Love of alien: รักสุดหัวใจจากผู้ชายต่างดาว
หลายคนบอกว่าการจบชีวิตก่อนเวลาอันควรนั้นเป็นสิ่งที่น่าเสียดาย และไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น แต่สำหรับฉันการมีชีวิตให้อยู่รอดไปอีกหนึ่งวันนั้นทรมานยิ่งกว่า.....
โปรยฝน...เธอผู้ที่มีชีวิตจมอยู่กับโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาหาย ร่างน้อยๆและบอบบางนั้นไม่อยากแม้แต่จะหายใจ สิ่งที่เธอพยายามทำทุกวิถีทางทางก็คือ ก้าวสู่ความตาย...
สกายส์เซียส...หนึ่งในสามว่าที่ผู้นำแห่งดาว อนาตาเรีย ผู้ซึ่งมนุษย์โลกเรียกเขาว่า "เอเลี่ยน" จุดหมายเดียวของเขาที่มาเยือนโลกใบนี้ก็คือสืบเผ่าพันธุ์
ชีวิตหนึ่งสิ้นหวังยากจะเยียวยา อีกชีวิตหนึ่งมุ่งมั่นที่จะนำพาเผ่าพันธุ์ให้มีชีวิตอยู่รอด
ความรักของเขาจะสามารถเปลี่ยนแปลงเธอได้หรือไม่.....หรือจะต้องสูญเสียเธอไปตลอดกาล
โปรยฝน...เธอผู้ที่มีชีวิตจมอยู่กับโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาหาย ร่างน้อยๆและบอบบางนั้นไม่อยากแม้แต่จะหายใจ สิ่งที่เธอพยายามทำทุกวิถีทางทางก็คือ ก้าวสู่ความตาย...
สกายส์เซียส...หนึ่งในสามว่าที่ผู้นำแห่งดาว อนาตาเรีย ผู้ซึ่งมนุษย์โลกเรียกเขาว่า "เอเลี่ยน" จุดหมายเดียวของเขาที่มาเยือนโลกใบนี้ก็คือสืบเผ่าพันธุ์
ชีวิตหนึ่งสิ้นหวังยากจะเยียวยา อีกชีวิตหนึ่งมุ่งมั่นที่จะนำพาเผ่าพันธุ์ให้มีชีวิตอยู่รอด
ความรักของเขาจะสามารถเปลี่ยนแปลงเธอได้หรือไม่.....หรือจะต้องสูญเสียเธอไปตลอดกาล
Tags: โรแมนติก
ตอน: ลมหายใจที่แผ่วเบา (ลงเพิ่มเติมใหม่ค่ะ)
ฉันเคยถามตัวเองอยู่หลายครั้ง ว่าอนาคตของฉันจะดำเนินไปเช่นไร อีก 5 ปี หรือ 10 ปีหลังจากนี้ฉันจะยังมีชีวิตรอดอยู่อีกไหม หลายคนบอกว่าการจบชีวิตก่อนเวลาอันควรนั้นเป็นสิ่งที่น่าเสียดาย และไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น แต่สำหรับฉันการมีชีวิตให้อยู่รอดไปอีกหนึ่งวันนั้นทรมานยิ่งกว่า.....
โปรยฝน...เธอผู้ที่มีชีวิตจมอยู่กับโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาหาย ร่างน้อยๆและบอบบางนั้นไม่อยากแม้แต่จะหายใจ สิ่งที่เธอพยายามทำทุกวิถีทางทางก็คือ ก้าวสู่ความตาย...
สกายส์เซียส...หนึ่งในสามว่าที่ผู้นำแห่งดาว อนาตาเรีย ผู้ซึ่งมนุษย์โลกเรียกเขาว่า "เอเลี่ยน" จุดหมายเดียวของเขาที่มาเยือนโลกใบนี้ก็คือสืบเผ่าพันธุ์
ชีวิตหนึ่งสิ้นหวังยากจะเยียวยา อีกชีวิตหนึ่งมุ่งมั่นที่จะนำพาเผ่าพันธุ์ใ้ห้มีชีวิตอยู่รอด
ความรักของเขาจะสามารถเปลี่ยนแปลงเธอได้หรือไม่.....หรือจะต้องสูญเสียเธอไปตลอดกาล
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างบางนอนหายใจโรยรินอยู่บนพื้น ข้อมือน้อยๆถูกคมมีดกรีดเป็นทางยาว เลือดสีแดงสดโพยพุ่งออกมาไม่ขาดสาย ใบหน้าขาวซีด แววตาคู่นั้นที่มองอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีทีท่าจะแสดงความเจ็บปวดออกแม้แต่น้อย
"แม่คะ อย่าโกรธหนูเลยนะ หนูเจ็บปวดทรมานมากจริงๆ ปล่อยให้หนูตายน่ะดีแล้วค่ะ แม่จะได้ไม่ต้องลำบากเพราะหนู" ดวงตาคู่น้อยกระพริบถี่ น้ำใสๆไหลอาบแก้ม แต่ชั่วขณะหนึ่งก็ปรากฎรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ภาพเลือนลางของชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายค่อยๆปรากฎขึ้นเด่นชัดในแววตาของเธอ
"พี่ฟ้า...พี่...พี่มาหาฝนแล้วหรือคะ มาช้าจังเลย...พาฝนไปด้วยนะคะอย่าทิ้งฝนไว้แล้วจากไปอีก...อย่าทิ้งฝน อย่าทิ้ง" สองมือน้อยขยับไขว่คว้าอย่างไร้จุดหมาย ความเจ็บปวดสุดแสนจะทานทนแล่นเข้าจับขั้วหัวใจ ร่างเล็กกรีดร้องสุดเสียง ลมหายใจยังไม่ทันที่ขาดช่วง ประตูบานใหญ่ก็พลันเปิดออก หญิงวัยกลางคนวิ่งถลาเข้ามาอย่างรวดเร็ว
"ฝน...ฝนลูก เป็นอะไร...ช่วยด้วย ใครอยู่ข้างนอกช่วยฝนด้วย...ฝน...ฝน" เธอประครองกอดร่างเล็กของลูกสาวไว้แ่น่น เสียงร้องขอความช่วยเหลือของเธอละล่ำละลักแทบไม่เป็นภาษา
"แม่คะ...ปล่อยฝนเถอะค่ะ พี่ฟ้า พี่ฟ้ากำลังมารับฝน" ริมฝีปากเล็กๆขยับน้อย พอที่เสียงแหบแผ่วเบาจะผ่านออกมาจากลำคอ
"ไม่มีลูก อย่าทำแบบนี้ ไม่มีใครมารับหนูทั้งนั้น หนูต้องรอด หนูต้องอยู่ต่อนะ"
"ข้างนอกช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที"
"ช่วยด้วย"
ไร้วี่แววใครที่จะได้ยินเสียง ด้วยเพราะวันนี้เป็นคืนวันหยุดยาวติดต่อกันเพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่บ้านไกล้เรือนเคียงก็พากันกลับบ้านที่ต่างจังหวัดกันหมด เมื่อไม่มีใครได้ยินเธอ เธอจึงรีบวิ่งออกนอกบ้านไปยังถนนตะโกนขอความช่วยเหลือ โดยไม่ทันระวังรถยนต์คนหนึ่งพุ่งเข้าชนเธออย่างแรง ร่างหญิงวัยกลางคนกระเด็นลอยกระแทกพื้น แต่แล้วคนขับรถก็ยังมีน้ำใจลงมาช่วยเหลือไม่ขับหนีไปเลยซะทีเดียว
"ช่วยลูกสาวฉันทีค่ะ....ในบ้าน" เลือดแดงของผู้เป็นแม่ไหลเปรอะทั่วใบหน้า เธอพูดฝากไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่ลมหายใจแผ่วเบานั้นจะขาดช่วงไป
ในห้องสีขาวของโรงพยาบาล แอร์คอนดิชั่นเนอร์ที่เย็นฉ่ำปลุกให้โปรยฝนตื่นจากการหลับใหล เมื่อหญิงสาวรู้สึกตัว ความรู้สึกแรกที่ทำให้เธอเจ็บปวดจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ คือการที่รับรู้ว่าเธอยังมีลมหายใจ และยังมีชีวิตอยู่ มือน้อยๆกำมือแน่น เสียงสะอื้นเล็กๆดังขึ้นจากลำคอและดังขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นร้องลั่น
“ทำไมเธอยังอยู่…..ทำไมไม่ตาย มีชีวิตอยู่ไปอีกทำไมกัน ทำไม” เธอร้องไห้ไป ด่าทอตัวเองไปอย่างคนไร้สติ
เสียงร้องดังของเธอสร้างความแตกตื่นทำให้ทั้งหมอและพยาบาลต่างพากันวิ่งเข้ามาในห้องของเธอ ด้วยเกรงว่าคนไข้ของพวกเขาจะได้รับอันตราย หรือเกิดอาการผิดปกติขึ้น
“ คุณพยาบาล ช่วยเช็คความดันเธอด้วยครับ ถ้าความดันปกติก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร”
“คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บปวดตรงไหนไหม” กันตภัทธ์ หมอเจ้าของไข้ ถามเธอพร้อมใช้เครื่องมือตรวจฟังเสียงการเต้นของหัวใจและชีพจร
“ไม่ต้องรักษาฉันค่ะ คุณหมอคะได้โปรด อย่ารักษา ปล่อยให้ฉันตายไปเถอะค่ะ” เธอจับข้อมือหมอหนุ่มไว้แน่น ก่อนที่จะผลักตัวเขาออกไป ทันทีที่มีจังหวะ สายน้ำเกลือ และผ้าพันแผลถูกเธอดึงออกอย่างรวดเร็ว ด้วยแรงกระชาก เป็นผลทำให้เลือดแดง
ไหลอาบข้อมือ
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละค่ะ ไม่ต้องมารักษาฉัน ปล่อยให้ฉันตายไปเถอะค่ะ ฉันขอร้อง……ออกไป ออกไปกันให้หมดเลย……ไปสิ” เธอตะเบงเสียงกรีดร้องลั่นราวกับคนสิ้นสติ
เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้กันตภัทธ์ เข้าถึงตัวคนไข้ของเขาได้รวดเร็วเช่นกัน มือใหญ่ตรงเข้าผลักเธอล้มลงราบกับพื้นเตียง และคร่อมทับตัวเธอไว้จนดิ้นไปไหนไม่ได้ เขาโน้มตัวไปใกล้จนชิดใบหน้าเธอ
“ถ้าอยากตายจริงๆ ทำไมไม่ตายไปเงียบๆคนเดียวล่ะ แล้วแม่ของเธอผิดอะไรที่ต้องมาตายเพราะเธอด้วย” น้ำเสียงเบาเยือกเย็นกระซิบที่ข้างหู คำพูดของหมอหนุ่มทำให้เธอนิ่งชะงัก แทบหยุดหายใจ คำว่า “แม่ต้องมาตายเพราะเธอ” ยังคงก้องอยู่ในหัว ตัวของเธอนิ่งราวกับถูกตรึงไว้กับพื้นเตียง น้ำตาของเธอไหลเป็นสาย ปฏิกิริยาของเธอในตอนนี้สร้างความปะหลาดใจแก่พยาบาลทุกคนที่อยู่ในห้องอยู่ไม่น้อย
“คุณพยาบาล จัดการทำแผลให้เธอด้วย และเฝ้าเธอไว้ให้ดี ผมฝากนะครับ”
กันตภัทธ์ปล่อยมือจากหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เดินดิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เสียงพยาบาลวิจารณ์เหตุการณ์กันขรม พวกเธอไม่ได้ยินคำพูดที่หมอหนุ่มพูดกับคนไข้ จึงต่างพากันชื่นชมฝีมือของคุณหมอกันตภัทธ์ หมอคนใหม่ของโรงพยาบาลที่สามารถจัดการคนไข้ได้อยู่หมัด
………..และจากนั้นไม่นานนักเขาก็เสียงร้องลั่นของโปรยฝน คนไข้ของเขาที่หวีดตะโกนสุดเสียง………………………….........
“แบบนี้ดีแล้วใช่ไหม….ภัทธ์ นายนี่มันบ้าจริงๆ” กันตภัทธ์สบถกับตัวเองเบาๆ เหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกอึดอัด อึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก มือใหญ่ค่อยๆปลดเนคไทที่คอออก เพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกสบายขึ้น
“นายนี่มันหมอผี หมอปีศาจชัดๆ เลย ร้ายกาจ” คำพูดกึ่งชื่นชมกึ่งด่าทอของหมอธี เพื่อนสนิทของเขาเมื่อตอนสมัยเป็นนักเรียนแพทย์ ซึ่งพูดหลังจากเห็นการรักษาคนไข้เก่งชนิดที่หาตัวจับยาก และท่าทีที่หยาบคายของเพื่อนสนิท ค่อยๆชัดเจนขึ้นในความทรงจำ การกระทำของเขาในวันนี้ทำให้เขารู้ว่าเพื่อนของเขาพูดไม่ผิดเลย
“หมอผี…หมอปีศาจ แค่นั้นเล็กน้อย” รอยยิ้มน้อยๆก็ปรากฏที่ใบหน้าของหมอหนุ่ม ดวงตาที่ดำสนิทก็กลับกลายเป็นสีฟ้าสด เปล่งประกรายราวกับอัญมณีแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าที่ซีดขาวราวกับกระดาษ
โปรยฝน...เธอผู้ที่มีชีวิตจมอยู่กับโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาหาย ร่างน้อยๆและบอบบางนั้นไม่อยากแม้แต่จะหายใจ สิ่งที่เธอพยายามทำทุกวิถีทางทางก็คือ ก้าวสู่ความตาย...
สกายส์เซียส...หนึ่งในสามว่าที่ผู้นำแห่งดาว อนาตาเรีย ผู้ซึ่งมนุษย์โลกเรียกเขาว่า "เอเลี่ยน" จุดหมายเดียวของเขาที่มาเยือนโลกใบนี้ก็คือสืบเผ่าพันธุ์
ชีวิตหนึ่งสิ้นหวังยากจะเยียวยา อีกชีวิตหนึ่งมุ่งมั่นที่จะนำพาเผ่าพันธุ์ใ้ห้มีชีวิตอยู่รอด
ความรักของเขาจะสามารถเปลี่ยนแปลงเธอได้หรือไม่.....หรือจะต้องสูญเสียเธอไปตลอดกาล
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างบางนอนหายใจโรยรินอยู่บนพื้น ข้อมือน้อยๆถูกคมมีดกรีดเป็นทางยาว เลือดสีแดงสดโพยพุ่งออกมาไม่ขาดสาย ใบหน้าขาวซีด แววตาคู่นั้นที่มองอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีทีท่าจะแสดงความเจ็บปวดออกแม้แต่น้อย
"แม่คะ อย่าโกรธหนูเลยนะ หนูเจ็บปวดทรมานมากจริงๆ ปล่อยให้หนูตายน่ะดีแล้วค่ะ แม่จะได้ไม่ต้องลำบากเพราะหนู" ดวงตาคู่น้อยกระพริบถี่ น้ำใสๆไหลอาบแก้ม แต่ชั่วขณะหนึ่งก็ปรากฎรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ภาพเลือนลางของชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายค่อยๆปรากฎขึ้นเด่นชัดในแววตาของเธอ
"พี่ฟ้า...พี่...พี่มาหาฝนแล้วหรือคะ มาช้าจังเลย...พาฝนไปด้วยนะคะอย่าทิ้งฝนไว้แล้วจากไปอีก...อย่าทิ้งฝน อย่าทิ้ง" สองมือน้อยขยับไขว่คว้าอย่างไร้จุดหมาย ความเจ็บปวดสุดแสนจะทานทนแล่นเข้าจับขั้วหัวใจ ร่างเล็กกรีดร้องสุดเสียง ลมหายใจยังไม่ทันที่ขาดช่วง ประตูบานใหญ่ก็พลันเปิดออก หญิงวัยกลางคนวิ่งถลาเข้ามาอย่างรวดเร็ว
"ฝน...ฝนลูก เป็นอะไร...ช่วยด้วย ใครอยู่ข้างนอกช่วยฝนด้วย...ฝน...ฝน" เธอประครองกอดร่างเล็กของลูกสาวไว้แ่น่น เสียงร้องขอความช่วยเหลือของเธอละล่ำละลักแทบไม่เป็นภาษา
"แม่คะ...ปล่อยฝนเถอะค่ะ พี่ฟ้า พี่ฟ้ากำลังมารับฝน" ริมฝีปากเล็กๆขยับน้อย พอที่เสียงแหบแผ่วเบาจะผ่านออกมาจากลำคอ
"ไม่มีลูก อย่าทำแบบนี้ ไม่มีใครมารับหนูทั้งนั้น หนูต้องรอด หนูต้องอยู่ต่อนะ"
"ข้างนอกช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที"
"ช่วยด้วย"
ไร้วี่แววใครที่จะได้ยินเสียง ด้วยเพราะวันนี้เป็นคืนวันหยุดยาวติดต่อกันเพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่บ้านไกล้เรือนเคียงก็พากันกลับบ้านที่ต่างจังหวัดกันหมด เมื่อไม่มีใครได้ยินเธอ เธอจึงรีบวิ่งออกนอกบ้านไปยังถนนตะโกนขอความช่วยเหลือ โดยไม่ทันระวังรถยนต์คนหนึ่งพุ่งเข้าชนเธออย่างแรง ร่างหญิงวัยกลางคนกระเด็นลอยกระแทกพื้น แต่แล้วคนขับรถก็ยังมีน้ำใจลงมาช่วยเหลือไม่ขับหนีไปเลยซะทีเดียว
"ช่วยลูกสาวฉันทีค่ะ....ในบ้าน" เลือดแดงของผู้เป็นแม่ไหลเปรอะทั่วใบหน้า เธอพูดฝากไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่ลมหายใจแผ่วเบานั้นจะขาดช่วงไป
ในห้องสีขาวของโรงพยาบาล แอร์คอนดิชั่นเนอร์ที่เย็นฉ่ำปลุกให้โปรยฝนตื่นจากการหลับใหล เมื่อหญิงสาวรู้สึกตัว ความรู้สึกแรกที่ทำให้เธอเจ็บปวดจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ คือการที่รับรู้ว่าเธอยังมีลมหายใจ และยังมีชีวิตอยู่ มือน้อยๆกำมือแน่น เสียงสะอื้นเล็กๆดังขึ้นจากลำคอและดังขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นร้องลั่น
“ทำไมเธอยังอยู่…..ทำไมไม่ตาย มีชีวิตอยู่ไปอีกทำไมกัน ทำไม” เธอร้องไห้ไป ด่าทอตัวเองไปอย่างคนไร้สติ
เสียงร้องดังของเธอสร้างความแตกตื่นทำให้ทั้งหมอและพยาบาลต่างพากันวิ่งเข้ามาในห้องของเธอ ด้วยเกรงว่าคนไข้ของพวกเขาจะได้รับอันตราย หรือเกิดอาการผิดปกติขึ้น
“ คุณพยาบาล ช่วยเช็คความดันเธอด้วยครับ ถ้าความดันปกติก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร”
“คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บปวดตรงไหนไหม” กันตภัทธ์ หมอเจ้าของไข้ ถามเธอพร้อมใช้เครื่องมือตรวจฟังเสียงการเต้นของหัวใจและชีพจร
“ไม่ต้องรักษาฉันค่ะ คุณหมอคะได้โปรด อย่ารักษา ปล่อยให้ฉันตายไปเถอะค่ะ” เธอจับข้อมือหมอหนุ่มไว้แน่น ก่อนที่จะผลักตัวเขาออกไป ทันทีที่มีจังหวะ สายน้ำเกลือ และผ้าพันแผลถูกเธอดึงออกอย่างรวดเร็ว ด้วยแรงกระชาก เป็นผลทำให้เลือดแดง
ไหลอาบข้อมือ
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละค่ะ ไม่ต้องมารักษาฉัน ปล่อยให้ฉันตายไปเถอะค่ะ ฉันขอร้อง……ออกไป ออกไปกันให้หมดเลย……ไปสิ” เธอตะเบงเสียงกรีดร้องลั่นราวกับคนสิ้นสติ
เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้กันตภัทธ์ เข้าถึงตัวคนไข้ของเขาได้รวดเร็วเช่นกัน มือใหญ่ตรงเข้าผลักเธอล้มลงราบกับพื้นเตียง และคร่อมทับตัวเธอไว้จนดิ้นไปไหนไม่ได้ เขาโน้มตัวไปใกล้จนชิดใบหน้าเธอ
“ถ้าอยากตายจริงๆ ทำไมไม่ตายไปเงียบๆคนเดียวล่ะ แล้วแม่ของเธอผิดอะไรที่ต้องมาตายเพราะเธอด้วย” น้ำเสียงเบาเยือกเย็นกระซิบที่ข้างหู คำพูดของหมอหนุ่มทำให้เธอนิ่งชะงัก แทบหยุดหายใจ คำว่า “แม่ต้องมาตายเพราะเธอ” ยังคงก้องอยู่ในหัว ตัวของเธอนิ่งราวกับถูกตรึงไว้กับพื้นเตียง น้ำตาของเธอไหลเป็นสาย ปฏิกิริยาของเธอในตอนนี้สร้างความปะหลาดใจแก่พยาบาลทุกคนที่อยู่ในห้องอยู่ไม่น้อย
“คุณพยาบาล จัดการทำแผลให้เธอด้วย และเฝ้าเธอไว้ให้ดี ผมฝากนะครับ”
กันตภัทธ์ปล่อยมือจากหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เดินดิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เสียงพยาบาลวิจารณ์เหตุการณ์กันขรม พวกเธอไม่ได้ยินคำพูดที่หมอหนุ่มพูดกับคนไข้ จึงต่างพากันชื่นชมฝีมือของคุณหมอกันตภัทธ์ หมอคนใหม่ของโรงพยาบาลที่สามารถจัดการคนไข้ได้อยู่หมัด
………..และจากนั้นไม่นานนักเขาก็เสียงร้องลั่นของโปรยฝน คนไข้ของเขาที่หวีดตะโกนสุดเสียง………………………….........
“แบบนี้ดีแล้วใช่ไหม….ภัทธ์ นายนี่มันบ้าจริงๆ” กันตภัทธ์สบถกับตัวเองเบาๆ เหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกอึดอัด อึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก มือใหญ่ค่อยๆปลดเนคไทที่คอออก เพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกสบายขึ้น
“นายนี่มันหมอผี หมอปีศาจชัดๆ เลย ร้ายกาจ” คำพูดกึ่งชื่นชมกึ่งด่าทอของหมอธี เพื่อนสนิทของเขาเมื่อตอนสมัยเป็นนักเรียนแพทย์ ซึ่งพูดหลังจากเห็นการรักษาคนไข้เก่งชนิดที่หาตัวจับยาก และท่าทีที่หยาบคายของเพื่อนสนิท ค่อยๆชัดเจนขึ้นในความทรงจำ การกระทำของเขาในวันนี้ทำให้เขารู้ว่าเพื่อนของเขาพูดไม่ผิดเลย
“หมอผี…หมอปีศาจ แค่นั้นเล็กน้อย” รอยยิ้มน้อยๆก็ปรากฏที่ใบหน้าของหมอหนุ่ม ดวงตาที่ดำสนิทก็กลับกลายเป็นสีฟ้าสด เปล่งประกรายราวกับอัญมณีแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าที่ซีดขาวราวกับกระดาษ
Oceanblue เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 เม.ย. 2555, 23:44:03 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 เม.ย. 2557, 16:53:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 1406
Auuuu 12 เม.ย. 2555, 00:03:37 น.
เศร้า หัวใจคนเป็นแม่ ยังไงก็รักลูกเสมอ...
เศร้า หัวใจคนเป็นแม่ ยังไงก็รักลูกเสมอ...
architist2B 12 เม.ย. 2555, 20:06:29 น.
นิยาย พล็อตเรื่องน่าสนใจมากค่ะ มารออ่านต่อไป อิอิ
นิยาย พล็อตเรื่องน่าสนใจมากค่ะ มารออ่านต่อไป อิอิ