หนามร้ายในใจรัก (Yuri)
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: ความสงบสุขเป็นเช่นนี้เอง
"จะถึงแล้วนัด" สกาวใจสะกิด จากที่เธอหลับกลายเป็นว่ามีคนหลับยาวกว่า
"ฮือ...ถึงแล้วเหรอ" คนหลับเมื่อถูกปลุกก็เหมือนกับฝันที่ยังไม่ตื่น เธอหาวแบบไม่อายสายตาคนรอบข้างและคนรีบอย่างสกาวใจต้องส่ายหน้า
"ลุงค่ะ จอดป้ายหน้าทีค่ะ"
เสียงตะโกนของสกาวใจ ตามมาด้วยการขานรับของคนขับและปลายทางของผู้โดยสารก็ได้มาถึงตามจุดมุ่งหมาย
"เฮ้อ...ถึงซะที ยังเช้าอยู่เลย"
นัทนันท์ถือกระเป๋าเดินลงจากรถตามคนที่มาหยุดอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยผู้คน แม้จะยังเช้ามากก็ตาม
"บ้านแตงอยู่ที่ไหนอะ มองไปทางไหนก็มีแต่ซอย" นัทนันท์มองไปรอบๆ ตัว บรรยากาศเหมือนมาท่องเที่ยวมากกว่าตามแฟนกลับบ้าน
"อยู่ติดถนน ตามมาสิ"
สกาวใจรีบเดินนำทางคนหน้ามึนกับของหนักๆ ในกระเป๋า เพราะความรีบจึงแบกมาด้วยอย่างจำใจ
"จ้า ๆ" นัทนันท์ขานตอบและรีบก้าวขาให้ทันคนใจร้อน
บ้านของสกาวใจเป็นตึกสามชั้น ชั้นล่างไว้สำหรับขายของแต่ตอนนี้มีป้ายติดว่าปิดร้านไม่มีกำหนดเปิด
"อ้าวพี่แตง มาถึงเร็วเหมือนกันนี้น่า" เสียงใสๆ ของสาวน้อยวัยมัธยมปลาย เดินมาพร้อมถุงข้าวต้มในมือ
"ฝ้าย ไม่เจอตั้งนานตัวสูงขึ้นหรือเปล่า"
"อะไรกันพี่แตง เพิ่งจะเจอกันช่วงปีใหม่ไม่ใช่หรือไง" ปุยฝ้ายยังคงทำหน้านิ่งไร้อารมณ์เหมือนเดิม
"นั่นสินะ พี่ลืมไปเลย" สกาวใจมึนเพราะรู้สึกเหมือนกับไม่ได้กลับบ้านนาน
"พี่มาแล้วก็ดี แม่บอกให้เอาข้าวต้มกับขนมมาให้คุณป้า"
"ขอบใจนะ" สกาวใจรับแล้วยิ้มให้เป็นการขอบคุณ ถ้าไม่มีปุยฝ้ายก็ไม่รู้ว่าจะดูแลคุณแม่ยังไง
"งั้นไปก่อนล่ะ" ใบหน้านิ่งๆ ยังคงปรากฏบนใบหน้ารูปไข่เหมือนเดิม และเป็นคนไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้ว่านัทนันท์จะยืนมองเธอยังไงก็ตาม
เมื่อสาวน้อยเดินจากไปนั้น นัทนันท์จึงรีบสะกิดแฟนสาวทันที
"ใครเหรอ" ที่ถามใช่ว่าอยากรู้อะไร แต่ท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรนั่น เป็นปกติของเด็กวัยแบบนี้จริงๆ อย่างนั้นใช่ไหม
"รุ่นน้องน่ะ เข้าบ้านกัน"
สกาวใจรู้ว่านัทนันท์สงสัยหลายอย่าง แต่บางอย่างไม่ต้องใส่ใจทุกเรื่องก็ได้ และเธอก็คาดหวังว่าคนที่เธอรักจะไม่สนใจฐานะความเป็นอยู่ของเธอ
"คับแคบไปนิดนะ ชั้นล่างพวกเราเอาไว้ขายของ"
นัทนันท์เดินตามสกาวใจ เธอพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ได้ยินและได้เห็นตลอดทางเดิน
"อยู่ห้องนี้ก่อนนะ ห้องแตงเอง"
เจ้าของห้องพูดจบก็วางกระเป๋าและหยิบผ้าขนหนูให้กับแขก
"ถ้าจะอาบน้ำ ห้องน้ำอยู่ข้างล่างนะ นัดพักในห้องแตงไปก่อน เดี๋ยวแตงไปดูแม่ข้างล่างแป็บนึง" สกาวใจบอกและเดินออกจากห้องไป
เธอแอบเปิดประตูห้องของแม่และเห็นว่ายังคงหลับอยู่ ตั้งแต่เธอไปเรียนมหาวิทยาลัย แม่ของเธอก็ย้ายลงมานอนห้องข้างล่างและโชคดีที่มีปุยฝ้าย รุ่นน้องที่น่ารักแม้จะมีนิสัยเย็นชาแต่ก็ดีกับเธอมาโดยตลอด
"เตรียมอาหารเช้าให้แม่ดีกว่า" บอกกับตัวเองพร้อมกับปิดประตูเบาๆ และเดินไปห้องครัวพร้อมกับถุงอาหารที่ได้มาในมือ
ทางด้านนัทนันท์ เธอมองและเดินสำรวจตามจุดต่างๆ ในห้องของคนตัวเล็ก ขนาดไม่ค่อยได้กลับบ้าน ห้องยังดูเรียบร้อยและสะอาดจนไม่อยากออกไปไหน ตั้งแต่เหยียบเข้ามาที่นี่ แม้จะดูคับแคบเพราะของใช้เยอะแต่ก็เป็นระเบียบจนไม่น่าเชื่อว่าอยู่กันเพียงแค่สองคนแม่ลูก
"ลงมากินข้าวกัน แม่ตื่นแล้ว"
"คุณแม่ตื่นแล้วเหรอ" นัทนันท์เผลอเรียกตามอย่างลืมตัว
"อืม ตื่นแล้ว กำลังทานข้าวอยู่"
คนตัวสูงพยักหน้าแล้วเดินตาม แอบรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่จะได้เจอคุณแม่ของสกาวใจ
เมื่อทั้งสามอยู่พร้อมหน้าบนโต๊ะอาหาร บรรยากาศไม่เงียบอย่างที่คิด มีทั้งรอยยิ้มทั้งเสียงหัวเราะยิ่งทำให้นัทนันท์รู้สึกถึงความแตกต่างของความสัมพันธ์ในครอบครัวของตนเอง ถ้าพ่อของเธอไม่เข้มงวดหรือคาดหวังในตัวของเธอมากนักก็คงทำให้เวลาอยู่ด้วยกันดีขึ้นมากกว่านี้ก็ได้
"เป็นอะไรนัด อาหารไม่ถูกปากเหรอ"
"ถ้าขาแม่ไม่เจ็บคงได้แสดงฝีมือเต็มที่แน่นอน ตอนนี้กินอาหารถุงไปก่อนนะ"
"มะ...ไม่เลยค่ะคุณแม่ หนูกินอะไรก็ได้ค่ะ คือทุกอย่างอร่อยไปหมด จนหนูกินอะไรไม่ถูก" การแถแบบไม่เนียนและทำท่าทางเกินจริง ยิ่งทำให้สกาวใจจับได้ แต่เธอเลือกที่จะไม่พูด เพราะเธอรู้ว่าแม่ของเธอเชื่อที่นัทนันท์แสดงทั้งหมด
"งั้นกินเยอะๆ นะ"
"ขอบคุณค่ะ"
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกลับมาเหมือนเดิม จนสกาวใจพาแม่ของเธอเข้าไปพักผ่อนในห้อง และเดินกลับออกมานั่งคุยกับนัทนันท์ต่อ
"แตงคงต้องอยู่บ้านหลายเดือน นัดจะกลับไปก่อนก็ได้นะ ใกล้เวลาเปิดเรียนแล้วด้วยสิ"
"แต่ว่านัดยังอยากอยู่ต่อนี่น่า เรากลับด้วยกันนะ มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิ" นัทนันท์แย้ง
"ตามใจ แต่อยู่ที่นี่ ต้องช่วยกันขายของ เพราะร้านจะปิดนานคงไม่ได้"
"ไม่ต้องเป็นห่วง ขายของเป็น" คนมั่นใจในตัวเองยิ้มร่า ไม่มีอะไรที่คนอย่างเธอจะทำไม่ได้
สกาวใจมองแฟนสาวที่มีความตั้งใจแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ยังไงเธอก็ไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว ขอแค่เพียงสถานะทางบ้านของเธอไม่ทำให้คนอย่างนัทนันท์ต้องลำบากก็เพียงพอในเวลาแบบนี้
เช้าวันใหม่มาเร็วกว่าที่คิด เวลาเปิดร้านก็มาถึงและสองสาวก็ช่วยกันทำงาน แต่ทว่าคนที่มั่นใจและรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกลับทำตัวไม่ถูก
"น้องครับ อันนี้เท่าไหร่" ลูกค้าคนแรกของวันหยิบห่อขนมแล้วยกขึ้นมาถามนัทนันท์
เธอหันไปหาสกาวใจแต่ทว่าหายตัวไปตั้งแต่ตอนไหน ทำไมไม่บอกราคาสินค้าแต่ละอย่างให้เลย แล้วแบบนี้เธอจะขายยังไง
"เท่าไหร่หรือครับ" ชายหนุ่มเริ่มคิ้วชนกัน สรุปแล้วสาวน้อยที่ยืนตรงหน้าของเขาจะขายของให้เขาไหม
"เออ...คือ" นัทนันท์เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง วันแรกเธอก็ทำเสียเรื่องเสียแล้ว แล้วแบบนี้จะให้เธอทำยังไง พยายามมองหาสกาวใจแต่ก็ไม่เห็น
"25 บาทค่ะ" เสียงใสๆ ดังมาจากข้างหลัง เหมือนกับเสียงของสวรรค์ลงมาช่วยเอาไว้
เมื่อขายของให้คนแรกเรียบร้อย คนที่สองและสามก็ตามมาเรื่อยๆ จนถึงเวลาได้พักเสียที
"ดื่มหน่อยไหม" สกาวใจยื่นเครื่องดื่มเย็นๆ รสโปรดของพวกเธอให้กับคนที่กำลังเครียด
"อืม ขอบใจ" มือเรียวๆ รับมาดื่มอย่างรวดเร็ว ไม่คิดว่าผู้คนจะเดินเข้าออกจนไม่มีเวลาพักหายใจเลยสักนิด
"สงสัยสินะ ว่าแม่ขายของได้ยังไงคนเดียว"
"รู้อีกว่าคิดอะไร" นัทนันท์บ่นพึมพำ
"ไม่ใช่แม่คนเดียวนะ แตงก็ด้วย" เรื่องขายของขอให้บอก เธอช่วยขายตั้งแต่เล็กแค่ลูกค้าไม่กี่คน เท่านี้สบายมาก
"สงสัยคงต้องรบกวนอาจารย์ซะแล้วสิ" พูดจบก็หัวเราะแล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะของสกาวใจ
"พี่แตง"
เสียงเรียกอันคุ้นเคย ทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดเล่นแล้วหันไปมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
"อ้าวฝ้าย วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนเหรอ" สกาวใจสงสัยเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเรียน แต่ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้
"ไม่ไป ปวดท้องมากเลย มีอะไรให้กินมั้ง" ปุยฝ้ายมองหาขนมบนชั้น แต่สกาวใจรีบเดินเข้าไปจับมือก่อนที่สาวน้อยคิดจะซื้ออะไร
"ปวดท้องบ่อยๆ แบบนี้ไม่ดีนะ เข้ามาข้างในก่อนสิ พี่ซื้อโจ๊กร้านเฮียหมูไว้หลายถุงเลย" เธอรีบเดินและพาปุยฝ้ายเข้าไปข้างใน แต่สาวน้อยกลับชะงักเมื่อเห็นนัทนันท์
"ใครอ่ะ" คนตัวเล็กและอายุน้อยที่สุดได้จ้องมองคนแปลกหน้าไม่วางตา ทั้งสกาวใจกับนัทนันท์ถึงกับอึ้งไปหลายวินาที
"เฮ้อ...นิสัยเดิมมาอีกแล้ว เมื่อวานก็เห็นอยู่ว่ามากับพี่ไม่ใช่หรือไง" สกาวใจเอ็ด
"ไม่รู้สิ แล้วพี่เป็นใครชื่ออะไรคะ" ถึงจะโดนบ่นยังไงปุยฝ้ายก็ไม่สนใจเพราะไม่จำเป็นต่อชีวิตประจำวัน แต่ทว่าถ้าได้เห็นอีกเป็นครั้งที่สองก็คงต้องถาม
"พี่ชื่อนัด ยินดีที่ได้รู้จักนะ" นัทนันท์ยิ้มเจือแต่ก็บอกตามมารยาทที่ควรจะต้องทำแม้จะรู้สึกไม่พอใจกับมือที่ทั้งสองจับกันอยู่ก็ตาม
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ พี่คงรู้ชื่อหนูแล้วนะคะ"
เป็นเด็กที่ไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่ในสายตาของนัทนันท์ เธอจึงได้แต่ยิ้มและมองแฟนสาวดึงรุ่นน้องให้ไปทานอาหารในครัว
"อืม เป็นบรรยากาศที่ดีจริง" นัทนันท์บ่นพึมพำเบา ๆ
กาลเวลาไม่เคยคอยใคร ความสุขก็เช่นกัน เมื่อใดมีความสุขเมื่อนั้นวันเวลามักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
"วันนี้เราซื้อของเข้าไปตุนกันดีกว่า" สกาวใจยิ้มและเข็นรถเข็นไปตามชั้นอาหารแห้ง
"ก็ดีนะ เอาอันนี้ไปด้วย" คนขายาวหยิบกล่องชาและกาแฟใส่รถเข็นและเดินนำหน้าไปเลือกของใช้จำเป็นอีกหลายอย่าง
สกาวใจมองสิ่งที่นัทนันท์เลือก ยิ่งอยู่กันแบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเป็นการใช้ชีวิตในแบบผู้ใหญ่และเธอก็คาดหวังว่าสักวันหนึ่งพวกเธอจะได้ใช้ชีวิตในแบบครอบครัวที่แท้จริง
"ฮือ...ถึงแล้วเหรอ" คนหลับเมื่อถูกปลุกก็เหมือนกับฝันที่ยังไม่ตื่น เธอหาวแบบไม่อายสายตาคนรอบข้างและคนรีบอย่างสกาวใจต้องส่ายหน้า
"ลุงค่ะ จอดป้ายหน้าทีค่ะ"
เสียงตะโกนของสกาวใจ ตามมาด้วยการขานรับของคนขับและปลายทางของผู้โดยสารก็ได้มาถึงตามจุดมุ่งหมาย
"เฮ้อ...ถึงซะที ยังเช้าอยู่เลย"
นัทนันท์ถือกระเป๋าเดินลงจากรถตามคนที่มาหยุดอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยผู้คน แม้จะยังเช้ามากก็ตาม
"บ้านแตงอยู่ที่ไหนอะ มองไปทางไหนก็มีแต่ซอย" นัทนันท์มองไปรอบๆ ตัว บรรยากาศเหมือนมาท่องเที่ยวมากกว่าตามแฟนกลับบ้าน
"อยู่ติดถนน ตามมาสิ"
สกาวใจรีบเดินนำทางคนหน้ามึนกับของหนักๆ ในกระเป๋า เพราะความรีบจึงแบกมาด้วยอย่างจำใจ
"จ้า ๆ" นัทนันท์ขานตอบและรีบก้าวขาให้ทันคนใจร้อน
บ้านของสกาวใจเป็นตึกสามชั้น ชั้นล่างไว้สำหรับขายของแต่ตอนนี้มีป้ายติดว่าปิดร้านไม่มีกำหนดเปิด
"อ้าวพี่แตง มาถึงเร็วเหมือนกันนี้น่า" เสียงใสๆ ของสาวน้อยวัยมัธยมปลาย เดินมาพร้อมถุงข้าวต้มในมือ
"ฝ้าย ไม่เจอตั้งนานตัวสูงขึ้นหรือเปล่า"
"อะไรกันพี่แตง เพิ่งจะเจอกันช่วงปีใหม่ไม่ใช่หรือไง" ปุยฝ้ายยังคงทำหน้านิ่งไร้อารมณ์เหมือนเดิม
"นั่นสินะ พี่ลืมไปเลย" สกาวใจมึนเพราะรู้สึกเหมือนกับไม่ได้กลับบ้านนาน
"พี่มาแล้วก็ดี แม่บอกให้เอาข้าวต้มกับขนมมาให้คุณป้า"
"ขอบใจนะ" สกาวใจรับแล้วยิ้มให้เป็นการขอบคุณ ถ้าไม่มีปุยฝ้ายก็ไม่รู้ว่าจะดูแลคุณแม่ยังไง
"งั้นไปก่อนล่ะ" ใบหน้านิ่งๆ ยังคงปรากฏบนใบหน้ารูปไข่เหมือนเดิม และเป็นคนไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้ว่านัทนันท์จะยืนมองเธอยังไงก็ตาม
เมื่อสาวน้อยเดินจากไปนั้น นัทนันท์จึงรีบสะกิดแฟนสาวทันที
"ใครเหรอ" ที่ถามใช่ว่าอยากรู้อะไร แต่ท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรนั่น เป็นปกติของเด็กวัยแบบนี้จริงๆ อย่างนั้นใช่ไหม
"รุ่นน้องน่ะ เข้าบ้านกัน"
สกาวใจรู้ว่านัทนันท์สงสัยหลายอย่าง แต่บางอย่างไม่ต้องใส่ใจทุกเรื่องก็ได้ และเธอก็คาดหวังว่าคนที่เธอรักจะไม่สนใจฐานะความเป็นอยู่ของเธอ
"คับแคบไปนิดนะ ชั้นล่างพวกเราเอาไว้ขายของ"
นัทนันท์เดินตามสกาวใจ เธอพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ได้ยินและได้เห็นตลอดทางเดิน
"อยู่ห้องนี้ก่อนนะ ห้องแตงเอง"
เจ้าของห้องพูดจบก็วางกระเป๋าและหยิบผ้าขนหนูให้กับแขก
"ถ้าจะอาบน้ำ ห้องน้ำอยู่ข้างล่างนะ นัดพักในห้องแตงไปก่อน เดี๋ยวแตงไปดูแม่ข้างล่างแป็บนึง" สกาวใจบอกและเดินออกจากห้องไป
เธอแอบเปิดประตูห้องของแม่และเห็นว่ายังคงหลับอยู่ ตั้งแต่เธอไปเรียนมหาวิทยาลัย แม่ของเธอก็ย้ายลงมานอนห้องข้างล่างและโชคดีที่มีปุยฝ้าย รุ่นน้องที่น่ารักแม้จะมีนิสัยเย็นชาแต่ก็ดีกับเธอมาโดยตลอด
"เตรียมอาหารเช้าให้แม่ดีกว่า" บอกกับตัวเองพร้อมกับปิดประตูเบาๆ และเดินไปห้องครัวพร้อมกับถุงอาหารที่ได้มาในมือ
ทางด้านนัทนันท์ เธอมองและเดินสำรวจตามจุดต่างๆ ในห้องของคนตัวเล็ก ขนาดไม่ค่อยได้กลับบ้าน ห้องยังดูเรียบร้อยและสะอาดจนไม่อยากออกไปไหน ตั้งแต่เหยียบเข้ามาที่นี่ แม้จะดูคับแคบเพราะของใช้เยอะแต่ก็เป็นระเบียบจนไม่น่าเชื่อว่าอยู่กันเพียงแค่สองคนแม่ลูก
"ลงมากินข้าวกัน แม่ตื่นแล้ว"
"คุณแม่ตื่นแล้วเหรอ" นัทนันท์เผลอเรียกตามอย่างลืมตัว
"อืม ตื่นแล้ว กำลังทานข้าวอยู่"
คนตัวสูงพยักหน้าแล้วเดินตาม แอบรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่จะได้เจอคุณแม่ของสกาวใจ
เมื่อทั้งสามอยู่พร้อมหน้าบนโต๊ะอาหาร บรรยากาศไม่เงียบอย่างที่คิด มีทั้งรอยยิ้มทั้งเสียงหัวเราะยิ่งทำให้นัทนันท์รู้สึกถึงความแตกต่างของความสัมพันธ์ในครอบครัวของตนเอง ถ้าพ่อของเธอไม่เข้มงวดหรือคาดหวังในตัวของเธอมากนักก็คงทำให้เวลาอยู่ด้วยกันดีขึ้นมากกว่านี้ก็ได้
"เป็นอะไรนัด อาหารไม่ถูกปากเหรอ"
"ถ้าขาแม่ไม่เจ็บคงได้แสดงฝีมือเต็มที่แน่นอน ตอนนี้กินอาหารถุงไปก่อนนะ"
"มะ...ไม่เลยค่ะคุณแม่ หนูกินอะไรก็ได้ค่ะ คือทุกอย่างอร่อยไปหมด จนหนูกินอะไรไม่ถูก" การแถแบบไม่เนียนและทำท่าทางเกินจริง ยิ่งทำให้สกาวใจจับได้ แต่เธอเลือกที่จะไม่พูด เพราะเธอรู้ว่าแม่ของเธอเชื่อที่นัทนันท์แสดงทั้งหมด
"งั้นกินเยอะๆ นะ"
"ขอบคุณค่ะ"
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกลับมาเหมือนเดิม จนสกาวใจพาแม่ของเธอเข้าไปพักผ่อนในห้อง และเดินกลับออกมานั่งคุยกับนัทนันท์ต่อ
"แตงคงต้องอยู่บ้านหลายเดือน นัดจะกลับไปก่อนก็ได้นะ ใกล้เวลาเปิดเรียนแล้วด้วยสิ"
"แต่ว่านัดยังอยากอยู่ต่อนี่น่า เรากลับด้วยกันนะ มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิ" นัทนันท์แย้ง
"ตามใจ แต่อยู่ที่นี่ ต้องช่วยกันขายของ เพราะร้านจะปิดนานคงไม่ได้"
"ไม่ต้องเป็นห่วง ขายของเป็น" คนมั่นใจในตัวเองยิ้มร่า ไม่มีอะไรที่คนอย่างเธอจะทำไม่ได้
สกาวใจมองแฟนสาวที่มีความตั้งใจแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ยังไงเธอก็ไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว ขอแค่เพียงสถานะทางบ้านของเธอไม่ทำให้คนอย่างนัทนันท์ต้องลำบากก็เพียงพอในเวลาแบบนี้
เช้าวันใหม่มาเร็วกว่าที่คิด เวลาเปิดร้านก็มาถึงและสองสาวก็ช่วยกันทำงาน แต่ทว่าคนที่มั่นใจและรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกลับทำตัวไม่ถูก
"น้องครับ อันนี้เท่าไหร่" ลูกค้าคนแรกของวันหยิบห่อขนมแล้วยกขึ้นมาถามนัทนันท์
เธอหันไปหาสกาวใจแต่ทว่าหายตัวไปตั้งแต่ตอนไหน ทำไมไม่บอกราคาสินค้าแต่ละอย่างให้เลย แล้วแบบนี้เธอจะขายยังไง
"เท่าไหร่หรือครับ" ชายหนุ่มเริ่มคิ้วชนกัน สรุปแล้วสาวน้อยที่ยืนตรงหน้าของเขาจะขายของให้เขาไหม
"เออ...คือ" นัทนันท์เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง วันแรกเธอก็ทำเสียเรื่องเสียแล้ว แล้วแบบนี้จะให้เธอทำยังไง พยายามมองหาสกาวใจแต่ก็ไม่เห็น
"25 บาทค่ะ" เสียงใสๆ ดังมาจากข้างหลัง เหมือนกับเสียงของสวรรค์ลงมาช่วยเอาไว้
เมื่อขายของให้คนแรกเรียบร้อย คนที่สองและสามก็ตามมาเรื่อยๆ จนถึงเวลาได้พักเสียที
"ดื่มหน่อยไหม" สกาวใจยื่นเครื่องดื่มเย็นๆ รสโปรดของพวกเธอให้กับคนที่กำลังเครียด
"อืม ขอบใจ" มือเรียวๆ รับมาดื่มอย่างรวดเร็ว ไม่คิดว่าผู้คนจะเดินเข้าออกจนไม่มีเวลาพักหายใจเลยสักนิด
"สงสัยสินะ ว่าแม่ขายของได้ยังไงคนเดียว"
"รู้อีกว่าคิดอะไร" นัทนันท์บ่นพึมพำ
"ไม่ใช่แม่คนเดียวนะ แตงก็ด้วย" เรื่องขายของขอให้บอก เธอช่วยขายตั้งแต่เล็กแค่ลูกค้าไม่กี่คน เท่านี้สบายมาก
"สงสัยคงต้องรบกวนอาจารย์ซะแล้วสิ" พูดจบก็หัวเราะแล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะของสกาวใจ
"พี่แตง"
เสียงเรียกอันคุ้นเคย ทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดเล่นแล้วหันไปมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
"อ้าวฝ้าย วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนเหรอ" สกาวใจสงสัยเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเรียน แต่ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้
"ไม่ไป ปวดท้องมากเลย มีอะไรให้กินมั้ง" ปุยฝ้ายมองหาขนมบนชั้น แต่สกาวใจรีบเดินเข้าไปจับมือก่อนที่สาวน้อยคิดจะซื้ออะไร
"ปวดท้องบ่อยๆ แบบนี้ไม่ดีนะ เข้ามาข้างในก่อนสิ พี่ซื้อโจ๊กร้านเฮียหมูไว้หลายถุงเลย" เธอรีบเดินและพาปุยฝ้ายเข้าไปข้างใน แต่สาวน้อยกลับชะงักเมื่อเห็นนัทนันท์
"ใครอ่ะ" คนตัวเล็กและอายุน้อยที่สุดได้จ้องมองคนแปลกหน้าไม่วางตา ทั้งสกาวใจกับนัทนันท์ถึงกับอึ้งไปหลายวินาที
"เฮ้อ...นิสัยเดิมมาอีกแล้ว เมื่อวานก็เห็นอยู่ว่ามากับพี่ไม่ใช่หรือไง" สกาวใจเอ็ด
"ไม่รู้สิ แล้วพี่เป็นใครชื่ออะไรคะ" ถึงจะโดนบ่นยังไงปุยฝ้ายก็ไม่สนใจเพราะไม่จำเป็นต่อชีวิตประจำวัน แต่ทว่าถ้าได้เห็นอีกเป็นครั้งที่สองก็คงต้องถาม
"พี่ชื่อนัด ยินดีที่ได้รู้จักนะ" นัทนันท์ยิ้มเจือแต่ก็บอกตามมารยาทที่ควรจะต้องทำแม้จะรู้สึกไม่พอใจกับมือที่ทั้งสองจับกันอยู่ก็ตาม
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ พี่คงรู้ชื่อหนูแล้วนะคะ"
เป็นเด็กที่ไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่ในสายตาของนัทนันท์ เธอจึงได้แต่ยิ้มและมองแฟนสาวดึงรุ่นน้องให้ไปทานอาหารในครัว
"อืม เป็นบรรยากาศที่ดีจริง" นัทนันท์บ่นพึมพำเบา ๆ
กาลเวลาไม่เคยคอยใคร ความสุขก็เช่นกัน เมื่อใดมีความสุขเมื่อนั้นวันเวลามักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
"วันนี้เราซื้อของเข้าไปตุนกันดีกว่า" สกาวใจยิ้มและเข็นรถเข็นไปตามชั้นอาหารแห้ง
"ก็ดีนะ เอาอันนี้ไปด้วย" คนขายาวหยิบกล่องชาและกาแฟใส่รถเข็นและเดินนำหน้าไปเลือกของใช้จำเป็นอีกหลายอย่าง
สกาวใจมองสิ่งที่นัทนันท์เลือก ยิ่งอยู่กันแบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเป็นการใช้ชีวิตในแบบผู้ใหญ่และเธอก็คาดหวังว่าสักวันหนึ่งพวกเธอจะได้ใช้ชีวิตในแบบครอบครัวที่แท้จริง
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 พ.ย. 2564, 21:38:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ย. 2564, 21:38:22 น.
จำนวนการเข้าชม : 283
| << กลับบ้านด่วน | สำนึกบุญคุณฉันด้วย >> |