ดวงดาวเคียงตะวัน
“ชายผู้นั้นปล่อยลูกนกไปใช่ว่าเขาจะหมดรักในตัวมันแล้ว ตรงกันข้าม...ความรักที่เขามีให้มันกลับมากมายท่วมท้นจนยินยอมให้มันได้มีอิสระต่างหาก”
“คนในครอบครัวอย่างพวกเราคงมีหน้าที่แค่เพียงสร้างรังอุ่นไว้เป็นที่พักพิงให้ลูกนกกลับมาหายามอ่อนล้าและต้องการกำลังใจ มีหน้าที่ปลอบประโลมและสร้างความมั่นใจให้นกน้อยมีแรงออกบินสู่โลกกว้างได้อีกครั้ง จริงมั้ย?"
“คนในครอบครัวอย่างพวกเราคงมีหน้าที่แค่เพียงสร้างรังอุ่นไว้เป็นที่พักพิงให้ลูกนกกลับมาหายามอ่อนล้าและต้องการกำลังใจ มีหน้าที่ปลอบประโลมและสร้างความมั่นใจให้นกน้อยมีแรงออกบินสู่โลกกว้างได้อีกครั้ง จริงมั้ย?"
Tags: รักหวาน อาจารย์ นักศึกษา
ตอน: บทส่งท้าย
บทส่งท้าย
พริบดาวแง้มม่านหน้าต่างห้องนอนเพื่อมองดูรถยนต์ต่างขนาดสี่คันเคลื่อนออกไปจากบริเวณบ้านยามค่ำคืน สาวน้อยยังสวมชุดเกาะอกผ้าไหมแก้วสีครีมผูกเอวด้วยผ้าสีทองทำเป็นโบว์สวยสง่าหรูหรา บ้านเดี่ยวขนาดห้าห้องนอนย่านชานเมืองที่พลระพีซื้อไว้เป็นเรือนหอเพื่อเริ่มต้นชีวิตครอบครัวใหม่ระหว่างเขาและเธอบัดนี้เหลือเพียงเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเพียงสองคน
ร่างใหญ่ของพลระพีที่ถอดเสื้อทักซิโดออกแล้วเดินมาโอบกอดสาวน้อยจากด้านหลัง มืออุ่นของชายหนุ่มค่อยๆ ดึงพวงมาลัยสองชายที่คล้องคอออกให้อย่างแผ่วเบา ริมฝีปากอิ่มของคนตัวโตบรรจงจูบลงมาบนหัวไหล่ขาวผ่องละเอียดลออตาของหญิงสาวที่ตอนนี้เป็นภรรยาของเขาอย่างถูกต้อง
พริบดาวหันมากอดชายหนุ่มแน่นๆ พลระพีดึงมือบางให้เดินตามเขามานั่งเคียงกันที่ปลายเตียง หน้าคมที่วันนี้ไม่ได้สวมแว่นก้มเอียงหมายจะจุมพิตกลีบปากสีกุหลาบแต่สาวน้อยกลับกระถดตัวลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้นด้านล่าง ชายหนุ่มจ้องมองอากัปกิริยาของเธออย่างงงๆ
พริบดาวกระพุ่มมือกราบลงบนตักของผู้ได้ชื่อว่าเป็นสามี ดวงตาหวานสุกสกาวแหงนมองเข้าไปในดวงตาคมเข้ม
“พริ้มฝากชีวิตไว้กับพี่พีแล้ว พี่พีเมตตาพริ้มด้วยนะคะ” หญิงสาวกล่าวเสียงสั่นอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
ถ้อยคำสอนสั่งของผู้บังเกิดเกล้าดังแว่วอยู่ในห้วงความคิด ก่อนวันวิวาห์บิดาและมารดาของเธออุทิศเวลาเพื่อเตรียมพร้อมให้กับว่าที่เจ้าสาวคนใหม่สำหรับการสร้างครอบครัวของตัวเอง คุณกชมนปล่อยให้พ่อลูกได้ใช้เวลาร่วมกันเพื่อให้บุตรสาวพูดคุยกับบิดาถึงสิ่งที่ผู้เป็นภรรยาพึงกระทำเพื่อให้สามีพอใจ สาวน้อยจดจำเรื่องราวแห่งความประทับใจในตัวผู้เป็นคู่ชีวิตที่บิดาบอกเล่าไว้ให้ตราตรึงและยึดถือเพื่อเป็นแบบอย่าง
“พี่จะดูแลน้องพริ้มอย่างดีที่สุดค่ะ” พลระพียิ้ม ชายหนุ่มมองเข้าไปในดวงตาแสนหวานถ่ายทอดความรักความเมตตาทั้งหมดเท่าที่เขามี
มือหนาเอื้อมประคองลำแขนกลมกลึงให้สาวน้อยขึ้นมานั่งบนตักเขา สองแขนแกร่งโอบรอบเอวบางไว้อย่างหวงแหน เขาสูดดมกลิ่นหอมจากแก้มนวล แต่ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะได้ทาบทับลงบนกลีบปากจิ้มลิ้ม ภรรยาสาวก็กระโดดแผล็วลงไปยืนที่พื้นอีกครั้ง
“พริ้มเหนียวตัว ขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ว่าแล้วเธอก็ฉวยถุงใบใหญ่ที่แพรวาเพื่อนรักหอบหิ้วมาให้ ซึ่งภายในบรรจุเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนรวมทั้งของใช้ส่วนตัวของเธอวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนพลระพีคว้าไว้ไม่ทัน
หลังชำระล้างเครื่องสำอางและความเหนื่อยล้าไปจนหมดสิ้น พริบดาวก็ควานหาชุดนอนเพื่อสวมใส่ แต่เสื้อผ้าที่สาวน้อยหยิบออกมาได้กลับเป็นแพรพรรณผ้าไหมลื่นมือสีหวานแสนเย้ายวน
“ตายแล้ว! นี่มันอะไรกัน? “ พริบดาวอุทาน
สาวน้อยตกใจที่โดนเพื่อนรักแกล้งสับเปลี่ยนชุดนอนลายการ์ตูนที่เธอจัดไว้ มาเป็นเสื้อผ้าที่เธอไม่เคยกล้าแม้แต่จะหยิบดู แต่จะทำอย่างไรได้เล่าในเมื่อเรือนหอแห่งนี้ยังไม่มีข้าวของของเธออยู่สักชิ้น ตามความเชื่อที่จะต้องย้ายทุกอย่างเข้ามาภายหลังคืนส่งตัว
“พี่พีคะ พี่พีปิดไฟในห้องทีค่ะ” พริบดาวตะโกนออกมาจากห้องอาบน้ำที่มืดสนิทซึ่งเธอปิดไฟไว้เพื่อให้สายตาชินกับความมืด
“ทำไมล่ะคะ? “ พลระพีถามอย่างงงงวยอีกครั้ง คืนนี้สาวน้อยของเขาเป็นอะไรไปหนอ? จึงทำตัวแปลกประหลาดน่าสงสัยนัก
“ไม่มีอะไรค่ะ แต่ปิดไฟเถอะค่ะ อย่าเปิดโคมไฟที่หัวเตียงด้วยนะคะ” เสียงหวานๆ เว้าวอน
ชายหนุ่มหัวเราะอย่างขบขันก่อนจะเดินไปปิดไฟตามที่ภรรยาสาวร้องขอ เอาเถอะ...อย่างไรเสียเธอก็หนีเขาไปไม่พ้นหรอกน่า แม้จะเสียเวลาอีกสักหน่อยก็คงไม่เป็นไร
ทันทีที่ภายในห้องมืดมิดมีเพียงแสงรำไรที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างพอให้เห็นเงาจางๆ พริบดาวก็วิ่งปรู๊ดกระโดดขึ้นไปบนเตียง มือบางคว้าผ้าห่มนวมนุ่มนิ่มขึ้นมาคลุมจนถึงคอแล้วล้มตัวลงนอนทันที พลระพีที่สายตายังไม่คุ้นกับความมืดจึงยังต้องยืนค้างอยู่อย่างนั้น
“พี่พีไปอาบน้ำเถอะนะคะจะได้สบายตัว” สาวน้อยพูดเหมือนสั่งกลายๆ
สามีหนุ่มทำตามอย่างว่าง่ายด้วยคร้านจะขัดใจ ใช้เวลาไม่นานร่างกายชื้นๆ ที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้ก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม
พริบดาวตัวแข็งทื่อพยายามบังคับลมหายใจให้หนักเบาสม่ำเสมอ ทั้งที่พยายามข่มตาให้หลับก่อนที่พลระพีจะชำระล้างร่างกายเสร็จ แต่เพราะต้องสวมใส่รองเท้าส้นสูงเดินอยู่หลายชั่วโมง ฝ่าเท้าที่เมื่อยล้าจึงยังปวดตุบๆ อีกทั้งความตื่นเต้นเพราะเป็นคืนแรกของการใช้ชีวิตคู่ หญิงสาวเลยตาค้างเอาเสียดื้อๆ
พลระพีกระเถิบตัวเข้าใกล้ภรรยาสาวที่นอนตะแคงหันหลังให้ เขาสอดลำแขนล่ำสันโอบรอบเอวและกอดเธอจากด้านหลัง
“หลับแล้วเหรอคะคนดี? ” เขากระซิบเบาหวิวที่ข้างหู พริบดาวขนลุกซู่ด้วยความระทึกแต่ไม่ยอมตอบ
“ทำไมหลับเร็วจัง? “ ผู้เป็นสามีดอมดมเรือนผมหอมกรุ่น
“งั้นพี่หลับบ้างดีมั้ยคะ? “ พริบดาวเผลอตัวพยักหน้า ทำเอาพลระพีที่แกล้งเย้าหัวเราะลั่น
“ยังไม่หลับนี่นา” ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนดึงร่างบางเข้ามาแนบชิด
เมื่อสัมผัสกับชุดนอนเนียนเนื้ออย่างเต็มที่ร่างใหญ่ก็ถึงกับชะงัก โดยไม่ปล่อยให้ความสงสัยมีอยู่นาน ชายหนุ่มสะบัดผ้าห่มออกแล้วเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียงทันที และเมื่อแสงสว่างนวลตาพาดผ่านร่างบางของภรรยาสาวเขาก็ถึงกับตะลึงลาน
“โอ้โฮ! น้องพริ้ม” พลระพีตาโตอุทานอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อเห็นอาภรณ์แสนเย้ายวนที่ทำเอาเลือดหนุ่มในกายถึงกับเต้นเร่า
“พี่พี! เปิดไฟทำไมคะ? พริ้มอายนะ! “ สาวน้อยแหวใส่สุดจะกระดากอาย ทั้งเพราะร่างกายกำยำกึ่งเปลือยของผู้เป็นสามี และเพราะเสื้อผ้าวาบหวิวที่ตนสวมใส่ ล้วนแล้วแต่สร้างความขวยเขินให้ทั้งสิ้น
มือนุ่มพยายามยื้อยุดผ้านวมมาคลุมทับร่างกายให้พ้นจากสายตาที่จับจ้องไปทั่วของคนตัวโต อายแสนอายจนอยากจะหายตัวไปเสียจากที่ตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด
“สวยออก...พี่ชอบ” พลระพีครางราวกับละเมอ จากนั้นก็โถมตัวทับร่างนุ่มนิ่มของสาวน้อยไว้
“พริ้มจะนอนแล้วค่ะ พี่พีปล่อยพริ้มเถอะนะ พริ้มเหนื่อย พริ้มเพลีย พริ้ม...” หญิงสาวดันอกของสามีไว้ ร้องอุทธรณ์ได้ไม่เท่าใดถ้อยคำก็ขาดหายเพราะกลีบปากถูกครอบครอง
“พี่กำลังจะรักษาซีสให้หนูไงคะ” ชายหนุ่มเย้าแหย่ยิ้มทะเล้นเมื่อถอนริมฝีปากออก
“พี่พี! “ พริบดาวตีเผียะที่ไหล่แกร่งก่อนจะหลุดหัวเราะคิก
พลระพีจับมือขวาของพริบดาวขึ้นมาจูบลงบนนิ้วนางที่สวมแหวนแต่งงานซึ่งเขาใส่ให้เมื่อตอนเช้า ชายหนุ่มยินยอมละเว้นธรรมเนียมเพื่อให้นิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาวยังคงสวมแหวนของพี่ชายต่อไป สามีหนุ่มและภรรยาสาวจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของกันและกัน ถ่ายทอดความรู้สึกที่เปี่ยมล้นท่วมท้นโดยไม่ต้องมีคำพูด พลระพีก้มลงและเล็มความหอมหวานที่ริมฝีปากนุ่มของสาวน้อยที่นอนอยู่ใต้ร่างของตนอีกครั้ง ทั้งสองสอดประสานฝ่ามือเข้าด้วยกันอย่างแนบแน่น พริบดาวปล่อยให้สามีจับจูงพาย่างก้าวเข้าสู่ดินแดนแปลกใหม่แห่งความสุขอิ่มเอมใจแสนหวานอันพร่างพราย ก่อนที่จะซุกตัวดำดิ่งหลับใหลไปในอ้อมอกกว้างที่แสนอบอุ่นและปลอดภัย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
แพรวานั่งกระสับกระส่ายอยู่ในรถยนต์สีดำมันปลาบที่กำลังพุ่งทะยานไปของผู้หมวดพร้อมพี่ชายของเพื่อนรัก ไม่เข้าใจตัวเองว่าเพราะเหตุใดถึงต้องรู้สึกหวาดหวั่นต่อชายหนุ่มที่เป็นสารถีอยู่ที่ด้านข้าง ทั้งๆ ที่เธอเองยืนยันว่าจะกลับแท็กซี่แต่ผู้หมวดหนุ่มนั้นทั้งข่มขู่แกมบังคับให้เธอขึ้นรถมาด้วย สาวน้อยสับสนว่าในเมื่อเธอและเขาออกจะเหมือนไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าใด หลังจากที่ผู้หมวดจับได้ว่าเธอรู้เห็นเป็นใจที่น้องสาวของเขามีคนรัก และเพราะเหตุนี้เธอจึงรู้สึกว่าตนมีชนักติดหลังที่ทำให้ต้องหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับชายหนุ่มเสมอ
ดวงตาเรียวลอบมองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มที่กำลังเพ่งสมาธิในการควบคุมยานพาหนะ แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องสะดุ้งเฮือกหลบสายตาแทบไม่ทันเมื่อใบหน้าคมคร้ามหันควับมาทางเธอ
“เป็นอะไร? จ้องอยู่ได้...เดี๋ยวก็แหว่งหมดหรอก” ชายหนุ่มแหย่
“ปละ...เปล่าจ้องสักหน่อย” แพรวาพูดจาตะกุกตะกัก
“โกหกนั้นผิดศีลห้านะเออ” ผู้หมวดยังยียวน
สาวหมวยก้มหน้าเม้มปากแน่น พยายามสงบปากสงบคำไม่ต่อปากต่อคำ ภายในใจภาวนาขอให้ระยะทางที่มุ่งไปยังบ้านของเธอนั้นย่นย่อเหลือเพียงแค่ครึ่งเดียว
โดยไม่ทันได้คาดคิด ผู้หมวดพร้อมก็ตบไฟเลี้ยวแล้วหักรถเข้าชิดไหล่ทาง ยามดึกสงัดแม้จะเป็นถนนสายหลักกว้างขวางแต่ก็ร้างไร้ผู้คน รอบด้านเกือบจะมืดมิด มีเพียงแสงไฟจากเสาต้นใหญ่ที่อยู่ริมทางส่องให้ความสว่าง
แพรวาหน้าตาตื่นหันมามองหน้าผู้หมวดเลิ่กลั่ก มือหนาปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้ร่างบางขาวผ่องราวกับจะเปล่งแสงภายใต้ชุดราตรีสีเหลืองทองสวยสง่าขับผิว หญิงสาวถอยกรูดหนีจนหลังชิดกับประตูด้านข้าง
ผู้หมวดหนุ่มวางฝ่ามือทั้งสองข้างแนบไว้กับกระจกหน้าต่างโดยมีแพรวาที่มีสีหน้าหวาดระแวงอยู่ตรงกลางระหว่างแขนแกร่งทั้งสอง ใบหน้าคมเข้มค่อยๆ รุกคืบเข้าไปใกล้จนหญิงสาวต้องหลับตาปี๋ ใจเต้นแรงรัวกลัวจนใกล้จะเป็นลม
“พี่น่ากลัวขนาดนั้นเชียว? ” เสียงทุ้มๆ ไถ่ถาม
แพรวาหรี่ตาขึ้นมองแล้วก็เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ห่างไม่ถึงคืบ สาวน้อยหันหน้าหลบไม่กล้าสบตา รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดมาบนพวงแก้ม เข้าใจแล้วว่าความรู้สึกหัวใจกำลังจะวายมันเป็นอย่างไร
“ปละ...เปล่ากลัวสักหน่อย พี่พร้อมพูดอะไรคะไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” หญิงสาวกลั้นใจตอบ พยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้แสดงถึงความหวาดหวั่นอย่างยิ่งยวด
“ไม่กลัวจริงน่ะ? “ ผู้หมวดหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้สาวน้อยอีกนิด
“กลัว...กลัวแล้วค่ะ พี่พร้อมแพรอยากกลับบ้าน พาแพรไปส่งเถอะนะคะ” แพรวาปากคอสั่นจะร้องมิร้องแหล่ คนช่างแกล้งเลยหลุดหัวเราะหึๆ ในลำคอ
“มีแฟนรึยังน่ะเรา? “ หมวดพร้อมถามโดยใบหน้ายังไม่ออกห่างจากแก้มเนียน
“ยะ...ยังค่ะ”
“งั้นเรามาคบกัน” ชายหนุ่มรวบรัด พูดจบก็กลับมานั่งประจำที่ตามเดิม
“ฮ้า! พี่พร้อมว่าอะไรนะคะ? “ สาวหมวยตาโต...โตที่สุดเท่าที่จะโตได้ ตกตะลึงอย่างไม่เชื่อหู
“นั่นล่ะ ได้ยินไม่ผิดหรอก” ผู้หมวดพูดยิ้มๆ ขบขันท่าทีพิลึกพิลั่นน่าแกล้งของสาวน้อย มือหนาจัดแจงดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาพาดไว้กับตัวตามเดิม
“แต่...แต่ว่า”
ดวงตาคมปลาบปรายมองวาวโรจน์ทำเอาขนที่ท้ายทอยสาวหมวยลุกชัน หญิงสาวหดคอไม่กล้าพูดต่อ
“ตกลงตามนั้นนะ ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป แพรเป็นแฟนพี่ พี่เป็นแฟนแพร” น้ำเสียงวางอำนาจพูดเรียบเฉย
“มีปัญหาอะไรอีกมั้ย? “ เขาทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเข้มดุดัน
“มะ...ไม่มีค่ะ” แพรวาอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดนัก ทำไมจะต้องกลัวเขาจนตัวสั่นงันงกไม่เป็นตัวของตัวเองขนาดนี้ด้วย จริงอยู่ที่เธอเองก็แอบใจแกว่งไม่เป็นจังหวะเวลาที่เจอเขา แต่ถูกข่มขู่แกมบังคับแบบนี้เธอไม่ควรจะตกลงง่ายๆ ไม่ใช่หรือ?
“ดีมาก” พูดจบชายหนุ่มก็ฉกเข้าที่พวงแก้มขาวผ่องโดยที่เจ้าของยังไม่ทันได้ตั้งตัว
แพรวาตะปบเข้าที่ร่องรอยอุ่นวาบซึ่งถูกสัมผัสเมื่อครู่ ความเขินอายสุดจะทานทนทำให้เลือดสาวสูบฉีดจนจากที่แดงเพียงแค่ใบหน้าก็แดงปลั่งไปทั้งตัว
ผู้หมวดหนุ่มเหลียวมามองหญิงสาวด้านข้างที่ผิวกายแดงแปร๊ดราวกับปูทะเลถูกต้มแล้วก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสุดจะกลั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพื่อนรักของน้องน้อยมีใจให้กับเขา แต่ด้วยความที่สาวน้อยนั้นเป็นตัวตั้งตัวตีอีกแรงที่ทำให้พริบดาวกล้าดื้อแพ่งแข็งขืน ผู้หมวดหนุ่มเลยพาลใส่เธออยู่ร่ำไป อีกทั้งรักแรกในอดีตยังคงสร้างความเจ็บแปลบอยู่ในอก เขาจึงยังไม่คิดหาความทุกข์ใดมาใส่ตัว แต่ในเวลานี้และตอนนี้เมื่อตัวเขาได้รับรู้จากพริบดาวและพลระพีว่าความรักดีๆ นั้นมีอยู่จริง การจมปลักอยู่แต่กับคืนวันเก่าๆ ที่ไม่มีวันหวนกลับ คงไม่ต่างอะไรกับคนขี้ขลาดตาขาวที่ไม่กล้าก้าวออกไปเผชิญสิ่งใดทั้งนั้น จะเป็นไรไปเล่าหากจะลอง”รัก”ดูอีกสักครั้ง รัก...กับสาวน้อยผู้แสนสดใสและมีชีวิตชีวาข้างกายคนนี้นี่แหละ
“แพรนี่ตลกดีเนอะ” หมวดพร้อมยังคงหัวเราะท้องคัดท้องแข็งก่อนจะเคลื่อนรถเข้าสู่เส้นทาง
แพรวาหันมาค้อนคนฉวยโอกาสทั้งๆ ที่แก้มยังร้อนฉ่าจากรอยสัมผัสและความอับอาย หญิงสาวลูบแก้มตัวเองป้อยๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าตนจะจับพลัดจับผลูโดนรวบรัดให้คบหากับพี่ชายของเพื่อนรักไปได้อย่างไร?!?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบแล้วค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจที่ส่งมาให้ผู้เขียนนะคะ
แล้วพบกันใหม่ค่ะ :)
พริบดาวแง้มม่านหน้าต่างห้องนอนเพื่อมองดูรถยนต์ต่างขนาดสี่คันเคลื่อนออกไปจากบริเวณบ้านยามค่ำคืน สาวน้อยยังสวมชุดเกาะอกผ้าไหมแก้วสีครีมผูกเอวด้วยผ้าสีทองทำเป็นโบว์สวยสง่าหรูหรา บ้านเดี่ยวขนาดห้าห้องนอนย่านชานเมืองที่พลระพีซื้อไว้เป็นเรือนหอเพื่อเริ่มต้นชีวิตครอบครัวใหม่ระหว่างเขาและเธอบัดนี้เหลือเพียงเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเพียงสองคน
ร่างใหญ่ของพลระพีที่ถอดเสื้อทักซิโดออกแล้วเดินมาโอบกอดสาวน้อยจากด้านหลัง มืออุ่นของชายหนุ่มค่อยๆ ดึงพวงมาลัยสองชายที่คล้องคอออกให้อย่างแผ่วเบา ริมฝีปากอิ่มของคนตัวโตบรรจงจูบลงมาบนหัวไหล่ขาวผ่องละเอียดลออตาของหญิงสาวที่ตอนนี้เป็นภรรยาของเขาอย่างถูกต้อง
พริบดาวหันมากอดชายหนุ่มแน่นๆ พลระพีดึงมือบางให้เดินตามเขามานั่งเคียงกันที่ปลายเตียง หน้าคมที่วันนี้ไม่ได้สวมแว่นก้มเอียงหมายจะจุมพิตกลีบปากสีกุหลาบแต่สาวน้อยกลับกระถดตัวลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้นด้านล่าง ชายหนุ่มจ้องมองอากัปกิริยาของเธออย่างงงๆ
พริบดาวกระพุ่มมือกราบลงบนตักของผู้ได้ชื่อว่าเป็นสามี ดวงตาหวานสุกสกาวแหงนมองเข้าไปในดวงตาคมเข้ม
“พริ้มฝากชีวิตไว้กับพี่พีแล้ว พี่พีเมตตาพริ้มด้วยนะคะ” หญิงสาวกล่าวเสียงสั่นอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
ถ้อยคำสอนสั่งของผู้บังเกิดเกล้าดังแว่วอยู่ในห้วงความคิด ก่อนวันวิวาห์บิดาและมารดาของเธออุทิศเวลาเพื่อเตรียมพร้อมให้กับว่าที่เจ้าสาวคนใหม่สำหรับการสร้างครอบครัวของตัวเอง คุณกชมนปล่อยให้พ่อลูกได้ใช้เวลาร่วมกันเพื่อให้บุตรสาวพูดคุยกับบิดาถึงสิ่งที่ผู้เป็นภรรยาพึงกระทำเพื่อให้สามีพอใจ สาวน้อยจดจำเรื่องราวแห่งความประทับใจในตัวผู้เป็นคู่ชีวิตที่บิดาบอกเล่าไว้ให้ตราตรึงและยึดถือเพื่อเป็นแบบอย่าง
“พี่จะดูแลน้องพริ้มอย่างดีที่สุดค่ะ” พลระพียิ้ม ชายหนุ่มมองเข้าไปในดวงตาแสนหวานถ่ายทอดความรักความเมตตาทั้งหมดเท่าที่เขามี
มือหนาเอื้อมประคองลำแขนกลมกลึงให้สาวน้อยขึ้นมานั่งบนตักเขา สองแขนแกร่งโอบรอบเอวบางไว้อย่างหวงแหน เขาสูดดมกลิ่นหอมจากแก้มนวล แต่ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะได้ทาบทับลงบนกลีบปากจิ้มลิ้ม ภรรยาสาวก็กระโดดแผล็วลงไปยืนที่พื้นอีกครั้ง
“พริ้มเหนียวตัว ขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ว่าแล้วเธอก็ฉวยถุงใบใหญ่ที่แพรวาเพื่อนรักหอบหิ้วมาให้ ซึ่งภายในบรรจุเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนรวมทั้งของใช้ส่วนตัวของเธอวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนพลระพีคว้าไว้ไม่ทัน
หลังชำระล้างเครื่องสำอางและความเหนื่อยล้าไปจนหมดสิ้น พริบดาวก็ควานหาชุดนอนเพื่อสวมใส่ แต่เสื้อผ้าที่สาวน้อยหยิบออกมาได้กลับเป็นแพรพรรณผ้าไหมลื่นมือสีหวานแสนเย้ายวน
“ตายแล้ว! นี่มันอะไรกัน? “ พริบดาวอุทาน
สาวน้อยตกใจที่โดนเพื่อนรักแกล้งสับเปลี่ยนชุดนอนลายการ์ตูนที่เธอจัดไว้ มาเป็นเสื้อผ้าที่เธอไม่เคยกล้าแม้แต่จะหยิบดู แต่จะทำอย่างไรได้เล่าในเมื่อเรือนหอแห่งนี้ยังไม่มีข้าวของของเธออยู่สักชิ้น ตามความเชื่อที่จะต้องย้ายทุกอย่างเข้ามาภายหลังคืนส่งตัว
“พี่พีคะ พี่พีปิดไฟในห้องทีค่ะ” พริบดาวตะโกนออกมาจากห้องอาบน้ำที่มืดสนิทซึ่งเธอปิดไฟไว้เพื่อให้สายตาชินกับความมืด
“ทำไมล่ะคะ? “ พลระพีถามอย่างงงงวยอีกครั้ง คืนนี้สาวน้อยของเขาเป็นอะไรไปหนอ? จึงทำตัวแปลกประหลาดน่าสงสัยนัก
“ไม่มีอะไรค่ะ แต่ปิดไฟเถอะค่ะ อย่าเปิดโคมไฟที่หัวเตียงด้วยนะคะ” เสียงหวานๆ เว้าวอน
ชายหนุ่มหัวเราะอย่างขบขันก่อนจะเดินไปปิดไฟตามที่ภรรยาสาวร้องขอ เอาเถอะ...อย่างไรเสียเธอก็หนีเขาไปไม่พ้นหรอกน่า แม้จะเสียเวลาอีกสักหน่อยก็คงไม่เป็นไร
ทันทีที่ภายในห้องมืดมิดมีเพียงแสงรำไรที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างพอให้เห็นเงาจางๆ พริบดาวก็วิ่งปรู๊ดกระโดดขึ้นไปบนเตียง มือบางคว้าผ้าห่มนวมนุ่มนิ่มขึ้นมาคลุมจนถึงคอแล้วล้มตัวลงนอนทันที พลระพีที่สายตายังไม่คุ้นกับความมืดจึงยังต้องยืนค้างอยู่อย่างนั้น
“พี่พีไปอาบน้ำเถอะนะคะจะได้สบายตัว” สาวน้อยพูดเหมือนสั่งกลายๆ
สามีหนุ่มทำตามอย่างว่าง่ายด้วยคร้านจะขัดใจ ใช้เวลาไม่นานร่างกายชื้นๆ ที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้ก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม
พริบดาวตัวแข็งทื่อพยายามบังคับลมหายใจให้หนักเบาสม่ำเสมอ ทั้งที่พยายามข่มตาให้หลับก่อนที่พลระพีจะชำระล้างร่างกายเสร็จ แต่เพราะต้องสวมใส่รองเท้าส้นสูงเดินอยู่หลายชั่วโมง ฝ่าเท้าที่เมื่อยล้าจึงยังปวดตุบๆ อีกทั้งความตื่นเต้นเพราะเป็นคืนแรกของการใช้ชีวิตคู่ หญิงสาวเลยตาค้างเอาเสียดื้อๆ
พลระพีกระเถิบตัวเข้าใกล้ภรรยาสาวที่นอนตะแคงหันหลังให้ เขาสอดลำแขนล่ำสันโอบรอบเอวและกอดเธอจากด้านหลัง
“หลับแล้วเหรอคะคนดี? ” เขากระซิบเบาหวิวที่ข้างหู พริบดาวขนลุกซู่ด้วยความระทึกแต่ไม่ยอมตอบ
“ทำไมหลับเร็วจัง? “ ผู้เป็นสามีดอมดมเรือนผมหอมกรุ่น
“งั้นพี่หลับบ้างดีมั้ยคะ? “ พริบดาวเผลอตัวพยักหน้า ทำเอาพลระพีที่แกล้งเย้าหัวเราะลั่น
“ยังไม่หลับนี่นา” ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนดึงร่างบางเข้ามาแนบชิด
เมื่อสัมผัสกับชุดนอนเนียนเนื้ออย่างเต็มที่ร่างใหญ่ก็ถึงกับชะงัก โดยไม่ปล่อยให้ความสงสัยมีอยู่นาน ชายหนุ่มสะบัดผ้าห่มออกแล้วเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียงทันที และเมื่อแสงสว่างนวลตาพาดผ่านร่างบางของภรรยาสาวเขาก็ถึงกับตะลึงลาน
“โอ้โฮ! น้องพริ้ม” พลระพีตาโตอุทานอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อเห็นอาภรณ์แสนเย้ายวนที่ทำเอาเลือดหนุ่มในกายถึงกับเต้นเร่า
“พี่พี! เปิดไฟทำไมคะ? พริ้มอายนะ! “ สาวน้อยแหวใส่สุดจะกระดากอาย ทั้งเพราะร่างกายกำยำกึ่งเปลือยของผู้เป็นสามี และเพราะเสื้อผ้าวาบหวิวที่ตนสวมใส่ ล้วนแล้วแต่สร้างความขวยเขินให้ทั้งสิ้น
มือนุ่มพยายามยื้อยุดผ้านวมมาคลุมทับร่างกายให้พ้นจากสายตาที่จับจ้องไปทั่วของคนตัวโต อายแสนอายจนอยากจะหายตัวไปเสียจากที่ตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด
“สวยออก...พี่ชอบ” พลระพีครางราวกับละเมอ จากนั้นก็โถมตัวทับร่างนุ่มนิ่มของสาวน้อยไว้
“พริ้มจะนอนแล้วค่ะ พี่พีปล่อยพริ้มเถอะนะ พริ้มเหนื่อย พริ้มเพลีย พริ้ม...” หญิงสาวดันอกของสามีไว้ ร้องอุทธรณ์ได้ไม่เท่าใดถ้อยคำก็ขาดหายเพราะกลีบปากถูกครอบครอง
“พี่กำลังจะรักษาซีสให้หนูไงคะ” ชายหนุ่มเย้าแหย่ยิ้มทะเล้นเมื่อถอนริมฝีปากออก
“พี่พี! “ พริบดาวตีเผียะที่ไหล่แกร่งก่อนจะหลุดหัวเราะคิก
พลระพีจับมือขวาของพริบดาวขึ้นมาจูบลงบนนิ้วนางที่สวมแหวนแต่งงานซึ่งเขาใส่ให้เมื่อตอนเช้า ชายหนุ่มยินยอมละเว้นธรรมเนียมเพื่อให้นิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาวยังคงสวมแหวนของพี่ชายต่อไป สามีหนุ่มและภรรยาสาวจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของกันและกัน ถ่ายทอดความรู้สึกที่เปี่ยมล้นท่วมท้นโดยไม่ต้องมีคำพูด พลระพีก้มลงและเล็มความหอมหวานที่ริมฝีปากนุ่มของสาวน้อยที่นอนอยู่ใต้ร่างของตนอีกครั้ง ทั้งสองสอดประสานฝ่ามือเข้าด้วยกันอย่างแนบแน่น พริบดาวปล่อยให้สามีจับจูงพาย่างก้าวเข้าสู่ดินแดนแปลกใหม่แห่งความสุขอิ่มเอมใจแสนหวานอันพร่างพราย ก่อนที่จะซุกตัวดำดิ่งหลับใหลไปในอ้อมอกกว้างที่แสนอบอุ่นและปลอดภัย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
แพรวานั่งกระสับกระส่ายอยู่ในรถยนต์สีดำมันปลาบที่กำลังพุ่งทะยานไปของผู้หมวดพร้อมพี่ชายของเพื่อนรัก ไม่เข้าใจตัวเองว่าเพราะเหตุใดถึงต้องรู้สึกหวาดหวั่นต่อชายหนุ่มที่เป็นสารถีอยู่ที่ด้านข้าง ทั้งๆ ที่เธอเองยืนยันว่าจะกลับแท็กซี่แต่ผู้หมวดหนุ่มนั้นทั้งข่มขู่แกมบังคับให้เธอขึ้นรถมาด้วย สาวน้อยสับสนว่าในเมื่อเธอและเขาออกจะเหมือนไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าใด หลังจากที่ผู้หมวดจับได้ว่าเธอรู้เห็นเป็นใจที่น้องสาวของเขามีคนรัก และเพราะเหตุนี้เธอจึงรู้สึกว่าตนมีชนักติดหลังที่ทำให้ต้องหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับชายหนุ่มเสมอ
ดวงตาเรียวลอบมองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มที่กำลังเพ่งสมาธิในการควบคุมยานพาหนะ แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องสะดุ้งเฮือกหลบสายตาแทบไม่ทันเมื่อใบหน้าคมคร้ามหันควับมาทางเธอ
“เป็นอะไร? จ้องอยู่ได้...เดี๋ยวก็แหว่งหมดหรอก” ชายหนุ่มแหย่
“ปละ...เปล่าจ้องสักหน่อย” แพรวาพูดจาตะกุกตะกัก
“โกหกนั้นผิดศีลห้านะเออ” ผู้หมวดยังยียวน
สาวหมวยก้มหน้าเม้มปากแน่น พยายามสงบปากสงบคำไม่ต่อปากต่อคำ ภายในใจภาวนาขอให้ระยะทางที่มุ่งไปยังบ้านของเธอนั้นย่นย่อเหลือเพียงแค่ครึ่งเดียว
โดยไม่ทันได้คาดคิด ผู้หมวดพร้อมก็ตบไฟเลี้ยวแล้วหักรถเข้าชิดไหล่ทาง ยามดึกสงัดแม้จะเป็นถนนสายหลักกว้างขวางแต่ก็ร้างไร้ผู้คน รอบด้านเกือบจะมืดมิด มีเพียงแสงไฟจากเสาต้นใหญ่ที่อยู่ริมทางส่องให้ความสว่าง
แพรวาหน้าตาตื่นหันมามองหน้าผู้หมวดเลิ่กลั่ก มือหนาปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้ร่างบางขาวผ่องราวกับจะเปล่งแสงภายใต้ชุดราตรีสีเหลืองทองสวยสง่าขับผิว หญิงสาวถอยกรูดหนีจนหลังชิดกับประตูด้านข้าง
ผู้หมวดหนุ่มวางฝ่ามือทั้งสองข้างแนบไว้กับกระจกหน้าต่างโดยมีแพรวาที่มีสีหน้าหวาดระแวงอยู่ตรงกลางระหว่างแขนแกร่งทั้งสอง ใบหน้าคมเข้มค่อยๆ รุกคืบเข้าไปใกล้จนหญิงสาวต้องหลับตาปี๋ ใจเต้นแรงรัวกลัวจนใกล้จะเป็นลม
“พี่น่ากลัวขนาดนั้นเชียว? ” เสียงทุ้มๆ ไถ่ถาม
แพรวาหรี่ตาขึ้นมองแล้วก็เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ห่างไม่ถึงคืบ สาวน้อยหันหน้าหลบไม่กล้าสบตา รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดมาบนพวงแก้ม เข้าใจแล้วว่าความรู้สึกหัวใจกำลังจะวายมันเป็นอย่างไร
“ปละ...เปล่ากลัวสักหน่อย พี่พร้อมพูดอะไรคะไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” หญิงสาวกลั้นใจตอบ พยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้แสดงถึงความหวาดหวั่นอย่างยิ่งยวด
“ไม่กลัวจริงน่ะ? “ ผู้หมวดหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้สาวน้อยอีกนิด
“กลัว...กลัวแล้วค่ะ พี่พร้อมแพรอยากกลับบ้าน พาแพรไปส่งเถอะนะคะ” แพรวาปากคอสั่นจะร้องมิร้องแหล่ คนช่างแกล้งเลยหลุดหัวเราะหึๆ ในลำคอ
“มีแฟนรึยังน่ะเรา? “ หมวดพร้อมถามโดยใบหน้ายังไม่ออกห่างจากแก้มเนียน
“ยะ...ยังค่ะ”
“งั้นเรามาคบกัน” ชายหนุ่มรวบรัด พูดจบก็กลับมานั่งประจำที่ตามเดิม
“ฮ้า! พี่พร้อมว่าอะไรนะคะ? “ สาวหมวยตาโต...โตที่สุดเท่าที่จะโตได้ ตกตะลึงอย่างไม่เชื่อหู
“นั่นล่ะ ได้ยินไม่ผิดหรอก” ผู้หมวดพูดยิ้มๆ ขบขันท่าทีพิลึกพิลั่นน่าแกล้งของสาวน้อย มือหนาจัดแจงดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาพาดไว้กับตัวตามเดิม
“แต่...แต่ว่า”
ดวงตาคมปลาบปรายมองวาวโรจน์ทำเอาขนที่ท้ายทอยสาวหมวยลุกชัน หญิงสาวหดคอไม่กล้าพูดต่อ
“ตกลงตามนั้นนะ ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป แพรเป็นแฟนพี่ พี่เป็นแฟนแพร” น้ำเสียงวางอำนาจพูดเรียบเฉย
“มีปัญหาอะไรอีกมั้ย? “ เขาทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเข้มดุดัน
“มะ...ไม่มีค่ะ” แพรวาอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดนัก ทำไมจะต้องกลัวเขาจนตัวสั่นงันงกไม่เป็นตัวของตัวเองขนาดนี้ด้วย จริงอยู่ที่เธอเองก็แอบใจแกว่งไม่เป็นจังหวะเวลาที่เจอเขา แต่ถูกข่มขู่แกมบังคับแบบนี้เธอไม่ควรจะตกลงง่ายๆ ไม่ใช่หรือ?
“ดีมาก” พูดจบชายหนุ่มก็ฉกเข้าที่พวงแก้มขาวผ่องโดยที่เจ้าของยังไม่ทันได้ตั้งตัว
แพรวาตะปบเข้าที่ร่องรอยอุ่นวาบซึ่งถูกสัมผัสเมื่อครู่ ความเขินอายสุดจะทานทนทำให้เลือดสาวสูบฉีดจนจากที่แดงเพียงแค่ใบหน้าก็แดงปลั่งไปทั้งตัว
ผู้หมวดหนุ่มเหลียวมามองหญิงสาวด้านข้างที่ผิวกายแดงแปร๊ดราวกับปูทะเลถูกต้มแล้วก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสุดจะกลั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพื่อนรักของน้องน้อยมีใจให้กับเขา แต่ด้วยความที่สาวน้อยนั้นเป็นตัวตั้งตัวตีอีกแรงที่ทำให้พริบดาวกล้าดื้อแพ่งแข็งขืน ผู้หมวดหนุ่มเลยพาลใส่เธออยู่ร่ำไป อีกทั้งรักแรกในอดีตยังคงสร้างความเจ็บแปลบอยู่ในอก เขาจึงยังไม่คิดหาความทุกข์ใดมาใส่ตัว แต่ในเวลานี้และตอนนี้เมื่อตัวเขาได้รับรู้จากพริบดาวและพลระพีว่าความรักดีๆ นั้นมีอยู่จริง การจมปลักอยู่แต่กับคืนวันเก่าๆ ที่ไม่มีวันหวนกลับ คงไม่ต่างอะไรกับคนขี้ขลาดตาขาวที่ไม่กล้าก้าวออกไปเผชิญสิ่งใดทั้งนั้น จะเป็นไรไปเล่าหากจะลอง”รัก”ดูอีกสักครั้ง รัก...กับสาวน้อยผู้แสนสดใสและมีชีวิตชีวาข้างกายคนนี้นี่แหละ
“แพรนี่ตลกดีเนอะ” หมวดพร้อมยังคงหัวเราะท้องคัดท้องแข็งก่อนจะเคลื่อนรถเข้าสู่เส้นทาง
แพรวาหันมาค้อนคนฉวยโอกาสทั้งๆ ที่แก้มยังร้อนฉ่าจากรอยสัมผัสและความอับอาย หญิงสาวลูบแก้มตัวเองป้อยๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าตนจะจับพลัดจับผลูโดนรวบรัดให้คบหากับพี่ชายของเพื่อนรักไปได้อย่างไร?!?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบแล้วค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจที่ส่งมาให้ผู้เขียนนะคะ
แล้วพบกันใหม่ค่ะ :)
กาแฟเย็น เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ก.ย. 2554, 08:56:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มิ.ย. 2556, 23:52:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 2868
| << ตอนที่ ๒๑ :ลงท้ายที่ความสุข(ลบ) |
ณัฐวีร์ 1 ก.ย. 2554, 09:56:54 น.
มีภาคต่อมั้ยคะ
มีภาคต่อมั้ยคะ
กาแฟเย็น 1 ก.ย. 2554, 10:08:50 น.
@คุณ ณัฐวีร์
มีค่ะ เขียนไปได้สักหน่อยแล้ว
แต่คนเขียนขอไปจัดการกับงานประจำก่อนสักพักหนึ่ง
ถ้าตรวจทานเรียบร้อยแล้วจะรีบมาลงให้อ่านนะคะ
ขอบคุณค่ะ คนเขียนดีใจจัง :)
@คุณ ณัฐวีร์
มีค่ะ เขียนไปได้สักหน่อยแล้ว
แต่คนเขียนขอไปจัดการกับงานประจำก่อนสักพักหนึ่ง
ถ้าตรวจทานเรียบร้อยแล้วจะรีบมาลงให้อ่านนะคะ
ขอบคุณค่ะ คนเขียนดีใจจัง :)
silverraindrop 1 ก.ย. 2554, 12:07:22 น.
น่ารักค่ะ...จะแต่งคู่นี้ต่อไหมคะ
น่ารักค่ะ...จะแต่งคู่นี้ต่อไหมคะ
silverraindrop 1 ก.ย. 2554, 12:08:05 น.
ถ้ามีบอกชื่อเรื่องให้ทราบหน่อยได้ไหมคะ..แล้วจะลงให้อ่านเมื่อไหร่เอ่ย
ถ้ามีบอกชื่อเรื่องให้ทราบหน่อยได้ไหมคะ..แล้วจะลงให้อ่านเมื่อไหร่เอ่ย
TopSpeed 1 ก.ย. 2554, 12:16:52 น.
จบสวยมากเลยครับ รอติดตามผลงานเรื่องใหม่อยู่ครับ
จบสวยมากเลยครับ รอติดตามผลงานเรื่องใหม่อยู่ครับ
wane 1 ก.ย. 2554, 13:08:27 น.
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักเรื่องนี้นะคะ จะรอติดตามอ่านเรื่องต่อๆ ไปนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักเรื่องนี้นะคะ จะรอติดตามอ่านเรื่องต่อๆ ไปนะคะ
anOO 1 ก.ย. 2554, 13:49:21 น.
น่ารักมากมายเลยค่ะ มารอพี่พร้อมกับแพรวาต่อไปนะค่ะ
น่ารักมากมายเลยค่ะ มารอพี่พร้อมกับแพรวาต่อไปนะค่ะ
กาแฟเย็น 1 ก.ย. 2554, 14:43:22 น.
โอ้!!! ดีใจจังค่ะ
@คุณ silverraindrop
ชื่อเรื่อง "คำตอบคือรัก" ค่ะ ...คิดว่านะคะ
ไม่ได้แต่งคู่นี้ต่อค่ะ แต่ก็จะมีพี่พีกับน้องพริ้มออกมาให้หายคิดถึงเป็นระยะๆ
คาดว่าจะลงให้อ่านประมาณกลางเดือนกันยายนนี้ค่ะ
@คุณ TopSpeed
ขอบคุณมากๆนะคะ ติดตามอ่านเรื่องของคุณเช่นกันค่ะ
Commentไม่ค่อยเป็น แต่ได้ความรู้จากเรื่องเยอะเลยค่ะ
ปกติขับรถเป็นอย่างเดียว ไม่เคยสนใจเรื่องดุแลรักษารถเลย แฮะๆ
@คุณ wane
ขอบคุณผู้อ่านเช่นกันค่ะ ทุกๆท่านทำให้ผู้เขียนมีกำลังใจมากๆเลยค่ะ :)
@คุณ anOO
แม่นอย่างกับตาเห็นจนผู้เขียนต๊กกะใจหมดเลยค่ะ
เรื่องต่อไปเป็นเรื่องของพี่พร้อมกับน้องแพรจริงๆนั้นแหละค่ะ
อันที่จริงเรื่อง"ดวงดาวเคียงตะวัน"เป็นนิยายแบบสั้น
เพื่อปูพื้นให้กับเรื่องราวของตัวละครอื่นๆที่จะเป็นตัวเอกในเรื่องต่อๆไปค่ะ
ก็เลยสั้นกุดขนาดนี้
ยังไงรบกวนเป็นกำลังให้กันไปเรื่อยๆนะคะ
โอ้!!! ดีใจจังค่ะ
@คุณ silverraindrop
ชื่อเรื่อง "คำตอบคือรัก" ค่ะ ...คิดว่านะคะ
ไม่ได้แต่งคู่นี้ต่อค่ะ แต่ก็จะมีพี่พีกับน้องพริ้มออกมาให้หายคิดถึงเป็นระยะๆ
คาดว่าจะลงให้อ่านประมาณกลางเดือนกันยายนนี้ค่ะ
@คุณ TopSpeed
ขอบคุณมากๆนะคะ ติดตามอ่านเรื่องของคุณเช่นกันค่ะ
Commentไม่ค่อยเป็น แต่ได้ความรู้จากเรื่องเยอะเลยค่ะ
ปกติขับรถเป็นอย่างเดียว ไม่เคยสนใจเรื่องดุแลรักษารถเลย แฮะๆ
@คุณ wane
ขอบคุณผู้อ่านเช่นกันค่ะ ทุกๆท่านทำให้ผู้เขียนมีกำลังใจมากๆเลยค่ะ :)
@คุณ anOO
แม่นอย่างกับตาเห็นจนผู้เขียนต๊กกะใจหมดเลยค่ะ
เรื่องต่อไปเป็นเรื่องของพี่พร้อมกับน้องแพรจริงๆนั้นแหละค่ะ
อันที่จริงเรื่อง"ดวงดาวเคียงตะวัน"เป็นนิยายแบบสั้น
เพื่อปูพื้นให้กับเรื่องราวของตัวละครอื่นๆที่จะเป็นตัวเอกในเรื่องต่อๆไปค่ะ
ก็เลยสั้นกุดขนาดนี้
ยังไงรบกวนเป็นกำลังให้กันไปเรื่อยๆนะคะ
sunshinemoonlight 2 ก.ย. 2554, 06:47:19 น.
ชอบมากๆ เลยค่ะ จะเป็นกำลังใจให้เรื่องต่อไปนะคะ ^^
ชอบมากๆ เลยค่ะ จะเป็นกำลังใจให้เรื่องต่อไปนะคะ ^^
Pat 2 ก.ย. 2554, 08:02:15 น.
ขอบคุณสำหรับความสุข(นิยม)เล็กๆค่ะ^--------------------------------------------------------^
ขอบคุณสำหรับความสุข(นิยม)เล็กๆค่ะ^--------------------------------------------------------^
กาแฟเย็น 2 ก.ย. 2554, 09:54:25 น.
@คุณ sunshinemoonlight
ขอบคุณมากนะคะ ดีใจจังค่ะที่ชอบ
@คุณ Pat
ขอบคุณเช่นกันค่ะ สำหรับการติดตาม
@คุณ sunshinemoonlight
ขอบคุณมากนะคะ ดีใจจังค่ะที่ชอบ
@คุณ Pat
ขอบคุณเช่นกันค่ะ สำหรับการติดตาม
กาแฟเย็น 2 ก.ย. 2554, 09:59:34 น.
ขอแจ้งข่าวร้ายนิดนึงนะคะ
คือUSBของผู้แต่งพัง
ข้อมูลนิยายเรื่องใหม่ที่แก้ไขแล้วจึงหายไปหมดเลย
ไม่ได้แบ็คอัพไว้ที่คอมพ์ด้วย
ดังนั้น...กว่าจะเสร็จภาระจากงานประจำ
แล้วมีเวลาปรับแก้จากข้อมูลเดิม
อาจต้องใช้เวลาอีกสักนิด
คาดว่าจะลงให้อ่านกันได้คงช้ากว่ากำหนดเดิม
แต่ผู้เขียนจะพยายามค่ะ
รบกวนเป็นกำลังใจให้กันด้วย
เพราะว่าตอนนี้กำลังเศร้าที่สุด
เป็นเพราะความสะเพร่าของตัวเองแท้ๆ โทษใครไม่ได้เลยค่ะ
ฮืออออออออออออออออออออออ
ขอแจ้งข่าวร้ายนิดนึงนะคะ
คือUSBของผู้แต่งพัง
ข้อมูลนิยายเรื่องใหม่ที่แก้ไขแล้วจึงหายไปหมดเลย
ไม่ได้แบ็คอัพไว้ที่คอมพ์ด้วย
ดังนั้น...กว่าจะเสร็จภาระจากงานประจำ
แล้วมีเวลาปรับแก้จากข้อมูลเดิม
อาจต้องใช้เวลาอีกสักนิด
คาดว่าจะลงให้อ่านกันได้คงช้ากว่ากำหนดเดิม
แต่ผู้เขียนจะพยายามค่ะ
รบกวนเป็นกำลังใจให้กันด้วย
เพราะว่าตอนนี้กำลังเศร้าที่สุด
เป็นเพราะความสะเพร่าของตัวเองแท้ๆ โทษใครไม่ได้เลยค่ะ
ฮืออออออออออออออออออออออ
TopSpeed 2 ก.ย. 2554, 12:21:46 น.
อย่าเศร้านานนะครับ เข้ามาเป็นกำลังใจให้ ยังไงก็จะรอครับ
อย่าเศร้านานนะครับ เข้ามาเป็นกำลังใจให้ ยังไงก็จะรอครับ
violette 4 ก.ย. 2554, 22:15:58 น.
ตามมาช้าไปหน่อยขอโทษทีนะคะ
ขอบคุณมากๆที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้รู็สึกดีที่ผู้ชายดีๆแบบพี่พีก็คงมีบ้าง(แม้จะในนิยาย ฮ่าๆ)
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก
รอคู่ที่แอบยุยงให้แต่งคือยายหมวยกับพี่พร้อม อิอิ อยากรู้ว่าจะกวนโมโหกันไปมาแค่ไหน(เอหรือคนอ่านจะแอบหวังไปเองหนอ
ยังไงก็ขอบคุณมากๆค่า
ขอให้กู้ข้อมูลมาได้นะคะ ลองไปให้ช่างคอมพ์ทำดูค่ะ
ตามมาช้าไปหน่อยขอโทษทีนะคะ
ขอบคุณมากๆที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้รู็สึกดีที่ผู้ชายดีๆแบบพี่พีก็คงมีบ้าง(แม้จะในนิยาย ฮ่าๆ)
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก
รอคู่ที่แอบยุยงให้แต่งคือยายหมวยกับพี่พร้อม อิอิ อยากรู้ว่าจะกวนโมโหกันไปมาแค่ไหน(เอหรือคนอ่านจะแอบหวังไปเองหนอ
ยังไงก็ขอบคุณมากๆค่า
ขอให้กู้ข้อมูลมาได้นะคะ ลองไปให้ช่างคอมพ์ทำดูค่ะ
กาแฟเย็น 6 ก.ย. 2554, 11:44:35 น.
@คุณ TopSpeed
ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับกำลังใจ
ตอนนี้เร่งปั่นสุดกำลัง
@คุณ violette
มาช้ายังดีกว่าไม่มาค่ะ
ขอบคุณมากนะคะสำหรับการติดตามและกำลังใจ
ผู้เขียนต่างหากที่ต้องขอบคุณผู้อ่าน ขอบคุณนะคะ:)
สำหรับเรื่องusbความหวังบอดสนิทค่ะ เป็นเพราะตัวusbมันพังเอง เลยกู้ข้อมูลใดๆไม่ได้เลย
แต่ไม่เป็นไรค่ะ อย่างไรเสียก็เป็นเรื่องที่เราเขียนเอง นั่งเรียบเรียงใหม่ก็ไม่ยากจนเกินไป
แต่วิกฤติครั้งนี้ก็เป็นบทเรียนที่ดีให้ตั้งอยู่ในความไม่ประมาทเสมอ
ขอบคุณมากๆนะคะ
แอบกระซิบนิดหนึ่งว่าเรื่องถัดไปมัน...ดราม่าอ่ะค่ะ แง้!!!
@คุณ TopSpeed
ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับกำลังใจ
ตอนนี้เร่งปั่นสุดกำลัง
@คุณ violette
มาช้ายังดีกว่าไม่มาค่ะ
ขอบคุณมากนะคะสำหรับการติดตามและกำลังใจ
ผู้เขียนต่างหากที่ต้องขอบคุณผู้อ่าน ขอบคุณนะคะ:)
สำหรับเรื่องusbความหวังบอดสนิทค่ะ เป็นเพราะตัวusbมันพังเอง เลยกู้ข้อมูลใดๆไม่ได้เลย
แต่ไม่เป็นไรค่ะ อย่างไรเสียก็เป็นเรื่องที่เราเขียนเอง นั่งเรียบเรียงใหม่ก็ไม่ยากจนเกินไป
แต่วิกฤติครั้งนี้ก็เป็นบทเรียนที่ดีให้ตั้งอยู่ในความไม่ประมาทเสมอ
ขอบคุณมากๆนะคะ
แอบกระซิบนิดหนึ่งว่าเรื่องถัดไปมัน...ดราม่าอ่ะค่ะ แง้!!!
bloomberg 20 ต.ค. 2554, 11:43:55 น.
มาขอบคุณไล่หลังสำหรับงานเขียนดี ๆ น่ารัก ๆ
รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
มาขอบคุณไล่หลังสำหรับงานเขียนดี ๆ น่ารัก ๆ
รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
แพม 26 ธ.ค. 2554, 20:58:20 น.
อยากดูภาคแพรวากับพร้อมอีกอ่ะ
อยากดูภาคแพรวากับพร้อมอีกอ่ะ
ChaussonAuxPomme 26 ก.พ. 2555, 15:48:57 น.
สนับสนุนความเห็นข้างบนเต็มที่เลยคะ ท่าทางจะน่ารักกว่าคู่พริ้มกับพีอีกนะ อิอิอิ ^^
สนับสนุนความเห็นข้างบนเต็มที่เลยคะ ท่าทางจะน่ารักกว่าคู่พริ้มกับพีอีกนะ อิอิอิ ^^