บัญชารักนายหัว

Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: ตอน 21

ขอโทษด้วยค่ะ ที่ช่วงนี้ขาดๆหายๆ เพราะแม่ไม่ค่อยสบาย ต้องวิ่งลงปักษ์ใต้ไปหาแม่ แต่จากนี้น่าจะดีขึ้น เพราะแม่มาอยู่ด้วยแล้วคะ

ตอน 21
ณดามองใบหน้าคมอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะบอกรักเธอ เธอนั่งซึมซับความสุขที่อบอวลอยู่รอบตัว ก่อนจะบอกว่า“ขอณดากอดหน่อยได้ไหมคะ”

ครามหลุบตาลงมอง แล้วพยักหน้าให้ ณดาจึงยกมือขึ้นโอบเอวหนา แนบหน้ากับอกกว้างแล้วยิ้มกว้างขึ้นเมื่อครามยกมือขึ้นโอบกอดเธอให้แนบชิดตัวเขามากยิ่งขึ้น แล้ววางปลายคางบนกระหม่อเธอแล้วบอกว่า

“รู้ไหมคะว่าณดาอยากกอดคุณแค่ไหน ตั้งแต่แรกที่ได้รู้จักจนกระทั่งรู้ใจว่ารักนายหัวครามที่แสนร้าย ทำลายและเชือดเฉือนด้วยสายตาและคำพูด ณดาเจ็บ และร้องให้มากเหลือเกินในวันที่ถูกทิ้ง พยายามจะหักใจให้ลืม แต่ก็ทำไม่ได้สักที จนคุณกลับมา ณดายังคิดว่าคงฝันไป และไม่กล้าคาดหวังอะไรอีกแล้ว เพราะยังไงคุณก็ไม่เชื่อณดาอยู่ดี แต่วันที่คุณบอกว่าเชื่อณดาด้วยหัวใจ ณดายังกลัวว่าจะถูกหลอกอีกหรือเปล่า แต่วันนี้ไม่มีความกลัวอยู่แล้ว เพราะคุณบอกรักณดา ณดาจึงอยากกอดคนที่ณดารักค่ะ”

“ฉันขอโทษ”

ณดาถึงกับน้ำตาซึม ที่ลูกผู้ชายที่หยิ่งทรนงอย่างเอ่ยคำนี้ออกมา เธอกอดร่างสูงแน่นเข้าไปอีก และซบหน้าฟังเสียงหัวใจเขา ครามก้มหน้าลงจูบขมับบางเบาๆ แล้วใช้ปลายนิ้วดันปลายคางมนให้ใบหน้าเงยขึ้นมองเขา

“แล้วอยากได้อะไรอีก”

“ยิ้มค่ะ ณดาอยากเห็นนายหัวครามยิ้ม ไม่ใช่ยิ้มเหยียด ยิ้มหยัน ยิ้มที่มุมปาก ยิ้มด้วยสายตาที่ณดาไม่อาจรู้ว่าหมายความว่าอะไร แต่เป็นยิ้มจากหัวใจ”

ครามนิ่งไปนิดแล้วค่อยๆยิ้มออกมาจนเห็นไรฟันสวย ยิ้มไปทั้งหน้าและแววตา ณดามองรอยยิ้มที่ไม่เคยเห็น ก่อนจะยิ้มตาม แล้วยืดหน้าขึ้นไปจุ๊บๆๆๆ ริมฝีปากครามที่ยิ้มอยู่ จนเขาขำ เพราะเธอทำเหมือนเด็ก แล้วจุ๊บเล่นกับเธอจนกระทั่งจุ๊บกลายเป็นจูบหวานๆ แล้วเลยเถิดมาถึงเตียงนอน ครามก็ถอนริมฝีปากออกมาถามว่า

“แล้วไม่ถามหรือว่าฉันอยากได้อะไรบ้าง”

ณดาหน้าแดงทั้งๆที่สบตาคมที่มองอยู่อย่างปรารถนา แล้วบอกว่า “ไม่ถามคะ เพราะณดาให้นายหัวครามได้ทุกอย่างอยู่แล้ว แต่มีเรื่องหนึ่งที่ณดาอยากบอก”

ครามเลิกคิ้วขึ้นอย่างรอฟัง ขณะที่ณดาเองก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันเหมือนกำลังจะตัดสินใจ แล้วก็พูดออกมา “ล็อกเก็ตอันนั้น คุณพ่อเป็นคนเอาไป”

ครามหรี่ตาลงนิดๆ ก่อนจะถามออกมา “แน่ใจเหรอ”

“ตอนแรกณดาก็ไม่แน่ใจ แต่....”ณดาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง... แล้วพูดต่อว่า “เมื่อเช้าคุณพ่อมาถามถึงโดยใช้คุณแม่เป็นข้ออ้างอีก และสีหน้าเขาก็ทำให้ณดาแน่ใจ เพราะถ้าเขาไม่เกี่ยว เขาจะไม่มาสนใจหรืออยากรู้เด็ดขาด แต่ณดายังไม่รู้ว่าเขาเข้าไปเกี่ยวข้องกับน้องสาวคุณได้ยังไง แต่ไม่เป็นไร ณดาจะพยายามสืบให้คะ”

“จะสืบยังไง”

“ยังไม่รู้คะ แต่คงจะใช้เหตุการณ์ที่สร้างขึ้นต่อ ยังไงคุณพ่อก็ไม่มีทางอยู่เฉยๆ เพราะเขารู้แล้วว่าณดาเจอล็อกเก็ตที่ไหน และถ้าณดาตามหาล็อกเก็ตอย่างที่บอกเขาไป เขาก็จะต้องกลัวว่าณดาจะไปเจออะไรบ้าง”

“แล้วไม่กลัวหรือว่าถ้าเขาจับได้ จะเจอกับอะไรบ้าง”

“กลัวค่ะ” ณดาบอก ก่อนจะยิ้มให้บางๆ แล้วพูดต่อว่า “แต่เพื่อนายหัวคราม ณดาทำได้ แม้จะต้องเจอกับความกลัวแค่ไหนก็ตาม”

“งั้นก็ไม่ต้องกลัว เพราะฉันจะปกป้อง ดูแล และคุ้มครองเธอเอง”

“สัญญานะคะว่าจะทำอย่างที่พูดตลอดไป”

ครามไม่สัญญาด้วยคำพูดแต่สัญญาด้วยการกอดและจูบหญิงสาวที่รักเขาและเขารักเธออย่างอ่อนหวาน จนณดาวาบหวามไปทั้งตัวและหวานไปทั้งหัวใจ แล้วถอนริมฝีปากออกมาจูบเบาๆที่นวลแก้มนุ่ม ณดายิ้มอย่างมีความสุข แล้วบอกว่า “แล้วเมื่อกี้ที่ถาม อยากได้อะไรจากณดาคะ”

“ฉันขออย่างเดียว”

“ขออะไรคะ”

“คืนนี้จะให้เลขอะไร”

ณดางงไปนิด แต่พอมองดวงตาคมที่มองอยู่อย่างหวานระยับ ก็แสร้งเฉไฉบอกว่า “หวยเหรอคะ”

“หวยก็ได้ แต่หวยมีเลขหนึ่งถึงเลขเก้า เอาอยู่ไหม”

ณดาถึงกับเหวอ เมื่อนายหัวครามเล่นเล่ห์ให้เข้าตัวและเข้าใจในความนัยที่เขาขอ แล้วนวลแก้มก็ค่อยๆแดงระเรื่อขึ้นพร้อมกับหลบตาคมที่มองอยู่ แล้วบอกว่า “เลขหนึ่งพอค่ะ”
“น้อยไป” ครามว่าแล้วเริ่มถอดเสื้อชิ้นแรกออกจากตัวเธอ ณดากัดริมฝีปากข่มความอายไว้แล้วต่อรองออกมาเบาๆ

“สองก็ได้”

“ขอคิดดูก่อน”ครามบอกแล้วถอดกระโปรงชิ้นที่สองตามออกมา จนร่างบางเหลือแค่ซับใน และมองจนณดาอายขึ้นไปอีก แล้วอ้อมแอ้มตอบออกมาเสียงแผ่วว่า

“สาม”

“ไม่พอ เพราะฉันยังมีแรงอยู่” เขาบอกแล้วถอดบราลูกไม้ออกจากตัว แล้วรอบครองยอดทรวงด้วยริมฝีปาก แผ่วหลังของณดาจึงแอ่นขึ้นเพราะถูกจูบซับจนวาบหวามไปทั้งตัว สองแขนเรียวยกขึ้นกอดร่างสูงไว้ ขณะที่ฝ่ามือครามก็ลูบไล้ลงมาตามสีข้าง แล้วมาหยุดนิ่งที่สะโพก เขาก็เงยหน้าขึ้นมองดวงตากลมโตเพื่อฟังคำตอบ แต่ณดาไม่พูดอะไรอีกแล้ว ครามจึงเป็นฝ่ายบอกเสียเอง

“สี่”

แล้วอันเดอร์แวร์ชิ้นที่สี่ก็หลุดออกจากตัวเธอ พร้อมไฟรักที่ร้อนรุ่มก็สำแดงแผลงฤทธิ์ ครามไม่ยอมห่างจากร่างบาง ยิ่งมีรักเต็มหัวใจเขาก็ยิ่งมีความต้องการเธอมากขึ้น ทั้งรักทั้งถนอมเธออย่างอ่อนหวาน จนณดาสำลักความสุขที่เขามอบให้ และให้รักแก่เขาอย่างไม่ยอมน้อยหน้า ครามจึงได้รับความรักที่สุขล้นไม่แพ้กัน
********
ความมืดอาจจะเป็นอุปสรรคสำหรับใครบางคน แต่สำหรับอนุกูลแล้ว เส้นทางมืดๆนี้ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับเขาเลย เพราะเขาผ่านมาบ่อยจนชิน กลิ่นน้ำคลำลอยมาเข้าจมูก แต่เขาก็สูดดมเข้าไปเหมือนเป็นกลิ่นปรกติ เขาเดินผ่านซอยแคบๆมาจนถึงบ้านพักหลังเล็กๆหลังหนึ่ง เขาเคาะประตูสามครั้ง ประตูก็เปิดออก ทั้งคู่สบตากัน แล้วเจ้าของบ้านก็เบี่ยงตัวเปิดทางให้อนุกูลเดินเข้าไปข้างใน

อนุกูลกวาดตามองห้องแคบๆ ที่มีแค่ที่นอนเก่าๆ กับเครื่องคอมพิวเตอร์และเทคโนโลยีตลาดมืด แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ที่หน้าคอมฯ ก่อนจะหันมามองเพื่อนเมื่อได้ยินเสียงมันพูดออกมา

“แกมาหาฉันดึกขนาดนี้ มีอะไร”

“มีงาน มีเงิน มาให้ รับรองว่าคราวนี้ เรารวยกันไม่รู้เรื่อง”

“งานอะไร”

อนุกูลไม่บอก แต่หยิบแผ่นซีดีที่อยู่ในกระเป๋าสะพายมาใส่ในเครื่องคอมฯ แล้วหันไปพยักหน้าให้เพื่อนเดินเข้ามาดูภาพเคลื่อนไหวที่ปรากฎขึ้นบนหน้าจอ ซึ่งพอมันได้เห็นตาก็วาวแล้วยิ้มออกมา

“ของเด็ดนี่ว่า ได้มาจากไหน”
อนุกูลหยุดภาพไว้แล้วหันมาพูดกับเพื่อน “อย่าไปสนใจเลย แต่รับรองว่าไม่มีใครมีเหมือนฉันแน่นอน และคราวนี้แกก็รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันมาหาแกทำไม”

เพื่อนเขาพยักหน้าพร้อมยิ้มแหยะให้ “แล้วแกต้องการเท่าไหร่”

“ภาพเด็ดลีลาโดนของนางแบบดังขนาดนี้ คงถูกใจไอ้พวกเสือหิวกามาไม่น้อย แล้วยังจะพวกอยากรู้อยากเห็นที่มีอยู่อีกมากมาย งานนี้ไม่ว่าช่องทางไหนที่มีตลาดรองรับ แกเอาไปปล่อยได้เลย”

“ได้”

“ดี งั้นคืนนี้แกไม่ต้องนอน เอาไปปั๊ม เอาไปโพสให้พวกโหลดและติดต่อพวกนายหน้า เรียกแพงๆเพราะของยังใหม่ เพื่อเตรียมวางขาย ได้เงินเข้ากระเป๋ากันเลย” พูดจบอนุกูลก็เอาแผ่นออกมาจากเครื่อง แล้วส่งให้เพื่อน ซึ่งก็รับไปจูบด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง

“หวานคออีแร้งจริงๆ ถ้าคราวนี้เราไม่รวย กูก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว”

อนุกูลยิ้มไปกับเพื่อน แล้วปล่อยให้เพื่อนทำงาน ไม่นานเขาก็เดินออกมาจากห้องเพื่อน โดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครแอบมองอยู่บ้าง และพอเขาเดินหายไป คนที่มองก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนเป็นนาย ชั่วครู่ก็วางโทรศัพท์แล้วยืนรออยู่ตรงนั้นอีกชั่วโมง ก็มีคนมาหาแล้วทั้งสามก็เดินไปเคาะประตูห้องที่อนุกูลเพิ่งจะเดินออกไป แล้วยืนรอ ไม่นานประตูก็เปิดออก พร้อมเสียงถาม

“แกลืมอะไร ...” เสียงถามหยุดลง เมื่อเห็นหน้าคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่หน้าเพื่อน มิหนำซ้ำปากบนหน้าคนที่ยืนอยู่ก็บอกว่า

“ลืมพาตำรวจมาหามึงไง”

เจ้าของห้องตกใจแล้วรีบปิดประตู แต่ช้ากว่าคนที่ยืนอยู่ยกมือขึ้นยันเอาไว้ แล้วอีกสองมือจากคนสองคนก็ช่วยกันผลัก แล้วเดินเข้าไปในห้อง คนหนึ่งปิดประตูแล้วยืนพิงไว้ อีกคนก็ดูไปรอบๆห้อง ส่วนอีกคนก็เดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าของห้อง

“พวกมึงเป็นใคร เข้ามาในห้องกูทำไม”

“กูบอกมึงไปแล้ว”

“กูไม่เชื่อ ไหนละหลักฐาน บัตรก็ไม่มี อยู่ๆก็เข้ามาในห้องกู ออกไปเลยนะเว้ย ไม่งั้นกูจะแจ้งความ ว่าพวกมึงบุกรุก” เจ้าของห้องทำหัวหมอ โวยวายออกมา ก่อนจะเงียบเมื่อคนที่เดินดูรอบห้องแสดงหลักฐานให้ดู พร้อมกับบอกว่า

“มึงอยากแจ้งอะไรก็พูดมา แต่ระวังปากมึงไว้หน่อย ไม่งั้นกูจะจับยัดเข้าตาราง”

ไอ้เจ้าของห้องทำตาหลุกหลิก แล้วหลบตาทุกคนที่มองมา คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่แรกจึงเริ่มพูดขึ้น “ไอ้คนที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้ มาหามึงทำไม”

“ใคร ใครมา ไม่เห็นมีใครสักคน”

“งั้นเหรอ แล้วไอ้คนที่เป็นนักข่าว ชื่ออนุกูลที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้ และที่มึงถามว่าลืมละอะไรนะ ตกลงมึงถามใคร หรือว่ามึงถามกู ถ้าใช่ กูก็มีนี่ให้มึงดู” เจ้าพ่อสื่อบอกแล้วหันไปมองลูกน้องที่ยืนพิงประตูอยู่ ซึ่งก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับเอาหลักฐานที่ถ่ายไว้ให้ดู แล้วถอยไปยืนที่เดิม ส่วนเจ้าพ่อสื่อก็ยิ้มเหยียด “ว่าไงจะบอกกูได้หรือยังว่ามันมาทำไม”

“มา มาเยี่ยม”

“ดึกขนาดนี้มาเยี่ยมเหรอ แล้วเยี่ยมด้วยอะไร เงิน ยาบ้า ยาม้า กัญชา หรือเฮโรอีน”

“อ้าวพี่พูดยังงี้ได้ไง เพื่อนกันมาเยี่ยมกันเฉยๆไม่ได้เหรอ”

ไอ้เจ้าของห้องเสียงดังขึ้นอย่างไม่พอใจ แต่คนฟังกลับยิ้มเหยียดเพราะฟังเสียงมันออกว่าพยายามกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง แล้วตวัดสายตาไปมองนายตำรวจที่เดินไปดูโน้นรื้อนี่ค้นนั้นอยู่ และดูเหมือนจะเจอบางสิ่งที่ค้างอยู่ที่เครื่องคอมพิวเตอร์ เขาจึงตวัดสายตามามองหน้าไอ้เจ้าของห้อง และได้เห็นหน้ามันซีดลง เจ้าพ่อสื่อจึงยิ้มเหยียดในใจ แล้วพูดออกมา

“ได้ แต่เผอิญว่ากูรู้จักไอ้นักข่าวอิสระนั้นดีว่ามันมีสันดานยังไง และคนอย่างมันคงไม่มาหามึง โดยไม่มีอะไรแน่ จะบอกกูในห้องนี้ดีๆหรือจะไปบอกในห้องขัง”

“บอก บอกอะไรพี่ ฉันไม่มีอะไรจะบอก” เสียงที่กร้าวๆเริ่มอ่อนลง แต่นัยน์ตาหลุกหลิกมากขึ้น

“มึงเลือกแล้วใช่ไหม” ลพถาม และเมื่อมันไม่พูด เขาก็หันไปมองนายตำรวจที่ยืนอยู่หน้าคอมฯ แล้วพยักหน้าให้ แล้วภาพก็ปรากฎขึ้นบนจอ ลพกัดฟันเข้าหากันแน่น เมื่อเห็นว่าเป็นภาพอะไร ส่วนนายตำรวจก็ปิดแล้วดึงแผ่นออกมา แล้วเดินมาหยุดยืนข้างลพ ซึ่งจ้องหน้าไอ้เจ้าของห้องเขม็ง

“มันเอามาให้มึงใช่ไหม” ไอ้เจ้าของห้องยืนเงียบ ลพจึงพูดเสียงเย็น “ตอบ ถ้ามึงไม่ตอบ ภายในสามวินาที รับรองกูยัดมึงเข้าซังเตแน่” ลพบอกแล้วเริ่มนับ “หนึ่ง สอง สาม”

“ใช่” เสียงสามกับเสียงใช่ดึงขึ้นมาพร้อมกับนายตำรวจเพื่อนเจ้าพ่อสื่อดึงกุญแจมือออกมาพอดี

“แล้วมันพูดอะไรกับมึงบ้าง”

ลพถามแล้วยืนฟังไอ้เจ้าของห้องพูดออกมาอย่างหมดเปลือก จบแล้วเขาก็ตวัดสายตามามองเพื่อตำรวจ ซึ่งก็เอากุญแจมือสับลงบนข้อมือมันทันที มันโวยวายดังลั่น แต่ไม่มีใครสนใจจะฟัง แล้วพามันไปเข้าคุก ส่วนหนึ่งก็เพื่อป้องกันไม่ให้มันทำชั่วอีก อีกส่วนก็เพื่อกันมันไว้เป็นพยานจัดการไอ้นักข่าวอิสระ
*********

เช้าวันรุ่งขึ้นข่าวนางเอกดังไปจดทะเบียนสมรสกับสามีสุดที่รัก ก็ดังไปทั่วประเทศ สื่อหนังสือพิมพ์ นิตยสาร ทีวี ต่างเสนอข่าวที่น่ายินดีนี้โดยถ้วนทั่ว ทุกคนยินดีกับนางเอกดัง แต่คนที่ไม่ยินดีและสุดจะเจ็บแค้นมากกว่าใครก็คืออัคนาท เพราะเมื่อวานมีข่าวเธอให้สัมภาษณ์ว่าเชื่อมันมากกว่าเขา แล้ววันนี้ก็มีข่าวเธอควงมันไปจดทะเบียนสมรส ตอกย้ำให้เขาสุดแค้นมากขึ้นไปอีก งั้นแสดงว่าที่พ่อเลี้ยงเธอบอกเขาและที่เขาขู่เธอไป เธอไม่สนใจใช่ไหม

อัคนาทกัดฟันแน่น เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาหวังและรอ พังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี และคนแรกที่เขาจะจัดการก็คือนายจอน ธุรกิจทั้งหลายของมันที่เขาเกื้อกูลอยู่ต้องขาดสะบันลงไปเสียที คิดเสร็จอัคนาทก็โทรศัพท์ไปสั่งลูกน้องทันที เสร็จแล้วก็นั่งรอ ไม่นานโทรศัพท์มือถือเขาก็ดังขึ้น อัคนาทมองชื่อที่ปรากฎขึ้นมาแล้วยิ้มเหยียด เขาไม่รับสาย จนกระทั่งสัญญาณขาดไปและดังขึ้นมาใหม่อีกหลายครั้ง เขาก็ยอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย

“คุณทำอย่างนี้ธุรกิจของผมก็เจ๊งหมดนะซิ”

“นั่นแหละที่ผมต้องการ”

“หมายความว่าไง”

หึๆๆ อัคนาทหัวเราะเสียงเย็น แล้วตอบไป “นี่คุณพ่อไม่รู้หรือครับว่าทำไม ผมถึงทำ เอาหูเอาตาไปไว้ทีไหนเสียละครับถึงไม่รู้ว่าตอนนี้มีข่าวอะไรออกมาบ้าง หรือจะให้ผมบอก ก็ได้ ผมบอกก็ได้ว่าลูกเลี้ยงที่แสนดีของคุณพ่อ เธอจูงมือไอ้สารเลวนั้นไปจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้ว”

“อะไรนะ”

เสียงนายจอนดังมาอย่างตกใจ เพราะช่วงนี้เขามัวแต่หมกหมุ่นอยู่กับเรื่องศพคนตายกับล็อกเก็ต จนไม่ได้สนใจเรื่องอื่น และเสียงที่ดังออกมาก็ทำให้อัคนาทยิ้มหยัน ก่อนจะเชือดด้วยน้ำเสียงนิ่มๆ แต่แฝงความโหดร้ายไว้

“คราวนี้ก็รู้แล้วซิครับ ว่าทำไมผมถึงทำ และผมจะไม่ฟังอะไรอีกแล้ว คุณพ่อรอรับการล้มละลายได้เลย ผมรับรองว่าธุรกิจทุกตัวของคุณพ่อต้องพัง และเบื้องหลังที่น่ารังเกียจของคุณพ่อ ก็จะถูกเปิดเผย ผมจะจองล้างจองผลาญให้หมด”

“อย่าทำอย่างนั้นนะอัคนาท เราน่าจะยังคุยกันได้ หนทางยังมี วิธียังอีกมาก”

“สายไปแล้วครับ สายไปแล้ว เราจบสิ้นกันแค่นี้ ต่อไปนี้ผมจะทำให้ทุกคนที่ทำผมเจ็บ ผมแค้น ต้องจดต้องจำในสิ่งที่ทำกับผมไว้หมด”

“ถ้าคุณทำ คุณจะถูกแฉเหมือนกัน คุณคิดว่าคงสะอาดบริสุทธิ์เหมือนน้ำมะพร้าวหรือไง คุณมันก็โสมมไม่แพ้ผมเหมือนกัน ทั้งเรื่องนางแบบสาว เรื่องณดา และอีกหลายเรื่อง..”

“ซึ่งบางเรื่องคุณพ่อก็มีส่วนรู้เห็นด้วย” เสียงอัคนาทแทรกขึ้นมา “โดยเฉพาะเรื่องณดา ที่คุณพ่อพยายามยัดเยียดให้ผม วางแผนและกำกับไว้เพื่อให้เธอเป็นของผม ถ้าคุณพ่ออยากแฉก็เชิญตามสบาย แต่อย่าลืมว่าจะทำให้ลูกเลี้ยงที่ปั้นมาให้เป็นนางเอกดังต้องดับ และคงจะดับไปตลอดกาล เพราะมีคุณพ่อที่เลว แม้จะเป็นพ่อเลี้ยงก็เถอะ ต่อหน้าสื่อก็รักครอบครัว แต่เบื้องหลังก็แอบไปมีสัมพันธ์สวาทกับสาวๆ โดยไม่สนใจว่าจะเป็นลูกใครเมียใคร ขอให้ถูกตาต้องใจก็ขืนใจไม่เลือกหน้า และให้ผมปิดปากให้เกือบทุกราย แถมบางรายพอท้องก็ไม่รับแถมยังบังคับให้ไปทำแท้งอีก”

“อัคนาท ไอ้สารเลว”

“หึๆๆ คุณพ่อเพิ่งรู้หรือครับ ว่าเราสองคนก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ฉะนั้นก็ควรจะคิดให้ดี ว่าจะยอมเสียน้อยหรือเสียมาก หรือเสียจนไม่เหลืออะไรเลย”

อัคนาทตัดสัญญาณแล้วนั่งแสยะยิ้มคิดสมเพชนายจอนที่ป่านนี้คงร้อนเป็นไฟไปทั้งตัว เพราะความหายนะกำลังมาเยือน ซึ่งนายจอนก็เป็นอย่างที่อัคนาทคิดจริงๆ เขาปาโทรศัพท์ไปกระแทกผนังห้องทำงานอย่างสุดโกรธ หน้าแดง นัยน์ตาขวาง และกำมือเข้าหากันแน่น เพราะตอนนี้เขาเหมือนหมาที่ถูกต้อนเข้าหามุม ไม่ว่าจะหันซ้ายหันขวา ก็มีแต่กำแพงทึบ ไม่มีทางออกแถมยังถูกบีบเข้ามาเรื่อยๆ ทั้งเรื่องที่ลูกเลี้ยงคิดจะทำและเรื่องไอ้อัคนาทที่ทำไปแล้ว แล้วเขาจะทำยังไง จะยอมอยู่เฉยๆ ให้ภัยมาถึงตัว หรือจะดิ้นรนให้พ้นจากภัยที่คุกคาม

นายจอนนิ่งคิด และคิดว่าไม่มีทางที่เขาจะอยู่นิ่งให้กำแพงมาทับตัวตาย เมื่อซ้ายขวาไม่มีทางออก เขาก็จะต้องเดินหน้า แม้หลังจะชนฝาเขาก็จะสู้ จะกัดทุกคนที่ทำร้ายเขาให้ได้รับความเจ็บปวดเหมือนกัน
********
บนถนนที่เต็มไปด้วยรถยนต์หลายร้อยคันที่วิ่งตามกันไปหาจุดหมาย หนึ่งในนั้นเป็นรถเจ้าพ่อสื่อ ซึ่งขับออกมาจากบ้านมาตั้งแต่เช้าเพื่อไปหานายหัวคราม เพราะเรื่องเมื่อคืนที่ตามดูจนได้รู้ได้เห็น ต้องถึงหูคราม เพื่อที่จะได้คิดว่าจะจัดการยังไงต่อไป

สัญญาณไฟแดงตรงสี่แยกทำให้ลพชะลอรถจนหยุด แล้วปรายตามองโทรศัพท์มือถือของเขาที่ดังขึ้นมา ชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอ ทำให้เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูและพูดออกไปทันที “สวัสดีครับคุณแจรง มีข่าวด่วนข่าวดีข่าวร้ายอะไรมาบอกครับ” ลพหยอกเย้าตามประสาคนรู้จักที่ค่อนข้างสนิทกัน และได้ยินเสียงพี่เลี้ยงนางเอกดังหัวเราะมาเบาๆ ก่อนจะบอกว่า

“ข่าวดีคะ แต่คุณลพน่าจะทราบแล้ว เพราะใกล้ชิดกับคนที่เป็นข่าวอยู่”

“ใครครับ แล้วมีข่าวอะไรน่ายินดี”

“แสดงว่าคุณลพยังไม่ทราบจริงๆ”

“ครับ คือเช้านี้ผมมีเรื่องด่วนต้องทำ เลยยังไม่ได้ติดตามข่าวเลย”

“งั้นแจรงบอกให้ก็ได้ ข่าวดีที่ว่าและน่ายินดีเป็นที่สุดคือน้องณดาได้เป็นภรรยาที่สมบูรณ์แบบของนายหัวครามแล้ว”

“ยังไงครับ” ลพถามกลับมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นของคราม “หรือว่าน้องณดาจะมีน้องครับ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ยิ่งว่าข่าวดีอีก แต่ไม่ใช่คะ คือทั้งคู่ไปจดทะเบียนสมรสกันแล้วเมื่อวานนี้ค่ะ”

“จริงหรือครับ”

“คะ สื่อทุกสื่อตีข่าวที่น่ายินดีนี้กันยกใหญ่ เพราะตอนนั้นที่น้องณดาออกมาประกาศว่าแต่งงานแล้ว ยังมีคลุมเครือและสร้างความสงสัยให้กับทุกคน เพราะเธอประกาศแต่งงานแบบฟ้าผ่า แถมยังแต่งมาแล้วตั้งเดือน คราวนี้พวกปากหอยปากปูที่ชอบซุบซิบคงจะรูดซิบปากกันได้เสียที แถมตอนนี้โทรศัพท์ของแจรงก็มีสายเข้ามาเพื่อติดต่อขอสัมภาษณ์ทั้งคู่กันยกใหญ่... ”

จันทร์แจรงคุยให้ลพฟังอีกนิดหน่อย ก็วางสายไป ส่วนลพก็ยิ้มกับข่าวดีที่ได้ยิน แล้วดวงตาก็หรี่ลงนิดๆเพราะคิดบางอย่างออก แล้วเลี้ยวรถไปอีกทางแทนที่จะตรงไปหาครามอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก ไม่นานเขาก็ขับรถมาจอดอยู่หน้าร้านพักใจ แล้วลงจากรถ เดินตรงเข้าไปในร้าน ซึ่งตอนนี้ยังไม่เปิด แต่มีเด็กประจำร้านกำลังทำความสะอาดอยู่

“คุณกุลอยู่ไหน” ลพถาม พอได้คำตอบ ก็ก้าวยาวๆขึ้นบันไดไปยังชั้นบน มาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง ซึ่งเขาเดาได้ว่าคงเป็นห้องนอนของเธอ จึงเคาะประตู แล้วยืนรอ แต่จนแล้วจนเล่าก็ประตูก็ยังปิดสนิท จึงเคาะอีกครั้ง คราวนี้ประตูห้องค่อยๆเปิดออก

กุลนารากะพริบตาอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นเจ้าพ่อสื่อมายืนอยู่หน้าห้องนอนเธอ ก่อนจะกำคอเสื้อคลุมอาบน้ำที่ใส่อยู่ไว้แน่น เมื่อเห็นสายตาอันซอกแซกของเขาที่มองมา แล้วทำหน้าบึ้งใส่ ขณะที่ลพก็มองหน้านวลพวงแก้มนุ่มน่าสัมผัสอย่างเผลอๆ ก่อนจะเดินเข้ามาจนกุลนาราถอยเข้าไปในห้อง แล้วพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ออกไปนะคุณลพ”

ลพไม่สนใจคำพูดของกุลนารา เขาสนใจเสียงเพลงที่ดังแผ่วแววให้ได้ยินอยู่ในห้องเธอต่างหาก แล้วตวัดสายตามองไปรอบห้อง ก่อนจะตวัดกลับมามองใบหน้านวลแต่อ้อยอิ่งอยู่ที่ริมฝีปากสีระเรื่อ เมื่อเสียงร้องมาถึงท่อนที่ว่า ‘เพลงจูบใครคิดว่าไม่สำคัญ แต่เมื่อคุณจูบฉัน ทำไมฉันสั่นไปถึงหัวใจ’

ลพยิ้มตาพราว แต่กุลนาราต้องเม้มริมฝีปากไว้แน่น เพราะแก้มเธอเริ่มระเรื่อขึ้นอย่างอายๆ ก่อนจะคลายออกแล้วพูดเสียงดัง

“ออกไปนะคุณลพ คุณจะเข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ”

“อย่าเสียงดังน่ากุล เดี๋ยวใครก็คิดว่าผมทำอะไรคุณหรอก”

“ถ้าไม่อยากให้ใครคิดคุณก็ออกไปซิ”

“ไม่ได้ เพราะผมอยากให้เขาคิด และถ้าคุณยังไม่หยุดเสียงดัง ผมจะทำให้ความคิดเป็นความจริง”

“ก็ลองดู ถ้าฉันไม่ยิงคุณให้ดับอยู่ในห้อง ก็ไม่ใช่ฉันแล้ว”

“โหดจังคนสวย ผมไม่ทำอะไรหรอก แค่มาชวนไปข้างนอกด้วยเท่านั้น” ลพบอกแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ที่วางชิดติดผนังห้อง กุลนารามองตามพลางถาม

“ไปไหนคะ”

“ไปแต่งตัวเถอะ” ลพบอกโดยไม่หันมามอง แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าออก สายตามองชุดที่แขวนอยู่ภายใน แล้วดึงออกมาชุดหนึ่งก็เดินกลับมายื่นให้กุลนารา “ใส่ชุดนี้นะ ผมอยากเห็น”

กุลนารามองชุดสายเดี่ยวเข้ารูปกระโปรงสั้นแค่เข่าที่เขาซื้อให้เธอวันก่อน แล้วเธอซักเก็บไว้ แล้วตวัดสายตาขึ้นมองหน้าคม “บอกมาก่อนว่าจะพาไปไหน”

“ไม่บอก แต่ถ้าคุณไม่เอาไปใส่ ผมอาจจะปิดประตูห้อง แล้วทำอย่างที่เพลงดังอยู่ก็ได้”

กุลนาราอยากจะดื้อรั้น แต่ร่างสูงที่เดินคุกคามชิดเข้ามาทำให้ต้องรีบคว้าชุดมาถือไว้ แล้วเดินหลีกเขาไปเข้าห้องน้ำ ลพมองตามไปอย่างขำๆ แล้วเดินไปดูรูปถ่ายของเธอที่วางอยู่บนหัวเตียง ซึ่งมีตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก จนกระทั่งโต มีทั้งรูปถ่ายเดี่ยว ถ่ายคู่กับพ่อแม่และนางเอกดัง ณดา เม็กซ์

ลพยืนมองรูปเพลิน จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก เขาก็หันไปมอง แล้วได้เห็นหญิงสาวในแบบที่เขาไม่เคยเห็น ที่เคยคิดว่าเธอผอมบาง กลับอรชรกลมกลึงมีส่วนเว้าส่วนโค้งน่ามองจนต้องชื่นชมด้วยสายตา ยิ่งใบหน้าที่เคยใสไร้เครื่องสำอาง เวลานี้กลับมีสีสันอ่อนๆ แต่งเติมให้หวานขึ้น โดยเฉพาะริมฝีปากสีชมพูอ่อน แล้วดูหวานซ่อนเปรี้ยวเพราะเส้นผมนุ่มที่ยาวเคลียบ่าลงมาปิดทรวงอกอิ่มอยู่บางเบา

กุลนาราแทบจะทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจ้าพ่อสื่อมองตาไม่กะพริบ เธอยกมือขึ้นลูบแขน ปัดผม ดึงชุดที่ใส่อยู่อย่างไม่มั่นใจ ยิ่งเห็นลพจ้องไม่เลิกก็ยิ่งเขิน แล้วจะเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ แต่ลพก้าวพรวดเดียวมาขวางไว้เสียก่อน แล้วบอกว่า

“ทาลิปใหม่ได้ไหมกุล”

“ทำไมคะ”

ลพไม่บอกแต่ดึงร่างบางเข้ามาชิด และพอกุลนาราเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็ก้มหน้าลงจนริมฝีปากแนบกับริมฝีปากสีชมพูอ่อนของกุลนารา แล้วจูบแผ่วก่อนจะกดลึกเข้าไปหาความหวานภายใน และหยอกเย้าเคล้าคลอจนชื่นใจก็ถอนริมฝีปากออกมา กุลนาราที่ได้คำตอบจากการกระทำของเขาได้แต่ยืนหน้าแดงก่ำ และพอลพปล่อยมือ ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็เดินออกมาในสภาพเรียบร้อย ริมฝีปากมีสีชมพูอยู่เหมือนเดิม ลพมองแล้วยิ้มอย่างพอใจ แล้วจะพาเธอออกจากห้องไปก่อนจะอดใจไว้ไม่ได้ แต่กุลนารากลับไม่ยอมเดินตาม จึงถามด้วยสายตา เสียงหวานๆจึงบอกว่า

“ขอเปลี่ยนชุดก่อนได้ไหมคะ”

“ทำไม”

กุลนาราไม่ตอบ แต่ดึงชุดที่ใส่อยู่อย่างไม่มั่นใจ ลพจึงบอกว่า “ถ้ายังไม่เลิกดึง เดี๋ยวผมจับถอด แล้วเราก็ไม่ต้องไปไหนกัน ดีไหม”

กุลนาราเม้มริมฝีปากนิดๆ แล้วยอมเดินตามแรงดึงของลพออกจากห้องอย่างไม่ค่อยมั่นใจเพราะเธอไม่เคยใส่ชุดอย่างนี้มาก่อน ลพจึงโอบเอวบางให้มาชิดตัว แล้วจูบขมับให้เธอเบาๆพร้อมกับบอกให้เธอมั่นใจว่า
“สวยแล้วกุล ถึงใครจะมองว่าไม่สวย แต่คุณสวยที่สุดในสายตาผม”
***********
แสงสว่างส่องเข้ามาในห้องนอนของนายหัวคราม ที่นอนกอดหญิงสาวที่เขารักอยู่ เจ้าของห้องยังนอนหลับอยู่ ขณะที่ณดานั้นตื่นนานแล้ว แต่ไม่ยอมลุกไปไหน เพราะอยากอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เธอรัก แล้วยิ้มออกมาอย่างเขินๆเมื่อคิดถึงค่ำคืนที่ผ่านมา แล้วยิ้มมากขึ้นเมื่ออ้อมแขนแกร่งโอบกระชับตัวเธอให้แนบชิดแล้วครามก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะหลุบลงมองใบหน้างามที่แนบอยู่ที่อก แล้วยิ้มให้อย่างที่เธออยากเห็น ก่อนพลิกตัวนอนตะแคง แล้วจับมือขึ้นมานับนิ้ว ณดาหน้าแดงซ่าน แล้วพยายามเม้มริมฝีปากข่มไว้ “พอแล้วคะ”

“ยังไม่ครบสี่เลย”

“ณดาไม่ไหวแล้วคะ”

“จริงเหรอ”

“คะ” ณดาพยักหน้ารับ ครามจึงยิ้มกว้าง แต่แววตานิ่งลึก แล้วจุ๊บริมฝีปากอิ่มเบาๆ ก่อนจะลุกล้ำเข้าไปหาความหวาน และจูบจนณดาเริ่มเผลอไผลไปกับความเร่าร้อนของอารมณ์ แล้วปลายนิ้วและฝ่ามือเริ่มปลุกเร้าร่างอรชรที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม จนร่างบางเริ่มตอบสนอง เปลวไฟสวาทก็เริ่มลุกขึ้นมา แต่ต้องหยุดอยู่แค่นั้น เมื่อสัญญาณมือถือดังขึ้น ครามไม่อยากจะยื่นมือไปรับ แต่เขารู้เรื่องทั้งหมดมันยังไม่จบ จึงต้องหยิบโทรศัพท์มาแนบหู ไม่นานก็วางลง

“มีอะไรคะ” ณดาที่เริ่มหลุดจากมนต์รัก ถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นหน้าคมขรึมลงเล็กน้อย

“ไม่มีอะไรหรอก แค่ลพจะบอกว่าจะมาหา”

“คุณลพจะมา แสดงว่าต้องมีเรื่อง ใช่เรื่องที่ยังคาค้างอยู่หรือเปล่า”

“ใช่ ลุกเถอะ ส่วนที่เหลือฉันฝากไว้ก่อน” ครามว่าแล้วลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะกลับมาเท้าแขนคร่อมร่างบางไว้ เมื่อได้ยินเสียงยั่วมาอย่างไม่จริงจังว่า

“ณดาไม่มีดอกเบี้ยให้นะคะ”
ครามเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ แล้วบอกว่า “งั้นให้ลพรอไปก่อน” พูดจบเขาก็ไม่ฟังเสียงทักท้วงของณดาที่พยายามจะพูดออกมาว่าล้อเล่น แต่ถูกครามเล่นตัวอย่างเร้าร้อนและปรารถนาเธอจนครบสี่ ก็อุ้มร่างบางเข้าห้องน้ำ แล้วออกมาแต่งตัว ก่อนจะพากันออกมาจากห้อง ซึ่งพอดีกับที่รถของลพขับผ่านประตูรั้วเข้ามาพอดี

ครามจูงมือณดาออกไปยืนรอลพอยู่ที่หน้าบ้าน ขณะที่ลพก็จูงมือกุลนาราเดินมาหาทั้งคู่ ซึ่งก็จับตามองการมาของทั้งสองคน โดยเฉพาะณดาที่มองมือเพื่อนรักที่อยู่ในมือเจ้าพ่อสื่ออย่างแปลกใจ กุลนาราจึงบิดมือออกจากมือลพ แต่ลพไม่ยอมปล่อย และพอเดินมายืนอยู่ตรงหน้าครามและณดา และเห็นสายตาที่มองมา ลพก็พูดออกมาว่า

“แฟนฉัน”

*********

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่ะ



pream
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 ม.ค. 2555, 17:15:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 ม.ค. 2555, 17:15:13 น.

จำนวนการเข้าชม : 11754





<< ตอน 6   
Liwporn 31 ม.ค. 2555, 17:22:45 น.
อิอิ บทจะหวานก็น้ำตาลเรียกพี่เลยนะค่ะนายหัวคราม ลพก็ใช่ย่อยน๊า


เพชร 31 ม.ค. 2555, 17:27:21 น.
โห อ่านไปยิ้มไปเลยค่ะ
น่่ารักจังเลย


nako 31 ม.ค. 2555, 17:29:02 น.
น่ารักอ่ะ


nongnong79 31 ม.ค. 2555, 17:56:27 น.
หวานค่ะน่ารักทั้งสองคู่


ริมทาง 31 ม.ค. 2555, 18:07:58 น.
น่าัรักอ่ะ...


คิมหันตุ์ 31 ม.ค. 2555, 18:46:27 น.
ห้าห้า พ่อลพติดเชื้อความหวานจากนายหัวมารึป่าวเนี่ย?


anOO 31 ม.ค. 2555, 18:56:14 น.
ความหวานของสองคู่นี้ กินกันไม่ลงเลยจริงๆ
พอจะรู้แล้วว่าพ่อณดาเกี่ยวข้องกับดาหลายังไง แต่น่าจะมีผู้สมรู้ร่วมคิดอีกนะ


goldensun 31 ม.ค. 2555, 19:07:57 น.
ว้าวววว อย่างนี้ฝ่ายตรงข้ามมาแบบไหน รับได้หมดสิ กำลังใจดีแล้ว


น้องแสตมป์ 31 ม.ค. 2555, 19:15:06 น.
หวานซ้าาาาา


KaPoOk 31 ม.ค. 2555, 19:30:27 น.
น่าร๊ากกกกกกกกอ่ะ


tonrang 31 ม.ค. 2555, 19:52:47 น.
ขอกรี๊ด อย่างเดียวค่ะ หึหึ


วิลาสิณี 31 ม.ค. 2555, 19:57:39 น.
ขอให้คุณแม่หายไวๆ นะคะ ^^


นกขมิ้น 31 ม.ค. 2555, 20:20:31 น.
เหมือนกันค่ะขอให้คุณแม่หายไว ๆ นะคะ


นกขมิ้น 31 ม.ค. 2555, 20:47:35 น.
ว้าว ๆ หวานสุดยอด


wii 31 ม.ค. 2555, 21:24:26 น.
หวานสบัดทั้งคู่เล๊ย เฮ้อในที่สุดณดาก็เจอความสุขกับเขาเสียที เเล้วอีตาพ่อเลี้ยงล่ะจะทำร้ายเเม่ของณดาหรือเปล่านี่สิปัญหา


omelate 31 ม.ค. 2555, 22:25:34 น.
หวานจัง ดีจัง อิอิ


sirynth 31 ม.ค. 2555, 23:11:30 น.
love both couples. Hope your mom get well soon ka.


CAMILLA 1 ก.พ. 2555, 00:22:08 น.
นายลพพูดมาได้ขอยัยกุลรึยังจ้ะ
นายหัวก้อหวานซ้ามดขึ้น ขอตั้ง 4 ณดาอ่วมอรทัยเลย
ปล.ขอให้คุณแม่หายไวๆน้าคะ


Zephyr 1 ก.พ. 2555, 00:29:52 น.
หวานเว่อร์ทั้งสองคู้เลยอ่ะ ^^
นายหัวก็ใบ้หวยครบสี่ก่อนลพจะมาซะด้วย ทำเวลาเก่งจริง อิอิ เขินนน
พ่อเลี้ยงต้องมีส่วนในเรื่องดาหลาแน่ๆ ยิ่งจากคำพูดของอัคนาทแล้วเนี่ย น่าสงสัยว่าจะเป็นคนลงมือข่มเหงดาหลานะเนี่ย เตรียมหลุมศพให้ตัวเองได้เลย ไม่ตายดีแน่ๆ นายหัวไม่เอาไว้หรอกนับถอยหลังได้แล้ว


XaWarZd 1 ก.พ. 2555, 01:36:27 น.
น่ารักซะนายลพ แม่ณดาจะโดนหางเลขด้วยเปล่าเนี่ย อัคนาทนี่แย่จริงๆ


Pampam 1 ก.พ. 2555, 02:41:10 น.
นายหัวเปลี่ยนไป อิ๊อิ๊ ขอให้คุณแม่หายไวๆนะคะ ไรเตอร์ดูแลสุขภาพด้วยค่ะ


เด็กหญิงม่อน 1 ก.พ. 2555, 03:09:39 น.
กรี๊ดดดด นายหัวคราวหวานมากกกกกก
นายลพก็ขี้ตู่ 555


yellowblob 1 ก.พ. 2555, 03:23:40 น.
ahhh so cuteee


moohin 1 ก.พ. 2555, 07:52:09 น.
คู่ลพน่ารักอ่ะ


ANNA1999 1 ก.พ. 2555, 09:50:13 น.
ต้องอย่างงี้ซิ นายหัวคราม กว่ารักจะลงตัวก็ต้องลุ้นกันจนตัวโก่ง หวานได้อีกเยอะ ตอนหน้ามาเร็วๆๆ นะค่ะ


nunoi 1 ก.พ. 2555, 10:33:54 น.
นายหัวครามหวานได้อีกน่ะ ส่วนนายลพน่ารักมากๆ อ่ะ


Sir0737 1 ก.พ. 2555, 10:41:53 น.
ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ อิจฉา ณดา กับน้องกุล ต้องไปหาน้ำแข็งมาประคบตาก่อนร้อนไปหมดแล้ว...
ขอให้คุณแม่หายไวๆ นะค่ะ


princesnowman 1 ก.พ. 2555, 10:46:59 น.
ตอนนี้น่ารักทั้ง 2 คู่เลย อ่านไปยิ้มไป ^______^


kaero 1 ก.พ. 2555, 11:07:54 น.
หวานกันทั้งเพ่


kaero 1 ก.พ. 2555, 11:08:21 น.
ขอให้แม่หายป่วยเร็วๆๆนะพี่เปรม


silverraindrop 1 ก.พ. 2555, 11:57:06 น.
ว้าว ว้าว ว้าว หวานซะ.... คนอ่านอิจฉานะเนี่ย


รอรัก 1 ก.พ. 2555, 13:19:44 น.
wow wow wow อิจฉา จัดไปใกล้ ได้รู้ล่ะว่าเรื่องเราเป็นงัย นายพ่อเลี้ยงนี่น่าดูชมน่ะนะ


padeedee 1 ก.พ. 2555, 14:20:13 น.
พ่อนักข่าวลพ รุกหนักจริงๆ ^^


เพลา 1 ก.พ. 2555, 15:19:33 น.
หวานๆๆๆ กันทั้งสองคู่เลย


แว่นใส 1 ก.พ. 2555, 18:28:22 น.
น่าอิจฉาจริงเชียว


nutcha 1 ก.พ. 2555, 19:32:34 น.
หวานทั้งคู่เลย ขอให้คุณแม่หายเร็ว ๆ นะค่ะ


เก่งวิชา 1 ก.พ. 2555, 20:39:30 น.
หวานเกิ้นนนน อิจฉาาาาค่า


tutas 2 ก.พ. 2555, 10:26:37 น.
พยายามแล้วค่ะุคุณพรีม แต่มันหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ ค่ะ สำหรับตอนนี้ ^___________________________^


เคสิยาห์ 2 ก.พ. 2555, 22:28:23 น.
คู่นั้นหน่ะ ไม่เข่าอ่อนกันบ้างรึ


Pampam 3 ก.พ. 2555, 00:53:26 น.
คุณเปรมขาพานายหัวกับณดามาเสิร์ฟหน่อยค่ะ อยากอ่านต่อ:)


karaboon 3 ก.พ. 2555, 16:20:49 น.
รักจริงอะไรจริงเลยนายหัวคราม น่ารักทั้งคู่เลย ขอคู่ของเจ้าพ่อสื่อให้หวานมากว่านี้นะค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณแม่สุขภาพแข็งแรงขึ้นหายป่วยไวไวนะค่ะ


kapooknoi 4 ก.พ. 2555, 00:01:07 น.
กรี๊ดดด คุณลพเท่ห์ได้ใจ "แฟนฉัน" ^^


XaWarZd 20 มี.ค. 2555, 22:29:00 น.
หายไปนานแล้วนะเมื่อไหร่จะกลับมาจ๊ะ


สิรินภา 19 ก.ค. 2555, 13:40:25 น.
น่ารักอะ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account