หนามร้ายในใจรัก (Yuri)

Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก

ตอน: ต่างคนต่างเดินตามฝันของตัวเอง

หลังจากนัทนันท์ออกจากโรงพยาบาลและถูกคุมตัวให้กลับบ้านพร้อมกับครอบครัว แนนได้รับคำสั่งให้มาเก็บของทุกอย่างที่เป็นของนัทนันท์รวมถึงตัวเธอด้วยเช่นกัน 

"ห้องโล่งดีจัง" 

สกาวใจหัวเราะเบาๆ แล้วเงยหน้าสูดลมหายใจให้เต็มปอดอีกครั้ง ้

เธอล้มตัวนอนมองเพดานสีขาวบนเตียงที่คุ้นเคย หวนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะมองเห็นความเปลี่ยนแปลงของแฟนสาว 

"ว่ายังไงนะ" ถุงขนมในมือแทบจะร่วงหล่น สิ่งที่เธอได้ยินคงไม่ผิดแน่

"พวกเราเลิกกันเถอะ เป็นแค่เพื่อนกันก็พอ"

"คิดดีแล้วใช่ไหม" สกาวใจถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"อืม คิดมานานแล้วด้วย ยังไงพวกเราก็เดินคนละเส้นทาง ยังไงพ่อกับแม่นัดคงไม่ยอมรับในสิ่งที่นัดเป็น พวกเราเลิกกันตอนนี้น่าจะดีกว่านะ ดีกว่าคบกันแล้วต้องปิดบังคนรอบข้าง"

สกาวใจได้ฟังเหตุผลที่ออกจากริมฝีปากชมพูนั่น เธอมีคำถามมากมายที่ผุดขึ้นมา ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพูดออกมาได้อย่างง่ายดาย ให้เป็นเพื่อนอย่างนั้นหรือ ถ้าทำได้ง่ายขนาดนั้นก็คงไม่มีใครมานั่งเจ็บปวด แล้วจะให้เธอมองหน้านัทนันท์ต่อไปได้ยังไง

"ในที่สุด ก็พูดออกมาจนได้สินะ ก็ได้ ถ้านัดต้องการแบบนั้น กินขนมด้วยล่ะ" คนตัวเล็กวางขนมไว้บนโต๊ะ เธอยิ้มน้อยๆ แล้วเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

มันรวดเร็วเกินไป ทุกอย่างคงเป็นเพียงแค่ความฝันที่ไม่อยากจะตื่น 

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังจนคนที่อยู่ในภวังค์ความคิดรู้สึกตัว เมื่อหยิบออกขึ้นมาดูก็เห็นเบอร์ของใบเฟิร์น คงจะชวนไปฉลองก่อนจากกัน 

"โห กว่าจะรับนะคุณหนู"

"อืม กำลังนอนอยู่ จะชวนไปไหนอีก"

"ไปเที่ยวกัน ยังไงพวกเราก็สอบเสร็จกันแล้ว ไปกัน"

"ได้สิ รอข้างล่างนะ ห้านาทีจะลงไป" 

สกาวใจถอนหายใจแล้วสูดลมให้เต็มปอดอีกครั้ง อย่างน้อยก็ยังไม่แย่ไปมากกว่านี้ ถึงจะใช้เวลาทำใจแต่ถึงยังไงก็ยังเป็นเพื่อนกัน ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม ถ้าต่างคนต่างแยกย้ายกันไป 

ณ สนามบิน

แมนยืนรอใครบางคนพร้อมเดินทางไปด้วยกัน และคนคนนั้นก็คืนน้องสาวของเขา

"พี่แมน"

"แน่ใจนะว่าจะไปกับพี่"

"แน่ใจยิ่งกว่าแน่เสียอีก แนนไม่อยากอยู่ถ้าไม่มีพี่แมน"

"งั้นไปกันเถอะ"

สองพี่น้องตัดสินใจเดินทางไปเรียนต่อด้วยกันและไม่คิดจะกลับมาอีก อาจจะเป็นเพราะพวกเขาได้คิดและจัดการกับความรู้ของตัวเอง รวมถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

แมนได้ยินสิ่งที่คนเป็นพ่อได้พูดและกดดันนัทนันท์ เมื่อมีจังหวะได้คุยกันเพียงสองคน เขาจึงพูดเพื่อให้เพื่อนที่เขารักได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง อย่างน้อยก็เป็นเพียงคำแนะนำ

"ตอนนี้เธอยังเด็กสำหรับผู้ใหญ่อย่างคุณลุง อย่าไปโกรธท่านเลยนะ"

"นายจะไปเข้าใจอะไร เลิกพูดเถอะ" นัทนันท์ตะแคงตัวหลบสายตาของเพื่อนชาย

"ที่จะบอก ไม่ใช่อะไร มีคนเคยบอกฉันว่า ถ้าเราจะปกป้องคนที่เรารัก เราต้องแข็งแกร่งเสียก่อนถึงจะทำได้ ถ้าเราไม่มีทั้งเงินทั้งอำนาจ จะปกป้องใครได้ อันนี้เปรียบเทียบเฉยๆ นะ แค่แนะนำน่ะ" แมนหัวเราะเบาๆ เขาพยายามพูดทีเล่นทีจริงในสิ่งที่เคยได้ยินมา ขนาดเขาเองยังทำไม่ได้แต่ก็อยากลองพูดให้ฟังเผื่อคนฟังอย่างนัทนันท์จะคิดอะไรออก

"จำมาจากละครหรือนิยายล่ะ" 

นัทนันท์ลุกขึ้นนั่งแล้วถามกลับแบบไม่ใส่ใจ และคนฟังก็ได้แต่ยักไหล่แล้วยิ้ม

เธอยอมรับแม้ตอนนี้เธอยังเด็กสำหรับพ่อกับแม่โดยเฉพาะพ่อของเธอ แต่ถ้าเธอยอมเขา สกาวใจก็ยังอยู่กับเธอได้เหมือนเดิม แม้ไม่ใช่ตำแหน่งแฟนกันก็ตาม

"ถ้าอย่างนั้นนายจะบอกว่า ให้ฉันตามน้ำไปก่อนอย่างนั้นหรือไง"

"ไม่รู้สิ คิดเอาเอง ถ้าจะหนีก็ต้องหนีให้ตลอด แต่ถ้าจะสู้ก็ต้องมีกำลัง อย่าลืมนะ ตอนนี้เธอยังไม่ได้เป็นอิสระ" อยากจะขำกับความคิดของตัวเอง ถ้าทำได้ก็คงจะดี แม้จะเป็นเพียงคำแนะนำแต่ดูเหมือนนัทนันท์จะคิดอะไรบางอย่าง

"เอาเถอะ ยังไงก็เป็นชีวิตของเธอ ส่วนฉันคงไม่มาหาแล้วนะ"

"จะไปแล้วเหรอ"

"อืม ต้องเตรียมตัวเดินทาง มีอะไรให้ทำจนล้นมือไปหมด" แมนบ่น เขาก้มตัวหยิบกระเป๋าแล้วหันมายิ้มให้คนที่ทำหน้ามึนนอนบนเตียงอีกครั้ง

"ไปล่ะ ขอให้โชคดี"

นัทนันท์โบกมือแล้วยิ้ม เธอมองเพื่อนขี้เก๊กเดินออกจากห้อง ถึงพวกเราจะโตมาด้วยกันแต่อนาคตใครจะตัดสินใจทำอะไรก็เป็นเรื่องที่ห้ามกันไม่ได้ แมนก็คงมีความฝันของตัวเอง

ทางด้านแนน หลังจากโดนพี่ชายเอ็ดหน้าห้องผู้ป่วยในวันนั้นก็ขัดเคืองใจมาหลายวัน

"ไอ้พี่บ้า อู่ซ่าทำให้สมหวังยังมาโมโหใส่อีก"

เธอได้ยินนัทนันท์บอกเลิกสกาวใจจึงอยากให้พี่ชายเข้าไปสารภาพรัก

"พี่แมน พี่นัดเลิกกับพี่แตงแล้ว พี่น่าจะบอกความรู้สึกของตัวเองสักทีสิ"

"พอได้แล้ว เลิกทำตัวเป็นเด็ก และเลิกยุ่งกับพี่เสียที" แมนหันไปดุและใส่อารมณ์เต็มที่เพราะเขารู้สึกสมเพชตัวเอง จะไปบอกเพื่ออะไร ถึงบอกไปก็ไม่ได้สมหวังอย่างที่คิด 

ประโยคที่พี่ชายพูดกับเธอนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ เธอเดินเข้าห้องน้ำและล้างหน้าเพื่อสงบสติอารมณ์

วินาทีที่เธอส่องหน้าตัวเองในกระจก เธอก็ได้ยินเสียงเหมือนกับประตูห้องน้ำถูกปิดและตามมาด้วยเสียงหัวเราะของผู้หญิง

"เฮ้ย ใครน่ะ เปิดเดี๋ยวนี้นะ" เธอพยายามดันประตูให้เปิดออก แต่เหมือนกับว่ามีอะไรขวางอยู่

"เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ" บรรยากาศเริ่มไม่เข้าที ถ้าออกไปจากที่นี่ไม่ได้ เธอจะทำยังไง

ไม่ว่าจะออกแรงเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถเปิดออกได้ แนนเริ่มหมดแรงและอยากร้องไห้ 

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะพวกเธอ เล่นอะไรกัน" 

จู่ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงตะโกนไล่คนที่อยู่หน้าห้องน้ำ เสียงฝีเท้าและสบถหลายคำกำลังไปอีกทางเพื่อหนีจากผู้หญิงคนนั้น

"เล่นบ้าอะไรกันนัก อย่าให้เจออีกนะ จับมาตีให้เข็ดเลยคอยดู" เสียงบ่นมาพร้อมกับแรงที่พยายามขยับประตูให้เปิดออก

"น้อง เป็นอะไรไหม...อ้าว แนนเองเหรอ" เมื่อคนช่วยชีวิตเธอกลับกลายเป็นสกาวใจ แนนแทบจะไม่มีแรงยืน

"เป็นอะไรไหม"

"ไม่ๆ แค่ขาอ่อน" อยากจะขำกับท่าทางที่ไม่อยากให้ใครเห็น โดนเฉพาะสาวตัวเล็กคนนี้

"ออกไปข้างนอกกัน" สกาวใจพยุงแนนออกจากห้องน้ำแล้วพามานั่งโต๊ะหินใต้ต้นไม้ข้างตึก

"นั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำมาให้" 

"ไม่เป็นไร พี่แตงนั่งลงเถอะ" แนนยิ้มอ่อนแล้วดึงแขนเสื้อเบาๆ แค่โดนแกล้งเท่านี้ไม่ส่งผลต่อชีวิตประจำวันของเธอแน่

"แน่ใจว่าไม่เป็นไร ปกติโดนแกล้งแบบนี้อยู่แล้วหรือเปล่า" สกาวใจเริ่มเป็นห่วง ถึงเธอจะไม่ชอบหน้าแนนยังไง ผู้หญิงคนนี้ก็ยังเป็นน้องที่รักของนัทนันท์

"เคยโดนหนักกว่านี้อีก แค่นี้จิบๆ" 

สกาวใจได้ฟังคำตอบก็ได้แต่ยิ้มเมื่อเห็นหน้าคนโดนแกล้ง

"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แต่ถ้าโดนแกล้งอีกบอกพี่ได้นะ" ถึงเธอจะไม่สามารถช่วยได้ตลอด แต่อย่างน้อยเธอก็ยังพอห้ามปรามคนชอบรุมได้บ้าง

"ขอบคุณค่ะ" แนนก้มหน้าน้อยๆ แล้วบีบมือตัวเองก่อนที่จะตัดสินใจพูดบางสิ่งกับสกาวใจ

"พี่แตง เรื่องกระต่าย แนนขอโทษนะ ถ้า..." แนนจะพูดต่อแต่โดนห้ามเพราะสกาวใจส่ายหน้า

"เลิกพูดเรื่องสายไหม กระต่ายของพี่เถอะนะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ปล่อยให้ผ่านไปเถอะ ยังไงสายไหมก็คงไม่ฟื้นกลับมา"

แนนได้แต่พยักหน้าและยิ้มอีกครั้ง 

"แนนตัดสินใจจะไปกับพี่แมน คงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ขอบคุณและขอโทษสำหรับทุกอย่างนะคะ" ตอนนี้เธอเข้าใจในสิ่งที่พี่ชายของเธอไม่อยากให้ทำตัวไม่น่ารัก และคงจะดีกว่านี้ถ้าอยู่เฉยๆ แล้วเป็นตัวของตัวเอง 

"อืม งั้นก็เดินทางปลอดภัยนะ ถ้ามีโอกาสได้เจอกันหรือสวนทางกันก็ทักพี่บ้างล่ะ" สกาวใจรู้สึกถึงความโล่ง ยังไงมีคนเกลียดน้อยลงก็เป็นเรื่องที่ดีในชีวิต 

การลาจากที่แตกต่างกันของคนทั้งสี่ ชีวิตและทางเลือกต่อจากนี้อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้



HM06
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ก.ค. 2565, 21:44:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ก.ค. 2565, 21:44:10 น.

จำนวนการเข้าชม : 174





<< แค่เพื่อน    คนที่รักอย่างนั้นหรือ >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account