หนามร้ายในใจรัก (Yuri)
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: นางยักษ์หรือนางร้ายจอมขูดรีด
เช้านี้ยังเหมือนเคย สามสาวช่วยกันขายของภายในร้านจนเกือบจะหมด ของใช้ที่ขายได้ก็ยังเหลือบางส่วน อันไหนจะบริจาคได้ก็บริจาค และข่าวดีวันนี้สำหรับสกาวใจที่มีคนต้องการซื้อตึกที่เธออยู่
"ดีใจด้วยนะ แล้วเขานัดกี่โมง"
"สิบโมงเช้า ต้องไปเตรียมตัวแล้วล่ะ" สกาวใจยิ้มแป้นตอบกลับด้วยความดีใจ ในที่สุดเธอจะได้แก้ปัญหาที่ค้างคาได้เสียที แต่ถึงยังไงเธอก็อดสงสัยไม่ได้
"มีอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้น" นัทนันท์สงสัย
"คนที่ติดต่อมา เขาแปลกน่ะสิ"
"แปลกยังไงเหรอพี่แตง" ปุยฝ้ายงง
"ก็...แบบว่า...เขาไม่ยอมมาดูเอง บอกแค่ว่าเห็นแล้วและจะซื้อเลย แล้วก็นัดด่วนด้วยนะ เหมือนเขารีบซื้อให้มันจบๆ ไปมากกว่า" ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลก เงินไม่ใช่จำนวนน้อยๆ แต่ทำไมรู้สึกว่าไม่ได้สนใจจะนำไปทำอะไร
"คงรวย อยากซื้อเก็บไว้ดูเล่นมั้ง" ปุยฝ้ายยักไหล่แล้วพูดแบบไม่ใส่ใจ
"นั่นสินะ คงมีเงินเหลือเยอะ" นัทนันท์พยักหน้าเสริม ร้องขอในใจไม่อยากให้สกาวใจคิดมากจนจับพิรุธได้
"รับไปแต่งตัวได้แล้วพี่แตง เดี๋ยวสายนะ"
ผลสุดท้ายคนที่ช่วยดันสกาวใจให้เข้าบ้านไปก็คงเป็นปุยฝ้าย เพราะยิ่งอยู่นานยิ่งคิดโน่นนี่นั่นจนไม่ได้ขายกันพอดี
"จ้าๆ พี่ไปแล้ว"
นัทนันท์กับปุยฝ้ายยิ้มและมองหน้ากัน เมื่อเห็นคนที่ทำหน้าเครียดมานานได้กลับมาเหมือนปกติเสียที ปัญหาเรื่องเงินก็คงจะหมดไปในเร็ววัน
"อ่ะ พี่นัด"
"มีอะไร" นัทนันท์รีบหันไปมองต้นเสียง มีเรื่องอะไรถึงกับต้องตกใจจนทำให้คนได้ยินกลัวไปด้วย
"หนูลืมดึงปลั๊กเตารีด"
"แบบนั้นก็แย่สิ รีบไปเถอะ พี่ดูทางนี้ให้เอง"
สาวร่างสูงไล่ให้คนช่างลืมกลับไปจัดการสิ่งที่ทำไว้เสียก่อนที่ทุกอย่างจะมอดไหม้ เมื่อเห็นทุกคนออกไปกันหมด รวมทั้งสกาวใจรีบวิ่งไปเรียกแท็กซี่เพื่อไปยังเป้าหมายที่ได้นัดไว้
เพื่อนของเธอคงทำหน้าที่ได้ดีสมกับความไว้วางใจ และคาดหวังว่าจะไม่เกิดปัญหาทีหลัง
"ว้า ไม่มีใครอยู่เลยหรือนี่"
เสียงเล็กจนรู้สึกหงุดหงิดและทวีมากขึ้นเมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินนวยนาดเข้ามาใกล้นัทนันท์
"มาซื้อของหรือคะ" นัทนันท์ถาม
"ขายของได้เยอะอยู่เหมือนกันนะ"
เธอคนนี้ไม่สนใจว่านัทนันท์จะถามอะไร แล้วยังมองกลับมาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม
'อะไรกัน ผู้หญิงคนนี้' เธอร้องในใจพร้อมกับพิจารณาคนตรงหน้าไปด้วย
บรรยากาศชวนแปลกขึ้นทุกทีเมื่อมีบุคคลอื่นเข้ามาอย่างกับผู้ติดตามสองสามคน หนึ่งในนั้นมีเพียงผู้หญิงที่ดูท่าทางสุขุมกำลังเดินตามสาวเปรี้ยวท่าทางแปลก
เธอคนนั้นเดินชมไปทั่วและหยิบของมาดูนานสองนานแล้วก็วางกลับที่เดิม
"สนใจชิ้นไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ" นัทนันท์เดินเข้าไปถามอีกครั้ง แต่เธอยังหันมายิ้มให้อีก
"แตงอยู่ไหม"
"ไม่อยู่ค่ะ" ที่แท้ก็เป็นคนรู้จักของสกาวใจนี่เอง แต่ทำไมบรรยากาศชวนขนลุกแปลกๆ จนไม่อยากถามอะไรต่อ
"อืม ถ้าอย่างนั้นฝากบอกลูกสาวสุดที่รักด้วยนะว่า สิ้นเดือนแล้ว รีบคืนเงินที่ติดฉันมาสักที"
ในที่สุดคนที่นัทนันท์อยากเห็นหน้าก็มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่แล้ว ผู้หญิงคนนี้ชื่อ ปภาวี ถ้าจะพิจารณารูปร่างไม่เห็นตรงตามที่ปุยฝ้ายเล่าให้ฟังสักนิด ภาพในจินตนาการของนัทนันท์นั้น คิดว่าจะอายุมากกว่านี้เสียอีก กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงคนนี้อายุไม่ได้ห่างกับเธอมากสักเท่าไหร่ จะเรียกพี่ยังดีกว่าเรียกแม่
"ลูกสาวอย่างนั้นเหรอ มีแม่คนไหนเขาขูดรีดกันแบบนี้"
"แม่คนนี้ไง แม่ที่ไม่ใช่แม่" พูดจบแล้วยังหัวเราะ
"กลั่นแกล้งกันชัดๆ หน้าตาก็ดี" นัทนันท์กัดฟันแล้วจ้องหน้ากลับ ถ้ามาขู่ให้กลัวก็คงต้องจัดการให้เสร็จสิ้นไปเสียที
"อ่อ เป็นอะไรกับแตง" จู่ๆ เธอก็เข้ามาใกล้แล้วถาม
"พะ...เพื่อน แล้วทำไม"
"งั้นเหรอ เพื่อนอยากใช้หนี้แทนหรือยังไง"
"เท่าไหร่ บอกมา ฉันใช้แทนแตงเอง" นัทนันท์เม้มปากน้อยๆ แค่เรื่องเงินจะมากแค่ไหนก็ไม่ใช่ปัญหา
ปภาวีได้ฟังก็มองหน้านัทนันท์ก่อนที่จะยิ้มมุมปาก แล้วหันไปพยักหน้าน้อยๆ ให้กับผู้ติดตามของเธอ ผู้ติดตามคนนั้นหันไปหยิบอะไรบางอย่างก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้และยื่นให้กับนัทนันท์
"สัญญา?" นัทนันท์อ่านเนื้อหาในกระดาษ สิ่งที่เห็นมันเป็นสัญญาเงินกู้ นี่มันขููดรีดกันชัดๆ แถมคนของเธอยังยอมเซ็นอีก
"มันไม่มากเกินไปหรือไง ต้นแค่หลักแสนแต่ทำไมดอกเบี้ยถึงเป็นหลักล้านได้ล่ะ เกินไปไหม"
"แล้วยังไง เจ้าตัวยอมเซ็น ฉันก็ยอมจ่าย มันธุรกิจนะ จะมาใจอ่อนได้ไง"
คำพูดของปภาวีทำให้คนฟังอย่างนัทนันท์อยากจะฉีกสัญญาบ้าๆ นี่ทิ้งไปเสียตอนนี้เลยจริงๆ ฉายาที่ปุยฝ้ายตั้งให้ มันสมกับตัวนางยักษ์คนนี้มาก ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับคนหน้าเลือดตัวเป็นๆ
"ว่าไง ยังอยากช่วยเพื่อนอยู่หรือเปล่าล่ะ"
"ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะไม่ช่วยแตงนี่" คนร่างสูงจ้องกลับ แค่เงินเล็กน้อยเท่านี้ทำไมจะช่วยสกาวใจไม่ได้
"โอ้ งั้นจะจ่ายทั้งหมดสินะ"
นัทนันท์นิ่งคิดสักพักก่อนจะตอบ
"ไม่ ฉันจะจ่ายเฉพาะดอกเบี้ยเท่านั้น ส่วนเงินต้นที่แตงยืมไป เขาจะคืนให้คุณเอง"
"หืม มั่นใจขนาดนั้นว่าฉันจะยอม"
ปภาวีได้เดินเข้ามาใกล้และกอดอกแล้วยิ้ม
"ยอมหรือไม่ยอม คุณก็ได้เงินเต็มจำนวนอยู่แล้ว เพียงแค่ห้ามบอกแตงว่าฉันเป็นคนจ่ายให้เท่านั้น"
"จะบอกให้ฉันเก็บแตงแค่จำนวนเงินที่เขายืมมาอย่างนั้นสินะ แล้วจะให้ฉันมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่ผิดคำพูด"
"พรุ่งนี้ ฉันจะให้คนนำเงินสดไปให้ บอกสถานที่มาเลยแล้วกัน" นัทนันท์หยิบนามบัตรยื่นส่งให้คนติดตามของปภาวี
"ถ้ากลัวว่าจะผิดนัดก็โทรหาได้เสมอ ฉันไม่ไปไหนหรอก"
"อืม ก็จริงของเธอ เป็นคนดังก็คงตามตัวง่ายสินะ" ปภาวีหัวเราะเมื่อได้เห็นนามบัตรของนัทนันท์
"วันนี้ฉันจะส่งสถานที่นัดเจอให้แล้วกัน มาตามนัดให้ตรงเวลาด้วยล่ะ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน" ปภาวียกยิ้มแล้วหันไปพยักหน้าให้กับเหล่าลูกน้อง
เมื่อคนพวกนั้นเดินออกจากร้านไปกันหมดแล้ว นัทนันท์รีบหาเก้าอี้มานั่ง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครน่ากลัวแบบนี้มาก่อน
ผ่านไปไม่กี่นาทีก็มีข้อความเด้งเข้ามือถือของนัทนันท์ ระบุถึงสถานที่นัดเจอและเงื่อนไขว่าต้องเป็นผู้หญิงนำเงินมาให้เท่านั้น
"คงต้องให้คนช่วยซะแล้วสิ" นัทนันท์พึมพำกับตัวเอง งานนี้จะให้กิ่งแก้วเพื่อนของเธอช่วยคนเดียวไม่ได้ จะไปเองก็คงน่าสงสัยเกินไป คงต้องให้คนที่ชำนาญจัดการเรื่องแบบนี้เพื่อไม่ให้มีปัญหาทีหลัง
"พี่เท็น" เธอโทรหาเท็นโด้ผู้ที่สามารถจัดการทุกอย่างได้ไม่ว่าสถานการณ์จะร้ายแรงขนาดไหนก็ตาม
"ครับ คุณหนู"
เท็นโด้คอยดูแลทุกอย่างในบ้านและเป็นที่ไว้วางใจของทุกคนแม้กระทั่งคุณพ่อของเธอเองก็เช่นกัน งานนี้นัทนันท์ต้องการให้ช่วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครที่สามารถช่วยเธอได้ในตอนนี้
"พี่เท็น นัดมีเรื่องให้พี่ช่วย แต่อย่าบอกคุณพ่อเด็ดขาด"
"ครับ"
เมื่อคนที่ต้องการให้ช่วยรับปาก นัทนันท์จึงอธิบายสถานการณ์คร่าวๆ ให้เท็นโด้เข้าใจ พรุ่งนี้เขาจะต้องไปพร้อมกับกิ่งแก้วเพื่อนำเงินสดไปให้เจ้าหนี้หน้าเลือดของสกาวใจ แม้จะไม่ทำตามคำขอร้องของเจ้าตัวนิดหน่อยแต่ก็ทำตามเงื่อนไขที่ร้องขอให้ผู้หญิงนำเงินมาให้
การเจรจากับเท็นโด้เรียบร้อยก็ได้เวลาปุยฝ้ายเดินกลับมาพร้อมกับลูกค้ากลุ่มใหญ่ ของที่ตั้งขายได้หมดไปอย่างรวดเร็ว จนสกาวใจกลับมาพอดี
"พี่แตงกลับมาแล้ว เป็นไงบ้าง"
"อืม ก็ดีนะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว" ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีพร้อมกับเงินที่ถูกโอนเข้าธนาคาร
"แล้วพี่จะทำยังไงต่อ"
"พรุ่งนี้พี่จะไปหาพี่ปภา" ไม่อยากเรียกคำอื่นนอกจากคำว่าพี่เพราะเธอไม่ได้ดูอายุมากกว่าเท่าไหร่นัก
"สู้ๆ นะ หนูเป็นกำลังใจให้" ยกกำปั้นพร้อมรอยยิ้มส่งเป็นกำลังใจให้กับพี่สาว
สกาวใจยิ้มน้อยๆ และโอบไหล่พาเข้าข้างในหาอะไรทานจะได้อิ่มท้อง ส่วนนัทนันท์ได้แต่เดินตามแม้ในใจจะคิดหนักกับเวลานัดเจอกัน ถ้าเกิดสวนทางกันขึ้นมา ความลับที่ต้องการปิดไว้จะแตกออกพรุ่งนี้หรือไม่
"ดีใจด้วยนะ แล้วเขานัดกี่โมง"
"สิบโมงเช้า ต้องไปเตรียมตัวแล้วล่ะ" สกาวใจยิ้มแป้นตอบกลับด้วยความดีใจ ในที่สุดเธอจะได้แก้ปัญหาที่ค้างคาได้เสียที แต่ถึงยังไงเธอก็อดสงสัยไม่ได้
"มีอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้น" นัทนันท์สงสัย
"คนที่ติดต่อมา เขาแปลกน่ะสิ"
"แปลกยังไงเหรอพี่แตง" ปุยฝ้ายงง
"ก็...แบบว่า...เขาไม่ยอมมาดูเอง บอกแค่ว่าเห็นแล้วและจะซื้อเลย แล้วก็นัดด่วนด้วยนะ เหมือนเขารีบซื้อให้มันจบๆ ไปมากกว่า" ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลก เงินไม่ใช่จำนวนน้อยๆ แต่ทำไมรู้สึกว่าไม่ได้สนใจจะนำไปทำอะไร
"คงรวย อยากซื้อเก็บไว้ดูเล่นมั้ง" ปุยฝ้ายยักไหล่แล้วพูดแบบไม่ใส่ใจ
"นั่นสินะ คงมีเงินเหลือเยอะ" นัทนันท์พยักหน้าเสริม ร้องขอในใจไม่อยากให้สกาวใจคิดมากจนจับพิรุธได้
"รับไปแต่งตัวได้แล้วพี่แตง เดี๋ยวสายนะ"
ผลสุดท้ายคนที่ช่วยดันสกาวใจให้เข้าบ้านไปก็คงเป็นปุยฝ้าย เพราะยิ่งอยู่นานยิ่งคิดโน่นนี่นั่นจนไม่ได้ขายกันพอดี
"จ้าๆ พี่ไปแล้ว"
นัทนันท์กับปุยฝ้ายยิ้มและมองหน้ากัน เมื่อเห็นคนที่ทำหน้าเครียดมานานได้กลับมาเหมือนปกติเสียที ปัญหาเรื่องเงินก็คงจะหมดไปในเร็ววัน
"อ่ะ พี่นัด"
"มีอะไร" นัทนันท์รีบหันไปมองต้นเสียง มีเรื่องอะไรถึงกับต้องตกใจจนทำให้คนได้ยินกลัวไปด้วย
"หนูลืมดึงปลั๊กเตารีด"
"แบบนั้นก็แย่สิ รีบไปเถอะ พี่ดูทางนี้ให้เอง"
สาวร่างสูงไล่ให้คนช่างลืมกลับไปจัดการสิ่งที่ทำไว้เสียก่อนที่ทุกอย่างจะมอดไหม้ เมื่อเห็นทุกคนออกไปกันหมด รวมทั้งสกาวใจรีบวิ่งไปเรียกแท็กซี่เพื่อไปยังเป้าหมายที่ได้นัดไว้
เพื่อนของเธอคงทำหน้าที่ได้ดีสมกับความไว้วางใจ และคาดหวังว่าจะไม่เกิดปัญหาทีหลัง
"ว้า ไม่มีใครอยู่เลยหรือนี่"
เสียงเล็กจนรู้สึกหงุดหงิดและทวีมากขึ้นเมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินนวยนาดเข้ามาใกล้นัทนันท์
"มาซื้อของหรือคะ" นัทนันท์ถาม
"ขายของได้เยอะอยู่เหมือนกันนะ"
เธอคนนี้ไม่สนใจว่านัทนันท์จะถามอะไร แล้วยังมองกลับมาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม
'อะไรกัน ผู้หญิงคนนี้' เธอร้องในใจพร้อมกับพิจารณาคนตรงหน้าไปด้วย
บรรยากาศชวนแปลกขึ้นทุกทีเมื่อมีบุคคลอื่นเข้ามาอย่างกับผู้ติดตามสองสามคน หนึ่งในนั้นมีเพียงผู้หญิงที่ดูท่าทางสุขุมกำลังเดินตามสาวเปรี้ยวท่าทางแปลก
เธอคนนั้นเดินชมไปทั่วและหยิบของมาดูนานสองนานแล้วก็วางกลับที่เดิม
"สนใจชิ้นไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ" นัทนันท์เดินเข้าไปถามอีกครั้ง แต่เธอยังหันมายิ้มให้อีก
"แตงอยู่ไหม"
"ไม่อยู่ค่ะ" ที่แท้ก็เป็นคนรู้จักของสกาวใจนี่เอง แต่ทำไมบรรยากาศชวนขนลุกแปลกๆ จนไม่อยากถามอะไรต่อ
"อืม ถ้าอย่างนั้นฝากบอกลูกสาวสุดที่รักด้วยนะว่า สิ้นเดือนแล้ว รีบคืนเงินที่ติดฉันมาสักที"
ในที่สุดคนที่นัทนันท์อยากเห็นหน้าก็มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่แล้ว ผู้หญิงคนนี้ชื่อ ปภาวี ถ้าจะพิจารณารูปร่างไม่เห็นตรงตามที่ปุยฝ้ายเล่าให้ฟังสักนิด ภาพในจินตนาการของนัทนันท์นั้น คิดว่าจะอายุมากกว่านี้เสียอีก กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงคนนี้อายุไม่ได้ห่างกับเธอมากสักเท่าไหร่ จะเรียกพี่ยังดีกว่าเรียกแม่
"ลูกสาวอย่างนั้นเหรอ มีแม่คนไหนเขาขูดรีดกันแบบนี้"
"แม่คนนี้ไง แม่ที่ไม่ใช่แม่" พูดจบแล้วยังหัวเราะ
"กลั่นแกล้งกันชัดๆ หน้าตาก็ดี" นัทนันท์กัดฟันแล้วจ้องหน้ากลับ ถ้ามาขู่ให้กลัวก็คงต้องจัดการให้เสร็จสิ้นไปเสียที
"อ่อ เป็นอะไรกับแตง" จู่ๆ เธอก็เข้ามาใกล้แล้วถาม
"พะ...เพื่อน แล้วทำไม"
"งั้นเหรอ เพื่อนอยากใช้หนี้แทนหรือยังไง"
"เท่าไหร่ บอกมา ฉันใช้แทนแตงเอง" นัทนันท์เม้มปากน้อยๆ แค่เรื่องเงินจะมากแค่ไหนก็ไม่ใช่ปัญหา
ปภาวีได้ฟังก็มองหน้านัทนันท์ก่อนที่จะยิ้มมุมปาก แล้วหันไปพยักหน้าน้อยๆ ให้กับผู้ติดตามของเธอ ผู้ติดตามคนนั้นหันไปหยิบอะไรบางอย่างก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้และยื่นให้กับนัทนันท์
"สัญญา?" นัทนันท์อ่านเนื้อหาในกระดาษ สิ่งที่เห็นมันเป็นสัญญาเงินกู้ นี่มันขููดรีดกันชัดๆ แถมคนของเธอยังยอมเซ็นอีก
"มันไม่มากเกินไปหรือไง ต้นแค่หลักแสนแต่ทำไมดอกเบี้ยถึงเป็นหลักล้านได้ล่ะ เกินไปไหม"
"แล้วยังไง เจ้าตัวยอมเซ็น ฉันก็ยอมจ่าย มันธุรกิจนะ จะมาใจอ่อนได้ไง"
คำพูดของปภาวีทำให้คนฟังอย่างนัทนันท์อยากจะฉีกสัญญาบ้าๆ นี่ทิ้งไปเสียตอนนี้เลยจริงๆ ฉายาที่ปุยฝ้ายตั้งให้ มันสมกับตัวนางยักษ์คนนี้มาก ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับคนหน้าเลือดตัวเป็นๆ
"ว่าไง ยังอยากช่วยเพื่อนอยู่หรือเปล่าล่ะ"
"ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะไม่ช่วยแตงนี่" คนร่างสูงจ้องกลับ แค่เงินเล็กน้อยเท่านี้ทำไมจะช่วยสกาวใจไม่ได้
"โอ้ งั้นจะจ่ายทั้งหมดสินะ"
นัทนันท์นิ่งคิดสักพักก่อนจะตอบ
"ไม่ ฉันจะจ่ายเฉพาะดอกเบี้ยเท่านั้น ส่วนเงินต้นที่แตงยืมไป เขาจะคืนให้คุณเอง"
"หืม มั่นใจขนาดนั้นว่าฉันจะยอม"
ปภาวีได้เดินเข้ามาใกล้และกอดอกแล้วยิ้ม
"ยอมหรือไม่ยอม คุณก็ได้เงินเต็มจำนวนอยู่แล้ว เพียงแค่ห้ามบอกแตงว่าฉันเป็นคนจ่ายให้เท่านั้น"
"จะบอกให้ฉันเก็บแตงแค่จำนวนเงินที่เขายืมมาอย่างนั้นสินะ แล้วจะให้ฉันมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่ผิดคำพูด"
"พรุ่งนี้ ฉันจะให้คนนำเงินสดไปให้ บอกสถานที่มาเลยแล้วกัน" นัทนันท์หยิบนามบัตรยื่นส่งให้คนติดตามของปภาวี
"ถ้ากลัวว่าจะผิดนัดก็โทรหาได้เสมอ ฉันไม่ไปไหนหรอก"
"อืม ก็จริงของเธอ เป็นคนดังก็คงตามตัวง่ายสินะ" ปภาวีหัวเราะเมื่อได้เห็นนามบัตรของนัทนันท์
"วันนี้ฉันจะส่งสถานที่นัดเจอให้แล้วกัน มาตามนัดให้ตรงเวลาด้วยล่ะ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน" ปภาวียกยิ้มแล้วหันไปพยักหน้าให้กับเหล่าลูกน้อง
เมื่อคนพวกนั้นเดินออกจากร้านไปกันหมดแล้ว นัทนันท์รีบหาเก้าอี้มานั่ง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครน่ากลัวแบบนี้มาก่อน
ผ่านไปไม่กี่นาทีก็มีข้อความเด้งเข้ามือถือของนัทนันท์ ระบุถึงสถานที่นัดเจอและเงื่อนไขว่าต้องเป็นผู้หญิงนำเงินมาให้เท่านั้น
"คงต้องให้คนช่วยซะแล้วสิ" นัทนันท์พึมพำกับตัวเอง งานนี้จะให้กิ่งแก้วเพื่อนของเธอช่วยคนเดียวไม่ได้ จะไปเองก็คงน่าสงสัยเกินไป คงต้องให้คนที่ชำนาญจัดการเรื่องแบบนี้เพื่อไม่ให้มีปัญหาทีหลัง
"พี่เท็น" เธอโทรหาเท็นโด้ผู้ที่สามารถจัดการทุกอย่างได้ไม่ว่าสถานการณ์จะร้ายแรงขนาดไหนก็ตาม
"ครับ คุณหนู"
เท็นโด้คอยดูแลทุกอย่างในบ้านและเป็นที่ไว้วางใจของทุกคนแม้กระทั่งคุณพ่อของเธอเองก็เช่นกัน งานนี้นัทนันท์ต้องการให้ช่วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครที่สามารถช่วยเธอได้ในตอนนี้
"พี่เท็น นัดมีเรื่องให้พี่ช่วย แต่อย่าบอกคุณพ่อเด็ดขาด"
"ครับ"
เมื่อคนที่ต้องการให้ช่วยรับปาก นัทนันท์จึงอธิบายสถานการณ์คร่าวๆ ให้เท็นโด้เข้าใจ พรุ่งนี้เขาจะต้องไปพร้อมกับกิ่งแก้วเพื่อนำเงินสดไปให้เจ้าหนี้หน้าเลือดของสกาวใจ แม้จะไม่ทำตามคำขอร้องของเจ้าตัวนิดหน่อยแต่ก็ทำตามเงื่อนไขที่ร้องขอให้ผู้หญิงนำเงินมาให้
การเจรจากับเท็นโด้เรียบร้อยก็ได้เวลาปุยฝ้ายเดินกลับมาพร้อมกับลูกค้ากลุ่มใหญ่ ของที่ตั้งขายได้หมดไปอย่างรวดเร็ว จนสกาวใจกลับมาพอดี
"พี่แตงกลับมาแล้ว เป็นไงบ้าง"
"อืม ก็ดีนะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว" ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีพร้อมกับเงินที่ถูกโอนเข้าธนาคาร
"แล้วพี่จะทำยังไงต่อ"
"พรุ่งนี้พี่จะไปหาพี่ปภา" ไม่อยากเรียกคำอื่นนอกจากคำว่าพี่เพราะเธอไม่ได้ดูอายุมากกว่าเท่าไหร่นัก
"สู้ๆ นะ หนูเป็นกำลังใจให้" ยกกำปั้นพร้อมรอยยิ้มส่งเป็นกำลังใจให้กับพี่สาว
สกาวใจยิ้มน้อยๆ และโอบไหล่พาเข้าข้างในหาอะไรทานจะได้อิ่มท้อง ส่วนนัทนันท์ได้แต่เดินตามแม้ในใจจะคิดหนักกับเวลานัดเจอกัน ถ้าเกิดสวนทางกันขึ้นมา ความลับที่ต้องการปิดไว้จะแตกออกพรุ่งนี้หรือไม่
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.ค. 2565, 22:33:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ก.ค. 2565, 22:33:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 166
| << เส้นที่ขีดไว้ | ราบรื่นจนเกินไป >> |