หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: เหนื่อยจัง
"เดินทางดีๆ นะ ถึงแล้วโทรหาด้วย"
"อืม ไม่ต้องห่วง แตงมากับเฟิร์น"
เสียงปลายสายเงียบไปสักครู่ก่อนที่จะพูดอีกครั้ง
"อย่านอนเตียงเดียวกันเด็ดขาด มือกับตัวก็อย่าให้ถูกจับ รู้ไหม" คำสั่งเสียงเข้มผ่านตามสาย บ่งบอกว่าเป็นคนขี้หึงขี้หวงขนาดไหน
"รู้แล้วน่า แค่นี้นะ" สกาวใจทำหน้าเมื่อย ไม่รู้ว่าคนปลายสายจะหยุดบ่นเมื่อไหร่นี่ก็ปาเข้าไปเดือนที่ 2 ที่พวกเราต้องห่างกัน
"หื้อ เดี๋ยวนี้ทำไมทำตัวเหินห่างกันจัง" น้ำเสียงน้อยใจจนน่าสงสาร
"รัก พอใจยัง" สกาวใจกลั้นใจแล้วพูดเบาๆ เพราะกลัวว่าเพื่อนหูดีจะได้ยิน
"โอเค ไปนอนได้" ปลายสายพูดจบก็ตัดสายทันที
"อะไรกัน ให้เราพูดอยู่แค่คนเดียว" คนบอกรักต้องแอบเคืองที่ไม่เคยได้ยินคำนี้จากปากของคนถามเลยสักครั้ง มีเพียงแค่เธอที่ต้องใช้ความพยายามในการพูดแต่ละคำ
สกาวใจส่ายหน้าแล้วลงไปนอนกลิ้งบนที่นอนเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอทำลงไป จนเพื่อนร่วมห้องต้องขมวดคิ้วแล้วจ้องมองไม่วางตา
"เป็นอะไรไปอีก แล้วคุยกับใคร" ใบเฟิร์นหรี่ตาลงแล้วมองคนน่าสงสัย
"คะ...คุยกับเพื่อนสิ" เสียงสองเริ่มมา ยิ่งทำให้ใบเฟิร์นเริ่มสงสัยมากกว่าเดิม
"เพื่อน? เพื่อนที่ไหนอีก"
"เพื่อนไง เพื่อน ปิดไฟด้วยจะนอนแล้ว"
"เออๆ ไม่ถามก็ได้"
สกาวใจรีบล้มตัวนอนแล้วตะแคงตัวหนี ไม่เข้าใจว่าเพื่อนจะถามอะไรมากนัก เล่นตามเธอมาฝึกงานด้วยกันสามเดือนติดก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องแล้ว และยิ่งนัทนันท์โทรถามตลอดแทบทุกวันยิ่งทำให้เธออึดอัด
เช้าวันใหม่ ทางด้านนัทนันท์ได้แต่นั่งครุ่นคิดว่าควรทำอย่างไรต่อ แผนการที่จะโผล่ไปเซอร์ไพรส์แฟนสาวต้องสลายไปเพราะคุณพ่อของเธอเอง
"ออกไปเล่นน้ำกันพี่นัด" เสียงแนนดังมาตั้งแต่หน้าประตูจนประชิดตัวนัทนันท์
"อืม ไปเล่นกับพี่แมนก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไป"
"ได้ๆ งั้นแนนเล่นน้ำรอนะคะ"
นัทนันท์มองสาวน้อยที่เธอรักเหมือนน้องสาวกำลังรีบเดินเพื่อออกไปหาพี่ชาย
พอคนร่วมเดินทางออกจากห้อง เธอจึงหันกลับมาดูโทรศัพท์มือถือต่อ เปิดไปยังอัลบั้มภาพที่เก็บไว้ ภาพแอบถ่ายตารางฝึกงานของคนที่ไม่เคยระวังตัว ยังเหลืออีกเพียงเดือนเดียวที่เธอจะไปเซอร์ไพรส์
ย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนก่อน
"อ้าว กลับมาบ้านแล้วเหรอ" เสียงใสๆ ของผู้เป็นบิดาดังขึ้นเมื่อเห็นนัทนันท์กลับมาบ้าน
"แนน แมน" พอเจอเพื่อนในคณะกับน้องสาวต้องถึงกับอึ้งเล็กน้อย เพิ่งจะคุยผ่านทางโทรศัพท์ไปยังไม่ทันข้ามวัน ก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าแล้ว
"มัวแต่ยืนอยู่ เข้ามาสวัสดีคุณอาเร็วเข้า"
นัทนันท์ต้องรีบทำตามเมื่อได้ยินเสียงดุ และคนที่หลุดขำก็คงไม่พ้นเพื่อนแมนจอมกวน
"พี่" แนนตีแขนพี่ชายที่หลุดความไร้มารยาทออกมา
"ไม่ต้องมีพิธีอะไรมาก นั่งลงเถอะ" พ่อของสองพี่น้องรู้สึกถึงบรรยากาศเริ่มไม่ดี จึงรีบโบกมือและเรียกให้ลูกเจ้าของบ้านนั่งลง
"พรุ่งนี้จะต้องออกเดินทางไปพักตากอากาศริมทะเลกับครอบครัวคุณอา รีบไปบอกแม่แล้วเตรียมตัวซะ"
ยังไม่ทันที่จะหายเมื่อย นัทนันท์ก็ต้องลุกขึ้นอีก ในเมื่อคุณพ่อของเธอต้องการให้ออกจากวงสนทนา ด้วยเหตุผลที่คาดเดายาก ถ้าไม่ใช่ผูกสัมพันธ์ทางธุรกิจ ก็คงไม่ต้องมาเดินทางให้เหนื่อย และยังมีหลายคนอีกต่างหาก
เธอต้องขึ้นห้องและนอนฟังว่าเมื่อไหร่ครอบครัวของเพื่อนชายจะกลับบ้านเสียที จังหวะชวนเบื่อก็มีคนที่ทำให้เธอยิ้มออกทุกครั้ง แม้เพียงเห็นเบอร์
"ไง คิดถึงอะดิ"
"ก็คงใช่ พรุ่งนี้จะเดินทางแล้วนะ" เสียงหวานจากปลายดังขึ้น
"อืม พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางเหมือนกัน"
"ไปไหน"
"ไปทะเล"
"น่าสนุกจัง ไปหลายคนคงสนุกน่าดู"
"ใช่ คงสนุกมากเลยล่ะ แมนกับแนนก็ไปด้วย" นัทนันท์ประชดตัวเอง ใครๆ คงมองเป็นเรื่องสนุกแต่สำหรับเธอแล้ว เป็นเรื่องที่น่าเบื่อมาก
ปลายสายเงียบไปสักครู่ก่อนที่จะพูดอีกครั้ง
"เที่ยวให้สนุกนะ ถ้าถึงแล้วโทรหาด้วย"
"อืม คิด..." ยังไม่ทันพูดจบ คนปลายสายก็รีบวาง
"อะไรของเขา"
กลับมาปัจจุบัน นัทนันท์กำลังเคร่งเครียดถึงหนทางข้างหน้าว่าควรทำอย่างไรต่อ คนของเธอก็เช่นกัน ไม่เคยบ่นหรือต้องการอะไรจากเธอเลย บอกให้ทำอะไรก็ทำและยังเป็นคนที่คาดเดาได้ยากอีกต่างหาก
"พี่นัด เมื่อไหร่จะไปสักทีค่ะ ทุกคนรออยู่นะคะ"
เสียงใสๆ ของคนน่ารักราวกับตุ๊กตาเดินได้ แต่เหมือนกับเสียงตามหลอกหลอนคนอย่างเธอไม่ให้ไปไหน
"อืมๆ พี่รู้แล้ว" นัทนันท์ตอบและลุกขึ้นยืน เธอได้วางมือถือไว้บนโต๊ะ เวลาแบบนี้คงไม่มีใครโทรหา ถึงจะคาดหวังให้คนที่คิดถึงโทรมาก็ตาม เจ้าตัวก็คงยุ่งอยู่กับการฝึกงานจนลืมคนอย่างเธอไปแล้วก็ได้
"อืม ไม่ต้องห่วง แตงมากับเฟิร์น"
เสียงปลายสายเงียบไปสักครู่ก่อนที่จะพูดอีกครั้ง
"อย่านอนเตียงเดียวกันเด็ดขาด มือกับตัวก็อย่าให้ถูกจับ รู้ไหม" คำสั่งเสียงเข้มผ่านตามสาย บ่งบอกว่าเป็นคนขี้หึงขี้หวงขนาดไหน
"รู้แล้วน่า แค่นี้นะ" สกาวใจทำหน้าเมื่อย ไม่รู้ว่าคนปลายสายจะหยุดบ่นเมื่อไหร่นี่ก็ปาเข้าไปเดือนที่ 2 ที่พวกเราต้องห่างกัน
"หื้อ เดี๋ยวนี้ทำไมทำตัวเหินห่างกันจัง" น้ำเสียงน้อยใจจนน่าสงสาร
"รัก พอใจยัง" สกาวใจกลั้นใจแล้วพูดเบาๆ เพราะกลัวว่าเพื่อนหูดีจะได้ยิน
"โอเค ไปนอนได้" ปลายสายพูดจบก็ตัดสายทันที
"อะไรกัน ให้เราพูดอยู่แค่คนเดียว" คนบอกรักต้องแอบเคืองที่ไม่เคยได้ยินคำนี้จากปากของคนถามเลยสักครั้ง มีเพียงแค่เธอที่ต้องใช้ความพยายามในการพูดแต่ละคำ
สกาวใจส่ายหน้าแล้วลงไปนอนกลิ้งบนที่นอนเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอทำลงไป จนเพื่อนร่วมห้องต้องขมวดคิ้วแล้วจ้องมองไม่วางตา
"เป็นอะไรไปอีก แล้วคุยกับใคร" ใบเฟิร์นหรี่ตาลงแล้วมองคนน่าสงสัย
"คะ...คุยกับเพื่อนสิ" เสียงสองเริ่มมา ยิ่งทำให้ใบเฟิร์นเริ่มสงสัยมากกว่าเดิม
"เพื่อน? เพื่อนที่ไหนอีก"
"เพื่อนไง เพื่อน ปิดไฟด้วยจะนอนแล้ว"
"เออๆ ไม่ถามก็ได้"
สกาวใจรีบล้มตัวนอนแล้วตะแคงตัวหนี ไม่เข้าใจว่าเพื่อนจะถามอะไรมากนัก เล่นตามเธอมาฝึกงานด้วยกันสามเดือนติดก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องแล้ว และยิ่งนัทนันท์โทรถามตลอดแทบทุกวันยิ่งทำให้เธออึดอัด
เช้าวันใหม่ ทางด้านนัทนันท์ได้แต่นั่งครุ่นคิดว่าควรทำอย่างไรต่อ แผนการที่จะโผล่ไปเซอร์ไพรส์แฟนสาวต้องสลายไปเพราะคุณพ่อของเธอเอง
"ออกไปเล่นน้ำกันพี่นัด" เสียงแนนดังมาตั้งแต่หน้าประตูจนประชิดตัวนัทนันท์
"อืม ไปเล่นกับพี่แมนก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไป"
"ได้ๆ งั้นแนนเล่นน้ำรอนะคะ"
นัทนันท์มองสาวน้อยที่เธอรักเหมือนน้องสาวกำลังรีบเดินเพื่อออกไปหาพี่ชาย
พอคนร่วมเดินทางออกจากห้อง เธอจึงหันกลับมาดูโทรศัพท์มือถือต่อ เปิดไปยังอัลบั้มภาพที่เก็บไว้ ภาพแอบถ่ายตารางฝึกงานของคนที่ไม่เคยระวังตัว ยังเหลืออีกเพียงเดือนเดียวที่เธอจะไปเซอร์ไพรส์
ย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนก่อน
"อ้าว กลับมาบ้านแล้วเหรอ" เสียงใสๆ ของผู้เป็นบิดาดังขึ้นเมื่อเห็นนัทนันท์กลับมาบ้าน
"แนน แมน" พอเจอเพื่อนในคณะกับน้องสาวต้องถึงกับอึ้งเล็กน้อย เพิ่งจะคุยผ่านทางโทรศัพท์ไปยังไม่ทันข้ามวัน ก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าแล้ว
"มัวแต่ยืนอยู่ เข้ามาสวัสดีคุณอาเร็วเข้า"
นัทนันท์ต้องรีบทำตามเมื่อได้ยินเสียงดุ และคนที่หลุดขำก็คงไม่พ้นเพื่อนแมนจอมกวน
"พี่" แนนตีแขนพี่ชายที่หลุดความไร้มารยาทออกมา
"ไม่ต้องมีพิธีอะไรมาก นั่งลงเถอะ" พ่อของสองพี่น้องรู้สึกถึงบรรยากาศเริ่มไม่ดี จึงรีบโบกมือและเรียกให้ลูกเจ้าของบ้านนั่งลง
"พรุ่งนี้จะต้องออกเดินทางไปพักตากอากาศริมทะเลกับครอบครัวคุณอา รีบไปบอกแม่แล้วเตรียมตัวซะ"
ยังไม่ทันที่จะหายเมื่อย นัทนันท์ก็ต้องลุกขึ้นอีก ในเมื่อคุณพ่อของเธอต้องการให้ออกจากวงสนทนา ด้วยเหตุผลที่คาดเดายาก ถ้าไม่ใช่ผูกสัมพันธ์ทางธุรกิจ ก็คงไม่ต้องมาเดินทางให้เหนื่อย และยังมีหลายคนอีกต่างหาก
เธอต้องขึ้นห้องและนอนฟังว่าเมื่อไหร่ครอบครัวของเพื่อนชายจะกลับบ้านเสียที จังหวะชวนเบื่อก็มีคนที่ทำให้เธอยิ้มออกทุกครั้ง แม้เพียงเห็นเบอร์
"ไง คิดถึงอะดิ"
"ก็คงใช่ พรุ่งนี้จะเดินทางแล้วนะ" เสียงหวานจากปลายดังขึ้น
"อืม พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางเหมือนกัน"
"ไปไหน"
"ไปทะเล"
"น่าสนุกจัง ไปหลายคนคงสนุกน่าดู"
"ใช่ คงสนุกมากเลยล่ะ แมนกับแนนก็ไปด้วย" นัทนันท์ประชดตัวเอง ใครๆ คงมองเป็นเรื่องสนุกแต่สำหรับเธอแล้ว เป็นเรื่องที่น่าเบื่อมาก
ปลายสายเงียบไปสักครู่ก่อนที่จะพูดอีกครั้ง
"เที่ยวให้สนุกนะ ถ้าถึงแล้วโทรหาด้วย"
"อืม คิด..." ยังไม่ทันพูดจบ คนปลายสายก็รีบวาง
"อะไรของเขา"
กลับมาปัจจุบัน นัทนันท์กำลังเคร่งเครียดถึงหนทางข้างหน้าว่าควรทำอย่างไรต่อ คนของเธอก็เช่นกัน ไม่เคยบ่นหรือต้องการอะไรจากเธอเลย บอกให้ทำอะไรก็ทำและยังเป็นคนที่คาดเดาได้ยากอีกต่างหาก
"พี่นัด เมื่อไหร่จะไปสักทีค่ะ ทุกคนรออยู่นะคะ"
เสียงใสๆ ของคนน่ารักราวกับตุ๊กตาเดินได้ แต่เหมือนกับเสียงตามหลอกหลอนคนอย่างเธอไม่ให้ไปไหน
"อืมๆ พี่รู้แล้ว" นัทนันท์ตอบและลุกขึ้นยืน เธอได้วางมือถือไว้บนโต๊ะ เวลาแบบนี้คงไม่มีใครโทรหา ถึงจะคาดหวังให้คนที่คิดถึงโทรมาก็ตาม เจ้าตัวก็คงยุ่งอยู่กับการฝึกงานจนลืมคนอย่างเธอไปแล้วก็ได้
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ต.ค. 2564, 10:17:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ต.ค. 2564, 10:17:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 241
| << ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ | จะไปไหน >> |