Second Chance ลองรัก อีกสักครั้ง
เป็นเรื่องสั้นเกี่ยวกับความรักของคนสองคนที่กลับมาเจอกันในเวลาที่เหมาะสม
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ครึ่งแรก
“สวยจัง” ฉันเอ่ยออกมาในขณะที่กำลังชมพระอาทิตย์สีส้มค่อยๆเคลื่อนพ้นทะเลหมอก อยู่ ณ ริมผานกแอ่น อุทยานแห่งชาติภูกระดึง จ.เลย พร้อมกับ'เขา' คนที่ฉันไม่เคยคิดว่าเราจะได้มีโอกาสพบกันโดยบังเอิญอีก
“ใช่ เห็นแล้วทำให้นึกถึงตอนนั้นเนอะ” เขาพูดพลางหันมามองฉัน
“ตอนที่เรามาเที่ยวกับพวกเพื่อนๆ เพื่อฉลองรับปริญญากันนะเหรอ วี” ฉันถาม
“อืม... จะว่าไปที่แห่งนี้ก็เป็นที่แห่งความหลังระหว่างเรากับนิชนะเนี่ย” เขาเอ่ย ส่วนฉันได้แต่ยิ้มบางๆ
'ความหลัง' ที่นายวีรภาพพูดถึงก็คือตอนที่เขาขอขยับความสัมพันธ์จากเพื่อนมาคบหาดูใจฉัน
น.ส.นิชนันท์ ในสถานะแฟน ฉันยังจำวันนั้นได้ดี ฉันกับกลุ่มเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้นตื่นแต่เช้าเพื่อมารอชมพระอาทิตย์ขึ้นเช่นเดียวกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ เมื่อเดินมาถึงจุดชมพระอาทิตย์ขึ้นก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คนทำให้ฉันและเพื่อนๆต้องจับจองพื้นที่มองอยู่ไกลๆ อากาศในตอนนั้นสักประมาณ 12 องศาเซลเซียส ซึ่งหนาวมากในความรู้สึกของฉัน ก็ฉันเป็นคนขี้หนาวไงเลยมีอาการสั่น ปากเขียว ต้องใส่เสื้อกันหนาวถึง 3 ชั้น ตัวพองจนเพื่อนๆทักว่า 'เพื่อนเรากลายร่างเป็นอึ่งอ่างซะแล้ว' ฉันเลยได้แต่หัวเราะตามพร้อมกับแก้ต่างว่า'ก็คนมันหนาวหนิ'
แต่เขาก็พูดขึ้นมาว่า 'ไม่เป็นไรเราจะทำให้นิชหายหนาวเอง' อึ้งคะอึ้ง
แต่อึ้งได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงฮือฮาจากบรรดานักท่องเที่ยวที่ต่างชื่นชมความงามของดวงอาทิตย์ตรงหน้า ทำให้ฉันต้องกลับมาสนใจกับภาพตรงหน้า
สักพักฉันเริ่มรู้สึกถึงไออุ่นที่มาพร้อมกับเสียงกระซิบว่า 'เป็นแฟนกันนะ' ฉันเงยหน้ามองเจ้าของคำถามทันทีทันใด แล้วก็ได้พบกับภาพผู้ชายตัวโตที่กำลังทอดสายตามองไปข้างหน้าพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก แบมือมายื่นอยู่ข้างๆลำตัวคล้ายกับว่ากำลังรอการตัดสินใจจากฉัน
ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้ามองเขาแล้วพูดขึ้นว่า 'เรามีเรื่องต้องคุยกัน...ตามมา' พูดจบฉันก็หันหลังเดินแหวกผู้คนออกไปหาพื้นที่หายใจ แต่ยังทันได้ยินเสียงใครบางคนแว่วเข้าหูว่า
'หมดกันความโรแมนติค'
“ใช่ เห็นแล้วทำให้นึกถึงตอนนั้นเนอะ” เขาพูดพลางหันมามองฉัน
“ตอนที่เรามาเที่ยวกับพวกเพื่อนๆ เพื่อฉลองรับปริญญากันนะเหรอ วี” ฉันถาม
“อืม... จะว่าไปที่แห่งนี้ก็เป็นที่แห่งความหลังระหว่างเรากับนิชนะเนี่ย” เขาเอ่ย ส่วนฉันได้แต่ยิ้มบางๆ
'ความหลัง' ที่นายวีรภาพพูดถึงก็คือตอนที่เขาขอขยับความสัมพันธ์จากเพื่อนมาคบหาดูใจฉัน
น.ส.นิชนันท์ ในสถานะแฟน ฉันยังจำวันนั้นได้ดี ฉันกับกลุ่มเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้นตื่นแต่เช้าเพื่อมารอชมพระอาทิตย์ขึ้นเช่นเดียวกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ เมื่อเดินมาถึงจุดชมพระอาทิตย์ขึ้นก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คนทำให้ฉันและเพื่อนๆต้องจับจองพื้นที่มองอยู่ไกลๆ อากาศในตอนนั้นสักประมาณ 12 องศาเซลเซียส ซึ่งหนาวมากในความรู้สึกของฉัน ก็ฉันเป็นคนขี้หนาวไงเลยมีอาการสั่น ปากเขียว ต้องใส่เสื้อกันหนาวถึง 3 ชั้น ตัวพองจนเพื่อนๆทักว่า 'เพื่อนเรากลายร่างเป็นอึ่งอ่างซะแล้ว' ฉันเลยได้แต่หัวเราะตามพร้อมกับแก้ต่างว่า'ก็คนมันหนาวหนิ'
แต่เขาก็พูดขึ้นมาว่า 'ไม่เป็นไรเราจะทำให้นิชหายหนาวเอง' อึ้งคะอึ้ง
แต่อึ้งได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงฮือฮาจากบรรดานักท่องเที่ยวที่ต่างชื่นชมความงามของดวงอาทิตย์ตรงหน้า ทำให้ฉันต้องกลับมาสนใจกับภาพตรงหน้า
สักพักฉันเริ่มรู้สึกถึงไออุ่นที่มาพร้อมกับเสียงกระซิบว่า 'เป็นแฟนกันนะ' ฉันเงยหน้ามองเจ้าของคำถามทันทีทันใด แล้วก็ได้พบกับภาพผู้ชายตัวโตที่กำลังทอดสายตามองไปข้างหน้าพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก แบมือมายื่นอยู่ข้างๆลำตัวคล้ายกับว่ากำลังรอการตัดสินใจจากฉัน
ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้ามองเขาแล้วพูดขึ้นว่า 'เรามีเรื่องต้องคุยกัน...ตามมา' พูดจบฉันก็หันหลังเดินแหวกผู้คนออกไปหาพื้นที่หายใจ แต่ยังทันได้ยินเสียงใครบางคนแว่วเข้าหูว่า
'หมดกันความโรแมนติค'
นิญานัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ต.ค. 2554, 20:07:40 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ต.ค. 2554, 20:07:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 1173
นิญานัน 13 ต.ค. 2554, 20:17:32 น.
เป็นมือใหม่หัดเขียนลองเอามาดู ยังไงก็ลองแสดงความคิดเห็นกันนะคะ
ปล.เห็นที่โพสต์แล้วอาจปรับเป็นบทนำ
เป็นมือใหม่หัดเขียนลองเอามาดู ยังไงก็ลองแสดงความคิดเห็นกันนะคะ
ปล.เห็นที่โพสต์แล้วอาจปรับเป็นบทนำ