หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: กระต่าย
คืนแห่งการอ่านหนังสือของแต่ละคน ทุกคนมักมีสมาธิในช่วงกลางดึกยกเว้นนัทนันท์ เธอไม่มีอารมณ์อ่านจึงได้แต่แอบมองสกาวใจที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตายผ่านผ้าห่มที่เธอใช้คลุมตัวและอำพรางสายตาของคนที่กำลังเรียนหนักขึ้นทุกวัน
ตั้งแต่แนนมาอยู่ด้วยกัน สกาวใจก็เหินห่างเธอออกไปเรื่อยๆ ล่าสุดมีการกั้นเตียงเพื่อไม่ให้แนนรู้ว่าพวกเราคบกัน หลังจากที่เธอพูดปรับความเข้าใจไปแล้วในวันนั้น
"แตง แตงอย่าคิดมากเลยนะ แนนนิสัยเอาแต่ใจตัวเองมากไปหน่อย อีกอย่าง ถ้านัดแสดงออกกับแตงมากเกินไป แนนก็จะสงสัยเอาได้"
"ไม่ใช่แนนจะรู้อยู่แล้วเหรอ"
"ไม่หรอกมั้ง นัดไม่ได้ทำตัวน่าสงสัยเสียหน่อย"
สกาวใจนิ่งแล้วมองนัทนันท์จากนั้นก็ยิ้มให้บางๆ คนที่ไม่เคยเก็บซ่อนอะไร พอมีความลับและไม่อยากให้คนอื่นรู้ก็มักจะทำตัวผิดธรรมชาติ เธอคิดอยากจะโกรธก็โกรธไม่ลง ได้แต่ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเงียบๆ
"งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน แตงขอแบ่งที่นอนจะได้ดูเหมือนว่าพวกเราไม่ได้สนิทกันมากขนาดนอนร่วมเตียงเดียวกันได้"
ภายในห้องมักจะมีที่คั้นเตียงไว้ยามฉุกเฉิน และเธอก็นำมันมาใช้เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย เพราะปีนี้เธอจะต้องตั้งใจและโฟกัสแต่เรื่องเรียนรวมถึงงานวิจัยที่เธอต้องทำกับเพื่อนๆ
"ช่วงนี้แตงอาจจะเข้าคณะบ่อย คงไม่ได้มานั่งกินข้าวกับนัดเหมือนทุกครั้ง แต่ถึงยังไง นัดก็คงมีน้องสาวคอยเอาใจอยู่แล้ว"
"หึงเหรอ" นัทนันท์จับแขนคนตัวเล็กกว่าเธอเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
"คิดว่าไงล่ะ ปล่อย"
คำพูดที่ออกมาพร้อมกับอารมณ์นั้น นัทนันท์รู้ดีว่าคนที่จ้องด้วยความเจ็บปวดรู้สึกยังไง เธอเองก็ไม่ต่างกันและยิ่งเห็นยิ่งปวดใจ จึงต้องยอมปล่อยมือและทำตามอย่างว่าง่าย
กลับมาปัจจุบันในค่ำคืนที่เงียบกว่าปกติ ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่เหมือนกับพวกเรายิ่งห่างไกลกันมากขึ้นเรื่อยๆ
"พี่นัด" เสียงเรียกจากทางด้านหลัง ยิ่งทำให้นัทนันท์ไม่อยากจะออกจากผ้าห่ม
เธอหลับตาหนีน้องสาวของเพื่อนวัยเด็ก และดูเหมือนน้องคนนี้จะไม่ยอมแพ้ เรียกและสะกิดตัวเธออยู่หลายครั้งจนสกาวใจต้องหันมามองแต่ไม่พูดอะไร
"หลับแล้วเหรอ พรุ่งนี้แนนจะชวนไปตลาดนัด"
สาวน้อยทำหน้ามุ่ยและมองคนที่แกล้งหลับนิ่งๆ ส่วนสกาวใจเมื่อเห็นสองพี่น้องทำตัวแปลกจากเดิม ที่สำคัญไม่จำเป็นต้องพยายามบอกว่าจะทำอะไรที่ไหนให้เธอได้ยินก็ได้ เธอหันกลับมาสนใจหนังสือตรงหน้าแล้วหยิบหูฟังขึ้นมาเพื่อกลบความคิดฟุ้งซ่าน ความตั้งใจเดิมที่เธอต้องทำให้ได้คือการเรียนมากกว่ามาสนใจคนที่ต้องการจะกำจัดเธอออก
วันรุ่งขึ้นนัทนันท์ทำตัวเหมือนปกติและเลี่ยงการเชิญชวนของน้องสาว แต่แล้วก็ต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบเพราะเพื่อนชายตามมาด้วย
"จะไปหรือยัง หลบน้องฉันทำไม ไม่มีงานต้องทำสักหน่อย"
"เอ่อ ลืมไปเลย ไปสิ" นัทนันท์ทำทีว่าลืมแต่จริงๆ แล้วเธอไม่อยากไป
ตลาดนัดที่มีทุกเย็นมักเต็มไปด้วยนักศึกษา ร้านค้าต่างๆ ก็มาเปิดหลากหลายแม้กระทั่งสัตว์เลี้ยง และหนึ่งในนั้นก็มีสิ่งที่นัทนันท์เคยคิดและตั้งใจจะให้สกาวใจเป็นของขวัญ
"จะกลับกันยัง พี่มีงานต้องไปทำให้เสร็จ" นัทนันท์หันไปหาแนนแล้วยิ้มกว้าง
"มีงานอะไร" แมนทำหน้างง
"ก็บทแสดงละครเวทีไง ฉันยังจำไม่ค่อยได้เลย"
"แต่เธอน่าจะทำได้แล้วนะ" แมนไม่เข้าใจ บทคนใช้ที่นัทนันท์ได้ไป ไม่น่าจะยากจนคนฉลาดอย่างเธอจะทำไม่ได้
"บทคนใช้ก็สำคัญนะ ต้องห้ามพลาด ไปก่อน" รีบพูดแล้วก็รีบโบกมือหันหลังกลับ แล้วเดินกลมกลืนไปกับผุ้คน
สองพี่น้องมองหน้ากัน อยากจะพูดก็พูดห้ามไม่ทัน
"ทำไมพี่นัดต้องรีบขนาดนั้น" แนนทำหน้ามุ่ยพวกเราต่างรู้ดีว่าไม่มีโอกาสได้อยู่พร้อมหน้ากันแล้วทำไมไม่สละเวลาเพื่อพวกเราสักนิด
"ไปเถอะ ยังไงก็มีพี่อยู่นะ" แมนโอบไหล่น้องสาวที่ตัวเตี้ยกว่าเขา แม้คนหนึ่งหายไปก็ยังมีอีกคนที่พร้อมจะไปทุกที่เะียงแค่เรียกหา
แนนยิ้มและจับมือพี่ชายแล้วเดินไปพร้อมกัน แม้จะอุ่นใจที่มีพี่ที่รักเธอ แต่เธอก็ยังคาดหวังว่าจะอยู่พร้อมหน้าเหมือนเมื่อก่อน
ทางด้านนัทนันท์ได้แยกทางจากสองพี่น้องได้ตรงดิ่งไปยังร้านขายลูกกระต่าย เธอยืนมองและเลือกอยู่นานจนเจ้าของร้านต้องออกมาดู
"มีตัวถูกใจหรือยังคะ"
"เอ่อ คือว่า..." เธอรู้ว่าเลือกนานเพราะมือใหม่หัดเลี้ยงแต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะเลือกตัวไหน ที่สำคัญคนที่เธออยากนำไปให้จะได้หาโอกาสขอคืนดี ถ้านำไปให้แล้วอ่อนแอขึ้นมาก็กลัวว่าคนเลี้ยงจะเสียใจ
"งั้น ตัวนี้ค่ะ" ชี้ไปยังลูกกระต่ายสีขาวท่าทางแข็งแรง
"เห็นว่าแข็งแรงเพราะดูแลตัวอื่นใช่ไหมคะ" คนขายยิ้มให้แล้วไปหยิบเจ้าตัวน้อยนำใส่กรงขนาดเล็ก
จากนั้นก็ตามไปด้วยของที่สำคัญสำหรับเลี้ยง รวมถึงอาหารชุดใหญ่ ไม่ว่าจะซื้อเท่าไหร่เธอก็ยอมจ่าย ขอเพียงแค่สกาวใจชอบเท่านั้น
การกลับเข้าห้องเป็นอะไรที่ยากมากเพราะเธอต้องหากล่องใส่ปิดบังผู้ดูแลหอ อีกไม่กี่เดือนพวกเธอก็จะจบแล้ว ขอเลี้ยงแค่ตัวเดียวก็ไม่น่าเสียหายอะไร
"ขนอะไรมา ให้แตงช่วยไหม" คนติดโต๊ะหนังสือ เมื่อเห็นเพื่อนร่วมห้องถือบางอย่างเข้ามา เธอก็อดไม่ได้ที่จะให้การช่วยเหลือ ถึงแม้จะพยายามวางมาดขรึมแล้วเว้นระยะห่างก็ตาม
คนโดนเมินตลอดหลายวันที่ผ่านมาได้แต่ยิ้มกว้างดีใจ จังหวะนี้เป็นโอกาสได้กลับมาเหมือนเดิม ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของกระต่ายตัวน้อยในกล่องที่จะช่วยให้เธอไม่ถูกเมินอีก
"คือ...นัดซื้อของขวัญมาให้" สองมือยื่นกล่องที่มีกระต่ายในใจก็คิดแต่ว่าขอให้ได้ผล
"ของขวัญอย่างนั้นเหรอ" สกาวใจงงเล็กน้อยแต่ก็รับและนำมาวางบนเตียงเพื่อเปิดออก
เมื่อเปิดกล่องก็เห็นกระต่ายตัวเล็กน่ารักกำลังมองเธออยู่ คนถูกให้ยิ้มกว้างและหันไปมองนัทนันท์ เธอไม่คิดว่าจะซื้อให้เลี้ยงจริงๆ
"นัดอยากให้แตง"
"แต่หอพักเขาไม่ให้เลี้ยงไม่ใช่เหรอ แบบนี้ถ้าถูกจับได้จะทำไง" สกาวใจเริ่มคิด แม้ว่าอีกไม่กี่เดือน พวกเราก็จะเรียนจบและต้องหางานทำแล้วก็ตาม ถึงจะดีใจที่นัทนันท์ทำตามสัญญาแต่ถ้าวันหนึ่งถูกจับได้ขึ้นมา เธอจะเอาไปไว้ไหน
"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพวกเราโดนจับได้จริงๆ นัดรับผิดชอบเอง"
"ไม่ได้สิ รับผิดชอบร่วมกัน" สกาวใจอมยิ้มแล้วหันไปดูเจ้ากระต่ายตัวเล็ก
นัทนันท์เมื่อเห็นคนที่เธอต้องการให้หันมามองกำลังอารมณ์ดี จีงรีบนั่งบนเตียงแล้วช่วยจัดหาที่เก็บอาหารของสมาชิกใหม่
"เราตั้งชื่อว่าอะไรกันดี"
"อืม...ขอแตงกลับไปคิดดูก่อนนะ"
ทั้งคู่คิดตรงกันว่าจะช่วยกันเลี้ยงจนกว่าจะหาสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับเจ้าตัวน้อยของพวกเธอ
"กลับมาแล้วค่า" เสียงใสๆ มาพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออก
เจ้าของเสียงยิ้มร่าแล้วเก็บรองเท้าเดินตรงเข้ามาหาพวกเธอ
"พวกพี่ทำอะไรกันอยู่เหรอ" พอแนนเดินเข้ามาใกล้ก็ต้องถอยออกห่างเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของสกาวใจ
"กะ...กระต่าย"
"เป็นอะไรไป" สกาวใจเอียงคอน้อยๆ มองสาวน้อยรวมกับตุ๊กตาเดินได้กำลังเหงื่อออกและทำหน้าตกใจเหมือนกับกลัวบางสิ่งอยู่
"คือ...คือแนน...แนนเพิ่งนึกออกว่าวันนี้เพื่อนชวนไปนอนด้วย แนนไปก่อนนะ"
ทั้งสองหันมามองหน้ากันเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องทำท่าทางแปลกจากเดิม
ตั้งแต่แนนมาอยู่ด้วยกัน สกาวใจก็เหินห่างเธอออกไปเรื่อยๆ ล่าสุดมีการกั้นเตียงเพื่อไม่ให้แนนรู้ว่าพวกเราคบกัน หลังจากที่เธอพูดปรับความเข้าใจไปแล้วในวันนั้น
"แตง แตงอย่าคิดมากเลยนะ แนนนิสัยเอาแต่ใจตัวเองมากไปหน่อย อีกอย่าง ถ้านัดแสดงออกกับแตงมากเกินไป แนนก็จะสงสัยเอาได้"
"ไม่ใช่แนนจะรู้อยู่แล้วเหรอ"
"ไม่หรอกมั้ง นัดไม่ได้ทำตัวน่าสงสัยเสียหน่อย"
สกาวใจนิ่งแล้วมองนัทนันท์จากนั้นก็ยิ้มให้บางๆ คนที่ไม่เคยเก็บซ่อนอะไร พอมีความลับและไม่อยากให้คนอื่นรู้ก็มักจะทำตัวผิดธรรมชาติ เธอคิดอยากจะโกรธก็โกรธไม่ลง ได้แต่ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเงียบๆ
"งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน แตงขอแบ่งที่นอนจะได้ดูเหมือนว่าพวกเราไม่ได้สนิทกันมากขนาดนอนร่วมเตียงเดียวกันได้"
ภายในห้องมักจะมีที่คั้นเตียงไว้ยามฉุกเฉิน และเธอก็นำมันมาใช้เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย เพราะปีนี้เธอจะต้องตั้งใจและโฟกัสแต่เรื่องเรียนรวมถึงงานวิจัยที่เธอต้องทำกับเพื่อนๆ
"ช่วงนี้แตงอาจจะเข้าคณะบ่อย คงไม่ได้มานั่งกินข้าวกับนัดเหมือนทุกครั้ง แต่ถึงยังไง นัดก็คงมีน้องสาวคอยเอาใจอยู่แล้ว"
"หึงเหรอ" นัทนันท์จับแขนคนตัวเล็กกว่าเธอเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
"คิดว่าไงล่ะ ปล่อย"
คำพูดที่ออกมาพร้อมกับอารมณ์นั้น นัทนันท์รู้ดีว่าคนที่จ้องด้วยความเจ็บปวดรู้สึกยังไง เธอเองก็ไม่ต่างกันและยิ่งเห็นยิ่งปวดใจ จึงต้องยอมปล่อยมือและทำตามอย่างว่าง่าย
กลับมาปัจจุบันในค่ำคืนที่เงียบกว่าปกติ ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่เหมือนกับพวกเรายิ่งห่างไกลกันมากขึ้นเรื่อยๆ
"พี่นัด" เสียงเรียกจากทางด้านหลัง ยิ่งทำให้นัทนันท์ไม่อยากจะออกจากผ้าห่ม
เธอหลับตาหนีน้องสาวของเพื่อนวัยเด็ก และดูเหมือนน้องคนนี้จะไม่ยอมแพ้ เรียกและสะกิดตัวเธออยู่หลายครั้งจนสกาวใจต้องหันมามองแต่ไม่พูดอะไร
"หลับแล้วเหรอ พรุ่งนี้แนนจะชวนไปตลาดนัด"
สาวน้อยทำหน้ามุ่ยและมองคนที่แกล้งหลับนิ่งๆ ส่วนสกาวใจเมื่อเห็นสองพี่น้องทำตัวแปลกจากเดิม ที่สำคัญไม่จำเป็นต้องพยายามบอกว่าจะทำอะไรที่ไหนให้เธอได้ยินก็ได้ เธอหันกลับมาสนใจหนังสือตรงหน้าแล้วหยิบหูฟังขึ้นมาเพื่อกลบความคิดฟุ้งซ่าน ความตั้งใจเดิมที่เธอต้องทำให้ได้คือการเรียนมากกว่ามาสนใจคนที่ต้องการจะกำจัดเธอออก
วันรุ่งขึ้นนัทนันท์ทำตัวเหมือนปกติและเลี่ยงการเชิญชวนของน้องสาว แต่แล้วก็ต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบเพราะเพื่อนชายตามมาด้วย
"จะไปหรือยัง หลบน้องฉันทำไม ไม่มีงานต้องทำสักหน่อย"
"เอ่อ ลืมไปเลย ไปสิ" นัทนันท์ทำทีว่าลืมแต่จริงๆ แล้วเธอไม่อยากไป
ตลาดนัดที่มีทุกเย็นมักเต็มไปด้วยนักศึกษา ร้านค้าต่างๆ ก็มาเปิดหลากหลายแม้กระทั่งสัตว์เลี้ยง และหนึ่งในนั้นก็มีสิ่งที่นัทนันท์เคยคิดและตั้งใจจะให้สกาวใจเป็นของขวัญ
"จะกลับกันยัง พี่มีงานต้องไปทำให้เสร็จ" นัทนันท์หันไปหาแนนแล้วยิ้มกว้าง
"มีงานอะไร" แมนทำหน้างง
"ก็บทแสดงละครเวทีไง ฉันยังจำไม่ค่อยได้เลย"
"แต่เธอน่าจะทำได้แล้วนะ" แมนไม่เข้าใจ บทคนใช้ที่นัทนันท์ได้ไป ไม่น่าจะยากจนคนฉลาดอย่างเธอจะทำไม่ได้
"บทคนใช้ก็สำคัญนะ ต้องห้ามพลาด ไปก่อน" รีบพูดแล้วก็รีบโบกมือหันหลังกลับ แล้วเดินกลมกลืนไปกับผุ้คน
สองพี่น้องมองหน้ากัน อยากจะพูดก็พูดห้ามไม่ทัน
"ทำไมพี่นัดต้องรีบขนาดนั้น" แนนทำหน้ามุ่ยพวกเราต่างรู้ดีว่าไม่มีโอกาสได้อยู่พร้อมหน้ากันแล้วทำไมไม่สละเวลาเพื่อพวกเราสักนิด
"ไปเถอะ ยังไงก็มีพี่อยู่นะ" แมนโอบไหล่น้องสาวที่ตัวเตี้ยกว่าเขา แม้คนหนึ่งหายไปก็ยังมีอีกคนที่พร้อมจะไปทุกที่เะียงแค่เรียกหา
แนนยิ้มและจับมือพี่ชายแล้วเดินไปพร้อมกัน แม้จะอุ่นใจที่มีพี่ที่รักเธอ แต่เธอก็ยังคาดหวังว่าจะอยู่พร้อมหน้าเหมือนเมื่อก่อน
ทางด้านนัทนันท์ได้แยกทางจากสองพี่น้องได้ตรงดิ่งไปยังร้านขายลูกกระต่าย เธอยืนมองและเลือกอยู่นานจนเจ้าของร้านต้องออกมาดู
"มีตัวถูกใจหรือยังคะ"
"เอ่อ คือว่า..." เธอรู้ว่าเลือกนานเพราะมือใหม่หัดเลี้ยงแต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะเลือกตัวไหน ที่สำคัญคนที่เธออยากนำไปให้จะได้หาโอกาสขอคืนดี ถ้านำไปให้แล้วอ่อนแอขึ้นมาก็กลัวว่าคนเลี้ยงจะเสียใจ
"งั้น ตัวนี้ค่ะ" ชี้ไปยังลูกกระต่ายสีขาวท่าทางแข็งแรง
"เห็นว่าแข็งแรงเพราะดูแลตัวอื่นใช่ไหมคะ" คนขายยิ้มให้แล้วไปหยิบเจ้าตัวน้อยนำใส่กรงขนาดเล็ก
จากนั้นก็ตามไปด้วยของที่สำคัญสำหรับเลี้ยง รวมถึงอาหารชุดใหญ่ ไม่ว่าจะซื้อเท่าไหร่เธอก็ยอมจ่าย ขอเพียงแค่สกาวใจชอบเท่านั้น
การกลับเข้าห้องเป็นอะไรที่ยากมากเพราะเธอต้องหากล่องใส่ปิดบังผู้ดูแลหอ อีกไม่กี่เดือนพวกเธอก็จะจบแล้ว ขอเลี้ยงแค่ตัวเดียวก็ไม่น่าเสียหายอะไร
"ขนอะไรมา ให้แตงช่วยไหม" คนติดโต๊ะหนังสือ เมื่อเห็นเพื่อนร่วมห้องถือบางอย่างเข้ามา เธอก็อดไม่ได้ที่จะให้การช่วยเหลือ ถึงแม้จะพยายามวางมาดขรึมแล้วเว้นระยะห่างก็ตาม
คนโดนเมินตลอดหลายวันที่ผ่านมาได้แต่ยิ้มกว้างดีใจ จังหวะนี้เป็นโอกาสได้กลับมาเหมือนเดิม ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของกระต่ายตัวน้อยในกล่องที่จะช่วยให้เธอไม่ถูกเมินอีก
"คือ...นัดซื้อของขวัญมาให้" สองมือยื่นกล่องที่มีกระต่ายในใจก็คิดแต่ว่าขอให้ได้ผล
"ของขวัญอย่างนั้นเหรอ" สกาวใจงงเล็กน้อยแต่ก็รับและนำมาวางบนเตียงเพื่อเปิดออก
เมื่อเปิดกล่องก็เห็นกระต่ายตัวเล็กน่ารักกำลังมองเธออยู่ คนถูกให้ยิ้มกว้างและหันไปมองนัทนันท์ เธอไม่คิดว่าจะซื้อให้เลี้ยงจริงๆ
"นัดอยากให้แตง"
"แต่หอพักเขาไม่ให้เลี้ยงไม่ใช่เหรอ แบบนี้ถ้าถูกจับได้จะทำไง" สกาวใจเริ่มคิด แม้ว่าอีกไม่กี่เดือน พวกเราก็จะเรียนจบและต้องหางานทำแล้วก็ตาม ถึงจะดีใจที่นัทนันท์ทำตามสัญญาแต่ถ้าวันหนึ่งถูกจับได้ขึ้นมา เธอจะเอาไปไว้ไหน
"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพวกเราโดนจับได้จริงๆ นัดรับผิดชอบเอง"
"ไม่ได้สิ รับผิดชอบร่วมกัน" สกาวใจอมยิ้มแล้วหันไปดูเจ้ากระต่ายตัวเล็ก
นัทนันท์เมื่อเห็นคนที่เธอต้องการให้หันมามองกำลังอารมณ์ดี จีงรีบนั่งบนเตียงแล้วช่วยจัดหาที่เก็บอาหารของสมาชิกใหม่
"เราตั้งชื่อว่าอะไรกันดี"
"อืม...ขอแตงกลับไปคิดดูก่อนนะ"
ทั้งคู่คิดตรงกันว่าจะช่วยกันเลี้ยงจนกว่าจะหาสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับเจ้าตัวน้อยของพวกเธอ
"กลับมาแล้วค่า" เสียงใสๆ มาพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออก
เจ้าของเสียงยิ้มร่าแล้วเก็บรองเท้าเดินตรงเข้ามาหาพวกเธอ
"พวกพี่ทำอะไรกันอยู่เหรอ" พอแนนเดินเข้ามาใกล้ก็ต้องถอยออกห่างเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของสกาวใจ
"กะ...กระต่าย"
"เป็นอะไรไป" สกาวใจเอียงคอน้อยๆ มองสาวน้อยรวมกับตุ๊กตาเดินได้กำลังเหงื่อออกและทำหน้าตกใจเหมือนกับกลัวบางสิ่งอยู่
"คือ...คือแนน...แนนเพิ่งนึกออกว่าวันนี้เพื่อนชวนไปนอนด้วย แนนไปก่อนนะ"
ทั้งสองหันมามองหน้ากันเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องทำท่าทางแปลกจากเดิม
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ม.ค. 2565, 20:20:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ม.ค. 2565, 20:20:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 187
| << สงครามขนาดย่อม | หมายความว่า...ต้องฝากสินะ >> |