The DarkBlood War สงครามแห่งสายเลือด
จุดเริ่มต้นของสงครามที่แท้จริงอยู่ที่ไหน?....ไม่มีใครรู้ แต่เพื่อศักดิ์ศรีที่แท้จริงของพวกเรา เราจะสู้ให้ตายไปข้างหนึ่ง

***************************************
ถ้าอยากทราบว่าหน้าตาตัวละครเป็นอย่างไร เข้าดูได้ที่เว็บนี้ค่ะ http://story.niyay.com/story-50694/
Tags: บู๊, รักโรแมนติก, ลึกลับ, ปริศนา

ตอน: ตอนที่ 1 : ลีนา แพราเมาท นักฆ่าเลือดผสม

ตอนที่ 1 : ลีนา แพราเมาท นักฆ่าเลือดผสม

กลางคืนที่เงียบครึม มีเพียงเสียงลมพัดไปมา เกล็ดหิมะที่ล่วงโรยจากท้องฟ้าสีดำมืด อากาศที่เย็นเยือกขึ้นเรื่อยๆ เงียบ...เงียบเหลือเกิน
ลีนา แพราเมาท ที่กำลังนั่งเอนอิงกำแพงเย็น ชุดรัดรูปหนังสีดำและบุ๊ทส้นสูงไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอุ่นขึ้นเลยมีเพียงผ้าพันคอสีดำที่ปกปิดใบหน้าของเธอ ริมฝีปากเธอ เพียงแค่นั้น เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าสีดำ ดวงตาสีขาวขุ่นไร้ความรู้สึกที่จ้องมองเกล็ดหิมะสีขาว ริมฝีปากเธอถอนหายใจเบาก่อนจะยกมือแตะที่หน้าผากเธอ พลางแตะไหล่ทั้งสองข้างและเหนืออกของเธอ
ขอพระเจ้าให้อภัยลูกด้วย...

เธอคิดในใจก่อนจะสวมหมวกสีดำที่ปิดหน้าของเธอเพียงครึ่งเดียว ปิดเผยที่ริมฝีปากสีส้มอวบได้รูปและปลายจมูกสวย หลังจากที่เธอกล่าวขอโทษกับพระผู้เป็นเจ้าก่อนที่มือเธอจะเปื้อนเลือดและบาป สิ่งที่เธอต้องทำคือ นักฆ่าหน้าเลือด
ลีนาลุกขึ้นก่อนจะเช็ดใบมีดสีเงินของเธอกับชุดหนังของเธอและเก็บไว้ในกล่องสีดำเล็กที่คาดไว้ที่เอวของเธอ ก่อนจะเปิดแผนที่จากอุปกรณ์ตัวหนึ่งที่รัดรอบข้อมือ แสดงภาพหน้าจอสีส้มที่แสดงตำแหน่งของเธอและสถานที่ที่เธอจะต้องไป เธอกดปุ่มปิดเครื่องนั้นก่อนจะเดินไปตามทางมืดนั้นอย่างเงียบๆ

ลีนาเดินผ่านตึกไปตามทางแคบๆจนถึงหน้าประตูสีเงินที่มีหน้าจอภาพให้กรอกรหัสเพื่อเปิดประตู สีนากดปุ่มหนึ่งบนอุปกรณ์ในข้อมือของเธอ ก่อนจะมองประตูตรงหน้าเธอเป็นระยะๆ ก่อนที่ประตูจะเปิด ทำให้เธอเผยรอยยิ้ม
“ระบบรักษาความปลอดภัยยอดเยี่ยม ก็ยังสู้แฮกเกอร์อย่างฉันไม่ได้อยู่ดี”
เธอเดินเข้าไปข้างในห้อง ภายในห้องที่เต็มไปไปด้วยเอกสาร คอมพิวเตอร์ เคมีอันตรายต่างๆ เธอทำหน้าหงุดหงิดเพราะ กลิ่นสารเคมีที่ลอยมาแตะจมูกเธอ แย่หน่อยที่จมูกของเธอมันไวต่อกลิ่น แต่เธอเกลียดสารพวกนี้ ดังนั้นเธอจึงต้องกลั้นหายใจและเดินสำรวจภายในห้องอย่างเงียบๆ ให้เสียงฝีเท้าเธอเป็นแค่เสียงลมที่พัดผ่าน
เธอมองไปรอบๆ ความทรงจำเก่ามันหวนกลับมา ..เหมือนเดิมทุกอย่าง.. ลีนาเดินมาตรงหน้าคอมพิวเตอร์หลายสิบจอ เธอกดปุ่มบนคีย์บอร์ดและแฮกข้อมูลทั้งหมดออกมาเก็บไว้กับตัวเธอ ระบบรักษาความปลอดภัยก็ผ่านไปแล้ว เหลือแค่รออัพโหลดข้อมูลเท่านั้นเอง
ไม่มีใครอยู่งั้นหรอ... เธอคิด

ลีนามองรอบๆอีกครั้ง เพื่อไม่ให้พลาดสายตาไป คราวนี้เธอได้ยินเสียงประตูเปิดจากที่ใกล้ๆ เธอรีบกดปุ่มเอนเตอร์ซ้ำๆหลายครั้ง ให้ข้อมูลอัพโหลดเร็วขึ้น แต่มันไม่เป็นไปตามนั้น เสียงฝีทางเริ่มใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...ไม่ใช่คนเดียว...สามคน... เธอไม่รีรออีกต่อไป ถ้าเป็นแบบนี้ ฆ่าเหยื่อของเธอซะดีกว่า

“ข้อมูลของผมที่กำลังวิจับเสร็จแล้วเหลือเพียง...” บุคคลที่เขากำลังสนทนาอยู่ด้วยนั้น ถูกใบมีดสีเงินปักที่หัว เลือดไหลอาบใบหน้าและเลอะเสื้อโค้ชสีขาว เขามองไปข้างหน้า ....นะ...นักฆ่า... เขามองเห็นใบหน้าไม่ชัดก่อนที่ร่างตรงหน้าจะหายไป
“ระ..เร็ว! กดปุ่มฉุกเฉิน เร็ว!” เขาบอกกับชายอีกคน แต่โชคร้ายชายคนนั้นกลายเป็นเหยื่อไปอีกคน ร่างของเขาล้มลงไปพร้อมกับร่างอาบเลือด ชายคนนั้นมองอย่างตื่นตระนงและหวาดกลัว เขาหันหลังจะหนี แต่ร่างกายเขาถูกผลักไปชนกับกำแพงเย็น หัวใจเขาเต้นระรัว แรงและหนักเหมือนกับจะทะลุออกมานอกอก จากนั้น เขารู้สึกลมหายใจอุ่นใกล้ๆใบหูเขา
“บอกมาซิ..ว่างานวิจัยของนายคืออะไร” เสียงหวานใสแฝงความเย็นเยือกใกล้หูเขา หากว่าเขาบอกไป เท่ากับว่าความลับของนักวิจัยทั้งหมดนั้นพังสลายไม่เหลือซาก ...ยอมตายซะดีกว่า..
“ไม่บอกเท่ากับว่าไม่ห่วงชีวิตของนายหรอ” เธอหยิบใบมีดสีเงินขึ้นมา “ฉันเองก็สนุกกับการฆ่ามนุษย์อย่างแกเหมือนกัน” ...เธอคนนี้ เคยเป็นหนูทดลอง...
สายเกินไปที่จะคิด คอของเขาถูกตัดราวกับหั่นเนื้อ ลีนาปล่อยร่างไร้วิญญาณกองกับพื้น เลือกที่เปื้อนมือเธอและมีด เธอเอาเสื้อคลุมสีขาวของนักวิจัยเช็ดมือปละมีด เธอเบื่อที่จะกำจัดการซากศพพวกนี้ แต่ถ้าไม่ทำก็อาจเป็นเบาะเสได้

เธอลากศพทั้งสามมากองรวมกัน พลางหันไปมองคอมพิวเตอร์ ข้อมูลอัพโหลดเสร็จแล้ว เธอตรวจสอบดูที่อุปกรณ์ที่ข้อมือของเธอ ข้อมูลมาอยู่ในเครื่องนี้แล้ว ..ถึงเวลากลับบ้านแล้ว..
จากนั้นเธอเอาเอกสารสารเคมีภายในห้องทุกอย่างมาโยนใส่พื้นและเทลงบนกองศพก่อนที่เธอจะเดินไปที่กลองระบบไฟฟ้า เธอกึงสายไฟเส้นใหญ่ออกมาด้วยมือเปล่า ประกายไฟฟ้าที่ประทุออกมา เธอมองแล้วยิ้มก่อนจะโยนลงไปที่พื้น
ทันใดนั้นเกิดไฟลุกโชกขึ้นมาโดยไม่ต้องหาเชื้อเพลิงใดๆมาเติมเพิ่ม เธอมองก่อนจะเดินออกทางประตูฉุกเฉินและล็อคมัน
….ให้มันสมควรกับที่พวกเขาทำกับฉัน...

ตื๊ดดดด!!! ตื๊ดดดด!!

เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นจากระดับอุณหภูมิไฟในห้องได้เกินระดับปกติและหน่วยกู้ภัยรีบมาดับไฟกันเกือบไม่ทันการและระบบไฟฟ้าก็เสียหายด้วย
ดอกเตอร์เคาร์น คาโล รองหัวหน้าของนักวิจัยมองความเสียหายที่ได้รับอย่างมหาศาล เขาเอามือลูบผมสีขาวชราและขมวดคิ้วด้วยความตึงเครียด ในรอบสิบปีของการทำงานของเขาไม่เคยประสบปัญหาแบบนี้มาก่อนเลยทั้งข้อมูล อุปกรณ์และงานวิจัยของพวกเขาที่ทำมาหลายปี มันพังทลายเป็นหน้ากอง กลายเป็นขี้เถาเศษฝุ่นที่ไม่มีค่า
เขาเดินไปหาทหารคนหนึ่งที่กำลังตรวจสอบซากศพที่ถูกเผา แต่สารเคมีบ้างส่วนมันแทบจะหลอมละลายเนื้อจบเหลือแค่กระดูกด้วยซ้ำไป เขาสะกิดไหล่ทหารคนนั้นเบาๆ ทหารคนนั้นทำความเคารพต่อหน้าเขา “หาสาเหตุเจอบ้างไหม” ดอกเตอร์ถาม
“เท่าที่ตรวจพบว่าเกิดจากไฟที่ชำรุดเสียหายและ...” ทหารคนนั้นหันไปมองที่กองศพ “ผมว่าเราต้องมีการตรวจศพพวกนี้ก่อนนะครับ” ดอกเตอร์พยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินไปทางด้านทางออกประตูฉุกเฉิน

“นายพลคาโล” เขาเรียกชื่อทหารคนหนึ่งที่กำลังงัดประตูฉุกเกินอยู่กับคนของเขา เขาผลัดหน้าที่ให้เพื่อนของเขาก่อนที่จะเดินมาหา และทำความเคารพต่อดอกเตอร์
“ครับท่าน” เขาขานรับ ดอกเตอร์เคาร์นมองชายตรงหน้าที่มีนัยน์ตาสีฟ้าและผมสีดำ หลานชายของเขา...หน้าของเขาช่างเหมือนพ่อเสียจริง....
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” เกรย์แมน คาโลถามปู่ของเขา แต่ดอกเตอร์ควักมือให้ตามเขามาก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกมาข้างนอกที่ดูสงบกว่าข้างในห้องเสียอีก
“สามสิบปีแล้ว...ฉันไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้มาก่อน” ดอกเตอร์พึมพำ เขาเอามือกุมหัวอย่างตึงเครียด เกรย์ผู้เป็นหลานชายเข้าใจดีว่า ปู่ของเขาทำงานมาอย่างหนักเพื่อสร้างความฝันใหม่ของเขา และเอาเงินส่งเสียเขาเล่าเรียนจน เขาได้กลายเป็นนายพลทหารในที่สุด
“ผมเข้าใจดีครับ ว่าปู่ทุ่มเท่กับงานพวกนี้มากแค่ไหน...” เขาเงียบไปสักพัก “....เข้าใจดีมาตลอด”

“นับวันแกยิ่งเหมือนพ่อของแกจริง...” ดอกเตอร์พูดก่อนจะหันไปมองหลานชายของเขาก่อนจะเดินกลับเข้าไปภายในห้องทดลอง เกรย์หันไปมองบนท้องฟ้าที่มีหิมะสีขาวตกลงมา ดีที่ชุดเกราะทหารของเขามันช่วยไว้ เขาไม่สะทกสะท้านกับความหนาวเย็น อยู่ๆเราก็ได้ยินเสียงสตาร์รถไม่ไกลจากนี้
เขามองลงไปด้านล่างที่เป็นพื้นต่ำและเห็นถนนเส้นใหญ่ เขาเห็นมอเตอร์ไซด์สีดำและบุคคลปริศนาที่กำลังควบขี่อยู่ก่อนจะขับออกจากจุดนั้นนั้นไป เขามองพลางพินิจ...ดึกปานนี้คงไม่มีใครออกจากฐานได้ในเวลานี้ได้..

“นายพลคาโล ท่านจะทำงานอยู่ไหมเอย” เสียงเพื่อนร่วมงานถามขึ้นดึงสติให้เขากลับมา เขสมองไปที่ต้นสียงก่อนจะตอบกลับ “เออๆ ทำแล้ว”
เขาไปทำงานตามปกติ แต่มีสิ่งเดียวที่เขาจะไม่บอกแก่ผู้คนว่าคนร้ายนั้นหนีไปแล้ว....

ลีนา แพราเมาทที่ขับมอเตอร์ไซด์สีดำด้วยความเร็วสูง เพราะไม่มีรถคันไหนจะวิ่งผ่ายสายนี้หรอก ราวกับว่าถนนสายนี้เป็นของเธอเพียงคนเดียว และเธอเองก็รีบกลับไปยังฐานทัพของเธอ เธอเหนื่อยเสียจริง
จากนั้นเธอก็มาถึงหน้าประตูบานหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในป่าสูงตามเทือกเข รอบตัวเธอมีแต่ความืดแต่เธอชอบมัน ชอบที่จะอยู่กับมันและเธอก็คุ้มชินกับมันแล้ว ลีนามองประตูตรงหน้าเธอก่อนที่มันจะเปิดออกและเข้าเข้าไปด้านในพร้อมกับมอเตอร์ไซด์สีดำ ด้านในเป็นลิฟต์เธอกดปุ่มลงชั้นล่างก่อนที่ประตูจะเปิด
ระหว่างนั้นก็ถอดหมวกสีดำออกปล่อยผมผมสีดำของเธอพร้อมกับถุงมือสีดำ เธอค่อยเอามือลูบรถของเธอเบาๆพลางรอให้สัญญาณดังขึ้น สายตาเธอเหลือบไปเห็นอุ้งมือซ้ายของเธอและเล็บสีเงินที่เปื้อนคราบเลือดอยู่เล็กน้อย แต่เธอไม่สนใจ ...มันก็แค่เลือด...

ตื๊ด!

ประตูลิฟต์เปิดทันที่หลังจากมาถึงยังชั้นที่เธอต้องการ เธอออกจากลิฟต์และจูงรถมาพร้อมกับเธอ บริเวณนี้เป็นลานจอดรถเธอเดินไปจอดช่องที่ว่างและล็อครถเธอไว้ ลีนามองดูนาฬิกาที่ติดบนกำแพง ตนนี้ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว เธอทำงานรวมแล้ว สองชั่วโมงนับว่าเร็วกว่าภารกิจอื่นๆ เธอเดินไปยังลิฟต์สำหรับขึ้นไปห้องพักของเธอ
เธอกดปุ่มลิฟต์พลางยื่นรอ พอประตูเปิดก็พบกับชายวัยหนุ่มอายุคราวเดียวกับเธอ เขามีผมสีดำและนัยน์ตาสีเขียว สวมชุดนักวิจัยแต่ไม่ใช่พวกเดียวกับที่เธอฆ่า เป็นเป็นคนในกลุ่มของเธอเอง...ดอกเตอร์เดวิส

ดอกเตอร์เดวิสรู้จักในนามนักวิชาการที่เก่งกาจและเชี่ยวชาญด้านหลายๆด้าน แต่เขาไม่ได้ถูกเปลี่ยนแปลง DNA แต่เขาเกือบจะตาบเพราะสารเคมี ลีนามองเขาก่อนจะยิ้มตอบรับและเดินเข้าไปในลิฟต์
“ยินดีต้อนรับกลับครับ มิสแพราเมาท” เขามองเธอก่อนหลีกทางให้เธอเข้าไปในลิฟต์ แล้วกดปุ่มขึ้น เขามองลีนาก่อนจะเอ่ยขึ้น “เหนื่อยไหมครับ มิสแพราเมาท”
ลีนาถอนหายใจก่อนจะตอบรับ “ก็งั้นๆละค่ะ ดิฉันชินแล้วละ” เธอเงียบไปสักพัก “ดิฉันได้ข้อมูลของฝ่ายตรงข้ามมาแล้ว คุณตรวจสอบได้หรือเปล่าค่ะ ดอกเตอร์” ดอกเตอร์เดวิสยิ้ม จากนั้นประตูลิฟต์ก็เปิด
“ด้วยความยินดีครับ มิส...”
“ได้โปรดเรียกฉันว่า ลีนา เถอะค่ะ ดอกเตอร์”
“ครับ คุณลีนา”

ทั้งสองคนเดินไปยังห้องทดลองของดอกเตอร์เดวิส ในสายตาของลีนา ดอกเตอร์เดวิสเป็นคนที่สุภาพ อ่อนน้อมและดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่ร่างกายเขากลับอ่อนแอแลกมาด้วยสมองอันชาญฉลาดของเขา เธอกับเขาเดินเข้าไปในห้องและภายในนั้นมีแต่สิ่งของเดิมๆที่พวกนักวิจัยเขาต้องมีกัน
“เอาละผมขอข้อมูลของคุณหน่อย ส่งมาได้เลยครับ” ลีนากดอุปกรณ์บนข้อมืดของเธอ ภาพหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าปรากฎการอัพโหลดข้อมูล ครั้งนี้กลับโหลดเร็วกว่าครั้งแรกและ ดอกเตอร์เดวิสก็มองข้อมูลนั้นอย่างนิ่งๆไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น...เขากำลังมีแผนการอะไรบ้างอย่าง
ดอกเตอร์มองดูข้อมูลพลางเลื่อนดู พลางหันมามองลีนา “ได้เบาแสะอะไรไหมค่ะ ดอกเตอร์” ดอกเตอร์เดวิสยิ้มอีกครั้งแล้วเดินมาใกล้ๆลีนา พลางหยิบผมสีดำของเธอแล้วลูบมันอย่างเบามือ
“ครับ ผมรู้” ดอกเตอร์ปล่อยผมของเธอก่อนจะหันหลังไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ “สารตัวใหม่ของทางโน่นที่ไว้สำหรับฆ่าพวกคุณไงครับ”

ลีนาไม่ตื่นตระนงกับสารเคมีบ้าๆนี้หรอก แต่เธอสงสัยกับพฤติกรรมเมื่อครู่นี้ของเขามากกว่า..ทำไมเขาจะต้องมาจับผมของฉันด้วย เขาต้องการอะไรกันแน่.....“ถ้ายังงั้นคุณก็น่าจะบอกพวกนักวิจัยของคุณนะค่ะ ดอกเตอร์...เราต้องรีบหาทางกำจัดสารพวกนี้..”ดอกเตอร์เดินมาใกล้เธออีกครั้ง พลางจุปากของเขาเบาๆ

“ยัง...ผมยังไม่บอก” เขาเงียบและมองนัยน์ตาสีขาวขุ่นของเธอ ที่ไม่มีใครได้ครอบครองมันนอกจากเธอ มันเป็นเหมือนเพชรที่ยังไม่ได้เจียระไน แต่มันกลับสวยในสายตาของเขา มันทำในลีนารู้สึกอึดอัดกับการกระทำของเขา เธอถอยห่างดอกเตอร์ที่ละนิด..เท่าที่เธอทำได้...
“ผมชอบคุณนะ ลีนาในฐานะเจ้าหญิงนักฆ่า...ผมชอบความว่องไวของคุณ...เส้นผมคุณ...ร่างกายของคุณ...” เขาลองโน้มหน้าใกล้เธอรู้สึกลมหายใจของเขา ลีนาผลักเขาออกห่างเบาๆ
“ขอโทษนะค่ะ ดอกเตอร์...ฉันขอตัวก่อน” ลีนาเดินออกจากห้องทดลองของเขาไป ดอกเตอร์เดวิสยิ้มให้กับตัวเขาเอง เขาได้กลิ่นหอมจากตัวเธอและกลิ่นคาวเลือดที่ปะปนกัน และเพิ่งจะได้เห็นสีหน้าเขินอายของเธอเป็นครั้งแรก เธอเป็นหญิงที่เขาให้ความสนใจเป็นพิเศษ เธอทั้งเก่งและฉลาด ว่องไวและมีเสน่ห์..
ดอกเตอร์เดวิสเปลี่ยนความสนใจไปที่ ข้อมูลบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ก่อนที่เขาจะกดโทรศัพท์ของเขาโทรไปหาใครคนหนึ่ง รอให้เขารับโทรศัพท์
“ผมได้ข้อมูลมาแล้ว...จะให้ผมทำยังไงต่อ”

ลีนาขึ้นไปยังห้องพักของเธอ ภายในห้องที่ตกแต่งเรียบๆด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวและแบบหินอ่อนสีเทามืด มีแจกันดอกไม้ประดับตกแต่งเล็กน้อย ขึ้นชื่อว่า “นักฆ่า” อย่างเธอไม่ควรจะมีของแบบนี้ซะด้วยซ้ำไป เธอมองไปรอบห้องของเธอก่อนจะเอามือกุมหัวของเธอ ...ให้ตายสิลีนา...เธอ..เป็นอะไรของเธอเนี่ย... เธอรู้สึกกับการกระทำแปลกๆของดอกเตอร์เดวิส เขาชอบเธอ...แต่เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา เธอไม่อยากจะรักใคร เธอไม่ต้องการความรัก เธอเกลียด “รัก”....แต่ไม่ใช่กับแม่ของเธอ

เธอเอาหมวกสีดำวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะดึงผ้าพันคอสีดำโยนทิ้งไว้บนโซฟาข้างๆตัวเธอ ถอดรองเท้าและเครื่องมือทุกอย่างที่เธอใส่ เข็มขัดและชุดรัดรูปของเธอ...
เธอปลดซิปชุดรัดรูปของเธอลง เผลผิวขาวดุจหิมะ เธอไม่กลัวว่าใครจะแอบมองเธอ ตอนนี้เธออยู่ในห้องคนเดียวในห้องเล็กๆ ประตูก็ล็อค...ผ้าม่านก็ปิด เหมือนเธอยู่คนเดียวและเธอก็ชอบมันด้วย เธอเดินไปยังห้องน้ำแล้วปิดประตู ลีนาเดินไปเปิดเครื่องทำน้ำอุ่น น้ำจากฝักบัวที่ตั้งไว้เหนือเธอไหลลงมาอาบทั่วร่างเธอ

ลีนาเอามือลูบทั่วร่างของเธอก่อนจะชโลมสบู่เหลวทั่วตัวเธอ ลูบรอบคอ เล็บสีเงินของเธอไปขุดผิวเข้าเลือดสีแดงไหลลงตามผิวพร้อมกับน้ำ เธอมองมือที่เปื้อนเลือดพลางนั่งเอนอิงกำแพงเย็น ก่อนจะเอามือล้างเลือดกับน้ำ
เธอได้กลิ่นคาวของเลือด กลิ่นคลอรีนในน้ำ เสียงทุกหยดน้ำที่กระบทกับพื้น เสียงลมหายใจของเธอ แต่เธออยากได้ยินเสียงเพลงมากกว่า....เสียงของแม่...
ฉันจะต้องทนกับชีวิตแบบนี้ไปถึงเมื่อไรกัน......

*************************************************************************************




oladywitcho
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ต.ค. 2554, 08:29:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ต.ค. 2554, 08:29:45 น.

จำนวนการเข้าชม : 1294





<< บทนำ   
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account