บังเอิญรัก
เรื่องของความบังเอิญที่ทำให้คนสองคนต้องมาเจอกัน อย่างที่ไม่น่าจะเจอกันได้
Tags: twilight หมาป่า ร็อบ คิรา ดารา
ตอน:
12 December 2009
ฉันขยับตัวพลิกไปมาอย่างง่วงงุน มือไม้เปะปะไปเรื่อยเพื่อควานหาผ้าห่มที่ฉันห่มไว้อย่างดีเมื่อตอนที่ฉันเข้านอน เปลือกตาของฉันยังคงปิดสนิท ในขณะที่สมองก็เกิดอาการสงสัยกับอุณหภูมิที่ต่ำผิดปกติในห้องนอนของฉัน ก็ฉันจำได้นี่นาว่าเมื่อคืนฉันเปิดฮิตเตอร์ทิ้งไว้ มือของฉันยังคงควานไปเรื่อย ๆ จนไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง เหมือนจะเป็นของแข็งแต่ก็อ่อนนุ่ม ด้วยความสงสัย ฉันจึงลืมตาขึ้นเพื่อมองหาที่มาของอะไรก็ตามแต่ที่ฉันกำลังวางมืออยู่
'กรี๊ดดดดด' ฉันกระโดดขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะส่งเสียงกรี๊ดลั่นให้กับผู้ชายคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงของฉัน
'นายยยยยยยยยยยย' เงียบสนิทคนที่นอนบนเตียงยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น
ฉันหันซ้ายหันขวา ก่อนจะอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย เมื่อคืนนี้ฉันก็เข้านอนในห้องของฉันนี่นา ห้องที่ฉันเห็นนั้นเป็นห้องที่ดูทันสมัย แต่ตกแต่งในสไตล์โมเดิร์น ดูก็รู้ว่าเป็นห้องของผู้ชาย แล้วฉันมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงกัน หรือว่านายนี่จะลักพาตัวฉันมาทำมิดีมิร้าย ฉันได้แต่คิดในใจ ก่อนจะขยับลงจากเตียง
'ปัง' หัวของฉันโขกกับอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น ประเสริฐมาก นายนี่เอาอะไรมากั้นไว้เนี่ย ฉันพยายามใช้มือเลื่อนไปข้างหน้า เพื่อมองหากระจกใสที่หัวฉันไปกระแทก แต่ก็หาไม่เจอ แต่พอฉันจะลงจากเตียงเท่านั้นแหละ อะไรบางอย่างที่เหมือนกำแพง ก็มากั้นไว้ไม่ให้ฉันลงจากเตียงได้
ฉันพยายามคุมสติ ก่อนจะตัดสินใจยืนขึ้นบนเตียงช้า ๆ ด้วยไม่แน่ใจว่าหัวของฉันจะไปกระแทกกับอะไรอีก ก่อนที่จะยืนขึ้นเต็มความสูงของตัวฉัน ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยจริง ๆ นะ แต่ฉันตัดสินใจ เตะไปที่ท้องของนายคนนั้น ที่ตอนนี้พลิกตัวมาทางฉันอย่างพอดิบพอดี
'ouchhhhhhhhhhhhhhhhhhh' เสียงร้องของนายนั่นดังขึ้น และฉันก็ได้เห็นใบหน้าเค้าชัด ๆ นี่มัน นายร็อบ ที่เล่นเป็นแวมไพร์ในทไวไลท์นี่นา
'เฮ่ย' เค้ากระโดดลงจากเตียง ในขณะที่ฉันยังยืนอยู่บนเตียงด้วยความโมโห
'คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง' พ่อแวมไพร์ถามฉัน ที่ตอนนี้ยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าด้วยความโมโห
'ฉันต่างหากที่ต้องถามนาย ว่าลักพาตัวฉันมาทำไม' ฉันมองไปที่ร๊อบอย่างต้องการจะหาคำตอบ ซึ่งเป็นขณะเดียวกันกับที่ร็อบมองหน้าฉันก่อนที่จะหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย
'ฉันจะไปลักพาตัวเธอมาทำไมกัน เธอเป็นใครฉันยังไม่รู้เลย'
นั่นสิ ฉันคิด ฉันก็แค่นักบัญชีธรรมดาต๊อกต๋อย นายนี่จะมาลักพาตัวฉันไปทำไมกัน ฉันส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็น นาฬิกาดิจิตอลตัวใหญ่ที่บอกเวลา เก้าโมง
'Oh my God' ฉันตะโกนดังลั่น ก่อนที่จะ วิ่งพรวดลงจากเตียงด้วยความลืมตัว 'ปัง'
'โอ้ย หัวฉัน' ฉันทรุดเข่าลงบนเตียงด้วยความมึนงง ก่อนที่จะคลึงหน้าผากป้อย ๆ
'ฮือ ฉันเจ็บ นายปล่อยฉันออกไปที ฉันขอร้องล่ะ' ร็อบมองฉันด้วยสายตาที่บอกได้เลยว่า นี่ไม่ใช่เรื่องตลกแล้ว ก่อนจะเดินย้อนกลับมาที่ปลายเตียง
'เธอออกมาไม่ได้หรือ'
'นายก็เห็นอยู่ไม่ใช่หรือไง' ฉันประชด
'แล้วเธอมาที่นี่ได้ยังไง'
'ฉันก็ถามนายอยู่นี่ยังไงล่ะ' ฉันจิกสายตาใส่ด้วยความโมโห
'เดี๋ยวนะ ขอผมคิดก่อน' ร๊อบบอกฉัน
'เมื่อคืน หลังจากถ่ายหนังเสร็จ ผมก็ขึ้นเครื่องตรงมา LA แล้วก็ตรงขึ้นห้องทันที แล้วก็กินยาแก้แพ้อากาศไปสองเม็ด แล้วก็หลับไป มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่คุณเตะผมนั่นแหละ
'แอล เอ เมื่อกี้นายบอกว่าที่นี่คือแอล เอ หรือ' ฉันกรอกตาขึ้นเพดาน นี่มันอะไรกันเนี่ย
'เมื่อคืนฉันนอนอยู่ที่อพาทเมนต์ของฉันในชิคาโก้นะ' ฉันแหว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่า นายร๊อบกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
'ว่าแต่คุณเป็นใคร' ร็อบถามฉัน
'ฉันชื่อ คิรา เป็นนักบัญชี ไม่มีพี่น้องที่อเมริกา ที่สำคัญฐานะยากจนมาก ๆ' ฉันตอบตามความจริง เพราะฉันมันก็แค่คนทำงานหาเช้ากินค่ำ อีกอย่างพูดไว้เผื่อด้วย ใครจะไปรู้ บางทีนายนี่อาจจะเป็นเอเย่นค้ามนุษย์เรียกค่าไถ่เป็นฉากหลังก็ได้
'ผมโรเบริต แพท เป็นนักแสดง ไม่มีญาติที่อเมริกานี่เหมือนกัน' ฉันพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก หน้าตาพะยี่ห้อ แวมไพร์ขนาดนี้ เป็นใคร ๆ ก็ต้องรู้จัก ถ้าเป็นเวลาปกติ ฉันคงจะไปยืนกรี๊ดกร๊าดขอลายเซนต์ แต่เวลาสำคัญแบบนี้ ฉันอยากเจอคนที่จะพาฉันกลับบ้านได้มากกว่า
'ฉันว่าเราควรจบเรื่องการแนะนำตัว แล้วคุณมาช่วยหาทางออกจากเตียงบ้านี่ให้ฉันดีกว่า'
ร๊อบเลิกคิ้วพร้อมกับส่งสายตาครุ่นคิดมาทางฉัน ซึ่งตอนนี้ กำลังนั่งขัดสมาธิ พร้อมกับพนมมือไปทางชายหนุ่ม
'ปล่อยฉันกลับบ้านเถอะนะคุณ' ฉันพูดเสียงอ่อย
ร๊อบถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะเอามือที่พึ่งเกาหัวแกรกมาเสยผมของเค้าลวก ๆ
'ผมก็อยากให้คุณกลับบ้าน แต่ก่อนอื่น คุณต้องออกมาจากเตียงนั่นให้ได้ก่อน'
นั่นสินะ ร๊อบพูดถูก แต่ปัญหาก็คือว่า ฉันจะออกจากเตียงนี่ไปได้ยังไง ฉันพยายามที่จะใช้มือผลักกำแพงที่มองไม่เห็น ออกไป แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันตัดสินใจยื่นมือออกไป พร้อมกับสั่งให้ร๊อบมาช่วยดึงฉันออกจากเตียง
ร๊อบตัดสินใจเดินตรงเข้ามาหาฉัน แต่ก็ช้ากว่าสัญญาณโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
'รอเดี๊ยวนะ' ร๊อบบอกฉัน ก่อนจะเดินหายจากห้องไป ปล่อยให้ฉัน นั่งรออยู่บนเตียงคนเดียว
แป๊บเดียวของนายนั่น ปาเข้าไปเกือบยี่สิบนาที ฉันยังคงนั่งรออยู่บนเตียงพร้อมกับคำแช่งชักหักกระดูกทั้งหมดที่ฉันสามารถขุดออกมาได้จากสมองน้อย ๆ
ฉันยังคงนั่งจ้องมองตรงช่องประตู จนเห็นร่างของนายนั่นเคลื่อนผ่านเข้ามาในห้องก่อนที่เสียงออดประตูจะดังขึ้น ร๊อบ ส่งเสียงบอกฉัน
'เดี๋ยวผมกลับมา' แล้วก็สะบัดตัวเดินจากห้องไป
มือของฉันตอนนี้ เคาะกับเข่าด้วยความแค้นเคือง การที่ฉันติดอยู่ที่นี่เนี่ย ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเค้าเลย นายนั่น เห็นการต้อนรับแขกสำคัญกว่าฉัน
ฉันได้ยินเสียงเปิดประตู ตามด้วยเสียงแว่วมา
'ไฮ เบบี้'
ฉันขยับตัวพลิกไปมาอย่างง่วงงุน มือไม้เปะปะไปเรื่อยเพื่อควานหาผ้าห่มที่ฉันห่มไว้อย่างดีเมื่อตอนที่ฉันเข้านอน เปลือกตาของฉันยังคงปิดสนิท ในขณะที่สมองก็เกิดอาการสงสัยกับอุณหภูมิที่ต่ำผิดปกติในห้องนอนของฉัน ก็ฉันจำได้นี่นาว่าเมื่อคืนฉันเปิดฮิตเตอร์ทิ้งไว้ มือของฉันยังคงควานไปเรื่อย ๆ จนไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง เหมือนจะเป็นของแข็งแต่ก็อ่อนนุ่ม ด้วยความสงสัย ฉันจึงลืมตาขึ้นเพื่อมองหาที่มาของอะไรก็ตามแต่ที่ฉันกำลังวางมืออยู่
'กรี๊ดดดดด' ฉันกระโดดขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะส่งเสียงกรี๊ดลั่นให้กับผู้ชายคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงของฉัน
'นายยยยยยยยยยยย' เงียบสนิทคนที่นอนบนเตียงยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น
ฉันหันซ้ายหันขวา ก่อนจะอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย เมื่อคืนนี้ฉันก็เข้านอนในห้องของฉันนี่นา ห้องที่ฉันเห็นนั้นเป็นห้องที่ดูทันสมัย แต่ตกแต่งในสไตล์โมเดิร์น ดูก็รู้ว่าเป็นห้องของผู้ชาย แล้วฉันมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงกัน หรือว่านายนี่จะลักพาตัวฉันมาทำมิดีมิร้าย ฉันได้แต่คิดในใจ ก่อนจะขยับลงจากเตียง
'ปัง' หัวของฉันโขกกับอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น ประเสริฐมาก นายนี่เอาอะไรมากั้นไว้เนี่ย ฉันพยายามใช้มือเลื่อนไปข้างหน้า เพื่อมองหากระจกใสที่หัวฉันไปกระแทก แต่ก็หาไม่เจอ แต่พอฉันจะลงจากเตียงเท่านั้นแหละ อะไรบางอย่างที่เหมือนกำแพง ก็มากั้นไว้ไม่ให้ฉันลงจากเตียงได้
ฉันพยายามคุมสติ ก่อนจะตัดสินใจยืนขึ้นบนเตียงช้า ๆ ด้วยไม่แน่ใจว่าหัวของฉันจะไปกระแทกกับอะไรอีก ก่อนที่จะยืนขึ้นเต็มความสูงของตัวฉัน ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยจริง ๆ นะ แต่ฉันตัดสินใจ เตะไปที่ท้องของนายคนนั้น ที่ตอนนี้พลิกตัวมาทางฉันอย่างพอดิบพอดี
'ouchhhhhhhhhhhhhhhhhhh' เสียงร้องของนายนั่นดังขึ้น และฉันก็ได้เห็นใบหน้าเค้าชัด ๆ นี่มัน นายร็อบ ที่เล่นเป็นแวมไพร์ในทไวไลท์นี่นา
'เฮ่ย' เค้ากระโดดลงจากเตียง ในขณะที่ฉันยังยืนอยู่บนเตียงด้วยความโมโห
'คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง' พ่อแวมไพร์ถามฉัน ที่ตอนนี้ยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าด้วยความโมโห
'ฉันต่างหากที่ต้องถามนาย ว่าลักพาตัวฉันมาทำไม' ฉันมองไปที่ร๊อบอย่างต้องการจะหาคำตอบ ซึ่งเป็นขณะเดียวกันกับที่ร็อบมองหน้าฉันก่อนที่จะหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย
'ฉันจะไปลักพาตัวเธอมาทำไมกัน เธอเป็นใครฉันยังไม่รู้เลย'
นั่นสิ ฉันคิด ฉันก็แค่นักบัญชีธรรมดาต๊อกต๋อย นายนี่จะมาลักพาตัวฉันไปทำไมกัน ฉันส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็น นาฬิกาดิจิตอลตัวใหญ่ที่บอกเวลา เก้าโมง
'Oh my God' ฉันตะโกนดังลั่น ก่อนที่จะ วิ่งพรวดลงจากเตียงด้วยความลืมตัว 'ปัง'
'โอ้ย หัวฉัน' ฉันทรุดเข่าลงบนเตียงด้วยความมึนงง ก่อนที่จะคลึงหน้าผากป้อย ๆ
'ฮือ ฉันเจ็บ นายปล่อยฉันออกไปที ฉันขอร้องล่ะ' ร็อบมองฉันด้วยสายตาที่บอกได้เลยว่า นี่ไม่ใช่เรื่องตลกแล้ว ก่อนจะเดินย้อนกลับมาที่ปลายเตียง
'เธอออกมาไม่ได้หรือ'
'นายก็เห็นอยู่ไม่ใช่หรือไง' ฉันประชด
'แล้วเธอมาที่นี่ได้ยังไง'
'ฉันก็ถามนายอยู่นี่ยังไงล่ะ' ฉันจิกสายตาใส่ด้วยความโมโห
'เดี๋ยวนะ ขอผมคิดก่อน' ร๊อบบอกฉัน
'เมื่อคืน หลังจากถ่ายหนังเสร็จ ผมก็ขึ้นเครื่องตรงมา LA แล้วก็ตรงขึ้นห้องทันที แล้วก็กินยาแก้แพ้อากาศไปสองเม็ด แล้วก็หลับไป มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่คุณเตะผมนั่นแหละ
'แอล เอ เมื่อกี้นายบอกว่าที่นี่คือแอล เอ หรือ' ฉันกรอกตาขึ้นเพดาน นี่มันอะไรกันเนี่ย
'เมื่อคืนฉันนอนอยู่ที่อพาทเมนต์ของฉันในชิคาโก้นะ' ฉันแหว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่า นายร๊อบกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
'ว่าแต่คุณเป็นใคร' ร็อบถามฉัน
'ฉันชื่อ คิรา เป็นนักบัญชี ไม่มีพี่น้องที่อเมริกา ที่สำคัญฐานะยากจนมาก ๆ' ฉันตอบตามความจริง เพราะฉันมันก็แค่คนทำงานหาเช้ากินค่ำ อีกอย่างพูดไว้เผื่อด้วย ใครจะไปรู้ บางทีนายนี่อาจจะเป็นเอเย่นค้ามนุษย์เรียกค่าไถ่เป็นฉากหลังก็ได้
'ผมโรเบริต แพท เป็นนักแสดง ไม่มีญาติที่อเมริกานี่เหมือนกัน' ฉันพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก หน้าตาพะยี่ห้อ แวมไพร์ขนาดนี้ เป็นใคร ๆ ก็ต้องรู้จัก ถ้าเป็นเวลาปกติ ฉันคงจะไปยืนกรี๊ดกร๊าดขอลายเซนต์ แต่เวลาสำคัญแบบนี้ ฉันอยากเจอคนที่จะพาฉันกลับบ้านได้มากกว่า
'ฉันว่าเราควรจบเรื่องการแนะนำตัว แล้วคุณมาช่วยหาทางออกจากเตียงบ้านี่ให้ฉันดีกว่า'
ร๊อบเลิกคิ้วพร้อมกับส่งสายตาครุ่นคิดมาทางฉัน ซึ่งตอนนี้ กำลังนั่งขัดสมาธิ พร้อมกับพนมมือไปทางชายหนุ่ม
'ปล่อยฉันกลับบ้านเถอะนะคุณ' ฉันพูดเสียงอ่อย
ร๊อบถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะเอามือที่พึ่งเกาหัวแกรกมาเสยผมของเค้าลวก ๆ
'ผมก็อยากให้คุณกลับบ้าน แต่ก่อนอื่น คุณต้องออกมาจากเตียงนั่นให้ได้ก่อน'
นั่นสินะ ร๊อบพูดถูก แต่ปัญหาก็คือว่า ฉันจะออกจากเตียงนี่ไปได้ยังไง ฉันพยายามที่จะใช้มือผลักกำแพงที่มองไม่เห็น ออกไป แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันตัดสินใจยื่นมือออกไป พร้อมกับสั่งให้ร๊อบมาช่วยดึงฉันออกจากเตียง
ร๊อบตัดสินใจเดินตรงเข้ามาหาฉัน แต่ก็ช้ากว่าสัญญาณโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
'รอเดี๊ยวนะ' ร๊อบบอกฉัน ก่อนจะเดินหายจากห้องไป ปล่อยให้ฉัน นั่งรออยู่บนเตียงคนเดียว
แป๊บเดียวของนายนั่น ปาเข้าไปเกือบยี่สิบนาที ฉันยังคงนั่งรออยู่บนเตียงพร้อมกับคำแช่งชักหักกระดูกทั้งหมดที่ฉันสามารถขุดออกมาได้จากสมองน้อย ๆ
ฉันยังคงนั่งจ้องมองตรงช่องประตู จนเห็นร่างของนายนั่นเคลื่อนผ่านเข้ามาในห้องก่อนที่เสียงออดประตูจะดังขึ้น ร๊อบ ส่งเสียงบอกฉัน
'เดี๋ยวผมกลับมา' แล้วก็สะบัดตัวเดินจากห้องไป
มือของฉันตอนนี้ เคาะกับเข่าด้วยความแค้นเคือง การที่ฉันติดอยู่ที่นี่เนี่ย ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเค้าเลย นายนั่น เห็นการต้อนรับแขกสำคัญกว่าฉัน
ฉันได้ยินเสียงเปิดประตู ตามด้วยเสียงแว่วมา
'ไฮ เบบี้'
hewgo10 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ธ.ค. 2554, 12:40:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ธ.ค. 2554, 12:43:29 น.