หนามร้ายในใจรัก (Yuri)

Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก

ตอน: น่ารัก

"ถามจริงเถอะ ไม่คบเพื่อนคนอื่นบ้างหรือไง" สวยถามน้องสาว 

ใบเฟิร์นก้มหน้าแล้วก็ยิ้มจากนั้นหันไปหาพี่ของตนเองที่กำลังเดินอยู่ข้างๆ เธอ

"ก็นะ แตงเขานิสัยดีนี่น่า คบเพื่อนแค่คนเดียวก็พอ จะหลายคนทำไม" อาจไม่ใช่เหตุผลที่สำคัญ แต่เธอชอบสกาวใจมากกว่าคนอื่นๆ 

สวยขมวดคิ้วน้อยๆ กับความคิดของน้องสาว ถึงแม้ว่าเหตุผลจะดูดีแต่อาจจะมีบางอย่างที่ไม่ยอมบอกก็ได้

"ไม่ใช่ว่าจะชอบแบบอื่นนะ พี่เข้าใจว่าคณะที่เราเรียนอยู่นั้น มีผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย แต่ถึงยังไงพี่ก็คงรับไม่ได้" 

"อะไรกันพี่สวย ใครเขาจะคิดแบบนั้น หรือว่าพี่ดูออก" ใบเฟิร์นตาโตและมองไปยังคนสองคนตรงหน้าพวกเธอ

สวยมองน้องสาวและขำน้อยๆ การที่เธอตามและอาสาขับรถพาเที่ยวนั้น เป็นเพราะเป็นห่วงน้องสาวสุดที่รักว่าจะเหงา ในเมื่อทั้งสองคนชัดเจนขนาดนั้น

"พี่มองออกตั้งนานแล้ว ดูสองคนนั้นสิ"

"เฮ้อ...ขนาดเฟิร์นเองยังไม่กล้าถามเลย ถ้าไม่เห็นกับตาคงคิดว่าเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องที่รักกันมากเท่านั้นเอง"

"เขายังไม่บอกน้องสาวพี่อีกเหรอ"

ใบเฟิร์นส่ายหน้าและไม่รู้ว่าสกาวใจจะปิดไปอีกนานเท่าไหร่

"น้อยใจนะสิ เห็นไหม ถ้าพี่ไม่มาเป็นเพื่อนคงเหงาใช่ไหม ขอบคุณพี่สาวแสนดีคนนี้ด้วยเลย" เสียงหัวเราะตามมาหลังจากพูดจบ กับใบหน้าเหวอของคนฟัง ยิ่งทำให้อดขำกับความคิดตัวเองไม่ได้

"ขำเข้าไป ใช่นะสิ น้องคนนี้มันไม่มีเซนส์จับเรื่องแบบนี้เหมือนพี่สาวคนเก่งหรอก" จะงอนก็ตรงที่ทวงบุญคุณอันที่ไม่อยากได้ ก็แค่มาเป็นเพื่อนเท่านั้นเอง

"โธ่ แซวแค่นี้ทำเป็นงอนไปได้ น่าๆ เดี๋ยวเลี้ยงขนมอร่อยๆ เลิกงอนได้แล้ว" สวยปลอบเพราะรู้ว่าน้องสาวเป็นพวกข้างนอกไม่มีอะไรแต่ข้างในคิดมากจนมีแต่เครื่องหมายคำถามมากมายผุดขึ้นมากวนใจ

"จริงนะ เลี้ยงขนมอร่อยๆ เลย"

สวยพยักหน้าและก้าวขาตามให้ทันสกาวใจกับนัทนันท์ พวกเขาทั้งสี่กำลังเดินฝ่าผู้คนที่กำลังเดินเบียดและสวนทางในตลาดยามค่ำคืน บรรยากาศชวนให้แวะซื้อขนมติดมือไปด้วย

"เอ๊ะ! กระต่าย" สกาวใจสะดุดเข้ากับร้านขายสัตว์เลี้ยง เธอเห็นสัตว์ตัวน้อยที่อยากเลี้ยงมานานและเจ้าพวกนี้ก็น่ารักเสียจนดึงดูดให้เดินเข้าหา เธอถึงขนาดสะกิดนัทนันท์ให้เดินตามมาด้วย

นัทนันท์ยิ้มและไปตามแรงของคนตัวเล็ก ถ้าอยากได้เธอคิดจะซื้อให้เลี้ยง

"เลี้ยงไหม"

"จะเลี้ยงได้ยังไง อย่าลืมสิว่าพวกเราอยู่หอกัน" ใบเฟิร์นเดินตามมาทันได้ยินบทสนทนาของคนทั้งสอง จึงต้องแย้งเพราะยังไงเอาไปตอนนี้ก็คงไม่ได้

"ไม่เลี้ยงหรอก แค่ดูเฉยๆ" สกาวใจหันไปบอก แม้ในใจอยากเลี้ยงมากขนาดไหนก็ตาม คงต้องอดใจจนกว่าจะเรียนจบแล้วมีงานกับมีบ้านเป็นของตัวเอง

"งั้นไปกันเถอะ" สวยไม่สนใจ เวลานี้ควรเดินและซื้อขนมให้คุ้มกับการเสียสละเวลาอันมีค่าของเธอ ถ้าไม่ใช่น้องสาวเพียงคนเดียว ให้ตายยังไงก็ไม่มีทางเดินร่วมวงกับเด็กๆ พวกนี้เด็ดขาด

"ไปกันเถอะ" นัทนันท์บอกและจับมือสกาวใจให้เดินตามคนไม่สนใจใครนอกจากน้องสาวของตัวเอง ยิ่งมองก็ยิ่งคิดถึงเพื่อนจอมกวน โชคดีที่เธอเป็นลูกคนเดียว ไม่อย่างนั้นคงเป็นพวกคลั่งน้องแน่นอน

ขากลับสวยขับไปส่งสองสาวถึงหอพัก โชคดีที่นัทนันท์หยิบกระเป๋าติดมือมาด้วย ไม่อย่างนั้นคนขับรถคงมีบ่นบ้าง

"เจอกันพรุ่งนี้นะ" ใบเฟิร์นเปิดกระจกรถโบกมือ

"อื้ม บาย" มือหนึ่งโบกมือลาเพื่อน อีกมือก็ดึงแขนนัทนันท์ให้ทำตาม

เมื่อถึงเวลาแยกย้ายกันจริงๆ สกาวใจเดินนำนัทนันท์จนถึงห้อง

"วันไหนว่างๆ เราไปดูหนังกันสองคนไหม" นัทนันท์เดินเข้ามาเก็บของในห้องสกาวใจ ที่ตามมาอยู่ด้วยยังไม่คุ้มค่ากับเวลาที่หายไป.

"ก็ดีนะ แต่เทอมหน้า แตงเรียนหนักมากเลยนะ แถมต้องทำงานวิจัยด้วย ไม่งั้นไม่จบแน่" พอคิดถึงเรื่องเรียนก็มีแต่เรื่องเครียดทั้งนั้น อยากเรียนจบมีงานทำไวๆ คิดแบบนั้นได้ เธอต้องตั้งใจเรียนเป็นสองเท่า

"ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงนัดก็มีเวลาให้แตงตลอดชีวิตอยู่แล้ว"

ไม่รู้ว่านัทนันท์เอาความมั่นใจมาจากไหน และคำพูดแต่ละคำของเธอ มันค่อยๆ ฝังแน่นในใจของสาวน้อยร่างเล็ก ไม่แน่ว่า ชีวิตนี้คงไม่มีทางหันไปมองใครได้อีก

"ตะ...แตงไปอาบน้ำก่อนดีกว่า" 

ถึงจะเก็บอาการได้ดีขนาดไหน ก็คงไม่สามารถปิดใบหน้าแดงระเรื่อให้เจ้าของคำพูดนั่งอมยิ้มมีความสุข เธอได้แต่มองคนขี้อายดึงผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำ

"เฮ้อ...ช่วงนี้ทำอะไรดี ป่านนี้คุณพ่อคงรู้เรื่องแล้วแน่ ๆ" นัทนันท์ล้มตัวนอนกลิ้งบนเตียงแล้วหยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมา

"หรือเราจะเปิดเครื่องดี" ถ้าปล่อยไปสักเดือนมีหวังว่าระเบิดลูกยักษ์คงลงกลางบ้าน แต่เธอก็ตัดสินใจเก็บใส่กระเป๋าดังเดิม

กาลเวลามักรวดเร็วเสมอเมื่อได้อยู่ด้วยบรรยากาศสีชมพู ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรแทบไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับสกาวใจ เพราะทุกครั้งที่เหนื่อยหรือเครียด พอได้กลับห้องก็จะเจอคนรอคอยการกลับมาของเธอแทบทุกวัน

"ไม่เบื่อเหรอ" สกาวใจหันไปถามเมื่อเก็บรองเท้าให้เป็นระเบียบก่อนจะเดินเข้ามาหานัทนันท์

"ไม่เลยสักนิด พอแตงออกไป นัดก็ออกไปเดินเล่น หาของกิน เจอนิยายน่าอ่านหลายเล่มมาก เลยซื้อมาเต็มเลย"

"ตลกน่า อีกอาทิตย์แตงจะฝึกงานเสร็จแล้วนะ" สกาวใจตกใจกับกองหนังสือนิยายบนเตียง

"ทำไงได้ มันน่าอ่านนี่น่า" เจ้าของหนังสือถึงกับทำหน้ายุ่ง

"ซื้อมาเยอะ แล้วจะแบกกลับยังไง"

"นั่นสิ นัดลืมคิดไปเลย" นัทนันท์ค้างกับคำพูดเตือนสติ พอเพลิดเพลินไปกับอะไรแล้วมักจะเป็นแบบนี้ตลอด

"เอาแบบนี้แล้วกัน นัดก็ส่งของทั้งหมดกลับบ้านได้นะ ขนส่งไง" ในตลาดใกล้โรงพยาบาลมีขนส่งหลายบริษัท ขากลับจะได้ไม่ต้องแบกของที่ไม่จำเป็นให้หนักกระเป๋า

"ไม่เอา ไม่ส่งไปที่บ้าน นัดจะส่งไปที่บ้านแตงแทน" นัทนันท์รีบแย้ง ถ้าส่งกลับบ้านของตัวเอง ความก็แตกกันพอดี 

"บะ...บ้านแตงอ่ะนะ"

"ใช่แล้ว พรุ่งนี้เลย เดี๋ยวนัดจัดการเอง เขียนที่อยู่บ้านแตงให้ด้วย" นัทนันท์ทำหน้าจริงจัง

"อย่าดีกว่า ส่งไปที่หอพักที่มหาลัยก็ได้"

"ไม่เอา ห้องพวกเราของเยอะจะตาย บ้านแตงนั่นแหละ ดีที่สุด" นัทนันท์ส่ายหน้า 

"ก็...ก็ได้ เดี๋ยวแตงบอกแม่ไว้" สกาวใจยอมจำนน และมองตัวการกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุข

"ว่าแต่อ่านเรื่องอะไรอยู่ สนุกไหม" เมื่อมองไปยังหนังสือนิยายมากมายบนเตียง สกาวใจอดไม่ได้ที่จะจับขึ้นมาอ่านเหมือนกัน

"ต้องเรื่องนี้ สนุก" นัทนันท์หยิบเรื่องที่เธอเพิ่งอ่านจบให้กับคนที่มีรสนิยมการอ่านเหมือนกับเธอ สิ่งสำคัญไม่ใช่ว่านิยายหลายเล่มทำให้เธอหายเบื่อ แต่ทว่าหนังสือเหล่านี้อ่านแล้วคุยให้ใครฟังได้บ้าง และคนคนนั้นก็ใช้ชั่วโมงแห่งความสุขร่วมกัน นั่นแหละคือสิ่งสำคัญที่ไม่มีอะไรมาทดแทนได้






HM06
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 พ.ย. 2564, 14:06:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 พ.ย. 2564, 14:06:53 น.

จำนวนการเข้าชม : 319





<< พี่สวย   กลับบ้านด่วน >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account