ซ่อนรักซ่อนเสน่หา
หากจะมีรัก จงอย่ากังขากับความรัก
Tags: กิตติกวิน + เอื้อเอ็นดู
ตอน: ชะตาลิขิต บทที่ 1
สวัสดีค่ะเพื่อนๆนักอ่านที่น่า่รัก
คิดถึงกันบ้างไหมคะ หลังจากเก็บตัวเพื่อเข้าประกวดนางงาม 555555
ในที่สุดซ่อนรักซ่อนเสน่หา โฉมใหม่ก็รีไรท์เสร็จแล้ว
ีรบกวนเพื่อนๆช่วยอ่าน ช่วยออกความเห็นด้วยค่ะ
คิดถึงที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดด
ป.ล.เรื่องนี้ลงไม่ได้จบนะคะ
******
บทที่ 1
ชะตาลิขิต
เสียงจ้อกแจ้กของผู้คนและรถสิบล้อขนของดังขึ้นอยู่ตรงริมรั้วไม้ระแนงของคฤหาสน์สไตล์โมเดิร์นหลังหนึ่ง ตรงรั้วนั้นปลูกต้นเล็บมือนางซึ่งกำลังออกดอกสีชมพูแซมขาวจนมองแทบไม่เห็นใบ ทำให้กิตติกวิน เควินพิชัยภูษิต หนุ่มน้อยลูกครึ่งไทย-อังกฤษวัยสิบสองขวบต้องลุกขึ้นจนเต็มความสูง เด็กหนุ่มเป็นทายาทของประธานบริษัทห้างสรรพสินค้าชั้นนำของอังกฤษ ซึ่งมีมารดาเป็นทายาทและได้แต่งงานกับบิดาของหนุ่มน้อยกิตติกวิน จากนั้นเป็นผู้นำเข้ามาเปิดสาขาในเมืองไทยจนโด่งดังขึ้นมาอยู่ระดับแถวหน้าของเอเชีย เด็กหนุ่มจึงมีดวงตาสีน้ำทะเลคมบาดใจ ผมรองทรงสีน้ำตาลอ่อน แต่ผิวกลับเป็นสีแทนเหมือนทางบิดา ใบหน้าคมเข้มไม่ว่าจะเป็นปาก คิ้ว คาง รวมถึงจมูกโด่งได้รูปสวย
เจ้าของดวงตาสีน้ำทะเลที่กำลังอ่านหนังสือภาษาอังกฤษอยู่บนบ้านต้นไม้ซึ่งสร้างอยู่บนต้นพิกุลต้องเดินไปมองตรงหน้าต่างบานเล็ก แต่พอรู้ว่าเป็นการขนย้ายข้าวของเครื่องใช้เข้ามาอยู่ในบ้านเรือนไทยที่ย้ายทั้งหลังมาปลูกลงในผืนดินซึ่งเจ้าของเป็นคุณย่าที่เขาเคารพนับถือ เพราะเป็นเพื่อนสนิทกับคุณย่าของเขา ทำให้หนุ่มน้อยต้องวางหนังสือลงบนโต๊ะใกล้หน้าต่าง แล้วปีนออกไปยืนบนกิ่งของพิกุลต้นใหญ่เพื่อสังเกตการณ์ตามประสาหนุ่มน้อยที่ฝันอยากจะเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ตั้งแต่จำความได้
“พี่ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นเหรอคะ?” เสียงเจื้อยแจ้วร้องถามมาจากริมรั้วของบ้านเรือนไทย ทำให้คนบนต้นไม้ต้องก้มหน้าลงไปมอง สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆอยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูหวานบานฟูฟ่อง ใบหน้ากลมแป้นจิ้มลิ้ม แก้มสองข้างยุ้ยจนน่าหยิกเพราะมีสีชมพูระเรื่อ ปากสีชมพูเข้มจัด แต่ดวงตาสีดำกลมโตเหมือนสีของเม็ดลำไยนั้นหวานจับใจ คิ้วเรียวสวยได้รูป แผงขนตางอนยาวกระพริบปริบๆเมื่อยังไม่ได้คำตอบอย่างที่ต้องการ
“พี่พูดไม่ได้เหรอคะป้าหวิน” เด็กน้อยหันไปถามพี่เลี้ยงที่ยืนจูงมืออยู่ข้างๆ
“พูดได้ค่ะคุณเอื้อ ว่าแต่คุณวิน ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นคะ”
“อ่านหนังสือ” หนุ่มลูกครึ่งตอบเป็นภาษาไทยชัดแจ๋ว เพราะถูกฝึกให้พูดทั้งสองภาษามาตั้งแต่เล็ก
“อ่านหนังสืออะไรเหรอคะ นิทานภาษาอังกฤษหรือเปล่า ป้าจะได้ฝากอ่านให้น้องฟังบ้าง”
“น้องจะฟังภาษาอังกฤษออกเหรอครับ”
“ก็คุณวินแปลให้น้องฟังไงคะ แต่ตอนนี้ลงมาก่อนเถอะค่ะ ป้าจะฝากให้ช่วยดูน้องหน่อย” ป้าหวินหรือสมถวิลเอ่ยชวนเด็กชายตัวโตหลานชายของคุณย่าวิไล เพื่อนสนิทคุณย่าจำเริญของเด็กหญิงตัวน้อย
“พี่พูดไทยได้เหรอคะ” คำถามซื่อๆพร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสา เรียกรอยยิ้มให้เกิดขึ้นในดวงตาคู่คมสีน้ำทะเลของหนุ่มน้อยตัวสูงโย่งที่ยังนั่งห้อยขาอยู่บนกิ่งของต้นพิกุล
“พูดได้สิ พี่เป็นคนไทยนี่”
“แล้วทำไมเหมือนฝรั่งล่ะคะ”
“คุณพี่เขาเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษค่ะคุณเอื้อ” พี่เลี้ยงวัยกลางคนก้มลงบอกเด็กช่างสงสัย
“เป็นยังไงเหรอคะ?”
“หูย นึกแล้วเชียวว่าต้องถามต่อ เอาเป็นว่าคุณเอื้อถามพี่เขาเองแล้วกัน คุณวินคะป้าฝากคุณหนูนั่งเล่นที่บนบ้านต้นไม้ด้วยแล้วกันนะ” สมถวิลเงยหน้าขึ้นไปบอกหนุ่มน้อยบนต้นไม้
“แล้วป้าจะไปไหนเหรอครับ”
“จะไปช่วยท่านดูแลย้ายของค่ะ ไม่มีแม่บ้านมาด้วยก็ลำบากอย่างนี้ละ”
ใบหน้าคมเข้มของหนุ่มน้อยลูกครึ่งเชื้อสายไทยอังกฤษชะเง้อมองไปยังข้าวของที่ถูกขนวางเกลื่อนสนามหญ้าหน้าบ้านด้วยความสนใจ เพราะเท่าที่เห็นมีเพียงหนุ่มใหญ่ในชุดสีกากีของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์กำลังบงการลูกน้องซึ่งอยู่ในชุดกางเกงขายาวสีกากี กับเสื้อยืดคอกลมสีขาวขลิบแดง
“ป้าหวินไปช่วยพ่อสิคะ เอื้อนั่งตรงนี้ก็ได้” เสียงใสๆดังขึ้นทำให้หนุ่มน้อยต้องหันมาสนใจแล้วจัดแจงปีนลงจากบ้านต้นไม้ของตน จากนั้นก็แหวกเถาของต้นพวงชมพูซึ่งเป็นรูโหว่ของรั้ว แล้วรอดพาตัวเองเข้ามายังอาณาบริเวณของเพื่อนบ้านคนใหม่
“ป้าหวินไปเถอะครับ ผมดูแลน้องเอื้อเอง”
“ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้นป้าฝากน้องหน่อยนะ เดี๋ยวค่อยมารับอีกที”
หนุ่มน้อยวัยสิบสองขวบรับคำ แล้วหันมาพยักหน้าชวนให้เดินตาม
“จะไปไหนเหรอคะ”
“ถ้าอยากรู้ก็ตามมา”
“พ่อบอกไม่ให้เอื้อไปกับคนแปลกหน้า” ร่างกลมป้อมในชุดสีชมพูยืนกอดอก เชิดหน้ายื่นคำขาดราวกับผู้ใหญ่ตัวโต
“จะแปลกได้ยังไง ก็ป้าหวินฝากเราไว้กับพี่”
“เอื้อยังไม่รู้จักชื่อพี่เลย ก็ต้องเป็นคนแปลกหน้าสิคะ”
“พี่ชื่อกิตติกวิน เควิน พิชัยภูษิต”
“ทำไมชื่อยาวจังคะ ”
“เรียกพี่วินก็ได้ แล้วชื่อพี่ก็ไม่ได้ยาว มันมีชื่อกลางของคุณตาพี่กับนามสกุลของพ่อด้วยไง”
“อ๋อ พี่วิน” เด็กน้อยทวนชื่อด้วยเสียงหวานใส
“รู้จักชื่อแล้ว เราก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าแล้วนะ”
“ยังค่ะ เพราะพี่วินยังไม่รู้จักชื่อของเอื้อ”
คำพูดแสนซื่อทำให้หนุ่มน้อยต้องคุกเข่าลงบนสนามหญ้าสีเขียวสวย เมื่อนึกสงสารเด็กน้อยที่ต้องแหงนคอคุยกับเขา
“ก็เราน่ะชื่อเอื้อไม่ใช่เหรอ”
ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายไปมาด้วยท่าทางอมภูมิ
“ยังไม่ครบค่ะ ยังมีต่อท้ายอีกสองคำ”
“อืม..ถ้าอย่างนั้นชื่อเอื้ออาทร”
“ม่ายช่าย” หนูน้อยลากเสียงยานคาง
“ถ้าไม่ใช่เอื้ออาทร ก็ต้องเป็นเอื้อ เอื้อ เอื้ออะไรน๊า ?” หนุ่มน้อยกิตติกวิน แสร้งทำท่าครุ่นคิด เรียวปากหยักได้รูปเม้มเพื่อกลั้นยิ้มกับดวงตากลมโตที่ไหวระริก เหมือนกับดวงหน้าที่ดูจะเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ เพราะลุ้นว่าเขาจะทายชื่อได้ถูกไหม
“อ้อ นึกออกแล้ว!” หนุ่มน้อยเปล่งเสียงออกไปทำให้หนูน้อยสะดุ้งโหยงแล้วเผลอเปล่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ
“ถ้าไม่ใช่เอื้ออาทร ก็ต้องเอื้อเอ็นดูใช่ไหม”
“เย้ พี่วินเก่งจังค่ะ ทำไมถึงทายถูกล่ะคะ”
“พี่เก่งไงครับ” กิตติกวินแกล้งพูดเอาดีใส่ตัว แต่แท้ที่จริงแล้ว เขาพอจะรู้จากคุณย่ามาบ้างว่า หลานสาวกำพร้าของคุณย่าจำเริญชื่อเอื้อเอ็นดู จะย้ายตามพ่อที่เป็นนายตำรวจเข้ามากรุงเทพฯหลังสูญเสียมารดาไปด้วยโรคภัยไข้เจ็บที่รักษาไม่หายอย่างมะเร็ง
“พี่วินจะพาเอื้อขึ้นไปบนบ้านต้นไม้หรือเปล่าคะ”
“อยากขึ้นไหมล่ะ”
“อยากค่ะ แต่เอื้อกลัวตก เอื้อไม่เคยปีนต้นไม้มาก่อนเพราะแม่บอกว่าเป็นผู้หญิงต้องเรียบร้อยห้ามซุกซน” เด็กหญิงทวนคำสั่งของมารดาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย เพราะเพิ่งจะสูญเสียผู้เป็นแม่ไปอย่างไม่มีวันกลับเมื่อเกือบหกเดือนก่อน
“ถ้าอย่างนั้นก็เกาะหลัง พี่จะพาปีนขึ้นเอง”
“จะตกไหมคะ” ถามแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองความสูงของบ้านต้นไม้
“ไม่ตกถ้าเกาะหลังพี่แน่นๆ” บอกแล้วก็ทรุดเข่าลงนั่งให้ร่างกลมป้อมได้ปีนขึ้นเกาะหลัง หนุ่มน้อยจึงลุกยืนแล้วจับแขนของเด็กน้อยให้จับลงมายังต้นคอของตน ก่อนจะเหนี่ยวตัวเองปีนขึ้นบ้านต้นไม้ด้วยความชำนาญ
“หูย เหมือนบ้านในทาร์ซานเลยค่ะ” น้ำเสียงที่เอ่ยตื่นเต้นดีใจ เมื่อถูกปล่อยลงจากหลังลงมายืนบนพื้นไม้สนที่ถูกขัดถูจนเรียบลื่นลงชแล็กสีน้ำตาลไหม้ ตรงใกล้หน้าต่างยังมีเตียงเดี่ยวทำจากไม้สนวางตั้งเคียงข้างกับโต๊ะหนังสือ รวมถึงตู้ไม้ขนาดเล็กที่บรรจุหนังสืออ่านเล่นทั้งไทยและต่างประเทศ นอกจากนั้นยังมีตู้เย็นใบเล็กบรรจุอาหารเครื่องดื่มสำเร็จรูปอีกเล็กน้อย
“แล้วรู้ไหมว่าแฟนทาร์ซานชื่ออะไร”
ดวงหน้าไร้เดียงสาพยักรับ
“ชื่อเจนค่ะ ตอนแม่อยู่ แม่อ่านการ์ตูนเรื่องทาร์ซานให้ฟังบ่อยๆ”
“ถ้าตอนนี้พี่เป็นทาร์ซาน แล้วเราน่ะอยากเป็นเจนไหม”
“ถ้าอยากเป็นต้องทำไงเหรอคะ”
“โน่น เปิดตู้เย็นหาน้ำมาให้ทาร์ซานเควินดื่มซะดีๆ” นิ้วเรียวชี้ไปยังตู้เย็น แล้วนั่งเหยียดยาวพิงหลังกับฝาผนังของบ้านหลังกะทัดรัด ดวงตาสีน้ำทะเลเจือด้วยรอยยิ้มยามมองร่างกลมป้อมในชุดสีชมพูฟูฟ่องเปิดตู้เย็นแล้วหยิบกระป๋องน้ำอัดลมเดินมาส่งให้เขาอย่างไม่เกี่ยงงอน
“ที่แท้พี่วินอยากดื่มน้ำ”
กิตติกวินหัวเราะชอบใจเมื่อเด็กน้อยรู้ทันความคิดของตน
“พี่วินมีแฟนหรือยังคะ” เสียงใสๆพร้อมรอยยิ้มยามทรุดลงนั่งข้างๆ
“เป็นเด็กเป็นเล็ก รู้เหรอว่าแฟนเป็นยังไง” หนุ่มน้อยถามยิ้มๆมือก็ดึงฝากระป๋องเครื่องดื่มเปิด
“รู้ค่ะ ในโรงเรียนอนุบาลที่เอื้อเรียน เพื่อนๆเขาก็มีแฟนตั้งหลายคน”
“แก่แดด”
“เป็นยังไงเหรอคะแก่แดด” เด็กน้อยเอียงคอถามด้วยดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์
“ก็อย่างเรานี่แหละเขาเรียกว่าแก่แดด ตัวนิดเดียวพูดเรื่องแฟน”
“แล้วพี่วินตัวไม่นิดก็พูดเรื่องแฟนได้สิคะ”
“ย้อนเก่งนักนะเรา พี่ยังไม่มีแฟน พี่ต้องเรียนหนังสือให้จบ โตขึ้นพี่จะเป็นตำรวจ”
“เหมือนพ่อของเอื้อเหรอคะ”
“.ใช่ แล้วน้องเอื้อชอบตำรวจไหม”
“ชอบสิคะ เพราะพ่อของเอื้อเป็นตำรวจ แล้วถ้ามีแฟน แฟนของเอื้อก็จะเป็นตำรวจ”
หนุ่มน้อยกิตติกวินต้องส่ายหน้าเบาๆกับอาการลอยหน้าลอยตาอย่างภูมิอกภูมิใจ
“พี่วินจะเป็นตำรวจไหมคะ เอื้อจะได้เป็นแฟนกับพี่วิน”
หนุ่มน้อยหลุดหัวเราะกับคำพูดแก่แดดของเด็กไร้เดียงสา
“ไปหาคุณย่ากันดีกว่า ท่านมีขนมในโหลเยอะแยะเลย”
“คุณย่าวิไลใช่ไหมคะ คุณยายบอกว่ามาถึงแล้วให้มากราบคุณย่าวิไลด้วยค่ะ”
“รู้จักคุณย่าของพี่ด้วยเหรอ”
ดวงหน้าสวยใสพยักรับพร้อมรอยยิ้ม
“รู้สิคะ คุณยายเล่าให้ฟัง”
“แล้วทำไมคุณยายไม่มากรุงเทพฯด้วยล่ะ”
“คุณยายต้องอยู่กับคุณตาไงคะ แต่เอื้อเป็นลูกพ่อ พ่อบอกว่าต้องอยู่กับพ่อเท่านั้น” หนูน้อยรายงานเสียงแจ๋ว
“ถูกต้องแล้ว ลูกก็ต้องอยู่กับพ่อกับแม่”
“แต่เอื้อไม่มีแม่แล้วนี่คะ” หนูน้อยทำท่าจะร้องไห้ จนพี่ชายวัยสิบสองต้องจับร่างในชุดสีชมพูฟูฟ่องมานั่งลงบนตักของตนด้วยความสงสาร
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่จะเป็นพี่ชายของน้องเอื้อเอง”
“จริงเหรอคะ ดีใจจัง” ใบหน้านวลเนียนซุกซบลงบนซอกอก รอยยิ้มไร้เดียงสาแตะแต้มอยู่บนผิวแก้มสีชมพูระเรื่อ และริมฝีปากสีแดงจัด ในดวงตาส่องประกายเจิดจรัสด้วยความยินดีที่จะมีพี่ชายมาเป็นเพื่อนใหม่กับสถานที่ใหม่ที่ไม่คุ้นเคย หลังจากที่ต้องย้ายตามบิดาไปต่างจังหวัดหลายแห่ง สุดท้ายเมื่อมารดาไม่สบายและถึงแก่ชีวิต พร้อมกับที่บิดาย้ายเข้ามารับตำแหน่งในกรุงเทพฯ เด็กหญิงจึงมีโอกาสได้เข้ามาเติบโตใช้ชีวิตในเมืองหลวงด้วยวัยห้าขวบตั้งแต่นั้นมา
*********
“พี่วินกลับมาแล้วเหรอคะ” เด็กสาวเอื้อเอ็นดูร้องถามเสียงใส ก่อนจะวิ่งโผเข้าหาร่างสูงสง่าในชุดนักเรียนนายร้อยปีสุดท้ายด้วยความดีใจ เมื่อชายหนุ่มเปิดประตูรั้วไม้ระแนงเข้ามาในอาณาเขตของบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ ทำให้กิตติกวินต้องอ้าแขนรับร่างผอมบางไว้เพียงหลวมๆเพราะเริ่มรู้สึกว่าไม่เหมาะสมหากจะมีการโอบกอด เนื่องจากเขาเป็นแค่พี่ชายข้างบ้านที่เติบโตมาด้วยกันอย่างสนิทสนม แม้คนในบ้านกวีสินจะไม่มีใครรังเกียจเขาก็ตาม
กิตติกวิน เควิน พิชัยภูษิตเลือกที่จะเรียนตามความฝัน แล้วบอกกับผู้เป็นพ่อว่าจะกลับมารับหน้าที่ผู้บริหารเมื่อเขาอิ่มตัวกับการเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์
“น้องเอื้อทำอะไรอยู่” ว่าที่นายร้อยเอ่ยถามเสียงทุ้มก่อนจะปล่อยร่างผอมบางให้เป็นอิสระ แล้วเดินตามมานั่งบนผืนเสื่อใต้ร่มเงาของต้นพิกุลที่แผ่กิ่งก้านสาขาข้ามอาณาบริเวณจากบ้านของเขาเข้ามา
“กำลังทำการบ้านค่ะ แต่จริงๆแล้วเอื้อคอยดูว่าพี่วินจะกลับมาถึงเมื่อไร”
“ทีหลังไม่ต้องคอยก็ได้ กลับมาก็เจอเอง น้องเอื้อจะได้เอาเวลาไปทำการบ้านหรือไม่ก็อ่านหนังสือ”
“แต่พรุ่งนี้วันเสาร์นะคะ”
“นั่นแหละ อยากเป็นหมอไม่ใช่เหรอ คนจะเป็นหมอต้องอ่านหนังสือเยอะๆ”
เด็กสาวย่นจมูกล้อเลียน จนถูกพี่ชายร่วมโลกบีบจมูกด้วยความเอ็นดู
“แน้ พี่วิน เอื้อเจ็บนะคะ” มือเรียวสวยยกขึ้นลูบจมูกตนเองเบาๆ
“หยิกให้เจ็บจะได้รู้ว่าทีหลังอย่าล้อเลียนผู้ใหญ่”
คราวนี้ผู้ใหญ่เลยได้อาการแลบลิ้นปลิ้นตาหลอก ก่อนจะมีเสียงหัวเราะตามมา
“อุ๊ย ลืมไปพี่วินดื่มน้ำก่อนสิคะ เอื้อเตรียมไว้ให้ค่ะ” มือเรียวบางหันไปเปิดกล่องโฟมสำหรับแช่เครื่องดื่ม แล้วหยิบน้ำอัดลมกระป๋องส่งให้ชายหนุ่มที่เธอรอวันเขากลับจากโรงเรียนนายร้อยอยู่ตลอดเวลา
“น้องเอื้อ หรือป้าหวินเตรียมกันแน่?”
“ป้าหวินเตรียมค่ะ”
กิตติกวินหัวเราะกับคำสารภาพแสนซื่อ ก่อนจะดึงฝาน้ำอัดลมเปิดดื่มแก้กระหาย
“แล้วพี่วินจะกลับมาอยู่หลายวันไหมคะ”
“หนึ่งอาทิตย์เต็มๆเลย”
ดวงตาคู่สวยเบิ่งโตด้วยความตื่นเต้นดีใจ รอยยิ้มฉายชัดอยู่บนเรียวปากสีชมพูระเรื่อที่ชายหนุ่มนึกชื่นชมอยู่ในใจ
“หนึ่งอาทิตย์เลยเหรอคะ ดีจัง”
“ใช่ หนึ่งอาทิตย์เต็มๆเลย พอดีพี่ลงแข่งขันกีฬาเชื่อมสัมพันธ์จากนักเรียนสี่เหล่าทัพมาได้” “เหรอคะ เกมอะไรแบบไหนเล่าให้เอื้อฟังด้วยสิคะ”
คนเป็นพี่ได้แต่นั่งยิ้มแล้วยกมือขึ้นลูบปาก นึกขำกับเกมแข่งขันที่ตัวเองร่วมมือกับเพื่อนสนิทตั้งแต่ครั้งอยู่โรงเรียนเตรียมทหาร ก่อนจะแยกย้ายกันไปเรียนตามความชอบส่วนตัว เขาแยกมาโรงเรียนนายร้อยสามพราน ส่วนเพื่อนแยกไปอยู่โรงเรียนนายเรือ และในแต่ละปีจะมีการแข่งกีฬาเชื่อมสัมพันธ์ ในปีนี้เขาเป็นตัวแทนลงแข่งขันเพราะสนใจรางวัลที่จะได้วันหยุดถึงหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ จึงต้องทนฝืนความรู้สึกตัวเองจนเกือบจะไม่รอด ถ้าจะไม่ติดว่าหากชนะเกมการแข่งขันนี้ เขาจะได้กลับมาหารอยยิ้มกับเสียงใสๆของคนช่างซักช่างถาม เขาก็คงจะขอยกเลิกเกมตั้งแต่นาทีแรกแล้ว อีกทั้งเขาไม่อยากให้เอื้อเอ็นดูต้องคอยการกลับบ้านของเขาเก้ออีกด้วย
“พี่วิน”
“ครับผม”
“เอื้อจะได้เล่นละครเวที”
คิ้วเข้มได้รูปเลิกขึ้นด้วยความยินดี เหมือนในดวงตาสีน้ำทะเลที่ส่องประกายแวววาวอย่างเห็นได้ชัด
“จริงเหรอ เล่นเป็นตัวอะไร ดอกไม้ ก้อนหิน หรือผีเสื้อที่บินไปมารอบๆต้นไม้” ชายหนุ่มถามเสียงกลั้วหัวเราะ เพราะจำได้ว่างานโรงเรียนของเด็กหญิงเอื้อเอ็นดูทุกปีที่เขามีโอกาสไปด้วยนั้น เด็กหญิงจะมาอวดว่าได้เล่นละครเวทีกับเพื่อนๆรุ่นพี่ แต่พอถามว่าเล่นเป็นอะไร ก็จะได้คำตอบแบบเอียงอายว่าเป็นก้อนหิน หรือไม่ก็ดอกทานตะวันกับแมลงหรือผีเสื้อบ้างทุกครั้งไป
“ชิส์ คราวนี้เอื้อได้เป็นนางเอกเชียวนะ ก็เอื้อน่ะอยู่มอสี่แล้วนะคะ”
“ว้าว เล่นเป็นนางเอก มีเจ้าชายมาคุกเข่าขอแต่งงานหรือเปล่า”
“มีสิคะ นี่เอื้อก็เพิ่งได้บทมาซ้อม ความจริงเอื้อนัดเพื่อนไว้ แต่เอื้ออยากซ้อมให้คล่องก่อน กลับมานึกว่าพ่อจะอยู่บ้าน”
“หรือจะให้พี่ช่วย”
“ได้ไหมคะ พี่วินช่วยเอื้อได้เสมอไม่ใช่เหรอคะ” เด็กสาวอ้อนเสียงหวาน
“แล้วถ้าพี่ไม่มาล่ะ”
“เอื้อคงซ้อมกับต้นไม้แทน”
“แล้วต้นไม้จะช่วยอะไรได้” ถามแล้วก็รับบทที่เป็นกระดาษเอสี่มาอ่าน
“ช่วยไม่ได้หรอกค่ะ ตอนแรกจะให้ป้าหวินช่วย แต่ป้าหวินบอกว่าอ่านก็ยาก พูดก็ยาก แกบอกเอื้อว่าให้คอยพี่วินกลับ”
“เรื่องอะไร?”
“มัทนะพาธาค่ะ”
เจ้าของดวงตาสีน้ำทะเลทอดมองดวงหน้านวลแฉล้มที่หลบสายตาลงพื้นอย่างพินิจพิจารณา ไม่มีทีท่าถึงความแก่แดดให้เห็น นอกจากความใสซื่อบริสุทธิ์ในน้ำเสียง สีหน้า และแววตาคู่สวย ทำให้เขาต้องคิดหนัก เพราะสำนึกของความเป็นสุภาพบุรุษจากในโรงเรียนนายร้อยตำรวจทำให้เขาต้องทำทุกอย่างให้รอบคอบ เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องเสื่อมเสียในด้านชู้สาว ยิ่งเด็กสาวที่เขาสนิทสนมด้วยนั้น เป็นเพียงเพื่อนข้างบ้านที่นับถือกันเหมือนพี่ชายน้องสาว ยิ่งทำให้เขาต้องระมัดระวังตัวมากขึ้น
“พี่วิน ถ้าไม่อยากซ้อมให้เอื้อก็ไม่เป็นไรนะคะ” น้องสาวข้างบ้านเปรยเสียงเบาทำให้กิตติกวิน หรือเควิน รู้สึกตัว
“เอาเป็นว่าพี่จะช่วยซ้อมให้ก็แล้วกัน”
ดวงหน้านวลแฉล้มเปิดรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันซีกเล็กที่ขาวราวไข่มุกเม็ดงาม
“ขอบคุณพี่วินมากเลยค่ะ”
“แล้วใครจะเล่นเป็นท้าวชัยเสน”
“รัชพลค่ะ”
“เพื่อนในห้องอย่างนั้นเหรอ?”
“ค่ะ เป็นขวัญใจของห้อง สาวๆชอบเยอะ”
“แล้วน้องเอื้อชอบเขาด้วยหรือเปล่า”
คนเป็นน้องรีบส่ายหน้าให้ทันที
“จะชอบได้ยังไงล่ะคะ กนกขวัญเขาจองไว้แล้ว”
“มีจองผู้ชายด้วย อย่าบอกนะว่ากนกขวัญจะเล่นเป็นพระนางจัณฑี มเหสีของท้าวชัยเสน”
“ทำไมพี่วินเดาเก่งอย่างนี้ล่ะคะ”
คนเป็นพี่หัวเราะอยู่ในลำคอ ไม่ตอบคำถามของน้องสาวคนสวย
“แต่ขวัญเขาเก่งนะคะ รายนั้นไม่ว่าจะแสดงอะไรเขาทำได้ดีหมด แล้วก็มักได้บทดีๆไปเล่นเสมอ ตัวจริงก็น่ารัก สวยด้วยสิคะพี่วิน”
“สวยเท่าน้องเอื้อของพี่หรือเปล่า” พี่ชายที่แสนดีถามทั้งที่ยังก้มหน้าอ่านบทละครในมือ
“ไม่หรอกค่ะ เขาสวยกว่าเอื้อตั้งเยอะ”
กิตติกวินต้องเงยหน้าขึ้นมองคนถ่อมตัวที่ก้มหน้าก้มตาอ่านบทละครของตนเช่นกัน
“เอาอะไรมาตัดสิน”
“มีผู้ชายในห้องมาชอบเขาเยอะแยะไปหมดนี่คะ แต่เขากลับชอบรัชพลคนเดียว”
“ผู้ชายชอบเยอะ ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสวยเสมอไป”
“ไม่จริงหรอกค่ะ ถ้าอย่างนั้นผู้ชายจะชอบเขาเยอะแยะได้ยังไง ก็ผู้ชายน่ะชอบผู้หญิงสวยไม่ใช่เหรอคะ”
กิตติกวินต้องวางบทละครในมือลง
“หรือเป็นเพราะน้องเอื้อของพี่ไม่มีผู้ชายมาชอบ ก็เลยคิดว่าตัวเองไม่สวย?”
เอื้อเอ็นดูก้มหน้าลงมองตัวหนังสือบนกระดาษสีขาวแล้วนิ่งคิด จะมีใครมาชอบผู้หญิงที่มีพี่ชายตัวโตทำหน้าเครียดตอนไปรับเธอกลับบ้านเป็นบางวัน แถมยังมีพ่อเป็นถึงนายตำรวจใหญ่ที่มีตำแหน่งมือปราบยิ้มยากแห่งฝ่ายอาชญกรรม แถมเฉียบขาดจนคนร้ายนึกขยาดอีกด้วย
“น้องเอื้อ”
“ขา” เอื้อเอ็นดูขานออกไปด้วยความเคยชิน
“การมีแฟนเยอะไม่ใช่ตัวตัดสินว่าผู้หญิงคนนั้นต้องสวยเสมอไป ผู้หญิงสวยสำหรับพี่ต้องสวยมาจากข้างในนี้” นิ้วแข็งแรงจิ้มลงบนอกกว้างในชุดเครื่องแบบของตน
“แล้วน้องเอื้อของพี่ก็สวยมาจากข้างใน ในใจของน้องเอื้อสวย ข้างนอกก็จะสวยตามไปด้วย”
“พี่วินรู้ได้ยังไงว่าในใจของเอื้อสวย”
“คนเราแค่จะคิดจะเรียนหมอ เพื่ออยากจะไปออกค่ายแพทย์พอสว.พี่ก็รู้สึกว่าน้องเอื้อของพี่สวยมากแล้ว”
“จริงเหรอคะ”
“ทำไมถึงจะไม่จริงล่ะ” มือหนาแข็งแรงหันไปหยิบบทละครขึ้นมาอ่านต่อ
“อย่าลืมว่าความงามขึ้นอยู่กับสายตาของผู้ดู แต่พี่ว่าให้พี่มองน้องเอื้อสวยคนเดียวดีกว่า ส่วนไอ้หนุ่มๆพวกนั้นปล่อยมันไป เพราะไม่อย่างนั้นมันจะโดนพี่เตะด้วยรองเท้าเบอร์สี่สิบสี่”
ดวงตาคู่สวยมองค้อนด้วยความหมั่นไส้
“พี่วินพูดเป็นเล่นไปหมด แต่เอื้อน่ะซีเรียสนะคะ”
“ซีเรียสเรื่องอะไร แล้วไม่ซ้อมบทละครแล้วเหรอ”
“ซ้อมค่ะ แต่เอื้อยังไม่มีอารมณ์”
“แล้วต้องทำยังไง เอ๊หรือต้องทำแบบนี้น้องเอื้อถึงจะมั่นใจมากขึ้น” ร่างสูงล่ำลุกยืนตัวตรง อกกว้างผึ่งผายงามสง่าอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวแขนยาว ผูกเนกไทสีดำเรียบร้อย ดวงตาสีน้ำทะเลพราวแสงอ่อนโยน เมื่อคิดจะเรียกความเชื่อมั่นให้เด็กสาวคนสวยด้วยความบริสุทธิ์ใจ
“พี่วินจะทำอะไร” คนถามแหงนคอตั้งบ่าจากพื้นเสื่อที่ตนนั่ง
“น้องเอื้อคิดว่าตัวเองไม่สวย เลยไม่มั่นใจ แต่พี่จะทำให้น้องเอื้อมั่นใจตัวเองมากขึ้น”
“ทำอะไรเหรอคะ” เด็กสาวมีสีหน้าฉงน แต่แก้มแดงระเรื่อกับกิริยาอาการที่ร่างสูงทรุดเข่าลงบนพื้นสนามหญ้า แล้วยื่นมือมาข้างหน้าพร้อมกับคำขอที่อบอุ่น
“น้องเอื้อแต่งงานกับพี่นะครับ”
“พี่วิน พูดอะไรคะ!”
“อะไร ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้น”
“ก็เอื้อยังเด็ก พี่วินอย่าล้อเล่นกับเอื้อแบบนี้”
“พี่หมายถึงตอนที่เราโตขึ้น และถ้าเราสองคนยังไม่มีใคร เราจะแต่งงานกัน ตกลงนะ!” ดวงตาคู่คมสีน้ำทะเลฉายแววจริงจังอย่างเต็มเปี่ยมยามจับมือน้อยๆมากุม
“เซย์เยสสิครับเจ้าหญิงเอื้อเอ็นดู”
แต่เอื้อเอ็นดูยังไม่ทันได้ตอบก็ได้ยินเสียงร้องเรียกมาจากเรือนไทยหลังงาม ซึ่งเป็นเสียงของเพื่อนสนิทสองคนที่นัดมาซ้อมละครที่บ้านด้วยกัน
“อ้าว กำลังซ้อมบทละครเหรอเอื้อ” เด็กหนุ่มชื่อรัชพลเป็นฝ่ายถามขึ้น แต่ในดวงตาเกิดความกังขาว่าที่ร้อยตรีตรงหน้าคิดอย่างไรกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขา
“นั่นสิเอื้อ” กนกขวัญเอ่ยล้อเลียนหลังเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของเพื่อนคนสวย
“ใช่จ้ะ พลกับขวัญ รู้จักพี่วินของเอื้อสิ พี่วินคะ นี่พลกับขวัญที่เอื้อเล่าให้ฟังไงคะ”
“สวัสดีครับ สวัสดีค่ะ” รัชพลกับกนกขวัญเอ่ยขึ้นพร้อมๆกัน
“สวัสดี ถ้าอย่างนั้นน้องเอื้อมีคู่ซ้อมแล้ว พี่ขอตัวก่อนนะ” ร่างสูงก้าวถอยหลังเตรียมจะเดินกลับออกไปทางประตูรั้ว
“ความจริงน่าจะอยู่ดูพวกเราซ้อมละครก่อนนะครับ เพราะผมจะเล่นเป็นพระเอก ส่วนเอื้อจะเป็นนางเอก”
“ตามสบายเถอะน้อง แต่พี่ให้เป็นพระเอกแค่ในละครเวทีเท่านั้นนะ ส่วนตัวจริงยังต้องรอพิจารณาจากพี่ก่อน” กิตติกวินบอกเสียงเย็น แล้วเดินอย่างสง่าผ่าเผยออกไปทางรั้วไม้ระแนงที่มีเถาพวงชมพูเลื้อยพาดอยู่อย่างเป็นระเบียบ โดยไม่สนใจว่าเด็กหนุ่มจะรู้สึกอย่างไร ในเมื่อเขาเกิดอาการไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกเห็นนั่นเลย!
*********
ขอบคุณทุกกำลังใจที่วางไว้ให้นะคะ
คิดถึงกันบ้างไหมคะ หลังจากเก็บตัวเพื่อเข้าประกวดนางงาม 555555
ในที่สุดซ่อนรักซ่อนเสน่หา โฉมใหม่ก็รีไรท์เสร็จแล้ว
ีรบกวนเพื่อนๆช่วยอ่าน ช่วยออกความเห็นด้วยค่ะ
คิดถึงที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดด
ป.ล.เรื่องนี้ลงไม่ได้จบนะคะ
******
บทที่ 1
ชะตาลิขิต
เสียงจ้อกแจ้กของผู้คนและรถสิบล้อขนของดังขึ้นอยู่ตรงริมรั้วไม้ระแนงของคฤหาสน์สไตล์โมเดิร์นหลังหนึ่ง ตรงรั้วนั้นปลูกต้นเล็บมือนางซึ่งกำลังออกดอกสีชมพูแซมขาวจนมองแทบไม่เห็นใบ ทำให้กิตติกวิน เควินพิชัยภูษิต หนุ่มน้อยลูกครึ่งไทย-อังกฤษวัยสิบสองขวบต้องลุกขึ้นจนเต็มความสูง เด็กหนุ่มเป็นทายาทของประธานบริษัทห้างสรรพสินค้าชั้นนำของอังกฤษ ซึ่งมีมารดาเป็นทายาทและได้แต่งงานกับบิดาของหนุ่มน้อยกิตติกวิน จากนั้นเป็นผู้นำเข้ามาเปิดสาขาในเมืองไทยจนโด่งดังขึ้นมาอยู่ระดับแถวหน้าของเอเชีย เด็กหนุ่มจึงมีดวงตาสีน้ำทะเลคมบาดใจ ผมรองทรงสีน้ำตาลอ่อน แต่ผิวกลับเป็นสีแทนเหมือนทางบิดา ใบหน้าคมเข้มไม่ว่าจะเป็นปาก คิ้ว คาง รวมถึงจมูกโด่งได้รูปสวย
เจ้าของดวงตาสีน้ำทะเลที่กำลังอ่านหนังสือภาษาอังกฤษอยู่บนบ้านต้นไม้ซึ่งสร้างอยู่บนต้นพิกุลต้องเดินไปมองตรงหน้าต่างบานเล็ก แต่พอรู้ว่าเป็นการขนย้ายข้าวของเครื่องใช้เข้ามาอยู่ในบ้านเรือนไทยที่ย้ายทั้งหลังมาปลูกลงในผืนดินซึ่งเจ้าของเป็นคุณย่าที่เขาเคารพนับถือ เพราะเป็นเพื่อนสนิทกับคุณย่าของเขา ทำให้หนุ่มน้อยต้องวางหนังสือลงบนโต๊ะใกล้หน้าต่าง แล้วปีนออกไปยืนบนกิ่งของพิกุลต้นใหญ่เพื่อสังเกตการณ์ตามประสาหนุ่มน้อยที่ฝันอยากจะเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ตั้งแต่จำความได้
“พี่ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นเหรอคะ?” เสียงเจื้อยแจ้วร้องถามมาจากริมรั้วของบ้านเรือนไทย ทำให้คนบนต้นไม้ต้องก้มหน้าลงไปมอง สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆอยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูหวานบานฟูฟ่อง ใบหน้ากลมแป้นจิ้มลิ้ม แก้มสองข้างยุ้ยจนน่าหยิกเพราะมีสีชมพูระเรื่อ ปากสีชมพูเข้มจัด แต่ดวงตาสีดำกลมโตเหมือนสีของเม็ดลำไยนั้นหวานจับใจ คิ้วเรียวสวยได้รูป แผงขนตางอนยาวกระพริบปริบๆเมื่อยังไม่ได้คำตอบอย่างที่ต้องการ
“พี่พูดไม่ได้เหรอคะป้าหวิน” เด็กน้อยหันไปถามพี่เลี้ยงที่ยืนจูงมืออยู่ข้างๆ
“พูดได้ค่ะคุณเอื้อ ว่าแต่คุณวิน ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นคะ”
“อ่านหนังสือ” หนุ่มลูกครึ่งตอบเป็นภาษาไทยชัดแจ๋ว เพราะถูกฝึกให้พูดทั้งสองภาษามาตั้งแต่เล็ก
“อ่านหนังสืออะไรเหรอคะ นิทานภาษาอังกฤษหรือเปล่า ป้าจะได้ฝากอ่านให้น้องฟังบ้าง”
“น้องจะฟังภาษาอังกฤษออกเหรอครับ”
“ก็คุณวินแปลให้น้องฟังไงคะ แต่ตอนนี้ลงมาก่อนเถอะค่ะ ป้าจะฝากให้ช่วยดูน้องหน่อย” ป้าหวินหรือสมถวิลเอ่ยชวนเด็กชายตัวโตหลานชายของคุณย่าวิไล เพื่อนสนิทคุณย่าจำเริญของเด็กหญิงตัวน้อย
“พี่พูดไทยได้เหรอคะ” คำถามซื่อๆพร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสา เรียกรอยยิ้มให้เกิดขึ้นในดวงตาคู่คมสีน้ำทะเลของหนุ่มน้อยตัวสูงโย่งที่ยังนั่งห้อยขาอยู่บนกิ่งของต้นพิกุล
“พูดได้สิ พี่เป็นคนไทยนี่”
“แล้วทำไมเหมือนฝรั่งล่ะคะ”
“คุณพี่เขาเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษค่ะคุณเอื้อ” พี่เลี้ยงวัยกลางคนก้มลงบอกเด็กช่างสงสัย
“เป็นยังไงเหรอคะ?”
“หูย นึกแล้วเชียวว่าต้องถามต่อ เอาเป็นว่าคุณเอื้อถามพี่เขาเองแล้วกัน คุณวินคะป้าฝากคุณหนูนั่งเล่นที่บนบ้านต้นไม้ด้วยแล้วกันนะ” สมถวิลเงยหน้าขึ้นไปบอกหนุ่มน้อยบนต้นไม้
“แล้วป้าจะไปไหนเหรอครับ”
“จะไปช่วยท่านดูแลย้ายของค่ะ ไม่มีแม่บ้านมาด้วยก็ลำบากอย่างนี้ละ”
ใบหน้าคมเข้มของหนุ่มน้อยลูกครึ่งเชื้อสายไทยอังกฤษชะเง้อมองไปยังข้าวของที่ถูกขนวางเกลื่อนสนามหญ้าหน้าบ้านด้วยความสนใจ เพราะเท่าที่เห็นมีเพียงหนุ่มใหญ่ในชุดสีกากีของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์กำลังบงการลูกน้องซึ่งอยู่ในชุดกางเกงขายาวสีกากี กับเสื้อยืดคอกลมสีขาวขลิบแดง
“ป้าหวินไปช่วยพ่อสิคะ เอื้อนั่งตรงนี้ก็ได้” เสียงใสๆดังขึ้นทำให้หนุ่มน้อยต้องหันมาสนใจแล้วจัดแจงปีนลงจากบ้านต้นไม้ของตน จากนั้นก็แหวกเถาของต้นพวงชมพูซึ่งเป็นรูโหว่ของรั้ว แล้วรอดพาตัวเองเข้ามายังอาณาบริเวณของเพื่อนบ้านคนใหม่
“ป้าหวินไปเถอะครับ ผมดูแลน้องเอื้อเอง”
“ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้นป้าฝากน้องหน่อยนะ เดี๋ยวค่อยมารับอีกที”
หนุ่มน้อยวัยสิบสองขวบรับคำ แล้วหันมาพยักหน้าชวนให้เดินตาม
“จะไปไหนเหรอคะ”
“ถ้าอยากรู้ก็ตามมา”
“พ่อบอกไม่ให้เอื้อไปกับคนแปลกหน้า” ร่างกลมป้อมในชุดสีชมพูยืนกอดอก เชิดหน้ายื่นคำขาดราวกับผู้ใหญ่ตัวโต
“จะแปลกได้ยังไง ก็ป้าหวินฝากเราไว้กับพี่”
“เอื้อยังไม่รู้จักชื่อพี่เลย ก็ต้องเป็นคนแปลกหน้าสิคะ”
“พี่ชื่อกิตติกวิน เควิน พิชัยภูษิต”
“ทำไมชื่อยาวจังคะ ”
“เรียกพี่วินก็ได้ แล้วชื่อพี่ก็ไม่ได้ยาว มันมีชื่อกลางของคุณตาพี่กับนามสกุลของพ่อด้วยไง”
“อ๋อ พี่วิน” เด็กน้อยทวนชื่อด้วยเสียงหวานใส
“รู้จักชื่อแล้ว เราก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าแล้วนะ”
“ยังค่ะ เพราะพี่วินยังไม่รู้จักชื่อของเอื้อ”
คำพูดแสนซื่อทำให้หนุ่มน้อยต้องคุกเข่าลงบนสนามหญ้าสีเขียวสวย เมื่อนึกสงสารเด็กน้อยที่ต้องแหงนคอคุยกับเขา
“ก็เราน่ะชื่อเอื้อไม่ใช่เหรอ”
ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายไปมาด้วยท่าทางอมภูมิ
“ยังไม่ครบค่ะ ยังมีต่อท้ายอีกสองคำ”
“อืม..ถ้าอย่างนั้นชื่อเอื้ออาทร”
“ม่ายช่าย” หนูน้อยลากเสียงยานคาง
“ถ้าไม่ใช่เอื้ออาทร ก็ต้องเป็นเอื้อ เอื้อ เอื้ออะไรน๊า ?” หนุ่มน้อยกิตติกวิน แสร้งทำท่าครุ่นคิด เรียวปากหยักได้รูปเม้มเพื่อกลั้นยิ้มกับดวงตากลมโตที่ไหวระริก เหมือนกับดวงหน้าที่ดูจะเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ เพราะลุ้นว่าเขาจะทายชื่อได้ถูกไหม
“อ้อ นึกออกแล้ว!” หนุ่มน้อยเปล่งเสียงออกไปทำให้หนูน้อยสะดุ้งโหยงแล้วเผลอเปล่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ
“ถ้าไม่ใช่เอื้ออาทร ก็ต้องเอื้อเอ็นดูใช่ไหม”
“เย้ พี่วินเก่งจังค่ะ ทำไมถึงทายถูกล่ะคะ”
“พี่เก่งไงครับ” กิตติกวินแกล้งพูดเอาดีใส่ตัว แต่แท้ที่จริงแล้ว เขาพอจะรู้จากคุณย่ามาบ้างว่า หลานสาวกำพร้าของคุณย่าจำเริญชื่อเอื้อเอ็นดู จะย้ายตามพ่อที่เป็นนายตำรวจเข้ามากรุงเทพฯหลังสูญเสียมารดาไปด้วยโรคภัยไข้เจ็บที่รักษาไม่หายอย่างมะเร็ง
“พี่วินจะพาเอื้อขึ้นไปบนบ้านต้นไม้หรือเปล่าคะ”
“อยากขึ้นไหมล่ะ”
“อยากค่ะ แต่เอื้อกลัวตก เอื้อไม่เคยปีนต้นไม้มาก่อนเพราะแม่บอกว่าเป็นผู้หญิงต้องเรียบร้อยห้ามซุกซน” เด็กหญิงทวนคำสั่งของมารดาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย เพราะเพิ่งจะสูญเสียผู้เป็นแม่ไปอย่างไม่มีวันกลับเมื่อเกือบหกเดือนก่อน
“ถ้าอย่างนั้นก็เกาะหลัง พี่จะพาปีนขึ้นเอง”
“จะตกไหมคะ” ถามแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองความสูงของบ้านต้นไม้
“ไม่ตกถ้าเกาะหลังพี่แน่นๆ” บอกแล้วก็ทรุดเข่าลงนั่งให้ร่างกลมป้อมได้ปีนขึ้นเกาะหลัง หนุ่มน้อยจึงลุกยืนแล้วจับแขนของเด็กน้อยให้จับลงมายังต้นคอของตน ก่อนจะเหนี่ยวตัวเองปีนขึ้นบ้านต้นไม้ด้วยความชำนาญ
“หูย เหมือนบ้านในทาร์ซานเลยค่ะ” น้ำเสียงที่เอ่ยตื่นเต้นดีใจ เมื่อถูกปล่อยลงจากหลังลงมายืนบนพื้นไม้สนที่ถูกขัดถูจนเรียบลื่นลงชแล็กสีน้ำตาลไหม้ ตรงใกล้หน้าต่างยังมีเตียงเดี่ยวทำจากไม้สนวางตั้งเคียงข้างกับโต๊ะหนังสือ รวมถึงตู้ไม้ขนาดเล็กที่บรรจุหนังสืออ่านเล่นทั้งไทยและต่างประเทศ นอกจากนั้นยังมีตู้เย็นใบเล็กบรรจุอาหารเครื่องดื่มสำเร็จรูปอีกเล็กน้อย
“แล้วรู้ไหมว่าแฟนทาร์ซานชื่ออะไร”
ดวงหน้าไร้เดียงสาพยักรับ
“ชื่อเจนค่ะ ตอนแม่อยู่ แม่อ่านการ์ตูนเรื่องทาร์ซานให้ฟังบ่อยๆ”
“ถ้าตอนนี้พี่เป็นทาร์ซาน แล้วเราน่ะอยากเป็นเจนไหม”
“ถ้าอยากเป็นต้องทำไงเหรอคะ”
“โน่น เปิดตู้เย็นหาน้ำมาให้ทาร์ซานเควินดื่มซะดีๆ” นิ้วเรียวชี้ไปยังตู้เย็น แล้วนั่งเหยียดยาวพิงหลังกับฝาผนังของบ้านหลังกะทัดรัด ดวงตาสีน้ำทะเลเจือด้วยรอยยิ้มยามมองร่างกลมป้อมในชุดสีชมพูฟูฟ่องเปิดตู้เย็นแล้วหยิบกระป๋องน้ำอัดลมเดินมาส่งให้เขาอย่างไม่เกี่ยงงอน
“ที่แท้พี่วินอยากดื่มน้ำ”
กิตติกวินหัวเราะชอบใจเมื่อเด็กน้อยรู้ทันความคิดของตน
“พี่วินมีแฟนหรือยังคะ” เสียงใสๆพร้อมรอยยิ้มยามทรุดลงนั่งข้างๆ
“เป็นเด็กเป็นเล็ก รู้เหรอว่าแฟนเป็นยังไง” หนุ่มน้อยถามยิ้มๆมือก็ดึงฝากระป๋องเครื่องดื่มเปิด
“รู้ค่ะ ในโรงเรียนอนุบาลที่เอื้อเรียน เพื่อนๆเขาก็มีแฟนตั้งหลายคน”
“แก่แดด”
“เป็นยังไงเหรอคะแก่แดด” เด็กน้อยเอียงคอถามด้วยดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์
“ก็อย่างเรานี่แหละเขาเรียกว่าแก่แดด ตัวนิดเดียวพูดเรื่องแฟน”
“แล้วพี่วินตัวไม่นิดก็พูดเรื่องแฟนได้สิคะ”
“ย้อนเก่งนักนะเรา พี่ยังไม่มีแฟน พี่ต้องเรียนหนังสือให้จบ โตขึ้นพี่จะเป็นตำรวจ”
“เหมือนพ่อของเอื้อเหรอคะ”
“.ใช่ แล้วน้องเอื้อชอบตำรวจไหม”
“ชอบสิคะ เพราะพ่อของเอื้อเป็นตำรวจ แล้วถ้ามีแฟน แฟนของเอื้อก็จะเป็นตำรวจ”
หนุ่มน้อยกิตติกวินต้องส่ายหน้าเบาๆกับอาการลอยหน้าลอยตาอย่างภูมิอกภูมิใจ
“พี่วินจะเป็นตำรวจไหมคะ เอื้อจะได้เป็นแฟนกับพี่วิน”
หนุ่มน้อยหลุดหัวเราะกับคำพูดแก่แดดของเด็กไร้เดียงสา
“ไปหาคุณย่ากันดีกว่า ท่านมีขนมในโหลเยอะแยะเลย”
“คุณย่าวิไลใช่ไหมคะ คุณยายบอกว่ามาถึงแล้วให้มากราบคุณย่าวิไลด้วยค่ะ”
“รู้จักคุณย่าของพี่ด้วยเหรอ”
ดวงหน้าสวยใสพยักรับพร้อมรอยยิ้ม
“รู้สิคะ คุณยายเล่าให้ฟัง”
“แล้วทำไมคุณยายไม่มากรุงเทพฯด้วยล่ะ”
“คุณยายต้องอยู่กับคุณตาไงคะ แต่เอื้อเป็นลูกพ่อ พ่อบอกว่าต้องอยู่กับพ่อเท่านั้น” หนูน้อยรายงานเสียงแจ๋ว
“ถูกต้องแล้ว ลูกก็ต้องอยู่กับพ่อกับแม่”
“แต่เอื้อไม่มีแม่แล้วนี่คะ” หนูน้อยทำท่าจะร้องไห้ จนพี่ชายวัยสิบสองต้องจับร่างในชุดสีชมพูฟูฟ่องมานั่งลงบนตักของตนด้วยความสงสาร
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่จะเป็นพี่ชายของน้องเอื้อเอง”
“จริงเหรอคะ ดีใจจัง” ใบหน้านวลเนียนซุกซบลงบนซอกอก รอยยิ้มไร้เดียงสาแตะแต้มอยู่บนผิวแก้มสีชมพูระเรื่อ และริมฝีปากสีแดงจัด ในดวงตาส่องประกายเจิดจรัสด้วยความยินดีที่จะมีพี่ชายมาเป็นเพื่อนใหม่กับสถานที่ใหม่ที่ไม่คุ้นเคย หลังจากที่ต้องย้ายตามบิดาไปต่างจังหวัดหลายแห่ง สุดท้ายเมื่อมารดาไม่สบายและถึงแก่ชีวิต พร้อมกับที่บิดาย้ายเข้ามารับตำแหน่งในกรุงเทพฯ เด็กหญิงจึงมีโอกาสได้เข้ามาเติบโตใช้ชีวิตในเมืองหลวงด้วยวัยห้าขวบตั้งแต่นั้นมา
*********
“พี่วินกลับมาแล้วเหรอคะ” เด็กสาวเอื้อเอ็นดูร้องถามเสียงใส ก่อนจะวิ่งโผเข้าหาร่างสูงสง่าในชุดนักเรียนนายร้อยปีสุดท้ายด้วยความดีใจ เมื่อชายหนุ่มเปิดประตูรั้วไม้ระแนงเข้ามาในอาณาเขตของบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ ทำให้กิตติกวินต้องอ้าแขนรับร่างผอมบางไว้เพียงหลวมๆเพราะเริ่มรู้สึกว่าไม่เหมาะสมหากจะมีการโอบกอด เนื่องจากเขาเป็นแค่พี่ชายข้างบ้านที่เติบโตมาด้วยกันอย่างสนิทสนม แม้คนในบ้านกวีสินจะไม่มีใครรังเกียจเขาก็ตาม
กิตติกวิน เควิน พิชัยภูษิตเลือกที่จะเรียนตามความฝัน แล้วบอกกับผู้เป็นพ่อว่าจะกลับมารับหน้าที่ผู้บริหารเมื่อเขาอิ่มตัวกับการเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์
“น้องเอื้อทำอะไรอยู่” ว่าที่นายร้อยเอ่ยถามเสียงทุ้มก่อนจะปล่อยร่างผอมบางให้เป็นอิสระ แล้วเดินตามมานั่งบนผืนเสื่อใต้ร่มเงาของต้นพิกุลที่แผ่กิ่งก้านสาขาข้ามอาณาบริเวณจากบ้านของเขาเข้ามา
“กำลังทำการบ้านค่ะ แต่จริงๆแล้วเอื้อคอยดูว่าพี่วินจะกลับมาถึงเมื่อไร”
“ทีหลังไม่ต้องคอยก็ได้ กลับมาก็เจอเอง น้องเอื้อจะได้เอาเวลาไปทำการบ้านหรือไม่ก็อ่านหนังสือ”
“แต่พรุ่งนี้วันเสาร์นะคะ”
“นั่นแหละ อยากเป็นหมอไม่ใช่เหรอ คนจะเป็นหมอต้องอ่านหนังสือเยอะๆ”
เด็กสาวย่นจมูกล้อเลียน จนถูกพี่ชายร่วมโลกบีบจมูกด้วยความเอ็นดู
“แน้ พี่วิน เอื้อเจ็บนะคะ” มือเรียวสวยยกขึ้นลูบจมูกตนเองเบาๆ
“หยิกให้เจ็บจะได้รู้ว่าทีหลังอย่าล้อเลียนผู้ใหญ่”
คราวนี้ผู้ใหญ่เลยได้อาการแลบลิ้นปลิ้นตาหลอก ก่อนจะมีเสียงหัวเราะตามมา
“อุ๊ย ลืมไปพี่วินดื่มน้ำก่อนสิคะ เอื้อเตรียมไว้ให้ค่ะ” มือเรียวบางหันไปเปิดกล่องโฟมสำหรับแช่เครื่องดื่ม แล้วหยิบน้ำอัดลมกระป๋องส่งให้ชายหนุ่มที่เธอรอวันเขากลับจากโรงเรียนนายร้อยอยู่ตลอดเวลา
“น้องเอื้อ หรือป้าหวินเตรียมกันแน่?”
“ป้าหวินเตรียมค่ะ”
กิตติกวินหัวเราะกับคำสารภาพแสนซื่อ ก่อนจะดึงฝาน้ำอัดลมเปิดดื่มแก้กระหาย
“แล้วพี่วินจะกลับมาอยู่หลายวันไหมคะ”
“หนึ่งอาทิตย์เต็มๆเลย”
ดวงตาคู่สวยเบิ่งโตด้วยความตื่นเต้นดีใจ รอยยิ้มฉายชัดอยู่บนเรียวปากสีชมพูระเรื่อที่ชายหนุ่มนึกชื่นชมอยู่ในใจ
“หนึ่งอาทิตย์เลยเหรอคะ ดีจัง”
“ใช่ หนึ่งอาทิตย์เต็มๆเลย พอดีพี่ลงแข่งขันกีฬาเชื่อมสัมพันธ์จากนักเรียนสี่เหล่าทัพมาได้” “เหรอคะ เกมอะไรแบบไหนเล่าให้เอื้อฟังด้วยสิคะ”
คนเป็นพี่ได้แต่นั่งยิ้มแล้วยกมือขึ้นลูบปาก นึกขำกับเกมแข่งขันที่ตัวเองร่วมมือกับเพื่อนสนิทตั้งแต่ครั้งอยู่โรงเรียนเตรียมทหาร ก่อนจะแยกย้ายกันไปเรียนตามความชอบส่วนตัว เขาแยกมาโรงเรียนนายร้อยสามพราน ส่วนเพื่อนแยกไปอยู่โรงเรียนนายเรือ และในแต่ละปีจะมีการแข่งกีฬาเชื่อมสัมพันธ์ ในปีนี้เขาเป็นตัวแทนลงแข่งขันเพราะสนใจรางวัลที่จะได้วันหยุดถึงหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ จึงต้องทนฝืนความรู้สึกตัวเองจนเกือบจะไม่รอด ถ้าจะไม่ติดว่าหากชนะเกมการแข่งขันนี้ เขาจะได้กลับมาหารอยยิ้มกับเสียงใสๆของคนช่างซักช่างถาม เขาก็คงจะขอยกเลิกเกมตั้งแต่นาทีแรกแล้ว อีกทั้งเขาไม่อยากให้เอื้อเอ็นดูต้องคอยการกลับบ้านของเขาเก้ออีกด้วย
“พี่วิน”
“ครับผม”
“เอื้อจะได้เล่นละครเวที”
คิ้วเข้มได้รูปเลิกขึ้นด้วยความยินดี เหมือนในดวงตาสีน้ำทะเลที่ส่องประกายแวววาวอย่างเห็นได้ชัด
“จริงเหรอ เล่นเป็นตัวอะไร ดอกไม้ ก้อนหิน หรือผีเสื้อที่บินไปมารอบๆต้นไม้” ชายหนุ่มถามเสียงกลั้วหัวเราะ เพราะจำได้ว่างานโรงเรียนของเด็กหญิงเอื้อเอ็นดูทุกปีที่เขามีโอกาสไปด้วยนั้น เด็กหญิงจะมาอวดว่าได้เล่นละครเวทีกับเพื่อนๆรุ่นพี่ แต่พอถามว่าเล่นเป็นอะไร ก็จะได้คำตอบแบบเอียงอายว่าเป็นก้อนหิน หรือไม่ก็ดอกทานตะวันกับแมลงหรือผีเสื้อบ้างทุกครั้งไป
“ชิส์ คราวนี้เอื้อได้เป็นนางเอกเชียวนะ ก็เอื้อน่ะอยู่มอสี่แล้วนะคะ”
“ว้าว เล่นเป็นนางเอก มีเจ้าชายมาคุกเข่าขอแต่งงานหรือเปล่า”
“มีสิคะ นี่เอื้อก็เพิ่งได้บทมาซ้อม ความจริงเอื้อนัดเพื่อนไว้ แต่เอื้ออยากซ้อมให้คล่องก่อน กลับมานึกว่าพ่อจะอยู่บ้าน”
“หรือจะให้พี่ช่วย”
“ได้ไหมคะ พี่วินช่วยเอื้อได้เสมอไม่ใช่เหรอคะ” เด็กสาวอ้อนเสียงหวาน
“แล้วถ้าพี่ไม่มาล่ะ”
“เอื้อคงซ้อมกับต้นไม้แทน”
“แล้วต้นไม้จะช่วยอะไรได้” ถามแล้วก็รับบทที่เป็นกระดาษเอสี่มาอ่าน
“ช่วยไม่ได้หรอกค่ะ ตอนแรกจะให้ป้าหวินช่วย แต่ป้าหวินบอกว่าอ่านก็ยาก พูดก็ยาก แกบอกเอื้อว่าให้คอยพี่วินกลับ”
“เรื่องอะไร?”
“มัทนะพาธาค่ะ”
เจ้าของดวงตาสีน้ำทะเลทอดมองดวงหน้านวลแฉล้มที่หลบสายตาลงพื้นอย่างพินิจพิจารณา ไม่มีทีท่าถึงความแก่แดดให้เห็น นอกจากความใสซื่อบริสุทธิ์ในน้ำเสียง สีหน้า และแววตาคู่สวย ทำให้เขาต้องคิดหนัก เพราะสำนึกของความเป็นสุภาพบุรุษจากในโรงเรียนนายร้อยตำรวจทำให้เขาต้องทำทุกอย่างให้รอบคอบ เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องเสื่อมเสียในด้านชู้สาว ยิ่งเด็กสาวที่เขาสนิทสนมด้วยนั้น เป็นเพียงเพื่อนข้างบ้านที่นับถือกันเหมือนพี่ชายน้องสาว ยิ่งทำให้เขาต้องระมัดระวังตัวมากขึ้น
“พี่วิน ถ้าไม่อยากซ้อมให้เอื้อก็ไม่เป็นไรนะคะ” น้องสาวข้างบ้านเปรยเสียงเบาทำให้กิตติกวิน หรือเควิน รู้สึกตัว
“เอาเป็นว่าพี่จะช่วยซ้อมให้ก็แล้วกัน”
ดวงหน้านวลแฉล้มเปิดรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันซีกเล็กที่ขาวราวไข่มุกเม็ดงาม
“ขอบคุณพี่วินมากเลยค่ะ”
“แล้วใครจะเล่นเป็นท้าวชัยเสน”
“รัชพลค่ะ”
“เพื่อนในห้องอย่างนั้นเหรอ?”
“ค่ะ เป็นขวัญใจของห้อง สาวๆชอบเยอะ”
“แล้วน้องเอื้อชอบเขาด้วยหรือเปล่า”
คนเป็นน้องรีบส่ายหน้าให้ทันที
“จะชอบได้ยังไงล่ะคะ กนกขวัญเขาจองไว้แล้ว”
“มีจองผู้ชายด้วย อย่าบอกนะว่ากนกขวัญจะเล่นเป็นพระนางจัณฑี มเหสีของท้าวชัยเสน”
“ทำไมพี่วินเดาเก่งอย่างนี้ล่ะคะ”
คนเป็นพี่หัวเราะอยู่ในลำคอ ไม่ตอบคำถามของน้องสาวคนสวย
“แต่ขวัญเขาเก่งนะคะ รายนั้นไม่ว่าจะแสดงอะไรเขาทำได้ดีหมด แล้วก็มักได้บทดีๆไปเล่นเสมอ ตัวจริงก็น่ารัก สวยด้วยสิคะพี่วิน”
“สวยเท่าน้องเอื้อของพี่หรือเปล่า” พี่ชายที่แสนดีถามทั้งที่ยังก้มหน้าอ่านบทละครในมือ
“ไม่หรอกค่ะ เขาสวยกว่าเอื้อตั้งเยอะ”
กิตติกวินต้องเงยหน้าขึ้นมองคนถ่อมตัวที่ก้มหน้าก้มตาอ่านบทละครของตนเช่นกัน
“เอาอะไรมาตัดสิน”
“มีผู้ชายในห้องมาชอบเขาเยอะแยะไปหมดนี่คะ แต่เขากลับชอบรัชพลคนเดียว”
“ผู้ชายชอบเยอะ ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสวยเสมอไป”
“ไม่จริงหรอกค่ะ ถ้าอย่างนั้นผู้ชายจะชอบเขาเยอะแยะได้ยังไง ก็ผู้ชายน่ะชอบผู้หญิงสวยไม่ใช่เหรอคะ”
กิตติกวินต้องวางบทละครในมือลง
“หรือเป็นเพราะน้องเอื้อของพี่ไม่มีผู้ชายมาชอบ ก็เลยคิดว่าตัวเองไม่สวย?”
เอื้อเอ็นดูก้มหน้าลงมองตัวหนังสือบนกระดาษสีขาวแล้วนิ่งคิด จะมีใครมาชอบผู้หญิงที่มีพี่ชายตัวโตทำหน้าเครียดตอนไปรับเธอกลับบ้านเป็นบางวัน แถมยังมีพ่อเป็นถึงนายตำรวจใหญ่ที่มีตำแหน่งมือปราบยิ้มยากแห่งฝ่ายอาชญกรรม แถมเฉียบขาดจนคนร้ายนึกขยาดอีกด้วย
“น้องเอื้อ”
“ขา” เอื้อเอ็นดูขานออกไปด้วยความเคยชิน
“การมีแฟนเยอะไม่ใช่ตัวตัดสินว่าผู้หญิงคนนั้นต้องสวยเสมอไป ผู้หญิงสวยสำหรับพี่ต้องสวยมาจากข้างในนี้” นิ้วแข็งแรงจิ้มลงบนอกกว้างในชุดเครื่องแบบของตน
“แล้วน้องเอื้อของพี่ก็สวยมาจากข้างใน ในใจของน้องเอื้อสวย ข้างนอกก็จะสวยตามไปด้วย”
“พี่วินรู้ได้ยังไงว่าในใจของเอื้อสวย”
“คนเราแค่จะคิดจะเรียนหมอ เพื่ออยากจะไปออกค่ายแพทย์พอสว.พี่ก็รู้สึกว่าน้องเอื้อของพี่สวยมากแล้ว”
“จริงเหรอคะ”
“ทำไมถึงจะไม่จริงล่ะ” มือหนาแข็งแรงหันไปหยิบบทละครขึ้นมาอ่านต่อ
“อย่าลืมว่าความงามขึ้นอยู่กับสายตาของผู้ดู แต่พี่ว่าให้พี่มองน้องเอื้อสวยคนเดียวดีกว่า ส่วนไอ้หนุ่มๆพวกนั้นปล่อยมันไป เพราะไม่อย่างนั้นมันจะโดนพี่เตะด้วยรองเท้าเบอร์สี่สิบสี่”
ดวงตาคู่สวยมองค้อนด้วยความหมั่นไส้
“พี่วินพูดเป็นเล่นไปหมด แต่เอื้อน่ะซีเรียสนะคะ”
“ซีเรียสเรื่องอะไร แล้วไม่ซ้อมบทละครแล้วเหรอ”
“ซ้อมค่ะ แต่เอื้อยังไม่มีอารมณ์”
“แล้วต้องทำยังไง เอ๊หรือต้องทำแบบนี้น้องเอื้อถึงจะมั่นใจมากขึ้น” ร่างสูงล่ำลุกยืนตัวตรง อกกว้างผึ่งผายงามสง่าอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวแขนยาว ผูกเนกไทสีดำเรียบร้อย ดวงตาสีน้ำทะเลพราวแสงอ่อนโยน เมื่อคิดจะเรียกความเชื่อมั่นให้เด็กสาวคนสวยด้วยความบริสุทธิ์ใจ
“พี่วินจะทำอะไร” คนถามแหงนคอตั้งบ่าจากพื้นเสื่อที่ตนนั่ง
“น้องเอื้อคิดว่าตัวเองไม่สวย เลยไม่มั่นใจ แต่พี่จะทำให้น้องเอื้อมั่นใจตัวเองมากขึ้น”
“ทำอะไรเหรอคะ” เด็กสาวมีสีหน้าฉงน แต่แก้มแดงระเรื่อกับกิริยาอาการที่ร่างสูงทรุดเข่าลงบนพื้นสนามหญ้า แล้วยื่นมือมาข้างหน้าพร้อมกับคำขอที่อบอุ่น
“น้องเอื้อแต่งงานกับพี่นะครับ”
“พี่วิน พูดอะไรคะ!”
“อะไร ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้น”
“ก็เอื้อยังเด็ก พี่วินอย่าล้อเล่นกับเอื้อแบบนี้”
“พี่หมายถึงตอนที่เราโตขึ้น และถ้าเราสองคนยังไม่มีใคร เราจะแต่งงานกัน ตกลงนะ!” ดวงตาคู่คมสีน้ำทะเลฉายแววจริงจังอย่างเต็มเปี่ยมยามจับมือน้อยๆมากุม
“เซย์เยสสิครับเจ้าหญิงเอื้อเอ็นดู”
แต่เอื้อเอ็นดูยังไม่ทันได้ตอบก็ได้ยินเสียงร้องเรียกมาจากเรือนไทยหลังงาม ซึ่งเป็นเสียงของเพื่อนสนิทสองคนที่นัดมาซ้อมละครที่บ้านด้วยกัน
“อ้าว กำลังซ้อมบทละครเหรอเอื้อ” เด็กหนุ่มชื่อรัชพลเป็นฝ่ายถามขึ้น แต่ในดวงตาเกิดความกังขาว่าที่ร้อยตรีตรงหน้าคิดอย่างไรกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขา
“นั่นสิเอื้อ” กนกขวัญเอ่ยล้อเลียนหลังเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของเพื่อนคนสวย
“ใช่จ้ะ พลกับขวัญ รู้จักพี่วินของเอื้อสิ พี่วินคะ นี่พลกับขวัญที่เอื้อเล่าให้ฟังไงคะ”
“สวัสดีครับ สวัสดีค่ะ” รัชพลกับกนกขวัญเอ่ยขึ้นพร้อมๆกัน
“สวัสดี ถ้าอย่างนั้นน้องเอื้อมีคู่ซ้อมแล้ว พี่ขอตัวก่อนนะ” ร่างสูงก้าวถอยหลังเตรียมจะเดินกลับออกไปทางประตูรั้ว
“ความจริงน่าจะอยู่ดูพวกเราซ้อมละครก่อนนะครับ เพราะผมจะเล่นเป็นพระเอก ส่วนเอื้อจะเป็นนางเอก”
“ตามสบายเถอะน้อง แต่พี่ให้เป็นพระเอกแค่ในละครเวทีเท่านั้นนะ ส่วนตัวจริงยังต้องรอพิจารณาจากพี่ก่อน” กิตติกวินบอกเสียงเย็น แล้วเดินอย่างสง่าผ่าเผยออกไปทางรั้วไม้ระแนงที่มีเถาพวงชมพูเลื้อยพาดอยู่อย่างเป็นระเบียบ โดยไม่สนใจว่าเด็กหนุ่มจะรู้สึกอย่างไร ในเมื่อเขาเกิดอาการไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกเห็นนั่นเลย!
*********
ขอบคุณทุกกำลังใจที่วางไว้ให้นะคะ
morisa เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.พ. 2555, 11:25:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 พ.ค. 2555, 10:38:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 4110
Siang 23 ก.พ. 2555, 11:33:30 น.
มาให้กำลังใจคุณลีค่ะ คิดถึงคุณลีมากมาย a lot of ค่ะ รอพี่รักคุณมาถึงหาดใหญ่อยู่นะคะ
มาให้กำลังใจคุณลีค่ะ คิดถึงคุณลีมากมาย a lot of ค่ะ รอพี่รักคุณมาถึงหาดใหญ่อยู่นะคะ
heartlogue 23 ก.พ. 2555, 11:45:28 น.
รอมาหลายสัปดาห์ ขอบคุณค่ะ
รอมาหลายสัปดาห์ ขอบคุณค่ะ
Zephyr 23 ก.พ. 2555, 11:52:36 น.
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก พี่ลีอ่ะ
เปิดมาก็เขินนนนน เลย อู้ย ย้อนอดีตด้วย
น่ารักได้ใจจริงๆเลย นางเอกของช้านนนนน
พระเอกก็ แหม ไม่คิดเลยว่าให้ออกมาเพอร์เฟคเยี่ยงนี้ ลูกครึ่งอีกต่างหาก ตาสีน้ำทะเล ฮ้ายยยย เพ้อๆๆๆๆ
กำลังใจค่ะ จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ๆๆๆๆๆๆ (ซ้ำๆๆๆๆ มาซ้ำๆๆๆๆ ไป)
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก พี่ลีอ่ะ
เปิดมาก็เขินนนนน เลย อู้ย ย้อนอดีตด้วย
น่ารักได้ใจจริงๆเลย นางเอกของช้านนนนน
พระเอกก็ แหม ไม่คิดเลยว่าให้ออกมาเพอร์เฟคเยี่ยงนี้ ลูกครึ่งอีกต่างหาก ตาสีน้ำทะเล ฮ้ายยยย เพ้อๆๆๆๆ
กำลังใจค่ะ จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ๆๆๆๆๆๆ (ซ้ำๆๆๆๆ มาซ้ำๆๆๆๆ ไป)
amany 23 ก.พ. 2555, 12:03:19 น.
ชริ
ชริ
เด็กหญิงม่อน 23 ก.พ. 2555, 12:38:50 น.
เรื่องใหม่น่าติดตามมากเลยค่ะพี่ลี อยากรู้ว่าใครเป็นนางเอก
เป็นกำลังใจให้พี่ลีเสมอนะคะ
เรื่องใหม่น่าติดตามมากเลยค่ะพี่ลี อยากรู้ว่าใครเป็นนางเอก
เป็นกำลังใจให้พี่ลีเสมอนะคะ
น้ำค้าง 23 ก.พ. 2555, 12:41:29 น.
เรื่องใหม่มาแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ
เรื่องใหม่มาแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ
ameerahTaec 23 ก.พ. 2555, 13:06:01 น.
กี้สสสสสสส น้องเอื้อกับพี่วิน >_< ดิโน่วางขายแล้วบอกด้วยนะคะ อยากอ่านต่อแล้ว
กี้สสสสสสส น้องเอื้อกับพี่วิน >_< ดิโน่วางขายแล้วบอกด้วยนะคะ อยากอ่านต่อแล้ว
tonrang 23 ก.พ. 2555, 13:32:31 น.
พี่วิน-น้องเอื้อ อืม เขาเป็นคู่กันจริงๆ ใช่ไหมค่ะ แล้ว อะไรน้าทำให้พี่วินปวดหัว และจะทำให้น้องเอื้อปวดใจ หญิงสาวที่ชื่อขวัญหรือเปล่า
พี่วิน-น้องเอื้อ อืม เขาเป็นคู่กันจริงๆ ใช่ไหมค่ะ แล้ว อะไรน้าทำให้พี่วินปวดหัว และจะทำให้น้องเอื้อปวดใจ หญิงสาวที่ชื่อขวัญหรือเปล่า
sirynth 23 ก.พ. 2555, 13:40:03 น.
this one seems really cute, but true love will need some tests for sure. Can't wait to read the next chapters.
this one seems really cute, but true love will need some tests for sure. Can't wait to read the next chapters.
กระเเจะจันทร์ 23 ก.พ. 2555, 13:40:19 น.
ชอบค่ะ น่ารักมากเลยยยย
ชอบค่ะ น่ารักมากเลยยยย
รอรัก 23 ก.พ. 2555, 13:43:56 น.
เอากำลังใจมาฝากค้า
เอากำลังใจมาฝากค้า
NB 23 ก.พ. 2555, 14:13:05 น.
มาให้กำลังใจจ้าา
มาให้กำลังใจจ้าา
panon 23 ก.พ. 2555, 14:56:31 น.
อย่าบอกนะว่าขวัญเป็นนางเอก
อย่าบอกนะว่าขวัญเป็นนางเอก
nunoi 23 ก.พ. 2555, 16:39:31 น.
หอบกำลังใจมาให้อีกคนค่ะ
หอบกำลังใจมาให้อีกคนค่ะ
Gingfara 23 ก.พ. 2555, 18:22:26 น.
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
Niceday 23 ก.พ. 2555, 19:22:52 น.
โตไวๆนะจ๊ะเด็กๆ
โตไวๆนะจ๊ะเด็กๆ
เดิมเดิม 23 ก.พ. 2555, 19:35:19 น.
เปิดเรื่องใหม่ได้น่ารักมากค่ะ เอื้อเอ็นดู ชื่อน่ารักจัง
เปิดเรื่องใหม่ได้น่ารักมากค่ะ เอื้อเอ็นดู ชื่อน่ารักจัง
Prae 23 ก.พ. 2555, 19:38:15 น.
มาบทแรกก็น่าติดตามแล้ว ^_^
มาบทแรกก็น่าติดตามแล้ว ^_^
anOO 23 ก.พ. 2555, 19:53:36 น.
อ่านจนจบตอน ตกลงมันหมายความว่ายังไงกันนะ
เอื้อไม่ได้คู่กับพี่วินหรอกเหรอ ติดตามค่ะๆๆๆๆ
อ่านจนจบตอน ตกลงมันหมายความว่ายังไงกันนะ
เอื้อไม่ได้คู่กับพี่วินหรอกเหรอ ติดตามค่ะๆๆๆๆ
ใบบัวน่ารัก 23 ก.พ. 2555, 20:48:18 น.
รักใครก็รักไป ยังไม่รับปากซะหน่อย
จะให้ใครเป็นนางเอกก็เลือกให้ดีๆนะ
ไม่อยากให้เกิดรัก3เศร้า มาคุ
รักใครก็รักไป ยังไม่รับปากซะหน่อย
จะให้ใครเป็นนางเอกก็เลือกให้ดีๆนะ
ไม่อยากให้เกิดรัก3เศร้า มาคุ
ของขวัญ 23 ก.พ. 2555, 22:20:26 น.
อ๊ายยย ทิ้งไว้ให้ค้างคา ทั้งๆที่เปิดเรื่องมาก็หวานเลยทีเดียวนะคะเนี่ย
อ๊ายยย ทิ้งไว้ให้ค้างคา ทั้งๆที่เปิดเรื่องมาก็หวานเลยทีเดียวนะคะเนี่ย
loveleklek 23 ก.พ. 2555, 22:22:23 น.
ไม่ให้ทวงตอนต่อไป ว้า อยากทวงอ่ะ
ไม่ให้ทวงตอนต่อไป ว้า อยากทวงอ่ะ
Orathai 24 ก.พ. 2555, 00:03:54 น.
มีกำลังใจให้เต็มเปี่ยมเลยค่ะ...รับเอาไปนะ
มีกำลังใจให้เต็มเปี่ยมเลยค่ะ...รับเอาไปนะ
อริสา 24 ก.พ. 2555, 07:56:56 น.
น่าติดตามค่ะ
น่าติดตามค่ะ
Sansanook 24 ก.พ. 2555, 14:42:12 น.
มาเป็นกำลังใจหนึ่งแรงจ้า
มาเป็นกำลังใจหนึ่งแรงจ้า
Pat 24 ก.พ. 2555, 15:24:52 น.
แถมยังมีพ่อเป็นถึงนายตำรวจใหญ่ที่มีตำแหน่งมือปราบยิ้มยากแห่งฝ่ายฆาตกรรม (น่าจะเป็นฝ่ายอาชญากรรม .มากกว่านา) .เป็นกำลังใจให้ค่ะ
แถมยังมีพ่อเป็นถึงนายตำรวจใหญ่ที่มีตำแหน่งมือปราบยิ้มยากแห่งฝ่ายฆาตกรรม (น่าจะเป็นฝ่ายอาชญากรรม .มากกว่านา) .เป็นกำลังใจให้ค่ะ
หนอนฮับ 24 ก.พ. 2555, 19:34:36 น.
ว้าววว...น่ารักอ่ะ
ว้าววว...น่ารักอ่ะ
ปอรินทร์ 24 ก.พ. 2555, 21:29:26 น.
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
roseolar 24 ก.พ. 2555, 22:02:39 น.
พระเอกยังคงหล่อสะท้านใจคนอ่านเหมือนเดิม แถมเรื่องนี้ดูท่าจะรักนางเอกมาก อร๊ายยย เขิน อยากเป็นนางเอกอีกแล้ว
ปล.จะคอยติดตามเป็นกำลังใจให้ในทุกๆเรื่องค่ะ
พระเอกยังคงหล่อสะท้านใจคนอ่านเหมือนเดิม แถมเรื่องนี้ดูท่าจะรักนางเอกมาก อร๊ายยย เขิน อยากเป็นนางเอกอีกแล้ว
ปล.จะคอยติดตามเป็นกำลังใจให้ในทุกๆเรื่องค่ะ
แก้วฟ้า 27 ก.พ. 2555, 02:38:54 น.
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พระเอกเราต้องได้ขวัญเป็นเมียแน่เลยอย่างนี้ - -
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พระเอกเราต้องได้ขวัญเป็นเมียแน่เลยอย่างนี้ - -
Setia 27 ก.พ. 2555, 07:22:05 น.
พี่วินเท่จังเลย
พี่วินเท่จังเลย
จิรารัตน์ 27 ก.พ. 2555, 16:14:29 น.
มาเป็นกำลังใจให้คุณลีค่ะ คุณลีสู้สู้
เรื่องนี้จะเป็นแนวไหนค่ะ ออกแนวรักโรแมนติก/เศร้าๆ หรือเปล่าค่ะ อย่าเศร้าเลยนะคะ สงสารแฟนคลับเถอะนะ แฟนคลับอยากหวานาจนเลี่ยนอ่ะ
คุณลียัยหนูเอื้อนามสกุลอะไรค่ะ ถ้าไม่ไพเราะจะได้ลุ้นให้รีบเปลี่ยนไปใช้นามสกุลพี่วินเร็วๆ
มาเป็นกำลังใจให้คุณลีค่ะ คุณลีสู้สู้
เรื่องนี้จะเป็นแนวไหนค่ะ ออกแนวรักโรแมนติก/เศร้าๆ หรือเปล่าค่ะ อย่าเศร้าเลยนะคะ สงสารแฟนคลับเถอะนะ แฟนคลับอยากหวานาจนเลี่ยนอ่ะ
คุณลียัยหนูเอื้อนามสกุลอะไรค่ะ ถ้าไม่ไพเราะจะได้ลุ้นให้รีบเปลี่ยนไปใช้นามสกุลพี่วินเร็วๆ
XaWarZd 29 ก.พ. 2555, 00:32:00 น.
น้องเอื้อไม่ใช่คู่แท้ใช่มั้ย
น้องเอื้อไม่ใช่คู่แท้ใช่มั้ย
25140 4 มี.ค. 2555, 23:19:48 น.
แค่ตอนแรกก็ตื้นเต้นแล้ว มาต่อเร็วๆน้า
แค่ตอนแรกก็ตื้นเต้นแล้ว มาต่อเร็วๆน้า
sirynth 15 พ.ค. 2555, 20:57:35 น.
Just the 1st chapter, it already drew a crowd, come back for more please.
Just the 1st chapter, it already drew a crowd, come back for more please.
ยี้ก้อยแม้วน้อยกลอยใจ 1 ต.ค. 2555, 13:43:32 น.
เอื้อเอ็นดู น่าเอ็นดูสมชื่อเลยค่ะ
เอื้อเอ็นดู น่าเอ็นดูสมชื่อเลยค่ะ
panon 27 พ.ย. 2555, 14:03:16 น.
ชื่อนางเอกน่ารักมากมายยยยยย
ชื่อนางเอกน่ารักมากมายยยยยย
loveleklek 28 พ.ย. 2555, 08:43:16 น.
ขอให้ขายดี ได้เป็นละครนะคะ
ขอให้ขายดี ได้เป็นละครนะคะ
ไรน้ำ 9 ก.พ. 2556, 23:03:40 น.
อ่านกี่รอบพี่วินก็ยังน่ารัก
เห็นด้วยว่าอยากให้เป็นละคร พระเอกณเดชลอยมาเลย
อ่านกี่รอบพี่วินก็ยังน่ารัก
เห็นด้วยว่าอยากให้เป็นละคร พระเอกณเดชลอยมาเลย
ญาณนันต์ 23 มี.ค. 2556, 19:33:45 น.
มาส่งกำลังใจให้พี่ลีของหนู อิอิ เอาไปกองโตๆ เลยได้ไหมคะ แบบต้องเอาตะกร้ามาหอบเลยนะ555
มาส่งกำลังใจให้พี่ลีของหนู อิอิ เอาไปกองโตๆ เลยได้ไหมคะ แบบต้องเอาตะกร้ามาหอบเลยนะ555