไม่ง่วง" คนไม่ชอบกาแฟอย่างนัทนันท์จ้องมองกระป๋องกาแฟหลายกระป๋องจนรู้สึกกังวลถึงสภาพร่างกายของคนให้ไหล่ซบ

"อืม ก็แตงเรียนหนักนี่น่า" ปากตอบมือก็เปิดหน้านั้นทีหน้านี้ทีเพื่อหาบางสิ่งที่ยังคาใจ

"งั้นนัดไม่กวนแล้ว แตงอ่านจบเมื่อไหร่ค่อยเข้าห้องนอนกัน"

"นอนเถอะ แตงอ่านจบบทนี้แล้ว จะปลุกนะ"

สาวขี้อ้อนปล่อยตัวตามสบายและยิ้มทั้งๆ หลับตา จนกระทั่งเผลอหลับแบบไม่ทั้งตั้งตัว

เวลาผ่านไปนานจนสกาวใจพอเข้าใจเนื้อหาในบทเรียน อย่างน้อยก็พอจะมีความรู้ไปสอบย่อยกับเขาได้บ้าง

"หลับสบายเลยนะ" พอหันไปหาคนร่วมชะตาก็ต้องเผลอยิ้ม 

นิ้วโป้งค่อยๆ เกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปิดใบหน้าจนเธอได้เห็นชัดเจนขึ้น อีกไม่กี่สัปดาห์เธอก็ต้องห่างกับนัทนันท์ ไม่รู้ว่ากลางคืนจะนอนหลับสบายเหมือนอย่างทุกๆ วันไหม หรือจะต้องให้เธออ่านหนังสือ ทำรายงาน จนไม่ต้องคิดเรื่องของผู้หญิงคนนี้ 

"แตง" สองตาของคนถูกจ้องกำลังมองกลับ เพราะความรู้สึกบริเวณหน้าผากทำให้เจ้าตัวลืมตาตื่น

"ตื่นแล้วเหรอ" สกาวใจรีบเก็บมือและถามกลับ

"อืม"

"ไปนอนกัน" 

"แตง อย่าทำแบบนั้นกับใครอีกนะ นัดอยากให้แตงมองนัด ด้วยสายตาแบบนั้นแค่นัดเพียงคนเดียว" 

"เข้านอนกันเถอะ ตีสามครึ่งแล้ว"

"เข้ามาใกล้สิ" นัทนันท์กระดิกนิ้วและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

สกาวใจมองและหันซ้ายหันขวามองรอบๆ ไม่มีใครอยู่บริเวณที่พวกเธอนั่ง ถ้าเข้าไปใกล้อีกนิดจะเดือดร้อนกันไหม

"คิดอะไรเยอะจัง" คนใจร้อนอยากแกล้งจึงไม่รอให้เข้ามาใกล้ เธอจึงยื่นมือโอบคอแล้วดึงมาจูบแก้มได้ถนัด

"ทะ...ทำอะไร" สกาวใจแทบตกเก้าอี้ ไม่คิดว่านัทนันท์จะใจกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ ถึงไม่มีใครอยู่บริเวณที่พวกเธอนั่ง แต่ก็ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนมองมาก็ได้

"จุ๊บไง ไปกันเถอะ" คนขี้แกล้งกลับไม่รู้สึกอะไร ยังทำเป็นเหมือนเรื่องปกติและยืนเก็บของให้คนที่มัวแต่นั่งอึ้งเพื่อที่จะได้รีบเข้านอน อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าและอีกไม่นานเพื่อนร่วมห้องที่รักก็จะห่างจากเธอหลายเดือน

"ดะ..เดี๋ยวแตงเก็บเอง" เมื่อได้สติ สกาวใจรีบเก็บของที่เป็นของเธอให้ทันคนมือไวจะคว้าไปหมด

"สอบกี่โมงเหรอ" นัทนันท์ถามปนยิ้ม

"สอบบ่าย นอนตื่นสายได้" ตอบแบบไม่ใส่ใจนัก

"งั้นเหรอ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าสวยอีกครั้ง

"คิดอะไรลามกอยู่ใช่ม่ะ"

"คิดไงล่ะ" ตอบกลับอย่างกวนๆ 

จนสกาวใจต้องก้มหน้าเดินเข้าห้องทันที และปล่อยให้อีกคนยิ้มหอบผ้าห่มเดินตาม ไม่ว่ายังไงก็ขอกอบโกยความสุขช่วงนี้ให้เต็มที่เสียก่อนที่จะเกิดอะไรไม่คาดคิด

เวลาผ่านไปจนเข้าใกล้วันเดินทางไปฝึกงานของสกาวใจ เธอเก็บของเตรียมพร้อมสำหรับสถานที่ฝึกงานที่เลือกและจับฉลากได้

"จะไปแล้วเหรอ ยังไม่วันที่ 1 เลยนะ" นัทนันท์ทำหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง นั่งมองคนจริงจังกับชีวิตกำลังจัดกระเป๋า

"ต้องรีบไปสิ อย่างน้อยต้องหาหอพักใกล้โรงพยาบาล จะได้ไม่ต้องเสียค่ารถ" ค่าใช้จ่ายหลายอย่างต้องเตรียมพร้อม ไม่อย่างนั้นคงไม่พอ



"เดินเอาเหรอ แบบนี้ก็ผอมแย่สิ" แค่นี้ก็ตัวเบามากแล้ว ถ้าเบากว่านี้เธอจะแบกไปทุกที่เลยทีเดียว

สกาวใจหันไปยิ้ม การเดินเป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่ง แล้วยังประหยัดเงินไปได้อีกมากทีเดียว

"ว่าแต่นัดเถอะ จะไม่กลับบ้านจริงๆ เหรอ แบบนี้ที่บ้านไม่บ่นเอาหรือไง" 

คนถูกถามได้แต่นิ่งและมองสาวน้อยที่ไม่สนใจคำตอบ ถามแล้วยังนั่งจัดของต่อทำให้นัทนันท์ต้องอมยิ้ม คนอย่างเธอไม่สนเรื่องกลับบ้านแต่ที่อยากอยู่ใกล้คนของเธอมากกว่า

"ตะ..." กำลังจะเรียกก็มีเสียงเรียกเข้าทำให้เธอต้องหยุดที่จะคุย หันไปรับสายเสียก่อน

"ว่าไงไอ้แมน" 

"ฮืม ทำไมเรียกไอ้เลยล่ะ"

"เออ มีอะไรว่ามา" นัทนันท์เริ่มหงุดหงิดเพื่อนจอมกวน

"ก็ไม่มีอะไร แค่จะบอกว่า พรุ่งนี้กลับบ้านด้วย พ่อฉันจะไปหาคุณลุง"

"อ้าว นั่นพ่อไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย จะคุยธุรกิจอะไรกันก็ไม่เกี่ยวหรือเปล่า"

"มันไม่ใช่แค่นั้นสิ พ่อฉันอยากจะให้เราสองคนสนิทกันแล้วไปเรียนต่อต่างประเทศด้วยกันนะสิ เอาเถอะ ฉันก็บอกได้เท่านี้ กลับบ้านด้วยล่ะ"

นัทนันท์เงียบไปสักพัก ขนาดคนที่บ้านยังไม่โทรมาหา แล้วทำไมต้องกลับด้วย เธอไม่เข้าใจ

"นัด" ปลายสายเรียกอีกครั้ง

"อืม ทำไมอีก"

แมนเงียบไปสักพักก่อนที่จะพูดต่อ

"จะทำอะไรก็ระวังหน่อย ความลับไม่มีในโลกนี้หรอกนะ"

"หมายความว่ายังไง พูดให้เคลียร์หน่อย" นัทนันท์เริ่มใจเต้น ถ้าเกิดเป็นเรื่องที่เธอกำลังปิดอยู่จะทำยังไง

"ก็นะ เธอจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับฉันหรอก แต่ในฐานะเพื่อน เตือนเท่านี้"

"อืม ขอบใจ"

พอวางสายจากแมน เบอร์โทรที่บ้านก็ได้ปรากฏบนหน้าจอ 

"ค่ะ แม่"

"พรุ่งนี้กลับบ้านไหม"

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"พ่อเขาอยากให้กลับบ้าน ถ้าไม่มีงานที่คณะแล้ว ก็รีบกลับบ้านนะลูก หรือจะให้คนไปรับ"

"ค่ะแม่ หนูกลับเองดีกว่า งั้นหนูวางก่อนนะ" 

พอสิ้นสุดการสนทนา ก็ได้แต่ครุ่นคิด ความคิดที่จะตามสกาวใจไปทุกที่ก็ต้องหยุดลง 

"ต้องกลับบ้านใช่ไหม" สกาวใจถาม เธอได้ยินทั้งหมดจึงสงสัย แต่ถ้านัทนันท์จะกลับก็เป็นการดี จะให้อยู่คนเดียวในห้องเป็นใครก็ต้องเบื่อ

"ไม่อยากกลับบ้านเลย" ความเอาแต่ใจเริ่มทำงาน วันพรุ่งนี้ก็เท่ากับว่าพวกเราต้องห่างกันแล้ว

"กลับไปเถอะ อยู่คนเดียวน่าเบื่อจะตาย แต่ต้องโทรหาแตงนะ" เสียงดุของคนขี้บ่นเริ่มมาอีกครั้ง 

นัทนันท์ยิ้มและค่อยๆ ลงมานั่งข้างๆ คนที่กำลังพับผ้าเก็บเข้ากระเป๋า 

"ช่วยนะ" 

เจ้าของเสื้อได้แต่อมยิ้มและดันเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้พับให้



HM06
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ย. 2564, 23:14:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ย. 2564, 23:15:54 น.

จำนวนการเข้าชม : 301





<< กลายเป็นความลับ   เหนื่อยจัง >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account