หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: จะไปไหน
"พี่นัด ทำไมไม่กินค่ะ" เสียงใสๆ ของแนนดังขึ้น ทำให้นัทนันท์ต้องหลุดจากภวังค์ความคิด
"จ๊ะ กินๆ พี่จะกิน"
ห้องอาหารของโรงแรมมีอาหารรสชาติอร่อย บางจานแทบจะหลุดมาจากรายการทีวี ทุกอย่างที่เธอเห็น ยิ่งทำให้คิดถึงสกาวใจ รอยยิ้มสวยๆ ที่มักจะถูกส่งมาให้ตลอด ไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่ กลับไม่มีอยู่ตรงนี้
"นัด เป็นอะไรไป ตั้งแต่มาที่นี่ เธอก็เงียบผิดปกตินะ" แมนมองเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง แม้ในใจจะรู้ดีว่าเจ้าตัวกำลังคิดถึงใคร
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่กำลังคิดว่า เมื่อไหร่พวกผู้ใหญ่จะทำธุระเสร็จสักที"
ขนาดทานอาหารยังต้องแยกโต๊ะ ทำอย่างกับว่าไม่ได้มาด้วยกัน
"คงอีกหลายวัน" แมนตอบแบบไม่ใส่ใจนัก ครอบครัวของเขามักจะทำอะไรไม่เหมือนคนอื่น
"ถามจริงเถอะ นายจะไปเรียนต่างประเทศอย่างที่พ่อนายบอกจริงๆ ใช่ไหม" นัทนันท์ถาม เธออยากรู้ว่าใจจริงของเพื่อนคนนี้ต้องการอะไรกันแน่
"ใช่" น้ำเสียงห้วนๆ ตอบกลับแล้วก้มหน้าสนใจอาหารในจานต่อ
เธอมองคนตอบที่ไม่สนใจว่าคนได้ยินจะรู้สึกอย่างไร แต่ทำไมถึงต้องลากเธอไปกับเขาด้วย อันนี้ไม่เข้าใจ
"พี่แมนโดนพ่อบังคับค่ะ" กลับกลายเป็นว่าน้องสาวทนไม่ไหวต้องตอบแทน
"อ้าว นายไม่อยากไปไม่ใช่หรือไง" นัทนันท์ไม่เข้าใจ ไม่อยากไปก็น่าจะบอกคนที่บ้านให้รับรู้
"เรื่องของฉัน แนน เธอก็ด้วย รีบกินซะ" เสียงดุๆ ของคนเป็นพี่ ที่นานๆ ที นัทนันท์จะได้ยิน
"รีบกินกันเถอะ จะได้ขึ้นไปนอนเล่นกัน" เมื่อเพื่อนชายไม่อยากให้คุยเรื่องเรียน คนอย่างเธอก็ได้แต่ยิ้มให้กับสาวน้อยที่กำลังทำหน้าไม่พอใจ อย่างน้อยขอดึงบรรยากาศให้กลับมาดังเดิมก็ยังดี
เมื่อการรับประทานอาหารยามเที่ยงเสร็จสิ้น ก็ได้เวลาแยกย้ายไปนอนพักผ่อนโซนของใครของมัน นัทนันท์ก็เช่นกัน
เธอรีบกลับไปที่เตียงเพื่อดูสายที่ไม่ได้รับ เพราะคาดหวังว่าคนที่คิดถึงจะโทรหา
"อะไรกัน ไม่โทรไม่ส่งข้อความมาเลย ทำไมไม่คิดถึงกันบ้าง" น่าหงุดหงิดกับคนที่ไม่ทุกข์ร้อนใดๆ ถึงจะเรียนหนัก ฝึกงานเหนื่อย ก็น่าจะส่งข่าวหากันบ้างให้เธอเป็นคนคิดถึงเพียงคนเดียวได้ยังไงกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด
ตกเย็นวันนั้น นัทนันท์ก็เอาแต่นอนในห้อง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ครอบครัวของเธอจะทำธุระเสร็จเสียที
"ทะ...โทรมาแล้ว" เด้งตัวลุกนั่งอย่างดีใจที่ได้เห็นเบอร์ของสกาวใจ
"ว่าไง" เก็บอาการไม่ให้คนปลายสายรู้ได้ว่าเธอกำลังตื่นเต้น
"นัด พรุ่งนี้จะไปเที่ยวบ้านเฟิร์นนะ"
"ปะ...ไปกันสองคน" นัทนันท์เผลอตะโกนใส่ เพราะเธอจำได้ว่าเพื่อนที่ชื่อใบเฟิร์นอยู่ไกลขนาดไหน
"จะตกใจอะไรนัก โรงพยาบาลที่แตงฝึกงานอยู่ใกล้กับบ้านเฟิร์นนะสิ แค่ไปเป็นเพื่อนเอง"
"ต้องค้างด้วยไหม"
"อะไร ก็ต้องค้างสิ ก็วันหยุดนะ จะไม่ให้แตงเที่ยวเลยหรือไง" ปลายสายเริ่มหงุดหงิด
"ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ไม่เห็นต้องขึ้นเสียงเลย" นานๆ จะได้คุยกันสักที ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
ทั้งคู่เงียบไปนาน จนสกาวใจได้พูดขึ้น
"แตงอยากให้นัดมาหา อยากให้มาเที่ยวด้วยกัน แค่นัดคงไม่อยากเที่ยวกับแตงหรอกจริงไหม ก็ในเมื่อมีคนคอยเข้าหาแทบทุกวันอยู่แล้วนี่น่า"
นัทนันท์ค้างเพราะคำพูดของสกาวใจ สรุปแล้วหลายวันที่ผ่านมาจนเกือบเป็นเดือน ที่ทำให้เธอเข้าใจผิดไปต่างๆ นานา เป็นเพราะคนปลายสายน้อยใจนั่นเอง
"แฮะๆ แตงก็พูดไปงั้น ไปบ้านเฟิร์นไม่มีอะไรหรอก แค่ไปหาคุณน้า แล้วก็จะรีบกลับมาอ่านหนังสือต่อ สบายใจได้"
"อืม งั้นรีบไปนอนพักเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย กินข้าวเยอะๆ ด้วย ถ้าผอมขึ้นมาจะทำยังไง"
"ฮ่าๆ แตงไม่ผอมหรอก พวกพี่ๆ พากินจนน้ำหนักขึ้นแล้วนะสิ เห็นอีกทีนัดคงตกใจ"
"ขอให้จริงเถอะ อ้วนก็ดี เวลากอดจะได้นุ่มนิ่ม" แหย่นิดหยอดหน่อยให้คนปลายสายเขิน อยากเห็นหน้าว่าตอนนี้จะน่ารักขนาดไหน
"พอแล้ว แตงไปกินข้าวดีกว่า บาย" พูดจบก็รีบตัดสาย จนนัทนันท์ต้องเผลอยิ้ม
"แบบนี้ต้องรีบไปหาซะแล้ว"
หญิงสาวเปิดดูตารางฝึกงานของสกาวใจในมือถือ เพื่อที่จะได้รู้ว่าตอนนี้คนของเธอไปฝึกงานที่ไหน เพราะเจ้าตัวมักจะโน้ตเอาไว้เสมอ
"ฮึ แค่นี้ คิดว่าจะหาไม่เจอหรือไง"
ความคิดมักมาพร้อมกับการกระทำเสมอ สองมือเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมเดินทาง คืนนี้เธอจะหนีครอบครัวเพื่อไปหาคนของเธอ และเป็นโอกาสเหมาะที่ทุกคนไปงานเลี้ยง กว่าจะกลับคงหลังเที่ยงคืน
"กี่โมงแล้วเนี้ย" นัทนันท์มองนาฬิกา อีกหนึ่งชั่วโมงพ่อกับแม่จะต้องขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า และคงต้องลากเธอไปด้วยแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งหาทางหนีไม่เจอ จึงได้แต่เดินไปเดินมา จนกระทั่งโทรศัพท์ในห้องดังขึ้น
"สวัสดีค่ะ"
"นัด นี่แม่เอง"
"ค่ะ คุณแม่"
"พ่อติดธุระคุยงาน แม่คงไม่ขึ้นห้อง ลูกลงมากินข้าวข้างล่างกับแมนไหม เดี๋ยวแม่สั่งอาหารไว้ให้ แล้วอย่าลืมเรียกหนูแนนลงมาด้วยนะ"
"คือ...หนูอยากนอนมากกว่า แมนคงพาแนนลงไปข้างล่างแล้วมั้งค่ะ รายนั้นกลัวน้องสาวกินไม่อิ่ม คงไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ แต่หนูนี่สิ ง่วงจนไม่อยากทำอะไรแล้ว" พูดจบ นัทนันท์ได้หาวออกมาเสียงดัง โชว์ผ่านไปตามสายเพื่อให้คนปลายสายได้ยิน
"งั้นลูกก็นอนพักแล้วกันนะ หิวก็หยิบอะไรในตู้เย็นกินไปก่อน ยังไงพ่อแกก็จ่ายอยู่แล้ว แม่ไปก่อนนะ"
"รับทราบค่ะ" พอจบการสนทนา เธอก็ได้แต่ยิ้มและกระโดดโลดเต้นดีใจจนอยากกรี๊ดออกมาดังๆ
"เสร็จเรา รอก่อนนะแตง จะไปหาแบบไม่ทันตั้งตัวเลย"
นัทนันท์จับกระเป๋าเตรียมพร้อมออกเดินทาง งานนี้เธอจะต้องนั่งรถไปเอง ไม่รู้ว่าต้องนั่งรถกี่ทอดถึงจะถึง เงินพร้อมจะไปที่ไหนเธอก็ไม่กลัว
"เฮอะ จะหนีไปไหน" เสียงทุ้มต่ำของเพื่อนชายทำให้เธอสะดุ้งตกใจทำกระเป๋าตกทันทีที่จะปิดประตูห้องสนิท
"ฉันก็เห็นอยู่แต่ในห้อง ก็นึกว่าเป็นอะไร ไอ้เราก็เป็นห่วงรีบขึ้นมาดู ที่ไหนได้เตรียมหนีนี่เอง"
ท่าทางกวนบาทาของแมน กับท่ายืนพิงกำแพงแล้วมองจ้อง ทำให้นัทนันท์ต้องตั้งสติและคิดหาคำพูดเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ให้ได้
"เอ่อ...คือ...ฉะ...ฉันจะไปข้างนอก เดี๋ยวกลับมา"
"ต้องแบกกระเป๋าไปด้วย"
"ชะ...ใช่ย่ะ แล้วจะทำไม"
"ฮึ เธอจะไปไหนก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน อย่าให้จับได้แล้วกัน" แมนหัวเราะในลำคอ แล้วหันหลังเดินจากไป โดยไม่สนใจว่านัทนันท์จะทำอะไรต่อจากนี้ ประหนึ่งว่าไม่เคยเห็นหรือรับรู้อะไรก็เพียงเท่านั้น
สาวน้อยร่างสูงถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกโต และโล่งใจที่เพื่อนชายของเธอเป็นพวกไม่สนโลก ไม่ว่าเธอจะทำอะไรถ้าไม่เกี่ยวกับน้องสาวแสนน่ารักของเขา โลกนี้จะเปลี่ยนไปอย่างไรเขาคนนั้นก็คงไม่สนใจ และนั่นเป็นสิ่งที่ดีสำหรับคนอย่างเธอเพราะเวลานี้เส้นทางปลอดโปร่งแล้ว
"จ๊ะ กินๆ พี่จะกิน"
ห้องอาหารของโรงแรมมีอาหารรสชาติอร่อย บางจานแทบจะหลุดมาจากรายการทีวี ทุกอย่างที่เธอเห็น ยิ่งทำให้คิดถึงสกาวใจ รอยยิ้มสวยๆ ที่มักจะถูกส่งมาให้ตลอด ไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่ กลับไม่มีอยู่ตรงนี้
"นัด เป็นอะไรไป ตั้งแต่มาที่นี่ เธอก็เงียบผิดปกตินะ" แมนมองเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง แม้ในใจจะรู้ดีว่าเจ้าตัวกำลังคิดถึงใคร
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่กำลังคิดว่า เมื่อไหร่พวกผู้ใหญ่จะทำธุระเสร็จสักที"
ขนาดทานอาหารยังต้องแยกโต๊ะ ทำอย่างกับว่าไม่ได้มาด้วยกัน
"คงอีกหลายวัน" แมนตอบแบบไม่ใส่ใจนัก ครอบครัวของเขามักจะทำอะไรไม่เหมือนคนอื่น
"ถามจริงเถอะ นายจะไปเรียนต่างประเทศอย่างที่พ่อนายบอกจริงๆ ใช่ไหม" นัทนันท์ถาม เธออยากรู้ว่าใจจริงของเพื่อนคนนี้ต้องการอะไรกันแน่
"ใช่" น้ำเสียงห้วนๆ ตอบกลับแล้วก้มหน้าสนใจอาหารในจานต่อ
เธอมองคนตอบที่ไม่สนใจว่าคนได้ยินจะรู้สึกอย่างไร แต่ทำไมถึงต้องลากเธอไปกับเขาด้วย อันนี้ไม่เข้าใจ
"พี่แมนโดนพ่อบังคับค่ะ" กลับกลายเป็นว่าน้องสาวทนไม่ไหวต้องตอบแทน
"อ้าว นายไม่อยากไปไม่ใช่หรือไง" นัทนันท์ไม่เข้าใจ ไม่อยากไปก็น่าจะบอกคนที่บ้านให้รับรู้
"เรื่องของฉัน แนน เธอก็ด้วย รีบกินซะ" เสียงดุๆ ของคนเป็นพี่ ที่นานๆ ที นัทนันท์จะได้ยิน
"รีบกินกันเถอะ จะได้ขึ้นไปนอนเล่นกัน" เมื่อเพื่อนชายไม่อยากให้คุยเรื่องเรียน คนอย่างเธอก็ได้แต่ยิ้มให้กับสาวน้อยที่กำลังทำหน้าไม่พอใจ อย่างน้อยขอดึงบรรยากาศให้กลับมาดังเดิมก็ยังดี
เมื่อการรับประทานอาหารยามเที่ยงเสร็จสิ้น ก็ได้เวลาแยกย้ายไปนอนพักผ่อนโซนของใครของมัน นัทนันท์ก็เช่นกัน
เธอรีบกลับไปที่เตียงเพื่อดูสายที่ไม่ได้รับ เพราะคาดหวังว่าคนที่คิดถึงจะโทรหา
"อะไรกัน ไม่โทรไม่ส่งข้อความมาเลย ทำไมไม่คิดถึงกันบ้าง" น่าหงุดหงิดกับคนที่ไม่ทุกข์ร้อนใดๆ ถึงจะเรียนหนัก ฝึกงานเหนื่อย ก็น่าจะส่งข่าวหากันบ้างให้เธอเป็นคนคิดถึงเพียงคนเดียวได้ยังไงกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด
ตกเย็นวันนั้น นัทนันท์ก็เอาแต่นอนในห้อง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ครอบครัวของเธอจะทำธุระเสร็จเสียที
"ทะ...โทรมาแล้ว" เด้งตัวลุกนั่งอย่างดีใจที่ได้เห็นเบอร์ของสกาวใจ
"ว่าไง" เก็บอาการไม่ให้คนปลายสายรู้ได้ว่าเธอกำลังตื่นเต้น
"นัด พรุ่งนี้จะไปเที่ยวบ้านเฟิร์นนะ"
"ปะ...ไปกันสองคน" นัทนันท์เผลอตะโกนใส่ เพราะเธอจำได้ว่าเพื่อนที่ชื่อใบเฟิร์นอยู่ไกลขนาดไหน
"จะตกใจอะไรนัก โรงพยาบาลที่แตงฝึกงานอยู่ใกล้กับบ้านเฟิร์นนะสิ แค่ไปเป็นเพื่อนเอง"
"ต้องค้างด้วยไหม"
"อะไร ก็ต้องค้างสิ ก็วันหยุดนะ จะไม่ให้แตงเที่ยวเลยหรือไง" ปลายสายเริ่มหงุดหงิด
"ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ไม่เห็นต้องขึ้นเสียงเลย" นานๆ จะได้คุยกันสักที ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
ทั้งคู่เงียบไปนาน จนสกาวใจได้พูดขึ้น
"แตงอยากให้นัดมาหา อยากให้มาเที่ยวด้วยกัน แค่นัดคงไม่อยากเที่ยวกับแตงหรอกจริงไหม ก็ในเมื่อมีคนคอยเข้าหาแทบทุกวันอยู่แล้วนี่น่า"
นัทนันท์ค้างเพราะคำพูดของสกาวใจ สรุปแล้วหลายวันที่ผ่านมาจนเกือบเป็นเดือน ที่ทำให้เธอเข้าใจผิดไปต่างๆ นานา เป็นเพราะคนปลายสายน้อยใจนั่นเอง
"แฮะๆ แตงก็พูดไปงั้น ไปบ้านเฟิร์นไม่มีอะไรหรอก แค่ไปหาคุณน้า แล้วก็จะรีบกลับมาอ่านหนังสือต่อ สบายใจได้"
"อืม งั้นรีบไปนอนพักเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย กินข้าวเยอะๆ ด้วย ถ้าผอมขึ้นมาจะทำยังไง"
"ฮ่าๆ แตงไม่ผอมหรอก พวกพี่ๆ พากินจนน้ำหนักขึ้นแล้วนะสิ เห็นอีกทีนัดคงตกใจ"
"ขอให้จริงเถอะ อ้วนก็ดี เวลากอดจะได้นุ่มนิ่ม" แหย่นิดหยอดหน่อยให้คนปลายสายเขิน อยากเห็นหน้าว่าตอนนี้จะน่ารักขนาดไหน
"พอแล้ว แตงไปกินข้าวดีกว่า บาย" พูดจบก็รีบตัดสาย จนนัทนันท์ต้องเผลอยิ้ม
"แบบนี้ต้องรีบไปหาซะแล้ว"
หญิงสาวเปิดดูตารางฝึกงานของสกาวใจในมือถือ เพื่อที่จะได้รู้ว่าตอนนี้คนของเธอไปฝึกงานที่ไหน เพราะเจ้าตัวมักจะโน้ตเอาไว้เสมอ
"ฮึ แค่นี้ คิดว่าจะหาไม่เจอหรือไง"
ความคิดมักมาพร้อมกับการกระทำเสมอ สองมือเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมเดินทาง คืนนี้เธอจะหนีครอบครัวเพื่อไปหาคนของเธอ และเป็นโอกาสเหมาะที่ทุกคนไปงานเลี้ยง กว่าจะกลับคงหลังเที่ยงคืน
"กี่โมงแล้วเนี้ย" นัทนันท์มองนาฬิกา อีกหนึ่งชั่วโมงพ่อกับแม่จะต้องขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า และคงต้องลากเธอไปด้วยแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งหาทางหนีไม่เจอ จึงได้แต่เดินไปเดินมา จนกระทั่งโทรศัพท์ในห้องดังขึ้น
"สวัสดีค่ะ"
"นัด นี่แม่เอง"
"ค่ะ คุณแม่"
"พ่อติดธุระคุยงาน แม่คงไม่ขึ้นห้อง ลูกลงมากินข้าวข้างล่างกับแมนไหม เดี๋ยวแม่สั่งอาหารไว้ให้ แล้วอย่าลืมเรียกหนูแนนลงมาด้วยนะ"
"คือ...หนูอยากนอนมากกว่า แมนคงพาแนนลงไปข้างล่างแล้วมั้งค่ะ รายนั้นกลัวน้องสาวกินไม่อิ่ม คงไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ แต่หนูนี่สิ ง่วงจนไม่อยากทำอะไรแล้ว" พูดจบ นัทนันท์ได้หาวออกมาเสียงดัง โชว์ผ่านไปตามสายเพื่อให้คนปลายสายได้ยิน
"งั้นลูกก็นอนพักแล้วกันนะ หิวก็หยิบอะไรในตู้เย็นกินไปก่อน ยังไงพ่อแกก็จ่ายอยู่แล้ว แม่ไปก่อนนะ"
"รับทราบค่ะ" พอจบการสนทนา เธอก็ได้แต่ยิ้มและกระโดดโลดเต้นดีใจจนอยากกรี๊ดออกมาดังๆ
"เสร็จเรา รอก่อนนะแตง จะไปหาแบบไม่ทันตั้งตัวเลย"
นัทนันท์จับกระเป๋าเตรียมพร้อมออกเดินทาง งานนี้เธอจะต้องนั่งรถไปเอง ไม่รู้ว่าต้องนั่งรถกี่ทอดถึงจะถึง เงินพร้อมจะไปที่ไหนเธอก็ไม่กลัว
"เฮอะ จะหนีไปไหน" เสียงทุ้มต่ำของเพื่อนชายทำให้เธอสะดุ้งตกใจทำกระเป๋าตกทันทีที่จะปิดประตูห้องสนิท
"ฉันก็เห็นอยู่แต่ในห้อง ก็นึกว่าเป็นอะไร ไอ้เราก็เป็นห่วงรีบขึ้นมาดู ที่ไหนได้เตรียมหนีนี่เอง"
ท่าทางกวนบาทาของแมน กับท่ายืนพิงกำแพงแล้วมองจ้อง ทำให้นัทนันท์ต้องตั้งสติและคิดหาคำพูดเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ให้ได้
"เอ่อ...คือ...ฉะ...ฉันจะไปข้างนอก เดี๋ยวกลับมา"
"ต้องแบกกระเป๋าไปด้วย"
"ชะ...ใช่ย่ะ แล้วจะทำไม"
"ฮึ เธอจะไปไหนก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน อย่าให้จับได้แล้วกัน" แมนหัวเราะในลำคอ แล้วหันหลังเดินจากไป โดยไม่สนใจว่านัทนันท์จะทำอะไรต่อจากนี้ ประหนึ่งว่าไม่เคยเห็นหรือรับรู้อะไรก็เพียงเท่านั้น
สาวน้อยร่างสูงถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกโต และโล่งใจที่เพื่อนชายของเธอเป็นพวกไม่สนโลก ไม่ว่าเธอจะทำอะไรถ้าไม่เกี่ยวกับน้องสาวแสนน่ารักของเขา โลกนี้จะเปลี่ยนไปอย่างไรเขาคนนั้นก็คงไม่สนใจ และนั่นเป็นสิ่งที่ดีสำหรับคนอย่างเธอเพราะเวลานี้เส้นทางปลอดโปร่งแล้ว
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ต.ค. 2564, 10:29:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ต.ค. 2564, 10:29:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 230
| << เหนื่อยจัง | ความลับไม่มีในโลกนี้ >> |