พิษสวาทรัก..ปริศนามรณะ
เมื่ออัศวินต้องสูญเสียมินตราเมียอันเป็นที่รักไปตลอดกาลจนกลายเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจ การกลับมาของนารินสาวน้อยผู้น่ารักสดใสทำให้หัวใจของอัศวินกลับมาเต้นแรงอีกครั้งหนึ่ง เมื่อรักครั้งใหม่กำลังเริ่มต้นขึ้นอันตรายก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาหานารินโดยไม่รู้ตัว ฆาตกรใช่คนเดียวกันหรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ
Tags: #พิษสวาทรัก #พิมพ์พัณณิตา #ฆาตกรรม #ฆาตกร #แอบรัก #นิยายรัก #โรแมนติก
ตอน: เลขาฯคนใหม่
เช้าวันต่อมา...
“คุณแม่ ว่าอะไรนะครับ!! คุณแม่จะให้น้องริน มาฝึกงานที่ฟาร์มของผมน่ะหรือครับ”
"อัศวิน" เอ่ยถามมารดา ออกไปด้วยน้ำเสียงของความแปลกใจเป็นอย่างมาก
“ใช่จะ พอดีหนูรินเพิ่งเรียนจบมาใหม่ๆ ได้แค่ความรู้มาแต่ยังขาดประสบการณ์ตรง แม่ก็เลยคิดว่าอยากให้หนูรินมาฝึกหาประสบการณ์จากฟาร์มของลูก ที่นี่ยังไงล่ะจ๊ะ”
คุณสาวิตรี กล่าวยิ้มๆ เป็นนัยๆ "อัศวิน" ลูกชายไม่ทันสังเกตเห็น
"แล้วทำไมต้องเป็นที่ฟาร์มของผมนี่ด้วยละครับคุณแม่ ก็ในเมื่อคุณพ่อเอง ท่านก็มีโรงแรมในเครือ "อัศวธารา" ของเราดีๆ ให้น้องรินไปฝึกงานในตำแหน่งสูงๆ ได้อย่างสบายๆ มีอยู่ตั้งหลายแห่ง ทำไมน้องรินไม่ไปฝึกงานที่นั่นล่ะครับคุณแม่”
"อัศวิน" เอ่ยถามอย่างสงสัย ที่ฟาร์มวัวนี่งานหนักเอาเรื่องอยู่นะ ไหนจะงานในไร่อีก น้องรินจะทำไหวเหรอ ตัวเล็กบอบบางสะขนาดนั้น..
“มันจะเหมือนกันได้ยังไงกันล่ะลูก หากเราต้องการหาประสบการณ์ให้กับตัวเอง เราก็ต้องออกมาหาข้างนอกสิ ลูกว่าจริงไหม? ไม่รู้ล่ะ ยังไงแม่ก็จะให้หนูรินมาฝึกงานที่นี่กับลูกเนี่ยแหละ”
คุณสาวิตรี พูดเอาแต่ใจสะอย่างงั้น ยืนยันความตั้งใจของตัวเองอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงจริงจัง แกมบังคับจนน่ากลัว
“โอเค โอเคครับ คุณแม่ อย่างอนผมเลย ผมให้น้องรินมาฝึกงานที่ฟาร์มของผมก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะให้คนไปจัดที่พักให้น้องรินก็แล้วกันนะครับ คุณแม่”
"อัศวิน" พูดออกไปอย่างจนใจ และจำยอม ไม่รู้ว่ามารดาของเขา คิดอะไรอยู่ในใจกันแน่ อยู่ดีๆ คุณแม่ก็ต้องการให้น้องริน มาฝึกงานที่ฟาร์มวัวกับเขาเช่นนี้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ "นาริน" เองก็เคยผ่านการฝึกงานมาก่อนอยู่แล้ว ก่อนที่จะเรียนจบเสียด้วยซ้ำไป
“จะจัดที่พักไปทำไมกันล่ะลูก ก็หนูรินพักอยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้วนี่ลูก”
คุณสาวิตรี กล่าวเสียงเข้ม ด้วยความไม่เข้าใจ ไม่พอใจอยู่ในที ทำไมลูกชายของฉันถึงซื่อบื้ออย่างนี้นะ น่าโมโหสะจริงๆ
“ถ้าน้องรินจะมาฝึกงานที่ฟาร์มวัว ก็ต้องไปพักที่บ้านพักพนักงานสิครับ คุณแม่ จะมาพักที่นี่ได้ยังไงกันละครับ”
“ก็แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็ในเมื่อบ้านหลังนี้ก็ออกจะใหญ่โต แถมยังมีห้องหับอีกมากมาย ไม่รู้ล่ะ ยังไงแม่ก็จะให้หนูรินพักอยู่ที่นี่ ห้ามย้ายน้องไปนอนที่อื่นเด็ดขาด”
คุณสาวิตรี พูดแกมบังคับ บอกอย่างไม่ยอมแพ้ แอบค้อนใส่ลูกชายเสียวงใหญ่
“แต่คุณแม่ครับ..”
"อัศวิน" กำลังจะแย้งต่อ แต่มารดาก็เอ่ยขัด ขึ้นมาเสียก่อนว่า
“ไม่รู้ล่ะ แม่จะให้หนูริน พักอยู่ที่นี่แหละ และก็ต้องอยู่ห้องเดิมด้วยนะ ลูกเข้าใจที่แม่พูดไหม”
มารดายื่นคำขาด พร้อมสะบัดหน้าหนี
“แต่น้องริน เป็นผู้หญิงนะครับคุณแม่ จะมาพักอาศัยอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง จะได้ยังไงกันล่ะครับ คุณแม่ ผมเกรงว่าคงจะไม่เหมาะ”
"อัศวิน" ยกข้ออ้าง และเหตุผลต่างๆ มากมายขึ้นมาแย้งกับมารดา
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็ในเมื่อหนูรินเองก็เป็นเหมือนคนในครอบครัวของเรา และอีกอย่างหนึ่ง เธอก็เป็นน้องสาวของมินตรา เมียสุดที่รักของลูกด้วยไม่ใช่หรือยังไง ลูกอย่าลืมสิ”
คุณสาวิตรี หาเหตุผลมาโต้แย้ง กับลูกชายอีกตามเคย
“แต่ว่า”
“ไม่มีตง มีแต่อะไรทั้งนั้นแล้ว ถ้าลูกไม่ให้หนูรินพักอยู่ที่นี่ด้วย แม่จะโกรธลูกจริงๆ แล้วนะ และจะไม่มาให้ลูกเห็นหน้าอีกเลย”
คุณสาวิตรี กล่าวอย่างแง่งอน ขมขู่เล็กน้อย เอาแต่ใจสุดๆ ไปเลยจ้า..
“ครับๆๆ ผมยอมแพ้แล้วครับ คุณแม่ เอาเป็นว่าผมจะให้น้องริน มาพักอยู่ที่บ้านหลังนี้ ตามความต้องการของคุณแม่เลย ทุกๆ อย่างเลย คุณแม่พอใจไหมครับ”
ชายหนุ่มพูดกับมารดาอย่างจนแต้ม ยกธงขาวยอมแพ้แล้ว
“โอเคที่สุดเลยจ้ะ ลูกรักของแม่”
คุณสาวิตรี ฉีกยิ้มกว้างอย่างพอใจในคำตอบของลูกชายเป็นที่สุด ก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองข้างมาหยิกแก้มเบาๆ ของบุตรชายของนางอย่างเอ็นดู
"นาริน" ที่ยืนแอบฟังสองแม่ลูกสนทนากันตรงขอบประตูห้อง ซึ่งไม่ไกลกันมาก แต่ได้ยินอย่างชัดเจน ทุกถ้อยทุกคำ เธอแอบลุ้นด้วยหัวใจระทึก และดีใจเป็นอย่างมาก กับคำตอบที่ได้ยินอย่างชัดเจน หัวใจพองโตคับอกแล้วในตอนนี้ ในที่สุดเธอก็จะได้พักที่นี่ ได้อยู่บ้านเดียวกันกับพี่วินจริงๆ หรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อเลย
“ริน ขอบพระคุณพี่วินมากๆ เลยนะค่ะ ที่ให้รินได้มาฝึกงานที่นี่”
"นาริน" เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มแจ่มใส เบิกบาน
“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่น้องรินจบอะไรมาล่ะครับ”
"อัศวิน" เอ่ยถามตรงไปตรงมา
“ริน จบบริหารมาค่ะ”
หญิงสาวตอบยิ้มๆ อย่างภาคภูมิใจ
“อืม ว่าแต่ตอนนี้ พี่จะให้รินทำงานตำแหน่งอะไรดีนะ”
"อัศวิน" ทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนยังไม่รู้ว่า จะจัดสรรตำแหน่งอะไร ให้เหมาะสมกับนารินทำดี"
“อืมมม เอาแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวน้องรินมาเป็นเลขาฯ ของพี่ไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกันนะครับ แต่จริงๆ แล้วพี่ก็ไม่เคยมีเลขาฯ มาก่อนเลย มีแต่ผู้ช่วยน่ะ เดี๋ยวพี่จะให้น้องรินนี่แหละมาเป็นเลขาฯ คนแรกของพี่เลย น้องรินโอเคไหมครับ”
“พี่วินพูดจริงเหรอค่ะ รินดีใจมากๆ เลยล่ะค่ะ ที่จะได้เป็นเลขาฯ คนแรกของพี่วิน รู้สึกเป็นเกียรติมากๆ เลยนะค่ะ ขอบพระคุณพี่วินมากๆ นะค่ะ ที่ให้โอกาสริน”
สาวน้อย เอ่ยเสียงหวานอย่างยินดีปรีดาเป็นอย่างมาก ดวงตาเปร่งประกายสดใส
“จ้า พี่ก็ดีใจเหมือนกันนะ ที่จะได้มีเลขาฯ กับเขาสักที แถมยังเป็นน้องสาวของพี่ด้วย ยินดีต้อนรับเลขานุการคนใหม่ครับผม”
พูดจบชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือมาโยกศีรษะของสาวน้อยอย่างเบามือ ก็เธอน่ารัก น่าเอ็นดูสะขนาดนี้
"นาริน" ฉีกยิ้มกว้างอย่างสุขใจ ที่ต่อไปนี้เธอจะได้มาอยู่ใกล้ๆ พี่วิน ได้เห็นเขาในทุกๆ วันที่ตื่นขึ้นมา ผู้ชายที่อยู่ในหัวใจของเธอมานานแสนนาน
“รินสัญญาค่ะ ว่ารินจะตั้งใจทำงาน จะไม่ทำให้พี่วินต้องผิดหวังอย่างแน่นอนค่ะ”
“นาริน” กล่าวด้วยรอยยิ้ม ในแววตาเปร่งประกายสดใส
“จ้า พี่เชื่อว่าน้องรินทำได้ ถ้าอย่างนั้น อาทิตย์หน้า เราเริ่มงานกันเลยนะครับ”
“ทำไมต้องอาทิตย์หน้าด้วยละค่ะ เริ่มงานพรุ่งนี้เลย ไม่ได้เหรอค่ะ รินพร้อมอยากทำงานใจจะขาดอยู่แล้วค่ะเนี่ย!!”
“ครับบบ แม่คนเก่ง พี่รู้ว่าเราอยากทำงานเร็วๆ แต่พี่เห็นว่าน้องรินเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้แค่ไม่กี่วันเอง พี่ยังไม่ได้พาไปเที่ยวที่ไหนเลย พี่ก็เลยคิดว่าจะพาน้องรินไปเที่ยวให้ทั่วฟาร์มเสียก่อน จะได้ทำความรู้จักให้คุ้นเคยก่อนที่จะเริ่มงานจริงๆ แต่ถ้าน้องรินไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“ไปค่ะ รินอยากไป รินอยากเห็นทุกๆ อย่าง ทุกๆ พื้นที่ในฟาร์มวัวแห่งนี้ของพี่วินเลยล่ะค่ะ และรินก็อยากไปเที่ยวน้ำตกท้ายไร่ด้วยนะค่ะ ไม่รู้ว่ายังสวยงามเหมือนเดิมมั๊ย”
สาวน้อย รีบตอบรับยิ้มกว้างอย่างดีใจ เหมือนเด็กที่ถูกใจของเล่นชิ้นใหม่
“ขนาดนั้นเชียว ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้เช้า เราไปกันเลยนะ”
"อัศวิน" กล่าวยิ้มๆ เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็กนะ แต่เอ๊ะ!! "นาริน" ก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะ โดยเฉพาะ..หยุดๆๆ เลยความคิดนี้
“เย้ๆๆ ดีใจจังเลยค่ะ รินจะได้ไปเที่ยวแล้ว ขอบคุณพี่วินมากๆนะค่ะ ที่เมตตาริน”
"นาริน" ฉีกยิ้มกว้างจนเกือบจะถึงใบหูอยู่แล้ว "อัศวิน" มองสาวน้อยด้วยรอยยิ้มขบขัน กับท่าทางและนิสัยเด็กๆ ที่ชอบท่องเที่ยวไปในที่ต่างๆ ของเธอไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ..
โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ
“คุณแม่ ว่าอะไรนะครับ!! คุณแม่จะให้น้องริน มาฝึกงานที่ฟาร์มของผมน่ะหรือครับ”
"อัศวิน" เอ่ยถามมารดา ออกไปด้วยน้ำเสียงของความแปลกใจเป็นอย่างมาก
“ใช่จะ พอดีหนูรินเพิ่งเรียนจบมาใหม่ๆ ได้แค่ความรู้มาแต่ยังขาดประสบการณ์ตรง แม่ก็เลยคิดว่าอยากให้หนูรินมาฝึกหาประสบการณ์จากฟาร์มของลูก ที่นี่ยังไงล่ะจ๊ะ”
คุณสาวิตรี กล่าวยิ้มๆ เป็นนัยๆ "อัศวิน" ลูกชายไม่ทันสังเกตเห็น
"แล้วทำไมต้องเป็นที่ฟาร์มของผมนี่ด้วยละครับคุณแม่ ก็ในเมื่อคุณพ่อเอง ท่านก็มีโรงแรมในเครือ "อัศวธารา" ของเราดีๆ ให้น้องรินไปฝึกงานในตำแหน่งสูงๆ ได้อย่างสบายๆ มีอยู่ตั้งหลายแห่ง ทำไมน้องรินไม่ไปฝึกงานที่นั่นล่ะครับคุณแม่”
"อัศวิน" เอ่ยถามอย่างสงสัย ที่ฟาร์มวัวนี่งานหนักเอาเรื่องอยู่นะ ไหนจะงานในไร่อีก น้องรินจะทำไหวเหรอ ตัวเล็กบอบบางสะขนาดนั้น..
“มันจะเหมือนกันได้ยังไงกันล่ะลูก หากเราต้องการหาประสบการณ์ให้กับตัวเอง เราก็ต้องออกมาหาข้างนอกสิ ลูกว่าจริงไหม? ไม่รู้ล่ะ ยังไงแม่ก็จะให้หนูรินมาฝึกงานที่นี่กับลูกเนี่ยแหละ”
คุณสาวิตรี พูดเอาแต่ใจสะอย่างงั้น ยืนยันความตั้งใจของตัวเองอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงจริงจัง แกมบังคับจนน่ากลัว
“โอเค โอเคครับ คุณแม่ อย่างอนผมเลย ผมให้น้องรินมาฝึกงานที่ฟาร์มของผมก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะให้คนไปจัดที่พักให้น้องรินก็แล้วกันนะครับ คุณแม่”
"อัศวิน" พูดออกไปอย่างจนใจ และจำยอม ไม่รู้ว่ามารดาของเขา คิดอะไรอยู่ในใจกันแน่ อยู่ดีๆ คุณแม่ก็ต้องการให้น้องริน มาฝึกงานที่ฟาร์มวัวกับเขาเช่นนี้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ "นาริน" เองก็เคยผ่านการฝึกงานมาก่อนอยู่แล้ว ก่อนที่จะเรียนจบเสียด้วยซ้ำไป
“จะจัดที่พักไปทำไมกันล่ะลูก ก็หนูรินพักอยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้วนี่ลูก”
คุณสาวิตรี กล่าวเสียงเข้ม ด้วยความไม่เข้าใจ ไม่พอใจอยู่ในที ทำไมลูกชายของฉันถึงซื่อบื้ออย่างนี้นะ น่าโมโหสะจริงๆ
“ถ้าน้องรินจะมาฝึกงานที่ฟาร์มวัว ก็ต้องไปพักที่บ้านพักพนักงานสิครับ คุณแม่ จะมาพักที่นี่ได้ยังไงกันละครับ”
“ก็แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็ในเมื่อบ้านหลังนี้ก็ออกจะใหญ่โต แถมยังมีห้องหับอีกมากมาย ไม่รู้ล่ะ ยังไงแม่ก็จะให้หนูรินพักอยู่ที่นี่ ห้ามย้ายน้องไปนอนที่อื่นเด็ดขาด”
คุณสาวิตรี พูดแกมบังคับ บอกอย่างไม่ยอมแพ้ แอบค้อนใส่ลูกชายเสียวงใหญ่
“แต่คุณแม่ครับ..”
"อัศวิน" กำลังจะแย้งต่อ แต่มารดาก็เอ่ยขัด ขึ้นมาเสียก่อนว่า
“ไม่รู้ล่ะ แม่จะให้หนูริน พักอยู่ที่นี่แหละ และก็ต้องอยู่ห้องเดิมด้วยนะ ลูกเข้าใจที่แม่พูดไหม”
มารดายื่นคำขาด พร้อมสะบัดหน้าหนี
“แต่น้องริน เป็นผู้หญิงนะครับคุณแม่ จะมาพักอาศัยอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง จะได้ยังไงกันล่ะครับ คุณแม่ ผมเกรงว่าคงจะไม่เหมาะ”
"อัศวิน" ยกข้ออ้าง และเหตุผลต่างๆ มากมายขึ้นมาแย้งกับมารดา
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็ในเมื่อหนูรินเองก็เป็นเหมือนคนในครอบครัวของเรา และอีกอย่างหนึ่ง เธอก็เป็นน้องสาวของมินตรา เมียสุดที่รักของลูกด้วยไม่ใช่หรือยังไง ลูกอย่าลืมสิ”
คุณสาวิตรี หาเหตุผลมาโต้แย้ง กับลูกชายอีกตามเคย
“แต่ว่า”
“ไม่มีตง มีแต่อะไรทั้งนั้นแล้ว ถ้าลูกไม่ให้หนูรินพักอยู่ที่นี่ด้วย แม่จะโกรธลูกจริงๆ แล้วนะ และจะไม่มาให้ลูกเห็นหน้าอีกเลย”
คุณสาวิตรี กล่าวอย่างแง่งอน ขมขู่เล็กน้อย เอาแต่ใจสุดๆ ไปเลยจ้า..
“ครับๆๆ ผมยอมแพ้แล้วครับ คุณแม่ เอาเป็นว่าผมจะให้น้องริน มาพักอยู่ที่บ้านหลังนี้ ตามความต้องการของคุณแม่เลย ทุกๆ อย่างเลย คุณแม่พอใจไหมครับ”
ชายหนุ่มพูดกับมารดาอย่างจนแต้ม ยกธงขาวยอมแพ้แล้ว
“โอเคที่สุดเลยจ้ะ ลูกรักของแม่”
คุณสาวิตรี ฉีกยิ้มกว้างอย่างพอใจในคำตอบของลูกชายเป็นที่สุด ก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองข้างมาหยิกแก้มเบาๆ ของบุตรชายของนางอย่างเอ็นดู
"นาริน" ที่ยืนแอบฟังสองแม่ลูกสนทนากันตรงขอบประตูห้อง ซึ่งไม่ไกลกันมาก แต่ได้ยินอย่างชัดเจน ทุกถ้อยทุกคำ เธอแอบลุ้นด้วยหัวใจระทึก และดีใจเป็นอย่างมาก กับคำตอบที่ได้ยินอย่างชัดเจน หัวใจพองโตคับอกแล้วในตอนนี้ ในที่สุดเธอก็จะได้พักที่นี่ ได้อยู่บ้านเดียวกันกับพี่วินจริงๆ หรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อเลย
“ริน ขอบพระคุณพี่วินมากๆ เลยนะค่ะ ที่ให้รินได้มาฝึกงานที่นี่”
"นาริน" เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มแจ่มใส เบิกบาน
“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่น้องรินจบอะไรมาล่ะครับ”
"อัศวิน" เอ่ยถามตรงไปตรงมา
“ริน จบบริหารมาค่ะ”
หญิงสาวตอบยิ้มๆ อย่างภาคภูมิใจ
“อืม ว่าแต่ตอนนี้ พี่จะให้รินทำงานตำแหน่งอะไรดีนะ”
"อัศวิน" ทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนยังไม่รู้ว่า จะจัดสรรตำแหน่งอะไร ให้เหมาะสมกับนารินทำดี"
“อืมมม เอาแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวน้องรินมาเป็นเลขาฯ ของพี่ไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกันนะครับ แต่จริงๆ แล้วพี่ก็ไม่เคยมีเลขาฯ มาก่อนเลย มีแต่ผู้ช่วยน่ะ เดี๋ยวพี่จะให้น้องรินนี่แหละมาเป็นเลขาฯ คนแรกของพี่เลย น้องรินโอเคไหมครับ”
“พี่วินพูดจริงเหรอค่ะ รินดีใจมากๆ เลยล่ะค่ะ ที่จะได้เป็นเลขาฯ คนแรกของพี่วิน รู้สึกเป็นเกียรติมากๆ เลยนะค่ะ ขอบพระคุณพี่วินมากๆ นะค่ะ ที่ให้โอกาสริน”
สาวน้อย เอ่ยเสียงหวานอย่างยินดีปรีดาเป็นอย่างมาก ดวงตาเปร่งประกายสดใส
“จ้า พี่ก็ดีใจเหมือนกันนะ ที่จะได้มีเลขาฯ กับเขาสักที แถมยังเป็นน้องสาวของพี่ด้วย ยินดีต้อนรับเลขานุการคนใหม่ครับผม”
พูดจบชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือมาโยกศีรษะของสาวน้อยอย่างเบามือ ก็เธอน่ารัก น่าเอ็นดูสะขนาดนี้
"นาริน" ฉีกยิ้มกว้างอย่างสุขใจ ที่ต่อไปนี้เธอจะได้มาอยู่ใกล้ๆ พี่วิน ได้เห็นเขาในทุกๆ วันที่ตื่นขึ้นมา ผู้ชายที่อยู่ในหัวใจของเธอมานานแสนนาน
“รินสัญญาค่ะ ว่ารินจะตั้งใจทำงาน จะไม่ทำให้พี่วินต้องผิดหวังอย่างแน่นอนค่ะ”
“นาริน” กล่าวด้วยรอยยิ้ม ในแววตาเปร่งประกายสดใส
“จ้า พี่เชื่อว่าน้องรินทำได้ ถ้าอย่างนั้น อาทิตย์หน้า เราเริ่มงานกันเลยนะครับ”
“ทำไมต้องอาทิตย์หน้าด้วยละค่ะ เริ่มงานพรุ่งนี้เลย ไม่ได้เหรอค่ะ รินพร้อมอยากทำงานใจจะขาดอยู่แล้วค่ะเนี่ย!!”
“ครับบบ แม่คนเก่ง พี่รู้ว่าเราอยากทำงานเร็วๆ แต่พี่เห็นว่าน้องรินเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้แค่ไม่กี่วันเอง พี่ยังไม่ได้พาไปเที่ยวที่ไหนเลย พี่ก็เลยคิดว่าจะพาน้องรินไปเที่ยวให้ทั่วฟาร์มเสียก่อน จะได้ทำความรู้จักให้คุ้นเคยก่อนที่จะเริ่มงานจริงๆ แต่ถ้าน้องรินไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“ไปค่ะ รินอยากไป รินอยากเห็นทุกๆ อย่าง ทุกๆ พื้นที่ในฟาร์มวัวแห่งนี้ของพี่วินเลยล่ะค่ะ และรินก็อยากไปเที่ยวน้ำตกท้ายไร่ด้วยนะค่ะ ไม่รู้ว่ายังสวยงามเหมือนเดิมมั๊ย”
สาวน้อย รีบตอบรับยิ้มกว้างอย่างดีใจ เหมือนเด็กที่ถูกใจของเล่นชิ้นใหม่
“ขนาดนั้นเชียว ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้เช้า เราไปกันเลยนะ”
"อัศวิน" กล่าวยิ้มๆ เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็กนะ แต่เอ๊ะ!! "นาริน" ก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะ โดยเฉพาะ..หยุดๆๆ เลยความคิดนี้
“เย้ๆๆ ดีใจจังเลยค่ะ รินจะได้ไปเที่ยวแล้ว ขอบคุณพี่วินมากๆนะค่ะ ที่เมตตาริน”
"นาริน" ฉีกยิ้มกว้างจนเกือบจะถึงใบหูอยู่แล้ว "อัศวิน" มองสาวน้อยด้วยรอยยิ้มขบขัน กับท่าทางและนิสัยเด็กๆ ที่ชอบท่องเที่ยวไปในที่ต่างๆ ของเธอไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ..
โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ
พิมพ์พัณณิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 มิ.ย. 2565, 14:06:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 มิ.ย. 2565, 14:06:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 134
| << เป็นได้แค่ไหนในใจของเธอ | ยิ่งใกล้..ยิ่งหวั่นไหว >> |