หนามร้ายในใจรัก (Yuri)
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: ราบรื่นจนเกินไป
สถานการณ์ในวันนี้จะเป็นอย่างไรไม่อาจรับรู้ได้ นัทนันท์ได้แต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าประตู มองมือถือทุกๆ 10 นาที จนปุยฝ้ายเห็นได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
"พี่นัด ไม่หิวหรือคะ" เธอเดินเข้าไปใกล้แล้วถาม
"อ่อ ทานก่อนได้เลย พี่ยังอิ่มอยู่" นัทนันท์ยิ้มกลับไป ในเวลาแบบนี้ใครจะไปทานลง กังวลไปหมดว่าแผนที่เธอวางไว้จะแตก กังวลว่าผู้หญิงคนนั้นจะต่อรองอะไรอีก
"อืม ถ้าจะรอพี่แตง อีกนานกว่าจะกลับ คงจะเย็นเลยค่ะ" ปุยฝ้ายบอก
"จริงอ่ะ"
"ใช่ค่ะ พี่แตงน่าจะจัดการหนี้สินอื่นๆ จนจบภายในวันนี้ หนูคิดว่านะ" ถึงสกาวใจไม่บอกเธอก็คาดเดาได้
"ถ้าจบภายในวันนี้ทั้งหมดก็คงดี" นัทนันท์บ่นพึมพำ
"พี่นัดจะคิดอะไรมากมายจนน่าปวดหัว มากินขนมกันดีกว่าค่ะ" ปุยฝ้ายหยิบถุงขนมวางบนโต๊ะและกวักมือเรียกคนคิดมาก จะกังวลกันไปทำไม สู้ใจเย็นๆ แล้วทำให้ท้องอิ่มจะดีเสียกว่า
นัทนันท์ยิ้มบางๆ กับความคิดของสาวน้อยเพื่อนบ้าน เธอเดินไปหยิบขนมของคนช่างกินใส่ปากและพยายามสกัดอารมณ์ไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน
"บางที การที่พี่แตงไปอยู่ที่อื่นก็คงจะดีกว่าอยู่ที่นี่"
"หมายความว่ายังไง" สิ่งที่ปุยฝ้ายเอ่ยออกมานั้น ยิ่งทำให้นัทนันท์สงสัย
"อย่างที่เห็น ถึงพี่แตงไม่เล่า หนูก็รู้ว่าอยู่กันอึดอัดมากขนาดไหน" จากครอบครัวที่มีทุกอย่างพร้อมกลับมีพ่อแม่หย่าร้างกัน คำพูดของคนรอบตัว ญาติพี่น้องทางสายเลือดที่เหมือนเป็นคนอื่น แบบนี้อยู่คนเดียวยังดีเสียกว่า
นัทนันท์นิ่งไม่ถามหรือสงสัยอะไรอีก ทุกอย่างเป็นจริงตามที่ปุยฝ้ายบอก ตั้งแต่เธอรู้จักกับสกาวใจ เพื่อนคนนี้ไม่เคยพูดถึงญาติตัวเองเลยสักครั้ง
"ขนาดงานศพยังไม่มีใครมาเลย" ปุยฝ้ายบ่นเบาๆ
"ขนมหมดแล้ว พี่ขออีกได้ไหม"
"ไรกัน หมดแล้วหมดเลย ไม่มีแล้ว" คนซื้ออมลมแก้มป่อง เผลอเพียงไม่กี่นาทีขนมที่ซื้อมาไม่เหลือให้ได้ทานอีก เธอยังไม่เต็มอิ่ม แถมในร้านไม่เหลือยี่ห้อนี้แล้วด้วย
"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ ว่าไปกินเพลินดีนะ" แกล้งแหย่เล็กน้อยแล้วจับถุงขนมพลิกไปพลิกมา จนคนถูกแกล้งค้อนใส่
"จ้าๆ เดี๋ยวมา"
"แล้วพี่รู้เหรอว่าขนมแบบนี้ขายที่ไหน" งงกับท่าทางรีบร้อนออกไปซื้อ ไม่ใช่คนแถวนี้จะไปหาเจอได้ยังไง
"หึ สบายใจได้ พี่เก่ง"
ปุยฝ้ายมองคนอวยตัวเองกำลังเดินออกไปข้างนอก ถ้าไม่ได้อย่างที่อวดไว้ งานนี้จะขำให้
ถึงจะรีบเพื่อทำให้คนที่ไม่ได้อยู่ในแผนคิดเป็นอย่างอื่น แท้จริงแล้วนัทนันท์ออกมาโทรศัพท์หาเท็นโด้เพราะรู้ว่างานที่ได้รับมอบหมายได้ทำสำเร็จเสร็จสิ้นลงไปเรียบร้อยแล้ว
"พี่เท็น โอเคไหม"
"เรียบร้อยครับ ผมรออยู่หน้าตึกตามที่คุณหนูสั่งไว้"
"อีกไม่กี่นาทีจะไปถึง"
รีบวางสายและรีบเดินไปยังที่นัดหมาย เมื่อมาถึงเห็นเท็นโด้ยืนอยู่คนเดียว เธอคาดคิดอยู่แล้วว่ากิ่งแก้วต้องกลับไปก่อน
"คุณหนู"
"พี่เท็น นัดบอกหลายรอบแล้วว่าอย่าเรียกแบบนี้ รู้สึกห่างเหินกันยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกเลย"
"ครับ ทุกอย่างเรียบร้อยตามที่คุณหนูคาดการณ์และวางแผนไว้" เท็นโด้ยังคงรายงานต่อไปแม้จะถูกห้ามไม่ให้ขานคำที่เขาต้องพูด ไม่ว่าสถานการณ์เป็นแบบไหนก็ตาม
นัทนันท์ยิ้มน้อยๆ และส่ายหน้าเบาๆ ถึงเธอจะคิดกับเท็นโด้เหมือนพี่ชายคนหนึ่งแต่ดูเหมือนเจ้าตัวมักจะคิดอีกแบบ ถึงอย่างนั้นก็ยังคาดหวังว่าจะได้สนิทกันเพราะตัวเธอนั้นเป็นลูกคนเดียว ตอนเด็กบางเวลาที่เหงาไม่มีใคร เขาก็มักจะคอยเล่นและดูแลเปรียบเสมือนพี่ชายที่แสนดี
"คุณกิ่งแก้วเขายังฝากผมมาบอกคุณหนูอีกด้วยครับ" สิ่งที่ควรรายงานก็เสร็จสิ้นแล้ว ยังเหลือสิ่งที่เพื่อนฝากไว้ก่อนจะทำหน้าตาไม่สบอารมณ์เมื่อเจอกับคนหน้าเลือดหิวเงินคนนั้น
"ฝากบอกเรื่องอะไรคะ" นัทนันท์กอดอกเอียงคอน้อยๆ สงสัย ถ้าไม่บ่นก็คงมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น จนไม่มาให้เห็นหน้า
"บอกว่าอย่าลืมไปทำงาน เธอไม่อยากฟังเสียงบ่นอีก"
"อืมๆ เข้าใจแล้ว" นัทนันท์พยักหน้า
"ครับ แต่ผมคิดว่า คุณหนูควรกลับไปทำงานเหมือนเดิมและไม่ควรอยู่ที่นี่นานนัก เพราะผมไม่อาจคาดเดาอารมณ์คุณผู้ชายได้นะครับ" ส่งสายตาแฝงความเป็นห่วงภายใต้ใบหน้าที่ถูกฝึกให้ปั้นหน้านิ่งเก็บอารมณ์เอาไว้ ทุกอย่างถูกส่งผ่านทางตาทั้งสองข้างของเขา และเขาคาดหวังให้เข้าใจสถานการณ์เลวร้ายที่จะตามมา
"ทำไม ถ้าพี่ไม่ไปบอกคุณพ่อก็คงไม่มีปัญหา เงินทั้งหมดที่ถูกใช้ไปในวันนี้ก็เป็นของนัดนะ หรือว่านัดพูดผิด" เงินของเธอ จะใช้ทำอะไรก็เป็นเรื่องของเธอ
"ครับ" เท็นโด้ได้แต่นิ่งและก้มหน้า เขาคิดว่าตัวของเขานั้นได้ทำหน้าที่เต็มที่แล้ว แค่นี้ก็เพียงพอกับการได้เห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มและเป็นตัวของตัวเอง
"นัด มาทำอะไรที่นี่" เสียงเรียกเบาๆ จากทางข้างหลังคนตัวสูง ทำให้บรรยากาศการสนทนาต้องเปลี่ยนไปทันที
"ตะ...แตง คือ...อ๋อ...นัดมาซื้อขนมให้ฝ้ายน่ะ" ยิ้มกว้างไม่อยากให้โดนจับได้
"แล้วคุณคนนี้คือใครเหรอ" แตงหันไปยิ้มให้เท็นโด้ จริงๆ แล้วเธอจำเขาได้ดีแต่ทำเป็นจำไม่ได้ และเท็นโด้ก็รู้เช่นกัน
เขาโค้งตัวน้อยๆ ก่อนที่นัทนันท์จะพูดอะไร วันนั้นที่ได้เจอกับสกาวใจหน้าห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล เธอไปหาคุณหนูของเขาและเขาต้องนำอาหารฝีมือคุณผู้หญิงมาให้กับลูกสาวเพียงคนเดียวของท่าน จึงได้เจอกัน แต่การพบกันนั้นอาจไม่ค่อยดีเสียเท่าไหร่ เพราะเขาเป็นคนบอกให้สกาวใจอย่ามาเยี่ยมอีก พร้อมเหตุผลความไม่ชอบของคุณผู้ชาย
"พี่ชายที่สนิทกันน่ะ"
"ผมขอตัวก่อนนะครับคุณหนู"
เท็นโด้ไม่ได้สนใจว่าคุณหนูของเขาจะคิดกับเขาเช่นไร สำหรับเขานั้นตำแหน่งหน้าที่สำคัญกว่าความสัมพันธ์ส่วนตัว
"อะไรกันพี่เท็นนี่นะ" หักหน้ากันชัดเจน เธอบ่นไล่หลังคนที่กำลังเดินออกไป ทำปากจิจ๊ะไม่พอใจกับความดื้อรั้นเถรตรงจนน่าหมั่นไส้ ทำไมคนรอบตัวเธอถึงมีแต่พวกเข้าใจยากจนน่าปวดหัว
"อืม แล้วนัดไม่ไปซื้อขนมเหรอ" สกาวใจเอ่ยถาม ไม่ต้องพูดอะไรให้มันมากความอีก แค่เขาสองคนมาเจอกันตามประสาคนมีฐานะมีการมีงาน
"ปะ...ไปสิ"
"รู้ใช่ไหมว่าขนมมีขายที่ไหน"
"แฮะๆ ไม่รู้อ่ะ แตงช่วยได้ไหม" รีบออกมาจนลืมเสียสนิทว่าต้องถามให้ละเอียด
"ได้สิ เดี๋ยวแตงจัดการเอง นัดเดินตามมาก็พอ" สกาวใจเดินนำแม้ในใจจะคิดถึงเรื่องในวันนี้ก็ตาม
ทุกอย่างมันดูราบเรียบจนเกินไป ไม่ว่าจะเป็นการเจรจากับคนที่พ่อแต่งงานด้วย ปกติเธอคนนั้นไม่ใจดีขนาดที่ไม่เก็บดอกเบี้ยแสนโหด แล้วยังฉีกยิ้มเรียกตัวเธอว่าลูกสาวจนน่าขนลุกอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ ยิ่งเห็นก็ยิ่งมีแต่เรื่องน่าสงสัย บวกกับการทำตัวแปลกๆ ของนัทนันท์ หวังว่าทุกอย่างที่เธอรู้สึกจะไม่เป็นอย่างที่เธอคิด
"แตง เป็นอะไรไหม"
เสียงของนัทนันท์เรียกสติของคนครุ่นคิด เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าเดินเหม่อและกำลังเดินเลยร้านขายขนม จึงหันไปส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ก่อนที่จะทำตัวน่าสงสัยจนเกินไป
"ร้านนี้แหละ เข้าไปกันเถอะ"
นัทนันท์เดินตามสกาวใจแล้วพยายามสกัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ขนมมากมายเริ่มเพิ่มมากขึ้นในรถเข็น
"ซื้อเยอะไปเปล่า"
"ไม่หรอก วันนี้พวกเราจะปาร์ตี้ขนมกัน" สกาวใจหันไปยิ้มให้ อย่างน้อยก็ได้ใช้เงินที่เหลือตามใจตัวเองบ้าง
"งั้น นัดร่วมด้วยสิ เดี๋ยวมานะ ซื้ออย่างอื่นด้วยจะได้อร่อย" นัทนันท์รีบเดินไปอีกโซน ถ้าจะจัดปาร์ตี้ขนมก็ต้องมีหลายอย่าง
จัดปาร์ตี้ขนมเหมือนกับการจากลาบ้านหลังนี้ เพราะสกาวใจตัดสินใจแล้วว่าจะเดินทางไปทำงาน
"พรุ่งนี้พี่จะไปแล้วล่ะ"
"พี่แตงไปที่ไหน จะไปจนฝ้ายตั้งตัวไม่ทันเลย"
"พอดีได้งานในโรงพยาบาลใกล้มหาวิทยาลัยน่ะ ตำแหน่งว่างพอดีเลย พี่ว่าจะไปทำที่นั่น" จริงๆ แล้ว ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา เธอพยายามหางานประจำ จะเป็นที่ไหนก็ได้เพราะเธอไม่เหลือใครให้ต้องมาปักหลักอยู่ที่ใดที่หนึ่ง คงเป็นจังหวะยื่นใบสมัครได้พอดี
"ก็ดีนะ อยู่ใกล้นัดด้วย ออฟฟิศของนัดก็อยู่ใกล้มอเหมือนกัน" ไม่รู้ว่าความบังเอิญหรืออย่างไร ถึงอย่างนั้นเธอก็ดีใจสุดๆ
"พรุ่งนี้ติดรถไปด้วยกันไหม นัดไปส่ง"
"อืม แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน" สกาวใจก้มหน้าทานขนมต่อ ติดรถไปด้วยกันก็ยังดีกว่าเดินทางไปคนเดียว
"ทุกคนจะไปแล้ว วันนี้จะกินให้หมดเลย จะไม่มีใครกลับมาหาฝ้ายแล้วสินะ" สาวน้อยเริ่มงอน ไม่ว่าใครก็หนีหายกันไปหมด
ทั้งสองมองน้องเล็กสุดกำลังทำท่าทางให้ง้อสุดๆ ก้มหน้าก้มตาหยิบขนมชิ้นนั้นชิ้นนี้เข้าปาก คงคาดหวังให้พวกเธอกลับมาหาบ้าง
"ถ้าพี่ว่างพี่จะแวะมาเที่ยวนะ"
"เวลานั้นพี่ก็จะมากับแตง" นัทนันท์ยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ให้ถึงเวลานั้นก่อนเถอะ" สกาวใจเบ้ปากน้อยๆ ใครจะมากับตัวเอง หลงตัวได้ตลอดเวลา
พอปุยฝ้ายเห็นทั้งสองเริ่มโต้ตอบกันยิ่งทำให้เธอหยุดหัวเราะไม่ได้
เมื่อทั้งคู่เห็นว่าปุยฝ้ายขำไม่หยุด พวกเธอก็ทำตาม ค่ำคืนนี้จึงมีแต่เรื่องสนุกสนานก่อนจะแยกจากกัน
ก่อนจะเอนตัวนอน สกาวใจได้เปิดลิ้นชักตรงโต๊ะเครื่องแป้งโบราณประจำบ้านของเธอเพื่อหยิบของสำคัญ ในห้องนอนยังคงมีของใช้จำเป็นอยู่บ้างเพราะคนซื้อบอกไว้ว่าเฟอร์นิเจอร์อันไหนจำเป็นก็ให้คงอยู่ไว้ ไม่ต้องเอาออก พวกเธอจึงมีห้องนอนสำหรับคืนนี้
ของสำคัญที่เธอหยิบมาเพื่อนำติดตัวไปด้วยเป็นแหวนทองเกลี้ยงเรียบไม่กี่สลึงคล้องสร้อยเอาไว้สองเส้นคู่กัน ขนาดแหวนทั้งสองวงไม่ต่างกันมากมองดูยังไงก็เป็นแหวนของผู้หญิง
"เฮ้อ ยิ่งมองยิ่งคิดถึงช่วงนั้นจริงๆ ทำไมถึงคิดจะซื้อมากันนะ" ซื้อมาเพราะคาดหวังว่าคนที่ใส่ร่วมกันจะได้ใส่ แต่ก็ไม่ได้ทำตามที่หวังเสียที
"พี่นัด ไม่หิวหรือคะ" เธอเดินเข้าไปใกล้แล้วถาม
"อ่อ ทานก่อนได้เลย พี่ยังอิ่มอยู่" นัทนันท์ยิ้มกลับไป ในเวลาแบบนี้ใครจะไปทานลง กังวลไปหมดว่าแผนที่เธอวางไว้จะแตก กังวลว่าผู้หญิงคนนั้นจะต่อรองอะไรอีก
"อืม ถ้าจะรอพี่แตง อีกนานกว่าจะกลับ คงจะเย็นเลยค่ะ" ปุยฝ้ายบอก
"จริงอ่ะ"
"ใช่ค่ะ พี่แตงน่าจะจัดการหนี้สินอื่นๆ จนจบภายในวันนี้ หนูคิดว่านะ" ถึงสกาวใจไม่บอกเธอก็คาดเดาได้
"ถ้าจบภายในวันนี้ทั้งหมดก็คงดี" นัทนันท์บ่นพึมพำ
"พี่นัดจะคิดอะไรมากมายจนน่าปวดหัว มากินขนมกันดีกว่าค่ะ" ปุยฝ้ายหยิบถุงขนมวางบนโต๊ะและกวักมือเรียกคนคิดมาก จะกังวลกันไปทำไม สู้ใจเย็นๆ แล้วทำให้ท้องอิ่มจะดีเสียกว่า
นัทนันท์ยิ้มบางๆ กับความคิดของสาวน้อยเพื่อนบ้าน เธอเดินไปหยิบขนมของคนช่างกินใส่ปากและพยายามสกัดอารมณ์ไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน
"บางที การที่พี่แตงไปอยู่ที่อื่นก็คงจะดีกว่าอยู่ที่นี่"
"หมายความว่ายังไง" สิ่งที่ปุยฝ้ายเอ่ยออกมานั้น ยิ่งทำให้นัทนันท์สงสัย
"อย่างที่เห็น ถึงพี่แตงไม่เล่า หนูก็รู้ว่าอยู่กันอึดอัดมากขนาดไหน" จากครอบครัวที่มีทุกอย่างพร้อมกลับมีพ่อแม่หย่าร้างกัน คำพูดของคนรอบตัว ญาติพี่น้องทางสายเลือดที่เหมือนเป็นคนอื่น แบบนี้อยู่คนเดียวยังดีเสียกว่า
นัทนันท์นิ่งไม่ถามหรือสงสัยอะไรอีก ทุกอย่างเป็นจริงตามที่ปุยฝ้ายบอก ตั้งแต่เธอรู้จักกับสกาวใจ เพื่อนคนนี้ไม่เคยพูดถึงญาติตัวเองเลยสักครั้ง
"ขนาดงานศพยังไม่มีใครมาเลย" ปุยฝ้ายบ่นเบาๆ
"ขนมหมดแล้ว พี่ขออีกได้ไหม"
"ไรกัน หมดแล้วหมดเลย ไม่มีแล้ว" คนซื้ออมลมแก้มป่อง เผลอเพียงไม่กี่นาทีขนมที่ซื้อมาไม่เหลือให้ได้ทานอีก เธอยังไม่เต็มอิ่ม แถมในร้านไม่เหลือยี่ห้อนี้แล้วด้วย
"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ ว่าไปกินเพลินดีนะ" แกล้งแหย่เล็กน้อยแล้วจับถุงขนมพลิกไปพลิกมา จนคนถูกแกล้งค้อนใส่
"จ้าๆ เดี๋ยวมา"
"แล้วพี่รู้เหรอว่าขนมแบบนี้ขายที่ไหน" งงกับท่าทางรีบร้อนออกไปซื้อ ไม่ใช่คนแถวนี้จะไปหาเจอได้ยังไง
"หึ สบายใจได้ พี่เก่ง"
ปุยฝ้ายมองคนอวยตัวเองกำลังเดินออกไปข้างนอก ถ้าไม่ได้อย่างที่อวดไว้ งานนี้จะขำให้
ถึงจะรีบเพื่อทำให้คนที่ไม่ได้อยู่ในแผนคิดเป็นอย่างอื่น แท้จริงแล้วนัทนันท์ออกมาโทรศัพท์หาเท็นโด้เพราะรู้ว่างานที่ได้รับมอบหมายได้ทำสำเร็จเสร็จสิ้นลงไปเรียบร้อยแล้ว
"พี่เท็น โอเคไหม"
"เรียบร้อยครับ ผมรออยู่หน้าตึกตามที่คุณหนูสั่งไว้"
"อีกไม่กี่นาทีจะไปถึง"
รีบวางสายและรีบเดินไปยังที่นัดหมาย เมื่อมาถึงเห็นเท็นโด้ยืนอยู่คนเดียว เธอคาดคิดอยู่แล้วว่ากิ่งแก้วต้องกลับไปก่อน
"คุณหนู"
"พี่เท็น นัดบอกหลายรอบแล้วว่าอย่าเรียกแบบนี้ รู้สึกห่างเหินกันยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกเลย"
"ครับ ทุกอย่างเรียบร้อยตามที่คุณหนูคาดการณ์และวางแผนไว้" เท็นโด้ยังคงรายงานต่อไปแม้จะถูกห้ามไม่ให้ขานคำที่เขาต้องพูด ไม่ว่าสถานการณ์เป็นแบบไหนก็ตาม
นัทนันท์ยิ้มน้อยๆ และส่ายหน้าเบาๆ ถึงเธอจะคิดกับเท็นโด้เหมือนพี่ชายคนหนึ่งแต่ดูเหมือนเจ้าตัวมักจะคิดอีกแบบ ถึงอย่างนั้นก็ยังคาดหวังว่าจะได้สนิทกันเพราะตัวเธอนั้นเป็นลูกคนเดียว ตอนเด็กบางเวลาที่เหงาไม่มีใคร เขาก็มักจะคอยเล่นและดูแลเปรียบเสมือนพี่ชายที่แสนดี
"คุณกิ่งแก้วเขายังฝากผมมาบอกคุณหนูอีกด้วยครับ" สิ่งที่ควรรายงานก็เสร็จสิ้นแล้ว ยังเหลือสิ่งที่เพื่อนฝากไว้ก่อนจะทำหน้าตาไม่สบอารมณ์เมื่อเจอกับคนหน้าเลือดหิวเงินคนนั้น
"ฝากบอกเรื่องอะไรคะ" นัทนันท์กอดอกเอียงคอน้อยๆ สงสัย ถ้าไม่บ่นก็คงมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น จนไม่มาให้เห็นหน้า
"บอกว่าอย่าลืมไปทำงาน เธอไม่อยากฟังเสียงบ่นอีก"
"อืมๆ เข้าใจแล้ว" นัทนันท์พยักหน้า
"ครับ แต่ผมคิดว่า คุณหนูควรกลับไปทำงานเหมือนเดิมและไม่ควรอยู่ที่นี่นานนัก เพราะผมไม่อาจคาดเดาอารมณ์คุณผู้ชายได้นะครับ" ส่งสายตาแฝงความเป็นห่วงภายใต้ใบหน้าที่ถูกฝึกให้ปั้นหน้านิ่งเก็บอารมณ์เอาไว้ ทุกอย่างถูกส่งผ่านทางตาทั้งสองข้างของเขา และเขาคาดหวังให้เข้าใจสถานการณ์เลวร้ายที่จะตามมา
"ทำไม ถ้าพี่ไม่ไปบอกคุณพ่อก็คงไม่มีปัญหา เงินทั้งหมดที่ถูกใช้ไปในวันนี้ก็เป็นของนัดนะ หรือว่านัดพูดผิด" เงินของเธอ จะใช้ทำอะไรก็เป็นเรื่องของเธอ
"ครับ" เท็นโด้ได้แต่นิ่งและก้มหน้า เขาคิดว่าตัวของเขานั้นได้ทำหน้าที่เต็มที่แล้ว แค่นี้ก็เพียงพอกับการได้เห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มและเป็นตัวของตัวเอง
"นัด มาทำอะไรที่นี่" เสียงเรียกเบาๆ จากทางข้างหลังคนตัวสูง ทำให้บรรยากาศการสนทนาต้องเปลี่ยนไปทันที
"ตะ...แตง คือ...อ๋อ...นัดมาซื้อขนมให้ฝ้ายน่ะ" ยิ้มกว้างไม่อยากให้โดนจับได้
"แล้วคุณคนนี้คือใครเหรอ" แตงหันไปยิ้มให้เท็นโด้ จริงๆ แล้วเธอจำเขาได้ดีแต่ทำเป็นจำไม่ได้ และเท็นโด้ก็รู้เช่นกัน
เขาโค้งตัวน้อยๆ ก่อนที่นัทนันท์จะพูดอะไร วันนั้นที่ได้เจอกับสกาวใจหน้าห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล เธอไปหาคุณหนูของเขาและเขาต้องนำอาหารฝีมือคุณผู้หญิงมาให้กับลูกสาวเพียงคนเดียวของท่าน จึงได้เจอกัน แต่การพบกันนั้นอาจไม่ค่อยดีเสียเท่าไหร่ เพราะเขาเป็นคนบอกให้สกาวใจอย่ามาเยี่ยมอีก พร้อมเหตุผลความไม่ชอบของคุณผู้ชาย
"พี่ชายที่สนิทกันน่ะ"
"ผมขอตัวก่อนนะครับคุณหนู"
เท็นโด้ไม่ได้สนใจว่าคุณหนูของเขาจะคิดกับเขาเช่นไร สำหรับเขานั้นตำแหน่งหน้าที่สำคัญกว่าความสัมพันธ์ส่วนตัว
"อะไรกันพี่เท็นนี่นะ" หักหน้ากันชัดเจน เธอบ่นไล่หลังคนที่กำลังเดินออกไป ทำปากจิจ๊ะไม่พอใจกับความดื้อรั้นเถรตรงจนน่าหมั่นไส้ ทำไมคนรอบตัวเธอถึงมีแต่พวกเข้าใจยากจนน่าปวดหัว
"อืม แล้วนัดไม่ไปซื้อขนมเหรอ" สกาวใจเอ่ยถาม ไม่ต้องพูดอะไรให้มันมากความอีก แค่เขาสองคนมาเจอกันตามประสาคนมีฐานะมีการมีงาน
"ปะ...ไปสิ"
"รู้ใช่ไหมว่าขนมมีขายที่ไหน"
"แฮะๆ ไม่รู้อ่ะ แตงช่วยได้ไหม" รีบออกมาจนลืมเสียสนิทว่าต้องถามให้ละเอียด
"ได้สิ เดี๋ยวแตงจัดการเอง นัดเดินตามมาก็พอ" สกาวใจเดินนำแม้ในใจจะคิดถึงเรื่องในวันนี้ก็ตาม
ทุกอย่างมันดูราบเรียบจนเกินไป ไม่ว่าจะเป็นการเจรจากับคนที่พ่อแต่งงานด้วย ปกติเธอคนนั้นไม่ใจดีขนาดที่ไม่เก็บดอกเบี้ยแสนโหด แล้วยังฉีกยิ้มเรียกตัวเธอว่าลูกสาวจนน่าขนลุกอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ ยิ่งเห็นก็ยิ่งมีแต่เรื่องน่าสงสัย บวกกับการทำตัวแปลกๆ ของนัทนันท์ หวังว่าทุกอย่างที่เธอรู้สึกจะไม่เป็นอย่างที่เธอคิด
"แตง เป็นอะไรไหม"
เสียงของนัทนันท์เรียกสติของคนครุ่นคิด เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าเดินเหม่อและกำลังเดินเลยร้านขายขนม จึงหันไปส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ก่อนที่จะทำตัวน่าสงสัยจนเกินไป
"ร้านนี้แหละ เข้าไปกันเถอะ"
นัทนันท์เดินตามสกาวใจแล้วพยายามสกัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ขนมมากมายเริ่มเพิ่มมากขึ้นในรถเข็น
"ซื้อเยอะไปเปล่า"
"ไม่หรอก วันนี้พวกเราจะปาร์ตี้ขนมกัน" สกาวใจหันไปยิ้มให้ อย่างน้อยก็ได้ใช้เงินที่เหลือตามใจตัวเองบ้าง
"งั้น นัดร่วมด้วยสิ เดี๋ยวมานะ ซื้ออย่างอื่นด้วยจะได้อร่อย" นัทนันท์รีบเดินไปอีกโซน ถ้าจะจัดปาร์ตี้ขนมก็ต้องมีหลายอย่าง
จัดปาร์ตี้ขนมเหมือนกับการจากลาบ้านหลังนี้ เพราะสกาวใจตัดสินใจแล้วว่าจะเดินทางไปทำงาน
"พรุ่งนี้พี่จะไปแล้วล่ะ"
"พี่แตงไปที่ไหน จะไปจนฝ้ายตั้งตัวไม่ทันเลย"
"พอดีได้งานในโรงพยาบาลใกล้มหาวิทยาลัยน่ะ ตำแหน่งว่างพอดีเลย พี่ว่าจะไปทำที่นั่น" จริงๆ แล้ว ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา เธอพยายามหางานประจำ จะเป็นที่ไหนก็ได้เพราะเธอไม่เหลือใครให้ต้องมาปักหลักอยู่ที่ใดที่หนึ่ง คงเป็นจังหวะยื่นใบสมัครได้พอดี
"ก็ดีนะ อยู่ใกล้นัดด้วย ออฟฟิศของนัดก็อยู่ใกล้มอเหมือนกัน" ไม่รู้ว่าความบังเอิญหรืออย่างไร ถึงอย่างนั้นเธอก็ดีใจสุดๆ
"พรุ่งนี้ติดรถไปด้วยกันไหม นัดไปส่ง"
"อืม แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน" สกาวใจก้มหน้าทานขนมต่อ ติดรถไปด้วยกันก็ยังดีกว่าเดินทางไปคนเดียว
"ทุกคนจะไปแล้ว วันนี้จะกินให้หมดเลย จะไม่มีใครกลับมาหาฝ้ายแล้วสินะ" สาวน้อยเริ่มงอน ไม่ว่าใครก็หนีหายกันไปหมด
ทั้งสองมองน้องเล็กสุดกำลังทำท่าทางให้ง้อสุดๆ ก้มหน้าก้มตาหยิบขนมชิ้นนั้นชิ้นนี้เข้าปาก คงคาดหวังให้พวกเธอกลับมาหาบ้าง
"ถ้าพี่ว่างพี่จะแวะมาเที่ยวนะ"
"เวลานั้นพี่ก็จะมากับแตง" นัทนันท์ยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ให้ถึงเวลานั้นก่อนเถอะ" สกาวใจเบ้ปากน้อยๆ ใครจะมากับตัวเอง หลงตัวได้ตลอดเวลา
พอปุยฝ้ายเห็นทั้งสองเริ่มโต้ตอบกันยิ่งทำให้เธอหยุดหัวเราะไม่ได้
เมื่อทั้งคู่เห็นว่าปุยฝ้ายขำไม่หยุด พวกเธอก็ทำตาม ค่ำคืนนี้จึงมีแต่เรื่องสนุกสนานก่อนจะแยกจากกัน
ก่อนจะเอนตัวนอน สกาวใจได้เปิดลิ้นชักตรงโต๊ะเครื่องแป้งโบราณประจำบ้านของเธอเพื่อหยิบของสำคัญ ในห้องนอนยังคงมีของใช้จำเป็นอยู่บ้างเพราะคนซื้อบอกไว้ว่าเฟอร์นิเจอร์อันไหนจำเป็นก็ให้คงอยู่ไว้ ไม่ต้องเอาออก พวกเธอจึงมีห้องนอนสำหรับคืนนี้
ของสำคัญที่เธอหยิบมาเพื่อนำติดตัวไปด้วยเป็นแหวนทองเกลี้ยงเรียบไม่กี่สลึงคล้องสร้อยเอาไว้สองเส้นคู่กัน ขนาดแหวนทั้งสองวงไม่ต่างกันมากมองดูยังไงก็เป็นแหวนของผู้หญิง
"เฮ้อ ยิ่งมองยิ่งคิดถึงช่วงนั้นจริงๆ ทำไมถึงคิดจะซื้อมากันนะ" ซื้อมาเพราะคาดหวังว่าคนที่ใส่ร่วมกันจะได้ใส่ แต่ก็ไม่ได้ทำตามที่หวังเสียที
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ก.ค. 2565, 23:44:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ก.ค. 2565, 23:45:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 156
| << นางยักษ์หรือนางร้ายจอมขูดรีด | ตัวสะอาดเกินไปหรือเปล่า >> |