หนามร้ายในใจรัก (Yuri)
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: แค่เพื่อน
หลังจากวางสายของสกาวใจ แมนหันไปมองคุณพ่อกับคุณแม่ของนัทนันท์ พอได้ข่าวว่าลูกสาวเป็นลมหลังฉากเวที พวกเขาก็รีบมาหาทันที
"พี่แมนคุยกับใครคะ"
"แตง พี่คุยกับแตง"
"พี่แตง พี่ได้บอกหรือเปล่าว่าพี่นัดพักห้องไหน"
"เปล่า พี่ไม่ได้บอก แต่จะบอกให้เขามาพรุ่งนี้" แมนยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าของเพื่อนสาว
"ไม่ต้องให้เขามาหรอก แนนไม่ชอบ"
แมนได้แต่ยิ้มและมองดูท่าทางของน้องสาว ที่บอกไม่ให้มาตอนนี้ก็เพราะครอบครัวของนัทนันท์อาจจะสงสัยบางอย่างของพวกเธอทั้งสองได้ การกันไม่ให้เจอกันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
เช้าวันรุ่งขึ้น แมนทำตามที่พูดไว้ สกาวใจจึงได้มายืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย
"ทำไมไม่เข้าไป" เขาถามจากทางด้านหลัง
"คือ...เอ่อ" สกาวใจไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่เคยเห็นนัทนันท์ป่วยมาก่อนเลย
"นานๆ ที นัดจะป่วย พอป่วยทีนึง ก็หนักจนเข้าโรงพยาบาลตลอด" แมนยิ้มน้อยๆ แล้วเปิดประตูให้สกาวใจเดินตามเขาเข้ามาด้วยกัน
คนฟังอย่างสกาวใจ รู้สึกเหมือนกับว่าไม่ได้รู้จักคนนอนป่วยดี มีหลายอย่างที่ไม่รู้ หรือเป็นเพราะพวกเราไม่ได้สนิทกันมากเท่ากับพวกเขา
"แตง มาทำไมไม่บอกกันก่อน"
คนนอนที่เตียงเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินตามแมนมาติดๆ เธอก็รีบลุกขึ้นนั่งจนหน้ามืด
"ทำอะไรน่ะนัด เพิ่งจะไข้ลงนะ" เสียงเอ็ดของเพื่อนชายทำให้นัทนันท์ตามแรงมือให้นอนลงที่เตียงเหมือนเดิม
"ตะ...แตงรู้ได้ไงว่านัดป่วย"
"แมนบอกน่ะ" สกาวใจนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เธอยิ้มน้อยๆ และจับมือของคนนอนแล้วพูดต่อ
"จริงๆ ตกใจเหมือนกันที่นัดเข้าโรงพยาบาล"
"ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง" นัทนันท์ก้มหน้าน้อยๆ แล้วพูดเบาๆ อีกครั้ง
"มะ...ไม่ได้โกรธนัดแล้วเหรอ"
"โกรธอะไร เมื่อวานยังทันไปดูนักเล่นอยู่เลยนะ เล่นเก่งจัง" เธอส่งยิ้มให้นัทนันท์อีกครั้ง
"แตงได้ดูด้วย ดีใจจัง" นัทนันท์เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอก็ยิ้มกว้าง ที่แท้ก็แอบดูเธอแสดง
เมื่อการพูดคุยมีเพียงพวกเธอสองคนที่เข้าใจ แมนจึงเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ เขารู้ว่าระหว่างเขากับนัทนันท์เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ คิดได้เพียงเพื่อนกันเท่านั้น แมนได้คิดถึงช่วงเวลาที่เขาตัดสินใจไม่บอกความในใจออกไป
"พี่นัด พี่มองใครอีกแล้ว" แนนหรี่ตาจ้องมองไปยังตำแหน่งที่นัทนันท์นั่งมอง
"มองคนน่ารัก" แม้จะเห็นเพียงข้างหลังก็รู้ได้ว่าหน้าตาต้องดีมากแน่นอน
"ใครๆ ไหนๆ หล่อป่าว" แนนกวาดสายตาหาผู้ชายแต่เธอไม่เห็นเลยสักคน ยิ่งหายิ่งแปลกใจ
"พี่นัด ฝั่งนั้นเป็นโรงเรียนหญิงล้วนนะ มีผู้ชายที่ไหน"
แนนยู่ปากแล้วก้มหน้าทานลูกชิ้นต่อ เธอไม่เข้าใจว่าพี่สาวนั่งมองใครแทบทุกวัน
"เอ่อ พี่นัด"
"อะไร"
"ทำไมพี่ไม่ชอบพี่แมนบ้างคะ พี่แมนออกจะดี น่าจะคบกัน" แนนแกล้งถาม
"พูดอะไร แมนนี่นะ โอ๊ย อย่าให้พี่ขำดีกว่า พี่ไม่เป็นแฟนกับเพื่อนตัวเองหรอกนะ" พอได้ยินคำว่าคบกัน เธอก็แทบจะขนลุกไปทั้งตัว เป็นเพื่อนกันอยู่ดีๆ จะเป็นแฟนกันได้ยังไง เป็นไปไม่ได้แน่นอน
แมนอมยิ้มกับสิ่งที่เขาแอบได้ยินตอนนั้น เมื่อเทียบกับตอนนี้แล้ว คนที่พูดและยืนกรานว่าจะไม่คบกับเพื่อนแบบแฟน ในตอนนี้ก็คงลืมคำเหล่านั้นไปแล้ว และเขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นผู้หญิง ไม่ต้องสารภาพก็พอรู้อยู่ว่าจะเป็นยังไง สู้ให้เขาอยู่เป็นเพื่อนเงียบๆ แบบนี้จะดีกว่า ไม่อยากให้ความรู้สึกดีๆ ที่รู้จักกันมาต้องหายไป
"แมน ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะลูก ไม่เข้าไปข้างใน" แม่ของนัทนันท์มาพร้อมกับสามี เห็นคนเป็นเพื่อนของลูกสาวออกมายืนหน้าห้องจนน่าแปลกใจ
"คือ...พอดีผมกำลังจะเข้าไปครับ" เขาต้องโกหกแม้จะไม่เนียนก็ตาม วินาทีนี้คนที่น่ากลัวที่สุดคงไม่พ้นคุณพ่อของนัทนันท์
"ใครอยู่กับนัด" เสียงดุปนสงสัยกับมือดันประตูเข้าไปหาคนป่วย
เมื่อผู้เป็นพ่อเข้าไป คนที่เหลือได้เดินตาม วินาทีนี้คงหลีกเลี่ยงการเจอกันไม่ได้ และคาดหวังว่าจะไม่เจอความผิดปกติ
"คะ...คุณพ่อ" นัทนันท์รีบหุบยิ้มทันทีที่เห็นทุกคนเดินเข้ามา คงมีแต่สกาวใจยืนขึ้นแล้วยกมือไหว้ คนที่รับคงมีแต่คุณแม่ของเธอส่วนคุณพ่อนั้นนิ่งเสียจนนัทนันท์เริ่มกลัว
"เป็นเพื่อนนัดหรือลูก"
"ค่ะ หนูเป็นรูมเมทของนัดค่ะ"
คุณแม่ของนัทนันท์เป็นคนอบอุ่นแตกต่างจากสามีที่ปั้นหน้านิ่งแล้วมองสกาวใจไม่วางตา จนคนถูกมองเริ่มอึดอัด
"หนูขอตัวกลับก่อนค่ะ"
สกาวใจยกมือไหว้ลากลับ เธอรู้สึกว่าถ้าอยู่นานเกินไปอาจจะไม่ดี ที่สำคัญพวกเขาอาจจะอยากอยู่กันแบบครอบครัวก็ได้ เหมือนกับที่แมนพูดถึงเมื่อวาน
ขณะที่เธอจะลงลิฟต์ไปชั้นหนึ่ง แมนได้วิ่งตามเธอเข้ามาด้วย
"จะกลับแล้วเหรอ" สกาวใจกลั้นใจถามเพราะไม่อยากให้บรรยากาศน่าอึดอัดมากกว่านี้
"อืมใช่ เดี๋ยวค่อยมาเยี่ยมใหม่" เขาตอบแบบไม่ใส่ใจนัก
"ขอบคุณนะ" สกาวใจกล่าว ถ้าแมนไม่บอกว่านัทนันท์อยู่ไหน เธอคงไม่สามารถรู้ได้แน่
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก จริงๆ ผมอยากขอโทษเรื่องน้องสาวผมมากกว่า ถึงเธอจะเอาแต่ใจและเข้าปัญหา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร" แมนยิ้มมุมปากแล้วหันมามองหน้าสกาวใจนิ่งๆ
"อืม จริงๆ ก็ยังโกรธอยู่เหมือนกัน แต่ไม่อยากทะเลาะแบบนี้กับนัดอีกแล้ว นัดคงไม่สบายใจ" สิ่งที่เธอเป็นห่วงไม่ใช่ความรู้สึกของใคร แต่เป็นของนัทนันท์คนเดียวเท่านั้น
แมนได้ฟังก็ได้แต่พยักหน้าเล็กน้อย เขาก็คาดหวังว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี สิ่งที่เป็นอุปสรรคขัดขวางคงไม่พ้นคนเป็นพ่ออย่างแน่นอน เพราะชายคนนั้นเป็นคนเข้มงวดกับทุกอย่าง โดยเฉพาะลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา
ทางด้านนัทนันท์ เธอได้อยู่กับพ่อเพียงสองคนเพราะคุณแม่ไปเยี่ยมเพื่อนที่นอนป่วยในตึกเดียวกัน บรรยากาศภายในห้องนั้นมีแต่ความกดดันของผู้เป็นพ่อ
"เด็กคนนั้นแค่เพื่อนจริงๆ อย่างนั้นใช่ไหม"
"จะ...จริงสิคะ" นัทนันท์เริ่มกำมือแน่น ทำไมจู่ๆ ถึงถามถึงสกาวใจ
"แล้วนี่อะไร" คนเป็นพ่อหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเอกสารของเขา เขามองหน้าลูกสาวแล้วโยนลงบนเตียงของเธอ
"อะ...อะไรคะ" นัทนันท์ค่อยๆ หยิบซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นแล้วเปิดดูข้างใน สิ่งที่เธอเห็นแทบจะเก็บอาการตกใจไว้ไม่อยู่
"จะปิดพ่อไปถึงไหน คิดอยู่ว่าเคยเห็นที่ไหน ที่แท้ก็คนนี้เองสินะที่ทำให้แกมีพฤติกรรมแปลกๆ ไหนจะคราวก่อนที่แอบหนีออกมาคนเดียว ถึงแมนจะช่วยแก้ตัวให้ ใช่ว่าจะปิดบังฉันได้หรอกนะ" เขาจ้างนักสืบให้ตามสืบพฤติกรรมของลูกสาวตัวเอง ตั้งแต่ทำตัวผิดปกติไปจากเดิม เขาก็ไม่ไว้ใจให้ห่างสายตายิ่งห่างยิ่งต้องเข้มงวด
"เลิกซะ" เสียงดุและจริงจังจนนัทนันท์สะดุ้ง
"หนู...หนูไม่เลิก คนนี้หนูจริงจัง" นัทนันท์กลั้นใจเงยหน้ามองคนเป็นพ่อนิ่งๆ ทำไมเธอต้องทำตามที่สั่งตลอดเวลา แม้คนที่เธอเลือกยังต้องผ่านสายตาของเขาอีก
"แกว่ายังไงนะ คิดใหม่ซะ ถ้าแกไม่เลิกกับผู้หญิงคนนี้ ความฝันที่แกต้องการ ฉันจะไม่ให้ จบแล้วมาทำงานบริษัทซะ" ก่อนที่จะเรียนตามใจตนเองนั้น เขายอมให้เพราะไม่อยากบังคับให้มาเดินตามเขา แต่ในเมื่อจะทิ้งอนาคตมาคบกับคนที่เขาไม่ได้เลือก สู้มาทำงานตามรอยเขาไม่ดีกว่าหรือไง
นัทนันท์ฟังและเริ่มเครียดกับคำพูดของผู้เป็นบิดา ความฝันกับความรัก เธอควรทำอย่างไรต่อดี เมื่อไหร่เธอจะตัดสินใจทำสิ่งที่ต้องการได้เสียที
"ลองคิดให้ดี ฉันให้เวลาแกก่อนจะออกจากโรงพยาบาล หายเมื่อไหร่ไม่ต้องกลับไปที่หอ กลับบ้านเลยเข้าใจไหม"
"ค่ะ" นัทนันท์ได้แต่พยักหน้ายอมรับ เธอกำผ้าห่มแน่นและเริ่มครุ่นคิดถึงสิ่งที่พ่อของเธอพูด ถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากทำทั้งสองอย่างไปพร้อมๆ กัน
"พี่แมนคุยกับใครคะ"
"แตง พี่คุยกับแตง"
"พี่แตง พี่ได้บอกหรือเปล่าว่าพี่นัดพักห้องไหน"
"เปล่า พี่ไม่ได้บอก แต่จะบอกให้เขามาพรุ่งนี้" แมนยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าของเพื่อนสาว
"ไม่ต้องให้เขามาหรอก แนนไม่ชอบ"
แมนได้แต่ยิ้มและมองดูท่าทางของน้องสาว ที่บอกไม่ให้มาตอนนี้ก็เพราะครอบครัวของนัทนันท์อาจจะสงสัยบางอย่างของพวกเธอทั้งสองได้ การกันไม่ให้เจอกันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
เช้าวันรุ่งขึ้น แมนทำตามที่พูดไว้ สกาวใจจึงได้มายืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย
"ทำไมไม่เข้าไป" เขาถามจากทางด้านหลัง
"คือ...เอ่อ" สกาวใจไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่เคยเห็นนัทนันท์ป่วยมาก่อนเลย
"นานๆ ที นัดจะป่วย พอป่วยทีนึง ก็หนักจนเข้าโรงพยาบาลตลอด" แมนยิ้มน้อยๆ แล้วเปิดประตูให้สกาวใจเดินตามเขาเข้ามาด้วยกัน
คนฟังอย่างสกาวใจ รู้สึกเหมือนกับว่าไม่ได้รู้จักคนนอนป่วยดี มีหลายอย่างที่ไม่รู้ หรือเป็นเพราะพวกเราไม่ได้สนิทกันมากเท่ากับพวกเขา
"แตง มาทำไมไม่บอกกันก่อน"
คนนอนที่เตียงเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินตามแมนมาติดๆ เธอก็รีบลุกขึ้นนั่งจนหน้ามืด
"ทำอะไรน่ะนัด เพิ่งจะไข้ลงนะ" เสียงเอ็ดของเพื่อนชายทำให้นัทนันท์ตามแรงมือให้นอนลงที่เตียงเหมือนเดิม
"ตะ...แตงรู้ได้ไงว่านัดป่วย"
"แมนบอกน่ะ" สกาวใจนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เธอยิ้มน้อยๆ และจับมือของคนนอนแล้วพูดต่อ
"จริงๆ ตกใจเหมือนกันที่นัดเข้าโรงพยาบาล"
"ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง" นัทนันท์ก้มหน้าน้อยๆ แล้วพูดเบาๆ อีกครั้ง
"มะ...ไม่ได้โกรธนัดแล้วเหรอ"
"โกรธอะไร เมื่อวานยังทันไปดูนักเล่นอยู่เลยนะ เล่นเก่งจัง" เธอส่งยิ้มให้นัทนันท์อีกครั้ง
"แตงได้ดูด้วย ดีใจจัง" นัทนันท์เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอก็ยิ้มกว้าง ที่แท้ก็แอบดูเธอแสดง
เมื่อการพูดคุยมีเพียงพวกเธอสองคนที่เข้าใจ แมนจึงเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ เขารู้ว่าระหว่างเขากับนัทนันท์เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ คิดได้เพียงเพื่อนกันเท่านั้น แมนได้คิดถึงช่วงเวลาที่เขาตัดสินใจไม่บอกความในใจออกไป
"พี่นัด พี่มองใครอีกแล้ว" แนนหรี่ตาจ้องมองไปยังตำแหน่งที่นัทนันท์นั่งมอง
"มองคนน่ารัก" แม้จะเห็นเพียงข้างหลังก็รู้ได้ว่าหน้าตาต้องดีมากแน่นอน
"ใครๆ ไหนๆ หล่อป่าว" แนนกวาดสายตาหาผู้ชายแต่เธอไม่เห็นเลยสักคน ยิ่งหายิ่งแปลกใจ
"พี่นัด ฝั่งนั้นเป็นโรงเรียนหญิงล้วนนะ มีผู้ชายที่ไหน"
แนนยู่ปากแล้วก้มหน้าทานลูกชิ้นต่อ เธอไม่เข้าใจว่าพี่สาวนั่งมองใครแทบทุกวัน
"เอ่อ พี่นัด"
"อะไร"
"ทำไมพี่ไม่ชอบพี่แมนบ้างคะ พี่แมนออกจะดี น่าจะคบกัน" แนนแกล้งถาม
"พูดอะไร แมนนี่นะ โอ๊ย อย่าให้พี่ขำดีกว่า พี่ไม่เป็นแฟนกับเพื่อนตัวเองหรอกนะ" พอได้ยินคำว่าคบกัน เธอก็แทบจะขนลุกไปทั้งตัว เป็นเพื่อนกันอยู่ดีๆ จะเป็นแฟนกันได้ยังไง เป็นไปไม่ได้แน่นอน
แมนอมยิ้มกับสิ่งที่เขาแอบได้ยินตอนนั้น เมื่อเทียบกับตอนนี้แล้ว คนที่พูดและยืนกรานว่าจะไม่คบกับเพื่อนแบบแฟน ในตอนนี้ก็คงลืมคำเหล่านั้นไปแล้ว และเขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นผู้หญิง ไม่ต้องสารภาพก็พอรู้อยู่ว่าจะเป็นยังไง สู้ให้เขาอยู่เป็นเพื่อนเงียบๆ แบบนี้จะดีกว่า ไม่อยากให้ความรู้สึกดีๆ ที่รู้จักกันมาต้องหายไป
"แมน ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะลูก ไม่เข้าไปข้างใน" แม่ของนัทนันท์มาพร้อมกับสามี เห็นคนเป็นเพื่อนของลูกสาวออกมายืนหน้าห้องจนน่าแปลกใจ
"คือ...พอดีผมกำลังจะเข้าไปครับ" เขาต้องโกหกแม้จะไม่เนียนก็ตาม วินาทีนี้คนที่น่ากลัวที่สุดคงไม่พ้นคุณพ่อของนัทนันท์
"ใครอยู่กับนัด" เสียงดุปนสงสัยกับมือดันประตูเข้าไปหาคนป่วย
เมื่อผู้เป็นพ่อเข้าไป คนที่เหลือได้เดินตาม วินาทีนี้คงหลีกเลี่ยงการเจอกันไม่ได้ และคาดหวังว่าจะไม่เจอความผิดปกติ
"คะ...คุณพ่อ" นัทนันท์รีบหุบยิ้มทันทีที่เห็นทุกคนเดินเข้ามา คงมีแต่สกาวใจยืนขึ้นแล้วยกมือไหว้ คนที่รับคงมีแต่คุณแม่ของเธอส่วนคุณพ่อนั้นนิ่งเสียจนนัทนันท์เริ่มกลัว
"เป็นเพื่อนนัดหรือลูก"
"ค่ะ หนูเป็นรูมเมทของนัดค่ะ"
คุณแม่ของนัทนันท์เป็นคนอบอุ่นแตกต่างจากสามีที่ปั้นหน้านิ่งแล้วมองสกาวใจไม่วางตา จนคนถูกมองเริ่มอึดอัด
"หนูขอตัวกลับก่อนค่ะ"
สกาวใจยกมือไหว้ลากลับ เธอรู้สึกว่าถ้าอยู่นานเกินไปอาจจะไม่ดี ที่สำคัญพวกเขาอาจจะอยากอยู่กันแบบครอบครัวก็ได้ เหมือนกับที่แมนพูดถึงเมื่อวาน
ขณะที่เธอจะลงลิฟต์ไปชั้นหนึ่ง แมนได้วิ่งตามเธอเข้ามาด้วย
"จะกลับแล้วเหรอ" สกาวใจกลั้นใจถามเพราะไม่อยากให้บรรยากาศน่าอึดอัดมากกว่านี้
"อืมใช่ เดี๋ยวค่อยมาเยี่ยมใหม่" เขาตอบแบบไม่ใส่ใจนัก
"ขอบคุณนะ" สกาวใจกล่าว ถ้าแมนไม่บอกว่านัทนันท์อยู่ไหน เธอคงไม่สามารถรู้ได้แน่
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก จริงๆ ผมอยากขอโทษเรื่องน้องสาวผมมากกว่า ถึงเธอจะเอาแต่ใจและเข้าปัญหา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร" แมนยิ้มมุมปากแล้วหันมามองหน้าสกาวใจนิ่งๆ
"อืม จริงๆ ก็ยังโกรธอยู่เหมือนกัน แต่ไม่อยากทะเลาะแบบนี้กับนัดอีกแล้ว นัดคงไม่สบายใจ" สิ่งที่เธอเป็นห่วงไม่ใช่ความรู้สึกของใคร แต่เป็นของนัทนันท์คนเดียวเท่านั้น
แมนได้ฟังก็ได้แต่พยักหน้าเล็กน้อย เขาก็คาดหวังว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี สิ่งที่เป็นอุปสรรคขัดขวางคงไม่พ้นคนเป็นพ่ออย่างแน่นอน เพราะชายคนนั้นเป็นคนเข้มงวดกับทุกอย่าง โดยเฉพาะลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา
ทางด้านนัทนันท์ เธอได้อยู่กับพ่อเพียงสองคนเพราะคุณแม่ไปเยี่ยมเพื่อนที่นอนป่วยในตึกเดียวกัน บรรยากาศภายในห้องนั้นมีแต่ความกดดันของผู้เป็นพ่อ
"เด็กคนนั้นแค่เพื่อนจริงๆ อย่างนั้นใช่ไหม"
"จะ...จริงสิคะ" นัทนันท์เริ่มกำมือแน่น ทำไมจู่ๆ ถึงถามถึงสกาวใจ
"แล้วนี่อะไร" คนเป็นพ่อหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเอกสารของเขา เขามองหน้าลูกสาวแล้วโยนลงบนเตียงของเธอ
"อะ...อะไรคะ" นัทนันท์ค่อยๆ หยิบซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นแล้วเปิดดูข้างใน สิ่งที่เธอเห็นแทบจะเก็บอาการตกใจไว้ไม่อยู่
"จะปิดพ่อไปถึงไหน คิดอยู่ว่าเคยเห็นที่ไหน ที่แท้ก็คนนี้เองสินะที่ทำให้แกมีพฤติกรรมแปลกๆ ไหนจะคราวก่อนที่แอบหนีออกมาคนเดียว ถึงแมนจะช่วยแก้ตัวให้ ใช่ว่าจะปิดบังฉันได้หรอกนะ" เขาจ้างนักสืบให้ตามสืบพฤติกรรมของลูกสาวตัวเอง ตั้งแต่ทำตัวผิดปกติไปจากเดิม เขาก็ไม่ไว้ใจให้ห่างสายตายิ่งห่างยิ่งต้องเข้มงวด
"เลิกซะ" เสียงดุและจริงจังจนนัทนันท์สะดุ้ง
"หนู...หนูไม่เลิก คนนี้หนูจริงจัง" นัทนันท์กลั้นใจเงยหน้ามองคนเป็นพ่อนิ่งๆ ทำไมเธอต้องทำตามที่สั่งตลอดเวลา แม้คนที่เธอเลือกยังต้องผ่านสายตาของเขาอีก
"แกว่ายังไงนะ คิดใหม่ซะ ถ้าแกไม่เลิกกับผู้หญิงคนนี้ ความฝันที่แกต้องการ ฉันจะไม่ให้ จบแล้วมาทำงานบริษัทซะ" ก่อนที่จะเรียนตามใจตนเองนั้น เขายอมให้เพราะไม่อยากบังคับให้มาเดินตามเขา แต่ในเมื่อจะทิ้งอนาคตมาคบกับคนที่เขาไม่ได้เลือก สู้มาทำงานตามรอยเขาไม่ดีกว่าหรือไง
นัทนันท์ฟังและเริ่มเครียดกับคำพูดของผู้เป็นบิดา ความฝันกับความรัก เธอควรทำอย่างไรต่อดี เมื่อไหร่เธอจะตัดสินใจทำสิ่งที่ต้องการได้เสียที
"ลองคิดให้ดี ฉันให้เวลาแกก่อนจะออกจากโรงพยาบาล หายเมื่อไหร่ไม่ต้องกลับไปที่หอ กลับบ้านเลยเข้าใจไหม"
"ค่ะ" นัทนันท์ได้แต่พยักหน้ายอมรับ เธอกำผ้าห่มแน่นและเริ่มครุ่นคิดถึงสิ่งที่พ่อของเธอพูด ถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากทำทั้งสองอย่างไปพร้อมๆ กัน
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 มี.ค. 2565, 12:20:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 มี.ค. 2565, 12:20:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 194
| << ป่วย | ต่างคนต่างเดินตามฝันของตัวเอง >> |