หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: น้ำตก
แม้เวลาจะผ่านไปหลายวัน ทั้งสองก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับ วิถีชีวิตยังคงเหมือนเดิมมีเพิ่มเติมคือสมาชิกในห้องมากขึ้น
"พรุ่งนี้พี่กลับแล้วล่ะ"
"ค่ะ" สกาวใจขานรับแต่มือง่วนอยู่กับการล้างจาน เธอไม่ตกใจกับสิ่งที่ได้ยินเพราะฟอจูนบอกไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว แต่อีกคนนั้นยังนั่งกินขนมอย่างสบายใจ ทำเป็นไม่สนใจโลกว่ารอบตัวเป็นยังไงกันบ้าง
"ว่าแต่ เด็กเพื่อนบ้าน ได้คุยกับแตงบ้างไหม" ฟอจูนลุกจากกองผ้าไปหาสกาวใจเพราะสงสัยท่าทางแปลกๆ ของทั้งสอง
"ไม่ได้คุยกันเลยค่ะ" จะได้คุยกันยังไง พอจะชวนไปทานอาหารที่ร้าน ไม่ยอมออกจากห้อง ทั้งๆ ที่คิดว่า ถ้าพานัทนันท์ไปด้วยคงจะดีใจมากและมองข้ามเรื่องที่ปิดบังไป แต่ถึงอย่างนั้น ก็อยากจะปรับความเข้าใจกันให้ดีกว่านี้
"จริงๆ แตงเองก็ผิด ที่ไม่ได้บอกว่ารู้จักกับ..." ฟอจูนแอบเหล่ตามอง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในความคิดของเธอ เธอคิดว่าคนคนนี้คือปัญหาที่ทำให้น้องสาวที่น่ารักต้องลำบาก แม้จะบอกแค่เพียงเป็นเพื่อนกันก็จริงแต่บรรยากาศมันไม่ใช่
"แตงรู้แล้วค่ะว่าผิด แต่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี" จะทำยังไง เจ้าตัวถึงจะยอมรับฟัง ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังว่ารู้จักกันเพราะคิดว่ายังไงก็คงไม่กลับมาเหมือนเดิม
ฟอจูนยิ้มน้อยๆ อาการแบบนี้เธอเข้าใจดี และเพื่อนข้างบ้านก็คงไม่ต่างกัน ก่อนหน้านั้นตอนที่เธอออกไปทำธุระข้างนอกแล้วกลับเข้าห้อง ได้เห็นสาวน้อยลิลลี่กำลังเดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตู คงไม่กล้าเรียกสกาวใจ
"ไปเที่ยวกันไหม ชวนเพื่อนบ้านไปด้วย" ฟอจูนโพล่งขึ้นมาเมื่อนึกบางอย่างออก
"เที่ยว?" สกาวใจทวนคำกับสิ่งที่ได้ยิน พี่สาวของเธอมาอารมณ์ไหนถึงอยากออกเที่ยว แม้แต่นัทนันท์ยังหันมาตั้งใจฟัง
"ใช่ ไปเที่ยวน้ำตกกัน"
"ก็ดีนะแตง ไปรถของนัดเถอะ" นัทนันท์เสนอ
"อืม ก็ดีนะคะ" ไม่ปฏิเสธคำชวน ไหนๆ ได้วันหยุดทั้งที ถือโอกาสพาเที่ยวแล้วส่งทุกคนกลับไปเลยก็ดีเหมือนกัน
ตกดึกคืนนั้น สกาวใจส่งข้อความชวนลิลลี่ไปเที่ยวน้ำตกวันพรุ่งนี้ เพราะเธอรู้ว่าตรงกับวันหยุดของสาวน้อยเพื่อนบ้าน แม้เจ้าตัวจะอ่านแต่ไม่ตอบก็ตาม ถึงอย่างนั้นก็ถือว่าชวนแล้ว
เช้าวันรุ่งขึ้นทั้งสามออกจากห้องพร้อมกัน นัทนันท์ช่วยสกาวใจถือของ ส่วนฟอจูนได้เตรียมพร้อมที่จะเดินทางต่อ
"รบกวนด้วยนะ ขากลับช่วยไปส่งที่ขนส่งที" ฟอจูนหันไปบอกนัทนันท์
"ค่ะ" เจ้าของรถอย่างนัทนันท์ไม่มีขัดอยู่แล้ว ขอแค่อยู่นานๆ ก็พอ ยิ่งไม่มีคนอื่น ยิ่งดีเข้าไปใหญ่
เมื่อลงมาข้างล่างก็ต้องแปลกใจกับลิลลี่ กำลังยืนรอพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้ม
"ไปด้วย" เสียงที่ไม่ได้ยินมานานกับรอยยิ้มที่หายไป ทำให้ทุกคนโล่งใจโดยเฉพาะสกาวใจ หลายวันมานี้รู้สึกอึดอัดจนอยากจะหายตัวไปเลยทีเดียว
"มาๆ แตงถือให้" ดีใจจนรู้สึกอยากเอาใจ แต่ทว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับไม่เห็นด้วย
"ถ้าจะถือ ให้นัดถือให้ดีกว่านะ" แค่ขนมไม่กี่ถุง ทำไมต้องเสนอตัวไปช่วยให้เมื่อยแขน
ลิลลี่ตกใจเล็กน้อยและรีบดึงถุงขนมกลับทันที ใครจะไปรบกวนไอดอลในดวงใจกันล่ะ
"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ลี่ถือเองได้" ก้มหน้านิดๆ แล้วรีบหันหน้าหนี รู้สึกเขินจนบรรยายไม่ถูก อยากยืนใกล้ๆ แต่ไม่กล้าสบตา ยิ่งมองยิ่งมีความสุขจนจะทะลุออกมาจากอก
"งั้นก็ได้" นัทนันท์มองท่าทางแปลกๆ ของคนที่ดูยังไงก็ไม่ใช่เด็ก แต่ทำไมถึงทำตัวน่าสงสัย
"นี่...ทำตัวดีๆ หน่อยสิ นั่นแฟนคลับของตัวเองเลยนะ" สกาวใจอมยิ้มกับปฏิกิริยาของคนทั้งสอง ทำให้รู้สึกโล่งใจบอกไม่ถูก
คงมีแต่นัทนันท์ที่ยังงงงวยกับสิ่งที่เห็น ในตอนนี้ไม่ได้เป็นคนดังแต่เป็นเพียงคนคนหนึ่ง ที่อยากอยู่อย่างปกติและสงบสุขเหมือนคนอื่นๆ ทั่วไปก็เท่านั้น
การเดินทางมาเที่ยวน้ำตกเป็นอะไรที่ทำให้นัทนันท์กับสกาวใจคิดถึงจนไม่มีใครเอ่ยสิ่งใดออกมา และเมื่อทุกคนลงเดินเล่นตามโขดหินเพื่อชื่นชมธรรมชาติทั้งสองจีงได้อยู่กันตามลำพังโดยไม่รู้ตัว
"อ้าว หายไปไหนกันหมด ทำไมเหลือแต่เราสองคนล่ะ" สกาวใจหันไปมองหน้านัทนันท์เพื่อหาคำตอบ
"ไม่รู้สิ สองคนนั้นคงไปหาอะไรกินกันมั้ง" ทำไมต้องสนใจ โตๆ กันแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ ที่จะหลงทางง่ายๆ ซะที่ไหน
"อืม เดี๋ยวค่อยโทรหาก็ได้"
แม้รอบตัวจะมีผู้คนอยู่บ้างถึงอย่างนั้นกลับรู้สึกว่ามีเพียงแค่พวกเราสองคน
"เหมือนเมื่อก่อนเลยนะ" จู่ๆ นัทนันท์ก็เอ่ยขึ้น
"เหมือนยังไง" แม้จะรู้อยู่ว่าหมายถึงช่วงเวลาไหน ปากเจ้ากรรมก็ยังอยากจะถาม
"ตรงที่คอยระวังหลังให้ไง" เสียงพูดจากทางด้านหลังทำให้สกาวใจประหม่า ก้าวพลาดทันทีและคนที่รับเธอไว้ก็เป็นนัทนันท์
"นี่ไง เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด" คนรับไว้ได้แต่ยิ้ม เมื่อก่อนเป็นยังไงปัจจุบันก็ยังคงเหมือนเดิม
"ไม่เหมือนกันซะหน่อย ความรู้สึกน่ะ...มันย้อนกลับคืนไม่ได้หรอกนะ" แม้จะพูดเบาๆ แต่คนฟังอย่างนัทนันท์ได้ยินชัดเจน
"ขึ้นไปทางราบกันเถอะ" นัทนันท์ไม่สนใจสิ่งที่ได้ยิน หรือจะคิดอะไร เธอก็ไม่สน
สกาวใจมองคนดื้อเดินนำหน้า ถึงจะไม่เข้าใจเหตุผลที่ทิ้งทุกอย่างแล้วมาอยู่ตรงนี้ก็ตาม ก็ไม่ควรที่จะอยู่ที่นี่
"ขึ้นมาสิ" นัทนันท์ย่อตัวเพื่อให้คนตัวเล็กกว่าขึ้นขี่หลัง ภาพทับซ้อนกับสมัยก่อนจนคนที่ถูกชวนต้องส่ายหน้าเบาๆ
"พวกเราไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ จะมาทำอะไรเล่นๆ ไม่ได้แล้ว"
"ไม่ได้เล่นสักหน่อย ขึ้นมาเถอะ หลังจากนี้จะกลับไปทำงานแล้วล่ะ" การที่มาที่นี่ก็ไม่ใช่หนทางที่ถูกต้องเสมอไป อยากแค่มาเจอหน้าและอยู่ใกล้อีกครั้ง การที่เธอหายตัวไปนาน อาจจะทำให้ทุกอย่างแย่ไปกว่าเดิม
"ดีแล้วที่คิดได้ ป่านนี้ครอบครัวคงเป็นห่วง"
"ขึ้นมาสิ ขอแค่ครั้งนี้เอง จะไม่ขออีกแล้วล่ะ"
สกาวใจนิ่งสักพักก่อนที่จะหันซ้ายหันขวา เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครสนใจพวกเธอ จึงตัดสินใจทำตามที่นัทนันท์ขอ
"หืม...ไม่เจอกันไม่เท่าไหร่ เหมือนตัวหนักขึ้นนะ" นัทนนัท์ยิ้มไปพูดไป แค่น้ำหนักเท่านี้จะเพิ่มอีกสักเท่าไหร่ เธอก็ยังยกไหว
"หนักก็ปล่อยลงสิ"
"ไม่"
สกาวใจเม้มปากแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย กลิ่นตัวกับสัมผัสที่คุ้นเคยยิ่งทำให้รู้สึกคิดถึงและไม่อยากให้หายไปไหนอีก
"ถ้านัดเป็นอิสระแล้ว พวกเรามาเริ่มกันใหม่ไหม"
"ละ...เรื่องนั้น"
"ไม่ตอบอะไร นัดถือว่าตกลงแล้วนะ"
"เอ๊ะ...เอาแต่ใจอีกแล้ว แล้วไง เดี๋ยวนัดก็มาขอเลิกอีก ไหนจะพ่อของนัด ไหนจะพวกนักข่าว ถ้ามีผลกระทบมาก จะคบกันอีกทำไม" มันไม่ใช่แค่เราสองคนที่ต้องการ แต่คนรอบข้างกับสิ่งรอบตัวไม่มีทางจะหันมาทางพวกเราได้หรอก
"นัดไม่สนใจ ทุกอย่างมีทางแก้ไข ทำไมต้องกังวล" นัทนันท์รู้ว่าสกาวใจคิดและไม่สบายใจเรื่องอะไร แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับตัวเธอ
"ว่าแต่คนชื่อลิลลี่ เพื่อนบ้านคนนั้นน่ะ เหมือนจะชอบแตงเลยนะ พอไม่มีนัดก็หว่านเสน่ห์ไปหมดทุกคนเลยสินะ"
สกาวใจได้ยินสิ่งที่นัทนันท์พูดออกมา ในใจอยากจะขยุ้มหัวให้ผมมันยุ่งเหยิง ทำลายความคิดบ้าๆ ให้มันออกไปให้หมด แต่คงทำได้แค่ดึงหูเบาๆ
"เอ๊ะ...ดึงหูนัดทำไม" คนถูกดึงสะดุ้งน้อยๆ แค่พูดตามที่เห็น มันผิดตรงไหน
"อยากดึงผมเลยด้วยซ้ำ อยากรู้ว่าในหัวนัดมีอะไรบ้าง คิดแต่ละอย่าง"
"ก็คนมันไม่อยากให้ใครมาสนใจนี่น่า แค่นัดสนใจแตงคนเดียวก็พอแล้ว"
"คิดอะไรขนาดนั้น พี่ฟอจูนเป็นพี่ที่ดีกับแตงมากๆ ส่วนลิลลี่ พวกเราเป็นเพื่อนกัน ที่สำคัญ ลี่น่ะ เป็นแฟนคลับนัด แตงรู้ข่าวของนัดก็มาจากลี่นี่แหละ" สกาวใจถอนหายใจเฮือกโตหลังจากพูดจบ แม้อยากจะพูดต่อให้หายเคืองก็ตาม แต่ดูท่าจะไม่มีประโยชน์
"งั้นเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าที่นี่นัดจะดังมาถึงด้วย ที่บอกก่อนหน้านี้ก็เป็นความจริงสินะ" มิน่าถึงทำท่าทางแปลกๆ
"ก็บอกแล้วไง ว่าทำอะไรระวังสายตาคนอื่นบ้างสิ พอแล้ว...ปล่อยแตงลงเถอะ"
นัทนันท์ไม่อยากขัดใจคนตัวเล็กกว่า จึงหยุดและปล่อยให้ลงมายืนอยู่ข้างกัน
"ขอบใจนะ ที่ไม่ไล่กลับ"
"อืม...ยังไงแตงยังเป็นห่วงนัดอยู่นะ" แม้จะทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากเป็นห่วงและมองดูห่างๆ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบเธอ
ทั้งสองนิ่งและหันมามองหน้ากันก่อนที่จะหัวเราะเบาๆ ให้กับตนเอง สายตาของพวกเธอพลันเห็นสองคนที่หายไปกำลังเดินเถียงกันอยู่ ทั้งสองมองเห็นพวกเธอ ฟอจูนรีบกวักมือเรียกให้ตามไปนั่งทานอาหารข้างบน ดูแล้วท่าทางจะมาหาแต่ของกินอย่างเดียว
"เรื่องพวกเราทิ้งไว้ก่อนเถอะนะ ไหนๆ ก็มาเที่ยวแล้ว ผ่อนคลายกันเถอะ" นัทนันท์หันไปบอกสกาวใจ มาทำตัวเหมือนปกติเรื่องปัญหาที่ค้างคากันอยู่นั้นให้หยุดไว้ก่อน ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้อยู่แบบนี้อีก
"อืม ไหนๆ ก็มาเที่ยวแล้ว มาสนุกกันเถอะ" โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะมีบ่อยนัก สกาวใจหันไปยิ้มและพยักหน้ากับสิ่งที่ตัดสินใจ
เวลาผ่านมานานจนได้เวลากลับ นัทนันท์ขับรถไปส่งฟอจูนตามที่รับปากไว้ และลงตามสกาวใจมาถึงหน้าหอพัก โดยไม่คาดคิดว่าจะเจอกับคนที่ไม่อยากพบหน้าในตอนนี้
"มา...มาอยู่ที่นี่ได้ไง" นัทนันท์แทบจะหยุดหายใจ นายชวกรมาปรากฏตัวตรงหน้า มีคำถามมากมายถูกผุดขึ้นมา จนไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะตัดสินใจอย่างไรดี
"เราสองคนมีเรื่องต้องเคลียร์กัน" เขาเดินเข้ามาใกล้ จนสกาวใจได้เห็นหน้าสามีตามกฎหมายของนัทนันท์ชัดเจน
"นัด..." เธอสะกิดนัทนันท์เพราะท่าทางและสีหน้าของผู้ชายคนนี้เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน สายตาที่มองพวกเธอนั้นมันน่ากลัวราวกับว่ากำลังโกรธมาก
"ไม่ต้องกังวลนะ นัดจะจัดการปัญหาเอง" หันไปบอกและจับมือก่อนที่จะตามชวกรขึ้นรถไป
สกาวใจมองกุญแจรถของนัทนันท์ในมือของเธอ มันแปลกกับการส่งของสำคัญให้ ทำไมถึงรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก
"นั่นสามีพี่นัดเหรอ" เสียงของลิลลี่ทำให้สกาวใจหันมามอง
"ใช่"
"ในข่าวกับตัวจริงดูต่างกันมาก รู้สึกน่ากลัว แบบขนลุกเลยล่ะ ดูสิ..." ลิลลี่ถกแขนเสื้อให้ดู สกาวใจมองดูแล้วยิ้มน้อยๆ เห็นด้วยกับความคิดของลิลลี่จนอดเป็นห่วงไม่ได้
"กลับห้องกันเถอะ" ถึงจะเป็นห่วงแต่จะทำอะไรได้ เธอเก็บกุญแจรถไว้ในกระเป๋า รอให้เจ้าของโทรมาหาแล้วส่งคืนก็จบแล้ว
"พรุ่งนี้พี่กลับแล้วล่ะ"
"ค่ะ" สกาวใจขานรับแต่มือง่วนอยู่กับการล้างจาน เธอไม่ตกใจกับสิ่งที่ได้ยินเพราะฟอจูนบอกไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว แต่อีกคนนั้นยังนั่งกินขนมอย่างสบายใจ ทำเป็นไม่สนใจโลกว่ารอบตัวเป็นยังไงกันบ้าง
"ว่าแต่ เด็กเพื่อนบ้าน ได้คุยกับแตงบ้างไหม" ฟอจูนลุกจากกองผ้าไปหาสกาวใจเพราะสงสัยท่าทางแปลกๆ ของทั้งสอง
"ไม่ได้คุยกันเลยค่ะ" จะได้คุยกันยังไง พอจะชวนไปทานอาหารที่ร้าน ไม่ยอมออกจากห้อง ทั้งๆ ที่คิดว่า ถ้าพานัทนันท์ไปด้วยคงจะดีใจมากและมองข้ามเรื่องที่ปิดบังไป แต่ถึงอย่างนั้น ก็อยากจะปรับความเข้าใจกันให้ดีกว่านี้
"จริงๆ แตงเองก็ผิด ที่ไม่ได้บอกว่ารู้จักกับ..." ฟอจูนแอบเหล่ตามอง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในความคิดของเธอ เธอคิดว่าคนคนนี้คือปัญหาที่ทำให้น้องสาวที่น่ารักต้องลำบาก แม้จะบอกแค่เพียงเป็นเพื่อนกันก็จริงแต่บรรยากาศมันไม่ใช่
"แตงรู้แล้วค่ะว่าผิด แต่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี" จะทำยังไง เจ้าตัวถึงจะยอมรับฟัง ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังว่ารู้จักกันเพราะคิดว่ายังไงก็คงไม่กลับมาเหมือนเดิม
ฟอจูนยิ้มน้อยๆ อาการแบบนี้เธอเข้าใจดี และเพื่อนข้างบ้านก็คงไม่ต่างกัน ก่อนหน้านั้นตอนที่เธอออกไปทำธุระข้างนอกแล้วกลับเข้าห้อง ได้เห็นสาวน้อยลิลลี่กำลังเดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตู คงไม่กล้าเรียกสกาวใจ
"ไปเที่ยวกันไหม ชวนเพื่อนบ้านไปด้วย" ฟอจูนโพล่งขึ้นมาเมื่อนึกบางอย่างออก
"เที่ยว?" สกาวใจทวนคำกับสิ่งที่ได้ยิน พี่สาวของเธอมาอารมณ์ไหนถึงอยากออกเที่ยว แม้แต่นัทนันท์ยังหันมาตั้งใจฟัง
"ใช่ ไปเที่ยวน้ำตกกัน"
"ก็ดีนะแตง ไปรถของนัดเถอะ" นัทนันท์เสนอ
"อืม ก็ดีนะคะ" ไม่ปฏิเสธคำชวน ไหนๆ ได้วันหยุดทั้งที ถือโอกาสพาเที่ยวแล้วส่งทุกคนกลับไปเลยก็ดีเหมือนกัน
ตกดึกคืนนั้น สกาวใจส่งข้อความชวนลิลลี่ไปเที่ยวน้ำตกวันพรุ่งนี้ เพราะเธอรู้ว่าตรงกับวันหยุดของสาวน้อยเพื่อนบ้าน แม้เจ้าตัวจะอ่านแต่ไม่ตอบก็ตาม ถึงอย่างนั้นก็ถือว่าชวนแล้ว
เช้าวันรุ่งขึ้นทั้งสามออกจากห้องพร้อมกัน นัทนันท์ช่วยสกาวใจถือของ ส่วนฟอจูนได้เตรียมพร้อมที่จะเดินทางต่อ
"รบกวนด้วยนะ ขากลับช่วยไปส่งที่ขนส่งที" ฟอจูนหันไปบอกนัทนันท์
"ค่ะ" เจ้าของรถอย่างนัทนันท์ไม่มีขัดอยู่แล้ว ขอแค่อยู่นานๆ ก็พอ ยิ่งไม่มีคนอื่น ยิ่งดีเข้าไปใหญ่
เมื่อลงมาข้างล่างก็ต้องแปลกใจกับลิลลี่ กำลังยืนรอพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้ม
"ไปด้วย" เสียงที่ไม่ได้ยินมานานกับรอยยิ้มที่หายไป ทำให้ทุกคนโล่งใจโดยเฉพาะสกาวใจ หลายวันมานี้รู้สึกอึดอัดจนอยากจะหายตัวไปเลยทีเดียว
"มาๆ แตงถือให้" ดีใจจนรู้สึกอยากเอาใจ แต่ทว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับไม่เห็นด้วย
"ถ้าจะถือ ให้นัดถือให้ดีกว่านะ" แค่ขนมไม่กี่ถุง ทำไมต้องเสนอตัวไปช่วยให้เมื่อยแขน
ลิลลี่ตกใจเล็กน้อยและรีบดึงถุงขนมกลับทันที ใครจะไปรบกวนไอดอลในดวงใจกันล่ะ
"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ลี่ถือเองได้" ก้มหน้านิดๆ แล้วรีบหันหน้าหนี รู้สึกเขินจนบรรยายไม่ถูก อยากยืนใกล้ๆ แต่ไม่กล้าสบตา ยิ่งมองยิ่งมีความสุขจนจะทะลุออกมาจากอก
"งั้นก็ได้" นัทนันท์มองท่าทางแปลกๆ ของคนที่ดูยังไงก็ไม่ใช่เด็ก แต่ทำไมถึงทำตัวน่าสงสัย
"นี่...ทำตัวดีๆ หน่อยสิ นั่นแฟนคลับของตัวเองเลยนะ" สกาวใจอมยิ้มกับปฏิกิริยาของคนทั้งสอง ทำให้รู้สึกโล่งใจบอกไม่ถูก
คงมีแต่นัทนันท์ที่ยังงงงวยกับสิ่งที่เห็น ในตอนนี้ไม่ได้เป็นคนดังแต่เป็นเพียงคนคนหนึ่ง ที่อยากอยู่อย่างปกติและสงบสุขเหมือนคนอื่นๆ ทั่วไปก็เท่านั้น
การเดินทางมาเที่ยวน้ำตกเป็นอะไรที่ทำให้นัทนันท์กับสกาวใจคิดถึงจนไม่มีใครเอ่ยสิ่งใดออกมา และเมื่อทุกคนลงเดินเล่นตามโขดหินเพื่อชื่นชมธรรมชาติทั้งสองจีงได้อยู่กันตามลำพังโดยไม่รู้ตัว
"อ้าว หายไปไหนกันหมด ทำไมเหลือแต่เราสองคนล่ะ" สกาวใจหันไปมองหน้านัทนันท์เพื่อหาคำตอบ
"ไม่รู้สิ สองคนนั้นคงไปหาอะไรกินกันมั้ง" ทำไมต้องสนใจ โตๆ กันแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ ที่จะหลงทางง่ายๆ ซะที่ไหน
"อืม เดี๋ยวค่อยโทรหาก็ได้"
แม้รอบตัวจะมีผู้คนอยู่บ้างถึงอย่างนั้นกลับรู้สึกว่ามีเพียงแค่พวกเราสองคน
"เหมือนเมื่อก่อนเลยนะ" จู่ๆ นัทนันท์ก็เอ่ยขึ้น
"เหมือนยังไง" แม้จะรู้อยู่ว่าหมายถึงช่วงเวลาไหน ปากเจ้ากรรมก็ยังอยากจะถาม
"ตรงที่คอยระวังหลังให้ไง" เสียงพูดจากทางด้านหลังทำให้สกาวใจประหม่า ก้าวพลาดทันทีและคนที่รับเธอไว้ก็เป็นนัทนันท์
"นี่ไง เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด" คนรับไว้ได้แต่ยิ้ม เมื่อก่อนเป็นยังไงปัจจุบันก็ยังคงเหมือนเดิม
"ไม่เหมือนกันซะหน่อย ความรู้สึกน่ะ...มันย้อนกลับคืนไม่ได้หรอกนะ" แม้จะพูดเบาๆ แต่คนฟังอย่างนัทนันท์ได้ยินชัดเจน
"ขึ้นไปทางราบกันเถอะ" นัทนันท์ไม่สนใจสิ่งที่ได้ยิน หรือจะคิดอะไร เธอก็ไม่สน
สกาวใจมองคนดื้อเดินนำหน้า ถึงจะไม่เข้าใจเหตุผลที่ทิ้งทุกอย่างแล้วมาอยู่ตรงนี้ก็ตาม ก็ไม่ควรที่จะอยู่ที่นี่
"ขึ้นมาสิ" นัทนันท์ย่อตัวเพื่อให้คนตัวเล็กกว่าขึ้นขี่หลัง ภาพทับซ้อนกับสมัยก่อนจนคนที่ถูกชวนต้องส่ายหน้าเบาๆ
"พวกเราไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ จะมาทำอะไรเล่นๆ ไม่ได้แล้ว"
"ไม่ได้เล่นสักหน่อย ขึ้นมาเถอะ หลังจากนี้จะกลับไปทำงานแล้วล่ะ" การที่มาที่นี่ก็ไม่ใช่หนทางที่ถูกต้องเสมอไป อยากแค่มาเจอหน้าและอยู่ใกล้อีกครั้ง การที่เธอหายตัวไปนาน อาจจะทำให้ทุกอย่างแย่ไปกว่าเดิม
"ดีแล้วที่คิดได้ ป่านนี้ครอบครัวคงเป็นห่วง"
"ขึ้นมาสิ ขอแค่ครั้งนี้เอง จะไม่ขออีกแล้วล่ะ"
สกาวใจนิ่งสักพักก่อนที่จะหันซ้ายหันขวา เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครสนใจพวกเธอ จึงตัดสินใจทำตามที่นัทนันท์ขอ
"หืม...ไม่เจอกันไม่เท่าไหร่ เหมือนตัวหนักขึ้นนะ" นัทนนัท์ยิ้มไปพูดไป แค่น้ำหนักเท่านี้จะเพิ่มอีกสักเท่าไหร่ เธอก็ยังยกไหว
"หนักก็ปล่อยลงสิ"
"ไม่"
สกาวใจเม้มปากแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย กลิ่นตัวกับสัมผัสที่คุ้นเคยยิ่งทำให้รู้สึกคิดถึงและไม่อยากให้หายไปไหนอีก
"ถ้านัดเป็นอิสระแล้ว พวกเรามาเริ่มกันใหม่ไหม"
"ละ...เรื่องนั้น"
"ไม่ตอบอะไร นัดถือว่าตกลงแล้วนะ"
"เอ๊ะ...เอาแต่ใจอีกแล้ว แล้วไง เดี๋ยวนัดก็มาขอเลิกอีก ไหนจะพ่อของนัด ไหนจะพวกนักข่าว ถ้ามีผลกระทบมาก จะคบกันอีกทำไม" มันไม่ใช่แค่เราสองคนที่ต้องการ แต่คนรอบข้างกับสิ่งรอบตัวไม่มีทางจะหันมาทางพวกเราได้หรอก
"นัดไม่สนใจ ทุกอย่างมีทางแก้ไข ทำไมต้องกังวล" นัทนันท์รู้ว่าสกาวใจคิดและไม่สบายใจเรื่องอะไร แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับตัวเธอ
"ว่าแต่คนชื่อลิลลี่ เพื่อนบ้านคนนั้นน่ะ เหมือนจะชอบแตงเลยนะ พอไม่มีนัดก็หว่านเสน่ห์ไปหมดทุกคนเลยสินะ"
สกาวใจได้ยินสิ่งที่นัทนันท์พูดออกมา ในใจอยากจะขยุ้มหัวให้ผมมันยุ่งเหยิง ทำลายความคิดบ้าๆ ให้มันออกไปให้หมด แต่คงทำได้แค่ดึงหูเบาๆ
"เอ๊ะ...ดึงหูนัดทำไม" คนถูกดึงสะดุ้งน้อยๆ แค่พูดตามที่เห็น มันผิดตรงไหน
"อยากดึงผมเลยด้วยซ้ำ อยากรู้ว่าในหัวนัดมีอะไรบ้าง คิดแต่ละอย่าง"
"ก็คนมันไม่อยากให้ใครมาสนใจนี่น่า แค่นัดสนใจแตงคนเดียวก็พอแล้ว"
"คิดอะไรขนาดนั้น พี่ฟอจูนเป็นพี่ที่ดีกับแตงมากๆ ส่วนลิลลี่ พวกเราเป็นเพื่อนกัน ที่สำคัญ ลี่น่ะ เป็นแฟนคลับนัด แตงรู้ข่าวของนัดก็มาจากลี่นี่แหละ" สกาวใจถอนหายใจเฮือกโตหลังจากพูดจบ แม้อยากจะพูดต่อให้หายเคืองก็ตาม แต่ดูท่าจะไม่มีประโยชน์
"งั้นเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าที่นี่นัดจะดังมาถึงด้วย ที่บอกก่อนหน้านี้ก็เป็นความจริงสินะ" มิน่าถึงทำท่าทางแปลกๆ
"ก็บอกแล้วไง ว่าทำอะไรระวังสายตาคนอื่นบ้างสิ พอแล้ว...ปล่อยแตงลงเถอะ"
นัทนันท์ไม่อยากขัดใจคนตัวเล็กกว่า จึงหยุดและปล่อยให้ลงมายืนอยู่ข้างกัน
"ขอบใจนะ ที่ไม่ไล่กลับ"
"อืม...ยังไงแตงยังเป็นห่วงนัดอยู่นะ" แม้จะทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากเป็นห่วงและมองดูห่างๆ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบเธอ
ทั้งสองนิ่งและหันมามองหน้ากันก่อนที่จะหัวเราะเบาๆ ให้กับตนเอง สายตาของพวกเธอพลันเห็นสองคนที่หายไปกำลังเดินเถียงกันอยู่ ทั้งสองมองเห็นพวกเธอ ฟอจูนรีบกวักมือเรียกให้ตามไปนั่งทานอาหารข้างบน ดูแล้วท่าทางจะมาหาแต่ของกินอย่างเดียว
"เรื่องพวกเราทิ้งไว้ก่อนเถอะนะ ไหนๆ ก็มาเที่ยวแล้ว ผ่อนคลายกันเถอะ" นัทนันท์หันไปบอกสกาวใจ มาทำตัวเหมือนปกติเรื่องปัญหาที่ค้างคากันอยู่นั้นให้หยุดไว้ก่อน ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้อยู่แบบนี้อีก
"อืม ไหนๆ ก็มาเที่ยวแล้ว มาสนุกกันเถอะ" โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะมีบ่อยนัก สกาวใจหันไปยิ้มและพยักหน้ากับสิ่งที่ตัดสินใจ
เวลาผ่านมานานจนได้เวลากลับ นัทนันท์ขับรถไปส่งฟอจูนตามที่รับปากไว้ และลงตามสกาวใจมาถึงหน้าหอพัก โดยไม่คาดคิดว่าจะเจอกับคนที่ไม่อยากพบหน้าในตอนนี้
"มา...มาอยู่ที่นี่ได้ไง" นัทนันท์แทบจะหยุดหายใจ นายชวกรมาปรากฏตัวตรงหน้า มีคำถามมากมายถูกผุดขึ้นมา จนไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะตัดสินใจอย่างไรดี
"เราสองคนมีเรื่องต้องเคลียร์กัน" เขาเดินเข้ามาใกล้ จนสกาวใจได้เห็นหน้าสามีตามกฎหมายของนัทนันท์ชัดเจน
"นัด..." เธอสะกิดนัทนันท์เพราะท่าทางและสีหน้าของผู้ชายคนนี้เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน สายตาที่มองพวกเธอนั้นมันน่ากลัวราวกับว่ากำลังโกรธมาก
"ไม่ต้องกังวลนะ นัดจะจัดการปัญหาเอง" หันไปบอกและจับมือก่อนที่จะตามชวกรขึ้นรถไป
สกาวใจมองกุญแจรถของนัทนันท์ในมือของเธอ มันแปลกกับการส่งของสำคัญให้ ทำไมถึงรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก
"นั่นสามีพี่นัดเหรอ" เสียงของลิลลี่ทำให้สกาวใจหันมามอง
"ใช่"
"ในข่าวกับตัวจริงดูต่างกันมาก รู้สึกน่ากลัว แบบขนลุกเลยล่ะ ดูสิ..." ลิลลี่ถกแขนเสื้อให้ดู สกาวใจมองดูแล้วยิ้มน้อยๆ เห็นด้วยกับความคิดของลิลลี่จนอดเป็นห่วงไม่ได้
"กลับห้องกันเถอะ" ถึงจะเป็นห่วงแต่จะทำอะไรได้ เธอเก็บกุญแจรถไว้ในกระเป๋า รอให้เจ้าของโทรมาหาแล้วส่งคืนก็จบแล้ว
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 มี.ค. 2566, 15:15:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 มี.ค. 2566, 15:15:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 182
| << รู้สึกวุ่นวาย | มาได้ไง >> |