หนามร้ายในใจรัก (Yuri)

Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก

ตอน: เพียงแค่เพื่อนคนเดียว

ประตูที่ถูกเปิดออกกับความมืดชั้นล่างและแสงสลัวภายในห้องบนชั้นสอง รอดผ่านจนเห็นทางขึ้นบันได 

"แตง" นัทนันท์พูดชื่อของคนที่ไม่ได้เอ่ยออกมานาน ตั้งแต่เลิกกันไปไม่มีวันไหนที่คนอย่างเธอจะไม่คิดถึง อยากเข้าไปกอดและคอยอยู่เคียงข้างในยามลำบาก แต่ตอนนี้ขอเพียงไม่ไล่เธอออกจากห้องก็เพียงพอแล้ว

เสียงเคาะประตูดังขึ้นจนคนข้างในต้องหยุดการกระทำทุกอย่างไว้

"นั่น...นั่นใคร" สกาวใจตกใจกับเสียงที่ได้ยิน ตั้งแต่กลับมาบ้าน นอกจากปุยฝ้ายแล้วไม่มีใครมาหาเธอแน่นอน 

"ฝ้ายเหรอ" ถามออกไปเพราะไม่แน่ใจ ดึกขนาดนี้รุ่นน้องของเธอไม่น่าจะเข้ามา

นัทนันท์อยากร้องตะโกนดังๆ ว่าเป็นเธอ แต่ก็ไม่กล้า จึงได้แต่เคาะประตูแล้วยืนรอเท่านั้น

เมื่อคนในห้องเปิดประตูเพื่อจะได้รู้ว่าเป็นใครพร้อมกับไม้ช็อตยุงในมือ

"นะ...นัด" เธอทำของในมือร่วงหล่นเมื่อเห็นหน้าแฟนเก่ามีสถานะเป็นเพื่อนอยู่ตรงหน้า

"ตะ...แตง สบายดีไหม" ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรเมื่อต้องเผชิญหน้ากันตรงๆ ได้แต่ถามแล้วยิ้มแห้งๆ ส่งไปให้

"อืม สบายดี ก็อย่างที่เห็น กำลังเก็บของเตรียมย้ายออก"

สกาวใจรีบเบือนหน้าหนีแล้วนั่งลงเก็บของใส่กล่องตามที่แยกเอาไว้เป็นสัดส่วนอีกครั้ง

"นัดช่วยนะ" คนยืนมองเมื่อเห็นจึงรีบเสนอตัว

สกาวใจไม่พูดหรือห้าม เธอรู้สึกว้าวุ่นใจกับการปรากฏตัวของคนที่ไม่อยากจะเจอ

บรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้ง จนนัทนันท์อดทนไม่ไหว เธอมาที่นี่ไม่ใช่แค่มาช่วยเก็บของอย่างเดียวหรอกนะ 

"ขอโทษ" วางสิ่งของในมือไว้ที่พื้นแล้วหันไปหาอย่างจริงใจ ทุกอย่างเป็นความผิดของเธอเองทั้งหมด 

"หมายความว่ายังไง" สกาวใจหันไปถาม 

"ขอโทษ ที่จู่ๆ ก็หายไป แต่นัดพยายามติดต่อหาแตงแล้วนะ"

สกาวใจก้มหน้าเก็บของโดยไม่สนใจเสียงที่พยายามอธิบายทุกอย่าง ตลอดสองปีมานี้ ไม่มีวันไหนที่เธอจะได้กินอิ่มนอนหลับเลยสักครั้ง งานที่ได้ทำก็ไม่ใช่งานประจำเป็นเพียงพาร์ทไทม์ จึงมีเวลามากพอที่จะได้ดูแลคุณแม่ของเธอ อย่าว่าแต่หาเวลาไปเที่ยวหรือพบเพื่อนเก่าเลย ไม่ว่าใครโทรศัพท์มา เธอไม่คิดจะรับถ้าไม่ใช่งานสำคัญ เธอถอนหายใจเบาๆ กับคำที่ได้ยิน จะมาขอโทษอะไร ชีวิตของเธอเองต่างหากที่ไม่ราบเรียบเหมือนคนอื่น

"แตง" เสียงเรียกของคนที่พยายามให้คนฟังเข้าใจ จะให้ขอโทษกี่ล้านครั้งเธอก็ยอม หรือจะให้ทำอะไรก็ได้ถ้าจะทำให้ผู้หญิงคนนี้หายโกรธ เธอยอมทำทุกอย่าง

"นัดต้องทำยังไง แตงถึงจะยอมคุยกับนัดเหมือนเดิม" 

สกาวใจถอนหายใจเฮือกโตก่อนที่จะหันไปพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ทำไมถึงบอกให้กลับมาเป็นเพื่อนกัน บอกว่าเป็นคนอื่นยังดีเสียกว่า แล้วนัดจะมาหาทำไม" ผ่านมากี่ปีเพิ่งจะมาทำตัวเป็นเพื่อน ทั้งๆ ที่เป็นคนบอกให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแท้ๆ 

นัทนันท์ได้แต่นิ่งเงียบเมื่อเห็นน้ำตาของคนพูดเริ่มเอ่อล่นออกมา ถ้าจะพูดอีกก็ถูกอีก เธอเป็นคนบอกและหายไปเอง ก็คงไม่แปลกถ้าจะถูกโกรธ

"ให้อภัยได้ไหม ตอนนี้นัดกลับมาแล้ว" 

คนได้ฟังคำขอแต่ไม่ได้ตอบสิ่งที่คาใจ สกาวใจลุกขึ้นยืนแล้วหยิบของที่จะปาได้ใส่คนตรงหน้า 

"ยัยบ้า ออกไปเลยนะ" 

แม้จะหยิบแทบทุกอย่างออกมาโยนใส่ นัทนันท์ก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ ไม่ขยับไปไหน จนคนโมโหต้องลงไปนั่งกอดเข่าร้องไห้

"จะมาทำไม ทิ้งกันไปแล้วไม่ใช่หรือไง" น้ำเสียงอู้อี้ออกมาจากปากชมพูของคนตัวเล็ก เธอเบนหน้าหนีนัทนันท์ไม่ให้เห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเธอ

คนที่โดนของโยนใส่ได้ยืนและเดินเข้าไปใกล้ๆ แม้จะมีเจ็บแขนขาบ้าง แต่สิ่งที่ถูกเขวี้ยงมาหาเธอนั้น มีแต่น้ำหนักเบาและไม่อันตราย 

"ขอโทษจริงๆ นะ" คำพูดเบาๆ แทบกระซิบพร้อมกับลงนั่งใช้สองมือโอบกอดคนที่พยายามดิ้นให้หลุด แต่เธอไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้น ยิ่งพยายามเท่าไหร่ก็ยิ่งกอดให้แน่นขึ้นไปอีก

"ยัย...บ้า" ทั้งเสียงที่กำลังหมดแรงและน้ำตาค่อยๆ มากขึ้นกับร่างกายที่ถูกโอบกอดนั้น ยิ่งทำให้อยากร้องไห้ออกมากดังๆ

แม้ค่ำคืนนี้จะยาวนาน แต่คนที่คาดหวังว่าจะได้รับการให้อภัยและจะไม่ปล่อยให้คนในอ้อมกอดทนอยู่คนเดียวอีกต่อไป

"นัดจะไม่หายไปอีกแล้ว" 

เช้าวันต่อมา นัทนันท์พยายามลุกจากพื้นที่มีคนหลับจากการร้องไห้อย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้คนซบบนตัวเธอต้องตื่น แล้วช้อนตัวคนตัวเล็กกว่าให้ขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างเบามือ

"ได้กินอะไรบ้างไหมนะ ตัวเบาเกินไปแล้ว" แม้เธอจะไม่ใช่คนแข็งแรงมากมายอะไร แต่เป็นเพราะคนหลับตัวเบาจนน่าใจหาย ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาได้ดูแลตัวเองบ้างหรือไม่

นัทนันท์เริ่มครุ่นคิดและเรียบเรียงปัญหาที่ควรแก้ไขอันดับแรก ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป เธอจึงโทรหากิ่งแก้ว คนที่เธอไว้ใจ

"ขอร้องเถอะนะ ช่วยที" 

เธอลงมาข้างล่างเพื่อคุยโทรศัพท์ และสิ่งที่เธอขอร้องให้กิ่งแก้วทำเป็นเรื่องที่ยากเกินไป

"นี่ คุณหนู ที่โทรปลุกตั้งแต่ตีสี่เพื่อช่วยเพื่อน ว่างั้น" 

"อืม"

"ทำไมต้องช่วยด้วย ทำอย่างที่เธอบอก มันเป็นการโกหกกันนะ" ปลายสายบ่น ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่เรื่องแบบนี้มันเกินตัวไปหน่อย

"แค่ทำตามที่บอกก็พอ เรื่องเงินจัดการให้" 

"ก็รู้อยู่ว่า คุณหนูร่ำรวย แต่ฉันไม่เข้าใจจริงๆ นะ ว่าทำไมเธอต้องโกหก"

นัทนันท์เงียบ สิ่งที่เธอต้องการให้กิ่งแก้วช่วย คือเป็นตัวแทนของเธอในการซื้อตึกนี้เท่านั้น ที่ต้องทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้สกาวใจต้องคิดมาก แต่ถ้าทำเนียนๆ ว่ามีคนสนใจอยากซื้อ พร้อมโอนเงินให้ทันทีอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

"เฮ้อ เอาเถอะ ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร งานเสร็จตอบแทนอย่างงามด้วยล่ะ"

"ขอบใจนะ" เมื่อคนไว้ใจรับปากว่าจะทำให้ เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

หลังจากคุยกันไปเรียบร้อย นัทนันท์ได้มองเบอร์เพื่อนที่ชื่อกิ่งแก้วอีกครั้งก่อนที่จะนำใส่กระเป๋ากางเกงแล้วลงไปชั้นล่าง ห้องครัวเป็นที่แรกสำหรับเช้าวันใหม่

"อืม วัตถุดิบมีไม่มาก ทำเท่าที่มีแล้วกัน" ช่วงเวลาที่เธอไม่ได้เจอกับสกาวใจ ฝีมือการทำอาหารก็ใช่ว่าจะอยู่ที่เดิม 

ไข่ไก่ ข้าวในหม้อที่เหลือกับผักคะน้าในตู้เย็นบางส่วน น่าจะเพียงพอกับอาหารเช้าสำหรับสองคนแม้ว่าวัตถุดิบจะไม่ครบ แต่ก็เป็นเมนูง่ายๆ สำหรับคนอย่างนัทนันท์

"เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อย" ความภูมิใจเล็กๆ กับการเขียนโน้ตทิ้งไว้ก่อนที่จะเดินออกไปสำรวจข้างนอก 

เวลาผ่านไปบางอย่างก็เปลี่ยนตาม รวมถึงสาวน้อยที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาถือป้ายขนาดใหญ่ตรงมาหาเธอ

"นั่นอะไรน่ะ" นัทนันท์รีบก้าวขาเดินตรงไปหาเพราะความอยากรู้

"พี่นัดมาก็ดีแล้ว ฝ้ายจะได้จัดพื้นที่ขายของตรงหน้าตึกเลย"

"เดี๋ยวก่อนนะ อันนี้คืออะไร ขายของอะไร" 

"อ๋อ พี่แตงยังไม่ได้บอกสินะ ก็วันนี้พี่เขาจะขายของแบบราคาถูก ล้างสต๊อกไปเลยไง เริ่มจาก 20 บาท จนถึง 100 บาท ของจะได้หมดเร็วๆ แล้วก็ของใช้มือสองสภาพดีด้วย มาๆ พี่มาช่วยหนูเถอะ" ปุยฝ้ายบอกและไม่สนใจสีหน้าของนัทนันท์ สาวน้อยก็ได้แต่จัดพื้นที่ให้เรียบร้อยตามแผนการที่วางไว้กับสกาวใจ

"เอ่อ หนูก็มัวแต่พูด ลืมพี่แตงเลย" 

"แตงยังไม่ตื่น พี่ช่วยเอง ให้เขานอนเยอะๆ จะได้มีแรงขายของกัน"

ปุยฝ้ายยิ้มน้อยๆ แล้วพยักหน้าเข้าใจ ช่วงเวลานี้ควรหาเงินให้มากที่สุด จะได้ผ่านวิกฤตในครั้งนี้ไปได้



HM06
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.ค. 2565, 14:21:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.ค. 2565, 14:21:31 น.

จำนวนการเข้าชม : 191





<< คนที่รักอย่างนั้นหรือ   เส้นที่ขีดไว้ >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account